Biecht van een winkelmedewerker: 3x sorry!

Al 17 jaar werk ik als winkelmedewerker. Ik denk dat ik na al die tijd toch eens het een en ander moet opbiechten…

Sorry #1: Heeft u deze nog in het magazijn?

Als er lege schappen zijn in de winkel, zijn wij uiteraard het aanspreekpunt voor de klanten. We krijgen dan ook regelmatig de vraag of we in het magazijn willen kijken of het artikel nog voorradig is. Natuurlijk doen we dat voor u! Met een glimlach op ons gezicht zelfs…

Weet wel dat als we naar achter gaan, we elke keer als we een collega tegenkomen een keer met ons ogen rollen en denken: “Weer een moeilijke klant.” Eenmaal in het magazijn tellen we tot 10 om te doen alsof we druk aan het zoeken zijn, waarna we u komen vertellen dat we helaas niets meer in voorraad hebben. Sorry!

Sorry #2: Niet erg, dat ruim ik wel even op.

Die pot spaghettisaus die u liet vallen, hebben we allemaal gehoord. We zullen dit geluid echter altijd negeren en proberen ons zo ver mogelijk van het eetbaar bloedbad te verwijderen… Heeft u mij gevonden, dan zal ik altijd antwoorden dat ik het wel even voor u zal opruimen. Maar maak u geen illusies, weet dat ik het niet met plezier doe en dat ik waarschijnlijk word uitgelachen door mijn collega’s. Sorry!

Sorry #3: Klant is koning.

Wij zijn er voor u om het winkelen zo aangenaam mogelijk te maken, de klant is immers koning. Maar wat zijn sommige ‘koningen’ ontzettend onbeschoft! In zinnen praten lijkt dan overbodig. Nee, ze komen voor je staan, snauwen “eieren!” en dan mogen wij vriendelijk met hen meelopen naar het gangpad van de eieren.

Als producten zijn uitverkocht is dat uiteraard onze schuld en dat zullen we geweten hebben…

Als de kassierster een foutje maakt bij het afrekenen mag die natuurlijk ook gerust afgesnauwd worden. Zulke klanten zijn geen koning. Sorry!

Waarom werk ik dan nog in een winkel?

Een belangrijke reden is uiteraard het eten. En dan heb ik het niet over de groente- en fruitafdeling, maar de chocolade, chips en ijsjes… Komt er iets nieuws in de schappen te liggen, dan ben ik de eerste om te kunnen proeven. Ik moet weten wat we verkopen, nietwaar?

Een andere reden is omdat er ook hele lieve klanten zijn die mijn dag weer kunnen goedmaken. Omdat er klanten zijn die ‘dankjewel’ zeggen. Klanten die een praatje komen maken, die je al een beetje leert kennen omdat ze regelmatig terugkomen. Klanten die niet gooien met spaghettisaus… Zulke klanten, daarom werk ik nog in een winkel ❤

Deze tekst werd natuurlijk een beetje overdreven lieve mensen. Ik help jullie graag verder 😉

131. Wat een leuke drukke week.

Het is weer weekend… Voor de meesten toch, ik doe gewoon alsof 😉 De week ging snel voorbij, maar het was een fijne week. Ik heb genoten, ook van de kleine dingen. Ik merk dat het lang geleden is dat ik me zo goed heb gevoeld. Ik voel me weer helemaal de opgewekte ‘ik’ die ik meestal was.

Wat was het koud! Maar wat een mooie zonsopgang. Volgens Lotte kleurde de hemel roze, speciaal voor haar. Maandag en dinsdag zijn we te voet naar school gegaan en dat echt deed deugd! De sneeuw vanaf dinsdagnamiddag maakte het helemaal compleet, zeker voor de kinderen. Ze hebben zelfs Bert kunnen overtuigen om een wandeling te maken met de slee.

Daarna hebben Lotte en Robbe heerlijk samen met de Lego gespeeld. Wat kan ik daarvan genieten om ze zo bezig te zien. Robbe kreeg wat nieuwe boekjes van Tip de muis, zijn lievelingsboeken. Hij herkent zich helemaal in de avonturen en gevoelens van Tip, hij wordt er graag uit voorgelezen. Daarna gaat hij tegenwoordig heel flink slapen.

Het opstaan was altijd wat moeilijker voor hem. Hij heeft nogal last van een ochtendhumeur, maar daar hebben we een week geleden de oplossing voor gevonden 😊 Voortaan staat hij een stuk vroeger op. Zo ziet hij Bert nog voor die naar het werk vertrekt en kan hij op het gemak vrolijk worden met wat Netflix. Gaat stukken beter zo!

Elke dag zette ik hem vrolijk af op school. Ik moet elke dag weer een meter verder gaan staan bij het afscheid nemen, het liefst zou hij helemaal alleen gaan. Geen zielig manneke dat bij mama wil blijven. Nee, een stoere kerel die naar school wil, naar zijn vriendjes en zijn lieve juf.

Gisteren fijn naar Lotte haar zwemles van school gaan kijken terwijl ik met een mede-mama zat te genieten van een goeie koffie. Je ziet wel, het moet echt niet groots zijn, geluk zit hem echt in de kleine dingen!

Vandaag had Robbe sportdag op school en aan zijn verhalen te horen was dat ook super leuk. We hebben de week afgesloten met een fotoshoot bij de fotograaf. Benieuwd naar het resultaat, maar ik denk dat ook dat helemaal goed komt.

Fijn weekend allemaal!

130. Vijf jaar geleden zaten we in grote spanning…

Zoals ik in november veel terugdenk aan de periode dat Lotte bij ons kwam, zo denk ik in december, januari en februari aan de thuiskomst van Robbe. En in die eerste zin zie je al meteen het grote verschil: bij Robbe duurde dat proces veel langer… te lang als je het mij vraagt.

Wat ging het bij Lotte snel!

Op de komst van Lotte was niemand voorbereid. Haar ouders zeggen dat ze niet wisten van de zwangerschap… Twee dagen voor haar geboorte waren ze nog aanwezig op een zitting van de jeugdrechter in verband met haar broer en zus. Niemand heeft toen ook maar iets gemerkt dat de wereld zich twee dagen daarna een schat rijker zou mogen tellen.

In het ziekenhuis werd al snel de knoop doorgehakt: er zou een pleeggezin gezocht worden voor haar. En dan was daar het toeval dat wij net waren goedgekeurd om pleegouders te worden voor een kindje van 0 tot 12 maanden… er was dus officieel een match! Vanaf het telefoontje dat we kregen van de dienst van pleegzorg duurde het slechts een paar dagen voor ze daadwerkelijk bij ons was. Omdat ze ‘in de weg lag’ op de kraamafdeling was er meer haast bij. Uiteraard is het voor een pasgeboren baby ook heel belangrijk dat ze zo snel mogelijk de warmte van een gezin kon voelen. De ontmoeting met de ouders, jeugdconsulente en pleegzorgbegeleidster kwam later wel…

Bij Robbe liep het net iets anders.

Op 18 december kregen we tijdens een begeleid bezoek van Lotte een geheimpje te horen: er zou weer een match zijn met een kindje en we zouden snel een telefoontje krijgen… Wat vonden we dat spannend! We waren op dat moment al bijna anderhalf jaar aan het wachten op een bijplaatsing.

Maar zoals we al vaker gemerkt hadden: tijdens vakanties bleef er veel stil staan bij de instanties. De kerstvakantie zou bijna beginnen en we hielden er al rekening mee dat we pas na de feestdagen telefoon zouden krijgen. En zo ging het ook.

Dinsdag 7 januari was het moment daar eindelijk. Er was inderdaad een match en ze wilden graag 14 januari langskomen om ons het verhaal te doen. Pff… nog een week wachten! Maar ja, er zat niets anders op natuurlijk. Die week duurde ontzettend lang, maar ging uiteindelijk ook voorbij en zo stonden er die volgende dinsdagavond twee medewerkers van pleegzorg aan de deur. De situatie van Robbe werd uitgebreid geschetst en ze legden uit waarom ze dachten dat wij een goede match waren voor hem. We kregen wat bedenktijd, maar hebben de volgende dag al teruggebeld dat we ervoor wilden gaan!

Op dat moment was hij 4,5 maand oud en zat hij in een crisispleeggezin. Daar gaven ze aan dat het niet te lang moest duren omdat hij zich duidelijk begon te hechten aan hen en andersom ook natuurlijk. Toch kwam er weer iets tussen…

Waar zijn zijn ouders?

Voordat Robbe bij ons geplaatst zou worden, was het bedoeling dat we zijn ouders zouden ontmoeten bij de jeugdconsulent. Mama en papa waren echter compleet van de radar verdwenen! Dus werd er in eerste instantie besloten dat hij voorlopig nog bij het crisispleeggezin zou blijven. Maar toen dat te lang bleef duren is er toch een afspraak gemaakt bij de consulent zonder de ouders. De crisispleegouders waren er wel en we spraken af dat we twee weken zouden uittrekken om Robbe te laten wennen aan ons. We zouden een paar keer bij hen op bezoek komen, daarna zou hij een paar uurtjes bij ons blijven en in de laatste week zou ik hem elke dag een halve dag bij mij hebben zodat hij eens een middagdutje kon doen in zijn nieuw bedje. Totdat hij uiteindelijk klaar was voor ‘de overdracht’. Die zou gebeuren op 14 februari. “Een romantisch avondje voor Valentijn kunnen jullie wel vergeten.” grapte de consulent 😉

En zo gebeurde het ook. Het was voor ons allemaal een vermoeiende periode, maar we waren blij dat het eindelijk zo ver was. En zo vieren we hier elk jaar met Valentijn dat het Robbe zijn dag is. Dan mag hij net zoals Lotte dat mag doen op 29 november, zelf een taart uitkiezen bij de bakker en vertellen we hem nog eens hoe bijzonder die dag is voor ons en hoe blij we met hem zijn ❤

129. Niet op hun mondje gevallen…

“Ga maar lekker slapen mama, rust maar wat als je zo ziek bent.” Ik bedenk mij weer hoe zorgzaam die lieve Lotte wel niet is. Ik voel me al een paar dagen echt beroerd en ze wijkt amper van mijn zijde. Ze wrijft over mijn haar en zegt nog eens: “Doe je ogen maar toe, mama. Als je gaat slapen zal je sneller beter zijn.”

Ik voel mezelf inderdaad langzaam wegzakken. Klaar om toe te geven aan die vermoeidheid en even een dutje te doen. En dan hoor ik op de achtergrond: “Kom Robbe, mama slaapt! Nu kunnen we snoepjes pakken!” Ik ben onmiddellijk klaarwakker en besef meteen weer waarom mama’s eigenlijk niet ziek kunnen zijn… Zeker niet met zo’n gehaaide kinderen zoals Lotte en Robbe. Slim zijn ze wel, dat moet ik toegeven 😉

Lotte neemt sinds een jaar andere medicatie voor haar ADHD. Ze reageert er ontzettend goed op en nog belangrijker: ze voelt zichzelf ook veel beter. Ik merk dat ze echt lekker in haar vel zit. Het enige zorgpuntje is dat ze van deze medicatie nog minder eetlust heeft dan hiervoor.

Een paar maanden geleden kreeg ik bij de kinderpsychiater te horen dat ze nu wel echt teveel gewicht was verloren. Stoppen met de medicatie was voor ons geen optie, maar dan moesten we wel beter op haar gewicht gaan letten en regelmatig op controle komen hiervoor. Tegen de avond als haar pilletje is uitgewerkt, komt haar eetlust wel weer tevoorschijn. “Mama, mag ik chips? Je wil toch dat ik een beetje meer weeg als ik terug naar de dokter moet? Geef me maar gauw een beetje chips, dat zal wel helpen.” Ja, ze kan het wel uitleggen hoor!

Ondertussen is ze ook haar kleine broer al aan het opleren… Zo kwam hij naar mij met de vraag of hij aan de computer mocht… (ja mensen, Roblox is LIFE voor die twee 😉 ) Hij weet dondersgoed dat ik niet wil dat ze urenlang naar die schermpjes zitten te gapen, dus ook hij had zijn uitleg al klaar: “Als ik aan de computer zit, kan jij een beetje in jouw boekje schrijven, mama. Dan zijn wij lekker rustig.”

Ja, die zullen er wel komen op hun manier 😉 Jullie begrijpen waar ze nu zitten terwijl ik hier zit te bloggen, nietwaar? Met hun mondjes vol chips en snoep bij de computer natuurtlijk! 😀