Het was hier even stil maar dat was vooral goed nieuws eigenlijk. Even genieten van de rust nu alles hier opgelost werd. Omdat niet iedereen mijn facebookpagina volgt nog even een kleine update wat er gebeurd is in de afgelopen weken…
Een tijdje geleden zat ik nog eens bij de psycholoog. Mijn huisarts heeft dat eens aangeraden in de periode dat ik overspannen ben geweest begin dit jaar. Het was al snel duidelijk dat ik toch niet helemaal fucked up ben, maar dat de stress rond Robbe mij gewoon even te veel werd. Tijdens mijn vorig bezoek maakte ik dankbaar gebruik van de tissues die er stonden, maar deze keer voelde ik mij een stuk sterker! Robbe kon inmiddels op zijn nieuwe school starten, de hulp bij Traumazorg werd uitgebreid en ik kon weer opgelucht ademhalen. Het was duidelijk: het ging nu een stuk beter. Eén ding zat me nog dwars: het gevoel dat Robbe in de steek werd gelaten… Van de één op de andere dag niet meer naar school mogen, het onderwijssysteem dat niet lijkt te werken, enz… De psycholoog gaf me 1 advies: “Doe er iets mee, anders gaat het blijven knagen en verwerk je het niet. Lever een strijd en lever die op jouw manier… ook voor Robbe zal het later een goed gevoel geven, dat je voor hem gevochten hebt.” En wat is mijn manier? Juist, schrijven! Ik schreef het van mij af, een hoop frustraties goot ik in een verhaal. Ons verhaal. Ik besloot het te delen op facebook. En met mij deden 600 andere mensen hetzelfde….
Beste mevrouw Crevits,
Ik ben een pleegmama van een meisje van 7 en een jongetje van 4, op het moment volledig in hun prinsessen- en weerwolvenfase. Beiden nam ik onder mijn vleugels met de hoop hen een betere kans te geven in onze maatschappij. Ik doe het met alle liefde van de wereld maar wat kan het met momenten een enorme strijd zijn!
Onlangs verschenen er verschillende artikels over het feit dat er steeds meer kinderen uit het lager onderwijs geschorst worden omwille van gedragsproblemen. Via de welbekende sociale media zag ik de één na de ander reageren dat het aan de opvoeding ligt en dat het bij henzelf niet waar zou zijn. Via dezelfde weg zou ik toch graag de andere kant van het verhaal verduidelijken…
Mijn pleegzoontje van 4 jaar is onlangs ruim 5 weken niet naar school mogen gaan. Het is een ontzettend lief manneke maar hij heeft al een behoorlijk zwaar rugzakje. Een kind dat al meerdere malen in zijn korte leventje is moeten veranderen van omgeving en verzorgers. Omdat hij nooit zekerheid heeft gekend, is hij al van kleins af aan wanhopig op zoek naar houvast, voorspelbaarheid.
Hij wil graag weten hoe de dag eruit zal zien, welke mensen bij hem zullen zijn en vooral: zullen ze er voor mij blijven? Binnen ons gezin is het ondertussen gelukt om hem die veiligheid te bieden en zien we dat hij zich goed voelt. Maar ook op school vraagt dit om een aangepaste aanpak. Een aanpak die blijkbaar niet samen gaat met uw M-decreet.
Ja, er kwam begeleiding vanuit het bijzonder onderwijs om wat ondersteuning te bieden. Maar eens dat uur voorbij is, zit hij weer in een klas van minstens 25 kleuters en als hij dan boos wordt omdat een kindje niet met hem wil spelen, is er teveel risico dat hij iemand pijn doet. Weet je waarom hij boos wordt? Omdat hij zich nog maar eens afgewezen voelt, zoals hij dat al eerder voelde. Omdat hij bang is dat alles en iedereen rond hem op elk moment zomaar kan wegvallen, zoals dat eerder al gebeurde. Omdat zijn pleegmama moet gaan werken, en hij er niet gerust in is of ze wel zal terugkomen. Na een incident waarbij hij de juf pijn gedaan heeft, kregen we te horen dat zijn aanwezigheid niet langer gewenst was op school. 4 jaar en niet meer naar school mogen, 4 jaar! Weer een plek waar hij niet mag blijven 
☹ Hij zou beter naar het bijzonder onderwijs gaan werd er gezegd… Daarvoor kreeg hij echter geen attest.
Het bijzonder onderwijs, onze pleegdochter van 7 zit er op school en kon geen groter cadeau krijgen: een klein klasje, aangepaste leermethodes, en als ze er nood aan heeft kan ze rekenen op een groot team van logopedisten, kinesisten en psychologen. De vooruitgang die ze er gemaakt heeft is enorm en vooral: ze voelt er zich goed. Ik kan me voorstellen dat dit ontzettend veel geld kost. Ik begrijp dat dit één van de redenen is om het M-decreet uit uw ministerhoed te toveren. Dat leerlingen met andere noden eveneens de kans moeten krijgen om in het gewoon onderwijs te mogen blijven begrijp ik ook. Maar is het contrast niet veel te groot?!
Dat de klassen in het gewoon onderwijs groter zijn dan in het bijzonder onderwijs is logisch, maar hoe zou het er uitzien als er bijvoorbeeld maximum 20 (liefst minder) leerlingen in een klas zitten? Dat geeft de juf of meester toch ook meer mogelijkheden om extra tijd en moeite in de kinderen te steken die nu het slachtoffer lijken te worden van het M-decreet? En ja, dat kost extra geld, maar mogen we niet investeren in onze toekomst?! Wie weet wat voor probleemgedrag er vermeden kan worden. Want geloof mij, ook dat kost geld! Kinderpsychiaters en psychologen werken niet bepaald gratis…
Uiteindelijk heeft het dus meer dan 5 weken geduurd voordat er een oplossing voor ons manneke was. Dat is 5 weken elke dag proberen opvang te zorgen, de werkgever lastig te moeten vallen met extra verlof opnemen. Onbetaald verlof uiteraard, want uw collega Kris Peeters maakte ook nog steeds geen werk van ouderschapsverlof voor pleegouders. Nochtans heel belangrijk om ook onze pleegkinderen een eerste veilige basis te kunnen meegeven.
Ondertussen hebben we voor ons weerwolfje een (normale) school gevonden die hem wel nog een kans wil geven. Wij vragen ook geen attest voor het bijzonder onderwijs, vertrouwen op het oordeel van de kinderpsychiater. Maar het moet toch anders kunnen op het gewoon onderwijs?!
We zijn ervan overtuigd dat het goed zal komen, maar de afgelopen periode is zwaar geweest, heel zwaar. Zowel voor hem als voor ons.
Mevrouw Crevits, ik begrijp de bedoeling van het M-decreet echt wel, maar het zou toch dringend eens wat bijgeschaafd mogen worden. U kunt de vele verhalen van deze kinderen toch niet zomaar naast u neer leggen?!
Het heeft zijn effect niet gemist want enkele dagen later kreeg ik telefoon van de privésecretaris van de minister. Ik heb mijn verhaal kunnen doen en kreeg het gevoel dat ze me serieus namen. Ze hebben beloofd om uit te zoeken of er ergens ruimte is voor verbetering en of er dingen anders aangepakt hadden moeten worden. Ik kan je verzekeren: ik voelde me die dag iets groter dan mijn 1m62 😉
Het was voor mij de ideale manier om die rotperiode af te sluiten en ik ben blij om te kunnen schrijven dat alles goed gaat. Robbe gaat elke dag met plezier naar zijn nieuwe school en hij wordt er met veel liefde en begrip opgevangen. Zijn zelfvertrouwen lijkt te groeien met de dag en hij lijkt een stuk gelukkiger.
Morgen breng ik een verslagje uit van de leuke dingen die we onlangs gedaan hebben. Tot morgen!
luidverlangen.wordpress.com 