187. Niets van mij gehoord, toch veel gebeurd.

Het was even stil hier. Ik vond even de fut niet meer om te bloggen en heb hier even de boel de boel gelaten. Dat wil echter niet zeggen dat er afgelopen week niets gebeurde. In tegendeel: er stonden drie belangrijke zaken op het programma…

Bezoek met de mama en papa van Lotte.

Vorige week woensdag was het nog eens tijd voor Lotte om een uurtje met haar mama en papa door te brengen. Robbe had geen zin om mee te gaan, dus regelde ik dat hij naar mijn zus kon in de tussentijd. “Ik wil ook naar Metie!” reageerde Lotte. De vorige keer waren haar ouders wat afwezig tijdens het bezoekmoment en gebruikten ze hun tijd samen niet echt optimaal. In eerste instantie had ze er dus niet zoveel zin in.

Ik kreeg een uur op voorhand al een telefoontje van de pleegzorgbegeleidster dat het bezoek zou kunnen doorgaan. We zouden de rit naar de dienst van pleegzorg dus niet voor niets moeten maken. Vanaf dat moment werd Lotte toch wel weer enthousiast om naar haar papa en mama te gaan. Bij aankomst stonden ze ons buiten al op te wachten.

Gelukkig ging het deze keer een stuk beter en hebben ze heerlijk samen gespeeld! De tijd vloog voorbij en we vergaten zelfs even dat het uur al voorbij was. Daarna nog een paar stevige knuffels en Lotte kon weer tevreden terug naar huis. Helemaal top dus!

De kennismaking met de papa van Robbe.

Voor Bert en mij stond deze week de kennismaking met de vader van Robbe gepland. We hadden hem nog nooit ontmoet en waren dus ook best verrast dat er na 6 jaar toch de vraag kwam om met ons af te spreken. Wat was ik zenuwachtig zeg! Onze begeleidster zou ook mee gaan en stelde ons al gerust dat papa het minstens zo spannend vond. Ik kan me voorstellen dat die drempel voor hem na al die jaren behoorlijk hoog is geworden…

Het is een aangenaam en rustig gesprek geweest, waarin één ding centraal leek te staan: wat is het beste voor Robbe? Papa geeft duidelijk aan dat hij hem mist, dat hij wenst dat hij hem ooit weer kan zien, maar beseft tegelijk dat hij moeite heeft om lange relaties op te bouwen en te onderhouden. Hij weet niet zeker of hij in het leven kan blijven, eenmaal een ontmoeting tussen hem en Robbe zou plaatsvinden.

Ik vind dat vooral knap dat hij dit besef heeft en ook durft uit te spreken. Voorlopig gaan we het contact verderzetten tussen de volwassenen, totdat alle partijen er zeker van zijn dat papa het kan volhouden om in beeld te blijven in het leven van Robbe en ook hijzelf moet zich goed genoeg in zijn vel voelen. Het is fijn dat we het tempo van hem kunnen volgen zonder dat er van alles wordt opgedrongen.

Gaan kijken in het eerste leerjaar.

De vakantie is nu echt bijna afgelopen en op veel scholen werden er afgelopen week kijkmomenten georganiseerd. Zo ook bij Robbe. We maken hier niet elk jaar gebruik van, maar omdat hij naar het eerste leerjaar gaat en een juf krijgt die we nog niet gezien hadden, wilden we graag een kijkje nemen. Stoer liep hij voorop, want hij wist de weg 😉

Dat stoere verdween echter even toen hij een van zijn kleuterjuffen zag aankomen. Ze bood meteen aan om met ons mee te lopen en al snel kwam zijn juf van afgelopen schooljaar er ook bij staan. Hij sloeg even helemaal dicht, maar na vijf minuutjes ging het weer prima. Zijn nieuwe juf legde hem al uit wat ze op de eerste schooldag gingen doen. (Dank u, dat heeft hij nodig!)

Vervolgens vertelde de juf van de kleuters dat ze hem maandag wat zal begeleiden. Ze hoeven dit helemaal niet te doen, want hij heeft in principe met die juffen niets meer te maken, maar dat ze aanvoelen dat dat voor hem een verschil kan maken vind ik zo fijn he! Ik verwacht dat hij maandag eveneens overdonderd zal zijn in het begin, maar dat hij snel weer zal genieten van de regelmaat die school met zich meebrengt. Zijn boekentas staat klaar, kom maar op met dat eerste leerjaar!

186. Een Porsche voor Robbe.

Vandaag is Robbe jarig, zes jaar is hij al geworden! We vierden zijn verjaardag afgelopen zondag al met de familie. Dit jaar vroeg hij voor de eerste keer geld in plaats van cadeautjes… of toch niet?

Hij is al lang aan het zeuren om een Nintendo switch, dat wou hij wel hebben van opa en oma. Ik legde hem uit dat dat heel veel geld kost en dat hij er dan zelf voor moest sparen. “Dan vraag ik aan iedereen die op mijn feestje komt geld!” reageerde hij enthousiast. “Weet je het zeker dat je geen cadeautjes wil? Je kan ook aan sommige mensen geld vragen en aan de andere mensen een cadeautje?” Maar nee, hij was vastberaden: hij ging sparen voor een Nintendo switch!

Totdat we werden uitgenodigd op de avant première van Playmobil the movie… Na afloop op de receptie konden Lotte en Robbe naar hartenlust spelen met alle Playmobil die samen met de film zou uitkomen en daar zag hij hem: De Porsche van Rex Dasher! (zeg maar de James Bond van Playmobil) Die Nintendo was niet langer nodig, hij moest en zou die Porsche kopen.

Afgelopen zondag werd regelmatig zijn pot met geld geteld om te zien of hij genoeg had. Met de buit zouden we maandag gaan shoppen hihi

En zo gingen we gisteren na het werk op naar de speelgoedwinkel. Zijn verjaardagscentjes had hij in een klein schatkistje gestoken en hield hij stevig bij hem. “Kan ik dit kopen? En dat? Hoeveel heb ik dan nog?” Het belangrijkste was uiteraard de Porsche. Hij heeft drie dingen uitgekozen en liep daarna wat verloren in de winkel rond. Ik zei dat hij misschien beter de rest van zijn geld zou bewaren voor een andere keer.

“Ik wil nog een cadeautje kopen voor Lotte, ik denk dat ze wel een L.O.L. bal wil hebben.” Naast mij stond er al eentje hevig ja te knikken! “Ja, dat zou super lief zijn broer, mag ik dat echt?!” Soms zijn ze toch wel lief voor elkaar hoor 😉 Ze heeft iets mogen uitkiezen en de rest van het geld heeft hij dan toch maar terug in zijn spaarpot gedaan. En nu snel naar huis!

Hier is hij dan, zijn op afstand bestuurbare Porsche, super blij is hij ermee! Hij kocht ook nog wat andere playmobilsetjes en samen spelen ze de spannende scènes uit de film na, zo leuk om te zien!

“Later wil ik ook een Porsche mama, dan moet ik hard werken. Maar ik ga geen winkelmeneer worden, want dat wil ik niet…” Gelijk heeft hij, hij zou er vooral heel lang voor moeten gaan werken dan 😉

 

185. Een gastrol in de theatershow Caro.

Een paar maanden geleden schreef ik Lotte in voor een gastrol in Caro, de theatershow van de Efteling. Ze was helemaal door het dolle heen toen ze bericht kreeg dat ze samen met haar nichtje Amy geselecteerd was om mee te doen. Gisteren was het dan eindelijk zover!

Om 15u30 moesten we ons melden aan de ingang van de Efteling, waar we een korte briefing kregen. Daarna nog een knuffel en dan zouden we hen pas om 20u, na de show weer terugzien. Ik heb al zoveel goede dingen meegemaakt in dat pretpark, ze hebben Lotte al eens heel speciaal laten voelen, Robbe zijn we daar eens kwijtgeraakt en die hebben ze zo goed opgevangen. Ik was er dus gerust in dat ze ook gisteren in goede handen waren.

Er waren twee medewerkers die hen meteen gerust stelden, want zij zouden de hele dag bij hen blijven, ze zouden geen moment alleen zijn. Ze mochten achter de schermen kijken, samen pizza eten en natuurlijk moest er ook geoefend worden. Aan de ouders werd verzekerd dat ze op het einde van de dag heel goed zouden zijn in snel omkleden, want dat gingen ze zeker leren hoor! 😉

Wat deden wij ondertussen?

We konden pas om 18u het theater in, dus wij besloten om ondertussen met Robbe een hapje te gaan eten in het restaurant van het vakantiepark het Loonsche Land. We zijn al een paar keer op vakantie geweest in een huisje in Bosrijk, maar de hutjes van Loonsche Land hadden we nog niet gezien. Ook daar was het heel mooi, ik was een beetje jaloers op iedereen die daar rondliep, want zij mochten wel blijven slapen en wij niet…

Het restaurant was ook helemaal in dezelfde sfeer als de rest van het vakantiepark, heel mooi! Robbe heeft er ook wat kunnen spelen en tv gekeken en na het eten zijn we dan op het gemak naar het theater gewandeld: showtime!

Special guests.

Aan de bandjes die we om onze pols hadden, zagen ze al direct dat we familie waren van iemand met een gastrol. “En naar wie komen we kijken?” vroeg de vrolijkerd bij de ingang al meteen. Ik was behoorlijk zenuwachtig en heel benieuwd hoe Amy en Lotte de afgelopen uren hadden doorgebracht. Ik vroeg me af wat van hen verwacht werd tijdens de show.

Als één van de eersten vonden we ons plekje in de zaal en toen deze eenmaal gevuld was, kwamen de kinderen al snel voor de eerste keer op, zo leuk om te zien! Het was door de superleuke kostuums soms wel even zoeken waar onze schatjes waren op het podium. Ze zijn vijf keer opgekomen en hebben elke keer snel moeten omkleden, maar ze hebben dat super goed gedaan! En het allerbelangrijkste: het plezier spatte ervan af!

Na afloop mochten we ze gaan ophalen. De grote deuren werden pas geopend nadat met de ouders van de kinderen af werd gesproken dat ze een luid applaus zouden krijgen. De spanning werd opgebouwd… de deuren gingen open en daar kwamen ze alle tien op ons afgevlogen, blinkend van trots, net zoals alle papa’s en mama’s.

De smaak te pakken?

Dolenthousiast waren ze na afloop! Lotte zei dat ze beroemd was en Amy vertelde dat ze dit wel vaker zou willen doen. Zo leuk van de Efteling dat ze dit regelmatig doen, voor die kinderen is het echt een hele belevenis natuurlijk. Lotte droomt al van een toekomst als musicalster. Eenmaal thuis zaten er al foto’s in mijn mailbox en ook een diploma voor Lotte, heel leuk! Wat een geweldige dag!

184. Fietsen gezond? Niet voor mij!

Echt genieten van autorijden heb ik nooit gedaan, maar ik zit tegenwoordig toch al een stuk liever achter het stuur dan vroeger. Muziekje erbij, wat dansen en zingen met de kindjes, best fijn. Ook die tijd leek voorbij…

Ik rijd op een zonnig dagje door het centrum van ons dorp, raampjes open (ahja, want mijn 16 jarig autootje heeft geen airco), de kids en ik zingen mee met de grootste hits van Elvis Presley want jaja, ze krijgen een goede opvoeding. Ik zie veel mensen vanop een terras genieten van hun drankje en het duurt niet lang voor ik evenveel mensen mijn richting op zie kijken…

Terwijl ik nog zo voorzichtig mogelijk dat drempeltje over probeer te rijden, onderbreekt mijn auto het refrein van ‘Jailhouse rock’… een gerammel aan alle kanten. Ik krimp elke keer in elkaar. Toen Bert later mijn auto nakeek, bleek het verdict als volgt: kapotte veren! Vol goede moed ging hij dat gisteren even fiksen op de oprit bij mijn ouders, waar hij het nodige materiaal en hulp kon vinden. Om 22u had hij goed nieuws en slecht nieuws: “We hebben een nieuwe veer gestoken… aan één kant. De rest is voor morgen.”

“Kak! Dat wordt fietsen morgen…” denk ik bij mezelf. Als de kinderen naar school moeten, is het allemaal wel te voet te doen, maar als ik hen in de vakantie naar de opvang moet brengen, zal ik toch echt de fiets moeten pakken. En ik geef toe: dat gebeurt hier zelden! Dat betekent dat we er om half 11 achter kwamen dat de banden nog opgepompt moesten worden. (Schoonouders ook nog moeten lastigvallen die eigenlijk al bijna in bed lagen… sorry!)

De volgende ochtend was de vreugde bij de kinderen echter groot: geweldig blij dat ze met de fiets mochten. Het jammere is wel dat dat hier een beetje moeilijk ligt… waar Robbe vorig jaar op 4 jarige leeftijd vlot vertrok op zijn fietsje, kan Lotte nog altijd niet goed fietsen. Op een plaats waar geen verkeer komt, kan ze zich met veel moeite enigszins recht houden, maar zodra er verkeer bij komt kijken, gaat het mis. Motorisch heeft ze nu eenmaal een enorme achterstand en er komt echt teveel op haar af als ze al die indrukken van het verkeer erbij krijgt. Vervelend voor ons, maar vooral voor haar!

Er zat dus niets anders op dan haar bij mij achterop de fiets te zetten terwijl Robbe naast mij zou fietsen. Ik dacht dat de uitdaging zou zitten in het begeleiden van Robbe, maar de echte uitdaging zat hem in iets anders: mijn conditie! Zo vlot als die kleine vooruit gaat, zo traag gaat het bij mij!

Ik ben niks gewend hoor, dat geef ik toe en dat is helemaal mijn eigen schuld, maar dat gewicht van Lotte achterop mijn fiets heb ik toch ook wel even zwaar onderschat. Halverwege hangt mijn muil al open en voel ik mijn keel droog worden, dat voelt niet fijn! In plaats van Elvis Presley is het nu een klaagzang die de kids te horen krijgen. “Pff ik kan niet meer man, ik ga kapot!” Robbe kijkt me aan met zijn donkerbruine oogjes en zegt heel serieus: “Misschien waren we toch beter met de auto gegaan…” AAAAAAAAAAHHH!

We komen aan bij de opvang en terwijl de kinderen hun rugzakjes weghangen ben ik vooral bezig om mijn ademhaling onder controle te krijgen en ik probeer op allerlei manieren mijn keel minder droog te maken. De arme jongen die bij de inschrijving zat mocht dus toekijken hoe deze ‘niet fitte’ bezweette mama al hijgend een haarbal uit leek te moeten kotsen. Het spijt me… echt!

Ik moet zeggen dat ik, nu ik het gewicht van Lotte kwijt was, iets gemakkelijker kon fietsen. Onderweg naar het werk maakte ik mezelf dan ook wijs dat ik wel bekomen zou zijn eens ik de kantine in zou stappen… Hahahaha, ja ik weet het… Jullie kennen me ondertussen al beter, nietwaar?

Ik heb drie bekers water en een banaan naar binnen gewerkt en de zwarte vlekken voor mijn ogen heb ik maar genegeerd. En dan zeggen ze dat bewegen gezond is?! Yeah right!

Maar goed, ik heb de heen- en terugweg overleefd en ook mijn autootje is weer gemaakt gelukkig 😉

183. Na vijf jaar gaat het er dan toch van komen.

Robbe wordt bijna zes jaar, hij is momenteel 5,5 jaar bij ons. Zijn plaatsing betekende een moeilijke weg, zowel met hem als met zijn mama. Maar hoe zit het nu met zijn papa? Uit het niets kregen we namelijk een paar maanden geleden bericht van onze begeleidster dat hij contact had opgenomen met haar…

Robbe heeft zijn vader voor het laatst gezien toen hij vier maanden oud was, een bezoek dat geregeld werd toen hij nog bij zijn crisispleegouders woonde. Dat wil dus zeggen dat Bert en ik zijn vader nog nooit gezien hebben. Om heel eerlijk te zijn speelde het hier nooit eerder een rol, Robbe had een buikmama en een zorgmama en Bert was gewoon papa, klaar…

Hoe heet mijn papa?

Het was dankzij de nieuwsgierigheid van Lotte dat er dit jaar voor het eerst over gesproken werd. Zij deed namelijk de ontdekking dat je een mama en een papa nodig hebt om een kindje te maken (including all the dirty details, help!!!) “Hebben mijn echte mama en papa mij dan gemaakt? Iew!” en daarna volgde al snel: “Huh wie heeft Robbe dan mee gemaakt?!”

Robbe spitste natuurlijk meteen zijn oren, dit ging over hem. We hebben op dat moment dan ook rustig uitgelegd dat ook hij een echte papa heeft. “Hoe heet mijn papa dan?” We vertelden zijn naam, maar zeiden ook dat wij verder niet veel weten, omdat we hem nog nooit hebben gezien.”

Wat wil hij?

Eigenlijk was het eerder ‘Wat moet hij?’ toen we te horen kregen dat hij contact had opgenomen. We hebben het eerste jaar zo gehoopt dat ook hij interesse zou tonen naar zijn zoon, maar helaas. Dat hij uitgerekend nu contact opneemt, na een voor Robbe heel moeilijk jaar, baalde ik echt wel van en ik was dan ook erg op mijn hoede.

De begeleidster beloofde dat we echt niet ineens bezoeken op zouden starten en dat ze eerst zelf eens bij hem ging horen wat zijn bedoelingen zijn.

Het tempo van Robbe.

Het antwoord is dat hij zelf nog niet goed weet wat hij wil… Hij wil weten hoe het met Robbe gaat, maar weet voor zichzelf nog niet of hij ook echt contact wil. Verrassend genoeg lijkt zijn vader te begrijpen dat we het tempo van Robbe moeten volgen. Hij vraagt naar de mening van de begeleidster en zelfs naar het standpunt van de psychologe waar Robbe regelmatig naartoe gaat. Ze zijn samen overeengekomen dat hij zijn zoon eerst mag leren kennen via ons: de pleegouders en de pleegzorgbegeleidster. Robbe wordt zo dus voorlopig gespaard van extra stress.

Omdat papa zelf aangeeft dat hij niet durft te garanderen dat hij een blijvende rol in het leven van Robbe kan innemen, ben ik blij dat we het op deze manier gaan aanpakken. Op het moment dat onze kleine man zelf behoefte krijgt aan contact of vragen heeft, kunnen we hem hopelijk laten zien dat er wel degelijk interesse was vanuit papa’s kant.

Zenuwachtig.

En zo zullen we na ruim 5 jaar dan voor het eerst een kennismaking hebben met zijn vader. Jullie kennen mij al: dat wordt weer een zenuwachtige bedoeling 😉 We worden gelukkig gesteund door de begeleidster die ook al aangaf dat het voor hem ook een hele moeilijke stap is, vooral omdat hij zo lang uit beeld bleef. We gaan er maar weer met een ‘open mind’ naartoe, zoals we dat elke keer deden bij zo’n kennismaking.

182. Een kamer vol wolletjes of nog een baby?

De verbouwingen aan ons huis zijn nog steeds volop bezig. In principe kan ik al bijna verhuizen, want mijn favoriete kamertje is bijna klaar: de hobbykamer! Ik zie het al helemaal voor me waar ik mijn verzameling wolletjes ga uitstallen, uiteraard allemaal op kleur 😉 Maar als ik daar dan in die kamer sta, betrap ik mij erop dat ik vaak denk: “We kunnen gerust nog een kindje in ons warm nestje opnemen…”

Nog één keer.

Nog één keer de spanning wanneer je wacht op het telefoontje, nog één keer een verhaal van de pleegzorgbegeleidster aanhoren en daarna beslissen of we ervoor zullen gaan, nog één keer die eerste ontmoeting,… nog één keer.

Maar wat er ook bij komt kijken: weer die weg afleggen. Geduld hebben met het kindje, met zijn ouders en met hun situaties. De band die we nu hebben met de ouders van Lotte en met die van Robbe is prima, maar dat was lang niet altijd zo…

Robbe.

Ik weet wel waarom de gedachte nu wel door mijn hoofd spookt en een jaar geleden niet. Ik heb een derde pleegkindje lang uitgesloten omdat ik voelde dat Robbe het niet of moeilijk aan zou kunnen: nog meer concurrentie binnen het gezin, nog iemand waarmee hij mijn aandacht moet delen…

Maar nu gaat het goed met Robbe, heel goed zelfs. Hij vroeg me laatst wanneer we bij onze pleegzorgbegeleidster nog een baby ‘konden gaan halen’. Om van Lotte nog maar te zwijgen, die droomt al lang van een levende pop 😉 Aan hulp geen gebrek hier hoor!

Verstand versus hart.

En dan loopt er hier nog eentje rond… Bert ziet het echt niet zitten om er nog eens aan te beginnen. Bij hem blijven de ‘avonturen’ van de eerste moeilijke jaren wat langer na denderen. Hij is sowieso iemand die zijn verstand volgt en ik eerder mijn hart.

Moest ik alleen zijn en ik kreeg een verhaal voor mij over een kindje dat op een pleeggezin ligt te wachten… ik denk niet dat ik nee zou kunnen zeggen. Ik blijk nu eenmaal toch wel een echte moederkloek te zijn. Misschien dus maar goed dat ik niet alleen ben 😉

De toekomst.

De kamer zal voorlopig dus gevuld zijn met wol, haaknaalden, stofjes, stiften, boekjes,… noem maar op. Ik kijk er al naar uit om mijn eigen plekje te hebben daar.

In de toekomst wil ik toch nog één keer iets betekenen, nog één keer het verschil maken. Misschien als de kinderen ouder zijn of zelfs als ik gepensioneerd ben. Misschien probeer ik anderen gewoon nog iets meer te laten nadenken over pleegzorg. Misschien ontferm ik me in de vakanties over pleegkinderen. Hoe dan ook, ik zou ooit nog eens dat verschil willen maken…