Het zat er al even aan te komen. Op school is Robbe weer aan het ploeteren. Zijn bezoeken zijn al enige tijd niet door kunnen gaan en hij voelt zich afgewezen, onbelangrijk, in de steek gelaten. Wat hebben ze op school hun best gedaan om hem een beter zelfbeeld te geven, hem te doen inzien dat hij er mag zijn, dat hij wel belangrijk is. Maar zo’n mislukt bezoek helpt alles naar de knoppen. Waar hij een half jaar geleden steeds beter wist om te gaan met veranderingen, onzekerheden,… lukt hem dat nu niet meer. Een extra juf erbij, een nieuw kindje in de klas. Die klas die almaar groter wordt. Hij kan het niet meer aan. De juf liet al meerdere keren weten dat het moeilijk ging.
Donderdagnamiddag half 4. Ik kom juist aan op school en word gebeld op mijn gsm. Ik neem de telefoon op terwijl ik naar de schoolpoort wandel. “U spreekt met de directeur van de school, mevrouw.” “Kut! Dit is foute boel!” denk ik meteen. Terwijl ik de speelplaats binnen ga, zie ik een aantal kleuters huilen, ze worden getroost door hun mama’s. Van Robbe geen enkel spoor. Ik schrik me rot, wat is er gebeurd?!
De directeur vertelt me dat Robbe zijn juf zo hard heeft gebeten dat ze naar de dokter is moeten gaan. Hij is zoooo boos geworden! Ik ga op een bankje zitten en voel al enkele blikken van medemama’s, blikken vol medelijden. Ik begin te huilen, voel me zo machteloos, zo schuldig! Ondertussen komt de turnleerkracht met Robbe bij me zitten. Robbe zegt niks, wrijft troostend over mijn arm. De school vraagt me of ik hem voorlopig thuis kan houden in verband met de veiligheid van de andere kinderen. We gaan met tweeën werken, dus hoe ik dat op moet lossen? Ik weet het niet! Maar ik snap de vraag. De directeur zegt later terug te bellen, hij begrijpt dat ik het allemaal moet laten bezinken…
We vangen het voorlopig wel even op met hier en daar wat verlof op te nemen. Dankbaar voor de flexibiliteit van onze werkgevers. Later die avond bellen we nog even met de juf en ook met de directeur. Ze verwijten ons gelukkig niks, zijn oprecht bezorgd om Robbe en hoe het nu verder moet. Want het is duidelijk: zo kan het niet!
Hij zal een beter plekje hebben in het bijzonder onderwijs, waar de klasjes klein zijn en waar ze hem veel structuur en zekerheden kunnen bieden. Die stap naar bijzonder onderwijs is voor ons geen probleem meer, dat stadium zijn we gepasseerd nadat we gezien hebben dat dat voor Lotte ook de oplossing bleek te zijn. Maar vanwege het M-decreet moet er een diagnose zijn. En die kan enkel gegeven worden door een kinderpsychiater. En die hebben lange wachtlijsten! Gisteren toch maar eens gebeld en ze maken er gelukkig heel snel werk van. Maandag kan ik met hem al terecht en donderdag komen we met alle partijen samen om te kijken wat we voor hem kunnen doen. Hopelijk is er snel een oplossing.
Ondertussen is Robbe gisteren een dagje papa’s hulpje geweest en zal hij de komende week lekker bij ons blijven. Donderdagavond riep hij vanuit zijn bedje: “Ik ga nooit meer naar een ander huis!” Ik vraag me af wat er in dat hoofdje omgaat. Gelukkig gaat het thuis wel goed, hier al lange tijd geen woedebuien meer gehad.
We gaan er het beste van maken. Na de eerste schrik heb ik gisteren en vandaag toch lekker afleiding gehad op het werk bij mijn lieve, grappige collega’s. Ook de ‘Timtation’ van donderdagavond nam een deel van mijn stress weg 😉 Dank u Tim!
Morgen staat er een dagje K3 op het programma, een verrassing voor Lotte. Wat zal ze blij zijn!
Veel liefs, Lindsay
luidverlangen.wordpress.com 