170. Daar sta je dan…

Morgen zal je daar staan. Met je vriendjes en vriendinnetjes uit jouw klasje. Je kameraadjes die je een jaar geleden verwelkomden in hun groep. “Ik weet niet hoe de andere kindjes allemaal heten…” vertelde je angstig toen ik je vroeg naar je eerste dag op de nieuwe school. Ondertussen hoor je er helemaal bij, ben je één van hen. Bij de één voel je je veilig, naar de ander kijk je op en met je twee maatjes haal je kattenkwaad uit. Morgen zal je daar staan, om allemaal samen jullie kleuterdiploma in ontvangst te nemen. Maar lieve Robbe, weet je ook waar ik zal staan?

Ik ben die mama die op haar lip zal bijten om de traantjes tegen te houden. Ik ben die mama die met blinkende ogen jouw richting uit kijkt. Alle mama’s gaan trots zijn op hun kleuter, net als ik. En er zullen mama’s zijn die moeten slikken omdat hun kindje groot wordt, veel te snel. Ik zal denken aan de weg die je hebt afgelegd. Van onzeker, bang manneke naar een trotse (beetje) zelfzekere jongen.

Terwijl jij daar staat te dansen zal ik denken aan de momenten die je vroeger zo moeilijk vond, een optreden op het schoolfeest was echt niets voor jou. Nu ben je al de hele week enthousiast aan het vertellen over jouw ‘moves’ die je mag laten zien. Terwijl jij plezier maakt met je klasgenootjes zal ik denken aan de momenten waarop je je alleen voelde, omdat je dacht dat je door iedereen werd afgewezen. Maak maar plezier jongen, ook als daar streken bij horen! Terwijl jij je diploma bij je juf gaat halen zal ik denken aan de momenten dat je amper iemand in de ogen durfde kijken. Doe maar vriend, gebruik die prachtige bruine kijkers van je!

Wat heb je ontzettend hard gewerkt om de opgelopen achterstand in te halen. De juf heeft er veel moeite in gestoken, maar ook jij bent degene die steeds aan de slag ging, wat ben je een doorzetter! Nu kan je zonder problemen met je vriendjes mee naar het eerste leerjaar, heel erg spannend, maar wat voel je je groot! Je hebt gelijk Robbe, je bent ontzettend gegroeid, op zoveel gebieden. Weet dat wij, mama, papa en je grote zus met trots naar je kijken, als jij daar morgen staat!

Hou van je menneke ❤

Lees hier nog eens hoe het misliep op zijn vorige school.

169. Help, mijn kind moet naar het bijzonder onderwijs!

Het schooljaar zit er weer bijna op, we mogen allemaal nog eens naar een laatste oudercontact gaan en de meesten krijgen te horen dat hun kind door mag naar het volgend leerjaar. Voor anderen is het misschien een periode van knopen doorhakken. Als een kind niet goed mee kan met de rest van de klas, kunnen ouders het advies krijgen om de overstap te maken naar het bijzonder onderwijs. Wij zaten drie jaar geleden in die positie en dat was nog niet zo simpel…

Ik vond het verschrikkelijk toen men op school voor de eerste keer liet vallen dat het voor Lotte misschien niet genoeg was om gewoon een jaartje langer te kleuteren. Ze was nog erg speels en het leren op zich boeide haar totaal niet. Ik denk dat we zeker een half jaar constant van gedachte veranderd zijn: het ene moment dachten we dat ze het wel zou redden als ze wat meer tijd kreeg en het andere moment dachten we dat we toch beter de overstap zouden maken.

Geen kans of juist wel?

We hadden het gevoel dat Lotte geen kans kreeg door haar zomaar op het bijzonder onderwijs te laten starten. Nu zien we dat het juist een kans is dat ze die mogelijkheid heeft gekregen.

Op haar school zijn om te beginnen heel kleine klasjes, dat van Lotte telt momenteel 9 kinderen. Meer aandacht per kind dus. Ze wordt bovendien regelmatig uit de klas gehaald om één op één met haar te werken. Dat kan zijn om haar rekenen uit te leggen zonder afleiding van de rest, of om te werken met de logopediste en kinesiste. Heeft ze het moeilijk omwille van haar situatie met haar ouders? Dan geef ik aan dat ze misschien wel een gesprekje met hun psychologe kan gebruiken. Je ziet wel, het is een zorgaanbod dat heel uitgebreid kan zijn.

Geen vreemde eend in de bijt.

Op een normale school begonnen klasgenootjes te merken dat ze minder goed kon leren, dat ze trager was en oh zo druk. Terwijl op deze school de kinderen ongeveer per problematiek samen in de klas komen. Niet elke maand een gesprek met de juf omdat het zo moeilijk loopt, tenslotte zit elk kind daar met een reden natuurlijk.

Moeilijke stap.

Hoewel ik ontzettend blij ben dat we die beslissing drie jaar geleden genomen hebben, weet ik nog heel goed hoe moeilijk ik het vond. Zelfs op het moment van de rondleiding die we kregen in de allerlaatste schoolweek, was ik er nog niet klaar voor om de inschrijving definitief te maken. Je blijft steeds maar weer twijfelen of je wel de goede beslissing maakt.

De eerste schooldag.

Ik was ontzettend zenuwachtig. Wat ben ik op die momenten blij dat Lotte zo’n chille meid is, die jaagt zich dus echt nooit op! De ouders van de nieuwe kinderen mochten een paar uurtjes mee naar school. We werden ontvangen door leerkrachten die verkleed waren en Lotte kreeg een complimentje over haar mooie jurk.

Het schooljaar werd met een toneeltje van de meesters en juffen ingezet. Er werd gezongen en vooral veel gelachen. Daarna riep elke juf of meester de namen van ‘hun’ kinderen af en waren de klassen gevormd. Terwijl wij nog wat informatie kregen, maakte Lotte al kennis met haar klasgenootjes. Even later mochten we daar ook een kijkje gaan nemen en daarna heb ik haar met een gerust gevoel achter gelaten. Ik voelde ons echt welkom!

Voor alle mama’s en papa’s die deze weken misschien in hetzelfde schuitje zitten: zie het bijzonder onderwijs vooral als een hele mooie kans voor jullie kind. Geniet van de vakantie die eraan komt en vertrouw op jullie gevoel!

Lees hier meer over Lotte en haar ADHD

168. Hoe vaak ziet Robbe zijn ouders?

Gisteren vertelde ik jullie over de bezoeken van Lotte met haar mama en papa. Vandaag schrijf ik over de hobbelige weg die we op dit gebied al aflegden met Robbe zijn ouders…

Zijn ouders zijn niet meer samen. Zo lang Robbe bij ons woont heeft hij enkel contact gehad met zijn moeder, zijn vader heeft hij voor het laatst gezien toen hij vier maanden oud was.

Moeilijke start.

Met de mama van Robbe zijn we gestart met twee bezoeken per maand op de dienst van pleegzorg. Eerst met begeleiding, later bleef alleen ik erbij, terwijl de begeleidster een ruimte verderop zat, maar nog steeds in de buurt dus. Het was op die momenten heel moeilijk omdat Robbe alleen bij mij op schoot wou zitten en niet bij zijn mama. Ik zag haar frustratie (begrijpelijk natuurlijk) en ik probeerde constant om de situatie te sussen. Dan gaf ik haar een potje fruitpap om Robbe eten te geven. Op deze manier moest hij wel dichterbij haar komen. Ook benoemde ik constant dat zij ‘mama’ was. Eigenlijk best een geforceerde bedoeling allemaal.

Naar de speeltuin.

We beslisten om voortaan af te spreken in de (binnen)speeltuin, zodat er wat afleiding was en ze op een ontspannen manier met haar zoon kon spelen. Maar weer wou Robbe niet bij haar zitten en wat maakte haar dat boos zeg! Natuurlijk was die reactie wel te begrijpen, maar het hielp de situatie niet verbeteren.

Na een gesprek met de jeugdrechter was het voor haar duidelijk hoe belangrijk het is om naar Robbe te luisteren. Soms niet gemakkelijk, maar we moesten geduld hebben. Ik ben geduldig geweest met zijn mama, zij is geduldig geweest met Robbe. Zo hebben we er samen naartoe gewerkt om de bezoeken zo rustig mogelijk te laten verlopen. Wat was het dan ook fijn toen Robbe en ik samen zijn mama bij de bushalte ophaalden en hij beide handjes uitstak: één voor mij en eentje voor zijn mama. Zo wandelden we samen naar de speeltuin. Daar dronken we dan rustig iets op het terras en af en toe ging ze met hem eens mee van de glijbaan. Zalige bezoekregeling nietwaar?!

Te vroeg gejuicht.

Het heeft echt een paar jaar goed gegaan op deze manier. Maar als mama het moeilijk heeft, weerspiegelt zich dat in de bezoeken en kwam ze niet altijd meer. Al bedoelde ze het zo niet, Robbe voelde zich afgewezen als ze niet kwam opdagen op het afgesproken tijdstip. Ondertussen zijn er zelfs geen bezoeken meer. Mama geeft aan de dingen eerst op een rijtje te willen krijgen en Robbe gaf overduidelijk aan dat hij niet kon omgaan met de onzekere bezoekregeling. Al miste hij haar vaak, de rust doet hem duidelijk ook veel deugd.

We zijn nu voorzichtig begonnen met berichtjes op en neer te sturen en wachten het juiste moment af voor zowel Robbe als zijn moeder om weer aan bezoeken te beginnen.

Wat met papa?

Zijn vader heeft een tijdje geleden totaal onverwacht contact gezocht met de pleegzorgbegeleidster. Het is natuurlijk van groot belang dat als hij een rol wil in het leven van Robbe, hij die rol ook blijft houden. Het is niet de bedoeling dat hij na één keer weer uit zijn leven verdwijnt en Robbe verward achterlaat. Hij kan eerst zijn zoon leren kennen door middel van contact met pleegzorg, daarna met Bert en mij en van daaruit zien we wel waar het schip strandt. Iedereen heeft nu gelukkig wel door dat alles op zijn tijd moet gaan en vooral volgens het tempo van Robbe, alleen dat van hem ❤

Jullie zien dus hoe moeilijk het van tevoren in te schatten is hoe vaak pleegkinderen contact zullen hebben met hun ouders. Soms begint dat met een intensieve bezoekregeling en valt deze stil na verloop van tijd, maar het kan ook zomaar gebeuren dat er veel meer contact komt tussen hen. Er kan worden opgebouwd van een uur naar dagen, weekendjes,… afhankelijk van de situatie van het kind en de ouders.

Tja, pleegzorg een onzeker maar dankbaar bestaan he 😉

Lees hier meer over zijn papa.

167. Hoe vaak ziet Lotte haar echte ouders?

hierVia mijn Facebookpagina krijg ik regelmatig een pb met een vraag over onze pleegzorgsituatie. Dat is heel goed, want dat was één van de redenen om te beginnen met deze blog: mensen informeren over pleegzorg. Een vraag die vaak terugkomt is: “Hoe vaak zien de kinderen hun echte ouders?” Vandaag geef ik hierop een antwoord en ik begin bij de regeling van Lotte.

Elke maand een half uur.

Toen Lotte kort na haar geboorte bij ons kwam wonen, werd er beslist dat we 1x per maand een bezoek zouden doen met haar papa en mama. Ik zou dan met haar naar een bezoekersruimte rijden in de woonplaats van de ouders, ongeveer een uurtje hiervandaan. Daar mocht Lotte dan een half uurtje knuffelen met hen onder toezicht van de pleegzorgbegeleidster, terwijl ik even de winkels in ging. Jammer genoeg gebeurde het regelmatig dat ze er niet waren en uiteindelijk werd na een jaar de beslissing genomen om de bezoekregeling voorlopig stop te zetten.

Vanaf dat Lotte twee jaar is, zijn er voortaan drie bezoeken van een uur per jaar gepland, op de dienst van pleegzorg. Zowel ik als de pleegzorgbegeleidster blijven aanwezig op dat moment. Zij gaat hen zelfs thuis ophalen, zodat we de beste kans hebben op een geslaagd bezoek. Tijdens dat uur gebeurt het vaak dat Lotte al het speelgoed uit de kasten haalt en aan mama laat zien hoe je ermee moet spelen. Haar papa is ondertussen druk bezig om alles weer netjes op te ruimen 😉 Thuis krijg ik die dagen erna vaak de vraag waarom haar echte papa en mama wel al haar rommel opruimen en ik niet haha!

166. We zijn weer compleet!

Afgelopen dinsdag vertrok Lotte voor vier dagen naar de zee. Al wekenlang maakte ik mij druk over hoe moeilijk het zou zijn voor Robbe. Net zoals Lotte heb ik ook Robbe goed voorbereid. Met hem heb ik eveneens afgeteld en samen maakten we een overzicht van onze bezigheden in de vier dagen dat zijn grote zus niet thuis zou zijn. Dat heeft blijkbaar goed geholpen, want zijn reactie was totaal het tegenovergestelde van wat ik gedacht had…

Druk, druk, druk.

We hadden het toevallig heel druk de afgelopen week. Ik had ervoor gezorgd dat ik elke dag zou moeten werken als Lotte op zeeklassen ging, want ook ik moest mijn zinnen kunnen verzetten. Daarnaast moest ik nog naar een vergadering, de psychologe van Robbe en er stonden ook nog twee koffiedates gepland.

Omdat ik woensdag moest werken en ik hem niet zonder Lotte naar de naschoolse opvang wilde sturen, werd Robbe van school gehaald door mijn zus. Daar heeft hij vervolgens alle kasten leeggegeten en fijn gespeeld met zijn neefje. Toen ik hem kwam halen liet mijn zus al eens vallen dat hij Lotte helemaal niet mist. Hij vond het wel fijn zo alleen met mama 😉

Geen cornflakes tellen.

De sfeer was inderdaad erg ontspannen thuis. Dat Lotte niet thuis was, betekende ook dat Robbe niet de strijd moest aangaan om mijn aandacht en dat hij zich niet hoefde te meten aan zijn zus. Want geloof mij, dat doet hij! “Heeft ze meer cornflakes in haar kommetje? Heeft Lotte meer drinken in haar beker? Mag Lotte langer opblijven?” Het ging ’s morgens dus een pak sneller nu ik geen cornflakes moest natellen…

Nee, Robbe heeft er geen traan om gelaten deze keer. Robbe niet… ik daarentegen… pff! Ik heb meerdere keren mijn tranen de vrije loop laten gaan, wat miste ik haar. Het voelde alsof er een stuk uit mijn hart ontbrak. En eigenlijk was dat ook zo, want dat stuk zat in Bredene op het strand. Elke avond stonden er foto’s online en als ik dan dat lachend snoetje van haar zag smolt ik gewoon!

Helemaal gerust.

Als ik dan naar die foto’s zit te kijken, let ik op elk detail. Iemand heeft haar haren gevlochten, want dat kan ze zelf niet. Ik zie een kindje dat spaghetti eet zonder saus, waaruit ik opmaak dat ze niet al te moeilijk doen aan tafel. Ik zie dat er door leerkrachten geknuffeld wordt en ook dat stelt me gerust. Dat werd ons ook verteld van tevoren, dat de juffen echt wel even de moederrol op hen zullen nemen. Iets dat Lotte bij thuiskomst ook bevestigde. Over drie jaar geef ik haar dus helemaal gerust weer een weekje mee. Ik zal haar net zo hard missen als nu, maar ik weet dat ze daar in goede handen is en vooral: dat ze zich geweldig goed amuseert daar!

Eindelijk thuis.

Vrijdagavond mochten we haar dan eindelijk gaan halen, een beetje later dan voorzien want hun bus stond even in de file. Wat was ik blij dat ik ze weer vast kon pakken. En hoewel Robbe had genoten van zijn tijd met mama en papa, was hij nu ook wel heel erg blij dat Lotte weer terug was. Wat een dikke knuffel!

Ondertussen bleven de verhalen maar komen. Ons kwebbeltje was weer thuis, dat was duidelijk! Ik dacht dat ze doodmoe zou zijn, maar het was al bijna 23u toen ze eindelijk in slaap viel.

We zijn de afgelopen dagen lekker samen geweest, want ik was ook eens een weekendje vrij. Dat was genieten en ook al snel weer politieagente spelen tijdens hun ruzies en uiteraard cornflakes tellen ’s morgens 😉 Alles weer zijn normale gangetje dus 🙂

Lees hier hoe ze vorig jaar op tweedaagse ging met haar klas.

165. Wat zal het stil zijn…

Vanmorgen was het dan zo ver: Lotte vertrok met haar school voor vier dagen naar de zee. Voor haar waarschijnlijk een heel leuk avontuur, maar voor de achterblijvers zal het veel te stil zijn hier in huis.

Het moest er toch eens van komen.

Vanaf het moment dat ze de overstap maakte naar deze school, nu bijna 3 jaar geleden, zag ik op tegen dit moment. Eens in de 3 jaar vertrekken ze naar de zee of de Ardennen. Vorig jaar mocht ze al eens op tweedaagse en wat heeft ze daarvan genoten! Ze heeft een fijn klasje en heeft met iedereen een goede klik. Ook met de juf heeft ze een goede band, dus ik weet dat ze in goede handen is. Bredene is straks een zonnetje rijker alleszins 😉

Geen kofferstress.

Gisteren mochten we de koffer al naar school brengen. Een fijne oplossing, want dat scheelde vanmorgen al een hele hoop stress, daar moest ik me al niets meer van aantrekken. Ze moest en zou hem te voet naar school brengen, want zo zou iedereen in de buurt kunnen zien dat ze op reis vertrekt. Daar liep ze hoor, met haar roze koffer 🙂

Robbe.

Robbe kreeg het op dat moment al moeilijk. Voor hem gaat het een lange week worden vrees ik, want hij kan zijn zusje eigenlijk niet goed missen. We hebben de week goed volgepland en samen hebben we een overzicht gemaakt van wat wij gaan doen komende dagen. Dat leek hem al wat rust te geven gelukkig. Vandaag staat er voor hem ook een schoolreisje op het programma, hij kan zich lekker gaan uitkuren in de binnenspeeltuin.

Toch tranen.

Lotte wou graag nog een nachtje tussen ons in slapen voor ze vertrok en ik moet toegeven dat ik de tranen even de vrije loop heb laten gaan toen ze daar zo zalig lag te slapen. Heel gerust, geen spanningen. Vanmorgen heel enthousiast wakker geworden, want ze wou graag samen met papa opstaan zodat ze hem ook nog zag voor ze vertrok. Ook Robbe heeft het super goed gedaan vandaag. Een dikke knuffel voor Lotte aan de schoolpoort en daarna ben ik hem zelf naar zijn klasje gaan brengen.

Dag lieve meid!

Lotte zou met de trein gaan, dus nadat ik Robbe naar school had gebracht ben ik naar het station gewandeld. Wat straalde ze weer plezier uit, je kon zien dat ze er heel veel zin in had. Op die manier was het voor mij een makkie om haar uit te zwaaien, wetende dat ze zo blij was. Even een knoop in de maag toen de trein uit het zicht was, maar voor de rest ging het prima. Flink van mij he 😉

Vanavond zal ik haar eeuwige gekwebbel, maar ook haar lieve knuffels missen. Zelfs het gezeur om snoepjes, dat mag ze nu bij haar juf proberen 😉 Gelukkig worden we dagelijks op de hoogte gehouden met een verslagje op de website van haar school en ondertussen tellen we af naar vrijdag. Ik kan al niet wachten op de verhalen die ze te vertellen heeft!

Benieuwd naar haar avonturen? 

164. En dan smelt mijn hart…

Soms herken ik mezelf in het spel van de kinderen. Met momenten is dat op zijn minst gezegd erg confronterend. Zo speelden Lotte en Robbe eens vader en moedertje met hun Playmobil. Heel schattig om te zien, totdat Lotte haar ‘mamapoppetje’ vast had en begon te schreeuwen: “Bert! Bèèèèrt!! Kom eens!” Oeps… That’s me 😉 Maar gelukkig zijn er ook momenten waarop ik zie dat ik het nog niet zo slecht doe als moeder. Dat ze wel degelijk ook de positieve dingen overnemen…

Ik kocht in de Action onlangs een voorleesboekje over gevoelens. Daarin staan situaties geschetst waarbij je kind het juiste gevoel kan kiezen. Uiteraard kunnen ze geen fouten maken, want je gevoel klopt altijd 😊 Voordat Robbe moest gaan slapen gingen we eens lezen in dit boekje en Lotte mocht er ook bij komen zitten. Ik las voor dat het kindje een tekening had gemaakt en dat de juf en de andere kinderen uit de klas het heel mooi vonden. Het kindje voelt zich…? Robbe antwoordde verrassend genoeg met ‘bang’. Daarop begon Lotte hardop te lachen: “Nee, trots! Het kindje is trots natuurlijk!” Maar Robbe legde uit dat het kindje misschien wel bang was omdat iedereen nu naar hem keek. “Dat klopt, voor sommige kindjes is dat best een beetje eng,” stelde ik hem gerust.

“Wanneer was jij eens trots?” Hij haalt zijn schouders op omdat hij het niet weet. “Ik was heel trots toen jij zo flink was bij de tandarts hoor Robbe,” en ik geef hem een knuffel. Het boekje viel in de smaak en vervolgens kwamen ook nog boos, blij, gelukkig en bang aan bod.

Een dag later vroeg ik aan Lotte of ze even flink met haar broer kon spelen zodat ik me even op mijn gemak kon douchen. (Doorgaans is dit een Mission Impossible hoor) Lotte was vastberaden, ze gingen goed voor elkaar zorgen! Even later hoor ik haar bezig tegen Robbe: “Wanneer was jij heel gelukkig? Weet je het niet? Dat is niet erg hoor. Ik was heel gelukkig toen jij mijn broertje werd!” Zo lief! Ze waren samen weer in het boekje aan het kijken. Met dat moederen komt het echt wel goed met Lotte later 😉

Maandagochtend verdween het boekje al snel in de boekentas want het moest en zou mee naar school gaan! Na school vertelde hij enthousiast dat hij het had gelezen met zijn juf die hem in de klas komt ondersteunen één keer per week. Ook daar viel het in de smaak.

Voor de geïnteresseerden: het ligt in de Action voor 1,99 en er zijn 3 verschillende versies, ook over samen delen en beleefd zijn. Soms liggen daar toch echt leuke dingetjes!

Ik gebruikte ook al eens knuffels om over hun emoties te praten.