2. Hoe het begon…

Snotapen, dat waren we. Twee snotapen die elkaar als 19 jarigen op de kermis hebben leren kennen. Ja, echt waar! We hebben samen kort maar krachtig geprofiteerd van onze jeugd. Maar wat hadden we het thuis slecht! Althans, dat dachten we toen… We waren het allebei beu om klusjes te doen en te moeten luisteren naar onze ouders. “Wat dachten ze wel! We waren wel al volwassen he!”

Na anderhalf jaar gingen we dan ook samenwonen. Een appartement dat van miserie bijna in elkaar stortte, waar de muizen gezellig in en uit kropen en waar we de grote gaten in de muur strategisch bedekten met een nog grotere kast. Maar wat waren we trots! Nu konden we ons bewijzen: zelf onze rekeningen betalen en ons eten klaarmaken. (Al hing ik de eerste dag al aan de telefoon met mijn moeder om te vragen waarom die bloemkool na 5 minuten nog niet gaar was)

De eerste keer samen ons avondeten nuttigen verliep niet echt zoals gepland… Bert zat al ongeduldig te wachten tot ik met het eten naar tafel zou komen. Ik zet een pan met gebakken krieltjes op tafel, draai mij om zodat ik de, eindelijk gare bloemkool van het vuur kan halen en zie daarna tot mijn verbazing alle aardappeltjes op Bert zijn bord liggen! “En ik dan?” vraag ik lichtjes geïrriteerd. “Oh, ik dacht dat dat voor mij was.” reageert hij verbaasd. Ja , je leert elkaar rap kennen als je gaat samenwonen… Les 1: Bert eet veel!

We waren jong, maar al bij al deden we het echt niet slecht: we hadden allebei fulltime werk en droomden al van onze toekomst: we zouden nog wat sparen nu we niet zoveel aan huur moesten betalen en op den duur zouden we graag ons eigen huisje willen kopen. Dat moment kwam toen we 24 jaar waren. Het was zowaar het enige huisje dat we konden betalen en we gingen een zware lening aan bij de bank. Het was heel moeilijk om alles betaald te krijgen die eerste periode… er stonden geregeld pannenkoeken op het menu in plaats van een goeie biefstuk. Maar dat lieten we natuurlijk aan niemand merken, daar waren we immers veel te fier voor. Het was een risico, maar we hadden er vertrouwen in.

Er was nog veel werk aan het huis, maar gelukkig zag Bert daar niet tegenop. We zouden het beetje bij beetje op gaan knappen. Wat mij betreft zouden we bij de slaapkamers beginnen en wel 1 in het bijzonder: een babykamer! Ik droomde al lang van kindjes en kon niet wachten om eraan te beginnen. Ook Bert was eindelijk zover, al was hij volgens mij doodsbenauwd toen ik met de pil stopte 😉

Vanaf dat moment telde ik al uit wanneer het kindje geboren zou worden, moesten we zwanger raken. Lang zou het niet duren dacht ik, want mijn moeder had 5 kinderen en raakte meestal meteen zwanger. Bij ons bleek het iets anders te gaan verlopen…

lees het vervolg hier