123. Je bent bijzonder en gewenst, maar eigenlijk gewoon bijzonder gewenst…

Gisteravond: “Mama, waarom hangen mijn slingers er nog? Ben ik nog steeds jarig?” Ik ben inderdaad nogal het type om alles zo lang mogelijk uit te stellen, maar hier had ik nu echt wel een reden voor… “Omdat het morgen weer jouw dag is Lotte. Dan is het acht jaar geleden dat we jou uit het ziekenhuis mochten halen.”

Zoals elk jaar vraagt ze ook nu weer om te vertellen hoe dat ging. “Het sneeuwde toen hè mama? En wat gebeurde er nog?” Ik vertel haar weer hoe spannend de dag was voor ons en dat we zo blij waren dat we eindelijk voor haar mochten gaan zorgen. “Je had een blauw kruippakje aan van Teigetje. Dat waren kleertjes van het ziekenhuis dus mama en papa hadden een ander setje bij voor jou. Roze kleertjes en een lekker warm jasje en mutsje tegen de kou.”

“Wat goed van jou mama! Ik had het echt heel koud ja… en al die sneeuw in mijn ogen… pff amai!” Hihi, ik speel het spelletje maar mee alsof ze zich daadwerkelijk nog alles kan herinneren 😉 “Ik zette jouw Maxicosi op de achterbank van de auto en ik ging lekker naast jou zitten.” vertel ik verder. “Waarom niet van voor, naast papa?” vraagt ze verbaasd. “Omdat ik heel de terugweg naar jou wilde kijken, zo mooi was jij!”

Ze lacht… ze straalt… “Jij bent echt de beste mama ooit! Weet je waarom? Omdat jij al meteen wist dat roze mijn lievelingskleur was! Gelukkig had je mij andere kleertjes aangedaan!”

Vanmorgen stak ze zoals elke dag het zebrapad over om naar school te gaan. Ik zie dat ze halverwege stopt bij de juf die haar over laat steken. Ik hoor haar al tetteren over ‘mijn dag’ en ‘taartje kiezen’. Waarschijnlijk zijn ze op school allemaal op de hoogte gebracht vandaag 😉

Na school zijn we dan naar de bakker gereden waar ze naar jaarlijkse traditie zelf haar taart mag gaan kiezen.  Ook de bakker mocht aanhoren waarom vandaag zo’n speciale dag was voor Lotte. Wat is het toch fijn dat ik haar door zoiets simpels zo bijzonder kan laten voelen. Dat ik kan laten weten hoe gewenst ze is. Hopelijk heb je genoten van jouw dagje lieve meid! Maar straks als je slaapt, ga ik toch echt die slingers weghalen hoor 🙂 ❤ Hou van je!

122. Mijn ontdekking van het jaar: kauwsieraden!

Wie Lotte persoonlijk kent, weet dat ze een drukke, enthousiaste, maar ook ontzettend lieve meid is. Zoals jullie weten heeft ze ADHD en hoewel ze het zelf (gelukkig) als een gave ziet, maakt het haar leven soms wel wat moeilijk. Ze vergeet veel, is onhandig, kan geen orde en overzicht houden en zich concentreren blijft, zelfs ondanks de medicatie nog heel moeilijk.

Lotte heeft al verschillende keren last gehad van tics. Niks abnormaals: wat schrapen met de keel, zachtjes spinnen zoals een poes of grommen zoals een beertje. Voor sommigen viel dit zelfs nooit op, maar de tics waren er wel. Anderhalf jaar geleden begon ze op haar nagels te bijten en als haar nagels ‘op’ waren begon ze rustig aan haar vingertopjes. Bert heeft al eens met haar bij de dokter gezeten omdat haar vingers helemaal ontstoken waren, vol met vochtophopingen die doorprikt moesten worden. “Nu zal ze het wel afgeleerd hebben,” zei ik dan.

Maar nee hoor, het hielp allemaal niet. Ik merkte ook dat ze er zelf helemaal geen erg in had dat ze aan het bijten was. Ik legde me erbij neer en maakte me er minder druk om. Maar ondertussen begon het op school ook op te vallen en kreeg ik de vraag of ik van die vieze nagellak op haar nagels wou smeren zodat ze minder zou nagelbijten. Dat heb ik dus gedaan en ze kreeg de stift (want eigenlijk is het geen echte nagellak) gewoon mee in haar boekentas zodat ze af en toe opnieuw kon stiften.

Maar wat is er nu nog zo typerend aan ADHD? Creatief zijn, omdenken, denken in oplossingen! En zo heeft Lotte ook een oplossing voor die vieze stift. Ze smeert het op de nagelriemen zodat ze op haar vingertopjes nog naar hartenlust kan knabbelen 😉

Ondertussen merkten we op dat ze thuis vooral bijt als ze aan haar huiswerk bezig is. Op school was het constant. Op elke foto die ze op school nemen tijdens bepaalde activiteiten, zie je Lotte ALTIJD met haar vingers in haar mond. Als ik op donderdag ga kijken bij haar zwemles: vingers in haar mond… “Hmm, zou dit haar helpen om zich te concentreren?” Ik besprak het met haar kinderpsychiater en inderdaad: voor Lotte is dit de manier om zich beter te kunnen concentreren.

Ik vermoedde dat ik niet de enige was en ging op internet op zoek naar een oplossing. En die was er! Kauwsieraden! (Ik krijg hier overigens niet voor betaald of gratis producten aangeboden, maar dit biedt dus echt de uitkomst voor haar.) Op deze site heb ik een ketting gekocht met een hanger eraan die gemaakt is van hetzelfde materiaal als een bijtring voor baby’s. In plaats van het (nuttige) bijten af te leren, bieden we haar nu dus het alternatief van deze ketting. Het was een paar dagen wennen omdat ze uit gewoonte naar haar vingers grijpt, maar al snel gebruikte ze ook de kauwketting.

Ze verkopen er trouwens ook ‘stopjes’ om op je potlood of pen te plaatsen, want ook verschillende volwassenen ‘mishandelen’ dagelijks hun schrijfgerief 😉

Ondertussen heeft ze al 3 exemplaren, want een meisje moet uiteraard kunnen afwisselen 🙂 Ze heeft een eenhoorn, een vogeltje en een schattige donut met een hapje eruit. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik mij dat ik er beter eentje in haar boekentas gooi want dat ‘vergeten’ is uiteraard nog een werkpuntje haha!

121. Sinterklaas: een vloek of een zegen?

“Heerlijk die Sinterklaasperiode: wat hebben de ouders het dan gemakkelijk, altijd brave kindjes…” Zo praatte ik een paar jaar geleden nog. Bij Lotte werkte het toen inderdaad zo. Ik weet niet of ik trots moet zijn op mijn manier van opvoeden, maar ik liep de hele dag te dreigen: “Flink eten hoor, Sinterklaas ziet alles!” En ja hoor, het bordje (inclusief groenten!) werd netjes leeg gegeten… “Al je speelgoed opruimen Lotte, want zwarte Piet vertelt tegen Sinterklaas dat je geen cadeautjes verdient.” En al het speelgoed verdween braaf in de kasten…

En toen kwam ook bij Robbe het besef van Sinterklaas. “Een man die mij met zijn zwarte handlangers constant in de gaten houdt?! Kindervriend? Cadeautjes? Moet ik mee in de zak naar Spanje als ik niet braaf ben?” Bij hem kwamen al die dreigementen dus wel heel serieus binnen! Wat is het toch eigenlijk zielig, hij was er echt bang van!

Sinds enkele weken vullen de speelgoedboeken weer onze brievenbus en lopen de kinderen stilaan warm voor de grote dag in december. Robbe vertelt vrij enthousiast over de show die hij vorig jaar zag en dat hij heel veel snoep had gekregen. Hij wist vooral ook te zeggen welke cadeautjes van zijn lijstje hij niet gekregen had. Dit jaar wil hij het nog eens proberen… (maar ik vermoed dat die auto van 300 euro er ook dit jaar niet gaat komen ;-)) Wel fijn dat hij het nu ook leuk vond.

Afgelopen zondag zou de Sint een bezoekje brengen aan een winkel hier vlakbij. Inderdaad, hij was op tijd. Hij moet nog officieel aankomen in het land, maar de winkels kunnen niet wachten. Robbe en Lotte waren vastberaden: ze willen gaan kijken! “Dan krijgen we een zak snoep!” riep Robbe.

Zo gezegd, zo gedaan, wij naar de winkel. Uiteraard mochten we aanschuiven in een (gelukkig nog niet zo’n lange) rij. Tijdens het wachten werden ze vermaakt door enkele zwarte Pieten. “Hey mama, dat zijn precies Hollanders, zoals jij” merkte Lotte op. Na een uur (!) mochten ze dan op het podium bij Sinterklaas. Vreemd genoeg vroeg hij hun naam (“Dat staat toch in zijn boek?! duh!”) en na een kort gesprekje zei hij tegen de kinderen dat ze die avond hun schoentje mochten zetten. En bedankt! 😉

Die avond werd er dus door Robbe en Lotte een schoentje gezet. Uiteraard met een suikerklontje voor het paard en een lekkere Duvel voor zwarte Piet. Ze zijn heel goed op tijd gaan slapen die avond. Ik hoor mij nog zeggen tegen Bert: “Ik dacht dat ze meer zenuwen zouden hebben en misschien niet in slaap zouden vallen.”

Om middernacht gingen we zelf ook slapen en dat was blijkbaar voor de kinderen het moment om wakker te worden… en wakker te blijven! Vanaf middernacht heeft niemand bij ons nog een oog dicht gedaan! Robbe was helemaal over de rooie omdat Sinterklaas binnen was geweest, dat vond hij hartstikke eng! Wat ik ook deed en wat ik ook zei, ze sliepen niet meer! Ik heb dus 2 kinderen doodmoe naar school gebracht die dag en zelf had ik ook geen geweldige dag op het werk 😉 Robbe viel overigens na school tegen Lotte in slaap en heeft in totaal 15 uur geslapen!

Vanaf nu wordt er enkel op vrijdag of zaterdag een schoen gezet, zodat ze de volgende dag in ieder geval niet naar school moeten. Robbe wil zijn schoen buiten aan de deur zetten, want die Sinterklaas… die komt er hier niet meer in! Hahaha!

Ergens ben ik dus blij als heel dat gedoe rond Sinterklaas weer voorbij is… en jullie?

120. Een snoezelhoekje voor mijn kleine vriend.

Soms wil Robbe even een momentje voor zichzelf hebben. Even kunnen mopperen tot hij weer gekalmeerd is of om gewoon lekker tot rust te komen. Je laat hem dan best een tijdje gerust en daarna gaat het altijd weer een stuk beter. Hij ging hier meestal voor naar zijn bed. Omdat we door de verbouwing van ons huis nu in de garage wonen heeft niemand plaats om even alleen te zijn… niet altijd gemakkelijk dus. Omdat ik zijn bed echt wel alleen als slaapplek wil houden, maakte ik vandaag een snoezelhoekje voor hem.

Onder de trap is eigenlijk een ideaal plekje om iets gezelligs te maken. Daar stond tot nu toe hun speelgoed, dus gisteravond ben ik dat allemaal gaan verplaatsen en opruimen. Tegen middernacht was het helemaal leeg en klaar om er op mijn vrije dag mee aan de slag te gaan…

En waar ga je dan naartoe? Inderdaad, de Action! Mensen die mij daar hebben zien rondwandelen met een fitness mat, wees gerust: ik ga niet sporten 😉 Die mat past er exact onder, ideaal dus! Een hoop kussentjes en een deken en daarna naar de kerstafdeling… Daar heb ik een lichtsslinger gevonden waarvan de lampjes op een traag tempo op en neer flikkeren. Voor 5,99 vond ik zelfs een projector die hartjes, sterren en kerstfiguren tegen de muur projecteert! Daar kon ik wel wat mee. Op mijn   facebookpagina zal ik een kort filmpje zetten om dit te laten zien.

Snel naar huis en daar heb ik alles in het hoekje gesmeten en de lichtjes onder de trap bevestigd. Ik ga komende week nog een kralengordijntje maken, maar Robbe kan alvast snoezelen. Toen ik hem van school ging halen vroeg hij dan ook meteen: “Is mijn snoezelhoekje klaar mama?” Ik zei dat ik heel hard had doorgewerkt om alles af te krijgen en dat we eerst Lotte van school gingen halen en dan mocht hij gaan kijken. Onderweg naar de auto pakt hij mijn hand vast… hij knijpt erin. “Weet je waarom ik jouw hand zo stevig vastpak? Ik heb er liefde in gestopt!” Volgens mij is hij blij 😉

In de auto blijft hij doorgaan: “Jij bent schattig mama. Jij zorgt voor mij he? Ik zal ook altijd voor jou zorgen!” Aan de schoolpoort van Lotte duurde het hem wel allemaal wat te lang, hij wou gewoon naar huis.

Uiteindelijk werd het hoekje door allebei goedgekeurd. Nu hebben ze er vooral samen in gezeten, ze moesten de boel wat verkennen. Maar de afspraak is dat het Robbe zijn hoekje is. Als hij Lotte erbij wil, dan mag dat, maar als hij echt even alleen wil zijn, dan moet dat ook gewoon kunnen.

 

Lotte test het snoezelhoekje ook snel uit 😉

Ik hoop dat onze kleine vriend af en toe wat rust vindt op zijn nieuw plekje hier in huis ❤

119. “Ik wil ook blij zijn…”

“Als je ergens verdrietig over bent, moet je erover praten, anders blijft het verdriet aan je hartje plakken.” Dat zei ik vorig jaar toen ik merkte dat Lotte zich niet goed voelde. Ze was toen erg verdrietig omdat ze haar mama miste. Praten over je verdriet… het is zo gemakkelijk gezegd, maar niet voor iedereen even vanzelfsprekend. Van Robbe weten we ook dat hij zich soms niet goed voelt en ik dacht helemaal te weten waarom. Toch liet hij me afgelopen week een paar keer schrikken. Het mannetje worstelt met dingen waar een vijfjarige helemaal niet mee zou moeten worstelen…

Vrijdagavond, we zitten met zijn vieren in de auto. We zijn juist naar het verjaardagsfeestje van mijn metekindje geweest. Uit het niets zegt Robbe: “Ik heb een raar gezicht.” Ik draai mij om en zeg: “Maar nee Robbe, jij hebt zelfs een heel mooi gezicht!” Hij kijkt me niet aan… Met zijn blik op oneindig zegt hij: “Hoe doen jullie dat… zo’n blij gezicht maken? Ik wil ook blij zijn…” Slik… “Ocharme,” is het enige dat ik kan uitbrengen. Bert en ik kijken elkaar aan en zijn sprakeloos. Wat zeg je daar nu op?! “Jij mag ook blij zijn Robbe, dat verdien jij toch ook?” Ik zie hem bedenkelijk kijken.

We merken dat de rust zonder de bezoeken met zijn mama hem enerzijds goed doen: gedaan met zich af te vragen of ze er zal zijn of niet, gedaan met verwachtingen die niet altijd ingelost worden. Maar anderzijds… wat mist hij haar! Ja, hij zit hier goed en ja, we doen alles voor hem… maar hij mist zijn mama.  De foto’s die we met hem bekijken en de verhalen die we vertellen zijn niet altijd genoeg voor hem.

Zaterdag, we zitten met zijn vieren gezellig voor de tv met iets lekkers. “Is mijn zusje nog bij mammie?” Weer verrast hij me met zijn vraag. Ik denk dat het hem helpt om te horen dat ook zijn zusje in een pleeggezin is gaan wonen, dat de situatie voor allebei hetzelfde is en dus vertel ik hem dat ook. “Wat vind je daar nu van?” vraag ik hem. “Ik vind dat zielig voor mijn zusje” zegt hij. “En kan je vertellen waarom?” Hij zucht en zegt vervolgens: “Omdat mijn zusje misschien ook wel verdrietig is omdat ze haar mammie mist.”

Hoewel ik het hartverscheurend vind, ben ik ook blij dat hij eindelijk vertelt wat er precies in hem omgaat. Het helpt ons te begrijpen waar zijn verdriet over gaat. Ik vraag me af hoe lang hij hier al stilletjes in zijn hoofd over heeft zitten malen. We hebben er samen rustig over gebabbeld, foto’s van zijn (lachende) zusje bekeken en vooral duidelijk gemaakt dat hij er altijd over mag praten met ons, zijn juf, de hulpverleners,… Want wat zou het jammer zijn als dat verdriet aan zijn hartje blijft plakken… ❤