Lotte en Robbe zien hun biologische ouders niet vaak.Lotte heeft al sinds lange tijd een bezoekregeling van 3 keer per jaar een uurtje. Die bezoeken zijn altijd begeleid door pleegzorg en mezelf. Ze beleeft veel plezier aan die momenten, familie is heel belangrijk voor haar. Ze kijkt er enorm naar uit, maar dat zorgt er ook voor dat het leed extra groot is als het bezoek door de ouders vergeten wordt…
Maar Lotte is zelden kwaad. De loyaliteit naar haar ouders is ontzettend groot: wat er ook gebeurt: het blijven haar papa en mama. En ze zal hen ook altijd verdedigen. Ik heb eens na een bezoek tegen Bert gezegd dat haar mama er slecht uitzag die dag. Blijkbaar een opmerking die Lotte veel deed en is bijgebleven want een half jaar later zei ze tegen haar mama tijdens een bezoek: “Mama Lindsay vindt jou lelijk!” Hoewel ik het niet zo gezegd had en zeker niet zo bedoeld had, kan ik jullie vertellen: mama Lindsay kon op dat moment wel door de grond zakken hoor! 😀 Voortaan let ik dus wel op wat ik in haar bijzijn tegen Bert vertel. 😉
Ik merk wel dat er de laatste tijd iets veranderd is… Waar Robbe zegt dat hij zijn mammie mist, zegt Lotte nu: “Ik niet meer, ik denk er gewoon niet meer aan.” Dat maakt het voor haar natuurlijk wel makkelijker, rustiger ook. Gelukkig hebben we een goed contact met haar biologische broer en zus en hun pleegouders. En afgelopen schooljaar kwam ze er zelfs achter dat het vriendje uit haar klas eigenlijk haar neefje is. Nog meer familie dus!
Bij Robbe zagen de bezoeken er heel anders uit, die waren veel frequenter: elke 2 weken gingen ze iets leuks doen. Eerst begeleid door pleegzorg en mezelf, daarna alleen door mij en in de laatste periode was het bezoekmoment zelfs echt alleen iets tussen hem en zijn mammie.
Maar als het met mammie slecht gaat, merk je dat ook aan de bezoeken. Op het moment zijn de problemen zo groot dat er geen bezoeken mogelijk zijn, nu al een half jaar… en dat vindt hij moeilijk. Dat is ook één van de redenen waarom de problemen op zijn vorige school verergerden.
Het is belangrijk dat we hem duidelijk maken dat het stopzetten van de bezoeken niet zijn schuld is. Hij krijgt daar ook hulp bij. Maar het gemis is er natuurlijk wel en misschien maar goed dat hij het ook kan benoemen, in plaats van het op te kroppen. Ook Robbe neemt zijn moeder niets kwalijk. Hij blijft vragen om foto’s van de bezoekjes te bekijken en dat mag ook want voor hem geldt hetzelfde: wat er ook gebeurt: zijn mama blijft zijn mama.
Het is niet mijn bedoeling om in de kijker te zetten hoe slecht hun biologische ouders wel niet zijn. Ik heb met beiden een goed contact, geef hen de plek die ze op dat moment willen en kunnen innemen. Hun gedrag komt ook voort vanuit een moeilijke jeugd of andere problematieken waar ik misschien nog niet de helft van weet. Zij kregen jammer genoeg niet de kans om (tijdelijk) op te groeien in de rust, warmte en liefde van een pleeggezin. We kunnen maar hopen dat de cirkel hier doorbroken wordt.
Lees hier over de eerste ontmoeting met de broer en zus van Lotte:
13. Kennismaking met broer en zus!
En hier hoe we erachter kwamen dat het vriendje uit haar klas eigenlijk haar neefje was:
53. En dan blijkt Lotte een neefje te hebben… en hij zat al die tijd gewoon bij haar in de klas!
Inge is een pleegmoeder die samen met haar man al meerdere vormen van pleegzorg heeft gedaan, van crisisopvang tot langdurend. In haar boek schrijft ze over de problemen die er als pleegouder op je pad kunnen komen en vooral: hoe je daarmee om kan gaan. Eén ding is duidelijk: de manier van communiceren met je pleegkind speelt hierbij een belangrijke rol.
luidverlangen.wordpress.com 