Momlife: Wanneer 20u je nieuwe Happy Hour wordt…

Hoe je binnen een paar uur van de hel naar de hemel kan gaan, alleen moeders weten dat. Je hebt na het werk staan koken om een maaltijd klaar te maken in de hoop dat iedereen het met smaak op zal eten. Natuurlijk vinden die kleine ondeugden toch een stukje groente in hun spaghetti en misschien begint je man vervolgens nog te zeuren dat er te weinig vlees in zit.

Hun gezichtjes zien eruit alsof ze zonder snorkel in hun bord gedoken zijn en jij kan alleen maar denken aan wie de rotzooi op mag ruimen. Vervolgens begint het gezeur dat ze echt niets meer op kunnen, hun buikjes zitten helemaal vol… Drie keer probeer je hen nog wat te laten eten, maar daarna geef je het op. En hoe vol hun buikjes ook zitten, er volgt gegarandeerd gezeur om een lekker nagerechtje, want dat kan er natuurlijk wel bij!

Daarna komt het moment dat je kroost wat televisie kan kijken, dat betekent rust voor je man terwijl jij de keuken opruimt. En hoewel jullie niet in dezelfde ruimte zitten, zullen de kinderen toch echt aan jou komen vragen of ze wat drinken mogen. Zo kan die arme papa gelukkig op zijn gemak tekenfilms kijken.

Bijna een uur later is het tijd om die varkentjes te wassen. Daarbij wring je je in alle bochten om ervoor te zorgen dat er geen zeep in hun oogjes komt, ook al spartelen ze alle kanten op. Terwijl jij hen daarna afdroogt, staat het zweet bij jou ondertussen op je rug. Tijd om die tanden te poetsen en ook al is het de 7000ste keer, ze weten nog steeds niet dat ze daarbij hun mond moeten open doen.

Met veel zorg wordt er een leesboekje uitgekozen. Hoe goed je ook probeert om onopvallend het verhaal wat in te korten, die koters kennen net zoals jij het hele verhaal van buiten en beginnen te gillen dat je een stuk vergeten bent te lezen. Een dikke knuffel en kus… Overdag hebben ze hier niet altijd zin in, maar eens ze in dat bed liggen willen ze nog een knuffel… en nog een… en nog een.

En daarna volgt die overgang…

Je zucht eens diep omdat je weer een avondshift overleefd hebt. Je beklaagd jezelf dat je het zo druk hebt en zo ga je de trap af naar beneden en denk je aan wat er nu komen gaat…

Achter die deur bevindt zich het paradijs… Een plek zonder kinderen. Een plek met een zetel… met dekentjes. Gelukkig heeft je man de tv al afgestemd op jouw favoriete programma. Je gaat nog één keer naar de keuken, maar alleen om iets lekkers en een glas wijn te halen.

Het is 20u… voortaan jouw Happy Hour…

 

Uiteraard mis je om 21u je kinderen alweer en ga je stiekem in hun kamertje kijken hoe ze liggen te slapen terwijl je je bedenkt hoe lief ze wel niet zijn 😉

180. DIY hulpmiddel voor meer structuur.

Het was bloedheet vorige week en ik kan daar helemaal niet van genieten. Ik zit echt binnen te wachten totdat het voorbij gaat en probeer zo min mogelijk te doen. Dat is voor mij niet fijn, maar voor Robbe helemaal niet. Hij wil natuurlijk net zoals Lotte zoveel mogelijk buiten spelen en dat mochten ze nu alleen ’s morgens. Zo’n week binnen zitten betekent voor hem ook dat alle structuur wegvalt. Het ging dan ook niet zo goed afgelopen dagen.

Hij was gefrustreerd en aanhankelijk, te aanhankelijk. Ik begreep het wel, maar ik had het zelf echt even te heet om er goed mee om te kunnen gaan. (dat is allemaal zacht uitgedrukt hoor, hij haalde het bloed onder mijn nagels uit!) Gelukkig kwam er in het weekend afkoeling en ik besloot afgelopen nacht (!) het probleem rond gebrek aan structuur tijdens de vakantie aan te pakken…

In het verleden maakte ik al eens zelf een planbord. Maar een aantal maanden geleden zei Robbe dat hij het niet meer leuk vond en vooral: dat hij het niet meer nodig had. Toch weet ik dat het hem helpt als hij door middel van pictogrammen kan zien wat hem te wachten staat. Ik besloot een slinger met tekeningen te maken zodat hij een ‘tijdlijn’ van de komende dag heeft.

Mijn tekentalent is niet zo geweldig maar met cartoons te googelen lukte het aardig. Hij kon vanmorgen toch alles ontcijferen, oef 😉

Ik nam hem deze morgen eerst even bij mij… “Robbe, heb jij ook gemerkt dat het niet zo lekker gaat de laatste dagen? Dat we allebei veel mopperen?” Hij knikt van ja. “Ik heb een beetje nagedacht en zou het kunnen dat jij het niet fijn vindt dat wij allemaal beneden hebben geslapen deze week en jij alleen boven?” (we hebben geprobeerd hem ook beneden te leggen waar het frisser was, maar hij kreeg zijn slaap niet te pakken) “En ik denk dat jij het misschien wat moeilijk vindt als je niet weet wat we gaan doen op een dag, toch?” Hij komt wat dichterbij en mompelt: “Ja, heel moeilijk…”

“Daarom hebben we vannacht weer allemaal boven geslapen net zoals jij en daarom heb ik iets geknutseld voor jou, om jou te helpen.” Hij lacht en zegt: “Ik heb het al gezien, er hangt een slinger en daar staat ook YouTube en Albert Heijn op.” Nog een dikke knuffel en daarna snel naar beneden om te kijken hoe onze dag er vandaag zal uitzien.

Hij noemt alles op, maar daarna wordt hij ongemakkelijk… Ik zak door mijn knieën en vraag hem wat er scheelt. “Ik ben blij dat jij dat gemaakt hebt voor mij,” zegt hij terwijl hij naar beneden kijkt. “Natuurlijk jongen, dat verdien jij toch?!”

Hopelijk op naar een fijne vakantieweek, ik heb er alle vertrouwen in!

179. Ook ik zette een grote stap 😉

Robbe en Lotte hebben allebei op hun manier laten zien dat ze flink gegroeid zijn de afgelopen periode. Helaas ben ik de afgelopen jaren ook blijven groeien, maar dan in de verkeerde richting…

30 kg meer om van te houden.

Vroeger was ik altijd mager, ik kon eten wat ik wou, ik kwam geen gram bij. Zo’n 12 jaar geleden ben ik beginnen sukkelen met mijn schildklier en ik eet gewoon graag lekkere dingen. Die combinatie zorgde ervoor dat ik 30 kg bij kwam. Ook nu moet ik af en toe echt op de rem qua zoetigheden en extra gas geven op het gebied van beweging, want anders blijf ik bijkomen…

Onzeker.

Ik heb me eigenlijk altijd onzeker gevoeld over mijn lichaam, zelfs toen ik maatje 38 had. Maar de laatste jaren is het toch wel heel erg geworden. Zo heb ik bijvoorbeeld nog nooit met de kids samen gezwommen omdat ik mij niet in badpak durf te vertonen. Bert neemt ofwel Lotte ofwel Robbe mee naar het zwembad en ik ga met degene die niet aan de beurt is, iets drinken terwijl ik achter het glas zit te kijken naar iedereen die zich wel in badpak durft te laten zien.

Dit moet anders.

Dat dit eigenlijk niet kon wist ik zelf ook wel. Ik kreeg van anderen de opmerking: “Ach er lopen er genoeg rond die veel zwaarder zijn dan jij…” Makkelijk praten als je zelf mager bent terwijl ik met maatje Titanic rondloop…

Toch heb ik vorige week gezwommen met de kids. Ik had ze beloofd dat ik op vakantie eindelijk met hen mee ging. Robbe maakte zich even druk of ze wel zooooo’n grote badpakken verkochten in de winkel, maar zelfs dat lukte 😉

Met knikkende knieën kwam ik uit het kleedhokje en ik moest me inhouden om niet jankend terug te rennen. Lotte nam me bij de hand en zei: “Wow, mooi mama!” Ik liep achter haar aan het zwembad in en ik moet toegeven dat ik er echt van heb genoten,  zo zwemmen met zijn viertjes!

Eigenlijk heb ik dus vorige week ook een best grote stap gezet 😉 Nu nog voorbereiden op the next level: zwemmen in ons plaatselijk zwembad… dat is voorlopig nog een brug te ver 😁

178. Dat Lotte mij aangenaam verrast.

Dat Lotte het op school wat moeilijker heeft, weten jullie. Ze gaat naar het bijzonder onderwijs omdat ze door haar ADHD teveel belemmerd wordt in haar ontwikkeling. Lotte is een vrolijke meid en is afgelopen schooljaar nog geen dag tegen haar zin naar school moeten gaan. Voor ons een teken dat ze daar op haar plaats zit dus. Het rekenen is echt een enorm probleem, daarin maakt ze amper vooruitgang en er wordt aan dyscalculculie gedacht. We zullen ook daar onze weg wel weer in vinden, maar wat ik veel belangrijker vind: op andere vlakken maakt ze toch veel vooruitgang!

Misschien dan toch een klein talenknobbeltje?

Hoe moeilijk rekenen voor haar is, zo vlot lijkt ze tegenwoordig met taal. Het lezen gaat een stuk vlotter en ook schrijven gaat steeds beter (al is het motorisch een hele opgave). We merkten sinds een tijdje dat ze al vlot Engels spreekt, dat leek dan weer een voordeel van al die Youtube filmpjes 😉

Geen vrienden met de Duitsers.

Vorige week zaten we een weekje in Duitsland. De hele weg vertelde ze dat ze al over Duitsland had geleerd op school en vooral over de oorlog… “Komt er bij ons ook nog eens oorlog?” vroeg ze. “Ik hoop het niet meisje,” probeerde ik de boel te sussen. Maar blijkbaar had ze daar zelf een oplossing voor… “Als iemand vraagt of hij erdoor mag, moet je hem altijd door laten, want anders komen de Duitsers misschien.”

Een heel stuk over de Duitse grens besloten we even een tussenstop te maken. (een heel stuk, want in Duitsland doen ze blijkbaar niet aan heel veel tankstations met wegrestaurants langs de snelweg…) Het was daar waar Lotte de eerste Duitse klanken hoorde en voor ik het wist, riep ze: “Daar komen de Duitsers!” Gelukkig heeft niemand haar gehoord en heb ik kunnen uitleggen dat ze dat beter niet zegt. Op deze manier maakt ze geen vrienden uiteraard 😉

Mevrouwtje voert het hoogste woord.

Ondanks dat ik mijn talen toch wel ken, durf ik niet goed als ik een andere taal moet spreken. Daar had Lotte dus echt geen last van daar. Ze ging de rekening vragen, eerst in het Nederlands, maar toen de ober niet goed wist wat ze bedoelde, ging ze verder in het Engels. “Can we pay our bill please? Thank you!” hihi, ze weet wel van aanpakken!

’s Morgens als we over het vakantiepark wandelden begroette ze iedereen met een lach en een ‘goodmorning’. Na twee dagen voelde ze al aan hoe het Duits werkt en plakte ze overal ‘chen’ achteraan: “Ik ga een Brotchen eten.”

Trots op haar.

Dat ze zo durft op sociaal vlak en niet bang is om fouten te maken zorgt er echt voor dat ik zo trots op haar ben. Ze trekt haar plan wel, zelfs in het buitenland blijkbaar. Soms denk ik ook dat ik me teveel focus op de dingen die niet zo goed gaan, omdat ik daar bezorgd over ben. Eigenlijk zou ik veel meer moeten benadrukken dat ze al heel veel wel kan en misschien zijn de dingen waar ze wel goed in is wel veel belangrijker zelfs! Ik ben trots op je, lieve meid! ❤

177. Hoe we voor Robbe een ‘veilige’ vakantie kozen.

Vakantie betekent niet voor iedereen genieten. Voor Robbe en voor vele andere pleegkinderen is het een periode van onvoorspelbaarheid. We besloten dit jaar onze vakantie wat beter voor te bereiden om te voorkomen dat hij het moeilijk zou krijgen…

Vorig jaar gingen we naar de Nederlandse kust. We huurden een huisje, reden wat rond om wat van de omgeving te kunnen zien… “go with the flow” dachten we. Dat was buiten Robbe gerekend! De onvoorspelbaarheid maakte hem weer helemaal onzeker, waardoor hij boze buien kreeg en wij beetje bij beetje steeds meer gefrustreerd geraakten. No more go with the flow dus 😉

Afgelopen week zijn we naar Duitsland geweest, hebben we genoten van de mooie omgeving daar en vond Robbe toch zijn rust. Hoe dat kwam? We zaten in een huisje op Center parcs. Op zo’n vakantiepark komen vaak dezelfde dingen terug en zo wist hij een beetje wat hem te wachten stond. Op de eerste dag hebben we een ronde op het park gemaakt zodat hij al een idee had van wat er allemaal te zien was.

Zo zag hij deze geweldige paardjes:

Ik zal er op mijn facebookpagina een filmpje van toevoegen, het was echt een grappig zicht!

Eenmaal terug in het huisje mochten ze samen een planning maken van wat ze op welke dag wilden doen. Dit hielp hem echt heel goed!

Robbe houdt niet van verrassingen.

Afgelopen woensdag wilden Bert en ik Robbe en Lotte verrassen met een bezoek aan een natuurpark om naar de diertjes te kijken. We wilden het echt als verrassing houden en besloten niet te zeggen waar de reis naartoe ging. Lotte had er zin in, maar Robbe zat te mopperen in de auto: “Dit is de saaiste dag van mijn leven!” Ondertussen keek hij rond en herkende hij de wegen omdat we daar op de heenweg ook gereden hadden. “Jullie rijden stiekem terug naar huis! We gaan helemaal niks leuks doen!”

Ik liet hem mijn GSM zien waarop ik Google Maps gebruikte. Ik liet hem zien dat hij aan  het aftellen was: nog 10 km, nog 9,… Dat kalmeerde hem gelukkig al een beetje en hij vroeg regelmatig of hij nog eens mocht kijken.

Blij, bang en later trots.

Toen we aankwamen bij ‘Wildpark Freisen’ was het ook meteen goed voor hem. “Dankjewel mama en papa, dat ik naar de diertjes mag kijken!” Bij de kassa werd ons gevraagd of we ook dierenvoeder wilden kopen. Dat zag Lotte wel zitten: zelf de dieren eten geven…

Hoewel Robbe een echte dierenvriend is, vond hij het hier wel heel erg spannend dat ze gewoon los rondliepen daar. Hij was dan ook een beetje bang om hen te voeren… Een dilemma want hij wou wel echt heel graag! Bert heeft hem moed ingepraat en wat was hij ontzettend trots op zichzelf toen hij het eindelijk durfde…

Het werd dus toch nog een hele leuke dag, maar Bert en ik wisten meteen weer hoeveel Robbe van verrassingen houdt 😉

Hij heeft zich trouwens regelmatig over zijn angst kunnen zetten en ik moet toegeven dat het telkens Bert was die hem het vertouwen gaf. Zo reed hij zelf op een pony op de kinnderboerderij en ging hij mee het water op terwijl hij echt heel bang was. We hebben hem natuurlijk niet gedwongen, maar hij had toch echt wel een peptalk nodig om de stap te zetten.

We hebben onze vakantie een klein beetje moeten aanpassen, maar op deze manier hebben we er tenminste alle vier van kunnen genieten. De batterijtjes zijn weer helemaal opgeladen en de kinderen hebben er weer een paar leuke herinneringen bij gemaakt. Op naar de volgende!

176. Dit raakt mijn hart.

Via mijn facebookpagina krijg ik regelmatig privéberichtjes over mijn blog, stellen ze vragen over hoe pleegzorg werkt en over onze situatie op zich. Ik vertel mensen graag over pleegzorg, dus dat maakt me alleen maar blij. Onlangs kreeg ik echter een bericht dat mijn hart echt geraakt heeft, in de positieve zin!

De moederrol volledig overnemen?

De reactie begon dat ze eigenlijk een bepaald beeld had van mij en van pleegzorg in het algemeen. Dat ik waarschijnlijk de zoveelste pleegmama was die de moederrol helemaal van de echte mama wou overnemen. Gelukkig is ze mijn blog blijven lezen en volgen en is haar mening ondertussen bijgedraaid. Ik trek het me altijd heel fel aan wat anderen van mij denken, maar van deze lezeres maakte het dubbel zoveel indruk.

De andere kant van pleegzorg.

Deze dame kent pleegzorg, maar dan van de andere kant. Ze zat zelf in meerdere pleeggezinnen, waar ze zowel negatieve als positieve ervaringen opdeed. Hierdoor beseft ze dan ook heel goed dat pleegzorg een grote invloed heeft op een kind. Blijkbaar is Robbe voor haar geen onbekende en weet ze van zijn achtergrond en die van zijn mama.

“Ai, hopelijk neemt ze me niets kwalijk en begrijpt ze uit mijn blog dat ik zijn mama geen verwijten maak en vooral: dat we Robbe heel graag zien!” En gelukkig ziet ze dat, ze schreef dat hij de cirkel dankzij ons kan doorbreken. Wat een compliment, want dat is uiteraard ons doel: dat hij later alle kansen kan krijgen!

Een verhaal dat moed geeft.

Maar ook haar eigen verhaal geeft me moed… Want ook zij heeft de cirkel doorbroken. Zulke ervaringen geven me altijd hoop dat het met onze oogappels ook goed zal komen. Verder gaf ze aan dat ze na het lezen van de blogs een beter beeld heeft van pleegzorg: duidelijker, maar ook positiever en dat doet zoveel deugd!

Lieve lezeres, jouw bericht heeft me echt geraakt. Bedankt dat je de tijd nam om voorbij je eerste oordeel te gaan, te blijven lezen en mij als pleegmama een kans gaf. Dit motiveert me nog meer om door te gaan. Dankjewel dat je me laat zien dat een pleegkind sterk genoeg kan worden om tot een succes op te groeien. Merci!

 

175. Mijn trouwdag was ook een baaldag.

Vrijdag waren Bert en ik 6 jaar getrouwd. We waren op die dag tien jaar samen en na jaren twijfelen besloten we toch dat papiertje te gaan halen. Het was op zich een mooie dag, maar helaas gooide mijn trouwjurk roet in het eten.

Zoals veel vrouwen heb ik van tevoren ook wat extra mijn best gedaan om er goed uit te zien op mijn dag. Ik verloor 18 kg en voelde me echt goed in mijn vel toen ik met mijn zus en schoonzus ging kijken voor een trouwjurk. Ik ben niet echt het type dat jurkjes draagt, ik voel me meer op mijn gemak in een lange broek. Maar voor de grote dag wou ik me toch ook wel eens helemaal optutten, inclusief witte jurk. Wat ik niet zag zitten was een kapitaal neertellen voor iets dat ik maar één dag zou dragen.

Klein budget.

We gingen dus naar een outlet, waar alle modellen 400 euro kostten. Binnen het half uur stond ik weer buiten met trouwjurk en ik was er echt blij mee! Een maand voor onze trouwdag heb ik hem op maat laten maken en hij zat perfect. Maar in die laatste maand ben ik toch nog wat kilo’s kwijtgespeeld en waar verdwijnen die als eerst? Juist, bij de borsten! Ik heb dus mijn hele trouwdag schrik gehad dat mijn twee vrienden in mijn bord zouden vallen 😉

Ongemakkelijk op mijn trouwdag.

Bij de foto’s hou ik geforceerd mijn trouwboeket voor mijn boezem, hijs ik om de minuut mijn kleed omhoog en voel ik me niet op mijn gemak. Jammer genoeg is het ook echt te zien aan mij op de foto’s. Met de locatie, het eten en de gasten was ik echt heel blij, maar ik blijf maar denken aan hoe onzeker ik me voelde die dag. Zo spijtig, want mijn figuur zag er in jaren niet zo goed uit. Al die moeite leek voor niets!

Als ik het opnieuw moest doen had ik misschien toch wat meer uitgegeven zodat de winkel zelf de aanpassingen doet en op het laatste moment nog een pasbeurt gedaan. Als ik de foto’s terugkijk zie ik zelfs dat hij scheef is gemaakt bovenaan!

Sorry aan de gemeente.

Rest me nog één ding: mijn excuses aan de mensen van de burgerlijke stand bij de gemeente… Het moet vast een hele opgave zijn geweest om mij in de ogen aan te kijken in plaats van in mijn boezem haha! Sorry!

Maakten jullie al ooit een kledingblunder mee?

 

174. Lopen ze teveel achterstand op in de vakantie?

De zomervakantie is hier ondertussen alweer bijna twee weken bezig. Robbe en Lotte willen spelen, spelen en nog eens spelen. Ok, dat is niet helemaal waar… het liefst willen ze op hun tablet, tv kijken en een heeel klein beetje spelen 😉 Als er één ding is waar ze niet veel zin in hebben, dan is het wel leren. Ze hebben het even gehad met schoolwerk, maar ik maak mij toch wat zorgen om die super lange vakantie hoor!

Twee maanden, is dat te lang?

Ik merk jaar na jaar dat die vakantie van twee maanden eigenlijk te lang duurt. Na een tijd weten ze niet goed meer wat ze moeten doen en hebben ze het wel gehad met de buitenschoolse opvang. Bert en ik hebben nu eenmaal ‘maar’ drie weken vakantie, dus als er gewerkt wordt, gaan zij naar de opvang. In de eerste weken is dat nog een aangename bezigheid, waar ze vooral blij zijn om hun vriendjes te zien, maar vanaf half augustus hebben ze het daar meestal ook wel weer gezien.

Wat met die achterstand?

Waar ik me meer zorgen om maak is hoeveel leerstof ze vergeten zijn na de zomervakantie. Elk jaar geef ik ze wel van die oefenboekjes om wat in te werken, maar ik moet toegeven dat ik er zelf meestal wat laks in word. “Ach, ze zijn nog zo flink aan het spelen…” maar ook: “Pff ik heb nu even geen zin om met hen aan tafel te zitten om rekensommen te maken.” Deze vakantie ga ik toch echt volhouden!

Lotte begint nu eindelijk echt beter te lezen, dus ik zou het jammer vinden als ze tegen september weer 1 of 2 niveaus zou zakken. Op het niveau waarop ze nu leest, worden de boekjes gelukkig al veel leuker en grappiger, waardoor ze al sneller aan het lezen gaat ’s avonds. Ze moet van mij elke avond twee pagina’s lezen en om de dag maken we wat sommen en schrijft ze wat. Ik zal haar eens laten bloggen misschien? 😉

Klaar voor het eerste leerjaar.

Zoals jullie weten gaat Robbe in september starten in het eerste leerjaar (groep 3 in NL). Hij leerde in de laatste kleuterklas al heel wat letters en begon ze al aan elkaar te plakken, zodat hij de eerste woordjes leest en schrijft. Uiteraard woordjes die hij grappig vindt: kak, kont en pis kan hij perfect schrijven 😉 Om in september vlot te kunnen starten en omdat ik wil voorkomen dat hij weer een achterstand moet inhalen, oefen ik ook met hem regelmatig. Zo met zijn drietjes aan tafel vinden ze het voorlopig nog wel leuk.

Te streng?

Toch blijf ik soms twijfelen of ik niet te streng ben op dit gebied. Ben ik de enige die af en toe wat wil blijven oefenen met de kinderen? Misschien als ze heel goed mee zouden kunnen op school, dat het anders zou zijn hoor, ik denk dat dat ook wel mee speelt. Ik kan me voorstellen dat het voor sommige kindjes simpelweg niet nodig is. Hoe doen jullie dat? En zijn er kinderen die er zelf om vragen?

173. Broer en zussen van Lotte en Robbe.

Ik krijg af en toe nog steeds de vraag of Lotte en Robbe echt broer en zus zijn. Het antwoord is nee, ze komen allebei uit een andere gezinssituatie. Dat weten ze zelf ook, want volgens Lotte is het ook geen probleem om later met elkaar te trouwen 😉 Toch maar liever niet hoor hihi! Ze zien elkaar echter wel gewoon als broer en zus, logisch ook want zo groeien ze nu eenmaal op samen. Ze vechten met elkaar, maar zeker ook voor elkaar, zoals het hoort dus… Maar ze zijn allebei niet enigst kind binnen hun ‘biologisch gezin’.

Twee verschillende pleeggezinnen.

Lotte heeft een oudere broer en zus, ze groeien samen op in een pleeggezin een uurtje hiervandaan. Voor hen was de komst van een klein zusje een grote verrassing. Voor iedereen eigenlijk, want niemand wist dat hun mama zwanger was. Toen Lotte zes maanden oud was, gingen we voor de eerste keer kennismaken. Zij zal zich zelf nog niet druk hebben gemaakt om de ontmoeting, maar voor de rest was het toch wel een spannend moment.

Een beetje onwennig.

Wij waren benieuwd naar haar broer en zus, maar ook naar hun pleegouders. Het voelde allemaal een beetje onwennig, maar het tweetal was super trots toen ze met hun kleine zusje poseerde voor de foto’s! We hadden een goede klik en spreken sindsdien af en toe eens af om hen wat tijd samen te geven. Ondertussen praten de pleegouders wat bij en vinden we heel veel herkenning bij elkaar. Wonderbaarlijk om te zien hoe doorslaggevend de genen toch wel kunnen zijn zeg! Ze groeien op in twee verschillende omgevingen, maar het zijn allemaal dromerige, impulsieve en vooral hele lieve kinderen! Ook deze vakantie staat er weer een bezoekje met broer en zus gepland, ze kijkt er al naar uit!

Geen makkelijke situatie.

Robbe heeft een halfzusje. Als tweejarig jongetje zag hij de buik van zijn mama groeien als we een bezoekje hadden. Dan werd er tegen hem verteld dat hij grote broer ging worden, omdat mama een baby’tje kreeg. Ik heb de situatie altijd moeilijker gevonden dan die van Lotte. Haar broer en zus wonen ook in een pleeggezin, net zoals zijzelf. Robbe zou straks merken dat zijn zusje wel met zijn mama mee naar huis gaat en hij niet.

Zo ging het uiteindelijk ook, we zijn in het ziekenhuis naar zijn zusje gaan kijken een dag na haar geboorte. Op zich fijn dat dat allemaal kon, want ik kan me ook voorstellen dat het voor zijn mama niet fijn is om aan haar kraambed nog eens geconfronteerd te moeten worden met het feit dat ze niet allebei haar kinderen bij haar heeft. Ze mocht zelf aangeven hoe ze het wou op dat moment, maar ze stuurde de eerste dag al meteen een berichtje of ik met Robbe kwam kijken.

Band met zijn zusje. 

Daarna zag hij zijn zusje ongeveer één keer per maand. Af en toe ging ze alleen met hem naar de speeltuin, maar ook regelmatig samen met zijn halfzusje. Mama vond het namelijk erg belangrijk dat ze een band zouden opbouwen. Ondertussen woont ook zijn zusje niet meer thuis en ziet hij haar niet meer. Er zijn ook al anderhalf jaar geen bezoeken meer geweest met zijn mama.

Omdat ik na deze tijd wel zie dat hij zijn rust heeft gevonden wil ik het voorlopig even laten rusten. Ook omdat zijn zusje helemaal geen besef heeft van het bestaan van Robbe. Voor allebei de kinderen is de situatie al moeilijk genoeg op het moment en vind ik het belangrijk dat ze hun draai vinden, ieder in hun eigen pleeggezin. We staan er altijd voor open om er later werk van te maken dat ze elkaar kunnen zien, in overleg met pleegzorg, op een moment dat het voor hen allebei een meerwaarde is natuurlijk.

Het leven van een pleegkind kan soms toch wel heel ingewikkeld zijn he?

Lees hier over de eerste kennismaking van Lotte met haar broer en zus en over de broer- en zusdag  van vorig jaar.

172. Een strekenhuisje voor Robbe en Lotte.

De vakantie is nog maar net begonnen of de verveling slaat hier al toe. Vooral Robbe mist de regelmaat en voorspelbaarheid van school. Zomervakantie betekent voor hem dus niet meteen ‘genieten’. Ik wou eigenlijk aan de slag gaan om wat pictogrammen voor hem te knutselen om hem te helpen, maar toen botste ik op een grote doos waarvoor ik een leuk idee had… Ik ging dus weer creatief aan de slag voor de kinderen.

Hij staat hier al zeker een half jaar, een koeigrote doos die ik gebruik om ons oud papier in te doen. We gooien hem maar vol: reclamefolders, kranten en heel stiekem ook de tekeningen van de kinderen. (Echt, het zijn er veel te veel!) We gooien hem vol totdat opa het niet meer aan kan zien en de grote hoeveelheid papier verdeelt over meerdere kleine dozen. Ahja, want zo’n grote doos pakken de mannen van de papierophaling echt niet mee 😉

Het was dus 18u30 toen ik ineens het plan kreeg om er een huisje voor de kinderen van te maken. De Gamma is tot 19u open, dus ik ging snel met Lotte wat verf halen. Deze muurtesters van Levis  leken me ideaal.

Aan de kassa vertelde Lotte uiteraard uitgebreid wat onze plannen waren.

Terwijl ik het huisje aan het verven was, bedacht ik dat ik er een strekenhuisje van ging maken. Een plekje waar ze deugnieterij kunnen uithalen. Ze doen het toch, dus het is misschien veiliger als ik weet op welke plek ze streken aan het uithalen zijn 😉

Op de zijkant schreef ik de volgende tekst.

Ik heb er bij deze dus zelf om gevraagd he 😉

Hier nog een foto van mijn strekenjong.