57. Terug bij af?

Vrijdagochtend, half 9. Ik zit in de auto onderweg naar het werk. Dat is maar een rit van 2 minuten want ik kom juist van Robbe zijn school die vlakbij mijn werk ligt. In die 2 minuten probeer ik mijn tranen te bedwingen…

Zijn juf liet me juist weten dat het weer helemaal mis gaat op school: boos worden, kindjes pijn doen,… niet goed dus 😦 In de kerstvakantie zijn er 2 bezoekmomenten geweest die zijn misgelopen en dat heeft hem weer helemaal onzeker gemaakt. Zijn vertrouwen in de mensen om hem heen lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. Een kindje dat even niet met hem wil spelen, maakt hem ontzettend kwaad terwijl hij waarschijnlijk gewoon verdrietig is om de afwijzing die hij weer krijgt.

Wat zeggen kleuters als ze boos zijn? “Ik wil nooit meer met jou spelen!” of “Je bent mijn vriend niet meer!” Het gebeurt overal, in elke klas, maar voor Robbe komen die woorden nu waarschijnlijk heel hard aan 😦

Ik heb te snel victorie gekraaid, zoveel is duidelijk. Daarom kwam de mededeling van de juf dubbel zo hard binnen. Daarom zit ik nu in de auto mezelf moed in te praten om mijn tranen te bedwingen. “Werk gewoon je 5 uurtjes en jank daarna maar.” Maar zo werkt het niet. Ik ben meestal nogal ‘aanwezig’ als ik de kantine binnenkom, maar vandaag was ik stil. En dat viel ook mijn collega’s al snel op. Eens die dan probeerden te weten te komen wat er aan de hand was, gingen de sluizen nog maar eens open.

Ze zijn er echt voor mij en dat is fijn. Van de één een knuffel, van de ander een luisterend oor en mijn collega die er wat ongemakkelijk van werd wou al een chocomousse brengen 😉 Ik mocht de tijd nemen die ik nodig had om weer tot mezelf te komen. Allemaal heel fijn, maar tegelijkertijd baal ik ook dat ik mijn zorgen mee naar het werk pak.

Dit weekend is het thuis allemaal heel goed gegaan. Hebben hem wat extra aandacht gegeven om te laten zien dat hij er mag zijn. Hij is lekker gaan zwemmen met Bert en daar heeft hij van genoten. Ik hoop dat hij het vandaag op school ook gaat volhouden om niet meteen boos te worden. Ik heb hem weer een knikker gegeven die hij kan vasthouden als hij boos of verdrietig wordt. “Als je die vastpakt, denk je maar aan mama, dan denk ik ook aan jou.”

56. Help! Mijn vrouw heeft een hobby!

Ik ben een creatieve mama. Leuk voor de kindjes die ook vaak mogen knutselen, maar een nachtmerrie voor Bert: ik ben namelijk een verschrikkelijke (huis)vrouw! Ik overdrijf niet als ik zeg dat er vaker strijkkralen worden gestreken dan kleren.

Als ik nog moet opruimen en dweilen, kies ik voor haken… en dat doe ik aan 37 projecten tegelijkertijd, want ik maak zelden iets af. Dat is het nadeel van Facebook en Pinterest: ik zie zoveel ideeën voorbij komen, dat ik elke week aan iets nieuw begin.

Afgelopen zomer dacht ik de oplossing te hebben gevonden: stoppen met haken en starten met naaien. (ja ja, manlief had al even goede hoop 😉 ) Maar nee hoor, kleding naaien werd gewoon nog een extra hobby bovenop alle anderen. Het leverde wel al enkele leuke outfits op voor Lotte.

Op een woensdagnamiddag fijn knutselen met Robbe en Lotte, maar wie denk je dat de fanatiekste is van ons 3? Ik natuurlijk! Zo maakte ik laatst ons gezin uit klei.

Bert had toch liever dat ik met iets anders speelde denk ik… 😉 Sorry Bert, als ik mijn 14 dekentjes, 17 mutsen en 6 vestjes af heb, heb ik weer tijd voor jou… misschien.

55. “Ik had jou altijd al gewenst.”

“Ik had jou altijd al gewenst.” Dat zegt Lotte de laatste tijd dikwijls tegen mij. “Ik jou ook, meisje.” zeg ik dan. En hoewel het klinkt als een automatische reactie is het eigenlijk gewoon de enige waarheid.

Nu ik mag zorgen voor Lotte en Robbe kan ik me niet meer inbeelden dat het anders zou zijn. Ik geloof echt dat het ons lot was, voor ons allemaal. Het karakter van Lotte bijvoorbeeld: altijd vrolijk en enthousiast, met haar hart op de tong, maar als ze niet wil luisteren, zal ze ook echt niet luisteren. Haar karakter sluit echt aan aan dat van mij…

En Robbe, ik kan me geen beter broertje voor Lotte voorstellen dan hij. Ze zijn elkaars steun en toeverlaat, halen het beste en jammer genoeg soms ook het slechtste in elkaar naar boven. Lotte is voor Robbe van begin af aan de zekere factor in zijn leven: zij was er en bleef altijd!

Dat Robbe een moeilijke weg aflegde, maakte voor mij de uitdaging alleen maar groter. Wat was het vaak zwaar, maar wat was ik vastberaden om vol te blijven houden, te blijven vechten…

Ook als Lotte niet werd begrepen of als enkel haar fouten werden opgemerkt… gevochten heb ik, zoals een leeuw vecht voor haar welp. Ze zijn in ons nestje terecht gekomen om een eerlijke kans te krijgen. Ik zal er op toezien dat ze alle kansen krijgen die ze verdienen!

Ik verlang niet meer naar een ‘eigen’ kind. Thuiskomen doe ik bij Bert, Lotte en Robbe ❤ Ja, dat heb ik altijd gewenst 😉

54. Naar de jeugdrechter voor Robbe.

“Plaatsing minderjarige loopt ten einde…” Hoewel we zo goed als zeker zijn dat Robbe voorlopig bij ons zal blijven, zijn het toch confronterende woorden. Ze staan op de dagvaarding die we 2 weken geleden ontvingen van de deurwaarder. De jeugdrechter moet nu gaan beslissen of de pleegplaatsing van Robbe binnen ons gezin verlengd wordt of niet. We weten wel dat we eigenlijk niets te vrezen hebben, maar toch… het blijft spannend.

Het went nooit, zo’n jeugdrechtbank. Zo’n groot gebouw, de rechter die voor je zit, de advocaten achter je, maar vooral het lange wachten. Vandaag was het heel erg! Om 10u moesten we daar zijn, maar we stonden er natuurlijk al ruim op tijd. Pas om kwart voor 12 waren we aan de beurt, om vervolgens 10 minuten later weer buiten te staan.

Achteraf valt het eigenlijk altijd mee hoor. We hebben gelukkig ook te maken met een jeugdrechter die haar dossiers wel kent en waarbij ik echt het gevoel heb dat ze het beste voor heeft met de kinderen. Ze vond het vooral fijn dat de samenwerking tussen ons en zijn mama zo goed verloopt, ze ziet dat er wederzijds respect is voor elkaar. Dat is ook het grootste cadeau dat we Robbe kunnen geven. Ze gaf aan dat alles blijft zoals het is en de plaatsing dus verlengd zal worden. Dit kan met 1 of met 3 jaar zijn, maar zoals ik het begreep zal het 3 jaar worden. Alle betrokken partijen waren akkoord en ik geloof best dat het lang niet in alle zaken zo gemakkelijk gaat als bij ons.

Nog even een hapje eten samen en dan terug naar huis om de kinderen van school te halen. Iets dat Bert bijna nooit kan doen door zijn werkuren, maar de kindjes vinden het zalig! Mij zien ze dan ook amper staan 😉

Lotte is even uitgelaten als altijd en maakt na elke stap die ze neemt een pirouette. “Ik ben een ballerina, ik ben een ballerina!” roept ze blij. In de auto staat haar kwebbel niet stil, het is duidelijk dat haar medicatie (ivm ADHD) zo goed als uitgewerkt is.

Op naar Robbe zijn school. Zodra hij Bert ziet, kruipt hij onder de glijbaan door om hem in de armen te vliegen. Zijn boekentas gooit hij voor mijn voeten met de melding “hier mama!” 😁

Als we bij thuiskomst uit de auto willen stappen, valt Robbe over zijn eigen voeten terwijl Lotte een heus gevecht voert met haar autogordel. “Wat zijn jullie toch allemaal aan het doen?!” zegt Bert gefrustreerd. “Dat zijn naschoolse activiteiten, papa.” lach ik terwijl ik er stiekem plezier in heb dat hij nu eens mee maakt wat voor mij dagelijkse kost is.

Ik merk dat ik meteen al wat meer kan ontspannen, het komt nog helemaal goed met mij! 😉

53. En dan blijkt Lotte een neefje te hebben… en hij zat al die tijd gewoon bij haar in de klas!

Lotte is enorm gefascineerd door het begrip ‘familie’. Toen ze onlangs zo verdrietig was omdat haar papa en mama niet op kwamen dagen op het bezoekmoment, merkte ik weer dat ze zoveel behoefte heeft aan haar familie. Het gevoel van ‘ik en mijn roots’ speelt nu toch al wel bij haar.

Ik ben dan ook zo blij dat we er 7 jaar geleden werk van hebben gemaakt om kennis te maken met haar broer en zus. Ook al komt het misschien met de band tussen haar en haar ouders niet goed, die band zal ze sowieso wel hebben met haar grote broer en zus. Ze zegt ook altijd: “Die vergeten mij nooit.” Op zo’n moeilijk moment na een mislukt bezoek weet ik wat haar troost geeft: contact met broer en zus. Komende zondag gaan we er weer naartoe en ze telt de dagen al af. Heel fijn, maar ze wonen niet naast de deur en dat vindt ze soms lastig. “Mijn echte familie woont zo ver.” zegt ze dan.

Op school werd onlangs gepraat over familienamen. Dat je die naam dus van je familie meekrijgt. Dat heeft ze hier thuis eigenlijk nooit gemerkt want wij hebben allevier een andere achternaam… ’s avonds zegt ze plots: “Weet je hoe ‘Dries’ uit mijn klas heet?” En wanneer ik de achternaam hoor, krijg ik direct kippenvel. Het is dezelfde naam als die van haar moeder en die is alles behalve veelvoorkomend. “Het zal toch geen familie zijn?!” zeg ik tegen Bert. Nuchter als hij is, antwoordt hij: “Dat zal toch niet he, ze is hier trouwens 50km vandaan geboren.”

Maar dan denk ik aan een opmerking die ik een week ervoor hoorde van een andere mama: “Zie daar die twee wittekoppen, twee dezelfden.” Ik besloot om toch maar eens contact op te nemen met onze pleegzorgbegeleidster.

Ook zij vond het toch wel heel toevallig allemaal en zocht het direct uit. Haar klasgenootje zit in een soortgelijke situatie als Lotte dus het zou zomaar kunnen. Diezelfde dag las ik in mijn pauze de bevestigende mail: ze zijn neef en nicht! Hoe klein kan de wereld zijn?! Ze zijn allebei 7 jaar geleden geboren op zo’n 60 km van elkaar en zitten nu samen in een klasje van 6 kindjes! Maar vooral: wat ben ik blij voor Lotte, dat haar vriendje haar neefje blijkt te zijn. Dat betekent dat er weer een stukje van haar ‘familiepuzzel’ gelegd is waar ze zo’n nood aan heeft.

Maar we moesten nog even zwijgen. Eerst moest bekeken worden wat de impact zou zijn van dit nieuws voor alle betrokken partijen. Ondertussen werd ik gek vanbinnen telkens ik ze naast elkaar zag staan of samen zag spelen. Wat een gelijkenissen!

In de kerstvakantie hebben we het dan uiteindelijk verteld en ze vonden het toch wel fijn. Vandaag hebben ze het samen in hun klasje verteld dat ze familie zijn en blijkbaar waren ze ontzettend trots ❤

52. Teveel is teveel…

Zaterdag 30 december. Ik kom thuis van het werk en ik voel me belabberd. Ik heb hoofdpijn, ben verkouden en niets ging zoals ik wou vandaag. Eén van de drukste dagen van het jaar op het werk, dus het was even tanden bijten… Ik voel dat mijn lichaam mij een halt toe roept, maar ik kan er nog even niet aan toegeven. Zondag moet ik alleen in de voormiddag werken en dan kan ik uitrusten, komt goed… Niet dus!

Om 8u begin ik aan mijn werkdag en om half 9 stond ik al jankend de diepvriespizza’s op te rapen die ik al voor de derde keer had laten vallen. Nu schrikken ze op het werk al niet meer zo gauw van mijn gejank, maar het was duidelijk dat het teveel was. Terug naar huis dan maar. Pyjama aan en rusten maar.

Dat was buiten de kinderen gerekend: “Mama, mag ik een boterham? Mama, krijg ik wat drinken?” Waarop ik zei: “Jullie hebben ook een papa hè, vraag het eens aan hem!” Stomverbaasd keek het tweetal me aan: “Kan die dat ook?!” vraagt Lotte me bloedserieus. Toen ik ook hen trakteerde op een huilbui drong het toch wel tot ze door dat ze me met rust moesten laten 😉

De zetel en mijn bed waren mijn beste vrienden de rest van de dag. Ik schrijf hier altijd alles wel op een luchtige manier neer, maar de gebeurtenissen met de kindjes, de extra oudercontacten hebben toch wel voor heel wat stress gezorgd. Binnenkort is er ook weer een zitting bij de jeugdrechter en dat blijft stiekem toch ook wat onrust geven. En dat kwam er nu dus allemaal uit…

Maar goed, één dag janken en één dag slapen en we konden er weer tegenaan. De verkoudheid is nog niet helemaal weg, maar echt ziek ben ik niet meer. De drukte op het werk is ook geminderd en zo zal alles beetje bij beetje wel weer terug in de plooi vallen. We gaan nog een paar dagen genieten van de kerstvakantie van de kindjes. Al kijken ze er ook heel erg naar uit om weer naar school te gaan. Terug naar de juf, hun vriendjes en ook de regelmaat.

Hopelijk is jullie jaar goed begonnen. Ik wens jullie via deze weg alle dingen toe waarop jullie hopen. Dat alle dromen uit mogen komen! Dikke kus en een snottebel,

Lindsay.