42. Geen monster meer in de klas…

Een paar keer per jaar zijn er oudercontacten op school. Je krijgt dan een briefje mee om in te vullen wanneer het past om een kwartiertje op gesprek te komen. Hier nooit briefjes… Terwijl de meeste kindjes met zo’n papiertje naar huis gaan, zie ik de juf mijn kant op komen. Ik ‘krijg’ altijd een gesprek waarvoor ze extra veel tijd uittrekken… Het was al zo toen Lotte naar de kleuterschool ging en toen Robbe ook oud genoeg was kreeg ik ook de ‘eer’ om rond de tafel te zitten met de zorgleerkracht, directie, CLB,… Hoewel ik me daar echt niet op me gemak voelde en zelfs wat geïntimideerd was om tegenover hen te zitten, deed het me wel deugd dat er zoveel mensen betrokken waren. Ze staken veel zorg en moeite in hem.

Vorig jaar december trokken ze echt aan de alarmbel. Zijn gedrag was niet meer te houden in de klas, de juf zat met haar handen in het haar. En hoewel ik wist dat ik er niks aan kon doen, voelde ik me schuldig. Weer was het er eentje van mij die een last was in de klas. Althans zo nam ik het op, want de juf is er altijd duidelijk in geweest: ze wil hem helpen zodat hij zich beter voelt. Hij sloeg kwaad om zich heen naar zowel de kindjes als de juffen, kon zijn gevoelens niet uiten en werd alleen maar boos. We wisten wel waar het vandaan kwam, maar hoe moesten we ermee omgaan?!

Vandaag weer zo’n gesprek en weer zat de tafel vol: zijn juf, de zorgjuf, directie, juf van bijzonder onderwijs die hem een paar keer per week opzoekt en dan nog iemand van Traumazorg Limburg die we deze zomer hadden opgetrommeld. 2 maanden geleden hadden we een plan van aanpak gemaakt en vandaag zouden we gaan evalueren hoe het nu met hem gaat…

En het gaat goed, mijn gevoel zat juist: hij is verbaal zoveel sterker geworden! Kan zijn gevoelens uiten, weet perfect uit te leggen waarom hij een bepaald gevoel heeft. De juf introduceerde na de herfstvakantie een monsterthema, waarbij het monstertje bang, boos, verdrietig, blij,.. kan zijn. Bij elke emotie hoort een kleur om het nog wat duidelijker te maken en ik merkte al snel dat hij begon te benoemen hoe hij zich voelde. Hij tekende dan een bang monstertje en zei dat het monstertje bang was. (Robbe zelf dus 😉 )

Om zijn zelfvertrouwen te verbeteren kreeg hij van de juf een belangrijke taak: hij werd jassencontroleur. (al schiet hij in de lach bij KONTroleur 😉 ) Het is zijn taak om na te gaan of iedereen zijn jasje netjes heeft opgehangen. Dit doet hij met veel zorg en het geeft hem het gevoel dat hij ergens goed in is. En wat is er leuker dan andere kindjes erop te wijzen dat ze hun fluovestje niet op de grond mogen laten slingeren haha! Het zijn kleine dingen die hem echt vooruit helpen. We gaan de goede kant op en dat doet me deugd. Nu ben ik blij dat we nooit hebben opgegeven op die moeilijke momenten die we met hem meemaakten.

Hoewel ik liever gewoon een briefje mee krijg voor een gesprekje van een kwartier ben ik blij dat de school dit voor hem heeft willen doen. We zijn er nog niet en hebben waarschijnlijk nog een weg te gaan, maar vandaag ben ik vooral blij met dit fijne oudercontact. En samen blijven we knokken voor dat ventje, als dat geen liefde is… ❤

 

Wil je lezen waarom Robbe zo’n moeilijke start heeft gehad?

18. Een jongetje!

19. Wij blijven bij je!

20. Tijd voor iets anders…

41. “Mama, mama, het is vandaag MIJN dag!”

Deze ochtend: de wekker loopt af en meteen daarna hoor ik Lotte roepen. “Mama, mama, het is vandaag MIJN dag! Vertel nog eens wat er allemaal gebeurde?!” Ik vertel hoe we haar 7 jaar geleden mochten gaan halen uit het ziekenhuis. Over de sneeuw, over haar eerste flesje, over de familie die naar haar kwam kijken…

“Ik lag al lang te wachten op jullie in het ziekenhuisbedje hoor!” alsof ze het zich nog levendig herinnert 😉

Zoals elk jaar op hun dag mogen ze een taartje kiezen in de winkel. Ik kon me wel vinden in haar keuze!

Na het werk ben ik Robbe en Lotte gaan halen bij de opvang en meteen even terug gereden naar het werk, want daar was hoog bezoek! Ook Sinterklaas wist dat het een speciale dag was voor Lotte. Maar toen hij erachter vroeg, werd ze verlegen en wist ze niet meer zo veel te vertellen. Eens we in de auto zaten zei ze: “Sinterklaas wist ook dat het mijn dag was vandaag.” 🙂

Wij zullen haar de rest van de dag blijven vertellen hoe blij we waren dat we haar eindelijk mochten gaan halen en zij voelt zich vandaag even heel belangrijk ❤

 

 

 

40. Moeders: de grootste leugenaars… omdat het moet.

Liegen: wat heb ik er een hekel aan! En dat weten ze hier thuis ook maar al te goed. Als ze me ergens kwaad om kunnen maken is dat het wel. Maar als we nu eens bij onszelf kijken? Zijn wij zelf eigenlijk niet de grootste leugenaars?

Neem nu Sinterklaas. Ik vind het een zalige periode: het huis ligt vol speculaas en chocolade, lekker warm binnen zitten terwijl de wind buiten ervoor zorgt dat de regen hard tegen de ramen slaat… Maar het beste? “Pas op hoor, want zwarte Piet ziet alles wat jullie doen, ruim dus maar jullie rommel goed op!” We maken ze wijs dat een of andere oude opa (het is werkelijk een medisch wonder zo oud!) nog fit genoeg is om over al die daken te kruipen om aan alle kindjes cadeautjes te geven. (andere oude ventjes die dat doen vliegen voor minder de bak in hoor.) Zwarte Piet kruipt door de schoorstenen om de schoentjes te vullen met wat lekkers. En daar stopt het niet hè, nee, we dikken het nog wat aan: “Leg er maar een suikerklontje bij voor het paard en een lekker pintje voor zwarte Piet.” Hier zijn ze zelfs zo goedgelovig dat ze elke keer datzelfde enige pintje uit de koelkast nemen. Nu levert deze periode voor de kinderen in ieder geval nog wat op: een hoop (veel te duur) speelgoed waarvoor we eigenlijk geen plek in huis hebben.

Wat dacht je van deze? “Wie heeft dat gedaan?! Eerlijk zeggen, dan wordt mama niet boos…” Toen Lotte pas haar naam kon schrijven had ze de muur beklad… met haar naam! Het was dus duidelijk dat zij de dader was. Met haar hoofdje naar beneden stak ze schuldbewust haar vingertje de lucht in. “Waarom doe je dat nu?! Je weet dat dat niet mag, nu is mama heel boos!” De les die Lotte leert: “No way dat ik volgende keer eerlijk ga toegeven dat ik het was!”

Robbe weet sinds kort dat het bedtijd is als de wijzer boven staat. Normaal is dat om 19u, maar soms zeg ik om 18u: “Kijk Robbe, het is tijd om naar bed te gaan.” Erg gemakkelijk die wintertijd, lekker vroeg donker 😉

Tegen de kinderen vertel ik dat ze niet teveel snoepjes mogen eten want dat is ongezond. Totdat ze in bed liggen, dan maak ik me maar druk om één ding: ga ik beginnen met de chips of beter eerst de chocolade? Ook niet echt eerlijk, toch?

En zo is Lotte ervan overtuigd dat zij de stoplichten op groen kan toveren en wel omdat ze elke morgen een groen pilletje voor haar ADHD moet innemen. Ik heb haar dat wijsgemaakt omdat ze in begin moeite had om ze door te slikken. Als we nu wat te lang voor een rood licht staan vraagt ze me twijfelend: “Heb ik mijn pilletje wel gepakt vandaag?” 😀

Eigenlijk moeten we er dus niet van staan te kijken dat onze kinderen niet altijd eerlijk zijn, maar zeg nu zelf: het maakt het leven als mama een stuk gemakkelijker, nietwaar? 😉

39. Help, ik krijg babykriebels van mijn blog!

Waarom ik een paar maanden geleden begon met mijn blog? Ik hou van schrijven, hoop ooit een boek uit te mogen geven en misschien kan dit het begin zijn. Een andere reden is dat ik het taboe rond onvruchtbaarheid zou kunnen helpen doorbreken en vooral: dat ik mensen zou kunnen warm maken voor pleegzorg. Eén probleem: ik begin zelf ook weer babykriebels te krijgen door het schrijven van mijn blog!

De spanning om de telefoon die elk moment kan rinkelen met de melding dat er een match is met een kindje, leuke spulletjes en kleertjes in huis halen, een hummeltje urenlang kunnen vertroetelen en verzorgen… Ook Lotte vraagt regelmatig of we nog eens voor een baby gaan zorgen. “Maar dan wel eentje die altijd blij is.” zegt ze dan 😉 Er wordt de laatste tijd vaak over gesproken hier in huis. “Niks van!” klinkt het dan uit de richting van het bureau waar Bert zit. Dat is duidelijk haha!

En ik geef het toe hoor, ik ben alles ontzettend aan het romantiseren… Want hoe graag ik ook nog een kindje zou willen helpen, ik besef dat er meer bij komt kijken. Weer constant rekening houden met pampers, papjes en boertjes. En het zijn niet alleen de kinderen die je in huis krijgt. Je hebt dan ook te maken met hun rugzakje en hun ouders. Dat wil ik gewoon allemaal goed kunnen doen en daar is uiteraard tijd en moeite voor nodig. En hoe reageren Robbe en Lotte hier op? Robbe zal zich misschien aan de kant geschoven voelen en Lotte wordt misschien verdrietig als ook dit kindje meer bezoeken heeft met de mama dan zij.

Bert is ook gewoon wat meer realistisch op dat gebied. Hij is alle strubbelingen onderweg nog niet vergeten. Als ik hoor dat er alleen al in onze provincie zo’n 80 kinderen op de wachtlijst staan om in een pleeggezin te komen, ben ik al bijna zo ver om de sprong nog eens te wagen. Bert is van mening dat we het beter bij 2 kunnen houden waar we alles zo goed mogelijk voor proberen te doen en waarbij we onszelf ook nog gelukkig voelen. Hij heeft gelijk… Maar dat geven we niet graag toe hè? Gelukkig is hij geen trouwe lezer van mijn blog en blijft dit onder ons, toch? 😉

38. Eindelijk 2 streepjes!

Ik zeg het maar meteen: dit wordt een eerbetoon aan mijn lieve zus Patty, we noemen elkaar sus… Mijn zus is pas mijn sus geworden toen ik een jaar of 18 was, daarvoor waren we eerder zussen die vaak ruzie maakten en niet veel gemeen hadden…

Nu hebben we eigenlijk nog steeds niet veel gemeen: ik ben slordig en zij is kraaknet, ik heb weinig manieren, zij net wat meer 😉 Onze humor is wel hetzelfde, samen zouden we vast wel volle zalen trekken denk ik 🙂 Maar wat een ellende voor onze mannen die er telkens van kunnen mee ‘genieten’!

We delen lief en leed samen. Toen het bij Bert en mij niet lukte om zwanger te raken, was zij één van de mensen waarbij ik terecht kon met mijn verhaal. We hebben het ook altijd vanzelfsprekend gevonden dat we meter zouden worden van elkaars eerste kindje en dat we getuigen zouden zijn op elkaars huwelijk.

Maar ze deed meer…

Als we op dezelfde dag vrij zijn, stuurt één van ons een smsje naar de ander: “Koffie?” Dat gebeurde ook toen ze wist dat ze zwanger was. Het was voor mij gelukkige geen pijnlijke situatie meer omdat we zelf al volop konden genieten van ons Lotte in huis. Maar ze wist dat ik sommige dingen wel miste omdat ik zelf nooit zwanger ben geweest: de eerste schopjes van de baby in je buik, je familie en vrienden het nieuws kunnen brengen dat je zwanger bent en ook een positieve zwangerschapstest in handen krijgen. Ik heb er de afgelopen tien jaar al zoveel gedaan, maar het bleef altijd bij één zielig streepje… Toen ik dus tijdens haar zwangerschap weer bij haar op de koffie kwam, kreeg ik de eer om haar laatste zwangerschapstest te gebruiken met haar urine… Voor sommigen misschien vies, maar ik vond het heel lief, want nu kon ik ook eens een positieve zwangerschapstest in mijn handen houden.

Ik kon het ook niet laten om hem op facebook te plaatsen en samen hadden we toch wel lol om de verwarde reacties 😉

Toen het einde van haar zwangerschap naderde, was ik vaak bij haar omdat ik nog thuis was omwille van mijn loopbaanonderbreking en Patty omdat ze met zwangerschapsverlof was. Zo waren we ook op een zondag samen gaan rakken. Haar man Davy zou haar ’s avonds bij ons komen halen, maar het duurde wat langer dan voorzien. We zaten allebei op onze knieën in de zetel met onze armen over de hoofdleuning naar buiten te kijken waar hij bleef. “Oei, het lekt.” zei Patty ineens. Nu hadden we onlangs een lek in ons plafond gemaakt dus ik reageer verbaasd met: “Huh? Hoe kan dat nu lekken? Dat is pas gemaakt!” “Nee, bij mij lekt het, mijn water is gebroken.”

Al vond ik het heel speciaal dat ik erbij was toen dat gebeurde, het was daarna ook heel frustrerend dat ik het tegen niemand mocht zeggen dat ze in het ziekenhuis aan het bevallen was. Nu had ik eens een goede roddel, mocht ik niks zeggen! Aaaah! Pas de volgende dag kreeg ik het telefoontje dat ik meter geworden was van Amy. Wat was ik fier dat ik haar Metie mocht zijn! Het is ook zo’n lieve mooie meid ❤

Ik ben ook heel trots op mijn zus om wat ze allemaal al bereikt heeft. Op eigen houtje, zonder steun van thuis uit, heeft ze haar studies af kunnen ronden, waarna ze snel aan de slag kon in de bijzondere jeugdzorg. Een job die ze graag doet, maar die ook niet te onderschatten is en daar bewonder ik haar voor. Dit combineert ze nu met haar huishouden, man en 2 kindjes. Ook onze kinderen zijn (meestal) beste vriendjes. Lotte en Amy schelen een jaar en Robbe scheelt 6 maanden met Sam.

Lieve sus, ik hou van de koffietjes bij elkaar in de keuken, waar we kunnen klagen, zagen, lachen en huilen. Als ik een zus zou mogen kiezen, koos ik zeker toch voor jou!

37. Zelf kerstfoto’s maken.

Een luie zondagmorgen was het vanochtend. De kids hebben tot 9u geslapen, wat een luxe! Eenmaal wakker wilden ze natuurlijk eerst de buit in hun schoentje bekijken. “Oh wow!” Riep Lotte blij. “Oh Lotte heeft veel meer!” Mopperde Robbe. Uiteraard kregen ze evenveel hoor 😉

Na een uitgebreid ontbijtje zijn we even naar een tuincentrum gereden om naar de kerstspullen te kijken, vinden de kindjes zalig, al die lichtjes! En mijn hersenen draaiden overuren. (ze hadden wat in te halen waarschijnlijk 😉) Door al die leuke spulletjes zag ik ons jaarlijks kerstkaartje van de kinderen al helemaal voor mij. “Dat ga ik straks doen als we thuis zijn”, dacht ik. En als ik zoiets in mijn hoofd krijg…

Eerst nog even bij oma en opa op bezoek geweest, maar ook weer op tijd naar huis want ik merkte dat Lotte toe was aan haar pilletje 😄

Eenmaal thuis moest alles rap rap gebeuren, ik zie het dan voor me en dan wil ik er ook zo snel mogelijk aan beginnen. Wij wonen momenteel in onze garage totdat de verbouwing klaar is en hebben dus geen mooie achtergrond voor foto’s. Die maken we dus zelf maar even! Ik begon met de lichtjes die ik tegen de muur plakte.

Zoals je ziet, maakt het niet uit hoe het hangt en vooral: ik had honger en dus geen geduld 😉 Daarna heb ik 3 sneeuwdekens van 200×50 cm gebruikt om de muur en de vloer af te dekken.

Dan nog wat attributen erbij: een krukje bekleed met nepbont van de Action en een letterbord dat ik bij Kruidvat kocht. Ondertussen zaten de kinderen rustig een film te kijken, die haal ik er pas bij als we aan de foto’s gaan beginnen. (Om de ‘ik-verveel-me-foto’s’ zoveel mogelijk te vermijden)

Vervolgens maak ik een hoop foto’s, gemiddeld 100 voor 1 goede vermoed ik 😀 Achteraf bekijk ik ze op mijn gemak, snij ik ze bij zodat alleen de gemaakte achtergrond erop staat. De foto’s zijn maar gewoon gemaakt met mijn gsm, dus niet te vergelijken met die van een fotograaf, maar hé: ze zijn leuk genoeg en een stuk goedkoper!

Speciaal voor deze blog maakte ze er nog eentje waarop ze niet herkenbaar zijn:

 

 

 

 

 

36. Een dag zonder zorgen.

Op vakantie gaan is voor ons niet zo vanzelfsprekend. Nu hebben we niet echt de behoefte om lange en verre reizen te maken, maar af en toe een paar dagen ertussenuit is toch wel lekker. Voor de kinderen moeten we daar toestemming vragen bij de ouders en de jeugdrechter. Gelukkig heeft dit bij ons nooit voor stress gezorgd want ze hebben ouders die hun kinderen wel een reisje gunnen 😉

Maar dan… onze Robbe… die heeft het daar toch niet gemakkelijk mee. Een paar jaar terug gingen we met zijn viertjes op weekend naar de zee, waar we zouden slapen in een B&B. Van slapen is echter niks terecht gekomen, want hij heeft de hele nacht gekrijst, durfde absoluut niet te gaan slapen! Eén groot drama was het, ik durfde zelfs bijna niet te gaan ontbijten omdat we dan de overige gasten onder ogen moesten komen,  die waarschijnlijk net zo weinig geslapen hadden als ons.

Hem gewoon een nachtje naar de grootouders brengen zodat wij een keer weg kunnen, is al een hele opgave, voor alle betrokken partijen!

Maar afgelopen zomer zijn we 3 dagen weggeweest en zijn er niks, noppes, nada zorgen rond de kindjes geweest. Waar we zaten? In de Efteling!  Hoe zalig was dat! Ieder hun eigen koffer, fier dat ze waren 😊 We verbleven in het park Bosrijk. Zo’n mooie en ruime huisjes! Ook in het park waren ze dolgelukkig. Er waren zoveel leuke indrukken dat er voor zorgen gewoonweg geen plaats was in hun hoofdjes.

Robbe, die normaal wat moeilijker contact durfde maken met vreemden, bloeide helemaal open! Op den duur kwamen Pardoes en Pardijn op hem af en hij wist niet hoe snel hij achter mij moest kruipen. Van op afstand knielden ze en werd er gezwaaid. Zijn koppie stak toch al eens nieuwsgierig achter mij vandaan. Pardijn stak haar hand uit om een high five te vragen en jawel hoor, die kreeg ze ook! Vervolgens gaat ze op haar hurken zitten en strekt haar armen voor een knuffel. We konden onze ogen niet geloven maar er werd dus echt geknuffeld!  We hebben het hier 3 dagen lang tegen elkaar gezegd: wat zijn ze toch ontzettend lief voor de kinderen en wat hebben ze veel geduld!

De volgende dag mochten ze iets kiezen uit één van de winkeltjes. Lotte koos voor een heuse koninginnenmantel! En ineens hadden we een verwaande meid bij ons! Haar neusje de lucht in, terwijl ze met haar handje naar de mensen wuifde. ‘Haar volk’ noemde ze het zelfs. De hele dag liep ze zo rond en dat de mensen naar haar keken? Dat boeide haar echt helemaal niks! ‘Kom mama, we gaan in de Vogelrok!’ Joepie,  ze is 1m20 en ze mag in de achtbanen 🙄 Zo gezegd zo gedaan, samen gingen we daar in de rij staan, ik en de koningin…

Ondertussen zag ik het personeel met elkaar communiceren door hun oortjes. Ze wijzen daarbij naar Lotte. “Oei, zouden ze denken dat ze te klein is?” Maar dan stapt 1 medewerker naar voor, gaat op 1 knie zitten en maakt een buiging voor de koningin! Daarop begint iedereen te applaudisseren. De medewerkers maanden elkaar en de bezoekers aan om te buigen voor onze meid. Terwijl ik mijn wangen voel gloeien van schaamte, zie ik Lotte maar naar ‘haar volk’ wuiven, zoals een echte: vingertjes tegen elkaar, want zo doet de koninklijke hoogheid dat nu eenmaal. Wat was ze fier!

Voor haar vond ik het zó fijn, zo goed voor haar zelfbeeld ook… Ze denkt soms dat ze niet belangrijk genoeg is omdat haar ouders haar al eens vergeten en dat maakt haar zo verdrietig.  Nu was ze zelfs de allerbelangrijkste persoon tussen al die mensen, glunderen dat ze deed!

Maar daar stopte het niet… Achteraf heb ik een enquête ingevuld over ons verblijf en heb daarbij vermeld hoe gelukkig ze Lotte gemaakt hebben op dat moment. Krijg ik toch wel een mail terug met de vraag of Lotte het team van de Vogelrok zelf wil bedanken met een filmpje? Daar moest ze niet over nadenken. De mooie mantel werd nog eens uit de verkleedkist gevist en daar ging ze: “Hallo, ik ben koningin Lotte en dit is mijn kasteel. Dankjewel dat je voor mij een buiging gemaakt hebt!”

Via mail werd afgesproken dat het team op een donderdag zou worden samen geroepen waar ze het filmpje zouden zien en ook zouden ze een heel grote taart krijgen met een foto van onze mooie meid! Geweldig gedaan!

En om het helemaal af te maken zat er diezelfde donderdag een gouden envelop in de brievenbus met Efteling cadeautjes en 4 kaartjes! Over een maandje gaan we dus zeker eens terug naar de wintereditie van de Efteling. Klaar voor nog een dag zonder zorgen!

35. Mama’s doos is kapot!

Dat ze niet uit mijn buik komen, daar hebben we nooit een geheim van gemaakt. Vooral Lotte heeft alles heel goed door: Mama C. is haar echte mama en ik ben haar pleegmama. “Maar ik mag tegen jou ook mama zeggen, toch?” “Tuurlijk schat, dat mag je kiezen.”

Nu begint ze ook serieus veel vragen te stellen over de bloemetjes en de bijtjes… “Als ik later groot ben, krijg ik dan ook van die tetten net zoals jij?” “Borsten Lotte, dat zijn borsten en ja dat krijg jij ook.”

“En als ik later een kindje wil, moet ik er dan eentje opeten zodat ie in mijn buik komt?” Ik kijk naar Bert… Zouden we haar de volledige uitleg geven of nog niet? Ze mag gerust weten hoe het zit, maar ze heeft nogal het talent om mij op de meest ongepaste momenten en plaatsen voor aap te zetten met al haar ingewonnen informatie… “Mama, hoe kwam ik in de buik dan? Heeft mijn mama mij eerst opgegeten? Vertel nu!” “Nee meid, jouw mama en papa waren heel verliefd en toen ze elkaar veel knuffels en zoentjes gaven, is er een kindje in haar buik kunnen groeien.” Weer kijk ik vragend naar Bert en hij knikt goedkeurend dat dat voorlopig genoeg informatie is.

“Waarom groeien die altijd bij de mama’s in de buik en niet bij de papa’s?” Ik zucht en zeg: “Omdat mama’s een speciaal doosje in hun buik hebben waar een baby’tje in kan groeien.” Ik zie aan haar gezicht dat ze nog met vragen zit en jawel hoor, ze kruipt op mijn schoot en zegt: “Maar waarom mocht ik dan niet in jouw buik groeien?!” Ik leg haar uit dat bij sommige mama’s het speciale doosje in de buik een beetje kapot is en niet goed werkt en dat dat bij mij ook zo is. “Maar dat is niet erg hoor, nu kan ik voor jou en Robbe zorgen en daar word ik heel gelukkig van,” zeg ik haar. Die uitleg was blijkbaar wel voldoende want daarna is ze weer flink gaan spelen.

De volgende dag wandelen we met zijn drietjes naar de schoolpoort. Bij de ingang staan altijd wat juffen, mama’s die hun kroost gedag zeggen en ook de bussen rijden af en aan. Juist voor ons trekt een kindje per ongeluk zijn boekentas kapot. Een juf probeert de boel zo goed mogelijk in orde te brengen en zegt dan: “Voilà, nu is hij niet meer kapot!” Op dat moment zie ik bij Lotte gewoon een lampje aanspringen… “Mijn mama heeft een kapotte doos!” roept ze. Ik hoor hoe fout dit klinkt en ik voel mijn gezicht rood aanlopen. Ik speel nog even met de gedachte om het hele verhaal uit te leggen, maar denk dan: “Weg hier!” Met mijn hoofd naar beneden van schaamte loop ik snel door… met kapotte doos 😉 Die momenten, ze wennen nooit 😉

34. Toeval? Dat bestaat niet…

Op Facebook kan je dagelijks je herinneringen opvragen over geplaatste berichten in het verleden. Ik vind het geweldig soms… Zo postte ik 7 jaar geleden mijn horoscoop:

Weekhoroscoop
Weegschaal

…

Het is een gunstige tijd om een ander om een gunst te vragen. Die wens die jij in je hart meedraagt kan vandaag zo maar eens worden gehonoreerd. Die kans mag je toch niet mislopen. Er is immers niets wat je liever wilt dan dat.

 

Exact op de dag dat ik dit op mijn tijdlijn plaatste werd Lotte geboren, dat kan toch geen toeval meer zijn he!

Vandaag vierden we dus al haar 7de verjaardag en wat heeft ze van de dag genoten! “Ik voel mij zo speciaal!” glundert ze dan 😉 Afgelopen week al een kaartje van een oom en tante uit Nederland voor haar verjaardag en dan kon het aftellen al beginnen. Gisteren een kaartje van haar ‘echte’ broer en zus. “Post voor mij! Met MIJN naam erop! Van mijn grote broer en zus! Mijn familie, he mama?!”

Ik ben gisteravond in de weer geweest om wat lekkers te maken. Al deed dat ‘kakspoor’ op mijn keukenkast iets anders vermoeden, ook de chocomoussetaart is gelukt 😉

Vandaag dan met 12 kindjes naar de binnenspeeltuin geweest en daarna dan nog het ‘grote-mensen-feest’. Taart, kaarsjes, cadeautjes en veel mensen om haar heen die haar graag zien, zo heeft ze het graag 😉 En ik? Ik geniet ervan om haar zo gelukkig te zien, we zijn goed bezig ❤

 

33. Schoorsteen gezocht.

Gisteren was het weer woensdag en dan probeer ik op de vrije namiddag van de kinderen iets leuk te doen. Vaak ga ik dan na het werk even snel de Action binnen, want daar vind ik altijd wel iets om te knutselen met mijn 2 schatjes. Mijn oog viel op een pakket waarmee je een schoorsteen in elkaar kon zetten, een schoorsteen voor de Sint…
Goed, die moest mee, want er waren hier al grote zorgen wat betreft de schoorsteen. Op dit moment is ons huis onbewoonbaar omdat we aan heel grote renovatiewerken bezig zijn. (Opa vooral) We wonen daarom tijdelijk in het werkhuis dat afgelopen jaar gebouwd werd. (again: Opa) Voor degenen die denken dat we hier aan het kamperen zijn: geen nood, alles is hier aanwezig: we kunnen de was en de plas doen, vaatwasser, oven, tv en bureau hebben we allemaal… maar dus geen schoorsteen meer! En dat was ook Lotte niet ontgaan… “Hoe kan Zwarte Piet nu onze schoentjes vullen?” “Goh, dan laten we de deur open voor hem.” antwoordde ik terwijl ik dacht: “Hell no!” haha ik heb zelfs overdag de deur altijd op slot. Blijkbaar zijn mijn angsten al wat op Lotte overgegaan want ook zij begon onmiddellijk over de dieven die dan binnen zouden komen. Geloof me: eenmaal binnen zouden ze zich rap omdraaien denkende dat anderen hen al voor zijn gegaan…
Toen ik ze ging halen waren ze dolenthousiast bij het zien van het schoorsteenpakket. Ze konden niet wachten om eraan te beginnen. “Hmm, het ideale moment misschien om iets gedaan te krijgen,” bedacht ik mij. Ze hadden nog wat op te ruimen voordat we aan iets nieuw zouden starten…

Eerst de rommel weer in hun opbergbakken en pas dan zou er plaats zijn voor de schoorsteen. Zogezegd zo gedaan, de speelmat was leeg dus werd het tijd om ervoor te zorgen dat Zwarte Piet hun schoentjes zou kunnen vullen. Op 5 minuutjes stond hij ineen 😉 “Mogen wij dan straks onze schoen zetten?” Nog een lastige vraag, want die Sinterklazen zouden toch eens wat beter moeten gaan samenwerken… Leg het maar uit: 12 november komt hij hier in het dorp aan, maar pas op 18 november is de grote intrede die op tv komt, de dag dat hij zogezegd in ons landje aankomt. Ik antwoord: “Sinterklaas komt zondag en die avond mag je voor het eerst je schoentje zetten, nu zit hij nog in Spanje.” “Niet! Die zit in de winkel! De kindjes uit mijn klas zijn er zondag al naartoe geweest!” Pff…wat nu?! Het feit dat ze door haar ADHD snel is afgeleid zou nu wel eens in mijn voordeel kunnen spelen, dus ik vraag haar snel wat ze graag zou willen hebben van de Sint. En inderdaad, ze begon weer zo te ratelen over my little pony, playmobil en een schminkpop dat ze al snel vergat over wat het gesprek daarjuist nog ging.
Het verbaasde me al dat ze ‘geloofde’ dat deze schoorsteen een echte zou kunnen vervangen, maar ik kreeg geen vragen. Eind goed al goed. Dacht ik… ’s Avonds zie ik ze ineens in de schoorsteen kruipen: “Kan Zwarte Piet hier echt wel door mama?” vraagt ze kritisch.

“Dat zullen we zondag moeten zien.” antwoord ik. “Jaaaa zondag schoentje zetten, jippie!” zingt ze blij. Oef, daar kom ik goed weg 😉