4. Alleen via IVF…

Dat moment dat we een pauze moesten inlassen en we daar beide best verdrietig over waren, besloten we dat we het gingen vertellen aan mijn schoonouders. Mijn schoonvader reageerde heel zenuwachtig met grapjes en mijn schoonmoeder was heel begripvol en vertelde meteen dat het bij hen ook niet altijd van een leien dakje verliep. Daar had ik op dat moment wel even nood aan: iemand die inzag dat het ons verdrietig maakte. Tussendoor leek ik ook wel op te vangen dat ze het tegelijkertijd ook wel leuk en spannend vond, want ook voor haar zou er wat te gebeuren staan: oma worden.

Toen was het tijd voor de onderzoeken, iets waar we allebei niet echt naar uitkeken, we vonden het echt verschrikkelijk! Bert is geen prater en ik ben ontzettend preuts! We kregen allebei wat onderzoeken en viel ons dat tegen! Wist je die potjes veel te smal zijn en mijn trui die ik die dag droeg veel te kort! Hopelijk is alles goed, want die medische mallemolen is precies niet echt weggelegd voor ons.

En dan mag je terug voor de uitslag… die was niet goed: bij ons beiden was er een probleem om zwanger te raken. Het waren harde woorden: enkel via IVF zouden we kans maken. Dat zag ik echt niet zitten en Bert was er al veel langer klaar mee. We maakten constant ruzie omdat het ons zoveel stress gaf. Ergens was het een geruststelling dat de ‘schuld’ niet bij 1 van ons lag, maar bij allebei, zo zouden we elkaar alvast geen verwijten maken.

We maakten vrijwel meteen de beslissing om niet te beginnen met IVF en dat bracht ons wel rust. Maar we wilden nog steeds graag een kindje! We lieten het even voor wat het was, maar ik hoopte stiekem nog steeds op een wondertje. Om ons heen kregen we steevast het advies dat we er niet zoveel mee moesten bezig zijn, dan kwam het vanzelf goed. Voor iedereen die te maken heeft met koppels die moeilijk zwanger raken: ZEG DIT NOOIT! Het gaf mij het gevoel dat ze vonden dat het onze eigen schuld was, omdat we er teveel aan dachten. Achteraf besef ik natuurlijk dat iedereen het goed bedoelde.

En hoewel we in onze vriendengroep de eerste waren om ons eigen huis te kopen, aan kinderen te beginnen, bleven onze vrienden natuurlijk ook niet stilzitten… Toen Tine en Dieter gingen trouwen, wist ik dat ze daarna ook voor een kindje zouden gaan, want ook zij hadden een grote kinderwens. Toen ze niet lang na hun prachtig trouwfeest een berichtje stuurde met de vraag of ze langs mochten komen, wist ik eigenlijk al wel hoe ver het was. Ik zie ze daar nog zitten in onze living, op van de zenuwen, bang om het te vertellen. Iets waar ik me nu nog schuldig over kan voelen. Eens het hoge woord eruit was, barstte ik in tranen uit, al had ik me op voorhand voorgenomen om me in te houden. Ik bleef maar zeggen dat ik blij voor hen was maar dat ik er niks aan kon doen dat het me tegelijkertijd ook pijn deed. Ik vond het wel heel lief dat ze de moeite deden om het ons persoonlijk te vertellen, onder ons viertjes, zonder de rest van onze vriendengroep. Nu kon ik me voorbereiden op het moment dat ze het in de groep gingen vertellen. Daar ging het uiteindelijk een stuk beter, al voelde ik de blikken van de rest terwijl ze dachten: “Ocharme Bert en Lindsay.”

We hebben toch wel veel steun gehad van onze familie en vrienden. Ik heb er dan ook geen moment spijt van gehad dat we er zo open over zijn geweest. Ik moet er niet aan denken dat Bert en ik dat voor onszelf hadden moeten houden. Ik vrees dat onze relatie daar niet tegen bestand geweest zou zijn.