198. De reden waarom het écht niet goed ging hier…

Dat het hier de laatste tijd niet lekker liep weten jullie ondertussen. Maar eigenlijk was de dood van Lotte haar papa er net teveel aan. Ik liep namelijk al anderhalve maand te janken omdat er zorgen waren rond Robbe. Waar het anderhalf jaar zo goed heeft gegaan, liep het nu toch fout.

Wat waren we trots dat hij zo goed is gestart in het eerste leerjaar! Hij ging graag naar school, deed heel goed zijn best en kon goed mee met het snelle tempo. De hulp die de zorgjuf van de kleuters de eerste periode zou bieden, leek helemaal niet nodig. Hij leerde vlot alle letters en begon met lezen. Hij maakte zijn taakjes en luisterde aandachtig naar de uitleg van de juf. Die goede start bleek echter zijn grootste valkuil…

Als hij thuis kwam was hij ontzettend druk en moest hij zich zeker anderhalf uur uitkuren. Ik kreeg het vermoeden dat hij zich inhield op school, zo graag wou doen wat van hem verlangd werd… was het misschien meer dan hij aankon? Op school ging alles echter nog goed en zagen ze niets van dit gedrag. Voor mijn gevoel kon het twee kanten op gaan: ofwel is het even wennen aan de druk van het eerste leerjaar en blijft het goed gaan, ofwel komt het er op school uiteindelijk ook nog uit.

Vorig jaar zaten er in zijn klasje 19 kinderen, waarvan er vier vertrokken zijn op het einde van het schooljaar. Maar in plaats van met de overgebleven 15 kinderen in het eerste leerjaar te zitten, bleken er 24 te zijn. Zoals in zoveel klassen tegenwoordig ook verschillende kindjes met een rugzakje. Een uitdaging dus om hen allemaal te leren lezen en schrijven… Vanaf november kreeg Robbe het echt wel moeilijk op school. Leren vond hij niet meer leuk, hij zei dat hij niks kon en ik zag hem met de dag ongelukkiger worden. Regelmatig liep hij krom van de buikpijn… pure stress!

Toen ook de juf plots vertrok en de regelmaat zoek was, ging het met Robbe steeds slechter. Hij kreeg langs alle kanten hulp en er werd van alles geprobeerd, maar niets hielp. Er werd beslist om de zorgjuf van de kleuters op te trommelen en ook zij zag dat dit niet de Robbe van vorig jaar was: “Ik mis dat geluk in zijn ogen.”

Regelmatig probeerde ik erachter te komen waarom hij zich nu niet zo goed voelt als in de kleuterklas. “In het begin kon ik nog heel goed proberen mama, maar nu lukt dat niet meer… ik kan niet meer proberen.” Op school gaf hij aan dat hij kindjes uit zijn klas wou wegtoveren, zodat het er niet zoveel waren. “Ze maken zoveel lawaai…” zei hij.

Tijdens een overleg op school kwam het hoge woord eruit en gaf ik aan dat ik hem liever naar het bijzonder onderwijs zag gaan. Er werd een plan opgesteld om hem nog een tijdje naar school te laten gaan, zodat we hem konden voorbereiden op de verandering en dat hij zou vertrekken met een feestje. Hij zou naar dezelfde school als Lotte kunnen gaan en wat zouden die kleine klasjes hem deugd doen! Een moeilijke beslissing, maar wat gaf het ook veel rust.

Die rust was echter van korte duur. Het CLB ging alles in gang zetten om zijn verslag voor bijzonder onderwijs in orde te maken. (2 jaar geleden kreeg hij geen verslag) Ondertussen kon ik op zijn nieuwe school al eens een afspraak maken om hem daar kennis te laten maken. Het antwoord bracht me helemaal van de kaart: er was geen plaats! Voor de eerste keer moest de school leerlingen weigeren die een attest kregen voor bijzonder onderwijs.

Ik dacht dat de beslissing nemen het moeilijkste deel was, maar het begon langzamerhand in een nachtmerrie te veranderen. Wat is het ontzettend krom dat kinderen die deze hulp nodig hebben het niet kunnen krijgen! Ik kwam er achter dat er nog verschillende speciale basisscholen waren die volzet waren. Dat wil dus zeggen dat leerkrachten op het regulier onderwijs vaak noodgedwongen leerlingen moeten opvangen waarvoor eigenlijk bijzonder onderwijs nodig is. Nog meer druk op die scholen ook.

Ondertussen schreven we Robbe in op een school die hem dezelfde hulp kan bieden. Hij mag er in januari starten, maar daarvoor moeten we een stuk verder rijden en bovendien komt hij hierdoor niet bij zijn zus op school (op 800 meter van ons huis) Robbe staat wel op de wachtlijst op de school van Lotte en we hopen dat hij daar snel terecht kan. Afgelopen maandag gingen we voor een rondleiding naar zijn nieuwe school en zowel Robbe als ik werden er wel gerust gesteld. Hij zal er in een klein klasje terechtkomen met enorm veel regelmaat en voorspelbaarheid.

Morgen heeft hij een afscheidsfeestje op school. De juf is van plan om hem met een knalfeest te laten vertrekken. Hij werd al verwend met een mooi cadeau en ik heb begrepen dat hem morgen nog allerlei leuke dingen te wachten staan. Zelf maakten we al afscheidscadeautjes voor zijn klasgenootjes. De juf vroeg of ik ook even naar de klas kon komen… Toen ik Robbe vroeg of hij dat fijn vond, antwoordde hij: “Alleen als je niet gaat wenen mama.” hihi, hij kent me maar al te goed 😉

Vandaag ontving ik van de kleuterjuf een brief. Mooi opgerold en vastgebonden met een gouden lintje. Ik wist al meteen dat het een tranentrekker zou zijn. Omdat ik te nieuwsgierig was om tot thuis te wachten, maakte ik hem in de auto al open… Twee zinnen… twee zinnen hield ik het droog. De rest heb ik maar voor thuis bewaard. Mooie woorden, hele mooie woorden. Lieve woorden, woorden waaruit blijkt dat ze Robbe kent.

Wat fijn dat hij op deze manier afscheid kan nemen van zijn juffen en klasgenootjes. Hij kijkt ernaar uit en daarna gaan we eens echt genieten van twee weken kerstvakantie! Dat hebben we wel verdiend na deze moeilijke periode ❤

 

197. “Vandaag is mijn echte mama jarig!”

Dinsdagnamiddag na school. We stappen een tof sieradenwinkeltje binnen hier in het dorp. Trots gaat Lotte naar de toonbank. “Hebben jullie armbandjes met ‘liefste mama’? Want mijn mama is morgen jarig.” Het is de allereerste keer in negen jaar dat het bezoekmoment samen valt met de verjaardag van haar mama. Nu haar papa is overleden vond ze het extra fijn om die dag naar mama te kunnen gaan, want ze maakte zich toch wel zorgen dat die haar verjaardag moest vieren zonder papa.

Met zorg kiest ze een armbandje uit. Roze, want ze denkt dat dat haar lievelingskleur zal zijn. De verkoopster zou er voor haar een bedeltje met ‘de liefste mama’ aanhangen. “Welke kleur mag het bedeltje zijn? Zilver of rosé?” Lotte kiest overtuigd voor rosé, maar volgens mij alleen omdat haar dat bekend in de oren klinkt omdat ik dat al eens bestel bij mijn eten 😉

Ondertussen kijk in nog wat in de winkel rond en vind ik hetzelfde armbandje in een kindermaatje. “Kijk eens Lotte, dan krijg jij deze. Dan hebben jij en je mama dezelfde.” Ook Robbe koos een stoere uit, want jongens mogen ook een armband…

Deze namiddag zat ze gespannen in de auto. We zijn onderweg naar de dienst van pleegzorg waar het begeleid bezoek zal doorgaan. Het blijft altijd even afwachten of mama er is, maar ik moet zeggen dat het de laatste tijd goed meevalt gelukkig. In de lift naar boven staat ze te wiebelen. “Ik denk dat mama heel blij gaat zijn met het armbandje.”

Lotte blijkt echter niet de enige met een cadeautje. Haar mama zit op haar te wachten met een grote knuffelbeer. Ze is zo verrast dat ze even vergeet dat ze zelf ook iets bij heeft om cadeau te geven. Als ik haar eraan herinner, geeft ze haar mama een dikke knuffel en drie kussen op de wang. “Ik heb iets voor jou, voor jouw verjaardag. Zo kan je altijd aan mij denken en ik aan jou,” vertelt ze trots.

Haar mama glundert van oor tot oor. Ze doet hem meteen aan en zegt dat het haar lievelingskleur is. Ons zonnetje schittert als nooit tevoren natuurlijk. Haar moeder gaf aan dat het bezoekje van vandaag haar wat afleiding gaf omdat het gemis om papa uiteraard heel groot was. Ze was blij dat ze haar verjaardag met Lotte had kunnen vieren.

Toen we twee weken geleden afscheid namen van de papa van Lotte gaf ze aan dat ze graag wat as wou bewaren. Ze koos daarvoor een zilveren roosje, het bloemetje kan opengedraaid worden en daarin zit de as bewaard. We konden het zelf niet ophalen na de crematie, maar haar mama was het gaan afhalen voor ons. In het nieuwe huis zal het een mooi plekje krijgen op haar kamer.

De lieve schat doet het zo goed, ze rouwt op zo’n mooie manier. Letterlijk met een lach en een traan. Ondertussen weer veel meer lachen en bijna geen tranen meer. Soms nog momentjes dat ze aan haar papa denkt, maar dat spreekt ze gelukkig ook altijd uit. De ene keer komen er vragen, de andere keer wil ze gewoon een knuffel. Maar verder is het de vrolijke gekke meid zoals we haar kennen. ❤

 

“Papa, ik ga je missen.”

Voor het eerst in lange tijd heb ik nog eens de behoefte om van mij af te schrijven. De reden waarom is niet leuk, maar het leven is niet altijd leuk…

Twee weken geleden kregen we van onze pleegzorgbegeleidster een telefoontje omdat de papa van Lotte in het ziekenhuis lag en in een kunstmatige coma werd gehouden. Haar mama besliste dat ze de kinderen niet naar het ziekenhuis wilde laten komen zolang het zo slecht ging met papa. Enkele dagen later kregen we al bericht dat het met kleine stapjes toch wel een beetje beter ging.

We beslisten om Lotte niet in te lichten voordat we zelf meer duidelijkheid hadden. Ze zou zich anders teveel zorgen maken. Spijtig genoeg kregen we gisteren toch onverwacht het nieuws dat haar papa was overleden…

Ons zonnetje, onze vrolijke meid, ze was in een grappige bui toen ze gisteren uit school kwam. Bij de gedachte dat ik haar het slechte nieuws moest brengen, brak mijn hart. Wat zou ze verdrietig zijn. Al zag ze hem maar 3x per jaar, wat vindt ze haar ‘echte familie’ ontzettend belangrijk! Ze keek al uit naar het bezoek later deze maand…

Ik wachtte tot Bert thuis kwam. We zijn met zijn viertjes bij elkaar gaan zitten met de boodschap dat we slecht nieuws hadden en meteen daarna ook duidelijk verteld wat er aan de hand was. Daar zat mijn zonnetje snikkend op mijn schoot. “Sorry meisje, ik wou echt dat het niet zo was,” weende ik met haar mee.

Al snel kwamen de vragen. Van “hoe kwam dat?” tot “welke kleren heeft hij nu aan?” We hebben rustig overal antwoord op gegeven. Al snel kwamen ook de zorgen om haar mama, want mama is bijna jarig en dan heeft ze papa er niet meer bij. Dat is echt weer dat zorgzame van Lotte. We zijn blij dat ze zich zo goed kan uiten, zowel in haar verdriet als in haar zorgen…

Vandaag in de namiddag… We zijn onderweg naar haar geboorteplaats. De weg deed me denken aan al die keren dat ik nog met jou naar je papa en mama reed toen je nog een baby was. Nu ben je een mooie, grote meid van 9 jaar die achter mij zit. Ik hou in mijn spiegel in de gaten hoe het met je gaat. Je bent rustig, niet in je normale doen dus. Je staart naar buiten en vraagt af en toe hoe lang we nog moeten rijden.

“Ik vind het een beetje spannend om naar papa te gaan, want ik heb nog nooit iemand gezien die dood is.” Ik vertel je dat ik dat ook nog altijd spannend vind. Gisteravond toen we je het slechte nieuws vertelden, aarzelde je geen seconde toen we vroegen of je hem nog wou zien. Je wou afscheid nemen en bovendien wou je je mama een knuffel geven. Je pleegzorgbegeleidster heeft alles voor je geregeld en je wou haar er ook graag bij hebben. Samen rustig afscheid nemen, dat gaan we doen.

Wat stap je flink naast je mama mee door de grote ruimtes onderweg naar je papa. Wat gaf je haar een lieve knuffel en wat hield ze zich ook groot voor jou. Ze kan je niet grootbrengen, maar wat wist ze vandaag goed wat jij nodig had… Ze gaf antwoord op al je vragen en samen pakten jullie papa’s hand vast. Je mooie tekening en je zelf uitgekozen bloemetjes hebben hun plaatsje gekregen op zijn kist. Op de tekening schreef je ‘papa, ik zal je missen’.

Lieve Lotte, wat maakte je me vandaag weer trots. Trots omdat je je verdriet durft te laten zien, maar ook omdat je je even later weer herpakt en de deugniet uithangt met je broer. Omdat je grapjes maakt en even daarna weer op mijn schoot komt zitten voor een extra knuffel. Lieve Lotte wat doe je dat toch goed ❤