28. Happy Halloween!

De kinderen zijn bezig aan hun herfstvakantie. Ze waren er ook echt aan toe. Robbe kan even bijkomen van alle spanningen die het grootouderfeest met zich meebracht en Lotte heeft hard moeten werken op school. Nadat ze vorig jaar is gestart in het bijzonder onderwijs in een speelleerklasje, begon ze afgelopen september in het eerste leerjaar. Dat was toch even een aanpassing voor haar, het leren in plaats van het spelen. Achteraf is ze wel heel fier op zichzelf dat ze boekjes kan lezen en woordjes kan schrijven.  Dat begon met ‘ik’, ‘mama’ en ‘papa’, maar resulteerde vandaag al in ‘pimol’. Tja, de deugnieterij gaan we er niet uit krijgen bij haar 😉 In ieder geval: vakantie dubbel en dik verdiend dus!

Bert en ik zijn ook een paar dagen thuis deze week en we genieten volle bak van de gezelligheid die dit met zich meebrengt: de legoblokken hoeven de hele vakantie niet opgeruimd te worden, er worden cinemanamiddagen gehouden met popcorn uiteraard. Ondertussen zit ik lekker te haken bij hen op de zetel. Kaarsjes aan, iets lekkers op tafel, pyjama aan: heerlijk! Gisterenavond heb ik haar zeemeerminnendekentje afgewerkt waar ze al zo lang op had gewacht.

Nu kan ik beginnen aan een haaiendeken voor Robbe 🙂

Vanavond gaan we lekker gourmetten met zijn viertjes en daarna gaan we kienen voor prijsjes die ze juist zelf mee hebben mogen uitkiezen in de winkel. (Zo oefenen we ook meteen de cijfers nog eens voor Lotte 😉 )

Voor ons geen enge Halloweentochten in ieder geval. Waar ze er vorig jaar geen genoeg van konden krijgen, vinden ze dit jaar alles toch wel een beetje eng. Voor iedereen die wel gaat griezelen: Veel plezier!

Moesten jullie denken dat ik eindelijk een foto van Bert heb gepost, moet ik jullie toch teleurstellen 😉

 

 

6 voordelen van pleegmama zijn.

Overal krijg ik te horen hoe nobel we wel niet zijn dat omdat we aan pleegzorg doen. Ik weet niet hoe het voor andere pleegouders is, maar voor mij voelt het soms wel als een egoïstische keuze… Ergens is het toch het vervullen van de wens om voor een kindje te mogen zorgen, of die nu van onszelf is of niet. Ik weet dat het niet hetzelfde is maar het is toch om jezelf beter te voelen, al is het maar omdat je weet dat je van betekenis bent voor een kind. Pleegmama zijn heeft voor mij zeker voordelen!

Je voelt je goed omdat je iets kan betekenen voor de maatschappij. Voor de meeste kinderen is het de beste oplossing om in een pleeggezin terecht te komen als hun ouders niet zelf in staat zijn om voor hen te zorgen. Instellingen waar ze anders terecht zouden komen, doen natuurlijk hun stinkende best voor hen, maar het is niet te vergelijken met de zorgen en de warmte van een gezin. Voor de overheid is het natuurlijk een interessant gegeven dat pleeggezinnen bovendien ook nog eens de goedkoopste oplossingen zijn. Spijtig dat dat niet beloond wordt in de vorm van ouderschapsverlof voor pleegouders…

Je komt situaties tegen waar je van tevoren geen flauw benul van had. Als ik vroeger bepaalde types op straat tegenkwam, had ik al snel mijn oordeel klaar. Ik heb daar vaak nog een handje van aan hoor, maar ik kan toch me toch al beter inbeelden waarom mensen doen zoals ze doen en zijn zoals ze zijn. We kunnen soms hard zijn:”Wat doen ze hun kinderen aan? Waar zit hun verstand?” We denken er meestal niet bij na dat ze zelf misschien ook al veel hebben mee gemaakt en gewoonweg niet weten wat de ‘normale’ manier van doen is binnen een gezin. Ik ben er alleszins mijn blik door gaan verruimen.

Je krijgt er veel voor terug. En dan heb ik het niet over rotzooi, vuile was en veel werk, maar over liefde. Al werd er tijdens de selectieprocedure op gehamerd dat we hier niet teveel op moesten rekenen, omdat niet alle kinderen liefde kunnen teruggeven. Hier is dat echt wel het geval. Ze zijn echt in staat om uit te drukken dat ze hier graag zijn en ons graag zien. Ze vragen knuffels, kusjes en zijn ontzettend dankbaar. Er zit precies echt dubbel zoveel liefde in bij hen want Robbe roept geregeld dat Mammie (zijn echt mama) zijn beste vriend is en Lotte zegt vaak dat haar echte mama de mooiste lange haren ooit heeft 😉 Mooi om te zien dat ze zo loyaal zijn.

Je krijgt toch wel wat respect als pleegouder. Zo ervaar ik het toch wel. Mensen zien hoeveel moeite je doet voor een kind van een ander en ik mag ook wel zeggen dat dat waar is: de dagdagelijkse zorg, de bezoeken met de ouders die je op je vrije momenten doet, hulp inschakelen van buitenaf wanneer dat nodig is, noem maar op. Maar ook van de jeugdrechters en instanties heb ik tot op heden nog geen klagen. We zijn bij elke zitting bedankt voor onze inzet en ze hebben altijd naar onze kant van het verhaal geluisterd. Ik lees vaak andere verhalen, maar zelf zijn we echt alleen nog maar positief benaderd…

Je kan bepaalde dingen bij de ouders leggen 😉 Geen mooi kindje in huis gekregen? Eentje met een eigenwijs karakter? Mensen kunnen nooit zeggen dat ze het van ons hebben! Haha!

Last but not least: Geen traumatische bevalling mee hoeven te maken… Zoals Lotte het zegt: “Ik ga later in het ziekenhuis vragen of er een mama is die niet voor haar kindje kan zorgen en dan neem ik die wel mee naar huis, want anders scheurt mijn poep open!” 🙂 🙂 🙂

Hoewel er tijden zijn die echt niet gemakkelijk zijn, heb ik na bijna 7 jaar echt geen spijt dat ik pleegmama werd!

27. 6 voordelen van pleegmama zijn.

Overal krijg ik te horen hoe nobel we wel niet zijn dat omdat we aan pleegzorg doen. Ik weet niet hoe het voor andere pleegouders is, maar voor mij voelt het soms wel als een egoïstische keuze… Ergens is het toch het vervullen van de wens om voor een kindje te mogen zorgen, of die nu van onszelf is of niet. Ik weet dat het niet hetzelfde is maar het is toch om jezelf beter te voelen, al is het maar omdat je weet dat je van betekenis bent voor een kind. Pleegmama zijn heeft voor mij zeker voordelen!

Je voelt je goed omdat je iets kan betekenen voor de maatschappij. Voor de meeste kinderen is het de beste oplossing om in een pleeggezin terecht te komen als hun ouders niet zelf in staat zijn om voor hen te zorgen. Instellingen waar ze anders terecht zouden komen, doen natuurlijk hun stinkende best voor hen, maar het is niet te vergelijken met de zorgen en de warmte van een gezin. Voor de overheid is het natuurlijk een interessant gegeven dat pleeggezinnen bovendien ook nog eens de goedkoopste oplossingen zijn. Spijtig dat dat niet beloond wordt in de vorm van ouderschapsverlof voor pleegouders…

Je komt situaties tegen waar je van tevoren geen flauw benul van had. Als ik vroeger bepaalde types op straat tegenkwam, had ik al snel mijn oordeel klaar. Ik heb daar vaak nog een handje van aan hoor, maar ik kan toch me toch al beter inbeelden waarom mensen doen zoals ze doen en zijn zoals ze zijn. We kunnen soms hard zijn:”Wat doen ze hun kinderen aan? Waar zit hun verstand?” We denken er meestal niet bij na dat ze zelf misschien ook al veel hebben mee gemaakt en gewoonweg niet weten wat de ‘normale’ manier van doen is binnen een gezin. Ik ben er alleszins mijn blik door gaan verruimen.

Je krijgt er veel voor terug. En dan heb ik het niet over rotzooi, vuile was en veel werk, maar over liefde. Al werd er tijdens de selectieprocedure op gehamerd dat we hier niet teveel op moesten rekenen, omdat niet alle kinderen liefde kunnen teruggeven. Hier is dat echt wel het geval. Ze zijn echt in staat om uit te drukken dat ze hier graag zijn en ons graag zien. Ze vragen knuffels, kusjes en zijn ontzettend dankbaar. Er zit precies echt dubbel zoveel liefde in bij hen want Robbe roept geregeld dat Mammie (zijn echt mama) zijn beste vriend is en Lotte zegt vaak dat haar echte mama de mooiste lange haren ooit heeft 😉 Mooi om te zien dat ze zo loyaal zijn.

Je krijgt toch wel wat respect als pleegouder. Zo ervaar ik het toch wel. Mensen zien hoeveel moeite je doet voor een kind van een ander en ik mag ook wel zeggen dat dat waar is: de dagdagelijkse zorg, de bezoeken met de ouders die je op je vrije momenten doet, hulp inschakelen van buitenaf wanneer dat nodig is, noem maar op. Maar ook van de jeugdrechters en instanties heb ik tot op heden nog geen klagen. We zijn bij elke zitting bedankt voor onze inzet en ze hebben altijd naar onze kant van het verhaal geluisterd. Ik lees vaak andere verhalen, maar zelf zijn we echt alleen nog maar positief benaderd…

Je kan bepaalde dingen bij de ouders leggen 😉 Geen mooi kindje in huis gekregen? Eentje met een eigenwijs karakter? Mensen kunnen nooit zeggen dat ze het van ons hebben! Haha!

Last but not least: Geen traumatische bevalling mee hoeven te maken… Zoals Lotte het zegt: “Ik ga later in het ziekenhuis vragen of er een mama is die niet voor haar kindje kan zorgen en dan neem ik die wel mee naar huis, want anders scheurt mijn poep open!” 🙂 🙂 🙂

Hoewel er tijden zijn die echt niet gemakkelijk zijn, heb ik na bijna 7 jaar echt geen spijt dat ik pleegmama werd!

26. Hoe blij kan je zijn met een dansje?!

Lotte is een showbeest. Geef ze een vierkante meter ruimte en ze danst en zingt naar hartenlust, tot vervelens toe ooit… Robbe is anders. Hij houdt er niet van als mensen naar hem kijken. Hij heeft er al moeite mee als ik naar hem kijk terwijl hij flink aan het spelen is op zijn speelmat. “Kijk maar op je gsm.” zegt hij dan 😉

Jaarlijks is er op zijn school een schoolfeest, dat waren we al gewend uit de tijd dat Lotte daar ook nog op school zat: weken telden ze de dagen af voordat het zover zou zijn! Zo mocht ze eens een ballerina zijn. Haar fluffy witte haartjes in 2 staartjes, een roze tutu en natuurlijk balletschoentjes met glittertjes. Ze moesten allemaal gebukt in een bananendoos zitten, alsof ze in een muziekdoosje zaten. Als de muziek dan startte, moesten ze rechtop komen en als een echte ballerina pirouettes maken. Wat was het een mooi zicht, al die ballerina’s op een rij! Maar dan keek ik naar links, het doosje waar Lotte in zat… en bleef zitten… Haha het arme kind kwam halverwege ook eens over de rand van de doos kijken of het dansje al begonnen was 😉 Het kon haar allemaal niet deren, het was feest en dansen zou ze, de hele dag als het moest.

Het waren altijd mooie herinneringen en trots postte ik de filmpjes daarna op facebook, net zoals andere mama’s. Met Robbe is het anders… Afgelopen zomer was het weer zover. Ze zouden gaan oefenen voor het schoolfeest. Maar na een paar dagen sprak zijn juf me alweer aan: Er was geen land met hem te bezeilen, hij was boos, deed kindjes pijn,… Ik heb dan gezegd dat ze het gevecht niet langer aan moest gaan en als hij echt niet wilde, moest dat voor mij ook niet. Op school werd de spanning opgebouwd omdat iedereen aan het aftellen was, maar voor hem gaf dat enkel meer stress. Ondertussen werd de sfeer thuis onhoudbaar. Constant boze buien, waarbij alle gezinsleden eraan moesten geloven.

En toen besliste ik dat ik het belangrijker vond dat hij zich goed voelde dan dat hij zijn nummertje zou gaan opvoeren… “Robbe, zullen we als het op jouw school groot feest is, gewoon even naar de speeltuin gaan met zijn viertjes?” Zijn antwoord was alleszeggend: “Dank u, mama!” Een rust leek over hem heen te komen en zijn buien verdwenen ook weer als sneeuw voor de zon. We hebben dus geen schoolfeest gehad afgelopen zomer en ik moet toegeven dat ik de maandag na het feest opgelucht was dat er niet meer over gepraat zou worden. “Daar zijn we weer een jaar van af.”

Niet dus. Eens in de 2 jaar is er in oktober nog een grootouderfeest, waarbij de kids een dansje mogen doen op het podium voor de opa’s en oma’s. Dat was ik dus even vergeten. Ik werd al zenuwachtig in zijn plaats. Ik besloot een gesprek aan te gaan met hem. Vroeg wat het probleem was en hij vertelde vooral dat hij bang was dat hij het niet kon. Ik heb hem dan het filmpje van zijn zusje als ballerina laten zien en gezegd dat ik hoe dan ook heel trots ben geweest op Lotte.

Ik heb hem gevraagd of hij het wou proberen en als hij het zou doen zonder boos te worden, kreeg hij een spookhuisje van playmobil. (Omkopen werkt, zei een mama van 3 mooie meiden me gisteren nog 😉 )

Dag 1 van het oefenen, een gesprekje met mijn held: “Mama ik moet iets zeggen… ik heb gedanst… en ik heb geen kindjes pijn gedaan.” De tranen sprongen al in mijn ogen. “Wat goed van jou, jongen!”  Wat was ik fier! Weer een bewijs dat hij echt wel sterker is geworden! Ik heb hem uiteraard helemaal de hemel in geprezen. Af en toe ging ik eens vragen bij de juf hoe hij het deed en het ging toch vrij goed zei ze.

Wat hoop ik dat het hem ook lukt als de grote dag daar is. Omi en Opa waren ook benieuwd! Vandaag was het dus zover. Deze morgen heb ik hem nog snel een knikker in zijn broekzak gestoken: “Als je bang of verdrietig bent, pak je de knikker en denk je maar aan mama, dan denk ik ook aan jou en komt alles goed!”

En dan tijdens mijn pauze op het werk het verlossende smsje van Omi: “Hij heeft het heel goed gedaan!” Hoe fier kan je zijn, ik weet dat het voor hem een hele stap is geweest, een overwinning zelfs. Nu dus ook van ons vriendje een mooi filmpje van zijn dansje. Hij heeft hem zelf al heel vaak bekeken. Deze mama gaat nu dus snel het spookkasteeltje van playmobil in elkaar zetten want belofte maakt schuld. 😉

 

25. Het schijtvolk…

Ja, ik weet het, het is geen schone titel. En dan te denken dat ik al boos word op de kindjes als ze pipi en kaka zeggen 😉 Maar van sommige mensen krijg ik nu eens echt het vliegend schijt!

Zo was ik toen Lotte een paar maandjes oud was met haar aan het shoppen in Weert… Kom ik een ‘bekende’ tegen die heel enthousiast naar de kinderwagen komt kijken. “Leuk!” dacht ik… En toen ging de mond open van die ‘dame’ in kwestie: “Och heb jij een kindje? Ik wist helemaal niet dat je zwanger was?!” Omdat ik altijd open en eerlijk ben geweest over de situatie antwoord ik dat Lotte een pleegkindje is. “Oh, echt waar? Kan jij zelf geen kindjes krijgen dan?” terwijl haar volumeknop een flinke draai naar rechts maakte. Ik was al lichtjes in shock dat ze het zo op de man af vroeg, maar kom, weer besluit ik rustig te antwoorden dat het voor ons op de natuurlijke manier niet lukte. Wat er toen gebeurde… “Hé Tamara!!! Moet je nu eens komen kijken! Zij heeft een pleegkindje omdat ze zelf geen kindjes kan krijgen!” Ze schreeuwde het zo hard door de winkel, het was gewoon schaamtelijk. Het voorval gebeurde in de New Yorker, maar zelfs daar stond de muziek me nog te zacht op dat moment. Alle hoofden onze richting uit.

Het volgende moment dat ik met schijtvolk te maken kreeg, was op school. Toen Lotte 3 jaar was, kwam ze op een dag wenend thuis: “De kindjes uit mijn klas zeggen dat jij niet mijn mama bent!” Omdat Lotte haar ouders niet zo vaak zag als Robbe zijn mama ziet, was de situatie voor haar op 3 jarige leeftijd nog niet helemaal duidelijk. Daar kwam op dit moment dus op een pijnlijke manier een eind aan.

In de eerste instantie maakte ik mij kwaad op de kinderen uit haar klas, maar al snel bedacht ik mij dat zij er ook niks aan konden doen. Ik stapte naar haar juf om te vragen of zij er iets van gehoord had, maar volgens haar werd er in de klas niet over gesproken. Lotte had thuis ook al verteld dat het buiten onder de fietsenstalling verteld was. (Uit het zicht van de juffen dus) “Tja”, zei de juf, “Ik denk dat je de schuld bij de ouders moet zoeken en niet bij de kindjes.” Hadden sommige mensen maar wat meer verstand. Iedereen mag van mij weten hoe de vork in de steel zit, maar vraag het gewoon aan mij in plaats van Lotte ermee lastig te vallen…

Mag ik nog even spuien nu ik toch bezig ben? Zo was er eens een vrouw die zich hardop afvroeg waarom Lotte en ik niet dezelfde haarkleur hebben. Al maar goed,, want het zou echt geen zicht zijn, een kleuter met een grijze haardos 😉  Alsof elk kind dezelfde kleur haar heeft als zijn/haar moeder! De vrouw wist duidelijk al lang hoe de situatie in elkaar zat bij ons, maar vertikte het blijkbaar om op een normale manier een gesprek aan te gaan.

Als iemand vragen heeft over pleegzorg, is dat echt geen probleem want ik ben er trots op om pleegmama te zijn en ik vertel er graag over, maar niet als ze me op zo’n manier benaderen.

Na 3 keer filteren op mijn taalgebruik is deze blog tot stand gekomen, netter dan dit wordt het niet. Hopelijk volgende keer een vrolijker bericht. Veel liefs, Lindsay.

24. Bij de jeugdrechter.

En daar sta je dan op de gang te wachten met zijn allen. Ondertussen waren ook de ouders van Lotte daar aangekomen en al snel maakte de gespannen sfeer plaats voor een gemoedelijke sfeer. Er werd wat over koetjes en kalfjes gepraat en er kon al eens een grapje van af.

Maar dan komt er plots een vrouw op ons afgelopen. Ze legt uit dat ze de advocaat van Lotte was. “Huh? Is dat nodig dan?” vraag ik mij af. Niet lang daarna worden we binnengeroepen. Toch best wel spannend hoor, zo’n bezoekje aan de jeugdrechter… Hoewel we juist nog rustig aan het babbelen waren op de gang, sloeg de sfeer eenmaal binnen terug om. Tot onze verbazing vertelden de ouders heel emotioneel dat ze nog een kans wilden… Een hele andere papa en mama dan die ik daarjuist op de gang zag!

De pleegzorgbegeleidster vertelde kort hoe de situatie nu was en ook aan ons werd gevraagd hoe het met Lotte ging. De rechter legde de ouders heel rustig uit dat ze voor de beste weg voor Lotte moest kiezen en dat hoewel ze het misschien goed bedoelden, de ouders niet in staat waren om Lotte te geven wat ze nodig had. De advocaat heeft exact 1 zinnetje gezegd: “Ik vraag een bevestiging van de maatregel.”

Tien minuten later stonden we weer op de gang. De ouders zeiden dat ze blij waren dat hun dochter gelukkig was. Ik denk dat ze goed beseften dat ze geen kans zouden krijgen en eigenlijk kan je het ze ook niet kwalijk nemen dat ze het geprobeerd hebben bij de jeugdrechter 😉 We zouden binnen 2 weken een vonnis krijgen, maar ze hadden ons binnen eigenlijk al laten weten dat alles zou blijven gaan zoals het ging.

Al bij al viel het dus allemaal reuze mee, maar Bert en ik vonden het toch wel indrukwekkend. Dan te bedenken dat als ze 12 jaar is, ze dan zelf ook opgeroepen wordt. Zal een hele belevenis zijn voor zo’n kind. Al denk ik dat ze praatjes genoeg zal hebben daarbinnen 😉

Ondertussen zijn we al een aantal keren naar zo’n zitting moeten gaan en het enige dat we er nu nog vervelend aan vinden is het wachten totdat we binnen mogen, voor de rest heb ik echt altijd het idee gehad dat alle partijen eerlijk behandeld werden en dat ze de moeite hebben gedaan om het dossier goed in te lezen.

Als de kindjes soms vragen waarom de dingen op bepaalde manieren lopen, antwoord ik hen altijd: “Omdat mevrouw de rechter het gezegd heeft.” Soms wel gemakkelijk hoor, want zo hoeven Bert en ik of de ouders niet voor boeman te spelen 😉

23. En toen was daar de deurwaarder…

Een dag zoals een andere, maar dan beter: ik moest niet werken en was thuis op mijn gemak wat bezig. (Vul dat zelf maar in, mensen die mij niet kennen denken aan strijken en stofzuigen, mensen die mij wel kennen denken aan haken en tv kijken 😉 ) En dan gaat plots de deurbel. Ik doe eigenlijk zelden de deur open omdat ik enorm bang ben aangelegd, ze zouden me maar eens weghalen haha! Maar deze keer was ik in een dappere bui en ging ik kijken wie er aan de deur stond…

De deurwaarder! In een fractie van een seconde flitsten alle rekeningen van de afgelopen tijd door mijn hoofd: Hypotheek betaald? Internet betaald? Gas en stroom? Ja toch? Toch? De man ziet waarschijnlijk de paniek in mijn ogen en zegt: “Geen zorgen, het is voor de jeugdrechter.” Dat was inderdaad een opluchting, maar toch schaamde ik mij, want wat moesten de buren wel niet denken dat ik bezoek had van de deurwaarder? (Het stond immers op zijn voorhoofd geschreven dat dat zijn beroep was 😉 ) Ik nam netjes de papieren aan, tekende voor ontvangst en ging terug naar binnen.

Toen dus weer terug in de paniekmodus: “Wat is er aan de hand? Moet Lotte terug naar huis? Is er iemand in haar familie die haar ‘op eist’?” Dan heb je dus 2 bundels van ieder 7 pagina’s in je handen, één voor Bert en één voor mij. Ik geraakte er natuurlijk niet veel wijs uit, maar wat wel duidelijk was, was dat zowel wij, de pleegouders, als Lotte haar ouders werden verwacht bij de jeugdrechter.

Ja, dit is absoluut het moeilijkste deel van pleegzorg: die onzekerheid! Ik ga er ondertussen steeds beter mee om hoor en ga voortaan van het positieve uit, maar dat was toen echt nog niet het geval.

Een maand later zijn Bert en ik weer onderweg naar Hasselt, naar de rechtbank. Ik kan je verzekeren dat het geen leuke rit was. Ik was gespannen en zat te mopperen dat Bert sneller moest rijden, en Bert joeg zich op zijn beurt weer op in mijn gedrag. We hadden er geen idee van wat ons te wachten stond en wisten überhaupt niet waar we juist moesten zijn. We deden de ene trap na de andere (lang leve mijn goede conditie) terwijl we elkaar nog wat verwijten toeslingerden. “Als jij die sigaret niet zo nodig moest roken, waren we 5 minuten eerder hier geweest.” “Ja en als jij maar 1 keer in plaats van 3 keer naar de wc had gemoeten, hadden we nog een kwartier extra en had ik 2 sigaretten kunnen roken.”

We kwamen aan op de juiste plaats en daar stonden de pleegzorgbegeleidster en de begeleidster van de ouders al te wachten. Daar ging onze knop om: “Goeiemorgen! Viel het bij jullie ook zo goed mee op de baan?” 😉 Ik deed alsof ik geen zenuwen had, maar niks was minder waar natuurlijk…

 

22. Alle Dagen Heel Dapper.

Lotte is druk, heel erg druk… “Dan is er tenminste leven in huis.” Ja, dat is waar! Maar als je met 2 volwassenen om 23u uitgeput in de zetel ligt en die 4 jarige meid vraagt of we nog één liedje van K3 gaan zingen, mocht er toch even wat minder leven in huis zijn.

Lotte is spontaan, heel spontaan… “Gezellig toch?” Ja, dat is waar! Maar als ze met elke voorbijganger een gesprek aanknoopt en vraagt of hij kindjes dood maakt, mocht het toch even wat minder gezellig zijn.

Lotte durft alles, echt alles… “Fijn toch, zo’n stoere meid in huis?” Ja, dat is waar! Maar als ze op 2 jarige leeftijd de schutting van 1m80 op omhoog klautert, mocht het toch even wat minder stoer zijn.

Voor buitenstaanders is Lotte een grappige meid die vaak het clowntje uithangt… Maar als je van haar juf op school hoort hoe erg ze belemmerd wordt door iets, weet je dat er meer gaande is. Als je haar eigenschappen googelt, springt er 1 ding steeds uit: ADHD! “Het zal toch niet waar zijn he?!” Ik was één van die vele mensen die altijd beweerde dat tegenwoordig elk druk kind de stempel ADHD krijgt..

Maar terwijl Lotte op school een puzzel probeerde te maken, zag ze vanuit haar ooghoek de juf staan… “Oh wat heeft de juf een mooi kleedje aan… met bloemen… mijn mama houdt ook van bloemen… en van chocolade… oeh ik ga straks chocolaatjes pikken… oh ja, ik moet die puzzel maken.”

Toen wij en de school echt zagen dat haar ontwikkeling achterbleef, besloten we haar te laten testen. Het was duidelijk, heel duidelijk: ADHD. Ze zou logo en kiné moeten gaan volgen en ook werd er medicatie opgestart.

Het effect leek bijna te mooi om waar te zijn: ze reageerde meteen van de eerste keer als je haar naam riep, in plaats van de tiende keer. Ze maakte een puzzel van 50 stukjes in één keer helemaal af.

Toen ik haar op een dag uit haar klasje ging halen omdat ze naar de kiné moest, riep de juf me bij haar. “Zie ze daar eens zitten, ze legt de strijkparels één voor één met een pincet op het vormpje, dat lukte hiervoor echt niet.” Wat me vooral is bijgebleven is dat ze na een week tegen me zei: “Nu is niet iedereen meer boos op mij.” Een kind met ADHD komt over als een stout kind, maar hun brein is nu eenmaal anders samengesteld. Ze heeft absoluut geen rem en moet constant bijgestuurd worden.

Maar diezelfde meid is ook bijna altijd vrolijk, heel vergevingsgezind, erg creatief en ontzettend zorgzaam. Ze heeft haar hartje op haar tong liggen, maar dat siert haar ook. Als ze tegen mij zegt: “Ik hou van jou, je bent de allerliefste mama die me nooit vergeet”, weet ik dat het recht uit haar hartje komt. ❤

21. Niet 1 mama en papa, maar 2!

Ondertussen zijn we dus al een aantal jaren pleegouders en kennen we het klappen van de zweep: het contact met de ouders, de huisbezoeken van de pleegzorgbegeleidster en ook de gesprekken met consulenten en jeugdrechters… Ik begrijp dat het niet voor iedereen is weggelegd, maar ondanks deze bijkomstigheden zijn we nog altijd blij dat we ooit aan pleegzorg begonnen zijn.

Ik heb er altijd veel moeite in gestoken om een goed contact te hebben met de ouders van de kindjes. Soms is het niet gemakkelijk hoor. Zij kunnen voor mij als een bedreiging aanvoelen en omgekeerd ben ik die vrouw die hun kind in huis heeft (af)genomen. Ik kan me althans inbeelden dat dat zo gevoeld moet hebben in het begin: dat ik hun kind af heb genomen. Maar op den duur zien ze ook wel in dat het de jeugdrechter is die die beslissing nam, niet ik. En als ze niet bij ons zouden wonen, woonden ze in een ander gezin, niet bij hun ouders. Ik heb hen altijd het gevoel gegeven dat zij meetellen en hoewel het een tijd geduurd heeft, zien ze dat nu wel allemaal in. Zo zorgen we er samen voor dat de kinderen niet tussen 2 vuren in staan.

Een mooi moment was dat we een bezoek hadden met Robbe en zijn mama… In het verleden kroop hij vaak angstig op mijn schoot omdat hij ondertussen meer aan mij gewend was. Een situatie die niet gemakkelijk was voor zijn mama natuurlijk. Ze reageerde daar ook niet bepaald vrolijk op en dat gaf uiteraard nog meer spanningen. Maar door veel geduld langs mijn kant en zeker ook langs die van zijn mama begon Robbe meer en meer op zijn gemak te zijn. De dag dat hij bij het bezoek absoluut aan de hand van mij EN zijn mama wilde stappen, gaf ons de bevestiging dat we goed bezig waren met zijn allen.

Lotte wordt jammer genoeg regelmatig teleurgesteld door haar ouders en dat geeft me soms echt een gevoel van machteloosheid. Ze beseffen echt niet hoeveel verdriet ze ervan heeft, anders zouden ze het wel anders doen. Wij als volwassenen kunnen inzien dat ze het niet opzettelijk doen en dat ze hun eigen problemen hebben, maar voor zo’n kleine meid valt het niet altijd mee. “Komen ze niet omdat ik niet lief ben?” vraagt ze dan… We proberen het zo goed mogelijk op te vangen door haar te troosten en 100x uit te leggen dat het niet aan haar ligt. Maar makkelijk is het niet.

Toen ze 5 jaar werd hebben we voor haar een boekje gemaakt: ‘Het sprookje van baby Lotte.’ Hierin hebben we haar in Jip en Janneke taal uitgelegd waarom haar papa en mama niet voor haar konden zorgen, hoewel ze heel veel van haar houden. Dat de verpleegster en de dokters in het ziekenhuis een papa en mama zouden zoeken die net zoveel van haar houden, maar die ook voor haar konden zorgen. En dat ze de rest van haar leven nog mocht gaan spelen met haar papa en mama tijdens de bezoekjes. Dat ze heeel speciaal was omdat ze niet 1 mama en papa heeft die haar graag zien, maar 2! Trots dat ze was!

Als ze dan ’s avonds tegen je aankruipt en zegt: ”Mama, ik ben zo blij dat de verpleegster jou gevonden heeft,” dan smelt je hoor, ben maar zeker!

Het zijn mijn hartendiefjes, zie ze staan met zijn tweetjes, ik ben zo trots op hen!

20. Tijd voor iets anders…

Er moest iets veranderen… Dat voelde ik maar al te goed aan. Ik werkte 24u in de week, verdeeld over 3 dagen, telkens van 9-18u. Iets wat voor mij al jaren perfect werkte. Ik had nog 4 vrije dagen per week en dus alle tijd voor mijn gezinnetje. Maar de dagen dat ik moest werken was ik pas om 18u30 thuis. Robbe ging op die dagen naar de opvang en was altijd doodmoe als hij terugkwam. Bert kon hem nog met moeite een boterhammetje geven, maar als dan diezelfde boterham met choco tegen zijn voorhoofd plakte omdat hij met zijn hoofd in zijn bordje viel, was het toch echt tijd om naar bed te gaan. Als ik thuis kwam van het werk lag Robbe dus al te slapen. Geen papje bij mij in de zetel, niet even knuffelen op mijn schoot, samen een boekje lezen, niets van dat! Terwijl hij dat zo hard nodig had, de geruststelling dat ik er nog steeds was.

Ik besloot het roer om te gooien. Ik las in een advertentie dat er vlakbij ons in de buurt een Albert Heijn zijn deuren zou openen en dat ze nog personeel zochten. Dit is mijn kans! Misschien is het daar mogelijk om halve dagen te werken zodat ik meer bij de kindjes kon zijn. Voor mij was het een hele stap want ik had 11 jaar voor hetzelfde bedrijf gewerkt. Maar ik ging ervoor!

Het sollicitatiegesprek zou doorgaan in een restaurant. Eenmaal daar leek het alsof ik auditie kwam doen voor Belgium’s got talent 😉 Er was een ruimte waar we moesten wachten totdat we binnen mochten, goed voor ons stressgehalte! Eenmaal binnen werden er meerdere gesprekken tegelijkertijd afgenomen. Hoewel ik zenuwachtig was, had ik achteraf wel een goed gevoel bij mijn gesprek. Dat gevoel bleek te kloppen want ik werd aangenomen. Voortaan zou ik 20u per week werken, verdeeld over 5 dagen, een hele vooruitgang voor de kindjes die ik nu dus vaker bij mij zou hebben 😊

Ik had echt een goed evenwicht gevonden, maar man, man, 1+1 = echt niet gewoon 2! Ik hoefde eigenlijk geen speelgoed meer in huis te halen, want hier lag constant een berg was waar ze van af konden glijden en dan nog maar te zwijgen over de afwas… Lang leve de vaatwasser! En de hele dag door hadden ze mama nodig: voor een knuffel als ze gevallen waren, voor een snoepje als ze braaf waren en elke 2 minuten daar tussenin ook nog als het aan hen lag 😉 Als ze papa al nodig hadden was het om te vragen waar mama was! Heel vermoeiend dus! Als mama moet je ook 20 paar ogen hebben om alles in de gaten te houden.

Zo was ik het ene moment bezig om Robbe te troosten nadat hij met zijn hoofd op de tafel was gevallen (met de tafel alles ok, don’t worry), dan hoorde ik Lotte heel trots zeggen: “Vinden jullie mij mooi? Ik ben naar de kapper geweest.” Ja hoor, zo lang sparen zodat die fijne haarsprietjes een vollere haardos zouden worden en mevrouw maakt daar met één knip een einde aan!

Achteraf kan ik er om lachen hoor, maar soms ben ik toch blij dat ik af en toe kan gaan werken. Dan neem ik daar alles voor lief… De klanten die om gratis koekjes komen zeuren, de diepvries waarin ik werk die oh zo koud is en nog maar te zwijgen van die collega’s: de één nog gekker dan de ander. Gelukkig span ik wat dat betreft de kroon 😉