128. Een moeilijk jaar goed afsluiten.

“In de acht jaar dat we aan pleegzorg doen, was dit het zwaarste jaar!” Een uitspraak die ik onlangs deed bij de jeugdrechter. In de verslagen werd gesproken over ‘een incident in maart’, waar ze verwezen naar de  dag dat het helemaal uit de hand liep op Robbe zijn vorige school. Omdat ik de jeugdrechter slechts één keer per jaar zie, vond ik het belangrijk dat ik toch even duidelijk kon maken dat het voor ons niet om een incident ging…

Al van januari was het zwaar. Dagelijks aanhoren dat er weer gedragsproblemen waren op school. Ik maak mij veel te druk om wat anderen van mij denken: de juffen, ouders van klasgenootjes,… Ik bleef het liefst zo lang mogelijk in de auto zitten en als ik hem dan uiteindelijk van school ophaalde, liep ik met mijn hoofd naar beneden het schoolplein op. Doodongelukkig werd ik ervan en ik voelde me machteloos.

De periode voor de crisis heb ik mezelf een halt toe moeten roepen en heb ik een maand thuis gezeten. Ik kon alleen maar huilen. Gelukkig verplichtte mijn huisarts me toen om een afspraak te maken bij een psychologe. Iets dat me veel duidelijkheid heeft gegeven, vooral naar hoe ik zelf met de dingen omga. Schuldgevoelens en mensen tot last zijn spelen hierbij een grote rol.

Na de crisis op school stopte het voor ons niet. Gesprekken waarbij we met 10 man aan tafel zaten en niemand een oplossing wist voor Robbe. Er werd gesproken over bijzonder onderwijs, maar daarvoor kreeg hij geen attest. Er werd zelfs geopperd om hem tijdelijk ‘weg te steken’ in een instelling, ik werd al gek bij die gedachte alleen… En dus bleef hij bijna zes weken thuis. Ik werkte hele weekenden zodat ik door de week vaker thuis was voor hem. Verder ging hij op en neer naar grootouders en andere familieleden.

We hebben tot mei moeten wachten voordat hij weer normaal naar school kon, geen bijzonder onderwijs, want dat bleek na de vele onderzoeken en testen helemaal niet nodig. Hij werd op zijn nieuwe school goed opgevangen en na een paar weken begon hij over vriendjes te praten. Maar echt gerust waren we pas toen het zomervakantie was,  dat betekende twee maanden rust voor hem en ook voor ons.

Ik hou er niet van om negatieve dingen steeds terug naar boven te halen, maar ik wou maar even aan de jeugdrechter duidelijk maken dat er ruim een half jaar stress is geweest binnen ons gezin. Belangrijk dus dat er rekening wordt gehouden met hem. Als er weer bezoeken kunnen worden gepland met zijn mama, dan is dat heel fijn, want daar vraagt hij naar. Maar laten we alles op alles zetten dat we hierin zijn tempo volgen en proberen te voorkomen wat er afgelopen jaar gebeurde. Ik heb daarom gevraagd om eventuele bezoeken te plannen in schoolvakanties die minstens twee weken duren, zodat hij ook de tijd krijgt om hiervan te bekomen en geen stress hoeft mee te nemen naar school. Iedereen leek hier begrip voor te hebben. Op het vonnis is het nog even wachten, maar de jeugdrechter liet al weten dat we sowieso jaarlijks terug moesten komen voor hem.

Het laatste half jaar ging gelukkig stukken beter hier! Robbe heeft duidelijk zijn plekje gevonden op zijn nieuwe school en is zelfs gestart met voetbal. Trots dat hij is! Hij kan enorm goed benoemen hoe zich voelt en dat is natuurlijk een heel grote vooruitgang. Hij kan wel ontzettend veel stress hebben voor spannende momentjes, maar ook daar kunnen we aan werken.

Lotte doet het ontzettend goed, wat ben ik trots op die meid! Ze is lief, sociaal, grappig, creatief en enorm zorgzaam. Ze maakt op haar manier veel vooruitgang op school en gaat letterlijk elke dag met een grote glimlach naar de klas! Ze zit duidelijk goed in haar vel ❤

Daarnaast wordt er vlijtig verder gebouwd aan ons huisje en lijkt het erop dat we vanaf 2019 eindelijk een echte thuis zullen hebben! Ik kan niet wachten tot het zover is en zal jullie zeker op de hoogte houden.

Ik maakte dit jaar ook de beslissing om een dag per week minder te gaan werken. Wat een verschil maakt dat! Heel blij dat ik die stap gezet heb. Maar ik zou mijn werk en superlieve collega’s niet kunnen missen, wat lachen we wat af daar 😀

Hoewel het op pleegzorggebied een zwaar jaar was, ben ik vooral dankbaar dat nu alles beter gaat op dat vlak. Ik ben natuurlijk ook meer dan pleegmama alleen en niet alles zou daarrond mogen draaien, maar in momenten van crisis… Nou ja, elke mama herkent dat wel denk ik.

Ik besef eens te meer dat elk huisje zijn kruisje heeft. Ik zie mensen om mij heen die een zwaar verlies meemaakten dit jaar. Ik kan hen alleen maar gunnen dat 2019 beter wordt en dat ze omringd zullen worden met mensen die veel van hen houden. ❤ Verder wil ik al mijn lezers veel geluk en gezondheid toewensen. Weet je dat ik het heel fijn vind dat jullie hier blijven lezen op mijn blog? Dankjewel daarvoor!

127. Vandaag ben ik extra trots om voor Albert Heijn te werken.

En dat heeft deze keer niets te maken met het feit dat de chocolade in overvloed is daar 😉 Nee, ik ben trots omdat we met Albert Heijn maar liefst 100.000 euro hebben opgehaald voor de Warmste week!

Van elk verkocht brood werd er 25 cent geschonken aan het goede doel. Van een warme bakker gesproken… ❤ Er werden op drie weken tijd 200.000 broden verkocht. Tel daarbij de opbrengst van de verkoop van onze wenskaarten op en zo stond de teller dit weekend op 100.000 euro.

Elke winkel koos zijn eigen goede doel. Wij kozen samen met vele andere winkels voor de stichting Make a wish, die ervoor zullen zorgen dat kinderen met een levensbedreigende ziekte hun allerliefste wens in vervulling zien gaan. Wist je dat de manager van onze winkel in Overpelt zelfs vrijwilligster is bij Make a wish? Mooi toch! ❤

Trots ben ik op mijn collega’s die gisteren na een lange autorit ook nog eens heel lang hebben moeten wachten voordat ze de cheque in Wachtebeke op het podium mochten overhandigen. Jullie hebben dat super gedaan!

Vandaag ben ik dus trots op mijn werk… Maar wees gerust: woensdag zal ik weer zeuren dat de diepvries zo koud is, er veel te veel vracht is en dat de klanten te vervelend zijn 😉

126. Bezoek voor Lotte.

Woensdagnamiddag 13u45, ik haal de kinderen op uit de naschoolse opvang. Enthousiast laten ze hun kleurplaten en knutselwerkjes zien, allemaal van kerst uiteraard. “Wat gaan we doen deze namiddag?” vraagt Lotte. Omdat ik nog geen telefoontje heb gehad van de pleegzorgbegeleidster met de bevestiging dat het bezoek doorgaat, vertel ik hen dat we even bij de pleegzorgbegeleidster in Hasselt gaan babbelen. Maar Lotte wist wel beter. “Het is bijna kerstvakantie en we gaan naar dat grote gebouw, volgens mij gaan we naar mama C. en papa J.” Ik kijk haar aan en vertel haar dat ze veel te slim aan het worden is. “Je hebt gelijk meisje, maar ik heb nog geen telefoon gehad, dus ik weet niet zeker of ze er zijn.” Ze is de hele weg stil, geen spraakwaterval zoals gewoonlijk, geen dansen en zingen op de liedjes van K3. Het is duidelijk: Lotte is zenuwachtig omdat ze niet weet of het bezoek wel of niet zal doorgaan…

Van onzekerheid naar opluchting.

Eenmaal aangekomen staan haar ouders niet buiten te wachten op ons. “Oei, ik denk dat ze er niet zijn,” zegt Lotte. We gaan snel naar binnen en als we 3 verdiepingen hoger de speelruimte ingaan, zitten daar toch echt haar papa en mama 😉 Een hele dikke knuffel volgt, waardoor ik zie dat de opluchting groot is bij die lieve meid. De pleegzorgbegeleidster overloopt voor de allereerste keer het jaarverslag met haar. “Het gaat tenslotte over jou he Lotte? Je mag goed luisteren of alles klopt.” Alles werd in duidelijke taal op haar niveau uitgelegd, echt super! Daarna volgde haar eerste handtekening, zo schattig 🙂

Confronterend voor Robbe.

Terwijl Lotte ging spelen, mocht Robbe even met de begeleidster mee. Met behulp van Duplo schetsen ze samen zijn niet alledaagse gezinssituatie. Als hij terug bij ons komt plakt hij weer helemaal aan mij. Het heeft toch weer indruk gemaakt… Daarbij de confrontatie met het bezoek van Lotte met haar ouders, maken het een moeilijk moment voor hem. Hij vraagt ook al zo lang om bezoek. Twee jaar geleden was de situatie juist omgekeerd en was het Lotte die vaak verdrietig was omdat Robbe zijn mama wel zag. Pleegzorg en onzekerheid gaan jammer genoeg vaak met elkaar gepaard.

Een filmpje voor pleegzorg.

Daarna was het tijd voor de filmopname voor de facebook campagne van Pleegzorg Limburg en Pleegzorg Vlaanderen. Wat was ik zenuwachtig! Dat zullen jullie binnenkort wel kunnen zien, maar het belangrijkste is dat het verhaal goed is, nietwaar? En ik denk dat dat wel goedkomt. Ik had niet gedacht dat de sfeer toch zo ontspannen zou worden, maar we hebben uiteindelijk heel wat afgelachen! Jana en Niels, merci om mij zo op mijn gemak te laten voelen!

Een dagje rust voor Robbe.

Vandaag is Robbe een dagje thuisgebleven. Even alles laten bezinken en hem wat rust geven om te voorkomen dat hij het moeilijk zou krijgen op school. Hij heeft goed geholpen met de kersthapjes voor Lotte haar kerstfeestje op school en we hebben een fijn, rustig dagje gehad. Morgen mag hij in zijn klasje ook lekker gaan snoepen van allerlei lekkere hapjes en dan kan de vakantie echt beginnen! ❤

Lees ook: 48. “Ik denk 100x aan mama, maar mama denkt 0x aan mij…”

 

125. Help, Lotte weet van de bloemetjes en de bijtjes!

Ze stelde in het verleden al eens de vraag hoe een kindje in de buik kwam. “Moet ik later dan een kindje opeten als ik een baby wil?” vroeg ze verontwaardigd. We legden toen uit dat die vanzelf in de buik zal groeien als een mama en een papa veel van elkaar houden en vaak knuffelen. Maar al snel kwam ze thuis met de boodschap dat ze erachter was gekomen dat gewoon knuffelen niet genoeg was om een baby te maken… “Je moet dan wel knuffelen in je blootje he mama!” Wat trok ze grote ogen 😉

Vorige week verbaasde ze mij toch enigszins met haar reeds uitgebreide kennis! Ze was rustig met haar pop aan het spelen. Ik heb het al vaker verteld, Lotte ontpopt 😉 zich dan tot een echt moederke! Ik zeg haar dat ook altijd: “Wat zal jij later een goede mama worden!” Normaal beginnen haar oogjes dan te blinken en zie ik hoe fier ze is als ik zoiets zeg. Maar nu dus niet. Ze fronst haar wenkbrauwen en zegt: “Ik wil later echt geen kindjes, want dan moet ik het onbeleefd dingetje gaan doen…” Ik zie de afschuw op haar gezicht. Ik kijk haar vragend aan en ze beantwoordt mijn blik onmiddellijk: “Dan moet de piemel in het spleetje he!”

Ik ben niet snel meer in shock, ben inmiddels al heel wat gewend van haar praatjes, maar nu… poeh! “Euh, hoe weet jij dat?!” Ze haalt haar schouders op… “Gewoon… Ik zag het op de televisie.” Ik vraag me af welke programma’s ik zoal heb gekeken… ‘Temptation Island’, ‘Ex on the beach’, ‘Geordie shore’… Één ding is duidelijk: ik moet minder marginale programma’s gaan kijken. Maar ze worden allemaal zo laat op de avond uitgezonden, Lotte slaapt dan al lang. Er moet iets anders zijn.

Na wat doorvragen begon ze te vertellen: “Er was een juf en die zingt ‘Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent!’ en die had tegen de kindjes in de klas verteld dat de pielemuis in de blote voorbips van de mama gaat.” Ik had het kunnen weten: De Luizenmoeder op de nederlandse televisie. Het werd uitgezonden op zondagavonden om half 9. Het heeft blijkbaar enige tijd geduurd voordat de puzzelstukjes in elkaar vielen 😉

Nu vindt ze mensen die zelf kindjes maken vies. Bert en ik zijn dus geen viezeriken 😀 Een paar dagen geleden zat ze bij Omi op schoot en ook zij moest eraan geloven… “Is papa jouw kindje? Zat die in jouw buik?” Omi knikt ja. Lotte kijkt haar aan en vraagt bedenkelijk: “Heb jij het onbeleefde dingetje gedaan met Opa?!” Hihi, Omi zat toch even met de mond vol tanden 😉

Ergens ben ik opgelucht dat ik zelf dat moeilijke onderwerp niet moest aangaan met haar, maar ik had toch liever gehad dat ze een paar jaar ouder was… En dat ze het onbeleefd vindt? Laat dat maar even zo! 😉

124. Kerstvakantie, waar blijf je?!

De kinderen zijn toe aan vakantie, ik merk het aan alles. Ze zijn wat prikkelbaar en kunnen ’s morgens amper hun bed uit. Ook Bert en ik zitten wanhopig aan een dubbele dosis vitaminepillen om wat meer energie te krijgen. Bert gaat elke dag naar zijn werk en als hij eenmaal thuis is, gaat hij na het eten direct aan de slag in het huis. Er komt nog een drukke periode aan maar gelukkig is de kerstvakantie dus in zicht. Wat staat er zoal op het programma?

Werken aan het huis.

Gelukkig is de vader van Bert dagelijks bezig aan het verbouwen van ons huis, want als we het moesten hebben van de uurtjes na het werk van Bert zouden we nog lang niet zo ver staan als nu. Ondertussen zijn de ramen (kozijnen voor NL) geplaatst en werd de isolatie in de muren geblazen. Nu zijn de dakpannen aan de beurt en dan kunnen we stilletjes aan binnen in het huis aan de slag. In de kerstvakantie kan er dus twee weken flink doorgewerkt worden.

Naar de jeugdrechter.

Vorige week kreeg ik van onze pleegzorgbegeleidster een mailtje met de vraag hoe laat de zitting was bij de jeugdrechtbank. Ik wist echter van niets! Normaal is het de bedoeling dat pleegouders hiervoor ruim op tijd worden uitgenodigd door middel van een dagvaarding die door de deurwaarder bezorgd wordt. Dat is hier blijkbaar een beetje misgelopen, waardoor we pas een week op voorhand op de hoogte waren.

Zo’n zitting is nodig om een verlenging te krijgen voor de pleegplaatsing (van Robbe in dit geval). Ze kunnen een verlenging geven van één of drie jaar. Hoewel de jeugdrechter vorige keer sprak van drie jaar stond er uiteindelijk in het vonnis dat de verlenging slechts voor één jaar was. Vandaar dat we nu dus al terug op bezoek mogen bij de jeugdrechtbank. Die verlenging komt er wel hoor, daar maken we ons niet zoveel zorgen om. Ze zullen vooral ook willen horen hoe het nu met hem gaat omdat het vorig jaar niet zo lekker liep allemaal.

Het is ergens ook wel fijn om je verhaal te kunnen doen daar. Tot nu toe hebben we altijd op veel begrip en medewerking van de jeugdrechter kunnen rekenen. Toch blijft het na acht jaar pleegzorg nog steeds indrukwekkend om naar zo’n zitting te moeten en dat terwijl het vooral bestaat uit wachten, wachten en nog eens wachten. Als je dan eenmaal naar binnen mag, sta je binnen de tien minuten ook weer buiten 😉

Bezoek voor Lotte.

Lotte heeft slechts drie keer per jaar bezoek met haar ouders. Omdat het in het verleden zo vaak mis bleef lopen, stelde onze pleegzorgbegeleidster voor om voortaan zelf de ouders bij hen thuis op te halen en naar de bezoekersruimte te brengen. Een regeling die voorlopig lijkt te werken, want het ging al twee keer goed dit jaar. Fijn dat Lotte zo geen teleurstelling had, dus laten we hopen dat het ook volgende week goed komt. Dan zou dit het eerste jaar zijn dat alle afspraken voor de bezoeken werden nageleefd. Top idee van onze begeleidster dus!

Een filmopname over mijn blog.

Na het bezoek staat er ook een filmpje gepland op de dienst van pleegzorg. Ik ben heel zenuwachtig, maar ik mag er vertellen over mijn blog en onze avonturen binnen het pleegouderschap. Benieuwd wat dat gaat geven. Het filmpje zal gebruikt worden voor een campagne van pleegzorg. To be continued…

Kerstmis!

Ik geef het toe: ik was die Sinterklaas zo kotsbeu! haha! ’s Nachts om 4u uit mijn bed omdat ik vergeten was hun schoentjes te vullen, de stress die het gaf bij Robbe en het geheimzinnig gedoe tegenover de kinderen… ik ben er klaar mee. Op naar de kerst zou ik zeggen. Op 6 december heb ik samen met Robbe de kerstboom opgezet en de eerste cadeautjes hebben hun plaatsje al ingenomen onder de boom. Er branden al wat extra kaarsjes en ik maakte de kerstfoto’s van de kinderen voor onze jaarlijkse kerstkaartjes.

Hoewel bij mij op het werk een drukke periode aanbreekt en ik dus gewoon zal werken in de kerstvakantie, is het toch anders dan anders. Ik kan de kinderen na het werk gewoon uit de opvang gaan ophalen in plaats van naar twee scholen op en neer te moeten rijden. En de dagen dat ik thuis ben, kunnen we ook echt even een uurtje langer in bed blijven liggen omdat de kinderen niet naar school moeten. Heerlijk!

Gisteren kreeg ik ineens de ingeving dat er een raamtekening moest komen, dus ging ik daar meteen mee aan de slag. De kinderen vonden het geweldig dat mama op het raam aan het tekenen was 😉 En nee, dat mogen jullie niet doen op de muren!

Kerstvakantie, wij zijn helemaal klaar voor jou!

10 redenen waarom de hel losbreekt bij kinderen.

Driftbuien, een moeder die een kind probeert groot te brengen kan er niet onderuit. Maar wat maakt onze kinderen nu zo boos? Eigenlijk is het antwoord hierop alles, maar speciaal voor jullie heb ik een top 10 gemaakt 😉

1. De verkeerde kleur beker. Je kent ze wel, die gemakkelijke bekertjes van de IKEA (of Action) in alle kleuren van de regenboog. Hoe dom kan ik zijn om mijn dochter een oranje beker te geven?! Roze of paars, moeder, dat weet je nu toch wel he?

2. Geen sandalen in de winter. Uiteraard in de volle ochtendspits… Het is me bijna gelukt om op tijd te vertrekken naar school. En dan krijgt zoonlief het in zijn hoofd om bij -8°c sandalen aan te doen. “Dat gaat niet, daar is het te koud voor.” Ik zie zijn hoofd rood worden en hij begint te gillen: “Dat gaat wèèèèèl!” Na tien minuten geef ik het op en stuur hem zo naar buiten. “Mama, dat gaat niet he.” Pfff!

3. Geen Kinder surprise ei in de supermarkt. Een klassieker als je het mij vraagt. Nadat ze je winkelkar al hebben gevuld met chips, snoep en een leuk boekje van hun favoriete superheld willen ze bij de kassa ook nog een Kinder surprise ei…  En dat krijgen ze die ene keer eens niet. What was I thinking?! De hele winkel krijsten ze bijeen. Heel fijn dat het oud vrouwtje zich even bemoeit en zegt: “Ach mama, zo’n brave kindjes, die krijgen dat toch wel he?” Grr!

4. Die sok die niet goed zit. Al een kwartier loopt hij te mokken. Wanneer ik vraag wat er scheelt krijg ik een boze niks! toegesnauwd. Alles is stom en niks is leuk. Vervolgens begint hij te stampen en te roepen: “Mijn voet, mijn voet, stomme voet!” Ik ga naar hem toe en vraag wat er dan toch is met zijn voet. “Mijn sok moet opnieuw aan, die zit niet goed…”

5. Brood voor de eendjes. Heerlijk toch, gaan wandelen met je peuter. Geweldig vinden ze het om in het park naar de eendjes te gaan kijken. Kijk wat er gebeurt als ze beseffen dat het brood dat je meenam naar de eenden gaat… 😉

6. Omdat ze haar haar geknipt heeft. Twee keer is het hier gebeurd: dochter knipte maar liefst tweemaal in haar blonde lokken. “Stomme mama, je weet toch dat ik in mijn haren knip als ik een schaar zie?!” Tuurlijk schat, helemaal mijn fout…

7. Goedemorgen! Ja, op sommige ochtenden is dit voldoende om een woedeaanval in gang te zetten.

8. Als ik tegen mijn zoon zeg dat hij later geen Spiderman kan worden. Volgens hem bestaat er toch echt een Spiderman school en als hij goed zijn best doet kan hij daar naartoe. Het is heel gemeen van mama dat ze zegt dat dat niet bestaat!

9. Groentjes eten. Onweer, dat is wat er gebeurt als ze de groentjes in je spaghettisaus ontdekken. “Hoe durf je?!”

10. Sinterklaas bestaat niet. Hier geloven ze nog heilig, maar ik hou mijn hart vast. Dochter is er laatst achter gekomen dat de tandenfee niet echt is. Eén handje in haar zij, één wijsvinger omhoog en: “Mama, je hebt gelogen tegen mij!”