Wat doen we nu met onze kinderwens? Want die is nog steeds luidkeels aanwezig. We voelden allebei wel dat er gewoon kinderen moesten komen om ons compleet en gelukkig te voelen. De vraag was enkel hoe? Ik was degene die op den duur begon over adoptie. Bert wou toch vooral eerst eens de praktische zaken overlopen: Hoe werkt die selectieprocedure? Hoe lang duurt dat? Wat kost dat? De antwoorden op die vragen zorgden ervoor dat ik het echt niet zag zitten, vooral dat wachten, dat hadden we ondertussen wel genoeg gedaan!
Nu was ik tijdens de zoektocht over adoptie ook informatie tegengekomen over pleegzorg. Het idee dat er hier in onze buurt instellingen waren waar kindjes aan het wachten waren op een warm plekje kon ik vanaf dan niet meer loslaten… Maar om aan zulk avontuur te beginnen moet je uiteraard met 2 zijn… En Bert was er toen niet voor te vinden: voor een kind zorgen dat niet officieel van jou is en vooral de onzekerheid dat het op een dag misschien terug zal gaan naar de biologische ouders. Nu ben ik nogal iemand die graag haar zinnetje doordrijft, zeker bij Bert. Als ik een jong katje in huis wilde halen, terwijl hij dat helemaal niet wou, kreeg ik hem zo ver dat hij zelfs mee is gereden naar de boer om dat katje te gaan halen! Hoewel hij helemaal niet graag bij McDonalds gaat eten, zitten we er toch zeker 2 keer per maand! Terwijl ik dit schrijf begin ik me toch wel een beetje af te vragen hoe hij het in hemelsnaam volhoudt met mij?!
Maar dit was anders. Dit was niet iets om mijn zin over te krijgen. Dus ik zweeg erover terwijl hij me beloofde dat hij er wel over na zou denken. Na meer dan een jaar gaf hij dan toch aan dat hij er ook voor wou gaan. Ik kreeg weer hoop: binnenkort dan toch voor een kindje mogen zorgen? Stel je voor!
Voorzichtig vertelden we het ook aan zijn moeder. Ze had uiteraard wel wat vragen, maar die hadden we zelf ook nog altijd. Eerst zouden we naar een informatieavond gaan, daar zou ons vast meer duidelijk worden. We zaten daar met een stuk of 8 andere mensen. Wij waren duidelijk de jongsten. Er werd natuurlijk gehamerd op het verschil tussen adoptie en pleegzorg, maar dat schrok ons niet af. We vonden het allebei belangrijker om voor een kindje te mogen zorgen, dan te kunnen zeggen dat het officieel ons kind was. De gedachte om voor 1 kindje het verschil te kunnen maken en te voorkomen dat die in een instelling zou opgroeien maakte het dat we de vragenlijst invulden en zo echt in het traject stapten. Spannend!
Het was 28 april 2010 toen we eraan begonnen en vroegen ons af hoe lang het nog zou duren? Met hoeveel zouden we dit jaar kerstmis vieren? 😉
Lees het vervolg hier
luidverlangen.wordpress.com 