9. Daar is ze dan!

De volgende dag kregen we opnieuw telefoon en pas toen wisten we de naam van het meisje. Ik noem haar in mijn blog Lotte… Afspraak was dat we haar maandag uit het ziekenhuis mochten gaan ophalen. Ik stelde voor om haar eerst te bezoeken zodat we haar al eens gezien hadden. Dat mocht op zaterdagavond.

27 november 2010: We zitten in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Het is al donker en het regent. We moeten zo’n 45 minuten rijden en we zeggen bijna niks. Ik begin onzeker te worden: is haar mama ook daar? Zo ja, wat zal ze zeggen? Zouden we haar mogen vasthouden? Kan ik dat wel? Hoe zou ze eruit zien? Eindelijk zijn we bij het ziekenhuis aangekomen… Zo spannend!

Eenmaal binnen is het even zoeken naar de juiste afdeling en als we dan op de juiste plaats zijn, zoek ik naar een verpleegster. Hoe pak ik dit aan? Wat moet ik zeggen? “Excuseer, wij komen naar een kindje kijken, ze heet Lotte en wij worden haar pleegouders.” Haha, geen alledaags gesprek uiteraard.

Ze lag tussen de prematuur baby’s omdat ze “alleen” was in het ziekenhuis, haar mama was natuurlijk al uit het ziekenhuis ontslagen. Toen ik het kamertje in kwam en ik haar zag liggen, vielen me 2 dingen op: Ze had een schattig neusje en ik vond dat ze zo’n bruin huidje had.

Het was heel onwennig, we stonden daar maar wat te kijken, wisten niet goed wat de bedoeling was… En dan begon ze te huilen. En nu? Mogen we haar aanraken? Proberen te troosten? Help! De verpleegster zei dat ze waarschijnlijk honger had en dat het tijd was voor haar flesje. Of wij dat wilden doen? Ja hoor! En toen hielden we ze voor het eerst vast, wat was ze klein!

 

Wat een hummeltje he!

Er werd afgesproken dat we maandagochtend terug zouden komen zodat we haar eerst een badje konden geven en daarna zou ze met ons naar huis mogen komen.

We waren helemaal in de wolken! Onderweg naar huis werden we nog aangehouden voor een alcoholcontrole en zelfs die agent vroeg waarom we zo straalden! Meteen zag hij het informatieboekje van de materniteit dat ik in mijn handen had. Dat verklaarde al veel 🙂

Mijn schoonzusje vierde die avond haar verjaardag en wij waren dus een beetje later daar dan de rest. Zo trots als een pauw liet ik iedereen de foto’s zien die we gemaakt hadden. “Kijk eens, zo mooi hadden we ze zelf niet kunnen maken!” grapte ik.

Lees het vervolg hier