109. Ik haakte een jurkje voor Lotte.

Leuk jurkje toch? Lotte is er dol op en ik haakte het op 2 avondjes. Weet je wat nog beter nieuws is? Het kostte me slecht 2,97 euro! Lang leve Zeeman zou ik zeggen 😉 Wil je er ook aan beginnen? Ik leg je uit hoe 🙂

Allereerst beken ik maar meteen dat ik helemaal niet graag met patronen werk. Ik hou niet van het tellen, omdat ik het liefst haak voor de televisie en dat kan ik niet tegelijk. Ik haak dus liever op gevoel. Nadeel is dat ik hier al 37 dekens heb liggen! En toch wou ik ook graag eens wat voor de kinderen maken.

Met een tutorial lukt het me wel.

Als ik dan toch ergens mijn zinnen op heb gezet, kijk ik op youtube of daar misschien een tutorial te vinden is. Gewoon lekker nahaken, zonder zelf te veel te moeten nadenken dus. Tja, lui zeker? 😉 Zo haakte ik op deze manier eens een vestje voor Lotte aan de hand van dit filmpje: vestje haken

In het begin is het even tellen, maar al snel kan je verder haken met bijna alleen maar stokjes.

Voor het jurkje heb als basis de werkwijze van het vestje genomen, maar steeds elke toer gesloten en na elke toer mijn werkje gekeerd. Zo ben ik blijven herhalen totdat ik genoeg lengte had voor een jurkje in plaats van een vest. Hetzelfde met de mouwtjes, simpel toch? Ik werkte de rand af met een paar toeren vasten. Uiteraard kan je ook kiezen voor een leuk sierrandje.

Ik gebruikte nog geen 3 bollen royal van Zeeman. Deze kosten 0,99 euro per stuk. Ik haakte met haaknaald nr 5.

Wil je lezen over mijn andere creatieve uitspattingen?

63. Kindjes, blijf van mijn stoepkrijt af!

56. Help! Mijn vrouw heeft een hobby!

43. Zelf een kersthuisje maken.

108. Wat als kinderen vragen stellen over de dood?

De dood, het is een onderwerp waar veel mensen liever niet over praten. We willen er nog niet over nadenken en het maakt ons verdrietig. Maar wat als je kinderen vragen gaan stellen? Geef je eerlijk antwoord, verbloem je het of negeer je de vragen liever? Het is een vraag waar ik zelf ook mee worstel, want ook hier is het iets dat de kinderen bezighoudt…

Bomma’s en bompa’s gaan dood.

Zo stelde Lotte zich al eens vragen over de foto’s van de bomma’s en bompa’s van Bert die ze bij zijn ouders thuis had zien staan. “Wie zijn dat? En waar zijn ze nu?” We vertelden eerlijk dat ze niet meer leefden en zelf zei ze vervolgens: “Oh, dan wonen ze nu in een ster.”

Een paar dagen later was ze vastberaden: “Ik wil geen kindjes als ik groot ben!” Lotte is een echte poppenmoeder, dus ik was toch wel verrast door deze uitspraak. Maar al snel volgde ook de verklaring… “Als ik een kindje krijg word ik mama en dan wordt mijn mama een omi. En dan wordt omi een bomma en bomma’s gaan dood en dat wil ik niet!” Het was dus duidelijk dat ze er toch verder over was gaan nadenken.

De waarheid of niet?

Daarom vond ik het zo moeilijk hoe ik dit onderwerp moest aanpakken. Kan ik eerlijk zijn of moet ik hen beschermen? “Kan jij ook doodgaan mama?”  Slik… en voor ik het wist was daar een beschermend antwoord: “Maar nee meisje, pas als ik heeeel oud ben,” troostte ik haar.

De volgende dag stond onze spraakwaterval in de winkel achter een oud vrouwtje te wijzen en naar mij te roepen: “Deze gaat bijna dood, denk ik. Zie eens hoe oud! Toch mama?” Oh help, ik kon wel door de grond zakken! Vanaf toen ben ik voor de eerlijke aanpak gegaan. “Soms worden mensen ziek of krijgen ze een ongeluk in het verkeer.” vertelde ik. Robbe voegde er nog aan toe: “Of ze worden vermoord door aliens!” Tja de nachtrust was die week niet wat het zijn moest… 😉

Het ongeluk in Oss.

Vorige week heb ik voor de tv zitten janken bij het horen van het tragisch ongeluk in Oss waarbij 4 kinderen om het leven kwamen. Het kwam voor mij allemaal erg dichtbij omdat ikzelf jarenlang naar de middelbare school in Oss ben gegaan. De ouders van de slachtoffertjes zullen waarschijnlijk van mijn leeftijd zijn… De hele dag dwaalden mijn gedachten af naar hen. Ook Lotte en Robbe merkten dat er iets met mama scheelde. Hoe gruwelijk het ook was, ik heb hen toch proberen uit te leggen wat er gebeurd is zodat ze wisten waarom ik verdrietig was. Ik heb hen meteen verteld waarom het dus zo belangrijk is om elke dag even tijd te maken voor die dikke knuffel en kus als ik hen op school afzet. Ik denk dat we op dat gebied allemaal wel even met de neus op de feiten gedrukt zijn vorige week… 😦

Het blijft dus een moeilijke keuze voor mij op het gebied van dit onderwerp, maar ik probeer maar de uitleg te geven die op dat moment de beste lijkt te zijn. Wat denken jullie? Moeten we onze kinderen alles eerlijk vertellen?

107. Geluksganzenbord: een succes!

De zondagen verlopen hier meestal moeizaam. Bert ligt tot 11u in bed om te bekomen van zijn zware werkweek, ik zit tot ’s middags in mijn pyjama en de kinderen moeten zichzelf even vermaken. Voor Robbe, die nood heeft aan regelmaat, is dit nogal een opgave.

Geen vrolijkheid.

Dit heeft tot gevolg dat de sfeer hier niet op zijn best is. Robbe zoekt op alle mogelijke manieren aandacht en dat is vermoeiend. Iedereen is op zoek naar rust en hij is dit niet gewend… de irritaties durven op deze manier wel eens op te lopen 😉

Aan de knutsel…

Afgelopen nacht bedacht ik mij dat ik een ganzenbord kon knutselen, maar dan anders. Ik zou er opdrachten in verwerken zoals “geef een groepsknuffel” en nog wat andere dingen rond liefde, geluk en zelfvertrouwen.

De winnaar van het spel wint een knuffel 😉

Ze waren al nieuwsgierig toen ze iets op tafel zagen liggen bij het naar beneden komen. We zijn er dus meteen aan begonnen en het lijkt een succes 😊 Op het moment dat ik dit aan het schrijven ben, zijn Robbe en Lotte samen met het spel bezig en slingeren de complimentjes en knuffels in het rond. Voorlopig is het een succes dus. Maar het is nog maar 9u… De kans dat hier alsnog de hel losbreekt is nog steeds aanwezig 😉

106. En nu zijn we 1 jaar later…

Een jaar geleden besloot ik te gaan schrijven over ons pleegzorgavontuur. Schrijven is iets dat ik altijd leuk heb gevonden. Op school was ik dan ook één van de weinigen die niet opzag tegen de opstellen die we moesten maken tijdens de les Nederlands. Circa 600 woorden moesten we dan uit onze pen toveren. Terwijl de rest moeite had om die op papier te krijgen, moest ik stukken tekst schrappen omdat ik anders ver boven die 600 zou uitkomen. Ik was een goede leerling, maar stak er niet bovenuit. Thuis werden grapjes gemaakt als: “Lindsay studeert economie- moderne talen, maar ze eindigt achter de kassa.” Ze hebben gelijk gekregen…

Kan ik dan toch meer?

Vanaf het moment dat ik afstudeerde aan de middelbare school ben ik in winkels gaan werken, in totaal al 15 jaar nu. Ik heb dat altijd graag gedaan en ik merk ook hoeveel luxe ik heb dat ik het zo goed kan combineren met mijn gezin. Maar af en toe bekruipt mij zo’n onrustig gevoel… “Is dit wat ik wil? Of kan ik meer uit mijn leven halen?” Regelmatig heb ik erover nagedacht om weer achter de schoolbanken te kruipen, maar ondertussen werd ik ook ouder natuurlijk.

Zou ik mijn eigen boek kunnen schrijven?

Vorig jaar kreeg ik dus de ingeving om een boek te schrijven. Ik zou kunnen doen wat ik graag doe en tegelijkertijd mijn hart luchten. Ik wilde lotgenoten laten zien dat wij toch gelukkig zijn, ondanks we geen eigen kinderen konden krijgen. Ik wilde mensen warm maken voor pleegzorg, maar ook eerlijk vertellen over de moeilijke momenten die we meemaken als pleeggezin.

Ook dit was prima te combineren met de kinderen, want ik schreef vooral als Lotte en Robbe in bed lagen: ’s avonds en ’s nachts zelfs. Ik kon proberen een uitgever te zoeken, maar zelfs als dat niet zou lukken kon een boek perfect zelfstandig uitgebracht worden. Tijd om dromen waar te maken dus!

Maar zit iemand op mijn verhaal te wachten?

Om eerst uit te zoeken of mensen mijn verhalen wel willen lezen, begon ik deze blog. Voorlopig geen investering nodig, want ik begon op een gratis versie van WordPress. Ik typte mijn eerste verhaal dat tevens de inleiding zou worden van mijn boek. Ik durfde amper op ‘publiceren’ te drukken, want ik was heel onzeker. “Als ze mij in het verleden niet serieus namen, waarom zouden ze dat nu wel doen?” Ook maakte ik een facebookpagina. Tot mijn verbazing waren de eerste reacties zo ontzettend lief! Er viel een last van mijn schouders. Tja, iedereen heeft toch wel eens bevestiging nodig, nietwaar? De eerste maand werd mijn blog meer dan 8.000 keer bekeken en had ik ruim 3.000 bezoekers op mijn site.

Mensen spraken me aan over hoe leuk ze mijn verhalen vonden. Eerst bekenden, maar later ook wildvreemde mensen die in de winkel naar me toe kwamen. Blijkbaar kan ik dan toch meer! Dit gaf mij de bevestiging dat ik door moest zetten. Enig probleem is dat dit bloggen ook een hobby is geworden en dat ik daardoor minder tijd heb om verder te werken aan mijn boek. Achter de schermen wordt er echter nog steeds aan gewerkt en dat boek komt er wel, ik ben vastberaden.

Bedankt!

Ik wil jullie echt bedanken voor het meelezen en vaak ook meeleven. Sommigen onder jullie zetten ondertussen zelf de stap naar pleegzorg en anderen zien herkenning omdat ze, net zoals Bert en ik, pleegouder zijn. Maar er zijn ook mensen die door het lezen van mijn verhalen minder snel oordelen over het gedrag van sommige kinderen. Jullie begrijpen nu dat er vaak een achterliggende reden voor dat gedrag is en dat niet elk kind gebaat is bij dezelfde aanpak. Aan jullie allemaal: dankjewel!

Meer lezen over bloggen?

51. 17.686x begluurd…

105. Vijf soorten mama’s.

Er zijn allerlei soorten mama’s. Elke moeder heeft haar kwaliteiten. Bij de ene moeder komt het gewoon wat beter naar voren dan bij de andere 😉 Ik somde 5 soorten mama’s op, welk type ben jij?

De perfecte mama.

Ze combineert haar fulltime baan met haar gezin, huishouden en ziet er bovendien altijd piekfijn uit. Haar kinderen hebben hun haren altijd netjes gekamd en hun kleren zijn perfect op elkaar afgestemd. Ze heeft nooit wallen onder haar ogen en is zelfs niet te moe om op school te helpen met activiteiten. Ik blijf liever uit de buurt van dit soort mama’s, want ik kom ontzettend slecht uit de verf vergeleken met haar!

De verstrooide mama.

Deze moeder is altijd te laat en heeft geregeld haar rok achterstevoren aan. Ze roept zenuwachtig en gestresseerd haar kinderen bij elkaar en telt regelmatig na of haar kroost nog compleet is. Deze haastige moeder is al vermoeiend om alleen nog maar naar te kijken!

De softe mama.

Ze is constant bang om iets verkeerd te doen, vreest dat haar kindje gevaar loopt en vliegt recht bij elke kik die het kind geeft. Ze vindt haar kleintje altijd zielig en laat zich zo om zijn/haar vingertje draaien. Het kind krijgt alles gedaan bij dit type moeder. Deze mama is ook wekelijks te vinden bij de huisarts omdat ze zich zo snel zorgen maakt.

De te relaxte mama.

Zij zit rustig op het terras haar wijntje te drinken terwijl haar kind halsbrekende toeren uithaalt in de speeltuin. ‘No worries’ , alles komt goed. En inderdaad: er gebeurt nooit iets met dat kind. Erger nog: het schommelt zo hard en hoog dat het kindje van de softe mama een stel voeten tegen het hoofd krijgt… op naar de dokter maar weer 😉

De mijn-kind-is-geweldig-mama.

Kan niet stoppen met praten over de uitzonderlijke prestaties van haar zoon of dochter. Zo vertelt ze tegen haar oververmoeide vriendin dat haar kindje nooit wakker wordt ’s nachts. Uiteraard is haar kind de beste van de klas en van de sportclub… Blegh!

Welk type mama je ook bent, weet dat we allemaal onze zwakke momenten kennen, ook al laten we dat niet altijd niet zien. We doen allemaal ons best, nietwaar? 😉

Lees ook:

101. Budgetvriendelijke kinderfeestjes.

89. De overdreven reactie op waterpokken.

87. Ik voel mij bedrogen!

104. Wanneer je dochter over hangende teelballen zingt…

Wat is het ontzettend fout, maar wat kan het ongelooflijk gemakkelijk zijn: de tablet. Even rustig kunnen koken terwijl je kLind lekker chill in de zetel zit met de tablet op schoot. We weten allemaal dat ze best niet teveel ‘schermpjestijd’ krijgen, maar ik weet zeker dat ik niet de enige ben die de tablet af en toe als oppas gebruikt… Bert vindt het dan ook de ideale straf als ze stout zijn geweest: “Voor straf mogen jullie niet meer op de tablet!” zegt hij dan. “Euh… hallo! Wie wordt hier gestraft?! Mama ja…”

Meestal zet ik een wekkertje, zodat erLLeesL geen discussie is wanneer hij uit moet. Dan is het even zalig rustig in huis. En wat zijn ze er ook al handig mee he? Lotte klikt op de sneltoets van Youtube en er komen onmiddellijk allerlei suggesties aan filmpjes die ze kan bekijken. Na ieder filmpje veranderen dus ook die suggesties telkens. En blijkbaar kan het dan al eens verkeerd lopen, want die zijn niet allemaal even geschikt 😉

Zo was Lotte eens een animatiefilmpje aan het kijken waarop ze ook een liedje zongen. Het was een heel vrolijk deuntje en binnen de kortste keren begon ze al mee te zingen, ik werd er zelf al helemaal happy van! Totdat ik een deel van haar tekst kon ontcijferen… Hmm, hoorde ik dat nu goed? “Do your balls hang low?” klonk het uit dat onschuldig kindermondje! Ik ging kijken  en in dat leuke tekenfilmpje lieten ze dus inderdaad zien hoe laag iemand zijn ballen kunnen hangen en er zelfs een knoop in gelegd kon worden!

Ik was dus in shock he. En Lotte zong ondertussen nog steeds vrolijk door. Ze snapte er niks van dat ik de tablet zo snel uit haar handen trok. 😉 Sindsdien probeer ik toch wat beter op te letten wat er zich afspeelt op dat scherm. 😉

En euh voor de nieuwsgierigen onder ons…   https://youtu.be/CZu9N8qMKjA Hier is de link naar het filmpje. Een echte meezinger nietwaar? 😀

Lees hier over de andere fratsen van Lotte:

71. “Mama, je bent oud!”

35. Mama’s doos is kapot!

103. Thuisblijfmama of niet?

Ik zit regelmatig in een tweestrijd. Het ene moment word ik gek van de drukte die er thuis altijd is. Zo sta je bijvoorbeeld boterhammen met choco te smeren als er eentje door het huis roept dat ze naar het toilet moet. “Ga dan!” snauw ik haar toe. “Maar ik durf niet! Iemand moet met me mee gaan!” Dus gaat onze vijfjarige met zijn grote zus mee naar de wc om haar te beschermen tegen vampiers en aliens zodat ik verder kan met hun lunch voor de schooldag. Vervolgens hoor ik Lotte boos worden op Robbe: “Ga weg! Ik wil praaaajviesie!” Pff, nu dat weer…

Dat zijn dus momenten waarop ik met plezier naar het werk vertrek hoor. In de winkel zeuren de klanten ook dat ze naar de wc moeten, maar die gaan gelukkig wel alleen 😉 Voor de rest kom ik op het werk gek genoeg meestal wel tot rust. Mentaal dan toch, en dat vind ik ook belangrijker dan het fysieke.

Soms ben ik gewoon liever thuis.

Maar ik denk ook regelmatig: “Was ik maar lekker elke dag thuis met de kindjes. Dan doe ik al het werk terwijl ze op school zitten en kan ik ook veel meer van hen verdragen als ze thuis komen.” Met de komst van Lotte ben ik een jaar thuis gebleven en ik moet zeggen dat dat echt genieten was. Ik heb echt gejankt toen ik weer moest gaan werken. Ook bij Robbe deed het pijn om na een half jaar weer terug aan de gang te gaan. Zeker omdat toen de ellende begon met de extreme verlatingsangst door zijn verstoorde hechting…

Maar de rekeningen moeten ook betaald worden. Met wat reken- en puzzelwerk is het misschien wel mogelijk om thuis te blijven, maar ik moet toegeven dat ik dat veel te moeilijk vind: constant tellen of je nog genoeg hebt voor die maand. Dat is natuurlijk ook een afweging die je maakt he…

Ik denk dat het zo slecht niet is nu… Ik werk 20 uur per week en ben bijna altijd thuis als de kinderen uit school komen, dat is eigenlijk al een luxe op zich. Ik vrees dat ik het ook niet vol zou houden om constant thuis te zitten. We gaan dus nog maar eens genieten van een dagje werken morgen 😉

102. Nieuw schooljaar, beter schooljaar?

Robbe en Lotte zijn dus weer gestart op hun school. Lotte nog steeds op het bijzonder onderwijs waar ze ondertussen echt wel haar plek heeft gevonden en waarvan we ook overtuigd zijn dat dit de juiste beslissing is geweest voor haar. Ze heeft mede door haar ADHD veel moeite om zich te concentreren, kan totaal geen planningen maken en is ontzettend impulsief. Op deze school ontwikkelt ze zich goed, op haar tempo, maar ze wordt steeds goed uitgedaagd qua leerstof. Een ideale combinatie dus. Om ook haar creativiteit kwijt te kunnen, startte ze vorige week woensdag op de kunstacademie waar ze zich wekelijks kan uitleven met verf, klei en lijm, veeeel lijm 😉 Dat creatief brein heeft ze dan ook weer te danken aan haar ADHD, er zijn ook echt positieve dingen te noemen, juist door die ADHD. Ze denkt ook echt in oplossingen. Dat doet me denken aan het briefje dat ik vandaag mee kreeg van haar juf. Een briefje waar een handtekening van de ouders op moest komen staan. “Ik heb het zelf even gedaan, mama. Ik koos voor die van papa, want de jouwe kan ik nog niet…” Toch maar uitgelegd dat dat niet de bedoeling is. 😉

Hoe gaLat het dan bij Robbe?

Dat het bij Lotte allemaal wel als vanzelf zou gaan op school, wisten we eigenlijk wel. Voor ons was het vooral spannend hoe het bij Robbe verloopt. Daar liep het vorig schooljaar zo erg uit de hand dat hij ruim 5 weken niet naar school kon, omdat hij niet meer welkom was op zijn school. Gelukkig zijn er van die kleine signalen die me zeggen dat het voorlopig goed gaat op de nieuwe school. Hij vertelt dat hij knuffels krijgt van de juf, dat hij haar lief vindt. Hij heeft meerdere vriendjes en hij vertelt over wat hij geleerd heeft. Vroeger vertelde hij enkel of hij flink was geweest of niet, het ging alleen over zijn gedrag. Vandaag gaf de juf aan om een foto van mij mee te geven omdat hij af en toe komt zeggen dat hij mama mist. Dat is al een hele stap, dat hij zegt wat hij voelt. Ook fijn dat hij het mag voelen. Extra begeleiding wordt ook gewoon weer opgestart, al gaat het nu goed, het kan hem alleen maar helpen.

Deze week gaan we voor hem weer naar Traumazorg. Dat werd in april tijdens zijn crisis met spoed opgestart en zou voor een lange periode wekelijks moeten doorgaan. Na een paar maanden zag men daar gelukkig wel in dat het allemaal wel mee viel met hem en nu gaan we er 1 x in de maand of soms zelfs 1 x in de twee maanden naartoe, puur om de band met zijn psychologe wat te onderhouden. Laten we hopen dat het een schooljaar is waarin hij alleen maar sterker wordt. Hij verdient wel een beetje rust 🙂 En ik ook 😉

Lees hier hoe het helemaal mis ging op zijn vorige school:

57. Terug bij af?

En dan gaat het mis… goed mis!

64. Eindelijk een oplossing!

101. Budgetvriendelijke kinderfeestjes.

Het schooljaar is weer begonnen en de eerste uitnodigingen voor de verjaardagsfeestjes werden al weer uitgedeeld. Zo’n feestje kan echter een hele hap uit het budget zijn. Gelukkig heb ik 3 kinderfeestjes voor je uitgedacht waar je portemonnee wel blij van wordt.

Een feestje bij de IKEA.

Ja je leest het goed: een feestje bij IKEA. Je vraagt je beste vriendin om mee te rijden en neemt zo 6 kindjes mee naar de meubelgigant. Je schrijft ze in in Småland, een speelparadijs waar men op je kinderen let terwijl jij winkelt. Uiteraard sla je die winkel over en ga je met je vriendin op je gemak een wijntje drinken. Na een uur ga je de kinderen ophalen (Ja, jammer genoeg is dit verplicht…) en als ze heel braaf zijn geweest geef je hen een kindermenu van 2,50 euro. Dat zijn dan ook de enige kosten die je maakt.

Een prinsessenfeestje, maar dan anders.

Wat dacht je van een heus prinsessenfeestje? Je laat de hele week je huishoudelijke taken liggen en nodigt op een zaterdagnamiddag de beste vriendinnetjes van je dochter uit voor een prinsessenparty. Ze zullen dolenthousiast zijn… totdat ze horen dat jij als thema voor ‘Assepoester’ hebt gekozen. Allemaal een stofdoek of een dweil in de hand en poetsen maar!

Een speurtocht voor de stoere jongens.

Als laatste bedacht ik nog een speurtocht in het bos. Nodig wat stoere vriendjes van je zoon uit en laat hen door het bos dwalen, op zoek naar een schat. Deze activiteit is ook uiterst geschikt voor de wintermaanden, want dan is het koud en wordt het al vroeg donker. Laat vervolgens je man zijn beste kameraden optrommelen om die kleine rotzakjes de schrik van hun leven te bezorgen. Een zombie achter die dikke boom of een vampier onder dat houten bankje; laat je fantasie de vrije loop. De kinderen zullen gillend terug naar hun ouders willen en volgend jaar bellen ze één voor één af voor het feestje van je zoon… Money in the pocket dus! 😀

Lieve mensen, lezen jullie dit alsjeblieft met een hele dikke knipoog? 😉

100. Honderd blogberichten? Dat vraagt om een winactie!

Omdat ik in een supermarkt werk, zie ik dagelijks allerlei lekkers voorbij komen. En zoals elk jaar kwamen ook nu weer pepernoten binnen. Vanaf eind augustus krijg ik dus jaar na jaar steeds hetzelfde te horen: “Pff nu al pepernoten?! Dat is toch wel veel te vroeg he!” Maar vervolgens verdwijnen er wel twee zakken in hun winkelkar…

Ik wacht zelf ook niet tot Sinterklaas om ze in huis te hebben, ik vind het veel te verleidelijk: pepernoten, taai taai en binnenkort komen daar de chocolade mannekes en marsepein aardappeltjes nog bij! Ook al is het snoepgoed voor december bedoeld, mensen pakken het in september ook al mee en zo lang dat gebeurt, zullen de winkels elk jaar zo vroeg bevoorraad worden. Het is dus jullie eigen schuld 😉

Genoeg daarover… willen jullie wat van die pepernoten winnen? Of heb je liever een Tony Chocolonely pakketje? Om mijn 100ste blogpost te vieren geef ik van allebei één pakketje weg. Geef onder de facebookpost van deze winactie aan wat je wil winnen, like de facebookpagina van Luid Verlangen en dan kiezen de onschuldige kinderhandjes hier vrijdag 14 september 2 winnaars uit.