163. Wat doet een pleegzorgbegeleider?

Jullie zien hier regelmatig het woord ‘pleegzorgbegeleider’ terugkomen, maar wat is dat nu eigenlijk en wat doet zij allemaal? Tegenwoordig moet ik eigenlijk de term pleegzorgwerker gebruiken, maar daar kan ik moeilijk aan wennen 😉

Je krijgt ze er gratis bij.

Wanneer een pleegkind geplaatst wordt, krijg je zijn/haar begeleider er gratis bij. Zij (bij ons is het een vrouw) komt regelmatig op huisbezoek om te zien of alles goed loopt. Vaak spreken we een moment af dat de kinderen op school zitten, zodat we vrijuit over hun situaties kunnen praten. Bij haar kan ik raad vragen, mijn gal spuwen en er kan natuurlijk ook al eens gelachen worden. Het had voor mij even tijd nodig om die vertrouwensband op te bouwen, maar ik ben ondertussen goed op mijn gemak bij haar en heb het gevoel dat ik er alles tegen kan zeggen.

Op belangrijke momenten zoals een zitting bij de jeugdrechtbank of een gesprek met de jeugdconsulent, komt ze altijd mee als we dat vragen. (en zelfs dat vragen is eigenlijk niet nodig) Ook als Lotte een bezoek heeft met haar ouders, wordt dit bezoek door haar begeleid op de dienst van pleegzorg. Bij Robbe was het vroeger niet nodig omdat ik en zijn mama dat prima zelf konden regelen, elke situatie is anders.

Begeleidster als tussenpersoon.

Als ik een overleg heb op school omdat er zorgen zijn rond de kinderen, vind ik het ook fijn als ze met me meekomt. Ik heb het gevoel dat er naar haar soms beter geluisterd wordt, want ik ben ‘maar’ de pleegmama. Achteraf kunnen we dan even gedachten uitwisselen over hoe het gesprek ging. Ik heb de neiging om vooral de negatieve dingen te horen en dan is het wel fijn om van een ander te horen dat er toch ook veel positieve dingen verteld zijn.

Ik kan me ook een beetje verschuilen achter de begeleidster wanneer er een lastige vraag komt. Dat kan van de kinderen zijn of soms ook van hun echte ouders. Zo kreeg ik van Robbe zijn mama eens de vraag of ze niet eens alleen met hem naar de speeltuin mocht. Dan is het wel eens gemakkelijk om te zeggen dat ze dat maar aan de pleegzorgwerker moeten vragen, omdat ik het antwoord niet weet. Zulke beslissingen worden sowieso niet door mij genomen, maar dan hoef ik al niet te zeggen dat ik het op dat moment eigenlijk niet zie zitten. Op die manier zal zijn mama mij niets kwalijk nemen.

Wisselen van begeleider.

Jammer genoeg hoort dit er ook bij. Soms veranderen ze van job of zijn er verschuivingen op de dienst van pleegzorg. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat moeilijk vind. Je stelt je voor iemand open, laat ze binnen in je huis en bouwt een band op waardoor je elkaar beter en beter begint aan te voelen. Hoewel de richtlijnen binnen pleegzorg wel ongeveer hetzelfde zullen zijn, heeft iedere pleegzorgwerker toch zijn eigen werkwijze. Zo hadden we iemand die heel strikt was in het naleven van de bezoeken, tot op de minuut zelfs. Streng, maar ook heel duidelijk dus. Dan is het even wennen als de volgende begeleidster daar veel soepeler in is natuurlijk. Conflicten zijn er hier eigenlijk nooit geweest en ondertussen hebben we al 5 jaar dezelfde pleegzorgwerker.

Samenwerking met de kinderen.

Uiteraard is het ook de bedoeling dat er huisbezoeken zijn waar de kinderen zelf wel bij zijn. Hier kijken ze daar altijd naar uit, vooral omdat ze dan vaak met de Duplo poppetjes mogen spelen. Ze heeft dan een bak vol poppetjes mee in alle kleuren en maten. De kinderen mogen dan zelf (of met haar hulp) hun gezin neerzetten. Ik moet toegeven dat het telkens weer mijn ego streelt als ik als eerste poppetje plaats mag nemen naast het poppetje dat Robbe of Lotte moet voorstellen. Het is mooi om te zien dat ze heel goed beseffen hoe hun gezinssituatie eruit ziet. Robbe zet zijn papa en mama er altijd bij, maar durft ook aan te geven dat hij er niets over wil zeggen en dan is dat ook prima natuurlijk.

Vooral met hem is het de laatste tijd confronterend omdat hij zijn mama al lang niet meer zag. Maar ook dat voelde onze lieve begeleidster perfect aan… “Binnenkort kom ik eens langs om iets leuks met hen te doen, het hoeft niet altijd zo’n zware materie te zijn als ik bij jullie kom. Ik wil ook eens met hen lekker komen springen op de trampoline.” Of pleegzorgwerkers ook een goede conditie hebben weet ik jullie dus binnenkort te vertellen 😉

Lees verder hoe we met de begeleidster naar de speeltuin gingen.

162. Een aftelkalender, maar dan anders…

Omdat Lotte binnenkort voor de eerste keer op zeeklassen vertrekt wilde ik voor haar een aftelkalender maken. Ik was al wat aan het knutselen, toen ik ineens bedacht hoe ik het perfect visueel kon voorstellen voor haar 😁

We hadden nog een oude vaas staan en we kochten bij de Action krijt/glasmarkers, decoratiezand en een zakje schelpen. Ik trok wat streepjes op de vaas, één voor elke dag dat ze nog moet aftellen. Zo mag ze elke dag de vaas een beetje vullen, totdat hij helemaal gevuld is. Als de vaas eenmaal vol is, mogen er nog wat schelpjes in en kan het na haar reis een leuke herinnering zijn.

Ik deed alvast een poging om er een mooi zandkasteel op te tekenen, maar ik ben ervan overtuigd dat die van haar veel mooier zullen zijn!

Een leuk alternatief voor een gewone aftelkalender, nietwaar? Ideaal om af te tellen naar de vakantie ook!

Ik maakte ook al eens een leuke aftelkalender voor Robbe.

161. Overleg op school: ik ga het nog leuk vinden.

Voor velen onder jullie is een oudercontact op school de normaalste zaak van de wereld: even gaan horen hoe het met je kind op school gaat. Tien minuutjes op een klein IKEA stoeltje plaatsnemen en daarna weer naar huis, wetende dat alles zijn gangetje gaat. Maar als er een overleg nodig is waarbij een juf, zorgcoördinator, psychologe, CLB en de begeleidster van pleegzorg aanwezig moet zijn, voelt het meteen heel anders aan. Ik heb er ondertussen al zoveel meegemaakt en wat had ik er een hekel aan gekregen! Echter, zoals het vandaag ging, zou ik het bijna leuk gaan vinden…

Zakdoekjes in de aanslag.

Vanmorgen was een ochtend zoals als alle anderen: een race tegen de klok om iedereen op tijd klaar te krijgen om naar school te gaan. Dat gaat verbazend vlot de laatste tijd. Robbe voelt zich goed in zijn vel en gaat net zoals Lotte graag naar school. Ik had de deurklink al vast toen ik mij besefte dat ik misschien beter een zakdoek mee zou pakken… In de jaren dat ik met zo’n gesprekken te maken heb, heb ik al heel wat tranen gelaten. De bedoeling van zo’n overleg is toch om de moeilijkheden van je kind te bespreken en het is elke keer opnieuw ook wel weer confronterend.

Gelukkig heb ik vandaag mijn zakdoek niet nodig gehad. Ok, ik moet toegeven dat ik een paar tranen de vrije loop heb laten gaan toen ik eenmaal in de auto zat, maar deze keer vooral van opluchting, blijheid en trots, bergen trots!

Een hele weg.

Robbe legde al een hele weg af. Op zijn vorige school is hij op een traumatische manier verwijderd van school. Als vierjarige was hij niet meer welkom omdat hij onhandelbaar was en er werd al gesproken over bijzonder onderwijs. Omdat deze gebeurtenis een bijkomend trauma in zijn onstuimig leventje is geweest, werd er op deze school vooral geleerd dat hij mag zijn wie hij is.

“Boos worden mag niet, want dan word ik weggestuurd en wil de juf mij niet meer hebben.” Dat is jammer genoeg, maar tegelijkertijd ook begrijpelijk, zijn gedachtegang. Hier heeft hij het hele schooljaar te horen gekregen dat hij wel boos mag zijn, maar op een manier die aanvaardbaar is. Daarnaast kunnen de dingen worden uitgepraat en goedgemaakt en is de juf nog steeds zijn vriend. Het gevoel boos zijn is normaal, mama is wel eens boos, zijn vriendje, zijn zus,… boos zijn is ook OK.

Twee keer is zijn emmertje overgelopen en heeft hij een ‘bui’ gehad. Twee keer op een heel schooljaar. Langzaam maar zeker bouwde hij een band op met zijn juf, maakte hij vriendjes op school en haalde hij kattenkwaad uit, want ook dat hoort erbij. Er werd hem in de klas heel veel structuur geboden, dat gaf hem rust en een gevoel van veiligheid. In mijn ogen een enorm cadeau van de juf aan mijn oogappel!

Bijzonder onderwijs?

Vorig jaar kregen we het advies om hem naar het bijzonder onderwijs te sturen. Wat heerlijk dat dat bestaat voor kinderen die dat nodig hebben, dat zie ik elke dag bij Lotte. Maar daarvoor heb je een attest nodig en dat kreeg Robbe niet… Wat ben ik daar nu blij om!

Hij had in september inderdaad een grote achterstand op de rest van zijn klasgenootjes. In het verleden is er vooral focus gelegd op zijn gedrag, dus praktisch alles op gebied van cijfers en letters was nieuw voor hem. Zijn schoolrijpheidstest was nu echter prima en hij staat waar hij moet staan. We gaan dus voor de eerste keer te maken hebben met een afgestudeerde kleuter die naar het eerste leerjaar mag gaan! Wie had dat een jaar geleden gedacht?! We gaan zijn werkhouding qua concentratie en motoriek wat in de gaten moeten houden, maar we hebben er vertrouwen in dat het goed komt!

Het eerste leerjaar brengt veel veranderingen met zich mee, maar dat is een aanpassing die voor elke kleuter groot is. Zijn extra ondersteuning zal volgend schooljaar doorlopen en dat is ook wel een geruststelling.

Ik ben zo ontzettend trots op die kleine man! Hij heeft het aangedurfd om opnieuw mensen in vertrouwen te nemen, ook al werd hij zo vaak teleurgesteld in het verleden. Hij is blijven proberen om bij te leren en vooral: hij durft eindelijk te geloven in zichzelf!

Hier kan je lezen dat ik me toch wel zorgen maakte aan het begin van dit schooljaar.

160. Overleg bij Lotte op school voor de uitslag van haar IQ test.

Omdat Lotte dit jaar niet zoveel vooruitgang maakt op school werd er een paar maanden geleden voorgesteld om opnieuw een IQ test te doen bij haar. Ik vond het eigenlijk niet nodig. Ze doet heel goed haar best, werkt heel hard, is lief en het allerbelangrijkste: ze is gelukkig op school.

Waarom dan toch een IQ test doen?

Elke dag huppelt ze het zebrapad over om naar haar vriendjes te gaan en ook met haar juf heeft ze een goede klik. Maar omdat ik begrijp dat het voor de school wat handvaten kan geven, omdat ze precies kunnen zien waar het fout loopt, besloot ik akkoord te gaan met het afnemen van de test.

Door CLB of psychiater.

De test werd afgenomen op school door het CLB en dat zou ik de volgende keer niet meer doen denk ik… Haar schooldag was al voor de helft voorbij toen ze haar apart namen om eraan te beginnen. Ze hadden maar een uurtje over en ze zou daarom op een andere dag het vervolg van de test doen. Op zich niet slecht omdat Lotte zich niet lang kan concentreren, maar achteraf gezien vond ik het beter hoe het ging toen ze vijf jaar was. Toen heeft ze ook al eens een IQ test gedaan, maar dan door een psychologe op de praktijk van haar kinderpsychiater, waar ze standaard om 9u starten aan de test in een ruimte zonder al teveel prikkels.

De uitslag.

Maar goed, omdat ik mij toch niet echt druk maakte om haar score zelf, liet ik het hier maar bij. Ondertussen was ik toch wel nieuwsgierig naar wat het CLB en de juffen te zeggen hadden vorige week. Het was een heel lieve vrouw die met haar gewerkt had maar dat had Lotte zelf ook al onmiddellijk verteld thuis. Dat gevoel was wederzijds want ook de madam van het CLB sprak vol lof over Lotte.

Voor mij was het gesprek één en al herkenning en op zich is dat wel fijn dat de uitslag overeenkomt met hoe ik haar zelf ervaar. Haar IQ was niet slecht, maar ook niet goed, maar met het cijfer dat ze haalt zou ze eigenlijk betere resultaten moeten bekomen op school. Het viel op (en dat werd ook al door de juffen en mij dit hele schooljaar opgemerkt) dat automatiseren heel moeilijk is voor haar…

Moeite met rekenen.

Ze heeft nog steeds moeite met de dagen van de week en met rekenen maakte ze eigenlijk geen vooruitgang dit schooljaar… hoe hard ze ook probeert, het lukt haar niet. Ik krijg in mijn omgeving al langer de vraag of ze geen dyscalculie heeft. Dit sprak ik ook uit tijdens het overleg. CLB vond het nog wat vroeg voor zo’n uitspraken, maar de juffen gaven ook wel aan dat Lotte ondanks de vele hulpmiddelen die ze kreeg geen vooruitgang maakt bij rekenen. Bij lezen en schrijven gelukkig wel en ik ben bang dat men te lang probeert haar te doen rekenen, dat ze op die manier minder vooruit zal gaan op de andere vakken.

De school geeft aan om nog te blijven proberen, maar dat ze voor volgend schooljaar misschien een andere manier van aanpakken voor haar hebben. Een klasje waar men vooral probeert aan te leren hoe ze de praktische dingen moet doen zoals klok lezen en betalen in de winkel. Een manier die ik helemaal zie zitten voor haar.

Gelijkenissen met haar ouders.

Als ik dan denk aan haar ouders, komen bepaalde dingen me toch wel bekend voor en ben ik blij dat Lotte de hulp krijgt die ze nodig heeft, zodat zij later wel haar plekje in de maatschappij vindt. Want ik ben ervan overtuigd dat als iemand de maatschappij kan opfleuren, dat het ons Lotte is!

Ik ben vooral blij dat we allemaal hetzelfde zien, zowel de school, het CLB als wij. Een meisje dat lief, spontaan en zorgzaam is, dat heel graag wil en ondanks dat niet alles lukt altijd blijft proberen. Daar zouden er nog veel van kunnen leren! ❤

159. Review kledingstempel en naamstickers van Goedgemerkt.nl

Binnenkort vertrekt Lotte op zeeklassen en dat vraagt natuurlijk enige voorbereiding. Om ervoor te zorgen dat we zo min mogelijk spullen kwijtraken tijdens dit avontuur, moet ik al haar spullen voorzien van naam. Ik zag op Facebook al een paar keer de kledingstempel van Goedgemerkt.nl voorbij komen en dat leek me ideaal… bestellen dus! Voor de kleren had ik dus al een hulpmiddeltje, maar van Goedgemerkt.nl mocht ik ook de naamstickers testen en kreeg ik tenslotte ook nog leuke flessen naambandjes.

De stempel, hoe werkt het?

Voor de kledingstempel kan je de naam doorgeven en eventueel het telefoonnummer. Ik gebruikte de twee regels voor haar voor- en achternaam. Ik kreeg overigens de tip aan de schoolpoort om alleen de achternaam te gebruiken, zodat je één stempel kan gebruiken voor de broers en zussen. Hier gaat dat niet omwille van verschillende achternamen 😉 Ook kan je een leuk kenteken toevoegen, wat vooral erg handig is voor de allerkleinsten die nog niet kunnen lezen, maar voor Lotte was die eenhoorn ook een absolute must hoor! 😊

In plaats van urenlang bezig te zijn met naamlabels in de kleding te naaien of strijken, is een stempeltje natuurlijk zo gezet. De stempel blijft tot 30 wasbeurten (op 60°) zitten en je kan er wel 900 stempels mee zetten. Piece of cake dus! Bestellen kan je hier.

Naamstickers en flessen naambandjes.

De naamstickers gebruik ik voor de overige spullen: haar zwemtas, lunchbox, pillendoosje, koffer, slaapzak,… Wist je dat de naamstickers vaatwasbestendig zijn? Tuurlijk, anders kwamen ze er hier niet in haha! Lotte mag zelf meehelpen met stickeren 😊 Voor elke dag stel ik een setje kleren samen, steek het in een zakje, sticker erop en klaar! Nog even het weerbericht afwachten en we kunnen eraan beginnen.

De flessen naambandjes zijn rubberen bandjes die zowel rond papflesjes passen als op waterflesjes. Ik heb ook geprobeerd of ze op de Tupperware drinkfles van de kinderen passen en dat lukte inderdaad. Ze zijn er in verschillende kleuren en kentekens.

Op praktisch gebied zullen we ons dus wel kunnen voorbereiden, nu nog op emotioneel gebied 😉

We deden ook al eens een review van knuffels en een watertafel.

158. Ra Ra, wat scheelt er met Robbe?

Wat gaat het goed met Robbe in vergelijking met vorig jaar. De verandering van school deed hem goed, de stopzetting van de bezoeken gaven hem, ondanks het gemis, veel rust en hij weet steeds beter met zijn gevoelens om te gaan. Afgelopen week zat hem echter iets dwars en ik kwam er vanmorgen pas achter wat hem dwars zat…

Ochtendhumeur.

Sinds een paar maanden veranderden we zijn ochtendroutine en stond hij voortaan wat eerder op, tegelijk met Bert. Op deze manier had hij wat langer de tijd om echt goed wakker te worden en bovendien zag hij Bert nog even, die hij toch wat weinig zag door het vele werk. We merkten al meteen dat hij zo minder last had van zijn ochtendhumeur.

Afgelopen donderdag was het hier allesbehalve gezellig ’s morgens. Robbe werd steeds boos, kon niet kiezen welke kleren hij aan wou en wat er op zijn boterham moest. Ik heb normaal gezien alle geduld van de wereld met zijn buien, maar we moeten nu eenmaal wel op tijd op school zijn natuurlijk! Dus ging ik gewapend met 2 verschillende truien, 2 jassen en 2 paar schoenen richting de auto, want Lotte was al bijna te laat. Ik heb Robbe dus in de auto voor de schoolpoort zijn kleren aan moeten doen…

De verklaring leek me simpel: hij mocht de avond ervoor langer opblijven en meneer zal waarschijnlijk niet genoeg geslapen hebben. “Morgen zal het vast beter gaan”, dacht ik.

Er zit hem iets dwars.

Vrijdag ging het jammer genoeg niet veel beter en ook in het weekend liep het niet helemaal lekker. Zondagavond heeft hij uiteindelijk ook nog eens Lotte pijn gedaan… Het was duidelijk: hier is meer aan de hand, maar wat?

Samen met Bert sprak ik over zijn gedrag. “Misschien brengt Moederdag iets teweeg?” Voorgaande jaren knutselde hij altijd twee moederdagcadeautjes, maar nu heeft hij de kans niet eens om zijn echte mama een knutselwerkje af te geven. Hoewel hij gestopt is met vragen over zijn mama, weet ik niet wat er zich in zijn hoofdje afspeelt…

Ik besloot vanmorgen met hem te praten. “Mis je mammie?” Hij schudde zijn hoofd: “Niet meer. ”

Daarna kijkt hij me met waterige oogjes aan: “Ik mis Lotte…” In eerste instantie begreep ik niet wat hij bedoelde maar al snel bedacht ik mij dat hij Lotte zal missen als ze binnenkort op zeeklassen vertrekt met school. Vorig jaar toen ze op tweedaagse ging, had hij het ook zo moeilijk.

“Ik begrijp dat je haar gaat missen hoor Robbe, mama en papa vinden dat ook een beetje moeilijk, maar maak je daar nog maar niet druk in, dat duurt nog best lang voordat het zover is.” Waarop hij zegt: “Maar jullie praten er zoveel over en dan word ik verdrietig.”

“Zullen we dan afspreken dat je het komt vertellen als je verdrietig wordt, zodat ik je kan troosten?” Hij gaf al meteen aan dat hij nu verdrietig was. Hij heeft even bij me zitten wenen en daarna zei hij dat het beter ging, gelukkig maar! Ik ben blij dat we weten waarom hij zich ineens anders gedroeg, nu kunnen we hem ook helpen tenminste.

Het is natuurlijk ook niet niks… Verlatingsangst speelt altijd een rol in zijn leven en Lotte is altijd en overal zijn veilige haven, zijn steun en toeverlaat. Het zullen vier moeilijke dagen worden, maar hopelijk maken die vier dagen hem weer een beetje sterker. En geloof mij, ik zal ongetwijfeld ook wat knuffels van Robbe kunnen gebruiken hoor 😉

Vorig jaar ging Lotte al eens op tweedaagse