75. Eerst nog even druk, daarna vakantie!

Hoewel de laatste schoolweek voor de kinderen niet veel meer voorstelt, is het voor de papa’s en mama’s vaak nog even tanden bijten… oudercontacten, cadeautjes zorgen voor de juffen, noem maar op.

Ze hebben allebei op hun manier veel bereikt dit schooljaar. Wat voor Robbe grotendeels een drama was, heeft hij toch maar mooi op een fijne manier af kunnen sluiten. Hij heeft vriendjes gemaakt, een band opgebouwd met zijn juf (jawel, er wordt zelfs volop geknuffeld 😉) en hij ging letterlijk ELKE dag met plezier naar school. Wat een verademing!

Hij nam vorige week ook afscheid van de stagiaire die hem vanuit het bijzonder onderwijs enkele momenten per week kwam begeleiden in zijn klasje. Begeleiding was eigenlijk met een juf maar hij kreeg stagiaire Janne er gratis bij… Wat een lief mens! Zowel op zijn oude als op zijn nieuwe school kon hij op haar rekenen. Hij keek ernaar uit dat ze langs zou komen. Moest hij voor een IQ test naar de psychologe? Dan was Janne erbij. Nog een onderzoek? Janne was erbij. Ik als mama voelde al aan dat ze oprecht om hem gaf, dat ze haar hart openstelde voor onze kleine man. Als ik dat aanvoel, zal dat voor Robbe zeker hetzelfde zijn. Een vertrouwensband werd opgebouwd, mooi om te zien!

Lotte heeft het dit jaar heel goed gedaan op school. Ze wist haar mannetje te staan als enige meisje tussen de jongens. Haar gedrag is heel goed verbeterd en ze staat ondertussen bekend als de goedlachse vrolijke meid zoals ik haar thuis ook ken. Ze leerde schrijven en lezen en wat is ze daar zelf ook ontzettend trots op! Die 2 maanden vakantie hebben ze allebei dus zeker verdiend 😊

We begonnen gisteren al goed met een dagje speeltuin met hun neefje en nichtje. Toen ze daar dan zagen dat er ook water was om in te spelen, was het helemaal compleet. De bedoeling was pootje baden, maar ze waren tot op hun onderbroek nat hoor 😉

Er staan nog veel leuke dingen op het programma, dus dat wordt weer genieten 🙂

74. “Hoe heet mijn echte papa?”

Laatst viel er tijdens het avondeten een doodgewone opmerking over papa. En dan had ik het uiteraard over Bert. Robbe reageerde er echter best vreemd op… Verbaasd en vol blijdschap vroeg hij al wijzend naar Bert: “Is dat mijn echte papa?!” “Ja, dat weet je toch,” zei ik. “Mijn echte papa? Die mij gemaakt heeft?!” vraagt hij hoopvol. En dan besef ik dat hij het dus niet over Bert heeft.

Ik schrik best wel van zijn vraag want hij is nog nooit over zijn papa begonnen. Robbe woont hier nu bijna 4,5 jaar en in die tijd hebben wij of Robbe nooit meer iets van hem gehoord. Een paar keer heeft hij naar de dienst van pleegzorg gebeld met de vraag om Robbe te mogen zien, maar er zijn nooit concrete bezoeken gepland omdat hij vervolgens nooit kwam opdagen op de gemaakte afspraken met pleegzorg.

Misschien heeft vaderdag hem aan het denken gezet? Of het feit dat Lotte wel praat over haar bezoekjes met mama én papa? In ieder geval: Robbe stelt zich vragen. En dat mag. We zijn er zo eerlijk mogelijk over, al weten we zelf ook niet alle antwoorden. “Hoe heet mijn papa?” Als ik hem de naam vertel zegt hij lachend: “Grappige naam!” Vervolgens vraagt hij: “Heb jij mijn papa ooit gezien?” “Nee jongen, wij hebben hem ook niet gezien, alleen op foto.” (lang leve facebook, want ik was natuurlijk ook nieuwsgierig 😉 ) Hij wou de foto ook zien en dus zocht ik hem weer op. Lotte was er ondertussen ook bij komen staan en riep al snel: “Ieuw, die is lelijk!” Robbe schoot onmiddellijk in de verdediging: “Niet waar, die is niet lelijk, da’s mijn papa!”

Dat pleegkinderen zo loyaal zijn ten opzichte van hun ouders, werd ons al verteld tijdens de selectieprocedure en dat blijkt dus bij allebei helemaal te kloppen. Hun mama en papa kunnen in hun ogen niets verkeerd doen 😉

Ik ben blij dat Robbe nu ook hardop zegt wat er in zijn hoofdje omgaat, alles beter dan opkroppen, want ik vermoed dat daar ook een deel van zijn frustratie zit. Ik wil ze zeker duidelijk maken dat hier over hun mama en papa gesproken mag worden, ook al zien ze hen (bijna) nooit. Op deze manier kunnen wij hen ook uitleggen dat sommige mensen er niet ‘kunnen’ zijn voor hun kindjes hoewel ze dat wel willen. Voorlopig neemt hij dat ook goed aan en legt hij zelfs al aan zijn juf uit dat er even geen bezoekjes zijn omdat zijn mama wat probleempjes heeft, maar dat zij hem wel mist. (en omgekeerd waarschijnlijk ook) Fijn dat hij zich goed genoeg voelt bij zijn juf om haar dit toe te vertrouwen. Hij doet het goed, onze Robbe, laat hem maar vragen en vertellen ❤

73. Daar gaat ze!

Donderdagochtend, de dag dat Lotte op tweedaagse zou vertrekken met haar school. Ze heeft zalig geslapen, ik kreeg ze zelfs met moeite wakker ’s morgens. Geen stress te bespeuren dus bij haar 😉 Robbe had het er duidelijk moeilijker mee. Lotte is al die jaren altijd zijn houvast, dus hij was echt verdrietig dat ze een nachtje van huis zou zijn.

De goedkeuring van de jeugdrechter was maar net op tijd binnen. (elke overnachting buitenhuis moet goedgekeurd worden door de jeugdrechter) Haar koffertje, rugzakje en slaapzak lagen allemaal klaar. Ze is nog nooit zo snel geweest met ontbijten en aankleden. Wat had ze er zin in! We hebben eerst Robbe naar school gebracht zodat ik daarna alle aandacht aan haar kon geven voor het afscheid.

Gepakt en gezakt zei ze vluchtig “Dag mama!” Ik heb ze echt nog moeten terug roepen voor een knuffel 🙂 Eerst nog even naar haar klasje en ondertussen stond ik buiten te wachten tot ik haar echt kon uitzwaaien. Een kwartiertje later zag ik haar al aankomen. Daar liep ze tussen de jongens als enige meisje. Dat vindt ze maar al te fijn, ze wordt er als een prinses behandeld geloof ik. Haar koffertje werd zelfs gedragen door een klasgenootje 😉 Nog een paar dikke knuffels, maar het was al bij al gemakkelijk om haar te laten gaan. Ik zag dat ze er helemaal klaar voor was. “Veel plezier schatje!” Twee duimen gingen de lucht in. Dat komt helemaal goed…

Ik moet zeggen dat het donderdagavond ontzettend stil was hier in huis. Gelukkig had ik wat afleiding omdat er een oudercontact was van Robbe. Wat een lieve juf heeft hij! Ze voelt precies aan welke aanpak hij nodig heeft. Eenmaal thuis hebben we hem maar wat extra aandacht gegeven. Omdat hij het toch moeilijk had om zijn zus te missen, mocht hij voor één keer tussen ons in slapen. Hij had een goede nacht gehad, maar Bert en ik hebben toch een aantal kopstoten moeten incasseren van hem. Vrijdag ben ik met mijn zus gaan rakken om mijn zinnen te verzetten en in no time was het al tijd om Lotte weer te halen.

Ze kwam op me afgelopen en het eerste wat ze zei was: “Het was superleuk en volgend jaar mag ik 5 dagen gaan!” Haha. Ze vertelde weer even enthousiast als altijd over haar avonturen, over het lekkere eten (“Zo’n lekkere spaghetti moet je ook eens proberen te maken, mama!”) en dat ze flink had geslapen. Ik zal maar eens achter dat recept vragen bij de juf 😉

72. Ik ben hier niet klaar voor!

Toen we 2 jaar geleden met Lotte gingen kijken op haar nieuwe school in het bijzonder onderwijs vertelde de juf heel blij dat iedereen net terug was van een weekje vakantie aan de zee. “De oudere kinderen toch?” vroeg ik. “Nee hoor, dat was voor iedereen, ook de kleintjes.” Slik… “Doen jullie dat elk jaar?” Ik probeerde enthousiast en geïnteresseerd te klinken, maar eigenlijk kreeg ik het doodsbenauwd bij de gedachte dat ik Lotte een week zou moeten missen! Gelukkig deden ze dit maar 1 keer in de 3 jaar. Oef!

Vorig jaar ging ze op het einde van het schooljaar op uitstap naar de Efteling. Wat heeft ze zich geamuseerd daar 🙂 Nu zijn we een jaar verder en er komt geen schoolreis naar de Efteling… Nee, ze ‘mag’ dit jaar op tweedaagse! Ze heeft er ontzettend veel zin in en hoewel ik blij zou moeten zijn, vind ik het ook wel moeilijk om haar los te laten. Gek he,  ik ben soms zo gefrustreerd dat ik geen rust krijg ’s avonds omdat ze zo laat in slaap valt, maar morgenavond zal het hier voor een keer wel rustig zijn… Ik denk echter niet dat ik daar van zal genieten 😉

We gaan dadelijk samen haar koffertje inpakken en morgenvroeg zal ze reuze enthousiast zijn dat het eindelijk zover is, ze is al 2 weken stickertjes op haar aftelkalender aan het plakken. Ik ga haar op het gemak uitzwaaien en daarna gaan werken, mijn gedachten wat verzetten haha.

Robbe zal zijn zus ook wel missen morgenavond. Van hem hebben we morgen een oudercontact en daar zal ik voor het eerst in zijn schoolcarrière met een gerust hart naartoe gaan. Heerlijk! Vrijdag viert hij er zijn verjaardag, dus ik kan nog even aan de knutsel voor de traktaties. Om 15u gaan we dan Lotte halen, waarschijnlijk met verhalen voor een hele maand, daar kijk ik nu al naar uit. Geniet er maar van lieve vrolijke meid!  ❤

71. “Mama, je bent oud!”

“Mama, je bent oud!” Dat vertelde Lotte me laatst… tja, de waarheid komt uit een kindermond. Nu vind ik dat je oud bent als je 80 bent, maar ik moet toegeven dat ik er vroeger (toen ik jong was) anders over dacht. Toen was 30 oud!

Ik werd al grijs op mijn 17 jaar, dus nu ik dubbel zo oud ben, ben ik ook minstens dubbel zo grijs. Na het werk ben ik kapot, loop ik krom alsof ik dringend een nieuwe heup nodig heb.

Dan zwijg ik nog maar over mijn rimpels en kraaienpootjes. Het ergste van oud worden is toch wel die strijd tegen de zwaartekracht! Alles aan mijn lichaam lijkt zich een verdieping naar beneden te begeven…

Mijn kin vormt een mooie sjaal in mijn hals, mijn achterwerk voel ik bijna kriebelen in mijn knieholte en last but not least: mijn borsten! In plaats van een potlood kan ik er een hele pennenzak onder kwijt. Ik hou van tatoeages en stel me wel eens voor dat ik een underboob tattoo zou hebben. Maar dan bedenk ik mij al snel dat ik die bij mijn navel zou moeten zetten…

Ok, Lotte heeft gelijk: ik ben oud!

 

70. Een dag vol goed nieuws.

Ik was toch wel wat gespannen. Hoewel ik denk dat hij het goed doet op school, is zo’n overleg altijd weer iets waar ik zenuwen voor heb. Nergens voor nodig zo bleek want ze zeiden allemaal dat hij zich heel goed voelt.

Hij vertelt spontaan over zijn weekend tijdens het kringgesprek, zingt liedjes mee en speelt met verschillende kindjes. Dat deed hij op zijn vorige school niet. Ook de juf waar hij in september in de klas zal komen was al aanwezig bij het gesprek zodat ze al goed op de hoogte zou zijn. Dat zijn van die kleine dingetjes waardoor ik voel dat ze voor hem willen zorgen dat alles goed zal verlopen. Heel fijn!

Om 17u zaten we dan nog in de praktijk van de kinderpsychiater. We kregen met de psychologe die zijn testen had afgenomen een adviesgesprek. Het goede nieuws was dat ze niet veel te vertellen had omdat hij het gewoon prima had gedaan, zowel zijn IQ test als zijn belevingsonderzoek.  Het slechte nieuws was er niet 😉

Hoewel het nu goed gaat, blijven ze hem wel opvolgen zodat er altijd iemand is om snel op terug te vallen moest hij het weer moeilijk krijgen.

Bert en ik gaan hierna samen de kinderen bij omi en opa halen. Uiteraard vertel ik over de goeie uitslagen maar Robbe merkt al snel dat het over hem gaat en dat heeft hij niet graag, dat er over hem gepraat wordt 😉

We besluiten hem thuis toch maar even uit te leggen hoe en wat… Ik zet hem op tafel en zeg: “Robbe, we weten dat het heel moeilijk is geweest voor jou en dat het spannend was om naar een nieuwe school te gaan, maar vandaag hebben de juffen en de dokters gezegd dat iedereen super fier is op jou! En weet je wie er nog fier zijn?! Papa, mama en Lotte! En daarom krijg jij een klein feestje vanavond lieve vriend!”

Wat straalde hij toch! Kijk zelf maar: