140. Hoe Lotte keer op keer de bevestiging krijgt dat ze een prinses is.

Het moet zo’n twee jaar geleden zijn dat Lotte op een avond bij mij op schoot kwam zitten. “Ik moet je een groot geheim vertellen,” fluisterde ze. “Niemand weet het, maar eigenlijk ben ik geboren als een prinses.” Ik moest op dat moment echt mijn best doen om niet te lachen, maar ik zag dat Lotte bloedserieus was. Het grappige is dat haar theorie sindsdien overal wordt bevestigd en dat zorgt ervoor dat ze meer en meer overtuigd is van haar ‘geheim’.

Zo waren we eens drie dagen op vakantie in de Efteling. Daar mochten ze van ons allebei een cadeautje uitkiezen uit zo’n souvenirshop. Lotte moest niet lang nadenken, ze koos voor een blauwe koningsmantel. Ik heb haar dat deze week nog opgebiecht dat dat dus eigenlijk geen prinsessenmantel was 😉 Vanaf het moment dat ze hem had aangetrokken, paradeerde ze al wuivend door de Efteling. Het spel was helemaal compleet toen enkele medewerkers omriepen dat iedereen een buiging moest maken voor de koninklijke hoogheid. Iedereen die op dat moment in de rij van die attractie stond maakte als gevolg dus een buiging voor die kleine Lotte. Maar denk maar niet dat ze daar verlegen van werd hoor, nee, ze bleef in haar rol… “Kijk mama, ik zwaai naar mijn volk,” zei ze een tikje verwaand.

Afgelopen weekend gingen we hier in het dorp kebab eten. De jongeman die onze bestelling kwam opnemen ging bij haar staan en fluisterde iets in haar oor. Ik zag haar glunderen en weer haar, iets wat verwaande, blik opzetten. “Ik krijg extra veel kipnuggets omdat die meneer weet dat ik een prinses ben. Ik vind het zooo fijn dat ik als een prinses geboren ben, want dan krijg ik alles voor elkaar.”

Maar nu is het dus helemaal compleet! Gisteren kwam ze weer even enthousiast als altijd uit school. Ze rende op me af, gaf me een dikke knuffel en zei: “Raad eens wie prinses carnaval van onze school mag zijn? Ikke!” Ik vroeg haar hoe het kwam dat ze haar gekozen hadden. “Omdat ze weten dat ik een echt prinses ben natuurlijk!” Vrijdagnamiddag krijgt Lotte dus de eer om prinses carnaval te zijn van haar school, wat is ze trots! Daarom heeft Bert vandaag zijn baas ook eens lief aangekeken om vrijdag eerder te mogen stoppen. Die van mij had mijn vorig blogbericht gelezen en stuurde me binnen vijf minuten een berichtje dat ik zowel bij Robbe als Lotte mocht gaan kijken. Best gemakkelijk, zo’n baas die je blog leest, maar ik ben daar nu dus ook voor gewaarschuwd: oppassen wat ik schrijf! 😉

Er wordt hier thuis regelmatig mee gelachen dat Lotte beweert een prinses te zijn, maar tegelijkertijd ben ik dankbaar dat ze zich zo bijzonder voelt. Een paar jaar geleden leek haar zelfbeeld een deuk te krijgen omdat ze vergeten werd door haar ouders, vroeg ze zich af wat er mis is met haar. En nu is ze een zelfzekere meid die er geen bal om geeft wat een ander van haar denkt, in haar belevenis is en blijft ze altijd een prinses! En voor mij zal ze ook altijd mijn prinsesje blijven ❤

139. Als alles zijn gangetje gaat.

Het is rustig geweest op mijn blog deze week en eigenlijk is dat goed nieuws. Er zijn geen vingers meer afgekapt en er zijn ook geen juffen gebeten. Mensen die hier zijn voor de nodige drama moet ik vandaag dus teleurstellen 😉

Bert is weer gaan werken na zijn ongeval met zijn duim. Hij zit vooral achter de computer voor zijn beroep en dat lukt dus wel. Het werk hier aan de verbouwing gaat jammer genoeg nog niet en ik zie dat dat vreet aan hem. Over een kleine 2 weken mag de pin uit zijn duim gehaald worden en krijgt hij een spalk, nog even geduld dus.

De kinderen zijn hier helemaal klaar voor carnaval. Robbe mag enkele dagen verkleed naar school en donderdag mag ik mee naar zijn carnavalbal. Ik merk wel dat hij vermoeid is, de vakantie komt als geroepen hoor!

Lotte heeft gekke week op school: gekke hoedendag, gekke schoenendag,… noem maar op. Vrijdag sluiten ze hun week af met een carnavalsstoet. Ik ga mijn baas zowel donderdag als vrijdag heel lief aankijken om wat eerder te mogen vertrekken zodat ik naar de scholen van de kinderen kan gaan 😉

Zoals iedereen genieten we van de zonovergoten dagen, laten we de auto geregeld staan om er te voet op uit te trekken. Vitamientjes aanvullen, heerlijk!

Wat gaan werken, naar school gaan, de kinderen af en toe uit elkaar halen als ze ruzie hebben… ach, als dat alles is, kunnen we eigenlijk niet klagen toch? Nog een weekje en dan hebben Robbe en Lotte weer vakantie, lekker carnaval vieren en wat langer opblijven. Komt helemaal goed hier!

138. Hoe we onverwachts toch crisispleegouder werden.

Eenmaal we gestart waren met de selectieprocedure voor pleegzorg, was één ding heel duidelijk voor ons: wij zouden gaan voor perspectiefbiedende pleegzorg, langdurig met andere woorden. Hoe belangrijk het ook is dat er crisispleegouders zijn, voor ons leek het niets: van het een op het andere moment kan er telefoon komen met de vraag of er binnen een zeer korte tijd plaats is voor een kindje. Een kindje dat misschien enkel de kleertjes heeft die hij op dat moment draagt. Die voor een korte periode een warm nestje zoekt totdat hij terug kan keren naar zijn familie, of een pleeggezin voor langere duur. Ik zag ons dat wel doen op latere leeftijd, als we richting pensioen gingen en met minder zaken rekening moesten houden. En toch, raar maar waar: onze eerste pleegplaatsing werd een crisisplaatsing!

De komst van Lotte kwam voor iedereen onverwacht. Niemand van de hulpverleners van haar ouders was op de hoogte van het feit dat ze in aantocht was. En zo werd de kraamafdeling op die koude avond in november getrakteerd op een verrassings-cadeautje! Al snel werd het duidelijk voor alle betrokkenen dat Lotte niet met haar mama en papa mee naar huis zou kunnen gaan. Nadat haar mama vijf dagen later uit de kraamkliniek ontslagen werd, was er voor Lotte nog geen oplossing en werd ze voorlopig bij de prematuurtjes gelegd. Uiteraard kon dit niet te lang blijven aanslepen en werd er gezocht naar een crisispleeggezin die haar zo snel mogelijk zou komen halen.

Maar daar zat het probleem: er was geen crisispleeggezin beschikbaar… Wel was er juist een koppel goedgekeurd voor langdurige pleegzorg voor een kindje van 0 tot 12 maanden: Bert en Lindsay 😉 En dus liep alles wat anders dan normaal… We hadden amper informatie over haar achtergrond, kregen geen dossiervoorstelling, geen wenperiode, wisten nog niet welke pleegzorgwerker ons zou begeleiden,… we wisten alleen dat we haar zo snel mogelijk op moesten halen. Hoewel we huiverig waren toen we hoorden dat het om crisispleegzorg ging, beslisten we toch om in het avontuur te stappen. Op de dienst van pleegzorg wisten ze van onze twijfel, maar die werd al snel weggenomen toen ze vertelden dat ze gewoon meer tijd nodig hadden om perspectiefbiedende pleegzorg geregeld te krijgen.

De kennismaking met de jeugdconsulente, pleegzorgwerker en Lotte haar ouders kwamen dus allemaal op een later moment toen Lotte al een tijdje in ons warm nestje zat. Soms lopen de dingen nu eenmaal anders binnen pleegzorgland 😉

Denk je ook na om (crisis)pleegouder te worden? Neem eens een kijkje op http://www.pleegzorgvlaanderen.be voor meer informatie.

137. Overleg bij Robbe op school: altijd spannend!

Vandaag stond er een overleg gepland op de school van Robbe. We maakten begin dit schooljaar de afspraak dat we om de zoveel tijd even zouden samen zitten met zijn allen. Met zijn allen betekent: Bert en ik, de pleegzorgbegeleidster, Robbe zijn juf, de zorgjuf, de zorgcoördinator, het CLB en tenslotte nog een juf die hem af en toe individueel wat extra begeleidt. Het is duidelijk: er wordt geïnvesteerd in dat manneke 😉

Zondagavond kreeg ik echter een mailtje dat er meerdere juffen afwezig waren omdat ze getroffen waren door de griep. Twee van hen zouden eigenlijk aanwezig zijn op het overleg. Niet goed wetende of het door zou kunnen gaan, gingen Bert en ik vanmorgen naar zijn school,maar daar zaten ze inderdaad op ons te wachten. Het was blijkbaar geen probleem dat zijn juffen er niet waren, iedereen was goed op de hoogte. Dat is dus wel een teken dat er goed wordt samengewerkt.

Al bij al gaat het heel goed met Robbe. Hij voelt zich goed in zijn vel en is echt gelukkig op school, dat was voor de juffen net zo duidelijk als voor ons. Hij heeft echter wel nog een achterstand in te halen. Hij heeft afgelopen jaren gewoonweg geen rust in zijn hoofd gehad om zich net zo goed te kunnen ontwikkelen als zijn leeftijdsgenootjes. Jammer dat de vele zorgen en stress rond zijn situatie hem zo’n parten hebben gespeeld. Op school wordt alles op alles gezet om hem hierin verder te begeleiden en het is al fijn om te horen dat hij veel vooruitgang heeft geboekt.

Ook zijn gedrag is vrij goed… zolang alles voorspelbaar blijft, zodat het veilig aanvoelt voor hem. Gebeurt er iets onverwacht, dan kan zijn reactie net zo onvoorspelbaar zijn. Gelukkig gebeurt er niets extreems, maar hij moet nog leren omgaan met zijn emoties en vooral met de manier waarop hij deze uit. Het team op school denkt hiervoor echt wel in oplossingen en natuurlijk kan dit worden meegenomen bij zijn begeleidende therapie die hij krijgt bij de psycholoog. Robbe heeft in ieder geval al een goede band opgebouwd met zijn juf. Hij mag er dan ook zijn zoals hij is…

Met wat hulp en vooral heel veel begrip komt Robbe er ook wel, net zoals Lotte. Afgelopen vrijdag bewees hij maar eens hoe hij erop vooruit gegaan is. Het was grootouderfeest op school en daar hoort uiteraard een optreden bij. Een dansje in zijn zomerkleren, want het ging over op vakantie gaan. Zo’n situatie was iets waar hij vroeger heel moeilijk mee om kon gaan, het feit dat hij bekeken werd door al die mensen en de stress op zich. Deze keer heeft hij van de voorbereiding echt genoten, vertelde hij thuis hoe goed hij geoefend had op zijn dansje. Op de dag zelf was hij wel wat zenuwachtig maar hij heeft een mooi optreden gegeven samen met de andere kindjes! Weer een succeservaring rijker, wat zijn we trots op die lieverd!

136. Waarom ik niet kwaad kon worden toen ik Lotte betrapte met een schaar op de wc…

“Mama, ik ga even plassen!” Dat had eigenlijk al de eerste waarschuwing moeten zijn voor mij. Lotte is iemand die normaal nooit de tijd neemt om te plassen omdat ze het altijd te druk heeft met spelen. Ik moet haar er altijd aan herinneren om op tijd naar het toilet te gaan. Maar deze ochtend negeerde ik die waarschuwing dus. De tweede waarschuwing was dat dat plasje wel erg lang duurde…

Ik was druk bezig om Bert zijn duim te verzorgen en maakte me niet druk om Lotte die zo lang op de wc zat. “Het zal een grote boodschap zijn,” dacht ik. Maar nadat Bert zijn duim weer goed ingepakt zat, ging ik toch maar eens even bij onze meid kijken. De deur was toe. Ik gun iedereen natuurlijk zijn privacy als ze op het toilet zitten, maar toen ik ze hoorde roepen dat ze echt niks aan het doen was, deed ik die deur toch maar even open 😉 Dat was de derde waarschuwing die kon ik echt niet meer negeren.

En daar zat ze met haar pop, een panty en een schaar op haar schoot! Maar juist toen ik boos wilde worden, zegt ze heel trots: “Kijk mama, ik heb voor mijn pop een nieuwe jurk gemaakt van mijn kapotte panty! En ze heeft ook een onderbroekje en een hemdje gekregen zodat ze niet in haar blootje hoeft te staan…” Ik kon niet anders dan bewonderend toekijken hoe ze dat weer voor elkaar had gekregen! Ze voegt eraan toe: “Creatief he mama? Daarom HOU ik van mijn ADHD!”

Zeg nu zelf, dat is toch weer knap gedaan van haar?!

 

135. En zo lag Bert gisteravond onverwacht op de operatietafel…

Het begon als een fijne woensdagmiddag. Na het werk haalde ik Lotte en Robbe van de naschoolse opvang en gingen we op de koffie bij mijn zus. De kindjes konden nog eens met hun neefje en nichtje spelen en de zussen wisselden de nieuwste roddels uit 😉 We beslisten dat we die avond met zijn allen naar de McDonald’s zouden gaan, als Bert terug was van zijn werk. “Niet te lang hoor, want ik wil verder werken aan het ventilatiesysteem in het huis,” zei hij.

Zo gezegd, zo gedaan en eenmaal terug thuis maakte ik Robbe klaar om naar bed te gaan. Bert ging zo snel mogelijk aan de slag in het huis dat we aan het renoveren zijn… 20u: Robbe ligt in bed, maar slaapt nog niet. Lotte en ik kijken wat tv. Bert stormt binnen en zegt: “Pak de jung bijeen en breng me zo snel mogelijk naar de spoed!” Ik hoor hoe dringend het is maar vraag toch eerst: “Mag ik nog rap mijn BH gaan aantrekken?” Hij kijkt me aan en zegt: “Haal Robbe naar beneden en breng me naar het ziekenhuis, mijn duim ligt er bijna af!”

Pff stress alom natuurlijk, zowel bij ons als bij de kinderen… We hebben hem samen bij de spoedafdeling gedropt en daarna heb ik Robbe en Lotte naar Omi en Opa gebracht. Die werden voor de tv gezet met wat chips, dus dat kwam allemaal wel goed. En dus vertrok ik weer naar Bert om te kijken hoe het ging.

Het was er bloedheet, maar den deze hield haar jas aan hoor! Ik was nog steeds BH-loos en dat is in mijn geval geen cadeau om aan te zien 😉 Bij Bert waren ondertussen foto’s gemaakt en het was duidelijk: opereren! Zijn duim hing nog met een stukje vel vast, het bot was volledig gebroken. Prachtige breuk blijkbaar, hij had zijn duim heel netjes en recht afgekapt 🙂

Hoe is dat nu gebeurd? De lange ijzeren buis van het ventilatiesysteem is uit zijn hand geglipt en bovenop zijn duim gevallen. De onderkant van die buis was vlijmscherp en is dus als het ware als een mes naar beneden gevallen. Om 21u15 werd hij al de operatiekamer binnen gereden. De spoed bleek deze keer dus echt een spoedafdeling zonder urenlang wachten. Ondertussen kon ik snel naar huis, kleren halen voor Bert en ikzelf kon eindelijk mijn BH aan gaan doen 😉 Opa bracht de kinderen weer thuis en bleef nog even bij hen toen ik na de operatie nog even bij Bert ging kijken. Het was me het avondje wel hoor!

Hij heeft nu een pin in zijn duim gekregen en hopelijk geneest het ook mooi. Vandaag ben ik hem weer uit het ziekenhuis mogen gaan halen en ik kan jullie zeggen dat de kindjes erg blij en opgelucht waren toen ze papa aan de schoolpoort zagen staan!

134. Het oudercontact van Lotte.

Ik en oudercontacten, we gaan niet goed samen… Ik heb de neiging om ‘commentaar’ over de kinderen te zien als commentaar over mijzelf. Ik ben ook iemand waarbij vooral de negatieve dingen blijven hangen, terwijl het gesprek op zich positief was. Tel daarbij op dat ik vorig schooljaar 16 keer naar school ben mogen gaan voor een overleg omdat er zorgen waren over één van de kinderen en je begrijpt dat het niet mijn meest favoriete bezigheid is 😉

Maar afgelopen donderdag ging ik voor een positieve ervaring. Ik heb het idee dat het goed gaat met Lotte en hoop op school ook die bevestiging te krijgen. Als er echt problemen zouden zijn, hadden ze al wel iets laten weten, toch? Omdat Lotte al van jongs af aan ADHD gedrag vertoonde, maakten we na de derde kleuterklas de beslissing om haar naar het bijzonder onderwijs te laten gaan. Achteraf gezien absoluut de juiste keuze. Het tempo van het regulier onderwijs zou ze echt niet hebben kunnen volgen.

En daar zaten Bert en ik dan op de gang van haar school, te wachten totdat we naar binnen mochten. Toch altijd een spannend moment en ik was blij dat ik niet alleen moest gaan. Eenmaal binnen kregen we de belangrijkste vraag: hoe voelt Lotte zich? Dat was voor ons allemaal duidelijk: Ze gaat elke dag met een lach naar school. Zingt, danst en kwebbelt (!) er op los! Ze ligt goed in de groep en maakt van elke schooldag een feest.

Daarna volgden de resultaten. De juffen vertelden dat onze meid er super hard voor werkt, echt probeert om er het beste uit te halen, maar het gaat haar moeizaam af. Even is het toch wel confronterend om te horen hoeveel ze achterloopt op haar leeftijdsgenootjes in het gewoon onderwijs. Maar als je hoort dat ze flink luistert, inzet toont en zo goed haar best doet, kunnen we als (pleeg)ouders toch niet meer wensen van haar?!

Het is voor ons de bevestiging dat ze daar echt op haar plaats zit. Gelukkig krijgt ze daar de kans om op haar eigen tempo vooruitgang te maken en krijgt ze allerlei hulpmiddelen aangereikt om haar doelen te bereiken. Als hierbij haar welbevinden zo ontzettend goed is, kunnen we toch wel spreken van een super positief oudercontact, nietwaar?! Wij zijn dan ook heel erg trots op onze lieve meid.

Zet hem op lieve Lotte, je hebt al laten zien dat je een echte doorzetter bent en ook dat is heel belangrijk voor jouw toekomst! We houden zoveel van jouw zorgzame, creatieve en vrolijke persoonlijkheid. Wat heeft de wereld het getroffen met iemand zoals jij!

133. Hoe zag onze week eruit?

Ik merk dat ik wat minder vaak aan schrijven toe kom, dus krijgen jullie van mij vandaag een overzichtje van de afgelopen week. Ik heb me wederom voorgenomen om in deze nieuwe maand wat meer te bloggen, hopelijk lukt dat deze keer ook 😉 Op dit moment zitten ze samen naar de tablet te kijken, dus heb ik wat tijd om te schrijven.

Maandag begon niet zo lekker… Robbe was die ochtend boos om alles: hij wou zich niet aankleden, maar ik mocht hem ook niet helpen, hij wou niet ontbijten, maar hij wou wel het kommetje met de meeste cornflakes… het was gezellig dus 😉 Normaal gaat zo’n bui wel over als we eenmaal onderweg zijn naar school. Deze keer bleef hij er enorm in hangen en gaf hij zelfs aan dat ik tegen zijn juf moest gaan zeggen dat hij geen goede dag had. Dat heb ik dus maar gedaan en daarna ben ik gaan werken.

Daar dwaalden mijn gedachten vaak af naar Robbe. Ik had een paar dagen ervoor nog een blog geschreven over hoe goed het ging en hoe gelukkig mij dat maakt. “Mag ik zulke dingen nu nooit hardop zeggen? Het gaat daarna altijd weer mis.” Maar ik besefte ook dat ik niet meteen mocht gaan doemdenken. Ik pepte mezelf weer op, maar vond het toch spannend om hem van school te halen. (Het gedoe op zijn vorige school heeft toch wat littekens achtergelaten, ook bij mij.)

Terwijl ik op hem stond te wachten aan de schoolpoort stak zijn juf haar duim al omhoog naar mij. “Hij heeft een goede dag gehad hoor, niks aan de hand.” We houden het dus maar op een ochtendhumeur, er was niks aan hem te merken dat hij zich niet goed zou voelen. Opluchting alom dus 🙂

Dinsdag kreeg ik telefoon van de pleegzorgbegeleidster met de boodschap dat er binnenkort weer bezoeken met zijn mama worden opgestart. Omdat ik mij toch wel zorgen maakte over de snelheid waarop het zou gaan gebeuren, besloot ik haar de volgende dag terug te bellen. De psychologe waar hij af en toe naartoe gaat had me onlangs nog verteld dat ze graag had dat de afspraken bij haar beter worden afgestemd op de bezoeken die er gepland gaan worden. We gaan hem samen dus eerst maar eens fatsoenlijk voorbereiden op deze spannende gebeurtenis. Hoewel hij aangeeft dat hij zijn mama mist, is het ondertussen al meer dan een jaar geleden dat hij haar zag en merk ik dat het hem ook wel wat onzeker maakt. “Ik weet niet meer zo goed hoe ze eruit ziet en hoe ze praat…” zegt hij dan. Ik hoop vooral dat we zijn tempo kunnen volgen.

Woensdag was voor mij een vrije dag, maar helaas liet mijn auto het afweten en heb ik twee uur staan wachten voordat de Touring uiteindelijk mijn auto meenam. Erg koud en tegen de tijd dat ik thuis kwam, kon ik alweer richting school beginnen wandelen om de kinderen op te halen.

Donderdag heb ik toch wel met een zenuwachtig gevoel rondgelopen, omdat we die avond een oudercontact hadden op Lotte haar school. Ik vertel jullie hier over in een apart blogbericht… Robbe mocht vandaag met zijn klasje naar het bejaardentehuis. Een maandelijkse uitstap waar zowel de kleuters als de oudjes enorm van genieten 🙂 Leuk initiatief vind ik het!

Vrijdagavond gingen we naar Eindhoven om wat details te bespreken over onze keuken die we daar besteld hebben. De winkel ligt tegenover de IKEA en dat betekent dus 1 ding: Zweedse balletjes! Lotte heeft liever de kipsaté en was zelfs al een beetje paniekerig dat de IKEA ooit weg zou gaan. “Wat als ze die winkel gaan verbouwen?” Ik stelde haar gerust dat er in de omgeving nog twee winkels van IKEA zijn. “Maar zijn die dan wel hetzelfde mama?” Ik vertel haar dat die bijna hetzelfde zijn. “Maar ik bedoel: hebben ze daar ook die lekkere kip?!” hihi.

Dan de start van het weekend: dat betekent werken in de winkel voor mij, werken aan het huis voor Bert. Robbe en Lotte kijken altijd naar deze dag uit want dat wil zeggen dat hun babysit bij hen blijft, een super lieve meid! Soms zijn ze boos als mama een weekend vrij heeft, want dan komt Femke niet… 😉 Eenmaal terug thuis lag Lotte ziek in de zetel. Niet leuk, maar gelukkig was het van korte duur. Vandaag ging het echt al een stuk beter!

Vandaag werden we door de kinderen getrakteerd op een zalige luie zondag! Ze hebben geslapen tot 10u, wat een verwennerij. We zijn weer helemaal klaar voor een nieuwe week!