157. Naar Assepoester de musical.

Enige tijd geleden kreeg ik de ingeving om een dagje uit te plannen met de meisjes en een apart dagje voor de jongens. Bert zou met Robbe en opa naar Monsterjam gaan in het Sportpaleis in Antwerpen. Ik zou met Lotte en omi naar de musical van Assepoester in het Ethias theater in Hasselt gaan. Het uitje van de mannen werd door het Sportpaleis verschoven naar september, maar voor ons (en vooral voor Lotte) was het gisteren de grote dag…

Last minute een jurk zoeken.

Zondagochtend kwam ik erachter dat er ook een verkleedwedstrijd zou zijn. Iedereen die verkleed naar de voorstelling zou komen, maakte kans op een verrassing en zou bovendien het podium op mogen komen. Lotte heeft zowat elke prinsessenjurk in haar verkleedkist liggen, maar die van Assepoester ontbrak blijkbaar nog. Deze gekke mama ging 2 uur voor vertrek dus nog op zoek naar een Assepoesterjurk 😉

Een huis vol glitter.

In de winkel vond ik er eentje die geschikt was voor kinderen van 4 tot 6 jaar. Lotte wordt 9 dus de kans was klein dat hij zou passen. Toch nam ik het risico, ik kon hem nog altijd terugbrengen. Eenmaal thuis bleek de maat van het jurkje niet het grootste obstakel…

Vanaf het moment dat ik de jurk uit de verpakking haalde, is mijn huis veranderd in een glitterfestijn… mijn auto ook trouwens. Niet normaal hoeveel glitter hij achterliet! Maar Lotte straalde (of kwam dat door de glitter?) en hij zat als gegoten. Uitdoen was voor haar geen optie meer 😉

“Nu kan ik meedoen aan de wedstrijd en mag ik op het podium!” Ik legde haar uit dat niet iedereen kon winnen, om eventuele teleurstelling te voorkomen, maar haar reactie was: “Oh dat is jammer voor de andere kindjes hè…” Hahaha!

Hoe was de voorstelling?

We hebben er alledrie van genoten, maar Lotte uiteraard het meest. De show werd gebracht met een leuke dosis humor en de special effects waren erg mooi, het was de moeite waard! In plaats van twee stiefzussen was er nu sprake van een stiefbroer en -zus, erg tof en hedendaags gebracht.

Hoewel Lotte niet als winnaar uit de bus kwam, mocht ze na afloop toch met de volledige cast op de foto, wat was ze fier!

Ze heeft al beslist dat ze ook naar de musical van Aladdin wil 😉

En de jongens?

Bert en Robbe zijn gisteren fijn gaan zwemmen samen. Robbe vroeg daar al een tijdje om, maar omdat Bert druk bezig is aan het huis, was het er nog niet eerder van gekomen. Hun dagje weg hebben ze nog tegoed in september.

Deze morgen zei Robbe dat hij in de kring op school wou vertellen over zijn leuke dag. Ondertussen ging Lotte naar het toilet en riep dolenthousiast: “Wow een glittertoilet!” En vervolgens zei ze: “Ik heb gisteren ook een beetje glitter doorgeslikt… krijg ik dan vandaag glitterkak?” Meer nieuws daarover later 😉

156. “Mama, ik ben trots op mezelf!”

Gisteren was het buitenspeeldag. Dat betekent dat er in de speeltuin hier vlakbij van alles te doen zou zijn voor de kinderen: schminken, spelletjes en springkastelen. Ze keken er al even naar uit, maar uiteindelijk hebben Lotte en Robbe de hele middag hier binnen gezeten…

De tandarts.

Robbe had om 12u een afspraak bij de tandarts omdat hij een gaatje in zijn kies had. Hij vond het wel een beetje spannend, maar we wisten dat er daarna nog een hele leuke namiddag te wachten stond. Helaas liep dat net even anders.

Omdat hij al een tijdje last had van zijn kies besloot de tandarts hem een verdoving te geven voor het vullen. Hoe goed ze ook haar best deed om die enorme spuit te verstoppen, Robbe wist hoe laat het was. Ik zag hem bibberen in de stoel en hij kneep behoorlijk in mijn hand. Maar hij hield zich flink, zodat de tandarts haar gang kon gaan. Een vrouw met ontzettend veel geduld en hoewel het nooit fijn is om naar de tandarts te gaan, maken Lotte en Robbe er nooit een probleem van. Dat is echt door haar lieve en rustige aanpak.

Eruit met die kies.

Helaas bleek de kies er te erg aan toe te zijn en moest hij hem laten trekken. Nog maar wat verdoving erbij dus. Weer hield hij zich rustig terwijl ik zag dat het pijn deed. We vertelden hem constant hoe trots we op hem waren. Terwijl de tandarts haar werk deed, kreeg hij zijn eerste tandendoosje in zijn hand die hij juist had uitgekozen. Jammer dat zijn eerste tandje er op deze manier uit moet… Maar de klus was snel geklaard en we mochten weer naar huis.

Zo fier als een gieter.

We zitten in de auto en weer zeg ik hem hoe fier ik wel niet ben op hem. Dat ik zag dat het wel een beetje pijn deed en dat hij bang was. “Mama vindt dat ook altijd een beetje eng zo’n spuit, maar nu kan dat tandje geen pijn meer doen in je mond. Wat was je super flink zeg!” Hij glunderde. “Ik wil mijn tand aan Omi laten zien.” Dus eerst snel naar Omi en dan naar huis, hopen dat de verdoving snel uitgewerkt zou zijn zodat we naar buitenspeeldag konden vertrekken.

Dikke lip.

Hij is thuis rustig met de playmobil gaan spelen, maar toen hij naar me toe kwam om wat drinken te vragen, zag ik dat zijn lip helemaal dik was geworden. Hij had door de verdoving niet gevoeld dat hij heel zijn lip kapot had gebeten! Zo hebben we dus ijsblokje na ijsblokje erop gelegd om de zwelling wat te minderen. Uiteindelijk was het al 17u toen hij eindelijk een beetje normaal kon praten. Om 18u heeft hij best goed kunnen eten en ’s avonds is hij flink naar bed gegaan. Ik stopte hem onder en hij zei: “Mama, ik ben trots op mezelf!” De lieverd, natuurlijk mocht hij dat zijn, dat waren we allemaal!

Vandaag werd hij wakker en zijn lip zag er niet uit! Hij heeft waarschijnlijk in zijn slaap weer op zijn lip gebeten. Dit was het resultaat:

We hebben even getwijfeld vanmorgen, maar hij is vandaag dan toch een dagje bij Omi gebleven. Morgen zal het wel weer wat beter gaan en hij gaat graag terug naar school. Al is het maar om te vertellen hoe trots hij is.

Gisteravond stond hij bij me toen ik aan het bloggen was. Hij weet sinds kort dat mama blogt en dat dat niet alleen betekent dat hij zomaar speelgoed krijgt opgestuurd om te testen, maar dat ik ook schrijf over onze avonturen samen. “Jij moet ook schrijven dat ik zo flink was bij de tandarts, mama. Zet dat maar op je blog.” Tadaaa! Bij deze dus een blogbericht op verzoek van die flinke Robbe 😉

155. Leuke weetjes over Lotte en Robbe.

Kinderen zouden moeten komen met een handleiding nietwaar? Elk kind heeft toch zijn eigen gewoontes en ‘mankementjes’ 😉 Ik vertel jullie wat over die van Robbe en Lotte. Maar ik begin met een paar weetjes…

Van alles wat.

Robbe is een temperamentvolle jongen. Als hij boos is kan je maar beter een stapje achteruit zetten, maar hij is ook ontzettend lief en aanhankelijk. Met zijn prachtige oogjes charmeert hij er op los. Dat komt misschien omdat hij deels Italiaans bloed door zijn lijfje heeft stromen. Maar dat is nog niet alles: zijn mama is Spaans/Italiaans en zijn papa Spaans/Pools.

Van Lotte beweren de ouders overigens dat ze zigeunerbloed heeft.

Lotte is in haar klas het enige meisje en dat vindt ze geweldig. Ik maakte mij ontzettend druk en vond haar maar zielig tussen al die jongens. Gelukkig is Lotte qua uiterlijk een echt dametje, maar kan ze ook een echte wildebras zijn die overal in en op klautert.

Robbe heeft in het echt een lange naam, een heel lange naam! Zijn voornaam kan hij ondertussen schrijven, maar weet dat als hij zijn volledige naam moet schrijven, hij 26 letters moet neerpennen!

Lachen met hun uitspraken… of zij met die van mij.

Lotte leert momenteel alles over water op school. Als Robbe de kraan te lang laat openstaan roept ze al snel: “Robbe, zet die kraan uit want dat is watervoorspelling!” hihi.

Robbe zit elke keer weer te gniffelen als ik tegen Bert zeg dat er een factuur in de brievenbus zat. Ik word natuurlijk niet blij als ik er weer eentje in mijn handen heb, maar de reactie van Robbe maakt veel goed… “Oh mama zei factuur! Fuck-tuur!”

Smakelijk eten.

Lotte houdt overduidelijk van kaas. Als ik vraag wat ze wil eten, antwoordt ze steevast met: “Doe maar macaroni met kaas en ham, een croque monsieur (tosti) of een pizza.” Bij elk ander gerecht belandt er trouwens een overdosis aan tomatenketchup op haar bord. “Ketchup is life, mama.”

Robbe peutert in zijn neusje totdat hij er een snotje uithaalt. Als ik dan zeg dat dat niet netjes is, zegt hij: “Maar ik heb honger mama!” Waarna het snotje in zijn mond verdwijnt…

Slaap lekker.

Lotte is altijd al een friemelmie geweest. Al sinds ze een baby was draaide ze het randje van haar kleertjes tussen wijs- en middelvinger. Zo friemelde ze zich in slaap. Ondertussen is ze acht jaar en friemelt ze meer en meer 😉

Robbe slaapt nooit met een kussen. Hij gebruikt een laken dat hij volledig opfrommelt en daar legt hij zijn hoofd op terwijl hij met het puntje van het laken prult. Dat laken ziet er heel mooi uit ondertussen haha!

Voor de rest zijn ze best normaal hoor 😉

Voilà, nu kennen jullie die deugnieten nog een beetje beter…

Wil je meer weten over ons hele gezin? lees dan hier verder: Wie zijn wij?

154. Krijgt tegenwoordig ieder kind een label?

“Vroeger was het gewoon een druk kind, nu hebben ze allemaal ADHD.” Een opmerking die ik veel hoor en waar ik echt de kriebels van krijg. Ik moet toegeven dat ik voorheen hetzelfde oordeel had… totdat ik zelf te maken kreeg met ADHD. Als ik soms zie hoe de ontwikkeling van Lotte belemmerd wordt hierdoor, breekt mijn hart. Lotte ziet alles, maar dan ook echt alles. Om zelf een idee te krijgen van haar wereldje werd mij eens gezegd dat ik me moest voorstellen alsof ik naar het nieuws keek. Elke 2 seconden werd er overgeschakeld naar een andere zender en dan weer terug naar het nieuws. Hoeveel kreeg ik na een half uur uiteindelijk mee van die nieuwsuitzending? Precies! Niet veel…

De gevolgen van ADHD.

De hersenen van een kind met ADHD zijn effectief anders ontwikkeld dan van iemand zonder ADHD. Dit zorgt ervoor dat Lotte geen ‘rem’ heeft en constant moet worden bijgestuurd. Ik kan haar de opdracht geven om haar sokken boven in de wasmand te gooien en dan gebeurt er 9 van de 10 keer hetzelfde: ze neemt haar sokken van de vloer, gaat de trap op en kijkt me vragend aan… “Wat moest ik ook alweer doen mama?” Ze vliegt zonder na te denken mensen ongevraagd rond hun nek en als ze iets wil vertellen doet ze dat gewoon, of er nu eigenlijk iemand anders aan het woord was of niet.

Dit alles maakt haar ook spontaan, lief en ze heeft overal een oplossing voor. Het is een echte ‘plantrekker’ op haar eigen creatieve manier. Met behulp van haar dagelijkse dosis medicatie kan ze veel beter functioneren, al is het nog moeilijk om zich goed te kunnen concentreren. Die medicatie is niet bedoeld om haar rustig te krijgen, maar juist om dat deel van de hersenen dat minder goed werkt een boost te geven.

Een labeltje voor iedereen?

Het feit dat ze een label kreeg bij de kinderpsychiater vind ik niet hip, wat sommige mensen misschien denken. maar het geeft me de juiste handvaten om met haar om te gaan. Ik heb de moeite gedaan om zoveel mogelijk over ADHD te leren, wat mij helpt om veel meer te verdragen van haar ADHD-gedrag. Ook is het label nu eenmaal nodig om bijzonder onderwijs te mogen volgen, waar ze de kans krijgt om op haar tempo te ontwikkelen in een klasje met slechts 9 kindjes. Ik heb dus niet om een label gevraagd om erbij te horen 😉

Oordelen van andere ouders.

Omdat Lotte in een klas zit met type 3 (gedragsproblemen zoals bv ADHD) en type 9 (ASS), praat ik aan de schoolpoort veel met mama’s van kindjes met ASS. Ik hoor dat ook zij regelmatig te maken krijgen met onbegrip in hun omgeving. Het is heel fijn dat er bijzonder onderwijs is, waar men begrijpt waarom ze zich soms anders gedragen. Maar tijdens hun hobby, sport of zelfs gewoon in de speeltuin voelen ze de blikken van andere ouders die oordelen over hun ‘raar’ kind.

Ook onze Robbe heeft nood aan regelmaat en voorspelbaarheid, dus ik kan me wel een beetje inbeelden hoe moeilijk het soms is om een mama van een ASS kindje te zijn. Dat maakt de moederliefde voor een kind natuurlijk niet minder. Als mama ga je er gewoon voor en vecht je als een leeuwin om hen alle kansen te kunnen geven.

En wat met mijn oordelen?

Omdat ik zelf te maken kreeg met ADHD en ASS, ben ik op dat gebied niet slecht bezig. Als ik in de winkel een kind kei hard hoor krijsen, denk ik niet meteen: “Het moest de mijne eens zijn…” Ik denk terug aan de tijd dat ik met Robbe op dezelfde manier door de supermarkt ging. Ik weet nog steeds niet waarom hij zo tekeer ging, maar misschien was hij gewoon bang en kon hij zichzelf niet goed duidelijk maken. Mensen die zomaar over het karretje buigen en hem over zijn hoofd aaiden, daar was hij bijvoorbeeld helemaal niet van gediend…

En toch, ik betrapte me er laatst ook op dat ik mijn oordeel klaar had. Ik las op een blog van een mama van drie kinderen dat haar zoontje hoogbegaafd was. Het eerste wat in mij opkwam was: “Moet dat nu echt zo gezegd worden dat ze goed kunnen leren?” Ik zou zelfs het woord opscheppen in de mond durven nemen. En ‘last’ zal haar kind er toch zeker niet van hebben?

Nu ik het zelf schrijf, voel ik mij wel wat schuldig hoor. Ik had ervoor al met 2 mama’s gesproken over hun hoogbegaafde kinderen en dan dacht ik altijd: “Je moet blij zijn dat ze zo goed mee kunnen op school, die van mij zit op het bijzonder onderwijs omdat ze niet mee kan…”

Hoogbegaafdheid is ook geen cadeau.

Ik ben gaan verder lezen op de blog van Ilse en al snel realiseerde ik me dat ook ik onterecht mijn oordeel klaar had. Haar zoon heeft ook zijn ‘struggles’, net zoals Lotte dat heeft. Hoogbegaafdheid kan ontzettend frustrerend zijn voor het kind en voor Ilse was het vooral heel erg om te horen dat hij ongelukkig was op school. Over hun weg kan je hier meer lezen. Het heeft mij alleszins geholpen om een eerlijker beeld te krijgen.

Ik denk dat het goed is dat we als ouders eerlijk en open communiceren over de labels van onze kinderen. Ik begrijp dat oordelen makkelijk is als je er zelf niet mee geconfronteerd wordt. Maar laten we allemaal wat liever voor elkaar zijn en ervan uitgaan dat we elk het beste willen voor onze kinderen.

ADHD heeft ook zijn voordelen.

153. Weer een begeleid bezoek van Lotte en haar mama en papa.

Gisteren was het weer zover: er stond een bezoekje gepland met de ouders van Lotte. Dit gebeurt altijd op de dienst van pleegzorg en zowel ik als de pleegzorgbegeleidster blijven in de buurt tijdens dit uurtje. Omdat in het verleden afspraken niet na werden gekomen door haar papa en mama en Lotte zich letterlijk vergeten voelde (dat lees je hier), werd er vorig jaar een laatste nieuwe maatregel getroffen.

De pleegzorgbegeleidster zou hen bij hen thuis gaan ophalen en samen naar de dienst van pleegzorg rijden. Als ze thuis zijn, krijg ik telefoon dat ik met Lotte kan vertrekken. Zo zijn we dus wat zekerder dat Lotte niet voor een teleurstelling komt te staan. Het bleek gisteren maar weer eens dat ze die maatregel echt nodig hebben…

Zijn ze er of niet?

Vorig jaar was het eerste jaar dat de ouders alle drie de bezoeken aanwezig waren, een succes voor Lotte dus. Maar alle drie de keren waren de ouders ‘toevallig’ thuis en konden ze meerijden met de pleegzorgbegeleidster, het is niet dat ze vol spanning zaten omdat het weer bezoekdag was.

Thuis loopt het net iets anders. Lotte weet dondersgoed waar we naartoe gaan als we richting dat gebouw rijden en gisteren hadden we het haar op voorhand ook gewoon verteld. Robbe zou tijdens het bezoek een gesprekje hebben met de begeleidster, dus we moesten sowieso naar daar rijden, of het bezoek nu zou doorgaan of niet.

Ik bedacht hoe ik Lotte erop moest voorbereiden op het feit dat de kans er in zat dat mama en papa er niet zouden zijn, maar dat bleek niet nodig… “Lotte, weet je nog wat we vandaag gaan doen?” vroeg ik haar ’s morgens bij het ontbijt. “Ja, we gaan naar mijn mama en papa… als ze komen.” Ze houdt er zelf ook al rekening mee blijkbaar. Maar ze leek niet verdrietig zoals een paar jaar geleden. “Als ze er niet zijn vertel ik gewoon tegen I. (begeleidster) dat we cavia’s hebben gekregen en dat Max dood was gegaan.”

Er staat een paard in de… lift.

Onderweg kreeg ik een berichtje van pleegzorg dat mama en papa zich nog aan het klaarmaken waren en dat ze iets later zullen zijn. Ik ben blij dat de pleegzorgbegeleidster bereid is om hen thuis op te halen. Ik krijg af en toe de begrijpelijke reactie van mensen die dat te ver vinden gaan. Misschien is dat ook zo, maar Lotte is blij dat ze haar mama en papa kan zien op die manier en dat is voor mij toch net wat belangrijker.

We hadden hierdoor dus wel een beetje minder tijd dan gewoonlijk. Lotte vloog hen bij aankomst natuurlijk meteen rond de nek en straalde van geluk. Ze koos wat speelgoed uit dat ze mee moest nemen in de lift naar beneden. Niet zo praktisch dat ze een groot paard koos… Daar stond haar mama dan in de lift met dat paard tussen haar benen 😉

Ik zou willen zeggen dat mama en papa hun tijd met Lotte volop benutten, maar ze lijken de laatste bezoeken wat afwezig. Gelukkig merkt ze daar zelf (nog) niet zoveel van en zit het eerste geslaagde bezoek van dit jaar er weer op. Geen moeilijk afscheid en daaruit blijkt dat iedereen tevreden is met de regeling die er nu is. Ik hoop dat we dit kunnen volhouden zo.

Robbe sluit een hoofdstukje af.

Vandaag gingen we met Robbe naar traumazorg. Die waren al wat langer op de achtergrond aanwezig, maar na de crisis van vorig jaar werd er dan toch onmiddellijk individuele therapie opgestart. Omdat het al snel beter ging met hem zijn we nog een lange tijd met hem naar daar gegaan voor het geval hij het toch weer moeilijk kreeg. Maar dat kunnen we niet blijven doen…

We moeten hem ook weer het vertrouwen teruggeven dat we in hem geloven en dat deden we vandaag. Samen met zijn psychologe beslisten we om geen nieuwe afspraak meer vast te leggen. Het feit dat dat niet meer nodig is, voelt natuurlijk heel goed, ik ben echt trots op hem!

Zoveel goed nieuws en zoveel zon… het zijn mooie dagen hier ❤

152. Ergernissen bij Kind en Gezin.

Als er één ding is dat ik niet mis uit de babytijd van Lotte en Robbe, is het wel een bezoek aan Kind en Gezin (in Nederland het consultatieureau). In ons geval was er een schat van een verpleegster die mij altijd een goed gevoel gaf omdat ze zei dat zowel ik als de kindjes het heel goed deden.

Ze was ook in positieve zin verbaasd over hoe groot mijn moederinstinct was, al had ik Lotte niet zelf 9 maanden gedragen. Maar de fijne aanpak van die lieve verpleegster woog niet op tegen al die ergernissen die de controles bij Kind en Gezin met zich meebrachten…

Bij een eerste kind gaat alles volgens ‘de regels’.

Hoewel ik dolgelukkig was dat ik met de komst van Lotte eindelijk mocht gaan moederen, kon ik ook heel erg onzeker zijn op dat gebied. Ik denk dat dit bij veel mama’s bekend in de oren zal klinken en vaak worden alle regeltjes van Kind en Gezin klakkeloos nageleefd. Regels die ze zelf om de zoveel tijd weer veranderen trouwens 😉

Ik was op zich vrij gerust hoor, ook niet bang om mijn eigen buikgevoel te volgen, maar de controles bij Kind en Gezin zag ik als een verplichting, dat kwam nog niet in me op om daar niet naartoe te gaan. Hoe dat veranderde bij de komst van Robbe vertel ik dadelijk uitgebreid.

Kindonvriendelijk.

Echt kindvriendelijk is het daar toch niet he. Waar ze zelf aangeven dat rust en regelmaat zo belangrijk is voor je kindje, vragen ze wel om je baby van tevoren zeker een flesje te geven om gehuil van hongerige baby’s te voorkomen. Dan hoef je dus even geen rekening te houden met dat oh zo belangrijke voedingsschema.

Terwijl je juist nog hebt staan worstelen om je kindje aan te kleden, moeten nu de kleertjes weer uit om ze te wegen en meten (in de meest ongemakkelijke houten bak!) Maar de ergste nachtmerrie moest dan nog komen: op bezoek bij de arts…

“Die baby heeft een platte kop…”

Echt waar, als ik het nu zelf teruglees denk ik: “Dat kan toch niet waar zijn?!” We hadden een arts die niet goed Nederlands sprak. Op latere leeftijd gaf dit problemen omdat ze aan Lotte vroeg: “Wo ist die Nase?” en dan vervolgens niet begreep waarom Lotte niet naar haar neusje wees.

Maar het ergste moment gebeurde een jaar ervoor. Onze lieve meid was 6 maanden oud en lag bij de arts op de onderzoekstafel. Er werd wat met haar beentjes geplooid, haar hoofdje werd opgemeten en op dat moment zie ik de arts een vies gezicht trekken en vervolgens zeggen: “Die baby heeft een platte kop!” Het was overduidelijk door de taalbarrière en ze zal het zo niet bedoeld hebben, maar wat schrok ik van die opmerking!

Een helmpje voor Lotte?

Lotte had inderdaad een afplatting van haar hoofdje en er werd gezegd dat het bij de volgende controle wel beter moest zijn. Dat was ook het geval toen ze 9 maanden was en het zou wel in orde komen. Bij de 12 maanden-afspraak vond ze de afplatting toch weer te ernstig en werden we doorgestuurd naar de kinderarts.

Toen we daar terecht konden stuurde hij ons weer door naar de kinderneuroloog in Leuven, want waarschijnlijk moest Lotte een helmpje om haar hoofdje ronder te krijgen. Op het moment dat we daar aan de beurt waren en Lotte al 15 maanden was, kregen we te horen dat ze inderdaad een serieuze afplatting had, maar dat het voor een helmpje ondertussen te laat was…

Van kwaad naar erger.

Bij Robbe gingen de consultaties niet veel beter. Robbe kwam met 5,5 maand bij ons en wij waren op dat moment de vierde plaats in zijn korte leventje waar voor hem gezorgd zou worden. Veel stabiliteit kende hij niet en hij was dan ook erg angstig. Het gebeurde al eens dat ik een afspraak oversloeg omdat ik merkte dat het hem zoveel stress gaf. De verpleegster is dan wel een paar keer thuis komen kijken, dat vond ik dan wel weer heel fijn dat ze dat wilde doen.

Spuitjesdrama.

Voor de inentingen wou ik wel gewoon naar Kind en Gezin gaan. Hij was 12 maanden en daar zat ik tegenover de arts die hem de spuitjes zou geven. Het was op het eerste zicht een lieve vrouw. Jong en onzeker, maar de eerste indruk was goed. Ik was met een hele uitleg bezig dat Robbe zo angstig was en dat hij heel sterk was als hij boos/bang was. Ze lachtte eens en zei: “Mevrouw, het is een baby’tje van een jaar, die zal ik toch wel aankunnen he.” Ik bood nog aan om hem bij mij op schoot te houden zodat ik hem vast kon houden, maar dat was niet nodig.

Paniek bij de dokter.

Tien seconden later zat de ene helft van het vaccin in Robbe zijn armpje en de andere helft zat in mijn haar. Robbe had met al zijn kracht de spuit uit haar handen getrokken terwijl ze de inenting aan het geven was! Vervolgens begon ze in zichzelf te panikeren: “Oh nee, wat moet ik nu doen?! Euhm, wacht ik geef hem er nog eentje…”

Naar de huisarts.

Die dag kreeg Robbe dus anderhalf vaccin en liep ik helemaal verbijsterd naar buiten… Eenmaal thuis belde ik naar de huisarts en ook zij kon haar oren niet geloven. Ik moest hem goed in de gaten houden en langskomen als hij ziek zou worden en bij de inenting van 15 maanden mocht ik bij haar op de praktijk langskomen als ik dat liever wilde… euh ja dus!

Avontuurlijk zijn ze dus wel, die consultaties bij Kind en Gezin 😉 Tegenwoordig mogen de verpleegsters ook zelf de vaccinaties geven en ik kan me voorstellen dat dat een hele verbetering kan zijn in sommige gevallen. Ik ben er in ieder geval niet rouwig om dat Lotte en Robbe te oud zijn om naar Kind en Gezin te gaan 😉

Maakte jij ook zoiets mee daar?

Lees hier over het leed dat waterpokken heet.

151. Win een foto op canvas voor moederdag!

12 mei is het weer zover: moederdag. Ik ben elk jaar weer dankbaar dat ik deze dag mag vieren, want het zag er lang naar uit dat mama worden niet was weggelegd voor mij. Gewekt worden door de kinderen die vol trots hun knutselwerkjes afgeven en overladen worden met kusjes en knuffels: heerlijk, maar stiekem hoop ik ook altijd op een cadeautje 😉 Jullie hebben geluk want ik mag één van mijn volgers ook verrassen met een geschenk, dankzij Smartphoto.

Bert is niet echt van de verrassingen, dus daar moet ik meestal niet op rekenen. Lotte vindt het de laatste jaren wel heel leuk om samen met Bert een bloemetje te gaan kopen voor mij. Ik ben uiteraard zo’n goede mama dat ik mezelf al lang op voorhand online een cadeau heb besteld 😉 Ik hou zelf heel erg van gepersonaliseerde dingen met de namen of foto’s van de kinderen. Ook voor onze eigen moeders is een geschenk veel makkelijker te kiezen sinds er kinderen zijn, foto’s zijn dan altijd goed!

Speciaal voor moederdag mag ik van Smartphoto een canvas van 40×40 cm verloten aan één van mijn volgers. Zorg dus dat je mijn Facebookpagina een like geeft, de fb post openbaar deelt en geef in de reactie aan voor wie je hem graag wil winnen. Als je net zo’n ‘spontane’ man hebt als ik, mag je natuurlijk ook voor jezelf mee doen. (of tag hem voor een subtiele hint)

Veel succes!

 

150. Op vakantie met pleegkinderen: dat gaat net een beetje anders…

Begrijp me niet verkeerd hoor, het inpakken van de bagage gaat net zo chaotisch als bij ‘eigen’ kinderen en de autorit is ook bij ons met het nodige gezeur wanneer we er nu eindelijk zijn, maar pleegkinderen mogen in principe niet zomaar mee op vakantie. Voor elke overnachting dat ze niet in ons huis doorbrengen moeten we toestemming vragen aan de jeugdrechter.

Op zeeklassen met school.

Binnenkort vertrekt Lotte bijvoorbeeld vier dagen naar de zee met haar school. Ik moet dus tijdig op voorhand de adresgegevens hebben om de goedkeuring in orde te brengen. Ik geef dan aan onze pleegzorgbegeleidster door dat Lotte graag mee wil en vervolgens vraagt zij aan de ouders van Lotte of zij hiermee akkoord gaan. Dit gebeurt bij ons bijna altijd tijdens een bezoekmoment en de ouders hebben nog nooit ergens moeilijk over gedaan.

Zelf aan mama vragen.

Omdat ik zeker weet dat ze akkoord zullen gaan, laat ik Lotte komende week tijdens het bezoek dus zelf aan haar mama vragen of ze mee mag. Fijn voor Lotte en ook haar ouders krijgen toch weer even het gevoel dat ze betrokken worden in de beslissingen rond hun dochter. Dat deed ik ook toen Lotte graag oorbelletjes wou. (Mama bracht al van kleins af aan oorbellen mee in de hoop dat Lotte al gaatjes had in haar oren 😉 dus ook deze keer wist ik dat ze toestemming zou geven)

Vervolgens stelt de pleegzorgbegeleidster een brief op om de vraag door te spelen aan de consulente, die als het ware tussen de dienst van pleegzorg en de jeugdrechtbank zit. Zij geeft dan (hopelijk) een gunstig advies en daarna gaat datzelfde verzoek door naar de jeugdrechter. Als zij haar stempel er ook onder zet, is het in orde en mag Lotte mee.

Als ze moeilijk doen…

Eén keer heeft de consulente wat moeilijk gedaan… Toen Bert en ik gingen trouwen hadden we alleen Lotte nog maar bij ons, ze was toen 2,5 jaar. Het was nog niet zo evident om iemand te zoeken waar we haar konden laten slapen die nacht. Iedereen uit je vrienden- en familiekring zat op het avondfeest!

Onze reddende engel… toch?

En toen was daar onze reddende engel… degene die de crèche uitbaatte waar Lotte elke dag naartoe ging, zei dat ze wel bij haar mocht blijven. Ze woonde boven de crèche dus Lotte zat al bij al in een vertrouwde omgeving bij iemand die ze ook nog eens graag had.

Daar zijn toch nog verschillende mailtjes op en neer moeten gaan voordat we daar de goedkeuring voor hadden, onbegrijpelijk! In de acht jaar dat we aan pleegzorg doen, zien we dat het ook wel een verschil maakt, met wie je te maken hebt, iedereen heeft toch zijn eigen werkwijze en de ene past al beter bij ons dan de andere.

Bij Omi en Opa mag altijd.

Overigens hebben we wel een permanente toestemming om bij Omi en Opa te mogen logeren, daarvoor hoeven we dus niet telkens opnieuw goedkeuring te vragen. Dus als ze deze zomervakantie niet mee naar Duitsland mogen met ons, brengen we ze lekker een weekje naar Omi en Opa.

149. Nieuws uit verrassende hoek.

Robbe heeft door omstandigheden zijn mammie al langer dan een jaar niet gezien. We hadden hard en lang gewerkt naar een goede bezoekregeling waarbij hij haar elke twee weken een keer zag. Dan gingen ze samen naar de speeltuin, dronken mammie en ik een koffietje en praatten een beetje bij. Heel ontspannen allemaal, echt waar pleegzorg voor staat: een goede samenwerking tussen beide partijen.

Helaas hebben we dit niet kunnen volhouden. Als het met mammie minder gaat, zie je dat terug in de bezoeken. Van de een op de andere dag vergat ze afspraken of kwam ze te laat. Heel moeilijk voor Robbe, want hij voelde zich daardoor ontzettend afgewezen.

Ze kan echt een goede mama zijn.

Als het goed gaat met mammie gaat het ook echt goed. Dan heeft ze oog voor Robbe, begrijpt ze dat alles op zijn tempo moet gaan en dat ze hem niet mag teleurstellen. Ze kan dankbaarheid naar ons tonen omdat we goed voor hem zorgen en toont zelfs interesse naar Lotte. (Lotte heeft andere ouders dan Robbe) Maar als er onstuimigheden zijn in het leven van mammie trekt ze zich terug. Haar gedachtegang is dat hij goed zit bij ons en dat hij haar niet nodig heeft. Dit is natuurlijk helemaal niet waar, hij mist haar wel degelijk.

Omdat de onvoorspelbaarheid rond de bezoeken vorig jaar te moeilijk werd voor hem, werd er besloten om voorlopig geen nieuwe afspraken te maken, ook op vraag van mammie. Ze kon het er momenteel niet bij hebben. Zo heeft hij een heel jaar zonder bezoeken gedaan. Een periode waarin hij regelmatig vroeg wanneer hij nog eens met mammie naar de speeltuin mocht, maar ook een periode waarin we zagen dat hij eindelijk zijn rust terug vond.

Bezoeken weer opstarten of niet?

In december vorig jaar gaf mammie bij de jeugdrechter aan dat ze hem weer wou zien. Er werd afgesproken dat we alles rustig aan zouden pakken, echt op het tempo van Robbe. Dit betekende dat we alleen bezoeken zouden plannen die in de vakanties vallen, zodat hij eventuele spanningen niet naar school zou meepakken waardoor het vorig jaar zo was misgelopen. Weer gingen alle partijen akkoord, maar ik gaf tegelijkertijd wel aan dat mammie mijn vertrouwen moest terugwinnen. Aan bezoeken die niet doorgaan heeft immers niemand iets.

Rond de bezoeken hangt toch spanning.

Het eerste bezoek zou in de paasvakantie doorgaan, op dezelfde dag als het bezoek van Lotte met haar mama en papa. We zouden Robbe thuis en bij zijn psycholoog gaan voorbereiden op deze verandering, want hoewel hij veel naar mammie vraagt, liet hij ook onzekerheid doorschemeren: “Hier was het leuk met mammie in de speeltuin, maar in die andere speeltuin was ze mij vergeten he? Daar hadden we heel lang gewacht.”

Maar jammer genoeg is er in haar leven momenteel nog geen plaats voor zekerheid omtrent bezoeken. Iets waarover we niet hoeven te oordelen, we weten niet wat er in het hoofd van een ander omgaat en waar ze zelf mee worstelen. Ik ben vooral blij dat er op voorhand is beslist dat het geen goed moment is om weer bezoeken op te starten, Robbe is nu niet onnodig gekwetst. Over een half jaartje wordt alles nog eens herbekeken. Ik hoop voor hem dat er ooit weer betere tijden komen waarbij hij kan rekenen op zijn momentjes met mammie, maar nu geeft het vooral rust dat we ons hier even geen zorgen om moeten maken.

Wat is nu dat nieuws uit verrassende hoek?

Robbe heeft uiteraard ook nog een papa. De laatste keer dat zij elkaar zagen was toen Robbe vier maanden oud was, nog voor de tijd dat hij bij ons kwam wonen dus. Hij woont intussen vijf jaar bij ons en wij hebben nog nooit kennis kunnen maken met zijn papa. Hij weet ook niet beter, dus ik denk niet dat hij er momenteel problemen mee heeft. (Wat het in de toekomst doet, valt nog af te wachten natuurlijk.) Een paar keer heeft hij contact opgenomen met de pleegzorgbegeleidster omdat hij te kennen gaf dat hij contact met Robbe wou, maar vervolgens kwam hij nooit naar de afspraak die hij had op de dienst van pleegzorg.

Vorig jaar werden we bij de jeugdrechter toch wel verrast omdat papa een advocaat gestuurd had. De enige mededeling die de advocaat uit naam van zijn papa deed was dat hij wenst dat Robbe in het pleeggezin blijft. Verder hoorden we nooit iets van hem.

Juist op het moment dat we besloten hadden om Robbe niet te gaan voorbereiden op bezoeken met mammie, kreeg onze pleegzorgbegeleidster een telefoontje van zijn papa. Hij had enkele vragen en er is effectief een afspraak gemaakt met pleegzorg, de papa en nog een derde partij. Hier leeft nu dus echt de vraag: “Wat wil hij?!” Misschien wil hij gewoon een update, hoe het met zijn zoon gaat, wil hij een foto van hem zien of gaat hij echt werk maken van bezoeken? We zullen nog een week moeten afwachten om te horen over wat het gaat.

Ik vertrouw erop dat de dienst van pleegzorg en de jeugdrechter enkel mensen toelaat in zijn leven die bewezen hebben een constante factor te kunnen zijn en dan rest de papa nog een lange weg vrees ik. We hopen dat Robbe ,als hij wat ouder is, zelf kan aangeven wat hij wil op dat gebied. Ik wil vooral dat het gebeurt op een manier waar hij zich goed bij voelt. We zijn allemaal opgelucht dat hij het zo goed doet nu en dat zetten we niet zomaar op het spel natuurlijk.

Lees ook: 144. Robbe, een jaar later.

                   137. Overleg bij Robbe op school: altijd spannend!

                   128. Een moeilijk jaar goed afsluiten.

148. Hoe Lotte me weer de harde waarheid vertelt… zelfs in haar dromen!

Dat Lotte geen filter heeft, weten jullie ondertussen. Dat vertelde ik ook al eens in mijn blog over Mama’s doos is kapot! Maar ook afgelopen week had ze me weer een paar keer te pakken. Deze keer over mijn gewicht, of vooral het teveel daaraan…

Hoe ik in haar nachtmerrie voor kwam.

Lotte heeft best vaak last van nachtmerries en zo werd ze laatst dus ook weer huilend wakker. Op dat moment zelf wil ze nooit vertellen wat ze dan precies gedroomd heeft, maar de ochtend erna lukt haar dat meestal wel. Dan begint ze aan één stuk door te ratelen over waar ze allemaal zo eng over gedroomd heeft… “We waren in de Efteling en toen kwam er een stoute meneer en die wou jou doodmaken, mama! Hij had zijn handen om jouw keel en ik riep dat hij alsjeblieft mijn mama lost moest laten, dat hij alsjeblieft mijn mama niet mocht vermoorden!”

Ondertussen probeerde ik haar wat te sussen, maar ze was nog lang niet klaar met vertellen… “Een juf van mijn school liep voorbij en die moest me komen helpen, maar ze liep gewoon door, gemeen he?! Ik heb dan zelf die stoute meneer gestampt en geslagen, tot hij losliet en toen moesten we snel wegrennen… Maar de poort van de Efteling was gesloten en ik had geen sleutel en toen moesten we over de poort klimmen, maar dat lukte jou niet want je was nog steeds niet afgevallen!”

Is ze bezorgd om mijn gewicht?

En bedankt weer Lotte… Blijkbaar houdt mijn gewicht haar nogal bezig, zelfs in haar slaap! Hihi ik moest toch wel wat lachen om het einde van haar droom, maar tegelijkertijd zette het mij ook wel wat aan het denken. Ik weet dat ik nooit meer de magere Lindsay van vroeger zal worden, daarvoor eet ik te graag. Vroeger at ik ook graag hoor, maar toen kwam ik nooit een gram bij. Die mooie tijd is helaas voorbij 😉

Een paar keer per jaar schrik ik toch wel erg van wat de weegschaal mij vertelt en dan beslis ik weer om in te grijpen, drink ik meer water, ga ik wandelen met mijn zus en eet ik ook regelmatiger. Er zijn dagen dat ik pas voor het eerst eet als ik terugkom van mijn werk om half drie… Heel slechte eetgewoontes dus! Ik greep de nachtmerrie aan om weer wat op mijn gezondheid te letten.

Sportieve mama?

Vol goede moed bestelde ik online wat sportkleren en haalde ik mijn sportschoenen vanonder het stof vandaan. Lotte wist even niet wat ze zag toen ik mij klaarmaakte voor een stevige wandeling met mijn zus. “Mama, wat ga jij doen?” vroeg ze. “Ik ga wandelen met Metie, misschien val ik dan een beetje af zodat ik de volgende keer dat ik in jouw droom wel over de poort kan klimmen.” Ze knikte goedkeurend en zo vertrok ik dus naar mijn zus…

Goed gevoel.

Als we eenmaal vertrokken zijn, ben ik altijd weer blij dat we die stap gezet hebben. We kunnen zonder gestoord te worden door onze kinderen nog eens praten over van alles en nog wat, heerlijk! Ik ga terug naar huis en denk tevreden: “Dat heb je goed gedaan Lindsay!”

In die voldane mood kom ik even later terug thuis en daar zit Lotte me al op te wachten… Ze bekijkt me van kop tot teen en zegt: “Oei mama, is het niet gelukt?” Grrr! Bedankt weer Lotte! Hihi veel te eerlijk die lieve meid 😉

Lees ook: 71. “Mama, je bent oud!”