51. 17.686x begluurd…

Nu het einde van het jaar 2017 in zicht komt, blik ik even terug met jullie. Toevallig bestaat mijn blog vandaag 100 dagen en stiekem bereikte ik toch al aardig wat in die periode…

Ik schreef meer dan 50 blogberichten en deze werden maar liefst 17.686x gelezen! Het artikel  Daar is ze dan! waarin ik vertel over onze eerste ontmoeting met Lotte werd het meest gelezen. Ook  Wij blijven bij je! en  6 voordelen van pleegmama zijn. deden het goed.

Mijn blog heeft lezers in 36 landen. De top 5 bestaat uit België, Nederland, Verenigde Staten, Duitsland en Spanje. Maar verder ook uitschieters tot op Aruba en in Zuid-Afrika. Ik vraag me af of jullie Nederlandstalige lezers zijn die daar op vakantie waren, geëmigreerd zijn,… of? Jullie wisten mij op 10 verschillende manieren te vinden: o.a. via Facebook, Google en zwangerschapspagina.nl.

Ook ben ik blogposts beginnen schrijven voor Zappy.be, heel tof dat ik die kans krijg 😊 Ik hoop in 2018 eindelijk werk te kunnen maken van mijn boek dat ik al zo lang wil schrijven. Het begin is gemaakt en jullie motiveren me met zijn allen ontzettend om hiermee door te gaan, dankjewel daarvoor!

50. Hoe het nu met Lotte gaat…

Na mijn post over ons verdrietig meisje heb ik van jullie veel lieve reacties ontvangen, waarvoor veel dank. Nu krijg ik her en der de vraag hoe het ondertussen met haar gaat, dus vandaar nog even een berichtje om te laten weten dat het alweer wat beter gaat met Lotte.

Vrijdagavond was ze nog best verdrietig en op een rustig moment kwam ze bij mij zitten en vroeg ze wanneer ze nog eens mocht fietsen. “Ik wil nog meer oefenen, want ik wil heel goed worden in fietsen, supergoed!” Ik zeg haar dat het veel te slecht weer is en dat we dat nog wel eens doen als het droog en warm is buiten. Maar ze blijft door zeuren. Ik zeg: “Lotte toch, waarom wil je nu zo graag fietsen?!” Ze antwoordt: “Als mijn mama niet met de bus naar mij komt, dan ga ik wel op de fiets naar haar…” Het breekt mijn hart, ze is er toch echt wel mee bezig 😦 Ik vertel haar dat dat echt niet gaat, haar mama woont ook veel te ver weg.

Afgelopen weekend kwamen de praatjes weer terug. Toen ze weer kwam knuffelen, dacht ik dat ze verdrietig was. Ik vraag haar: “Is er misschien iets dat ik kan doen meisje? Zodat je je beter voelt?” Antwoordt ze: “Ik denk dat een snoepje wel zal helpen ja.” Deugniet! Maar liever zo, dan verdrietig. Ook op school heeft ze de nodige afleiding en wordt ze heel goed opgevangen, echt fijn! Bovendien is het een fijne week met als afsluiter morgen het kerstfeestje.

Het hartje lijkt voor nu dus weer gelijmd en hopelijk blijft dat zo. Waarschijnlijk komt er binnen een week weer een post over haar ondeugende streken 😉 Op naar een fijne kerstvakantie voor Robbe en Lotte zou ik zeggen. (Mama gaat ondertussen nog wel wat werken 😉 )

 

hier lees je waarom ze zo verdrietig was.

49. Dappere ik in het donker…

Het is hier even druk de laatste dagen en ik ben ontzettend moe, vandaar al even niks meer gepost hier. De feestdagen zorgen voor werkdagen die net iets zwaarder zijn dan andere dagen en bovendien had ik ’s avonds ook nog van alles op de planning staan.

Zo moest ik maandag eerst naar een oudercontact van Robbe (ja, ik kreeg een ‘normaal’ oudercontact van een kwartiertje 😀 ) en daarna ben ik nog naar een infoavond van Pleegzorg Limburg gereden om daar wat mensen warm proberen te maken om in het pleegzorgavontuur te stappen.

Over avontuur gesproken! Zoals sommigen van jullie weten ben ik een enorme angsthaas. Ik rijd niet graag ergens naartoe waar ik nog nooit geweest ben, ben bang in het donker en heb bovendien ook nog piemelvrees. Die laatste ben ik gelukkig niet tegen gekomen, maar ik ben dus wel in het donker naar een voor mij onbekende bestemming gereden. 40 minuten gespannen in mijn stuur geknepen en dan moest het parkeren nog beginnen! Ik ben er zo eentje die op voorhand op streetview opzoekt of er genoeg parkeermogelijkheid is. Plaats genoeg, want er was een ondergrondse parking… Nog iets dat ik niet graag doe.

Ik was al blij dat ik de weg makkelijk gevonden had en ook van de parking tot de bestemming was het maar een kort stukje. Fieuw ik was binnen! Maar ik kreeg de adrenaline maar niet uit mijn lijf haha! Ik moest door een lange gang en ik maakte mezelf wijs dat ik met rustig in en uitademen wel weer ‘normaal’ zou gaan doen. Niet dus! Ik begon bijna te hyperventileren… Ik kom in die zaal en verwachtte mij aan een paar man die rond de tafel zouden zitten, maar zie tot mijn verbazing een tribune staan!

De dames van Pleegzorg zagen natuurlijk meteen dat ik nerveus was. Pff ik schaamde mij dood. Ze dachten dat ik zenuwen had om mijn verhaal te vertellen voor al die mensen. Dat vond ik ook spannend maar ik stond gewoon te trillen van mijn rit naar daar. Ik had nog een uur om te bekomen, want pas dan zou ik het woord moeten nemen. Eind goed al goed, denk dat mijn verhaal nog redelijk is overgekomen en als dank kreeg ik een fles prosecco mee naar huis. (Die hadden ze me misschien eerder moeten geven 😉 )

Met Bert had ik afgesproken dat ik hem zou bellen als ik ’s avonds laat naar de auto zou terug lopen. Dan kon hij me aan de praat houden als ik bang was. (ja dus!) Maar ik moest natuurlijk ook mijn parkeergeld betalen. Toch maar ophangen, want het zou me wel lukken. Zo flink van mij 😉 Maar op het moment dat ik mijn kleingeld uit mijn jaszak wil nemen, hoor ik een mannenstem achter mij. Van het schrikken gooi ik al mijn kleingeld uit mijn jas. Tja de mensen die zich bezighouden met de camerabeelden zullen wel gelachen hebben!

Maar met dit schrijven is dus bevestigd dat ik het allemaal overleefd heb 😉

48. “Ik denk 100x aan mama, maar mama denkt 0x aan mij…”

Het is een moeilijk bericht vandaag… Ben constant mijn woorden aan het wikken en wegen, wil mijn gevoel kwijt, maar besef ook dat er veel mensen meelezen. Zou ik het wel online gooien of toch beter niet? Als ik een eerlijk beeld van pleegzorg wil geven, moet ik wel, want ook dit hoort er bij…

Gisteren was het bezoekdag voor Lotte. Ze ziet haar ouders een paar keer per jaar en gisteren was het dan zover. Hoewel het lang niet altijd goed gaat, blijft ze er ontzettend naar uit kijken. ’s Morgens wordt ze na een goede nacht wakker en ze begint meteen over het bezoek. “Mag ik straks Lindsay tegen jou zeggen, dan zeg ik tegen mijn echte moeder ‘mama’?”  Hoewel het me een beetje raakt zeg ik haar dat het altijd goed is, dat zij mag kiezen wat ze wil zeggen. “Ja, want jij bent mijn echte mama niet!” Slik… ze begint wat gemeen te worden zo op de vroege morgen. Maar ik zet mijn knop om en probeer me in haar plaats in te leven. Het is voor haar ook niet gemakkelijk. En hoewel ik het mooi vind dat ze zo loyaal is naar haar ouders, weet ik dat haar beeld van hen niet realistisch is. En spijtig genoeg gaat ze ook de realiteit moeten leren, beseffen waarom ze bij ons woont en niet bij haar ouders.

Ik krijg na school een briefje mee van haar juf dat ze een moeilijke dag heeft gehad, waarschijnlijk last van spanningen. Een paar uur later zitten we in de auto onderweg naar de dienst van Pleegzorg. Vol verwachting gaan we naar binnen, tenminste Lotte, want ik ben al wat op mijn hoede…

De pleegzorgbegeleidster schud haar hoofd al om mij duidelijk te maken dat haar papa en mama er niet zijn. Eenmaal in de bezoekruimte vertelt ze Lotte het slechte nieuws. Lotte reageert amper, is bezig met al het speelgoed dat ze ziet en wil spelen. Na een half uurtje probeert de pleegzorgbegeleidster haar uit te leggen dat ze verdrietig en boos mag zijn, maar dat het vooral niet de schuld van Lotte is. Echt veel reactie komt er nog niet, alleen dat ze het een beetje jammer vindt.

Eenmaal thuis, op een rustig moment geeft ze aan Bert en mij toe dat ze wel heel verdrietig is: “Ik had vandaag wel 100x aan mijn mama gedacht en ze heeft 0x aan mij gedacht…” Arm kind, weer die teleurstelling! Ik voel me machteloos omdat ik er niks aan kan doen. Ik weet dat kwaad worden geen zin heeft, haar ouders zullen het echt niet met kwade bedoelingen doen, maar op zo’n moment is het voor mij toch moeilijk om geen boosheid te voelen. Ja, we zullen het opvangen en ja, we gaan haar troosten, maar hoeveel veerkracht moeten we verwachten van zo’n meisje?!

Vanmorgen gaf ze aan dat ze er niet meer over wou praten en gelukkig was er op school een hoop afleiding omdat er verschillende activiteiten waren vandaag. Ze zijn op school ook op de hoogte en samen proberen we haar zo goed mogelijk op te vangen. In het begin van ons pleegzorgavontuur was het mijn droom om een fijne samenwerking te hebben met de ouders en ik hoef mezelf niets kwalijk te nemen, ik heb 7 jaar heel veel inspanningen gedaan om zoveel mogelijk bezoekmomenten te hebben voor onze lieve meid, want dat verdient ze echt. Spijtig genoeg is voor sommige mensen gewoon geen hulp genoeg en kan ik alleen maar hopen dat het ooit beter wordt.

Gelukkig is Lotte een vrolijke meid en hoop ik dat ze genoeg over haar verdriet praat, want ik heb haar geleerd dat haar ‘verdrietjes’ anders aan haar hartje blijven plakken.

 

Lees ook hoe Lotte in ons leven kwam:

8. HET telefoontje!                                   9. Daar is ze dan!

10. Onze laatste dag kinderloos           11. We zijn met 3!

 

47. Kindjes Vs Mama: 1-0

Wist je dat de meeste verhalen die ik op mijn blog post, ’s nachts geschreven werden? Dat is zowat het enige moment dat het hier rustig is…

Hoewel ik jaren heb moeten wachten om eindelijk te mogen moederen, betrap ik mezelf er vaak op dat ik denk: “Straks wordt het weer rustig, straks als ze gaan slapen… Alsjeblieft! Ga slapen!”

Als ik na een werkdag bij Albert Heijn thuiskom, zit rust er nog niet meteen in. En eigenlijk lijkt een dag op het werk verdacht veel op een dag thuis bij de kinderen: Ik mag andermans rommel opruimen, ik krijg regelmatig de mededeling “Ik moet plassen” te horen en er gaan massa’s eten door mijn handen.

De kinderen, ik zie ze doodgraag, maar soms veranderen die lieve kleine schatjes in akelige grote bloedzuigers! Ze zuigen alle energie uit mij!

Samen druk doen en ruzie maken, steeds harder: “Robbe doet dit!” “Ja, maar Lotte doet dat!” “Ik mag eerst!” “Nee ik was eerst!” Zo stapelen de frustraties in mijn hoofd op, maken ze me helemaal hoorndol tot ik op een gegeven moment door het huis schreeuw: “Stop met roepen!”

En dan komt Robbe met zijn vingertje al wijzend op mij af gelopen: “Jij roept toch ook?!” Vervolgens komt Lotte achter hem staan en zegt: “Ja, dat is waar, Robbe heeft gelijk.” Ik kan me nog net bedwingen en fluister “For fuck’s sake…” en probeer rustig adem te halen. Ja hoor, nu zijn meneer en mevrouw het met elkaar eens en is het 2 tegen 1. Twee bloedzuigers tegen één verslagen mama… Fuck Love my life.

Mededeling: Geen van de kinderen en/of klanten raakten gewond tijdens deze gebeurtenissen. Mama heeft het overleefd en ziet de kinderen nog altijd graag ❤

Wil je lezen hoe grappig Lotte uit de hoek kan komen? 35. Mama’s doos is kapot!

46. De dag dat Lotte erachter dacht te komen wie God is…

Als pleegouders hebben we uiteraard niet zomaar alles te zeggen over Robbe en Lotte. Hoewel we thuis een poging doen om ‘de baas’ te blijven en ervoor te zorgen dat ze naar ons luisteren, lukt dat lang niet altijd 😉 (ok, eigenlijk bijna nooit)

Er zijn echter zaken waarover we geen beslissingen mogen nemen, zoals bijvoorbeeld het geloof, wat ik ook wel begrijp. Toen Lotte nog een baby was werd er door haar ouders al eens verteld dat ze haar wilden laten dopen. Omdat zij dat zelf moesten regelen en dat voor hen wat moeilijk bleek te zijn, sleepte het nogal aan… Uiteindelijk was Lotte 3 jaar toen het toch zo ver was. Haar ouders hebben Bert en mij toen gevraagd om peter en meter te worden. Dat vond ik dubbel, want ondertussen voelde ik mij de ‘mama’ van Lotte… Op die 3 jaar had ze haar echte ouders eigenlijk niet vaak gezien en zo is de benaming ‘mama Lindsay’ langzaam aan gewoon ‘mama’ geworden. Aan de andere kant vond ik het ook heel mooi dat de ouders aan ons dachten voor deze belangrijke taak.

Het dopen zelf was niet echt een succes: ze was ontzettend bang toen haar papa haar optilde zodat de pastoor het water over haar hoofdje kon gieten. Het liefst van al had ik haar uit zijn handen getrokken op dat moment, maar ik besefte wel dat ik dat niet kon maken. Ik heb haar dan achteraf lekker bij mij gepakt en haar getroost.

En zo mocht ze afgelopen jaar haar communie doen. Met de altijd spraakzame Lotte naar de kerk gaan: dat is een avontuur op zich! Maar ze was helemaal in de ban van God, want daar had ze ondertussen al zoveel over geleerd… “maar wie is dat eigenlijk?!”

Een aantal maanden op voorhand was het tijd voor de naamopzegging in de kerk. Nu wil het toeval dat de opa van haar vriendinnetjes diaken is in het dorp. Haar vriendinnetjes heten Eva en Maud, maar Lotte zegt altijd ‘EvaMaud’, of ze nu alleen zijn of met 2, ze roept altijd “EvaMaud!”

Ik was ontzettend fier toen ze vol trots haar naam in de microfoon zei en ik was verbaasd met hoeveel interesse ze luisterde naar de uitleg… “God heeft alle namen van de kinderen in zijn hand geschreven staan…” Met grote ogen keek ze me aan en zei: “Heeft die zo’n grote handen, mama?!” Ze was helemaal onder de indruk en bij het buitengaan keek ze me met haar mooie glinsterende oogjes aan en zei: “Nu heb ik eindelijk God gezien! Het is de opa van EvaMaud!” Hihi 🙂

Wat heeft ze er naartoe geleefd: de dag van haar communie. “Wanneer is mijn ‘communieshow’?” vroeg ze dan. Ze heeft het heel goed gedaan en wat was ze mooi! “Nu ben ik een vriendje van Jezus!” zei ze na afloop.

Gisteren zat ze langs me en begon ze spontaan te vertellen over God en Jezus… “Ik geloof in God. En ik geloof ook in Jezus.’ “Das goed, meisje.” antwoord ik. “Want je bent Jezus zijn vriend als je in hem gelooft.” “Ja, dat klopt.” zeg ik. “Maar mama, ik geloof niet in dat verhaal hoor, dat is een sprookje denk ik!” Tja, toen zat deze mama weer even met haar mond vol tanden 😉

45. De voordelen van ADHD.

Ja, die voordelen zijn er echt. Ik ga echt niet beweren dat het een lachertje is hoor, ik zie Lotte dagelijks worstelen met haar ADHD. Glazen die ze om laat vallen, kindjes die ze per ongeluk pijn doet omdat ze te wild met hen speelt en simpelweg ergens de aandacht bij kunnen houden lukt haar niet. Ze geeft ook constant aan dat het zo druk is in haar hoofdje. Maar gaandeweg hebben we ook ondervonden dat er wel degelijk voordelen kunnen zijn.

Een heel creatief breintje.

Lotte is ontzettend creatief. Ze kan thuiskomen van een dag school en meteen op haar knutselhoekje afstormen. Ik zie dan al dat ze weer iets ‘in hare kop’ heeft gekregen. Uit de ene lade trekt ze een blad papier, stampt met haar voet de lade weer toe terwijl ze aan de andere kant snel de plakband van Bert zijn bureau grist. Ze knipt woest in het papier terwijl haar tong geregeld uit haar mondje ontsnapt. Tien minuten later en een puinhoop verder klinkt het: “Tadaa! Ik heb een hoed gemaakt en een kleedje van papier, nu ben ik een mooie dame he?!” Ze ziet ook in alles een oplossing:  als er bij de Lego van haar broer alleen jongens poppetjes zijn om mee te spelen, trekt ze het poppetje uit elkaar, duwt er een schuin stukje van een dak tussen en het poppetje heeft zo een rokje gekregen. “Voila, nu is het een meisje!” Zegt ze dan vastberaden.

Boos zijn duurt nooit lang.

Ten tweede is ze echt vergevingsgezind. Of het nu om de boze broer gaat, een vriendje die haar pijn deed of haar mama die haar vergeet als het bezoekmoment is, Lotte blijft nooit lang boos. Als er sorry wordt gezegd, is het voor haar weer allemaal goed. En dat goedmaken is natuurlijk ook weer een extra reden voor een knuffel, want dat doet ze graag: knuffelen!

Wat ze denkt, zegt ze… meteen!

Wat ik ook (meestal) heel leuk vind is dat ze haar hartje op haar tong heeft liggen. Ik zeg ‘meestal’ want het moment bijvoorbeeld dat ze verkondigde dat mama een kapotte doos had, kon ik minder appreciëren 😉 (dat lees je hier) Maar verder zegt ze wat ze voelt en daardoor hoor ik vaak lieve dingen zoals: “Ik hou van jou, mama, je bent de beste en de liefste die ik ooit gezien heb.” of  “Mijn hart klopt voor jou, lieve mama!” en “Ik ben zo blij met mijn familie!”    Dat vertelde de logopediste van haar school vorig jaar ook tijdens een oudercontact, dat ze zo liefdevol over ons kan praten ❤

Erover leren is meer kunnen tolereren.

Natuurlijk zijn er ook momenten dat ik knettergek word van haar gedrag en kan ik er moeilijk mee omgaan. Ik lees mij zoveel mogelijk in zodat ik haar beter kan begrijpen. Dat helpt me ook om meer te kunnen verdragen van haar.

Onlangs organiseerde de Opvoedingswinkel in onze gemeente ook een infoavond over ADHD. Daar ben ik samen met mijn schoonmoeder naartoe geweest. Ze lieten er zien wat er in een hoofdje zoals dat van Lotte omgaat de hele dag en dat is toch niet niks… Er was redelijk wat volk aanwezig, wat toch aangeeft dat we niet alleen zijn. Het begrip en herkenning bij de andere ouders deed ook wel goed. Ik heb lang gedacht dat de Opvoedingswinkel was voor mensen die de opvoeding van hun kind niet aankonden, die faalden zeg maar. Tegenwoordig weten we zoveel beter was er aan de hand is met onze kinderen zoals ADHD, ASS, hoogsensitiviteit,… En dan is het eigenlijk alleen maar fijn dat we daarover meer kunnen leren, nietwaar?

Ik ben blij dat we ook positieve kanten van ADHD hebben ontdekt, dat zorgt ervoor dat het de nadelen ervan een beetje kan vervagen. Ik kan alleen maar hopen dat het voor onze meid ook zo voelt, maar als ik zie hoe ze grotendeels door het leven huppelt denk ik dat dat wel goed zit.

 

 

44. Sinterklaas op 5 of 6 december?

 

Vanavond vieren ze in Nederland gezellig pakjesavond en zullen de kinderen in België hun bord zetten zodat ze morgenvroeg overladen worden met cadeaus. Als Nederlandse die op haar 17de de grens over werd gestampt naar België zal ik voor de eerste keer op de Belgische manier Sinterklaas vieren… Ik ben altijd wat vast blijven houden aan pakjesavond, gewoonweg omdat ik het gezelliger vind. Maar omdat zowel Bert als ik de mogelijkheid hadden om een vrije dag te nemen en de kinderen vrij zijn van school, kiezen we dit jaar voor deze versie van het sinterklaasfeest. Het komt nog helemaal goed met mijn integratie 😉 Dat wil ook zeggen dat ik de cadeautjes niet moet inpakken, dat scheelt alweer wat werk.

We gaan het niet te gek maken hoor, ze krijgen al zoveel speelgoed en genoeg is genoeg. Het speelgoed is toch wel wat veranderd als ik het vergelijk met hetgeen waar ik vroeger zelf mee speelde. Hoewel de Duplo, Lego en Playmobil altijd een hit blijven, zijn ze ook verdomd handig als je ze een tablet in hun handen geeft…

Als ze naar de wc moeten, durven ze hier nog regelmatig om hulp te vragen… Hmm dit klinkt veel beleefder dan het in werkelijkheid is want eigenlijk schreeuwen ze gewoon door heel het huis: “Mama! Kont afvegen!” Maar geef ze een tablet in hun handen en ze downloaden zelf hun favoriete apps en maken foto’s en filmpjes alsof het niets is.

 

Ik speelde vroeger met Fabuland, PollyPocket en Modewijzer. Mijn zusje en ik runden zelfs een heus modellenbureau 😉 Tijden veranderen, maar de gezelligheid blijft toch hetzelfde. Ik ben al benieuwd naar de blije gezichtjes en hoop toch stiekem dat ze niet te vroeg langs ons bed zullen staan, al zal dat waarschijnlijk valse hoop zijn 😉

Ik wens iedereen een fijne avond of dag met veel pepernoten, chocolade en cadeautjes!

43. Zelf een kersthuisje maken.

Ik maakte vandaag een kersthuisje samen met de kindjes. Alhoewel samen, ik betrapte mezelf er een aantal keer op dat ik zei: “Laat me even doen, mama is nu aan het knutselen…” Maar terwijl ik deze blog schrijf, zijn de kindjes fijn met het huisje aan het spelen en dat is wat telt, toch? 😉

We hebben wel afgesproken dat het nu een gewoon huisje met lichtjes is en absoluut geen kersthuisje. “Want als mensen spullen van kerstmis neerzetten, komt Sinterklaas geen cadeautjes brengen, hè mama?!” Ik vermoed dat het vanaf woensdag toch een kersthuisje zal zijn, eens de oude man weer richting Spanje gaat.

Ik haalde bij de Action een hoop spulletjes en prulletjes. Het was zo’n aankoop à la ‘ik-blijf-het-in-mijn-mandje-gooien-want-het-kost-toch-niks’. Om dan aan de kassa toch even te schrikken van de prijs hihi, maar je gaat wel met een hoop zooi naar buiten, nietwaar? 😉 Dit was een deel van de buit:

De rode doos heb ik gebruikt om het huisje van te maken. Het is zo’n doos die eigenlijk bedoeld is om een kerstpakket samen te stellen.

Voor de rest heb ik kleine cadeauverpakkingen, theelichtjes met een ledlampje, (leek me iets veiliger) wat stickertjes en kerstdecoratie.

Ik bedenk me nu dat ik de sneeuw niet gebruikt heb. Robbe en Lotte wilden niet dat ik het dak toe zou maken, anders had ik daaroverheen dus de sneeuw geplakt. De spraylijm was hiervoor wel handig geweest.

 

Vervolgens heb ik van de doos een huisje geknipt en geplakt, deurtjes en raampjes uitgesneden en zoals jullie hieronder zien is dat gebeurd onder het goedkeurend oog van de kinderen 🙂

De inrichting heb ik ook grotendeels aan hen overgelaten. Het werd een mix van playmobil, my little pony en duplo. Ik knipte een cadeaudoosje open en stak daar een ledlampje in, dat werd de kachel.

Aan de buitenkant maakte ik nog een lichtsnoertje dat werkt op batterijen. Tot hier mijn deel, nu is het aan Robbe en Lotte om alles tot leven te brengen 🙂