9. Daar is ze dan!

De volgende dag kregen we opnieuw telefoon en pas toen wisten we de naam van het meisje. Ik noem haar in mijn blog Lotte… Afspraak was dat we haar maandag uit het ziekenhuis mochten gaan ophalen. Ik stelde voor om haar eerst te bezoeken zodat we haar al eens gezien hadden. Dat mocht op zaterdagavond.

27 november 2010: We zitten in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Het is al donker en het regent. We moeten zo’n 45 minuten rijden en we zeggen bijna niks. Ik begin onzeker te worden: is haar mama ook daar? Zo ja, wat zal ze zeggen? Zouden we haar mogen vasthouden? Kan ik dat wel? Hoe zou ze eruit zien? Eindelijk zijn we bij het ziekenhuis aangekomen… Zo spannend!

Eenmaal binnen is het even zoeken naar de juiste afdeling en als we dan op de juiste plaats zijn, zoek ik naar een verpleegster. Hoe pak ik dit aan? Wat moet ik zeggen? “Excuseer, wij komen naar een kindje kijken, ze heet Lotte en wij worden haar pleegouders.” Haha, geen alledaags gesprek uiteraard.

Ze lag tussen de prematuur baby’s omdat ze “alleen” was in het ziekenhuis, haar mama was natuurlijk al uit het ziekenhuis ontslagen. Toen ik het kamertje in kwam en ik haar zag liggen, vielen me 2 dingen op: Ze had een schattig neusje en ik vond dat ze zo’n bruin huidje had.

Het was heel onwennig, we stonden daar maar wat te kijken, wisten niet goed wat de bedoeling was… En dan begon ze te huilen. En nu? Mogen we haar aanraken? Proberen te troosten? Help! De verpleegster zei dat ze waarschijnlijk honger had en dat het tijd was voor haar flesje. Of wij dat wilden doen? Ja hoor! En toen hielden we ze voor het eerst vast, wat was ze klein!

 

Wat een hummeltje he!

Er werd afgesproken dat we maandagochtend terug zouden komen zodat we haar eerst een badje konden geven en daarna zou ze met ons naar huis mogen komen.

We waren helemaal in de wolken! Onderweg naar huis werden we nog aangehouden voor een alcoholcontrole en zelfs die agent vroeg waarom we zo straalden! Meteen zag hij het informatieboekje van de materniteit dat ik in mijn handen had. Dat verklaarde al veel 🙂

Mijn schoonzusje vierde die avond haar verjaardag en wij waren dus een beetje later daar dan de rest. Zo trots als een pauw liet ik iedereen de foto’s zien die we gemaakt hadden. “Kijk eens, zo mooi hadden we ze zelf niet kunnen maken!” grapte ik.

Lees het vervolg hier

8. HET telefoontje!

We gingen het nieuws ook aan de bomma van Bert vertellen. (Oma voor de Nederlandse lezers 😉 ) Wat zou iemand van haar leeftijd ervan vinden dat we deze stap zouden zetten? Bang van haar reactie was ik niet, want Bert had nogal een hippe bomma die over alles kon meepraten. En inderdaad, ze was heel blij voor ons en vroeg al meteen: een jongen of een meisje? En wanneer komt ie? 😉

Ze heeft het jammer genoeg nooit mee kunnen maken want zo’n 3 weken later is ze overleden. Een verdrietige periode natuurlijk, want het was echt een lief, zorgzaam mens.

 

We gingen voor een kindje van 0-12 maanden, jongen of meisje maakte niet uit. Nu konden we ons eindelijk laten gaan met het kopen van babyspullen. Hmm of toch niet? We wisten het geslacht niet, hoe oud het ging zijn, hadden we nog een kinderwagen nodig of zou het al in een buggy kunnen? Met bepaalde zaken toch maar even wachten dus.

Nu ze op het werk wisten dat we de goedkeuring hadden, wisten ze ook dat de kans bestond dat ik ieder moment kon uitvallen. Hoewel we als pleegouder jammer genoeg geen recht hebben op ouderschapsverlof was het in die tijd nog mogelijk om zorgverlof op te nemen. Maar goed, voorlopig nog even werken want het kon een week duren, voordat ze belden, maar evengoed een jaar.

Maar dan… 24 november 2010… Ik ben aan het werken aan de kassa van de winkel. Bert komt binnen. “Pleegzorg heeft gebeld.” Zegt ie.

“En, wat zeiden ze dan?!” Waarop hij zegt: “Dat weet ik niet, ze stonden op de voicemail dat ik terug moet bellen maar ik wil dat niet alleen doen.”

Ondertussen stonden mijn collega’s al bij mij en zeiden dat we maar rap in het magazijn moesten terugbellen. En jawel: dat was HET telefoontje!

Of we voor een kindje wilden zorgen, maar we moesten wel binnen 24u beslissen of we het zouden doen en het dan binnen 4 dagen gaan ophalen! “euh ok” , stamelde ik. “Is het een jongen of een meisje?” Het was dus een meisje en toen ik vroeg hoe oud ze was, antwoordden ze dat ze van 11 november was. “Van welk jaar?” vroeg ik.

“Van dit jaar he mevrouw, ze is nog maar 13 dagen oud.” Ooh wat een zalig gevoel! Met stip de allermooiste dag van mijn leven! Ons geluk kon niet op, we zouden echt alles van begin af aan kunnen mee maken, behalve de bevalling, maar of ik dat nu zo erg moet vinden met al die horrorverhalen?! 😉

Pas op het moment dat we bij Bert thuis vertelden wanneer ze geboren werd, kwam het besef dat ze geboren is op de dag dat Bomma stierf. Een dubbel gevoel natuurlijk, maar ergens ook een troostende gedachte.

Lees het vervolg hier

7. Het verdict.

22 Oktober 2010…De rollen wc papier zijn erdoor gevlogen afgelopen uren, wat een stress! Het is een half uurtje rijden naar de dienst van Pleegzorg. En weer kom ik heel vrolijk binnen, want ik ga ze wijsmaken dat ik helemaal niet zenuwachtig ben 😉 “Oei, jij bent zenuwachtig” zeggen ze. Haha niet geslaagd in mijn opzet dus.

Met klamme handjes ga ik tegenover hen zitten. En dan vragen ze heel serieus of we eerst nog wat uitleg willen hebben of meteen het verdict willen horen! “Kom maar op” antwoordde ik. Ze krijgen een glimlach op hun gezicht en zeggen: “Je denkt toch niet dat ik je ga teleurstellen een dag voor uw verjaardag, jullie zijn door de selectie, het is in orde!”

Ik heb altijd gedacht dat ik zou wenen van geluk als ze me dat nieuws zouden brengen, maar dat gebeurde dus niet.

Ze gingen meteen over tot het aanmaken van het profiel. Wat wilden we? Wat konden we aan? We mochten aangeven of we een voorkeur hadden voor jongen of meisje, de leeftijd, hoe ver we wilden gaan in omgang met de ouders… Dit allemaal om uiteindelijk tot een zo perfect mogelijke matching te komen. Zo hebben we dus een hele lijst afgewerkt en daarna mochten we naar huis, om het goede nieuws en ook mijn verjaardag te vieren.

We wandelen door de gang naar buiten en op het moment dat ik de klink van de deur loslaat, zeg ik: “En nu moet ik janken.” Eerst heel bedeesd, want onderweg naar de auto kwamen we langs het bureau waar de 2 dames van pleegzorg zaten 😉 Maar eens we in de auto zaten heb ik de tranen lekker laten lopen. Onderweg stuurde ik berichtjes om onze familie, die ook op de uitslag zat te wachten, iets te laten weten.

We reden door naar het adres waar we ten tijde van onze selectieprocedure altijd terecht konden als we ons onzeker voelden: de mama van Bert. Ze keek al door het keukenraam en ik zag al dat ze het moeilijk kreeg. Een dikke knuffel en allebei even goed gejankt. “Dat duurde zo lang” , snikte ze. “Wat word ik dan nu? Pleegoma ofzo?” Ondertussen is ze de lieve Omi van onze draken schatjes!

Eindelijk was het zover: nu weten we echt zeker dat we een kindje in huis gaan krijgen! Wat waren we blij! Heerlijk om zo bij iedereen langs te gaan om het goede nieuws te gaan vertellen.

Lees het vervolg hier

7. Het verdict…

22 Oktober 2010…De rollen wc papier zijn erdoor gevlogen afgelopen uren, wat een stress! Het is een half uurtje rijden naar de dienst van Pleegzorg. En weer kom ik heel vrolijk binnen, want ik ga ze wijsmaken dat ik helemaal niet zenuwachtig ben 😉 “Oei, jij bent zenuwachtig” zeggen ze. Haha niet geslaagd in mijn opzet dus.

Met klamme handjes ga ik tegenover hen zitten. En dan vragen ze heel serieus of we eerst nog wat uitleg willen hebben of meteen het verdict willen horen! “Kom maar op” antwoordde ik. Ze krijgen een glimlach op hun gezicht en zeggen: “Je denkt toch niet dat ik je ga teleurstellen een dag voor uw verjaardag, jullie zijn door de selectie, het is in orde!”

Ik heb altijd gedacht dat ik zou wenen van geluk als ze me dat nieuws zouden geven, maar dat gebeurde dus niet.

Ze gingen meteen over tot het aanmaken van het profiel. Wat wilden we? Wat konden we aan? We mochten aangeven of we een voorkeur hadden voor jongen of meisje, de leeftijd, hoe ver we wilden gaan in omgang met de ouders… Dit allemaal om uiteindelijk tot een zo perfect mogelijke matching te komen. Zo hebben we dus een hele lijst afgewerkt en daarna mochten we naar huis, om het goede nieuws en ook mijn verjaardag te vieren.

We wandelen door de gang naar buiten en op het moment dat ik de klink van de deur loslaat, zeg ik: “En nu moet ik janken.” Eerst heel bedeesd, want onderweg naar de auto kwamen we langs het bureau waar de 2 dames van pleegzorg zaten 😉 Maar eens we in de auto zaten heb ik de tranen lekker laten lopen. Onderweg stuurde ik berichtjes om onze familie, die ook op de uitslag zat te wachten, iets te laten weten.

We reden door naar het adres waar we ten tijde van onze selectieprocedure altijd terecht konden als we ons onzeker voelden: de mama van Bert. Ze keek al door het keukenraam en ik zag al dat ze het moeilijk kreeg. Een dikke knuffel en allebei even goed gejankt. “Dat duurde zo lang” , snikte ze. “Wat word ik dan nu? Pleegoma ofzo?” Ondertussen is ze de lieve Omi van onze draken schatjes!

Eindelijk was het zover: nu weten we echt zeker dat we een kindje in huis gaan krijgen! Wat waren we blij! Heerlijk om zo bij iedereen langs te gaan om het goede nieuws te gaan vertellen.

6. Wat houdt zo’n selectieprocedure in?

De selectieprocedure zou bestaan uit een gesprek bij ons thuis, 2 gesprekken op de dienst, 4 cursusavonden gezamenlijk met andere kandidaat pleegouders, weer een gesprek bij ons thuis en daarna het eindgesprek op de pleegzorgdienst. Ik heb me al die jaren ingehouden om babyspullen te kopen, maar nu nam ik mij voor: bij elke afspraak die we achter de rug hebben, koop ik iets 😀

Wat waren we zenuwachtig toen ze bij ons op gesprek kwamen! Hopelijk stelden ze niet te hoge eisen… Maar wat waren ze lief en wat stelden ze ons toch gerust! Het was een waar kruisverhoor, maar ze gaven ons het gevoel dat we gewoon open en eerlijk konden zijn over alles. Eens ze de deur uit waren, kreeg ik weer stress… Wat bedoelden ze met die vraag? En hadden we niet beter iets anders geantwoord op die andere vraag?

De gesprekken op de dienst gingen vooral over ons verleden, welke normen en waarden wijzelf meekregen. (de één al iets meer dan de ander 😉 ) Ze bleven echt doorvragen totdat ze een gevoelige snaar wisten te raken. Nu duurde dat bij mij niet lang hoor, ik sta overal bekend een bleiter te zijn. Eens alles eruit was, waren we klaar om aan de cursusavonden te beginnen. Die waren eigenlijk wel heel fijn om te doen, samen met de andere koppels die pleegouder wilden worden.

Hoewel we altijd heel open zijn geweest in alles, hebben we de stap naar pleegzorg niet tegen iedereen verteld. De schrik om niet door de selectie te komen zat er toch wel in en dan moesten we dat ook weer tegen iedereen gaan vertellen. Dus voor degenen die we wel in vertrouwen namen was het zwijgen geblazen, maar hé, wij waren het toch weer kwijt! 😀

Op de laatste cursusavond kwamen ze naar ons toe en vertelden ze ons ineens dat ze nog een gesprek bij ons thuis wilden, voordat ze een beslissing zouden nemen… Ik schoot meteen in paniek! Wat betekende dit? Is er iets aan de hand? Worden we niet goedgekeurd? Nog maar wat afwachten dus…

Een week later zaten we gespannen klaar tot ze zouden komen. En daar ging de deurbel. Vrolijk deed ik de deur open om niet te laten merken dat ik zoooooo zenuwachtig was! Even doorbijten en dan wisten we waarschijnlijk wel of het goed zat.

Ze legden meteen uit dat de procedure een beetje aangepast was en dat ze voortaan na de cursusavonden ook nog een terugkoppelingsgesprek zouden doen. Oef! Er was dus niks speciaals aan de hand. Er werd wat nagebabbeld over hoe we de cursus hadden ervaren en of er nog vragen waren. Er brandde maar één vraag op mijn lippen: “Worden er vaak koppels afgekeurd?”

“Ja, dat gebeurt toch ja.” Pff, niet het antwoord waar ik op hoopte. “Kunnen jullie ons niet geruststellen?” Niet dus! Ze maakten een afspraak om nog eens bij hen op de dienst langs te komen: 22 oktober, een dag voor mijn verjaardag. Hopelijk heb ik wat extra’s te vieren dit jaar 🙂

Lees het vervolg hier

5. En wat nu?

Wat doen we nu met onze kinderwens? Want die is nog steeds luidkeels aanwezig. We voelden allebei wel dat er gewoon kinderen moesten komen om ons compleet en gelukkig te voelen. De vraag was enkel hoe? Ik was degene die op den duur begon over adoptie. Bert wou toch vooral eerst eens de praktische zaken overlopen: Hoe werkt die selectieprocedure? Hoe lang duurt dat? Wat kost dat? De antwoorden op die vragen zorgden ervoor dat ik het echt niet zag zitten, vooral dat wachten, dat hadden we ondertussen wel genoeg gedaan!

Nu was ik tijdens de zoektocht over adoptie ook informatie tegengekomen over pleegzorg. Het idee dat er hier in onze buurt instellingen waren waar kindjes aan het wachten waren op een warm plekje kon ik vanaf dan niet meer loslaten… Maar om aan zulk avontuur te beginnen moet je uiteraard met 2 zijn… En Bert was er toen niet voor te vinden: voor een kind zorgen dat niet officieel van jou is en vooral de onzekerheid dat het op een dag misschien terug zal gaan naar de biologische ouders. Nu ben ik nogal iemand die graag haar zinnetje doordrijft, zeker bij Bert. Als ik een jong katje in huis wilde halen, terwijl hij dat helemaal niet wou, kreeg ik hem zo ver dat hij zelfs mee is gereden naar de boer om dat katje te gaan halen! Hoewel hij helemaal niet graag bij McDonalds gaat eten, zitten we er toch zeker 2 keer per maand! Terwijl ik dit schrijf begin ik me toch wel een beetje af te vragen hoe hij het in hemelsnaam volhoudt met mij?!

Maar dit was anders. Dit was niet iets om mijn zin over te krijgen. Dus ik zweeg erover terwijl hij me beloofde dat hij er wel over na zou denken. Na meer dan een jaar gaf hij dan toch aan dat hij er ook voor wou gaan. Ik kreeg weer hoop: binnenkort dan toch voor een kindje mogen zorgen? Stel je voor!

Voorzichtig vertelden we het ook aan zijn moeder. Ze had uiteraard wel wat vragen, maar die hadden we zelf ook nog altijd. Eerst zouden we naar een informatieavond gaan, daar zou ons vast meer duidelijk worden. We zaten daar met een stuk of 8 andere mensen. Wij waren duidelijk de jongsten. Er werd natuurlijk gehamerd op het verschil tussen adoptie en pleegzorg, maar dat schrok ons niet af. We vonden het allebei belangrijker om voor een kindje te mogen zorgen, dan te kunnen zeggen dat het officieel ons kind was. De gedachte om voor 1 kindje het verschil te kunnen maken en te voorkomen dat die in een instelling zou opgroeien maakte het dat we de vragenlijst invulden en zo echt in het traject stapten. Spannend!

Het was 28 april 2010 toen we eraan begonnen en vroegen ons af hoe lang het nog zou duren? Met hoeveel zouden we dit jaar kerstmis vieren? 😉

Lees het vervolg hier

4. Alleen via IVF.

Dat moment dat we een pauze moesten inlassen en we daar beide best verdrietig over waren, besloten we dat we het gingen vertellen aan mijn schoonouders. Mijn schoonvader reageerde heel zenuwachtig met grapjes en mijn schoonmoeder was heel begripvol en vertelde meteen dat het bij hen ook niet altijd van een leien dakje verliep. Daar had ik op dat moment wel even nood aan: iemand die inzag dat het ons verdrietig maakte. Tussendoor leek ik ook wel op te vangen dat ze het tegelijkertijd ook wel leuk en spannend vond, want ook voor haar zou er wat te gebeuren staan: oma worden.

Toen was het tijd voor de onderzoeken, iets waar we allebei niet echt naar uitkeken, we vonden het echt verschrikkelijk! Bert is geen prater en ik ben ontzettend preuts! We kregen allebei wat onderzoeken en viel ons dat tegen! Wist je die potjes veel te smal zijn en mijn trui die ik die dag droeg veel te kort! Hopelijk is alles goed, want die medische mallemolen is precies niet echt weggelegd voor ons.

En dan mag je terug voor de uitslag… die was niet goed: bij ons beiden was er een probleem om zwanger te raken. Het waren harde woorden: enkel via IVF zouden we kans maken. Dat zag ik echt niet zitten en Bert was er al veel langer klaar mee. We maakten constant ruzie omdat het ons zoveel stress gaf. Ergens was het een geruststelling dat de ‘schuld’ niet bij 1 van ons lag, maar bij allebei, zo zouden we elkaar alvast geen verwijten maken.

We maakten vrijwel meteen de beslissing om niet te beginnen met IVF en dat bracht ons wel rust. Maar we wilden nog steeds graag een kindje! We lieten het even voor wat het was, maar ik hoopte stiekem nog steeds op een wondertje. Om ons heen kregen we steevast het advies dat we er niet zoveel mee moesten bezig zijn, dan kwam het vanzelf goed. Voor iedereen die te maken heeft met koppels die moeilijk zwanger raken: ZEG DIT NOOIT! Het gaf mij het gevoel dat ze vonden dat het onze eigen schuld was, omdat we er teveel aan dachten. Achteraf besef ik natuurlijk dat iedereen het goed bedoelde.

En hoewel we in onze vriendengroep de eerste waren om ons eigen huis te kopen, aan kinderen te beginnen, bleven onze vrienden natuurlijk ook niet stilzitten… Toen Tine en Dieter gingen trouwen, wist ik dat ze daarna ook voor een kindje zouden gaan, want ook zij hadden een grote kinderwens. Toen ze niet lang na hun prachtig trouwfeest een berichtje stuurde met de vraag of ze langs mochten komen, wist ik eigenlijk al wel hoe ver het was. Ik zie ze daar nog zitten in onze living, op van de zenuwen, bang om het te vertellen. Iets waar ik me nu nog schuldig over kan voelen. Eens het hoge woord eruit was, barstte ik in tranen uit, al had ik me op voorhand voorgenomen om me in te houden. Ik bleef maar zeggen dat ik blij voor hen was maar dat ik er niks aan kon doen dat het me tegelijkertijd ook pijn deed. Ik vond het wel heel lief dat ze de moeite deden om het ons persoonlijk te vertellen, onder ons viertjes, zonder de rest van onze vriendengroep. Nu kon ik me voorbereiden op het moment dat ze het in de groep gingen vertellen. Daar ging het uiteindelijk een stuk beter, al voelde ik de blikken van de rest terwijl ze dachten: “Ocharme Bert en Lindsay.”

We hebben toch wel veel steun gehad van onze familie en vrienden. Ik heb er dan ook geen moment spijt van gehad dat we er zo open over zijn geweest. Ik moet er niet aan denken dat Bert en ik dat voor onszelf hadden moeten houden. Ik vrees dat onze relatie daar niet tegen bestand geweest zou zijn.

Lees het vervolg hier

 

4. Alleen via IVF…

Dat moment dat we een pauze moesten inlassen en we daar beide best verdrietig over waren, besloten we dat we het gingen vertellen aan mijn schoonouders. Mijn schoonvader reageerde heel zenuwachtig met grapjes en mijn schoonmoeder was heel begripvol en vertelde meteen dat het bij hen ook niet altijd van een leien dakje verliep. Daar had ik op dat moment wel even nood aan: iemand die inzag dat het ons verdrietig maakte. Tussendoor leek ik ook wel op te vangen dat ze het tegelijkertijd ook wel leuk en spannend vond, want ook voor haar zou er wat te gebeuren staan: oma worden.

Toen was het tijd voor de onderzoeken, iets waar we allebei niet echt naar uitkeken, we vonden het echt verschrikkelijk! Bert is geen prater en ik ben ontzettend preuts! We kregen allebei wat onderzoeken en viel ons dat tegen! Wist je die potjes veel te smal zijn en mijn trui die ik die dag droeg veel te kort! Hopelijk is alles goed, want die medische mallemolen is precies niet echt weggelegd voor ons.

En dan mag je terug voor de uitslag… die was niet goed: bij ons beiden was er een probleem om zwanger te raken. Het waren harde woorden: enkel via IVF zouden we kans maken. Dat zag ik echt niet zitten en Bert was er al veel langer klaar mee. We maakten constant ruzie omdat het ons zoveel stress gaf. Ergens was het een geruststelling dat de ‘schuld’ niet bij 1 van ons lag, maar bij allebei, zo zouden we elkaar alvast geen verwijten maken.

We maakten vrijwel meteen de beslissing om niet te beginnen met IVF en dat bracht ons wel rust. Maar we wilden nog steeds graag een kindje! We lieten het even voor wat het was, maar ik hoopte stiekem nog steeds op een wondertje. Om ons heen kregen we steevast het advies dat we er niet zoveel mee moesten bezig zijn, dan kwam het vanzelf goed. Voor iedereen die te maken heeft met koppels die moeilijk zwanger raken: ZEG DIT NOOIT! Het gaf mij het gevoel dat ze vonden dat het onze eigen schuld was, omdat we er teveel aan dachten. Achteraf besef ik natuurlijk dat iedereen het goed bedoelde.

En hoewel we in onze vriendengroep de eerste waren om ons eigen huis te kopen, aan kinderen te beginnen, bleven onze vrienden natuurlijk ook niet stilzitten… Toen Tine en Dieter gingen trouwen, wist ik dat ze daarna ook voor een kindje zouden gaan, want ook zij hadden een grote kinderwens. Toen ze niet lang na hun prachtig trouwfeest een berichtje stuurde met de vraag of ze langs mochten komen, wist ik eigenlijk al wel hoe ver het was. Ik zie ze daar nog zitten in onze living, op van de zenuwen, bang om het te vertellen. Iets waar ik me nu nog schuldig over kan voelen. Eens het hoge woord eruit was, barstte ik in tranen uit, al had ik me op voorhand voorgenomen om me in te houden. Ik bleef maar zeggen dat ik blij voor hen was maar dat ik er niks aan kon doen dat het me tegelijkertijd ook pijn deed. Ik vond het wel heel lief dat ze de moeite deden om het ons persoonlijk te vertellen, onder ons viertjes, zonder de rest van onze vriendengroep. Nu kon ik me voorbereiden op het moment dat ze het in de groep gingen vertellen. Daar ging het uiteindelijk een stuk beter, al voelde ik de blikken van de rest terwijl ze dachten: “Ocharme Bert en Lindsay.”

We hebben toch wel veel steun gehad van onze familie en vrienden. Ik heb er dan ook geen moment spijt van gehad dat we er zo open over zijn geweest. Ik moet er niet aan denken dat Bert en ik dat voor onszelf hadden moeten houden. Ik vrees dat onze relatie daar niet tegen bestand geweest zou zijn.

 

3. Geheim? Nee, ik heet Lindsay! ;-)

We zouden deze grote stap voor ons houden. Een belofte die voor Bert heel gemakkelijk is, maar voor mij? Niet dus! Ik mocht het tegen 1 iemand vertellen en dat deed ik tegen mijn 3 jaar jongere zus. Ik geloof dat het bij haar niet echt als een verrassing kwam en ik was blij dat ik mijn vreugde met iemand kon delen. Voor de rest vertelde ik het voorlopig tegen niemand.

Nu ben ik op dat gebied heel vindingrijk. De eerstvolgende keer dat we bij mijn ouders op de koffie kwamen, gaf ik hint na hint. “Nou ja!” zei ik tegen Bert, “Nu heeft ze zomaar geraden dat we bezig zijn voor een kindje!” Haha! Mijn moeder was heel enthousiast, vertelde natuurlijk weer hoe snel het bij haar altijd gegaan was, dus bij ons zou het ook wel eens snel kunnen gaan!

De hele dag dacht ik aan niks anders. Ik werkte in een kledingwinkel en kon helemaal wegdromen op de babyafdeling. Elke zwangere vrouw keek ik jaloers na en dan bedacht ik mij vaak: “Jij bent ook snel aan de beurt Lindsay.” Onze vriendengroep bestaat uit 5 koppels en wij waren de eersten die deze grote stap namen. Iedereen vond het spannend.

Terwijl ik bij mijn moeder honderduit kon vertellen over onze wens, deden we dat bij de ouders van Bert nog niet. Bert wist niet goed hoe zijn moeder zou reageren. Misschien zou ze ons nog veel te jong vinden.

De eerste maand dacht ik al meteen prijs te hebben. Erg praktisch dat de symptomen van een zwangerschap net hetzelfde kunnen zijn als die van je aankomende regels… Om gek van te worden! We hebben een fortuin uitgegeven aan zwangerschapstesten denk ik.

En zo ging het dus een jaar door: teleurstelling na teleurstelling en ik kon bij steeds minder mensen mijn verhaal kwijt. Ik zag ze denken: “Lindsay maakt zichzelf helemaal gek.” Iets wat ik toen heel moeilijk vond, maar wat ik nu heel goed begrijp. Het was echt een obsessie aan het worden: uitrekenen wanneer we in actie moesten komen, de hele dag op een internetforum informatie opzoeken… Bert was het ondertussen ook wel beu geloof ik.

Dan hebben we de stap gezet om ermee verder te gaan. Bij mijn bezoek aan de huisarts bleek dat mijn schildklier te traag werkt. Wow dat was ook goed nieuws want dat betekende dat ik eindelijk wist waardoor ik zoveel was bijgekomen de laatste jaren… Dat de bezoekjes aan McDonalds en de dagelijkse zak chips ook niet echt helpen, vergat ik maar even voor de gemakkelijkheid 😉 De huisarts raadde ons aan om eerst mijn schildklier in orde te krijgen en dan pas weer verder te gaan met een nieuwe poging.

Ok… en hoe pakken we dat praktisch aan? Terug aan de pil? Dat zag ik echt niet zitten! We zouden voorlopig condooms gaan gebruiken. En wie mocht die gaan kopen? Ik! Ik, die al een jaar aan een stuk zwangerschapstesten ging kopen bij het Kruidvat in het dorp. Ik zag de verkoopster denken: “Amai, ze heeft eindelijk het verstand gevonden om condooms te gebruiken in plaats van elke maand een test te kopen.” 😀 😀 😀

Lees het vervolg hier

2. Hoe het begon…

Snotapen, dat waren we. Twee snotapen die elkaar als 19 jarigen op de kermis hebben leren kennen. Ja, echt waar! We hebben samen kort maar krachtig geprofiteerd van onze jeugd. Maar wat hadden we het thuis slecht! Althans, dat dachten we toen… We waren het allebei beu om klusjes te doen en te moeten luisteren naar onze ouders. “Wat dachten ze wel! We waren wel al volwassen he!”

Na anderhalf jaar gingen we dan ook samenwonen. Een appartement dat van miserie bijna in elkaar stortte, waar de muizen gezellig in en uit kropen en waar we de grote gaten in de muur strategisch bedekten met een nog grotere kast. Maar wat waren we trots! Nu konden we ons bewijzen: zelf onze rekeningen betalen en ons eten klaarmaken. (Al hing ik de eerste dag al aan de telefoon met mijn moeder om te vragen waarom die bloemkool na 5 minuten nog niet gaar was)

De eerste keer samen ons avondeten nuttigen verliep niet echt zoals gepland… Bert zat al ongeduldig te wachten tot ik met het eten naar tafel zou komen. Ik zet een pan met gebakken krieltjes op tafel, draai mij om zodat ik de, eindelijk gare bloemkool van het vuur kan halen en zie daarna tot mijn verbazing alle aardappeltjes op Bert zijn bord liggen! “En ik dan?” vraag ik lichtjes geïrriteerd. “Oh, ik dacht dat dat voor mij was.” reageert hij verbaasd. Ja , je leert elkaar rap kennen als je gaat samenwonen… Les 1: Bert eet veel!

We waren jong, maar al bij al deden we het echt niet slecht: we hadden allebei fulltime werk en droomden al van onze toekomst: we zouden nog wat sparen nu we niet zoveel aan huur moesten betalen en op den duur zouden we graag ons eigen huisje willen kopen. Dat moment kwam toen we 24 jaar waren. Het was zowaar het enige huisje dat we konden betalen en we gingen een zware lening aan bij de bank. Het was heel moeilijk om alles betaald te krijgen die eerste periode… er stonden geregeld pannenkoeken op het menu in plaats van een goeie biefstuk. Maar dat lieten we natuurlijk aan niemand merken, daar waren we immers veel te fier voor. Het was een risico, maar we hadden er vertrouwen in.

Er was nog veel werk aan het huis, maar gelukkig zag Bert daar niet tegenop. We zouden het beetje bij beetje op gaan knappen. Wat mij betreft zouden we bij de slaapkamers beginnen en wel 1 in het bijzonder: een babykamer! Ik droomde al lang van kindjes en kon niet wachten om eraan te beginnen. Ook Bert was eindelijk zover, al was hij volgens mij doodsbenauwd toen ik met de pil stopte 😉

Vanaf dat moment telde ik al uit wanneer het kindje geboren zou worden, moesten we zwanger raken. Lang zou het niet duren dacht ik, want mijn moeder had 5 kinderen en raakte meestal meteen zwanger. Bij ons bleek het iets anders te gaan verlopen…

lees het vervolg hier