201. Elke dag een beetje beter.

Vorige week startte Robbe op zijn nieuwe school. Hij hield zich groot, maar ik zag weer dat onzeker manneke naast mij lopen. Opnieuw zal hij mensen moeten leren toelaten die hij niet kent en dat is al zo moeilijk voor hem. Hij heeft het allemaal flink ondergaan en daar ben ik uiteraard heel trots op. Maar ik vond het wel belangrijk dat hij ook eerlijk durfde te vertellen wat hij er echt van vond…

Als ik hem vraag wat hij van zijn schooldag vond antwoordt hij meestal met “goed”. Gelukkig vond ik een goede truc om er wat meer uit te krijgen 😉 “Robbe, haal George (de cavia) maar eens uit zijn kooitje en vertel hem maar eens over jouw dagje.” Hij nam zijn vriendje mee op schoot en begon inderdaad te vertellen…

“Ik was op een nieuwe school geweest en ik was een beetje bang. Er zijn kindjes die veel boos zijn en ook wel eens verdrietig en dat vind ik niet fijn.” Ik besloot hem even te laten doen. ’s Avonds ging hij vrij goed naar bed, maar dan hoorden we een kwartier later een zacht gesnik. Toen ik bij hem ging kijken, zag ik dat zijn kussen nat was van de traantjes. “Ik zie dat je erg verdrietig bent, zullen we even in mama’s bed gaan liggen om een beetje te praten vriend?”

“Kan je vertellen waarom je verdrietig bent?” Vervolgens kwam alles eruit… “Ik mis mijn vriendjes van mijn andere school… en ook mijn juf. Ik ken helemaal niemand en op de speelplaats weet ik niet waar de kindjes uit mijn klas zijn. Ik heb weer geweend, geweend zonder tranen, maar wel in mijn hoofd.” Ik vertel hem over de keren dat ik zelf ben moeten veranderen van school. “Toen voelde ik mij ook echt verdrietig hoor, dat is heel normaal. Ik dacht toen dat ik helemaal alleen was, net zoals jij dat voelt. Maar weet je wat? Dat zal elke dag een beetje beter worden, dat beloof ik.”

Ik geef hem een dikke knuffel en zeg hem dat het heel knap is van hem dat hij zo goed uit kan leggen waarom hij verdrietig was. Jammer genoeg heeft hij de hele week geweend als hij in zijn bed lag, en telkens ben ik bij hem gaan liggen om over zijn verdriet te praten. Gelukkig merkte ik ook dat er steeds meer positieve verhalen naar voor kwamen. Hij verzamelde al ontzettend veel beloningskaartjes en ik zag zijn zelfvertrouwen groeien.

Afgelopen maandag was de eerste dag dat hij niet meer verdrietig was om naar school te gaan en ook toen ik hem van school ging halen leek hij al wat enthousiast. “Ik heb tegen de juf verteld dat ik een cavia heb. Eerst was het een geheim en wou ik het niet vertellen, maar vandaag mocht ze het weten en ik denk dat ik het morgen tegen mijn meester ga vertellen.” Ook gisteren ging het vlot. Ik zie hem wel heel onzeker en alleen op de speelplaats staan wachten op het belsignaal, maar verder lijkt het goed te gaan.

Ik stopte hem gisteravond onder en omdat hij niet verdrietig leek, ging ik niet meer bij hem liggen om met hem te praten. Toch stond hij na vijf minuten op de trap… “Mama, kom jij ook bij mij liggen als ik geen verdriet heb? Als ik fijne dingen wil vertellen?” Oeps! dat had ik zelf ook kunnen bedenken natuurlijk… Het zal voortaan bij ons avondritueel horen: even rustig met zijn tweetjes op bed zijn dag doornemen. Hij vertelde dat hij trots is omdat hij al een vriendenboekje mocht invullen en hoe lief zijn meester is. Dat hij het nog moeilijk vond in de eetzaal, maar dat hij het fijn vond in de klas. “Bij mijn bankje hangt mijn dagplanning, zodat ik weet wat ik moet doen. Mama, je had gelijk… het wordt elke dag een beetje beter.”

Heerlijk als ik gelijk krijg 😉

200. “Ik moest wel he…”

Robbe maakte gisteren zijn eerste dag op zijn nieuwe school. Ik moet zeggen dat we een heel ontspannen kerstvakantie hebben gehad. Het bracht ons de rust die we echt wel nodig hadden na die heftige periode…

Maandagochtend. Robbe heeft een slecht humeur. Hoewel we zondagavond uitgebreid zijn kleren hebben uitgekozen en zelfs even hebben aangetrokken om te zien of alles goed zit, blijkt de trui deze ochtend toch een probleem. Hij komt niet tot ontbijten en kan niet zeggen wat hij op zijn boterham wil voor de lunch op school. Uiteraard is het niet zomaar een slecht humeur… Hij heeft stress.

Hoe zou ik zelf zijn? Iedereen heeft het moeilijk met nieuwe, onbekende dingen. Omdat Robbe op maandag een uur later begint, beslis ik om eerst Lotte klaar te krijgen voor haar schooldag. Als we haar naar school hebben gebracht, kan ik de tijd nemen om beter om te gaan met ons stressmannetje.

Hij geeft aan dat hij een ander t-shirt onder zijn trui aan wil en ik ga er verder geen strijd om maken en laat hem zelf maar kiezen. Daarna rijden we op het gemak naar zijn nieuwe school. Daar gaat zijn knop om: geen stress laten zien en netjes antwoorden dat hij het wel ziet zitten. Ik weet wel beter…

Ik twijfel er niet aan dat zijn gedrag goed gaat zijn de komende periode. Omdat hij er niet op zijn gemak is zal hij zich inhouden, zich gedragen zoals van hem verwacht wordt. (Thuis zal het er wel uit komen en dat nemen we maar voor lief, want dan komt het er tenminste uit)

Na school komt zijn juf hem tot bij mij brengen en vertelt dat de eerste dag goed is verlopen. Hij krijgt momenteel les van een juf en een meester. “Hoe ging het jongen?” Vraag ik hem. “Goed, ik heb al veel kaartjes verdiend… Ik weet niet hoeveel, maar ik kan daar een beloning voor krijgen.”

“Wat fijn! Heb je je meester ook al gezien vandaag?” Hij kijkt me aan en ik zie een kleine glimlach: “Die heeft een sjakos (handtas)” 😊

Ik vertel hem dat ik fier ben op hem omdat hij het toch maar weer gedaan heeft vandaag. Zijn antwoord: “Ik moest wel he…”

Hij heeft gelijk natuurlijk. Al heeft hij dit nodig, voor hem is het geen keuze, hij was liever bij zijn vriendjes gebleven. Wel fijn dat hij zo eerlijk is en alles zo mooi kan benoemen.

Deze morgen al veel minder stress. Zijn sokken moesten wel drie keer opnieuw aan want die zaten echt niet goed 😉 Ik vraag hoe hij zich voelt en hij geeft aan dat hij niet meer zo bang is omdat hij nu weet hoe alles en iedereen eruit ziet. Hij stapt flink de schoolpoort binnen en ik laat hem met een gerust hart achter.

Deze namiddag vertelde hij dat hij bijna moest wenen op school. “Ik moest wenen in mijn hoofd en in mijn ogen was al een klein beetje water. Ik miste jou, daarom heb aan mijn handen geroken, want die heb ik gewassen met jouw kokoszeep.”

Daarna kwamen de verhalen over zijn eerste turnles waarbij ze heel leuke spelletjes hadden gespeeld en dat hij al twee vriendjes had. Hij had al goed gewerkt en weer veel kaartjes verdiend. We zijn vertrokken, het begin is gemaakt.

Is alles koek en ei? Nog niet. En dat mag ook. Het zou niet oprecht zijn als hij constant deed alsof het allemaal ok is om hem weer uit zijn vertrouwde omgeving te plukken. Ik ben heel trots op hoe hij alles zo eerlijk verwoordt. Het zal elke dag een beetje beter gaan en hopelijk voel je je snel wat meer op je gemak he lieverd ❤

 

199. Ode aan de chocoladebol.

Vorige week gingen we met ons gezinnetje een dag naar de Winter Efteling, iets wat ondertussen al een traditie is geworden in de kerstvakantie. We kennen er dan ook al goed onze weg. We starten altijd in de Droomvlucht, in de hoop dat de wachttijd dan nog niet te lang is. Ik wil altijd eerst die attractie doen en daarna op het gemak een koffietje drinken.

Terwijl we een shortcut door het Sprookjesbos nemen, merk ik dat ik een beetje duizelig word en besef dat ik nog niet ontbeten heb en het is nu al 11u. Ik baalde een beetje dat we desondanks toch een half uur zouden moeten aanschuiven. Hoewel ik echt draaierig word, besluiten we dan maar naar het Carnaval festival te vertrekken. Robbe is in zijn nopjes, maar Lotte voelt zich al te groot. Ik beloof haar om hierna met haar in de achtbaan te gaan die ernaast ligt…

Daar stond ik dus met haar aan te schuiven. Nog steeds zo draaierig als wat, maar als mama moet je soms opofferingen maken hè 😉 Ik heb alles bij elkaar gegild en kwam zoals ieder jaar tot het besluit dat ik er niet meer zo goed tegen kan. Bert wacht ons op en zegt: “En nu is het tijd voor koffie en iets te eten, want ik heb honger.”

We komen het zelfbedieningsrestaurant in. De kinderen zien al snel iets liggen dat er niet alleen leuk uitziet, het is ook nog eens gezond: Een broodje met fruit en groente op een stokje. Terwijl Bert gaat voor een broodje gezond, ben ik zoekende… “Soep, broodjes, warme gerechten,…” fluister ik in mijzelf, maar ik ben op zoek naar iets anders…

Daar sta je dan! Wat sta je me daar uit te dagen in die prachtige vitrine. Ik zie je rondjes draaien met al je broertjes en zusjes alsof je me wil zeggen: “Pak me dan, als je kan!” Ik open het deurtje en plots hoor ik engelen zingen. Daar ben je dan, nog even en je bent van mij! Jij bent de reden waarom ik naar de Efteling kwam: jij bent mijn chocoladebol!

We schuiven aan om ons eten te betalen. De vrouw aan de kassa lacht vriendelijk en wenst ons een fijne dag. Ze moet vast denken dat haar vriendelijkheid die glimlach op mijn gezicht tovert, maar niets is minder waar… die glimlach komt door jou!

We hoeven niet te zoeken naar het beste plekje om te zitten. Nee, het eerste plekje is goed genoeg. Even zet ik mijn ‘mamaknop’ uit, die splinter probeer ik straks wel uit haar handje te halen… Nee, dit moment is voor jou en mij.

We weten allebei hoe ik te werk zal gaan: Ik prik mijn vorkje strategisch vier maal in jouw bruine bolletje totdat er een vierkantje ontstaat. Weer hoor ik die engelen zingen bij het zien van die lekkere slagroom. Die eerste hap… ik voel mij ontspannen, weg duizeligheid. Mijn lichaam lijkt mij te bedanken voor de keuze die ik twee minuten geleden maakte toen ik jou zag ronddraaien in dat sprookjesachtige glazen kastje.

Vijf minuten lijkt er niets of niemand anders te bestaan dan jij en ik. Lieve chocoladebol, dankjewel! Mijn dagje Efteling kan al niet meer stuk! ❤