8. HET telefoontje!

We gingen het nieuws ook aan de bomma van Bert vertellen. (Oma voor de Nederlandse lezers 😉 ) Wat zou iemand van haar leeftijd ervan vinden dat we deze stap zouden zetten? Bang van haar reactie was ik niet, want Bert had nogal een hippe bomma die over alles kon meepraten. En inderdaad, ze was heel blij voor ons en vroeg al meteen: een jongen of een meisje? En wanneer komt ie? 😉

Ze heeft het jammer genoeg nooit mee kunnen maken want zo’n 3 weken later is ze overleden. Een verdrietige periode natuurlijk, want het was echt een lief, zorgzaam mens.

 

We gingen voor een kindje van 0-12 maanden, jongen of meisje maakte niet uit. Nu konden we ons eindelijk laten gaan met het kopen van babyspullen. Hmm of toch niet? We wisten het geslacht niet, hoe oud het ging zijn, hadden we nog een kinderwagen nodig of zou het al in een buggy kunnen? Met bepaalde zaken toch maar even wachten dus.

Nu ze op het werk wisten dat we de goedkeuring hadden, wisten ze ook dat de kans bestond dat ik ieder moment kon uitvallen. Hoewel we als pleegouder jammer genoeg geen recht hebben op ouderschapsverlof was het in die tijd nog mogelijk om zorgverlof op te nemen. Maar goed, voorlopig nog even werken want het kon een week duren, voordat ze belden, maar evengoed een jaar.

Maar dan… 24 november 2010… Ik ben aan het werken aan de kassa van de winkel. Bert komt binnen. “Pleegzorg heeft gebeld.” Zegt ie.

“En, wat zeiden ze dan?!” Waarop hij zegt: “Dat weet ik niet, ze stonden op de voicemail dat ik terug moet bellen maar ik wil dat niet alleen doen.”

Ondertussen stonden mijn collega’s al bij mij en zeiden dat we maar rap in het magazijn moesten terugbellen. En jawel: dat was HET telefoontje!

Of we voor een kindje wilden zorgen, maar we moesten wel binnen 24u beslissen of we het zouden doen en het dan binnen 4 dagen gaan ophalen! “euh ok” , stamelde ik. “Is het een jongen of een meisje?” Het was dus een meisje en toen ik vroeg hoe oud ze was, antwoordden ze dat ze van 11 november was. “Van welk jaar?” vroeg ik.

“Van dit jaar he mevrouw, ze is nog maar 13 dagen oud.” Ooh wat een zalig gevoel! Met stip de allermooiste dag van mijn leven! Ons geluk kon niet op, we zouden echt alles van begin af aan kunnen mee maken, behalve de bevalling, maar of ik dat nu zo erg moet vinden met al die horrorverhalen?! 😉

Pas op het moment dat we bij Bert thuis vertelden wanneer ze geboren werd, kwam het besef dat ze geboren is op de dag dat Bomma stierf. Een dubbel gevoel natuurlijk, maar ergens ook een troostende gedachte.

Lees het vervolg hier