Toen we in december het telefoontje kregen dat de papa van Lotte was overleden, wisten we dat ze het daar moeilijk mee zou hebben. Ze heeft gelukkig samen met haar mama toch op een fijne manier afscheid kunnen nemen van hem. Maar daar kwam ook het zorgzame karakter van Lotte weer naar boven: “Wat nu met mama? Wie zorgt er nu voor haar?”
Onze pleegzorgbegeleidster probeerde haar meteen gerust te stellen door te zeggen dat de ‘grote mensen’ dat wel zouden doen. Ik beaamde dit natuurlijk, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik dezelfde bezorgdheid had als die kleine meid op dat moment. We zijn nu een half jaar verder en ik moet zeggen dat haar moeder me op een positieve manier verrast heeft! Ze lijkt wel degelijk heel goed voor zichzelf te kunnen zorgen. (Ik maakte haar in die 9 jaar zelfs nog nooit zo goed mee als nu.)
Door de coronamaatregelen kon het bezoek van april niet doorgaan, maar in de plaats daarvan mochten ze videobellen met elkaar. Omdat dit met haar gsm niet ging, moest ze speciaal naar de dienst van pleegzorg komen om gebruik te maken van hun laptop, maar dat was allemaal geen probleem. Een heel verschil met andere jaren waar bezoekjes regelmatig vergeten werden, dus we duimen uiteraard dat ze dit vol kan houden.
Het belmoment duurde zo’n tien minuutjes en daarin legde ze aan Lotte uit dat ze haar mist en heel graag zou willen knuffelen, maar dat de gezondheid nu even voorop moet staan. Lotte gaf hiervoor al een aantal keer aan dat ze wel eens wou bellen met haar mama, dus voor haar was dit toch ook wel een fijne manier. We hebben daarna meteen aan de pleegzorgbegeleidster gevraagd om een goedkeuring van de jeugdrechter te regelen om dit wat vaker te doen. Die goedkeuring kwam er, dus nu kan ze naast de fysieke bezoekjes ook al eens bellen.
Op die momenten wordt er ook over het gemis van papa gepraat. Niet dramatisch, maar ze geven het beide een plekje. Mama vertelde tijdens het laatste telefoontje dat ze die avond naar de hemel zou kijken en de grootste ster zou papa zijn… “Maar ik heb de maan gekozen… bij mij is papa de maan.” Waarop haar mama zei: “Papa is de ster èn de maan.” Lotte glundert… en ik ook.
Die avond was het bloedheet en het wilde maar niet afkoelen binnen. De kinderen konden hun slaap niet vatten en Bert zei dat hij wat ging rondrijden. “Wij willen ook mee!” klonk het in koor. En dus zaten er even later 2 kinderen in pyjama en 1 Toos BH-loos bij Bert in de auto. Ondertussen begon het al donker te worden.
We praatten wat over de dag en werden regelmatig onderbroken door Robbe die weer één of andere belangrijke levensvraag had. “Ik denk dat Lotte in slaap valt dadelijk, want ze is behoorlijk stil voor haar doen.” Terwijl ik het zeg, kijk ik achterom en pas dan besef ik waarom het zo stil is. Ze staart uit het raam en kijkt op en neer van de maan naar de ster. “Oh meisje, denk je aan je papa?”
“Ja,” zegt ze met traantjes in haar ogen. “Maar ik ben niet alleen verdrietig hoor, want ik denk aan mijn papa, mijn mama denkt ook aan hem en jullie zijn bij mij… dus eigenlijk zijn we allemaal een beetje samen.” Het is even slikken, maar al snel brengt ze me weer aan het lachen: “Hoe cool is dat eigenlijk? Mijn papa is de maan èn de ster!”
luidverlangen.wordpress.com 