96. Dit is de echte reden waarom er zo weinig keuze is in jongenskleding.

Ik kan echt beter wegblijven uit kledingwinkels. Ik kan de verleiding gewoonweg niet weerstaan. Althans voor mezelf wel, maar voor de kinderen kan ik blijven kopen en dan vooral voor Lotte. Uit onderzoek blijkt dat het duurder is om een dochter groot te brengen dan een zoon en ik begrijp volledig hoe dat komt…

Voor Robbe staan hier sandalen en lage schoenen. Voor Lotte staan er sandalen, ballerina’s, lage schoenen en laarsjes. Voor haar zijn de kledingkeuzes eindeloos: jurkjes met of zonder maillot, een rokje met een shirtje, een lange broek met een sweater, een jumpsuit,… noem maar op. Voor Robbe blijft het beperkt tot een broek en een shirt. Kort of lang naargelang de weersomstandigheden. En dat zie je dus terug in de winkels. Het is de frustratie van veel mama’s: zoveel keuzes voor meisjes en zo weinig voor jongens.

Weet je waarom dat zo is? Het is om hen voor te bereiden op de toekomst die voor hen is weggelegd. Een toekomst met beperkte opslagruimte voor hun kleding, omdat de meeste plaats al in beslag werd genomen door de kleding van hun vrouw. Die vrouw heeft alle ruimte nodig voor haar schoenen, jurkjes, rokjes, broeken, bloezen, shirtjes en nog maar te zwijgen over de handtassen! Er zijn echter mannen die wel een volledige kleerkast voor hen alleen hebben. Dat zijn de mannen waarvan de vrouw een volledige dressing voor zichzelf heeft 😀 Als kind kunnen ze dus beter alvast wennen aan de beperkte mogelijkheden in de toekomst! 😉

Uiteraard is dit alles met een knipoog geschreven en is er veel aan het veranderen op het gebied van (kinder)kleding. Steeds vaker zie je gender neutrale kleren en dat vind ik een goede zaak. Ik hoop dat iedereen durft te dragen waar hij/zij zich goed in voelt en dat de maatschappij daar minder snel een oordeel over velt. 

95. Familieweek voor Lotte: bezoek met mama en papa.

Het lijkt een succesweek voor Lotte deze keer. Na het weerzien met haar broer en zus afgelopen zondag, was het vandaag tijd voor een bezoek met haar mama en papa. Omdat er in het verleden al heel wat teleurstellingen waren, wordt nu alles ingezet om Lotte te sparen op dat gebied. We vertellen haar pas dat ze naar haar ouders gaat als we 100% zeker zijn dat ze samen met de pleegzorgbegeleidster onderweg zijn naar de bezoekruimte.

Vandaag kregen we dus inderdaad die geruststelling dat ze op weg waren. De reactie van Lotte was eerder ingetogen, ze werd pas enthousiaster toen ze hen op de parking zag staan. “Oh, ze zijn er…” zei ze. Ze zal gedacht hebben: “Eerst zien, dan geloven.” Ze hebben fijn gespeeld, maar ik merk toch dat ze tijdens dit bezoek minder enthousiast was dan voorheen. Ergens ben ik daar wel blij mee, want haar verwachtingen lagen vroeger altijd veel te hoog, niet realistisch eigenlijk… Dat heeft haar in het verleden al genoeg gekwetst.

Tegen Robbe hebben we niet durven zeggen dat Lotte vandaag naar mama en papa mocht. Hij mist zijn mama al zo erg en dit zou hem alleen maar pijn doen. We hebben gezegd dat Lotte met de pleegzorgbegeleidster moest gaan praten en dat hij ondertussen fijn bij Omi mocht blijven. Dat stond hem wel aan 😉  Zo is iedereen tevreden. Nu nog afwachten of Lotte haar mond niet voorbij praat.

Verder tellen we af naar de volgende gebeurtenis: terug naar school! Nog 5 keer slapen. Ze kijken er zo naar uit! (en ik ook!) Wat zal ik ze weer missen 😉

94. Broer- en zusdag.

Zondagochtend 8u30. Ik word wakker en voel me helemaal uitgeslapen, maar ik durf me niet te bewegen. Dat de kinderen op dit uur nog slapen komt niet vaak voor, dus ik pak mijn rust nu het nog kan 😉 Een half uurtje later is het Lotte die als eerste aan mijn bed staat. “Mama? Is het vandaag broer- en zusdag?” vraagt ze opgetogen. “Ja schat, vandaag gaan we naar je broer en zus. Heb je er zin in?” Ze kijkt me aan, doet haar armen over elkaar en zegt: “Mama, dat is wel echt een domme vraag he… natuurlijk heb ik er zin in!”

Iets na de middag zijn we dan vertrokken en in de auto werd ze met de minuut enthousiaster. “Oh ik heb ze zo gemist!” Robbe zegt vervolgens dat hij ze ook gemist heeft waarop Lotte zegt: “Maar dat zijn mijn broer en zus, niet de jouwe!” Robbe kijkt beteuterd… “Ik heb ook een zusje hoor…” Shit! Niet aan gedacht dat dit voor hem weer een moeilijke situatie is. Hij heeft zijn zusje al een jaar niet gezien en dit is natuurlijk heel confronterend voor hem. Ik leg aan Lotte uit dat het voor Robbe ook wel een beetje verdrietig is…

Zo wisselt dat hier af. Vorig jaar was het voor Lotte moeilijk omdat Robbe zijn mama zo vaak zag, terwijl zij keer op keer teleurgesteld werd op de bezoekmomenten. Die onvoorspelbaarheid speelt jammer genoeg ook een grote rol in pleegzorgland.

Terug naar broer- en zusdag… We hadden afgesproken in de speeltuin. Op deze foto is ze vol spanning aan het wachten waar ze blijven:

Toen ze ze eenmaal zag, zette ze het op een lopen. Ze kon niet snel genoeg zijn om hen een knuffel te geven! Zo fijn om haar zo blij te zien 🙂 Broer en zus zijn een stukje ouder, maar ze hebben zich toch goed geamuseerd samen. Vandaag kreeg ik van grote zus een paar super leuke foto’s doorgestuurd van gisteren. Blijkt dat ze een heuse fotoshoot gehouden hebben daar haha!

Die momenten met haar familie doen haar zoveel deugd, dat zien we elke keer… Ondertussen praten Bert en ik wat bij met de pleegouders van broer en zus. We maken gelijkaardige dingen mee en lopen tegen dezelfde problemen aan. We vinden dus altijd veel herkenning bij elkaar. Het was dus weer een super leuke dag en zeker voor herhaling vatbaar!

 

93. Soms wou ik dat ik zoals Lotte was…

Ook al kom ik heel sociaal over, op sommige vlakken ben ik dat echt niet. Als ik ergens kom waar ik nieuw ben en niemand ken, ben ik echt iemand die de kat uit de boom kijkt. Ik zal niet snel iets zeggen en al zeker niet het voortouw nemen. Vroeger op school, nu op mijn werk… ik heb echt wel een half jaar nodig voordat ik me ergens op mijn gemak voel. Als ik dan eenmaal zover ben, ben ik ook echt luidruchtig en praat ik met iedereen, maar ik heb daar dus mijn tijd voor nodig.

Lotte is heel anders. Nu weet ik dat kinderen over het algemeen wel heel spontaan zijn, maar Lotte is toch nog een gevalletje apart. Ze zal zich nooit druk maken om onbekende plaatsen of situaties, vindt altijd wel iemand om mee te spelen en geeft er geen bal om wat een ander van haar denkt. Ze gedraagt zich jonger dan ze is: kan uren bezig zijn met het verzorgen van haar poppen, kruipt helemaal in haar wereldje en het maakt haar niet uit dat anderen haar horen praten tegen haar poppenkindjes 😉

Toen vorig jaar in september weer een nieuw schooljaar begon was ik zenuwachtig in haar plaats. Welke juf of meester zal er voor de klas staan? Bij welke kindjes zal ze zitten? Lotte haalt er haar schouders voor op: “Maakt toch niet uit…” En dan kwam ze om 15u uit school en zei ze: “Ik ben het enige meisje van mijn klas.” Wat heb ik me druk gemaakt: “Wat zielig, dat kind heeft niemand om mee te spelen. Hadden ze dat nu echt niet anders kunnen regelen?!” Maar nee hoor, Lotte vond het geweldig, de jongens zorgden goed voor haar en nu konden ze samen wild doen. Ze klimt overal op, haar benen staan vol blauwe plekken en ze kent ondertussen alles van Minecraft en Pokémon 😉 Maar uiteraard wel altijd in de mooiste rokjes en jurkjes!

Terwijl ik bang ben om te bellen met iemand, iets te vragen in de winkel of op restaurant, doet Lotte dat zonder problemen. Ze heeft inmiddels wel geleerd dat dat de manier is om dingen voor elkaar te krijgen. Tegenwoordig stuur ik haar er zelfs op uit om dat soort dingen voor mij te regelen, erg he?

Ik bewonder haar echt, hoe fijn moet het zijn om zo tevreden te zijn met jezelf? Ze zal zich voor niemand anders voor doen en voelt zich goed zoals ze is. Ze zegt regelmatig van zichzelf dat ze mooi, schattig en lief is. Een tijdje hebben we getwijfeld of het geen manier is voor haar om geen verdriet te voelen, maar ondertussen weten we wel dat ze echt gewoon door het leven fladdert. Laat ze maar doen, fladder maar! ❤

92. Robbe.

 

91. Nu nog aanvaarden dat hij die cadeautjes waard is…

Al 2 weken telt hij af naar zijn verjaardag. Zoals elk kind keek hij er enorm naar uit. Toch zijn die cadeautjes nog wel een dingetje voor hem. Hij lijkt niet te kunnen geloven dat mensen dit doen voor hem…

Op zaterdag komt hier altijd een babysit voor de kinderen zodat ik kan gaan werken en Bert verder kan met de verbouwing. Gepakt en gezakt met cupcakes en allerlei materiaal om de cakejes te versieren kwam ze binnen. “Dat gaan we doen omdat Robbe bijna jarig is,” zegt ze. Robbe zegt niet veel, maar ik weet dat hij het leuk vindt. Vervolgens haalt ze een cadeautje tevoorschijn. Robbe pakt het uit en ik zie dat ze goed gekozen heeft: een knutselkoffer van The Avengers. Robbe zegt dankjewel maar lijkt onwennig. Hij kijkt mij aan en zegt: “Mama, ik wil een knuffel.”

Ik geef hem die knuffel uiteraard, vertel hem hoe mooi zijn verrassing is en dan fluistert hij iets in mijn oor: “Waarom doet ze dat voor mij?” Het kan er bij hem niet in dat hij het waard is om cadeautjes te krijgen. Ik zeg tegen hem dat hij het verdiend heeft, dat hij zo’n lieve jongen is. Hij heeft er ondertussen al veel mee gespeeld en maakte er al de mooiste kunstwerken mee.

Opa en Omi zouden gisterenavond al komen voor zijn verjaardag. Om 15u was hij al aan het zeuren: “Hoe lang duurt het nog? Waar blijven ze?” Maar toen ze uiteindelijk aan de deur stonden, kroop hij weer weg toen hij het grote cadeau in hun handen zag. Een mooie racebaan van Cars, iets waar hij al lang om vraagt. Toch weet hij zich weer geen houding te geven. Bert heeft de racebaan onmiddellijk in elkaar gestoken en Robbe en Lotte hebben er naar hartenlust mee gespeeld. Opa en Omi waren nog niet buiten of hij kwam tegen mij zeggen: “Weet je wat ik mega cool vind? Mijn racebaan.” Ik vertel hem weer dat iedereen hem graag ziet en hij begint wat zenuwachtig te lachen.

Hij is daarna verrassend rustig gaan slapen en zo konden wij alles versieren en zijn cadeautjes klaarzetten. Vanmorgen geslapen tot half 9, zijn cadeautjes uitgepakt (help, hij kreeg een speelgoed papegaai!) en nu is het weer afwachten op de rest van het bezoek en hun cadeautjes 😉 Hopelijk ziet hij snel in hoe geliefd hij is en dat hij het waard is om verwend te worden. We houden van je lieve jongen ❤

90. Pleegzorg, raad ik dat nu aan of niet?

“Oh pleegzorg, ja dat hebben wij ook al vaak overwogen.” Ik hoor het regelmatig in mijn omgeving. Op zich heel goed want dat betekent dat het toch wel leeft onder de mensen. Ik merk ook dat ze steeds meer bekend zijn met pleegzorg. Maar toch heb ik het idee dat het bij ‘overwegen’ blijft. Dat is jammer, want hoewel ons avontuur met onze 2 pleegkinderen niet altijd over rozen gaat, raad ik het echt wel aan!

Het is belangrijk dat je goed voorbereid begint aan deze weg. Het is niet zomaar een goede daad willen doen en een kindje in huis halen. Niet alleen vertroetelen met liefde en alles komt goed. Maar daarvoor dient de selectieprocedure, waain veel duidelijk wordt. Die procedure begint bij een vrijblijvende informatieavond. Daar kan je vooral luisteren naar wat de verschillende soorten pleegzorg zijn, wat de volgende stappen binnen de selectieprocedure zijn en er komt meestal ook een pleegouder vertellen over zijn/haar ervaringen. Daarna kies je of je de vragenlijst mee naar huis pakt of niet.

In een latere fase leer je samen met andere kandidaat-pleegouders wat je te wachten kan staan als je een pleegkind in jullie gezin verwelkomt. Soms zijn dit mooie verhalen, maar soms ook minder mooie. Het kind draagt hoe dan ook een rugzakje met zich mee en natuurlijk krijg je ook te maken met zijn ouders, daar moet je je ook voor kunnen openstellen. Wij maakten zelf al mee dat je perfect het ouderschap kan delen zonder dat het kind het gevoel heeft te moeten kiezen. Dit moet uiteraard van 2 kanten komen en je hebt de daden van hun ouders nu eenmaal niet in de hand. Dat zijn onzekerheden waar je mee om moet kunnen gaan.

Daarnaast heb je ook te maken met instanties zoals de dienst van pleegzorg en hun begeleiders, jeugdconsulenten en jeugdrechters. Je moet als pleegouder zaken in samenspraak met hen beslissen of soms zelfs beslissingen uit handen geven, ook dat hoort bij pleegzorg. Tegelijkertijd zijn zij het ook die je kan inschakelen als je hulp nodig hebt bij problemen met het pleegkind of hun ouders, je staat er niet alleen voor.

Als ik voor onszelf spreek, moet ik zeggen dat de mooie momenten nog steeds opwegen tegen de moeilijke momenten. Het gevoel dat je je pleegkind meer kansen geeft om goed te onwikkelen door het een plekje in jouw nestje te geven, dat doet deugd kan ik je zeggen! Hoewel men ons had gewaarschuwd om niet teveel terug te verwachten, krijgen wij heel veel liefde van die 2 deugnieten en zou ik het niet anders gewild hebben.

“Maar we hebben al zo’n druk en hectisch leven.” Te druk is te druk en als je denkt dat het er niet bij past binnen jullie gezinsleven dan moet je er niet aan beginnen. Maar wist je dat er pleegkinderen op zoek zijn naar een gezin voor de weekenden? Of zelfs 1 of 2 weekenden in de maand? Een plekje om even ‘thuis’ te komen en leuke dingen te doen. Ook dat is perfect mogelijk. Je geeft sowieso zelf je grenzen aan.

Ga eens luisteren op zo’n informatieavond. Je bent niets verplicht, er wordt niets van je gevraagd. Je kan alles rustig aanhoren, eventueel vragen stellen en daarna alles laten bezinken. Dan weet je al deels waar pleegzorg voor staat en blijft het hopelijk niet bij ‘overwegen’. Neem eens een kijkje op pleegzorg vlaanderen voor meer informatie.

89. De overdreven reactie op waterpokken.

Vandaag een blog over hoe hysterisch mensen kunnen reageren op besmettelijke kinderziektes… Ik word er gek van!

Mijn neefje heeft op dit moment de waterpokken. Mijn zus heeft een zoon en een dochter die qua leeftijd dichtbij Robbe en Lotte zitten, ideaal voor playdates dus 🙂 Zo ook deze week: de kinderen konden fijn samen gaan spelen terwijl de mama’s hun koffietje drinken en wat bijpraten. Binnen de 5 minuten is het al prijs: ruzie in de tent! Neefje is helemaal over zijn toeren omdat ze niet met hem willen spelen en van hem wegrennen. Terwijl mijn zus troost, ga ik naar het drietal om verhaal te halen. Lotte legt haarfijn uit wat het probleem is: “Ik wil niet met hem spelen want dan krijg ik waterpokken en dan ben ik kei lelijk!” De andere twee knikken ook overtuigd. Ik leg Robbe en Lotte uit dat ze al waterpokken gehad hebben en het dus waarschijnlijk niet meer zullen krijgen en vertel vervolgens aan mijn nichtje dat ze misschien al lang besmet is door haar broertje. “En je kan ze dan beter nu krijgen dan in september als je weer naar school gaat.” Dat laatste komt binnen zie ik en ze lijkt akkoord om weer met haar broer te spelen. Een dikke groepsknuffel en alles is weer ok…

Ging het overal maar zo simpel… Weet je wat ik het grootste drama vind aan die waterpokken?! Opvang regelen! Ik ben echt van mening dat elk kind ze maar gehad kan hebben, dan blijven ze er in de meeste gevallen voor de rest van hun leven van bespaard. Enkel heel jonge kindjes zijn niet immuun na een besmetting met de waterpokken.

Twee jaar geleden hebben Robbe en Lotte ze ook gehad. Al bij al viel het wel mee en ze waren er niet ziek van. Toch moest ik hen thuis houden van school en de opvang. Dat valt niet mee om te regelen als je moet gaan werken kan ik je zeggen. Bij Robbe was ik er na 6 dagen van overtuigd dat hij wel weer naar de opvang kon, maar toen ik hem kwam halen hadden ze 60 pleisters bij hem op zijn lijfje geplakt! Pff!

Ik ben niet van dat overdreven gedoe. Moet ik mijn kind dan binnenhouden? Als een besmet kindje in de winkelkar wat zevert, kan het volgende kindje in die kar ook waterpokken krijgen. Zullen we ze anders allemaal in quarantaine steken?! Dat heeft ook geen nut want de besmetting kan ook al voor het uitbreken plaatsvinden. Ik ben meer van de waterpokkenfeestjes zoals in Amerika. Als er iemand besmet is, worden er feestjes gegeven om ervoor te zorgen dat iedereen ze krijgt, onder het mom ‘je kan er maar van af zijn.’

Wist je trouwens dat de richtlijnen in België en Nederland verschillend zijn? Het RIVM in Nederland geeft aan dat een kind gewoon naar school/opvang mag, zolang het zich goed voelt. Terwijl Kind en Gezin in België zegt dat een kind niet naar de opvang mag. Tja dan komt de Hollander in mij toch weer even boven hoor 😉

Dus zolang ze niet ziek zijn, smeer de bultjes in zodat ze uitdrogen en wees blij dat ze ze als kind gehad hebben, als volwassene is het schijnbaar echt geen pretje!

88. Dat wordt weer in spanning afwachten.

De laatste weken van de schoolvakantie gaan in en beetje bij beetje maken we ons klaar voor de eerste schooldag. Lotte en Robbe kregen allebei een nieuwe boekentas en er wordt alweer volop gespeculeerd hoe het zal zijn in september. Lotte weet van tevoren niet bij welke juf of meester ze in de klas zal komen en ook bij welke kindjes ze zal zitten is nog een verrassing. Dat vindt ze gelukkig niet al te erg, het is geen druktemaker op dat gebied 😉

Robbe zal naar de laatste kleuterklas gaan en hij weet wel al bij welke juf hij terecht zal komen. Hij is er al een dagje gaan oefenen in juni en de juf is gelukkig ook al helemaal mee in zijn verhaal. Ik hoop echt dat we op die school definitief onze rust gevonden hebben. Dat heeft Robbe verdiend en ik eigenlijk ook, wat een stress heb ik daarvan gehad vorig schooljaar! Maar hij heeft er alleszins zin in en hij voelt zich heel wat, want hij denkt dat hij al veel gaat leren 😉

Voor Lotte wordt het nog even spannend omdat er nog een bezoek met haar mama en papa op het programma staat. Het bezoek gaat lang niet altijd door jammer genoeg. Ze kijkt er heel hard naar uit om eindelijk nog eens met hen te spelen, maar uit voorzorg vertel ik er nog maar niet te veel over. Waar ze wel zeker van kan zijn, zijn de bezoekjes met haar broer en zus. Ook dat duurt niet lang meer en ze staat al te stuiteren om iets leuks met hen te doen 😀

Verder staat hier zondag nog iets te gebeuren: onze Robbe viert dan zijn 5de verjaardag! Eigenlijk is hij maandag jarig, maar hij zal zijn cadeautjes wat eerder mogen uitpakken. Het aftellen doet hij met de aftelkalender die ik voor hem maakte:

Twee maanden schoolvakantie, het lijkt zo lang, maar wat gaat het toch ontzettend snel voorbij…

87. Ik voel mij bedrogen!

Inderdaad, ik voel me bezeikt, in de maling genomen en bedrogen! En nu niet meteen allemaal boos worden op Bert, want die heeft (zover ik weet) niets verkeerd gedaan. Waar mijn frustratie dan vandaan komt? Awel he: “Ik ben 2 en ik zeg nee!” Komt jullie vast bekend voor, nietwaar? Hiermee suggereren ze dat dat alleen voor 2 jarigen geldt, dat dat stopt als ze 3 worden. Dat is dus niet waar he! Vandaag wil ik alle mama’s van driftige peuters uit hun droom helpen: het is GEEN fase!

Hier loopt er eentje van bijna 5 jaar rond en eentje van 7 jaar en ‘nee’ lijkt nog steeds hun favoriete woordje. “Robbe, wil je dat eerst opruimen voordat je iets anders kiest om mee te spelen?” Gegarandeerd volgt dan een luide ‘nee!’ Even later bij het avondeten als we hem zeggen dat hij ook wat van zijn groenten moet proeven… Jawel hoor, daar issie weer: “Nee!”

En dan heb je nog de ‘nee met uitstel’. Dat is vooral bij Lotte dagelijkse kost. “Lotte we gaan eten, kom je ook?” Op dat moment krijg ik een (talk to the) hand in mijn gezicht geduwd en een ‘wacht effe!’ die daarop volgt. Altijd eerst nog even dat spelletje op de computer uitspelen, de tekening afmaken en daarna zelfs nog een nieuwe beginnen.

Maar als ze mama nodig hebben, dan weet je het wel hoor… Dat is zoals de volumeknop die heel snel naar rechts wordt gedraaid: mama, mama! MAMAAAAAA! En dan wordt een ‘nee’ of een ‘wacht effe!’ echt niet aanvaard 😉

Soms, ja heel soms, doen ze meteen wat ik van hen vraag. Dan zegt Lotte: “Je moest het maar 1 keer vragen, dat is flink van mij he?” Ze beseft dus zelf al hoe uitzonderlijk dat is. 😀

Toen ze hier 2 jaar waren, grapte ik vrolijk mee met vrienden en familie als ze begonnen over “ik ben 2 en ik zeg nee!” Toen kon ik er nog mee lachen, leefde ik in de waan dat het wel over zou gaan. Het voelt daarom als mijn plicht om mama’s duidelijk te maken dat het niet over gaat, maak je dus maar geen illusies 😀 😀 😀

Graag gedaan 😉