Lotte, mijn eeuwige spring-in-het-veld.
Met je hartje op de tong,
Je glimlach van oor tot oor.
Ik zie wat er gebeurt als mensen naar je kijken.
Je geluk werkt aanstekelijk,
overal waar jij gaat, laat je blijheid na.
Je geeft er niets om wat een ander van je denkt,
zo zorgeloos en altijd content.
Zorgzaam voor ons en je kleine broer
en wat weet je goed te verwoorden hoeveel
je van je familie houdt.
Meisje, verander nooit want je hebt echt
een hartje van GOUD.
Wat hou ik van je!
❤
Vorige week verscheen er een post op Facebook die in no time viraal ging. Een moeder die met haar dochtertje iets wou gaan eten in een brasserie op de zeedijk in Nieuwpoort, werd bruut verzocht de zaak te verlaten omdat kinderen er niet werden toegelaten. De moeder was verontwaardigd en deelde haar ongenoegen op Facebook. Wij maakten gisteren het tegenovergestelde mee…
Uiteten met vriendinnen.
Een paar keer per jaar spreken we met een groep vriendinnen af om samen ergens iets te gaan eten. Een afspraak maken moet maanden op voorhand gebeuren want voor elk van ons geldt: druk, druk, druk! Momlife, remember? 😉 Gisteren was dan eindelijk de dag dat we ons alle zes vrij konden maken. We hebben ondertussen allemaal kinderen en één van ons is mama van een lief klein dametje van vier maanden jong. Omdat deze lieve meid nog geniet van mama’s borstvoeding, zou ze er gewoon bij blijven die avond. Het was tenslotte ‘Ladies night’ 😉
Bij binnenkomst zette ze haar keeltje al eens goed open en meteen spraken we over het niet toelaten van kinderen in die brasserie aan de zee waarover we gelezen hadden op Facebook. We waren dus een beetje op ons hoede en deden ons best om de jongste dame in ons gezelschap tevreden te houden. Op een paar kreetjes na, was ze gelukkig super flink!
Een vraag die we niet verwacht hadden…
Toen de garçon ons eten aan tafel bracht, werden we toch allemaal even verrast door de vraag die hij toen stelde. Of hij de baby even over moest nemen zodat mama even rustig haar maaltijd kon opeten? Huh?! Verstaan we dat nu goed? Hij verzekerde mama dat het geen probleem was en wandelde vervolgens al sussend met de meid op zijn arm door de zaak.
We hebben dus rustig met zijn zessen tegelijk kunnen eten terwijl de 4 maand oude baby de harten stal van het uiterst vriendelijk personeel. We waren er even beduusd van… zo kan het dus blijkbaar ook! Wat een service!
Ik begrijp heus wel dat als men gaat eten in een chique zaak, waar je veel geld uitgeeft aan een avondje uit, je liever geen kinderen in de buurt hebt. Maar op de zeedijk, waar veel gezinnen rondlopen, in een ‘gewone’ brasserie vind ik het toch een beetje vreemd. Ik zou er uit principe niet meer naar binnen gaan, ook niet zonder kinderen. Wat denken jullie hiervan? Mogen kinderen mee uiteten of niet?
Dat Robbe een moeilijke tijd achter de rug heeft is duidelijk. Het is niet niks om een vijfjarig pleegkind te zijn. De mama die al die jaren al voor je zorgt is eigenlijk niet je echte mama en je begrijpt niet goed waarom de situatie is zoals hij is. Gelukkig gaat hij nu de goede kant op, maar er is één ding dat overal terugkomt. Zowel de psycholoog als de school en ook wij zien hoe onzeker hij is. Door de vele afwijzingen die hij als klein manneke al te verwerken kreeg, denkt hij dat hij niets waard is en dat hij niets kan…
Uiteraard weten wij wel beter! Hij is zorgzaam, een doorzetter en hij wil altijd helpen. We proberen hem dan ook duidelijk te maken dat hij kan worden wat hij maar wil.
“Ik wou dat ik een Rode Duivel was…”
En toen zat hij afgelopen zomer weg te dromen voor de tv. “Ik wou dat ik een Rode Duivel was, dat ik ook kon voetballen.” Ik vertelde hem dat hij ook kon gaan voetballen. Ik doelde dan eigenlijk op volgend jaar, zodat hij eerst nog wat sterker en zelfzekerder kon worden. Het idee dat hij volgend jaar mocht gaan voetballen, leek in eerste instantie goed genoeg voor hem.
Totdat hij begin dit schooljaar een briefje van de plaatselijke voetbalclub mee van school bracht. Hij was helemaal hyper: “Mama, mama! Alle kindjes van de klas hebben een briefje gekregen dat ze naar de voetbal mogen komen! Ik wil voetballen! Ik kan dat!”
Is het niet teveel voor hem?
Zo vastberaden kende ik hem niet… maar eerst toch maar eens contact opnemen in verband met de trainingen. Kunnen we dat wel combineren met ons werk en de dagelijkse drukte binnen ons gezin? Hij mocht 2 x per week trainen en dan nog wedstrijden spelen in het weekend. Ons leek het wat teveel van het goede, maar Robbe was niet meer te houden.
Zo gelukkig…
Hij was zo gelukkig toen we zijn eerste voetbalkleren gingen kopen. In de auto zat hij te glunderen en ik vroeg of hij blij was. “Ja mama, super blij! Als ik later een Rode Duivel ben, koop ik voor jou een mooie auto!” Daar hou ik je aan lieve vriend 😉
Niet meer bang.
De Rode Duivels, hij kijkt er enorm naar op… Douchen was altijd een ramp omdat hij bang was dat er water in zijn ogen zou komen. Nu zegt hij: “Ik ga douchen zoals de Rode Duivels, want die zijn ook niet bang hè.” Tijdens de trainingen weet ik niet wat ik zie. Hij heeft plezier, is vastberaden om aan de bal te komen en als hij valt, staat hij op zonder flauw te doen, want “de Rode Duivels doen ook niet flauw, mama.” Ik heb hem gelukkig niet teveel naar Neymar laten kijken, want dan was het wel anders geweest denk ik 😉
Zijn eerste wedstrijd.
Ik zie zijn zelfvertrouwen elke keer weer groeien en hij is klaar om morgen zijn eerste wedstrijd te spelen. Ik ben die mama die aan de zijlijn zal staan glunderen van trots. Dit had ik een half jaar geleden nooit voor mogelijk gehouden! Ik zal hem deze avond weer moeten overtuigen dat hij echt niet kan gaan slapen met zijn voetbalschoenen aan 🙂
De Rode Duivels hebben overigens hun goed hart al laten zien door een partnerschap aan te gaan met Pleegzorg Vlaanderen, hoe mooi was dat! Zo kregen veel pleegkinderen de kans om een training of match bij te wonen. Robbe was er nog wat te jong voor, maar het zal in de toekomst zeker eens op het programma staan, daar mag hij op rekenen!
Ik en oudercontacten, we gaan niet goed samen. Ik heb er doorheen de jaren echt een hekel aan gekregen. Toen Lotte 3 jaar was hadden Bert en ik voor de eerste keer een oudercontact op school. Wat was ik benieuwd naar hoe ze het deed daar. Maar wat kwam ik van een koude kermis thuis…
Flink spelen is niet genoeg.
Ik was echt in de veronderstelling dat het voldoende was als een driejarige gewoon flink meespeelde met de rest, zich amuseerde en gelukkig was op school… Niet dus! We kregen al meteen te horen dat ze niet aan de verwachtingen voldeed. Ze hield de schaar niet goed vast, kleurde niet binnen de lijntjes en puzzelen ging ook niet vlot genoeg. Nu bijna vijf jaar later gaat ze naar het bijzonder onderwijs en blijkt inderdaad dat ze het in haar vorig klasje nooit had kunnen redden. Maar wat vond ik die oudercontacten altijd verschrikkelijk! Aanhoren wat ze allemaal niet kon, hoe moeilijk het concentreren was,… nee, dat waren geen gesprekken om naar uit te kijken!
Hopelijk lukt het met Robbe beter?
We hoopten dus dat die gesprekken over Robbe positiever zouden verlopen, maar bij hem was zijn gedrag dan niet goed. Pff moedeloos werd ik ervan. Ondertussen lijken ze allebei op hun plekje te zitten en gaan ze graag naar school, maar door de moeilijkheden in het verleden komt er nog regelmatig een overleg. Vorig jaar waren dat er 16 voor mij… Dat is 16x bang afwachten wat ze nu weer te zeggen hebben, 16x mij tot last voelen omdat het er weer eentje van mij was die extra zorg nodig heeft en dat is 16x mij heel klein voelen omdat er zoveel mensen bij betrokken waren. Dit schooljaar ga ik voor liefst wat minder gesprekken. 😉
Hoe ging het vandaag?
Vandaag was er zo’n overleg op Robbe zijn nieuwe school. Echt heel bang was ik er niet voor omdat hij zich duidelijk goed voelt daar, maar wennen doet het nooit, ik blijf zenuwachtig op zulke momenten. Gelukkig waren ze het erover eens dat hij zich goed voelt, veel vooruitgang heeft gemaakt en dat ze nu nog verder kunnen werken aan het sociaal gebeuren binnen de klas. Verder gaan ze even extra met hem aan de slag wat betreft zijn ontwikkeling. Hij kan zich daar eigenlijk nu pas mee bezig houden, omdat hij zich nu pas minder druk moet maken om hoe hij zich voelt. De interesse om te beginnen leren is er en ook bij zijn IQ test kwam hij gewoon uit op een gemiddelde score. We zullen zien hoe ver hij komt. Belangrijkste is dat hij zich nu goed voelt.
Hij heeft een goede band met zijn juf opgebouwd, ik moest vorige week zelfs de wekker wat vroeger zetten omdat hij hoe dan ook een tekening voor zijn lieve juf wou maken. Hartjes mochten niet ontbreken 😉 Verder was het een fijn gesprek waarin iedereen duidelijk het beste voor hem wou.
Binnenkort ‘mag’ ik voor Lotte ook nog eens gaan. Ik weet dat ik het fijn zou moeten vinden dat ze die tijd voor ons vrijmaken, maar ik ben er nu wel even klaar mee. Ook zij voelt zich goed en daar ben ik blij mee. Ik geniet nu vooral van het feit dat ik allebei de kinderen vrolijk op school kan afzetten en vervolgens met een gerust gevoel kan gaan werken, het is al ooit heel anders geweest 😉
De eerste speelgoedboeken voor Sinterklaas zaten alweer in de brievenbus, de winkels zijn weer gevuld met speculaas en pepernoten en ook op tv wordt de komst van de Goedheiligman al aangekondigd. Hoe vroeg we het allemaal ook vinden, we kunnen er niet omheen: Sinterklaas komt eraan!
Last minute of goed voorbereid?
Ik ben normaal echt zo’n mama die de laatste week nog snel vanalles op internet besteld, maar dit jaar ben ik er op tijd aan begonnen. Beetje bij beetje haal ik de cadeautjes in huis, zowel in de winkels zelf als online. Het blijft een gemak he, ’s avonds als de kinderen slapen op je gemak met de tablet op schoot 😉
De pizzaset van Fairplace.be.
Robbe en Lotte hadden het geluk dat ze voor jullie speelgoed mochten testen van fairplace.be. Deze webshop staat bekend om zijn duurzaam speelgoed. Wij testten de Pizza parlor van Green toys die volledig werd gemaakt van gerecycleerd materiaal. Robbe wist het meteen: “Ik wil die! Ik wil pizza’s bakken, want pizza’s zijn Italiaans en ik ook een beetje he mama?” Ze waren dan ook reuze enthousiast toen de pizzadoos geleverd werd.
Een kleine pizzeria in mijn keuken.
En zo veranderde mijn keuken die woensdagnamiddag in een heuse pizzeria. Met de bijgeleverde menukaart mocht deze mama haar keuze maken en begonnen de kinderen snel met ‘bakken’. De pizzaset bestaat één bodem, verdeeld in vier stukken en uiteraard kan er naar hartelust belegd worden met tomatensaus, kaas, salami, champignons,… noem maar op! Nadat ik mijn pizza salami geproefd had, hebben de kinderen om beurten pizza’s gemaakt en gegeten, ze hebben zich niet verveeld dus 😉
Win ook een pizzaset!
Hier viel hij goed in de smaak en wordt hij regelmatig gekozen om mee te spelen. Ze hebben het niet kapot gekregen en zijn dus ‘Lotte en Robbe proof’, dat zegt al heel veel hihi! Echt een tip voor Sinterklaas dus. Van Fairplace mag ik een pizzaset aan mijn volgers weggeven. Kijk dus snel op mijn facebookpagina wat je moet doen om kans te maken!
Lotte is altijd een echte poppenmoeder geweest. Al van kleins af aan sjouwt ze met haar Baby Born rond en verzorgt ze al haar knuffels alsof het haar eigen kroost is. Ze wordt nu bijna 8 en hoewel ik zie dat haar leeftijdsgenootjes andere interesses krijgen, blijft Lotte trouw aan haar poppen. Maar dat wil niet zeggen dat er niets is veranderd aan haar manier van spelen. Op dat gebied is ze toch wel iets ‘volwassener’ geworden…
“Elke mama moet dat leren.”
“Mama, wil je me leren hoe ik echt een baby moet wassen?” vroeg ze laatst. Ik gaf haar de uitleg en vertelde haar dat de verpleegster mij dat ook heeft moeten leren in het ziekenhuis voordat we haar mee naar huis kregen. “Elke mama moet dat leren.” zei ik. Waar ze normaal gezien echt veel moeite heeft om de aandacht ergens bij te houden, lette ze nu heel goed op en deed ze me stap na stap na. Eenmaal ze de pop gewassen had zei ze: “Ik moet snel een handdoek hebben want als ze uit het warme water komt, krijgt ze het koud denk ik!”
Vergelijken met haar mama.
“Lotte, wat goed van jou dat jij dat al weet! Jij gaat later een heel goede mama worden!” Ze kijkt me bedenkelijk aan en ik zie meteen dat er iets scheelt. “Wist mijn mama dat ik een handdoek nodig had als ik uit badje kwam toen ik een baby was?” Slik… hoewel ik altijd heel open ben over haar ouders, schrik ik toch even van haar vraag. “Nee schatje, jouw mama was dat wel eens vergeten…” Ik zie dat er nog van alles in haar hoofdje omgaat en pak haar bij mij op schoot.
Ze vertelt zelf verder: “Je kan er niet altijd iets aan doen als je iets vergeet he mama, want ik vergeet ook veel dingen door mijn Adiejadee (ADHD)… Mijn mama was niet alleen dingen vergeten toen ik een baby was, maar ook toen ik groter was en ik een cadeautje had gemaakt voor haar. We hadden toen afgesproken, maar ze was het vergeten.” Ik knik en zeg dat ze gelijk heeft.
Eindelijk snapt ze haar verhaal.
“Daarom kan ik ook niet bij haar wonen he, want mama’s mogen hun kindjes niet vergeten, toch?” Hoewel het hartverscheurend klinkt, ben ik ook blij dat ze echt snapt waarom haar situatie is zoals hij is en het mooie is dat ze daar helemaal zelf achter is gekomen. Waar ze een jaar geleden heel verdrietig was om deze momenten, lijken voor haar nu echt de puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Ze maakt haar mama geen verwijten, begrijpt dat er nu eenmaal dingen gebeuren waar je niks aan kan doen.
Ik merk dat Lotte ontzettend goed in haar vel zit de laatste tijd. Ze is zo ontzettend vrolijk, lief en toch ook heel ondeugend. Gisteren viel het eerste speelgoedboek in de brievenbus. Aan haar lijstje voor Sinterklaas komt bijna geen einde: bij het zien van elke pop is ze weer even enthousiast als bij haar eerste pop: “Ik wil ze allemaal!” Ja, het gaat een echt moederke worden, die lieve zorgzame Lotte ❤
Ik ben het jaar 2018 niet zo goed begonnen. De problemen bij Robbe op school gaven me heel veel stress. Ik moest ’s morgens vaak een verdrietig manneke op school achterlaten of de juf sprak me weer eens aan over zijn moeilijke gedrag… ik kon het de rest van de dag niet meer uit mijn hoofd zetten. Waar ik normaal altijd mijn zinnen kon verzetten op het werk, lukte dat nu ook niet meer. Collega’s zagen dat ik het moeilijk had en telkens als ik mijn verhaal deed, barstte ik in tranen uit. Ik heb op die manier nog 2 maanden doorgeploeterd, totdat ik mezelf kei hard tegenkwam.
Ik moest aan mezelf toegeven: het gaat niet meer.
Op 1 februari heb ik aan de noodrem getrokken. Het moeilijkste was om aan mezelf toe te geven dat het niet meer lukte zonder hulp aan te nemen. Ik belde daarom naar het werk dat ik niet zou komen en maakte vervolgens een afspraak bij de huisarts. De zwaarste stap was gezet.
Ze zei onmiddellijk dat ik veel te lang gewacht had met hulp te vragen. Tja, daar heb ik nog steeds moeite mee, dat is er van jongs af aan ingeslopen en krijg je er niet zomaar uit. Ze zou me voorlopig een ziektebriefje van een paar weken voorschrijven op voorwaarde dat ik een afspraak maakte bij een psycholoog. Het kon me allemaal niet meer schelen wat ik moest doen, als ik me maar weer beter zou voelen.
Energiegevers en energievreters.
De huisarts (en later ook de psycholoog) legde me uit dat ik moest zorgen dat de dingen die me energie geven in balans moeten zijn met de dingen die juist energie vreten van mij. Liefst moeten de energiegevers zelfs overheersen op de energievreters. “Ja maar er zijn zoveel dingen die teveel energie van mij vragen waar ik helemaal geen controle over heb: ouders die hun bezoeken niet nakomen en hun kinderen vergeten, het verdriet en de stress bij Robbe en Lotte… Dat is er nu eenmaal, dat kan ik toch niet zomaar wegtoveren?!” schoot ik direct in de verdediging.
Inderdaad, die zaken die ik niet in de hand heb, moest ik naast me neerleggen, accepteren dat het zo is. En omdat ik daar niets aan kon veranderen, moest ik mijn balans vinden door meer dingen aan mijn leven toe te voegen die me juist wel energie geven. Zonneschijn, dus hup naar buiten! Het was koud in februari, maar de zon scheen volop! Tijd maken voor mijn hobby’s. Mijn naaimachine werd dus op doktersvoorschrift weer onder het stof uitgehaald. Ook nam ik de kinderen mee het bos in en samen laadden we onze batterijen weer op.
Het is dus echt wel waar dat je je geluk deels zelf kunt maken. Accepteer de negatieve zaken en zoek extra positieve dingen, ze zijn er echt wel!
Het ergste moest nog komen…
Wat ik toen nog niet wist was dat de moeilijkste periode nog moest komen. De tijd dat Robbe van school gestuurd werd en we bijna 6 weken in onzekerheid zaten, omdat we niet wisten welke oplossing er uit de bus zou komen. Maar ik heb ook dat weer doorstaan. Ik ben er trots op dat ik ben blijven werken en mij niet 1 dag ziek gemeld heb, dat vertikte ik! Die hele shit is opgelost en ik ben nooit gestopt met vechten voor Robbe. Misschien was het dus in mijn voordeel dat ik het in februari moeilijk had. Ik leerde toen echt hoe ik met moeilijke momenten moest omgaan.
Ik ben iemand die graag de dingen benoemt die me gelukkig maken. Nu het goed gaat met de kinderen zeg ik dat ook hoe blij ik daarmee ben. Ze zijn gezond, hebben vriendjes, doen het goed op school en hebben sinds kort allebei een hobby gevonden waar ze zich helemaal kunnen uitleven. We hebben onze familie, ons huisje wordt elke dag een beetje mooier en we gaan allebei graag werken. Niet veel om over te klagen dus 😉
Ik maak me geen illusies, er zullen echt wel weer moeilijke momenten op ons pad komen, maar ik ben blij dat ik een manier gevonden heb om daarmee om te gaan, zo lang we zelf maar af en toe dat geluk opzoeken. En hoewel we een druk leven hebben met ons werk, de kinderen en de verbouwing genieten we nu vooral van die rust omdat er nu even geen zorgen zijn 🙂
Ik zit wat te scrollen op facebook en stuit op een betaalde advertentie van onze minister Kris Peeters. “Ook vaders moeten het #ouderschapsverlof waar ze recht op hebben kunnen opnemen. Ik wil de wetgeving aanpassen zodat we discriminatie van moeders én vaders kunnen aanpakken.”
Het zijn bijna verkiezingen en ik begrijp dat meneer Peeters op deze manier een poging doet om de harten van jonge gezinnen te veroveren. Elk jong gezin heeft een stressvol leven waarbij werk en gezin combineren een uitdaging op zich is. Ik ben het dus zeker met hem eens dat er voor zowel moeders als vaders dezelfde rechten moeten komen.
“En wij dan?!”
Toch kan ik het niet laten om vrij snel te denken dat ze ons als pleegouders weer vergeten zijn. “En wij dan?! Mogen pleegouders wel gediscrimineerd worden?!” Meneer Peeters mag zich bij zijn collega Vandeurzen eens gaan verdiepen in het belang van een veilige hechting bij (pleeg)kinderen. Nee, ik heb geen zware bevalling mee gemaakt. Het spijt me dat die mogelijkheid er niet was voor ons. Het spijt me ook dat ik mijn pleegkinderen geen 9 maanden bij me heb gedragen om zo onze eerste band te creëren.
Ben ik de opvoedster van d’n Aldi misschien?
Als pleegouders zijn wij de goedkoopste oplossing om te zorgen voor kinderen die niet langer bij hun ouders kunnen wonen. De instellingen die hun gebouwen, opvoeders en begeleiders moet betalen zijn vele malen duurder. Meneer Vandeurzen zorgde er gelukkig voor dat pleegzorg voortaan als eerste een optie moest worden wanneer een kind uit huis geplaatst werd.
Misschien wordt het tijd om eens te investeren in hen. Geef pleegouders ook ouderschapsverlof zodat het kind alle mogelijkheden krijgt om zich te hechten aan zijn nieuw gezin, zich veilig te voelen, niet bang te moeten zijn dat zijn pleegouders hem niet van de kindercrèche komen halen, dat ze hem niet in de steek laten en er wel voor hem zullen zijn. Geef hen alsjeblieft die rust.
De kosten van een hechtingsprobleem.
U bent bang om in ouderschapsverlof voor pleegouders te investeren? Eens er sprake is van een hechtingsprobleem, zijn de kosten ook niet mals hoor. Gelukkig worden voor pleegouders de kosten die de psychiaters, psychologen en andere begeleiders met zich meebrengen terugbetaald… door de maatschappij! Die kosten lopen hoog op. Ik kan me niet bedwingen om te denken: “Wat als ik langer thuis was kunnen blijven?” U rekent op de liefde van de pleegouders en gelukkig is er die in overvloed. Wij hebben dan ook ons spaargeld gebruikt om een periode thuis te blijven voor hen. Misschien was de kostprijs van uw facebookadvertentie genoeg geweest om 1 pleeggezin van ouderschapsverlof te voorzien…
Onlangs mocht ik van koopjesaap een artikel uit hun webshop uitkiezen om te reviewen. Ik zag al snel iets dat me aan onze Robbe deed denken…
Robbe heeft altijd veel moeite gehad om zijn gevoel te uiten. Hij maakte al veel mee in zijn korte leventje, maar is nog jong om zich goed te kunnen verwoorden. Vaak koos hij voor de gemakkelijke weg, namelijk boos worden. We zijn er met zijn allen al even mee bezig om hem te leren dat er meer is dan boos zijn. Dat het soms lijkt alsof je kwaad bent, maar dat je eigenlijk diep van binnen gewoon erg verdrietig bent.
Hij heeft al veel vooruitgang gemaakt op dit gebied, maar ik merk dat er toch nog momenten zijn waarop hij het moeilijk heeft om zijn emoties te tonen. Zoals iedere vijfjarige waarschijnlijk 😉
Op koopjesaap vond ik dus een leuk hulpmiddel voor hem: de knuffels van Rick and Morty. Er zijn 2 varianten: de vrolijke en de verdrietige knuffel. Ik heb met Robbe de afspraak gemaakt dat hij de knuffel mag pakken die het best past bij zijn stemming. Op deze manier hoeft hij niet hardop te zeggen dat hij verdrietig is, maar kan ik het wel zien als hij zijn verdrietige knuffel bij hem draagt. Dan weet ik dat hij ergens mee zit en kan ik er met hem over proberen te praten.
De knuffels zijn elk 25 cm groot en zijn ook apart te bestellen. Ze kosten momenteel 6,99 euro per stuk.
Natuurlijk hoop ik dat ik vooral zijn vrolijke knuffel te zien ga krijgen, maar er zal regelmatig eens een minder momentje zijn. Dat mag ook, een kind mag eens verdrietig zijn, nietwaar? Lotte wou juist de verdrietige al hebben, omdat ze het niet eerlijk vond dat Robbe zo’n leuke knuffels had gekregen. Dat alleen al vond hij geweldig, dus hij wou de blije wel hebben 😀
Van koopjesaap mag ik een setje van 2 knuffels weggeven onder mijn volgers op facebook. Check mijn facebookpagina voor meer informatie.
luidverlangen.wordpress.com 