146. Slecht nieuws brengen na hun schooldag…

Sommigen hebben het misschien al gelezen op mijn Facebook pagina, we hebben afscheid moeten nemen van onze trouwe viervoeter Max… Hij was al bijna 12 jaar bij ons. Omdat het gisteren zo’n mooi weer was, wilde ik de kinderen te voet naar school brengen. Juist op het moment dat we klaar waren om te vertrekken zag ik dat hij wel heel erg stil in zijn hokje bleef liggen.

Robbe vroeg dan ook meteen: “Is Max dood?” Ik hou er niet van om te liegen, maar ik wilde hen niet naar school sturen terwijl ze juist slecht nieuws gehad hadden. Ik besloot dus om te zeggen dat hij gewoon lekker lag te slapen. En zo wandelden we op het gemak naar school. Wat waren ze vrolijk: huppelen, zingen en maar babbelen. Ondertussen probeerde ik mijn tranen te bedwingen omdat ik steeds aan Max moest denken.

Ik heb op de terugweg naar huis Bert verteld wat er thuis gebeurd was en hij heeft de namiddag vrij genomen om Max in de tuin te kunnen begraven. Ik vond het een moeilijke afweging in verband met de kinderen, maar ik had toch het liefste dat hij begraven was voordat de kinderen uit school kwamen…

Zo vrolijk als altijd kwam die lieve Lotte uit school en ik kon alleen maar denken aan het feit dat ik dadelijk haar hartje zou breken met het slechte nieuws… En nog maar te zwijgen over Robbe, die al eens graag bij Max ging zitten om rustig te worden als hij het moeilijk had.

Maar uiteindelijk was het vooral Lotte die liet zien dat ze verdrietig was. Heel moeilijk, want ze is altijd het zonnetje in huis. Robbe stelde vooral vragen en wilde weten waar Max nu lag. Ik stelde voor om ’s avonds een sterretje aan de hemel uit te kiezen en te zeggen dat Max nu daar is. We gaan dit weekend iets moois maken voor op zijn grafje, hopelijk helpt dat ook bij de verwerking.

Deze nacht is Robbe drie keer wenend wakker geworden… Ben hem dus regelmatig moeten gaan troosten. Vandaag kwam hun babysit en ook zij merkte wel dat ze verdrietig waren, maar ze is er lekker met hen op uit getrokken om hun gedachten wat te verzetten ❤ Lotte is naar een kinderfeestje nu en ik kreeg al een berichtje dat ze zich daar amuseerde, gelukkig maar.

Spijtig genoeg moeten ze ook met zulk verdriet om leren gaan. We vertellen hen maar weer dat het ok is om verdrietig te zijn. “Praat er maar over, anders blijft het aan je hartje plakken.”

Het is voor ons een troost dat hij geen pijn had en dat het in zijn slaap is gebeurd. Ik kreeg van jullie super veel berichtjes, heel lief! ❤

Volgende keer hopelijk weer beter nieuws.

145. I am one happy hooker!

Sorry voor alle mannen die via een zoekopdracht in Google op deze pagina terechtkomen, ik vrees dat ik jullie moet teleurstellen: ik ben geen gelukkige hoer… ook geen ongelukkige trouwens 😉 Ik kan de laatste tijd weer ontzettend genieten van het haken. ’s Avonds lekker met mijn wolletjes bij de televisie om wat te zitten hobby’en. Ik zou echt willen dat poetsen ook een hobby van me was, maar helaas… Het strijkijzer wordt alleen boven gehaald voor de strijkkralen en mijn ramen was ik alleen als ik er een nieuwe raamtekening op wil maken.

Het lukt me tegenwoordig wel best goed om mijn projectjes af te maken, al doe ik op Pinterest eigenlijk veel te veel nieuwe ideeën op. Ik maakte een tijdje geleden al eens dit leuke jurkje voor Lotte en afgelopen week een keukenschortje met glittergaren.

Nu wil Robbe ook wel eens dat ik iets voor hem maak en al die dekentjes is hij ondertussen wel beu geloof ik. Er zit dus niets anders op dan mij eens aan een patroon te wagen voor een knuffeltje denk ik. Ik haak liever wat op gevoel, zonder al dat tellen. Maar voor Robbe maak ik graag eens een uitzondering.

Naaien doe ik ook graag (deze blog gaat echt de verkeerde bezoekers trekken vrees ik 😉 ) Het nadeel vind ik dat dat te veel plaats in beslag neemt, waardoor ik er alleen aan begin als ik een paar weken vakantie heb in de zomer. Gelukkig is er in het nieuwe huis een mooie hobbykamer voor mij voorzien. Het gevaarlijke van al mijn hobby’s is dat ik niets kan laten liggen in de winkel. Een nieuw bolletje wol, een prachtig stofje voor een jurkje en wat dacht je van al die leuke notitieboekjes voor het bloggen?! Die ruimte heb ik dus echt wel nodig!

En jullie? Hebben jullie nog leuke hobby’s?

Lees ook:  109. Ik haakte een jurkje voor Lotte.

                    56. Help! Mijn vrouw heeft een hobby!

144. Robbe, een jaar later.

Een jaar geleden brachten Robbe en ik veel tijd met elkaar door… teveel eigenlijk. Hij hoorde gewoon elke dag naar school te gaan, maar hij mocht niet. Zijn gedrag op school was zo erg uit de hand gelopen dat hij daar niet langer welkom was. We wisten dat hij niet gemakkelijk was, maar we wisten ook waar zijn gedrag vandaan kwam. Hij voelde zich in de steek gelaten, hij voelde zich niet goed genoeg. Bezoeken met zijn mama die van het ene op het andere moment niet meer doorgingen, hij begreep er niets van. Eén ding was voor hem zeker: het lag vast aan hem…

Zo vielen we plots in een crisis waarbij onmiddellijk psychologen en psychiaters werden opgetrommeld. Er moest een diagnose komen om hem op het bijzonder onderwijs te krijgen. We zijn nu een jaar verder en Robbe kreeg geen diagnose, Robbe gaat niet naar het bijzonder onderwijs. Robbe heeft gewoon een plekje nodig waar hij begrepen wordt en vooral: waar hij Robbe mag zijn.  En dat plekje hebben we gevonden!

Robbe zit op het gemeenschapsonderwijs, een staatsschool zoals het genoemd wordt. En dat lijkt hier veel vooroordelen te krijgen. Ik zeg wat veel mensen denken en niet hardop zeggen: er zitten veel verschillende nationaliteiten op deze school en dat lijkt voor velen een reden te zijn om hun kind hier niet heen te sturen. Ik ben blij dat Robbe leert over andere culturen: enthousiast vertelde hij over het suikerfeest van zijn kameraadjes. We kunnen hen niet vroeg genoeg leren dat we allemaal evenveel waard zijn.

Hij werd er opgenomen door een team van juffen, zorgleerkrachten en door zijn klasgenootjes. Als ik ’s morgens voorbij zijn speelplein rijd, zie ik hem vrolijk rondrennen, als ik hem na school ga halen, moet ik zeuren om hem mee te krijgen omdat hij nog snel een balletje wil trappen met zijn vriendjes.

Robbe mag zijn wie hij is. Ik zie hem groeien en sterker worden. Maar ik zie ook dat de gebeurtenis van een jaar geleden een litteken heeft nagelaten… Zo gooide hij laatst met een knikker een raam van de school stuk. Dat zijn ongelukjes die kunnen gebeuren, maar zijn grootste zorg was dat de kindjes en de juf hem de volgende dag niet meer wilden… Opgelucht komt hij dan thuis: “Ze wilden nog steeds mijn vriend zijn.” Hij is er dus nog steeds niet gerust in dat mensen hem niet in de steek zullen laten.

Ze laten hem dat op school ook altijd horen: iedereen maakt wel eens een foutje, maar je blijft altijd mijn vriend. Ze zien wat hij nodig heeft. Na dit schooljaar zal hij naar het eerste leerjaar gaan. Een andere juf, een andere speelplaats en dus veel om zich zorgen om te maken. Daarom krijgt hij een iets intensiever traject om daar kennis te maken de komende maanden.

Hij ging dit weekend voor de tweede keer naar een verjaardagsfeestje van een klasgenootje en beide keren heeft hij zich geamuseerd en kreeg ik te horen dat hij flink was geweest. Wel verlegen in het begin, maar uiteindelijk met goeie rode wangen thuis gekomen 😉 Ik en onze omgeving hebben hem het afgelopen jaar helemaal zien openbloeien. Daar horen uiteraard ook de nodige streken bij, maar die nemen we er met veel plezier bij!

10 dingen die ik eigenlijk niet hardop durf te zeggen.

Ik krijg van jullie vaak superlieve reacties dat ik het zo goed doe met de kinderen, dat ik zo’n goeie mama ben… Sorry mensen, dat beeld zal verdwijnen na het lezen van deze (te) eerlijke blog. Ik biecht jullie 10 dingen op die ik eigenlijk niet hardop durf te zeggen. Please don’t judge me 😉

 1.Dat zijn geen snoepjes, maar grote-mensen-vitamientjes.

Ik maak de kinderen wijs dat die doos met dropjes eigenlijk een doos is met grote-mensen-vitamientjes. Fijn dat ze het zonder vragen geloofden, minder fijn dat ze aan de caissière van de winkel ook even vertelden dat dat de vitamientjes voor mama zijn. Wat voelde ik me betrapt!

2. Morgen mogen ze weer naar school.

Heerlijk die vakanties! Zo lang naar uitgekeken en dan is het eindelijk zo ver: lekker heel de dag thuis bij mama. Na een dag of vijf begin ik toch net zo enthousiast af te tellen naar de dag dat ik ze weer naar school mag brengen hoor.

3. Ik koop de kinderen om.

Soms, heel soms, koop ik Robbe en Lotte om zodat ze niks tegen papa zullen vertellen. Zo ben ik eens met de auto tegen een paaltje gereden. “Jullie krijgen allebei een snoepje als jullie straks niets tegen papa zeggen.” Geschrokken en helemaal onder de indruk knikten ze instemmend. De hele dag hebben ze er geen woord meer over gezegd… totdat Bert thuiskwam: “Papa, papa! Mama heeft tegen een paaltje gereden!”

4. Brak ik maar eens een been.

Zoals elke moeder ben ik regelmatig moe. Hoe graag ik de kinderen ook zie, soms ben ik echt even toe aan rust. Laatst toen ik bij een zebrapad overstak dacht ik: “Er mocht best een auto zachtjes tegen mij rijden… hard genoeg dat ik mijn been breek en ik dus niets kan en mag doen, gewoon platliggen.” Nu niet allemaal gas geven als je mij ziet oversteken morgen, ik ben mijn leven nog niet beu 😉

5. Ga slapen, ik heb zin in chips.

Wat kan ik ’s avonds toch verlangen naar het moment dat ze hun oogjes dicht doen zodat ik alles kan gaan eten dat ik hen al de hele dag verboden heb om te eten!

6. Stop met die kunstwerkjes!

Vooral Lotte kan er wat van, wat is ze creatief: knutselen, kleuren en verven. Ik probeer elke keer weer positief te reageren, maar tegelijkertijd denk ik: “Stop met die rommel te maken, waar moet ik het allemaal laten?!”

7. Ik laat ze bewust zeuren bij papa.

Jullie weten het ondertussen wel: ik eet graag. En wat hou ik van McDonald’s. Laat Bert daar nu echt een hekel aan hebben. Wat is het dan toch fijn als je twee kinderen hebt die je de opdracht kan geven om te gaan zeuren bij papa om naar de McDonald’s te gaan!

8. Ik bel naar de politie.

Als ze niet luisteren dreig ik ermee naar de politie te bellen. Ik weet het, het is zo fout, maar he mijn moeder deed het ook…

9. Ik zeg om 18u dat het bedtijd is.

Als ik merk dat Robbe helemaal uitgeput is van zijn schooldag durf ik hem al eens wijs te maken dat het 19u is in plaats van 18u… Tijd om naar bed te gaan dus. Klok leren lezen? Daar zie ik het nut nog niet van in 😉

10. Huiswerk aftekenen dat ze niet gedaan heeft.

Ik weet het, deze kan eigenlijk echt niet… maar soms, als ik echt geen zin heb om die avond alweer met Lotte aan haar dagelijks leeswerk te zitten, zet ik een handtekening terwijl ze dus in werkelijkheid niets gelezen heeft.

Voor de rest ben ik overigens best wel ok hoor 😀 En jullie? Hebben jullie nog iets op te biechten?

142. *Win een checkpad*

De vakantie is alweer een paar dagen voorbij en we leven weer volgens ons normaal dagelijks ritme. Iets wat vooral voor Robbe extra veel rust geeft, want dat dagelijks ritme zorgt voor een bepaalde zekerheid die hij zo nodig heeft. Om ons ochtend- en avondritueel rustig te laten verlopen gaf ik hem een checkpad. Ik vertel jullie wat het is en nog leuker: Ik mag er van kauwsieradenenmeer.nl eentje weggeven aan één van jullie!

Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben die zich ’s morgens moet gedragen als een politieagente om de kinderen klaar te krijgen om naar school te gaan: “Robbe opstaan, ga eens plassen, Lotte je moet niet een tweede onderbroek aandoen, maar eerst je oude onderbroek in de was gooien en dan een nieuwe aandoen…” Ik werd er gek van als ik mezelf bezig hoorde. Zo kwam ik uit bij de checkpad en ik moet zeggen dat hij hier erg in de smaak valt. Ik gaf hem voorlopig aan Robbe omdat hij zo’n nood heeft aan structuur, maar eigenlijk heb ik er voor Lotte ook eentje nodig. Haar medicatie voor haar ADHD werkt ’s morgens nog niet en dan kan dit voor haar echt een goed hulpmiddel zijn.

Hoe werkt het?

De checkpad is een leuk apparaatje waarop je je eigen checklijst kan maken. Je plakt de magneetjes van bijvoorbeeld ‘tandenpoetsen’ bovenaan en eindigt na alle taakjes bij de ‘boekentas’ om naar school te vertrekken. Telkens als ze iets hebben uitgevoerd kunnen ze het blokje achter het magneetje verschuiven van wit naar blauw en zo werken ze zelfstandig hun ochtendritueel af. Zo moet ik tussendoor dus niet meer zeggen wat ze moeten doen, de afspraak is dat ze nog 10 minuutjes tv mogen kijken als ze alles hebben gedaan wat op hun checkpad staat, werkt prima hier!

Ook ’s avonds gebruik ik hem voor Robbe, maar dan vooral om discussies te vermijden. Hij gaat zich dan zonder teveel commentaar klaarmaken om te gaan slapen omdat het nu eenmaal op zijn nieuwe hebbedingetje staat en die heeft voorlopig altijd gelijk 😉 Hopelijk blijft dat zo!

Win jouw eigen checkpad!

Kan jouw kind ook wel wat extra houvast bij de ochtend- of avondroutine gebruiken? Ga dan naar mijn facebookpagina,  like en deel het bericht en ook de pagina zelf. Geef onder het facebookbericht aan voor wie je de checkpad wil winnen en in welke kleur (rood of blauw). Ik maak de winnaar bekend op woensdag 20 maart. Veel succes!

 

 

 

141. “Pleegzorg is een goedkope manier voor adoptie.”

Op mijn facebookpagina heb ik nu zo’n 800 volgers en ook deze blog wordt al best goed gelezen. De meeste lezers hebben een hart voor pleegzorg of kennen mij persoonlijk. Toen ik anderhalf jaar geleden begon met schrijven had ik nooit gedacht dat zoveel mensen ons verhaal zouden volgen. Afgelopen zomer probeerde ik in mijn vakantie nog meer lezers te trekken door wat meer uren in mijn blog te steken. Dat resulteerde die maand ook meteen in een verdrievoudiging van het aantal bezoekers op mijn site, maar in combinatie met mijn werk en gezin vind ik het moeilijk om aan dat tempo door te schrijven. Een paar weken geleden wou ik eens kijken of het effect had om een blog te schrijven voor mamaplaats maar ik kreeg best wel wat commentaar over mij heen…

Meer lezers = meer meningen.

Het is natuurlijk logisch dat je op een platform met 70.000 volgers veel meer kans hebt op commentaar dan op mijn bescheiden blog met 800 volgers. Toch schrok ik wel van de reacties die ik daar kreeg. Ik schreef over onze eerste kennismaking met Lotte. Een heel mooie dag, maar uiteraard ook een dag waarop ik met verschillende emoties rondliep. We waren ontzettend gelukkig omdat we eindelijk voor een kindje mochten gaan zorgen, maar ik leefde tegelijkertijd ook mee met haar echte ouders.

De site besloot mijn artikel ook op hun sociale media te plaatsen om zoveel mogelijk mensen te kunnen bereiken. En dat lukte… Maar ik kreeg al snel het verwijt dat ik een verkeerd beeld schep van pleegzorg, dat pleegzorg altijd tijdelijk is, dat ik de moederrol niet mag afpakken, noem maar op. Ik heb mezelf nog even kunnen inhouden om te reageren, maar toen men opperde dat ik pleegzorg gebruikt heb om op een goedkope manier aan adoptie te doen, kon ik niet anders dan reageren 😉

Sommige kinderen kunnen niet terug naar huis.

Bij pleegzorg zorg je tijdelijk voor een kind totdat de ouders de zorg weer kunnen opnemen, maar het komt ook voor dat een kind niet kan terugkeren naar de papa en mama. Ik ben lid van verschillende pleegzorgforums en heb het vermoeden dat dat best vaak voorkomt zelfs. Lotte komt ook uit zo’n situatie waarvan we weten dat er bij haar ouders nooit een verandering zal komen waardoor ze terug naar huis zou kunnen gaan. Dat weet Lotte, dat weten wij als pleegouders en dat weten ook haar papa en mama. En iedereen lijkt zich daar goed bij te voelen.

Ik weet dat mensen op sociale media grof uit de hoek kunnen komen en eigenlijk zijn discussies alleen maar goed om meer lezers te trekken, maar ik moet toegeven dat het me toch wel geraakt heeft. Ik heb me al meerdere keren moeten bewijzen dat ik niet adoptief ingesteld ben en dat allemaal omdat we zelf geen kinderen konden krijgen. Ik ben wel zo eerlijk om toe te geven dat ik waarschijnlijk niet aan pleegzorg was begonnen als we die moeilijkheden met onze vruchtbaarheid niet zouden hebben, maar we hebben heel bewust gekozen voor pleegzorg in plaats van adoptie. Voor ons was het niet belangrijk om een kindje te hebben, we wilden er gewoon graag voor zorgen, een doel hebben in ons leven.

Ik heb me in het verleden al laten uitkafferen door de echte mama, maar toch bleef ik rustig omdat ik een goede band wilde creëren. De keren dat ik voor niks naar een bezoekruimte ben gereden met een huilende baby op de achterbank zijn niet meer op twee handen te tellen, maar nooit wilde ik opgeven. Ik bleef alle moeite van de wereld doen om de mama en papa een rol te geven in het leven van de kindjes. Gelukkig met resultaat, want wat is het fijn dat Robbe en Lotte niet moeten kiezen. Hun ouders blijven belangrijk voor hen, hoe klein hun rol ook is en dat is deels omdat ik er zo voor ben blijven gaan in de beginjaren dat ze bij ons kwamen wonen.

Stoppen of doorgaan op Mamaplaats?

Ik kreeg naast de negatieve commentaar gelukkig ook fijne en hartverwarmde reacties en ik ben gemotiveerd om hen de rest van ons verhaal te vertellen. Ik moet nu ook wel toegeven dat 1 zo’n slechte commentaar veel langer blijft rondspoken in mijn hoofd dan 10 goede reacties, maar ik zal niet de enige zijn op dat gebied 😉

Ik blijf voorlopig dus blogs schrijven op de site en ga vervolgens met mijn dikke kont op mijn handen zitten om niet te kunnen reageren 😉