We zouden deze grote stap voor ons houden. Een belofte die voor Bert heel gemakkelijk is, maar voor mij? Niet dus! Ik mocht het tegen 1 iemand vertellen en dat deed ik tegen mijn 3 jaar jongere zus. Ik geloof dat het bij haar niet echt als een verrassing kwam en ik was blij dat ik mijn vreugde met iemand kon delen. Voor de rest vertelde ik het voorlopig tegen niemand.
Nu ben ik op dat gebied heel vindingrijk. De eerstvolgende keer dat we bij mijn ouders op de koffie kwamen, gaf ik hint na hint. “Nou ja!” zei ik tegen Bert, “Nu heeft ze zomaar geraden dat we bezig zijn voor een kindje!” Haha! Mijn moeder was heel enthousiast, vertelde natuurlijk weer hoe snel het bij haar altijd gegaan was, dus bij ons zou het ook wel eens snel kunnen gaan!
De hele dag dacht ik aan niks anders. Ik werkte in een kledingwinkel en kon helemaal wegdromen op de babyafdeling. Elke zwangere vrouw keek ik jaloers na en dan bedacht ik mij vaak: “Jij bent ook snel aan de beurt Lindsay.” Onze vriendengroep bestaat uit 5 koppels en wij waren de eersten die deze grote stap namen. Iedereen vond het spannend.
Terwijl ik bij mijn moeder honderduit kon vertellen over onze wens, deden we dat bij de ouders van Bert nog niet. Bert wist niet goed hoe zijn moeder zou reageren. Misschien zou ze ons nog veel te jong vinden.
De eerste maand dacht ik al meteen prijs te hebben. Erg praktisch dat de symptomen van een zwangerschap net hetzelfde kunnen zijn als die van je aankomende regels… Om gek van te worden! We hebben een fortuin uitgegeven aan zwangerschapstesten denk ik.
En zo ging het dus een jaar door: teleurstelling na teleurstelling en ik kon bij steeds minder mensen mijn verhaal kwijt. Ik zag ze denken: “Lindsay maakt zichzelf helemaal gek.” Iets wat ik toen heel moeilijk vond, maar wat ik nu heel goed begrijp. Het was echt een obsessie aan het worden: uitrekenen wanneer we in actie moesten komen, de hele dag op een internetforum informatie opzoeken… Bert was het ondertussen ook wel beu geloof ik.
Dan hebben we de stap gezet om ermee verder te gaan. Bij mijn bezoek aan de huisarts bleek dat mijn schildklier te traag werkt. Wow dat was ook goed nieuws want dat betekende dat ik eindelijk wist waardoor ik zoveel was bijgekomen de laatste jaren… Dat de bezoekjes aan McDonalds en de dagelijkse zak chips ook niet echt helpen, vergat ik maar even voor de gemakkelijkheid 😉 De huisarts raadde ons aan om eerst mijn schildklier in orde te krijgen en dan pas weer verder te gaan met een nieuwe poging.
Ok… en hoe pakken we dat praktisch aan? Terug aan de pil? Dat zag ik echt niet zitten! We zouden voorlopig condooms gaan gebruiken. En wie mocht die gaan kopen? Ik! Ik, die al een jaar aan een stuk zwangerschapstesten ging kopen bij het Kruidvat in het dorp. Ik zag de verkoopster denken: “Amai, ze heeft eindelijk het verstand gevonden om condooms te gebruiken in plaats van elke maand een test te kopen.” 😀 😀 😀
Lees het vervolg hier
luidverlangen.wordpress.com 