11. We zijn met 3!

29 november 2010. De eerste sneeuw valt. Wat ik toen nog niet wist was dat het de komende weken niet zou stoppen met sneeuwen. Dan maar extra vroeg vertrekken naar het ziekenhuis. Onderweg vroeg ik me weer af of haar ouders er zouden zijn, want ik voelde me best wel schuldig… Ik zou hun kindje mee naar huis nemen, pff dat moet toch moeilijk zijn voor hen. Ik ga niet in detail treden, maar zij kunnen door omstandigheden niet voor hun kinderen zorgen en dat moet hoe dan ook pijn doen.

Daar gingen we dan, voor het eerst op stap met een luiertas die gevuld was met warme kleren. Voor het eerst op stap met een maxicosi. Wat een raar gevoel dat dat lege mandje straks gevuld zou zijn. Het verkeer viel ondanks de sneeuw nog goed mee. Op het afgesproken uur kwamen we daar aan en ze stonden ons al op te wachten. Er was iemand bij van pleegzorg en ook iemand van de sociale dienst van het ziekenhuis. Zij was degene die ons uitlegde dat de ouders het te pijnlijk vonden om ons onder ogen te komen en er dus niet zouden zijn. Iets dat ik wel begreep.

En toen kwam het zinnetje: “Geef jij ze even een badje?” Ik voelde mij rood worden. “Euh ok.” Zei ik twijfelachtig. Ik denk dat ze de twijfel wel zagen want al snel zeiden ze: “Ik zal het even uitgebreid voor doen en dan kan jij dat op uw gemak thuis ook proberen.” Daarna mocht ik haar onze kleertjes aandoen, want de kleertjes die ze aanhad waren van het ziekenhuis. We duffelden haar lekker warm in en zo konden we vertrekken, op naar huis!

Ik heb haar maxicosi achterin de auto gezet en ben er zelf langs gaan zitten, zodat ik de hele terugweg naar haar kon kijken. Ik nam alle details in mij op: de kleine minibultjes op haar neusje, haar lange smalle vingertjes en de geur van zwitsal 🙂

We hebben meteen iedereen opgebeld dat we thuis waren en al snel kwamen ze kijken naar onze mooie meid. De metie mocht haar eerste flesje bij ons thuis geven en toen in de vroege avond mijn ouders kwamen kijken, zou ik haar een flesje geven. Ze wou maar niet drinken en ik begon al lichtjes te panikeren, maar mijn moeder zei: “Ze heeft gewoon geen honger, ze zal het wel aangeven als het zover is.”

Diezelfde avond heeft Bert nog een aantal welkomskaartjes rond gebracht om nog wat mensen op de hoogte te brengen. In het kaartje stond de volgende tekst:

 

Er zullen handen zijn die je dragen

 en armen waarin je veilig bent

 en mensen die je zonder vragen

 zeggen dat je welkom bent.

 

Toen we ’s avonds alleen met haar waren hebben we heel lang bij haar wiegje gestaan. “Wat is ze toch mooi he;” zei Bert. Eindelijk genieten!