“Ik heb twee kindjes en ik heb aandacht genoeg voor allebei…” een zinnetje dat ik hier geregeld zeg tegen Lotte en Robbe om hen gerust te stellen. Afgelopen week had ik daar echter veel problemen mee. Het blijft een moeilijke oefening om geen van beiden het gevoel te geven dat ze te weinig aandacht krijgen.
Een spannende week.
Robbe telt al vanaf januari af naar zijn lentefeest, 17 mei zou de grote dag daar zijn. Eén van de grootste redenen dat hij er zo naar uitkeek was dat hij geld kon vragen om zelf een Nintendo Switch te kunnen kopen. Ik maakte begin dit jaar al een aftelkalender met afbeeldingen van carnaval, Pasen, vakanties,… en in mei stond daar dus een afbeelding van zijn Nintendo! Jammer genoeg dacht Corona daar anders over.
We beslisten om zijn lentefeest samen te vieren met zijn verjaardag in augustus. Wisten wij veel dat we al zo snel weer beperkt zouden worden in onze sociale contacten! Nog eens uitstellen zag ik niet zitten en daarom kreeg hij gisteren toch zijn feestje, maar dan wat kleiner. En dat gaf spanning… veel spanning! Hij was de hele week niet te genieten en dreef zowel mij als Bert en Lotte tot het uiterste. Op een avond was het zelfs zo erg dat Lotte begon te wenen: “Ik wou gewoon een lieve familie hebben, maar Robbe is de hele tijd boos!”
Mijn hart dat breekt.
Op zulke momenten heb ik het heel moeilijk. Ik wil begrip tonen voor Robbe omdat ik weet waar zijn stress vandaan komt, maar anderzijds heb ik ook echt te doen met Lotte, want voor haar was het ook allesbehalve leuk thuis. Voor haar was het duidelijk: ‘de stouterik krijgt alle aandacht en naar mij kijkt niemand om omdat ik wel lief ben.’ Ze is nu gelukkig wel oud genoeg om haar wat meer over haar broer uit te leggen en hoewel ze normaal begripvol is, was voor haar nu de maat even helemaal vol. Het voelt helemaal niet fijn om te zien dat ik ze niet allebei goed kan laten voelen.
Nintendo onderweg, stress verdwenen.
Als je de prijzen wat in de gaten houdt op bol.com zie je dat de ene dag veel verschil kan maken tegen de andere. Zo zag ik vrijdag dat hij een stuk gezakt was in prijs en daarom besloot ik hem al te bestellen in plaats van hem in de winkel te halen als hij zijn geld bij elkaar gespaard had. Hem uitgelegd dat hij hem dan aan ons terug moest betalen en dat hij hem dan een dag eerder zou hebben. Dat was goed voor hem.
Als bij wonder verdween vanaf toen zijn stress. Bert sprak hem erop aan: “Robbe, ik zie dat jij je wat rustiger voelt. Kan jij vertellen hoe dat komt?” Hij was duidelijk: “Omdat mijn Switch nu echt komt.”
De dag is daar!
Zondag was dan eindelijk zijn feestje. Waar hij normaal vol spanningen zit, onwennig is op zijn eigen feest, was hij gisteren helemaal ontspannen. Ik kan oprecht zeggen dat hij van zijn dag heeft genoten. Ik vertelde aan onze familie dat het toch een moeilijke week was geweest, maar ik was al lang blij dat het opgelost was. Als hij zich kan ontspannen, dan kan ik dat ook. Vandaag nog even ongeduldig moeten wachten op de bezorger van Post nl. (lees: hij zat van 8u tot 10u15 buiten aan de voordeur) maar daarna konden we hem eindelijk aansluiten op zijn Nintendo 😉
Tijd voor balans.
Nu Robbe het ene level na het andere speelt op Mario Odessey (hij keek al een maand lang naar de filmpjes van Dante op Youtube), zag ik kans om Lotte wat extra aandacht te geven. “Wat denk je van een meidennamiddag?” Ja, dat zag ze wel zitten. “Mag ik dan please echte vrouwen make-up shoppen?” vroeg ze me met die stralende blauwe oogjes.
In de auto hebben we nog wat gepraat over de moeilijke week en dat ik begrijp dat het voor haar ook niet altijd makkelijk is om met de buien van Robbe om te gaan. Dat het goed is dat ze me had verteld dat ze er helemaal klaar mee was.
Ze heeft haar blauwe (!) mascara gekozen, wat roze troep voor in haar haartjes en wat bruisballen voor in bad. Iets lekkers gedronken bij de Hema en vooral heel erg genoten van de tijd met mama! Vandaag dus weer twee blije kindjes!
luidverlangen.wordpress.com 