65. Hoe een drukke week zoveel rust kan brengen.

Vorige maandag was het dan zover: Robbe mocht beginnen op zijn nieuwe school! Hoewel ik zelf amper had geslapen die voorgaande nacht, leek Robbe er zelf heel gerust in, want hij snurkte naar hartenlust 😉 Meestal moet ik hem wakker maken ’s morgens maar deze keer was hij me voor. Zijn voetstapjes klonken vliegensvlug richting mijn bed terwijl hij riep: “Vandaag moet ik niet meer zeuren wanneer ik naar school mag he mama!” Ik ben zelf door verhuizingen regelmatig van school moeten veranderen als kind en weet nog maar al te goed hoe eng ik dat altijd vond. Ik was daarom blij dat hij zo enthousiast was…

Eerst brachten we Lotte naar school. Ook daar wisten verschillende mensen wat voor een spannende dag het was (trouwe bloglezers heb ik daar 😉 ) en daarom kreeg hij steeds de vraag of hij nu ook eindelijk naar school mocht. We wandelden een stukje verder naar zijn school. Eens we wat dichterbij kwamen, hield hij mijn hand al wat steviger vast, vertraagde hij zijn tempo en zag ik hem onzeker worden. Toen we de schoolpoort door gingen, spraken de juffen me al geruststellend aan dat ik nog even mee naar binnen mocht met hem. Daar werd hij door zijn juf opgewacht die hem alle tijd gunde die hij nodig had om afscheid te nemen. Nog één dikke knuffel en daarna stelde de juf voor om buiten te gaan zwaaien terwijl ik naar mijn werk zou wandelen. Dat deed hij heel flink!

Het begin was weer gemaakt, nu op naar het werk waar ik gelukkig wat afleiding had want nu was ik natuurlijk heel benieuwd of hij het naar zijn zin had… Samen met Lotte ben ik hem gaan halen na school. Blijkbaar had hij het heel goed gedaan in zijn klasje. Onderweg naar huis zei hij: “Ik vond het heel fijn en leuk, maar ook moeilijk.” Ik vroeg hem of hij kon vertellen waarom het moeilijk was. “Omdat ik jou gemist had.” Dat is volkomen normaal natuurlijk, ik ben meer dan 5 weken bij hem geweest en ik ben uiteraard ook gewoon een ontzettend leuk mens, wie mist mij nu niet?! 😀

Robbe heeft in de periode dat hij thuis was amper gespeeld, slecht gegeten en hij zei alleen het hoognodige. Het was duidelijk dat hij niet goed in zijn vel zat. De dagen dat hij werd opgevangen door mijn zus of schoonmoeder kreeg ik steeds te horen: “Hij was braaf hoor, maar hij zit hier maar, speelt niet, zegt bijna niks…” Gelukkig is de speelmat hier weer één grote puinhoop en ‘zeurt’ hij constant om eten: Robbe is terug!

Afgelopen week zijn we amper thuis geweest. We hebben gewerkt, maar daarnaast stond er nog van alles op het programma. Zo zijn we woensdagnamiddag naar Hasselt geweest voor een bezoekje met Lotte haar ouders. Omdat de bezoeken vaak niet doorgaan, was Lotte erg blij dat ze er nu wel waren. Ze hebben geknutseld en gespeeld en dan is een uur natuurlijk wel heel snel voorbij. Op de terugweg was ze dan ook wel even verdrietig omdat ze haar mama en papa al miste. De volgende dag was ze het verdriet alweer vergeten en vond ze vooral het kunstwerkje dat ze van haar papa had gekregen heel mooi. Ze heeft er inmiddels al een plekje voor gevonden 😉

Donderdag zijn we dan voor Robbe naar Hasselt geweest. We gaan starten met traumatherapie en hoewel dit veel van ons zal vragen, zijn we vooral ook heel benieuwd naar het resultaat. Ze zijn ervan overtuigd dat het hem kan helpen en werken ook nauw samen met zijn school. We hebben er alle vertrouwen in, in de therapie maar zeker ook in Robbe! We weten van hoever hij al gekomen is ❤

Het was dus een drukke week, maar er is ondertussen wel een hoop rust in mijn hoofd nu het er op lijkt dat alles beetje bij beetje weer op zijn pootjes terecht komt. Ik merk ook meteen dat ik zelf ook weer beter in mijn vel zit. Het is een cliché maar ook zo waar: kindjes blij, mama blij!

64. Eindelijk een oplossing!

Vijf weken is hij al thuis, vijf weken vraagt hij zich al af waarom hij niet naar school mag en hij wil zo graag… Een kind van 4 dat zich al zo vaak afgewezen voelde, voelt zich nog maar eens in de steek gelaten. Het is op praktisch gebied ook erg moeilijk om het allemaal op te vangen. Bert en ik gaan allebei werken en hebben de laatste tijd ook regelmatig moeten rekenen op de flexibiliteit van onze werkgevers. Op de dagen dat we dan toch allebei moesten werken, konden we rekenen op onze familie.

Ondertussen zijn de hulpverleners in gang geschoten en ben ik regelmatig met Robbe naar de dokter en kinderpsychiater geweest. Ook bij Traumazorg Limburg gaan we nu starten met een individuele behandeling voor hem. Daarvoor zullen we wekelijks naar Hasselt op en neer rijden. Hopelijk kunnen ze hem zijn gevoel van veiligheid teruggeven en met hem een manier bedenken om met zijn woede, die ontstaat uit verdriet en onzekerheid, om te gaan.

Robbe heeft behoefte aan voorspelbaarheid, dat geeft hem vertrouwen in wat komen gaat. Ik probeer hem dat zoveel mogelijk te geven, maar elke dag dat hij mee Lotte naar school brengt stelt hij me de vraag: “Wanneer mag ik terug naar school?” Ik kan hem geen antwoord geven omdat ik het zelf niet weet… Teruggaan naar zijn vorige school is geen optie. Ze kunnen hem nog 2 halve dagen per week aanbieden als er een andere juf aanwezig is, maar dat is natuurlijk geen oplossing. Maar wat dan wel?

Hoewel nog niet alle testen bij de kinderpsychiater zijn afgerond werd al vrij snel duidelijk dat hij (op dit moment) geen attest zal krijgen voor bijzonder onderwijs. Het is niet gemakkelijk om op deze manier, met deze historie, aan te kloppen bij een nieuwe school moet ik zeggen. Maar vorige week dachten we toch een oplossing te hebben: een leefschool. Kleinere klasjes, veel vrijheid, een huiselijke sfeer, veel nieuwe dingen leren buiten in de natuur,… het is een concept binnen het gewone onderwijs waar ik al langer warm voor liep, maar nooit de stap durfde zetten, uit angst voor verandering.

Vandaag gingen we er op gesprek omdat ze eerst duidelijkheid wilden hebben over wat Robbe juist nodig heeft op school. Ik begon op te noemen: voorspelbaarheid, zekerheden, regelmaat,… en terwijl ik het zei dacht ik even: “oei, zo gaat het hier eigenlijk niet…” En dat was ook de zorg van de directie: als hij die 3 zaken echt nodig heeft, kan hij beter naar hun hoofdvestiging gaan, waar ze les geven op de reguliere manier, waar elke dag volgens een bepaald vast ritme wordt ingedeeld. Hij was er welkom en mag er maandag beginnen. “Oef, wat een opluchting!”

Morgen komen ze nog eens samen met zijn vaste begeleidsters van het bijzonder onderwijs die hem sinds dit jaar extra ondersteuning geven. Pleegzorg en Traumazorg zullen er ook zijn om te zorgen dat de school weet hoe ze hem het best kunnen aanpakken. Ik ben blij dat ze er die tijd voor willen uittrekken. Hopelijk vindt hij er snel zijn plekje. Robbe mag morgen eens gaan kijken, maar hij was al overtuigd toen hij hoorde dat hij soep mag eten op zijn nieuwe school 😉 Op naar een nieuwe start! ❤

63. Kindjes, blijf van mijn stoepkrijt af!

Stoepkrijt, daar blijven de kinderen beter van af, want dat is van mij! Een grapje zeker? Nee, toch niet. Ik gebruik het regelmatig om leuke foto’s mee te maken. Uiteraard gaf Pinterest mij al veel inspiratie 😉 Omdat we door verbouwingen tijdelijk in de garage wonen, leven we nu gewoon op een betonnen vloer. Niet mooi, maar wel erg handig om op te stoepkrijten! Bert denkt er het zijne van hoor en ik hoop vooral dat de kinderen beseffen dat het een uitzondering is dat we dit nu in de woonkamer doen 😉

Ik zet eerst de kinderen voor de tv. (Ja, ik ben een loedermoeder) zodat ik rustig mijn gang kan gaan. Vervolgens beloof ik ze een snoepje als ze flink mee werken om mooie foto’s te maken. Een tijdje geleden maakte ik deze foto’s van het neefje en nichtje van Robbe en Lotte:

 

Vandaag viel me weer iets binnen, maar ik kon er geen voorbeeld van vinden op internet, dus ging ik zelf maar even wat uitproberen… Deze keer was de muur van de garage aan de beurt… Zeg nu zelf: het resultaat is superleuk toch? 🙂

62. Niet janken, maar genieten.

Dat het allemaal niet zo lekker loopt hier mag duidelijk zijn. Zit ik daarom de hele dag te janken? Absoluut niet! Ik probeer zoveel mogelijk positief te blijven en te genieten van de leuke dingen. Zo werd Lotte onlangs verrast met kaartjes voor de nieuwe K3 show. Ik was uiteraard de beste, liefste mama van de hele wereld 😉 En eerlijk is eerlijk: ze was niet de enige die een leuke dag had, we hebben er alle vier echt van genoten, het was de moeite waard!

Ook ons paasweekend was heel fijn. Ik moest zondagvoormiddag wel werken, dus we besloten de zoektocht naar eitjes van tevoren te doen. Om 6u45 zat ik aan Robbe zijn bedje. “Robbe, wakker worden…” Hij draait zich geeuwend om, doet zijn ogen open en ziet in één oogopslag al een paaseitje op de trap liggen. Die is wakker 😉 Hij snelt naar zijn zus: “Lotte, Lotte, de paashaas is geweest!” Dat deed wel even deugd hoor, dat gelukkig snoetje van hem.

Daarna op naar het werk. Onderweg denk ik nog: “Lindsay het is 1 april, laat je niet vangen.” Eenmaal daar komt mijn collega met de meest originele 1 aprilgrap ooit: “Je veter zit los.” Tja het is nog vroeg en ik trap erin. Diezelfde grap herhaalt hij bij elke collega, en iedereen kijkt naar beneden. Lol dat hij had! Dat kon ik toch niet zomaar voorbij laten gaan…

Ik ga naar de infobalie en zie in Dorien mijn partner in crime. Ik ga eerst buiten de auto van onze grappenmaker zoeken, noteer zijn nummerplaat en ga ermee naar Dorien. “Wil de eigenaar van de grijze Citroën met nummerplaat 1-###-### zich naar de infobalie begeven?” Druk kijkt hij om zich heen en zegt tegen iedereen die hij tegenkomt: “Das mijn auto!” Eenmaal bij de infobalie krijgt hij te horen dat er iemand tegen zijn auto heeft gereden. En dan mocht ik: “1 april!” Ach, hij vroeg erom, nietwaar? 😊

Hopelijk genieten we deze week ook nog wat van de paasvakantie. Ik ben een weekje thuis en ga wat van de kindjes genieten. Het wordt een kleine uitdaging omdat Lotte met haar voet in het gips zit, maar als ze er zelf niet om klaagt, zullen wij dat ook maar niet doen toch? We zetten haar in een rolstoel, wandelen wat af en mevrouw waant zich een prinses in een koets. Als er iemand is die alles van een positieve kant bekijkt, is zij het wel! Met het zonnetje dat deze week voorspeld wordt, zullen we ons batterijtjes weer helemaal op kunnen laden!