142. *Win een checkpad*

De vakantie is alweer een paar dagen voorbij en we leven weer volgens ons normaal dagelijks ritme. Iets wat vooral voor Robbe extra veel rust geeft, want dat dagelijks ritme zorgt voor een bepaalde zekerheid die hij zo nodig heeft. Om ons ochtend- en avondritueel rustig te laten verlopen gaf ik hem een checkpad. Ik vertel jullie wat het is en nog leuker: Ik mag er van kauwsieradenenmeer.nl eentje weggeven aan één van jullie!

Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben die zich ’s morgens moet gedragen als een politieagente om de kinderen klaar te krijgen om naar school te gaan: “Robbe opstaan, ga eens plassen, Lotte je moet niet een tweede onderbroek aandoen, maar eerst je oude onderbroek in de was gooien en dan een nieuwe aandoen…” Ik werd er gek van als ik mezelf bezig hoorde. Zo kwam ik uit bij de checkpad en ik moet zeggen dat hij hier erg in de smaak valt. Ik gaf hem voorlopig aan Robbe omdat hij zo’n nood heeft aan structuur, maar eigenlijk heb ik er voor Lotte ook eentje nodig. Haar medicatie voor haar ADHD werkt ’s morgens nog niet en dan kan dit voor haar echt een goed hulpmiddel zijn.

Hoe werkt het?

De checkpad is een leuk apparaatje waarop je je eigen checklijst kan maken. Je plakt de magneetjes van bijvoorbeeld ‘tandenpoetsen’ bovenaan en eindigt na alle taakjes bij de ‘boekentas’ om naar school te vertrekken. Telkens als ze iets hebben uitgevoerd kunnen ze het blokje achter het magneetje verschuiven van wit naar blauw en zo werken ze zelfstandig hun ochtendritueel af. Zo moet ik tussendoor dus niet meer zeggen wat ze moeten doen, de afspraak is dat ze nog 10 minuutjes tv mogen kijken als ze alles hebben gedaan wat op hun checkpad staat, werkt prima hier!

Ook ’s avonds gebruik ik hem voor Robbe, maar dan vooral om discussies te vermijden. Hij gaat zich dan zonder teveel commentaar klaarmaken om te gaan slapen omdat het nu eenmaal op zijn nieuwe hebbedingetje staat en die heeft voorlopig altijd gelijk 😉 Hopelijk blijft dat zo!

Win jouw eigen checkpad!

Kan jouw kind ook wel wat extra houvast bij de ochtend- of avondroutine gebruiken? Ga dan naar mijn facebookpagina,  like en deel het bericht en ook de pagina zelf. Geef onder het facebookbericht aan voor wie je de checkpad wil winnen en in welke kleur (rood of blauw). Ik maak de winnaar bekend op woensdag 20 maart. Veel succes!

 

 

 

141. “Pleegzorg is een goedkope manier voor adoptie.”

Op mijn facebookpagina heb ik nu zo’n 800 volgers en ook deze blog wordt al best goed gelezen. De meeste lezers hebben een hart voor pleegzorg of kennen mij persoonlijk. Toen ik anderhalf jaar geleden begon met schrijven had ik nooit gedacht dat zoveel mensen ons verhaal zouden volgen. Afgelopen zomer probeerde ik in mijn vakantie nog meer lezers te trekken door wat meer uren in mijn blog te steken. Dat resulteerde die maand ook meteen in een verdrievoudiging van het aantal bezoekers op mijn site, maar in combinatie met mijn werk en gezin vind ik het moeilijk om aan dat tempo door te schrijven. Een paar weken geleden wou ik eens kijken of het effect had om een blog te schrijven voor mamaplaats maar ik kreeg best wel wat commentaar over mij heen…

Meer lezers = meer meningen.

Het is natuurlijk logisch dat je op een platform met 70.000 volgers veel meer kans hebt op commentaar dan op mijn bescheiden blog met 800 volgers. Toch schrok ik wel van de reacties die ik daar kreeg. Ik schreef over onze eerste kennismaking met Lotte. Een heel mooie dag, maar uiteraard ook een dag waarop ik met verschillende emoties rondliep. We waren ontzettend gelukkig omdat we eindelijk voor een kindje mochten gaan zorgen, maar ik leefde tegelijkertijd ook mee met haar echte ouders.

De site besloot mijn artikel ook op hun sociale media te plaatsen om zoveel mogelijk mensen te kunnen bereiken. En dat lukte… Maar ik kreeg al snel het verwijt dat ik een verkeerd beeld schep van pleegzorg, dat pleegzorg altijd tijdelijk is, dat ik de moederrol niet mag afpakken, noem maar op. Ik heb mezelf nog even kunnen inhouden om te reageren, maar toen men opperde dat ik pleegzorg gebruikt heb om op een goedkope manier aan adoptie te doen, kon ik niet anders dan reageren 😉

Sommige kinderen kunnen niet terug naar huis.

Bij pleegzorg zorg je tijdelijk voor een kind totdat de ouders de zorg weer kunnen opnemen, maar het komt ook voor dat een kind niet kan terugkeren naar de papa en mama. Ik ben lid van verschillende pleegzorgforums en heb het vermoeden dat dat best vaak voorkomt zelfs. Lotte komt ook uit zo’n situatie waarvan we weten dat er bij haar ouders nooit een verandering zal komen waardoor ze terug naar huis zou kunnen gaan. Dat weet Lotte, dat weten wij als pleegouders en dat weten ook haar papa en mama. En iedereen lijkt zich daar goed bij te voelen.

Ik weet dat mensen op sociale media grof uit de hoek kunnen komen en eigenlijk zijn discussies alleen maar goed om meer lezers te trekken, maar ik moet toegeven dat het me toch wel geraakt heeft. Ik heb me al meerdere keren moeten bewijzen dat ik niet adoptief ingesteld ben en dat allemaal omdat we zelf geen kinderen konden krijgen. Ik ben wel zo eerlijk om toe te geven dat ik waarschijnlijk niet aan pleegzorg was begonnen als we die moeilijkheden met onze vruchtbaarheid niet zouden hebben, maar we hebben heel bewust gekozen voor pleegzorg in plaats van adoptie. Voor ons was het niet belangrijk om een kindje te hebben, we wilden er gewoon graag voor zorgen, een doel hebben in ons leven.

Ik heb me in het verleden al laten uitkafferen door de echte mama, maar toch bleef ik rustig omdat ik een goede band wilde creëren. De keren dat ik voor niks naar een bezoekruimte ben gereden met een huilende baby op de achterbank zijn niet meer op twee handen te tellen, maar nooit wilde ik opgeven. Ik bleef alle moeite van de wereld doen om de mama en papa een rol te geven in het leven van de kindjes. Gelukkig met resultaat, want wat is het fijn dat Robbe en Lotte niet moeten kiezen. Hun ouders blijven belangrijk voor hen, hoe klein hun rol ook is en dat is deels omdat ik er zo voor ben blijven gaan in de beginjaren dat ze bij ons kwamen wonen.

Stoppen of doorgaan op Mamaplaats?

Ik kreeg naast de negatieve commentaar gelukkig ook fijne en hartverwarmde reacties en ik ben gemotiveerd om hen de rest van ons verhaal te vertellen. Ik moet nu ook wel toegeven dat 1 zo’n slechte commentaar veel langer blijft rondspoken in mijn hoofd dan 10 goede reacties, maar ik zal niet de enige zijn op dat gebied 😉

Ik blijf voorlopig dus blogs schrijven op de site en ga vervolgens met mijn dikke kont op mijn handen zitten om niet te kunnen reageren 😉

 

 

 

 

 

 

 

 

106. En nu zijn we 1 jaar later…

Een jaar geleden besloot ik te gaan schrijven over ons pleegzorgavontuur. Schrijven is iets dat ik altijd leuk heb gevonden. Op school was ik dan ook één van de weinigen die niet opzag tegen de opstellen die we moesten maken tijdens de les Nederlands. Circa 600 woorden moesten we dan uit onze pen toveren. Terwijl de rest moeite had om die op papier te krijgen, moest ik stukken tekst schrappen omdat ik anders ver boven die 600 zou uitkomen. Ik was een goede leerling, maar stak er niet bovenuit. Thuis werden grapjes gemaakt als: “Lindsay studeert economie- moderne talen, maar ze eindigt achter de kassa.” Ze hebben gelijk gekregen…

Kan ik dan toch meer?

Vanaf het moment dat ik afstudeerde aan de middelbare school ben ik in winkels gaan werken, in totaal al 15 jaar nu. Ik heb dat altijd graag gedaan en ik merk ook hoeveel luxe ik heb dat ik het zo goed kan combineren met mijn gezin. Maar af en toe bekruipt mij zo’n onrustig gevoel… “Is dit wat ik wil? Of kan ik meer uit mijn leven halen?” Regelmatig heb ik erover nagedacht om weer achter de schoolbanken te kruipen, maar ondertussen werd ik ook ouder natuurlijk.

Zou ik mijn eigen boek kunnen schrijven?

Vorig jaar kreeg ik dus de ingeving om een boek te schrijven. Ik zou kunnen doen wat ik graag doe en tegelijkertijd mijn hart luchten. Ik wilde lotgenoten laten zien dat wij toch gelukkig zijn, ondanks we geen eigen kinderen konden krijgen. Ik wilde mensen warm maken voor pleegzorg, maar ook eerlijk vertellen over de moeilijke momenten die we meemaken als pleeggezin.

Ook dit was prima te combineren met de kinderen, want ik schreef vooral als Lotte en Robbe in bed lagen: ’s avonds en ’s nachts zelfs. Ik kon proberen een uitgever te zoeken, maar zelfs als dat niet zou lukken kon een boek perfect zelfstandig uitgebracht worden. Tijd om dromen waar te maken dus!

Maar zit iemand op mijn verhaal te wachten?

Om eerst uit te zoeken of mensen mijn verhalen wel willen lezen, begon ik deze blog. Voorlopig geen investering nodig, want ik begon op een gratis versie van WordPress. Ik typte mijn eerste verhaal dat tevens de inleiding zou worden van mijn boek. Ik durfde amper op ‘publiceren’ te drukken, want ik was heel onzeker. “Als ze mij in het verleden niet serieus namen, waarom zouden ze dat nu wel doen?” Ook maakte ik een facebookpagina. Tot mijn verbazing waren de eerste reacties zo ontzettend lief! Er viel een last van mijn schouders. Tja, iedereen heeft toch wel eens bevestiging nodig, nietwaar? De eerste maand werd mijn blog meer dan 8.000 keer bekeken en had ik ruim 3.000 bezoekers op mijn site.

Mensen spraken me aan over hoe leuk ze mijn verhalen vonden. Eerst bekenden, maar later ook wildvreemde mensen die in de winkel naar me toe kwamen. Blijkbaar kan ik dan toch meer! Dit gaf mij de bevestiging dat ik door moest zetten. Enig probleem is dat dit bloggen ook een hobby is geworden en dat ik daardoor minder tijd heb om verder te werken aan mijn boek. Achter de schermen wordt er echter nog steeds aan gewerkt en dat boek komt er wel, ik ben vastberaden.

Bedankt!

Ik wil jullie echt bedanken voor het meelezen en vaak ook meeleven. Sommigen onder jullie zetten ondertussen zelf de stap naar pleegzorg en anderen zien herkenning omdat ze, net zoals Bert en ik, pleegouder zijn. Maar er zijn ook mensen die door het lezen van mijn verhalen minder snel oordelen over het gedrag van sommige kinderen. Jullie begrijpen nu dat er vaak een achterliggende reden voor dat gedrag is en dat niet elk kind gebaat is bij dezelfde aanpak. Aan jullie allemaal: dankjewel!

Meer lezen over bloggen?

51. 17.686x begluurd…

100. Honderd blogberichten? Dat vraagt om een winactie!

Omdat ik in een supermarkt werk, zie ik dagelijks allerlei lekkers voorbij komen. En zoals elk jaar kwamen ook nu weer pepernoten binnen. Vanaf eind augustus krijg ik dus jaar na jaar steeds hetzelfde te horen: “Pff nu al pepernoten?! Dat is toch wel veel te vroeg he!” Maar vervolgens verdwijnen er wel twee zakken in hun winkelkar…

Ik wacht zelf ook niet tot Sinterklaas om ze in huis te hebben, ik vind het veel te verleidelijk: pepernoten, taai taai en binnenkort komen daar de chocolade mannekes en marsepein aardappeltjes nog bij! Ook al is het snoepgoed voor december bedoeld, mensen pakken het in september ook al mee en zo lang dat gebeurt, zullen de winkels elk jaar zo vroeg bevoorraad worden. Het is dus jullie eigen schuld 😉

Genoeg daarover… willen jullie wat van die pepernoten winnen? Of heb je liever een Tony Chocolonely pakketje? Om mijn 100ste blogpost te vieren geef ik van allebei één pakketje weg. Geef onder de facebookpost van deze winactie aan wat je wil winnen, like de facebookpagina van Luid Verlangen en dan kiezen de onschuldige kinderhandjes hier vrijdag 14 september 2 winnaars uit.

82. Het wordt tijd voor mijn pensioen!

Mijn vakantie loopt bijna ten einde en ik ben tot de volgende conclusie gekomen: ik moet dringend op pensioen! Op een paar dagen na heb ik lekker thuis rond gehangen, voor de kinderen gezorgd en met mijn hobby’s bezig geweest. (ja, ik kan zelfs zeggen dat hier nog eens genaaid is 😉 )

Mijn bloggen stond de laatste tijd op een laag pitje maar vorige week bedacht ik dat ik mij eens een hele dag moest bezighouden met schrijven. Nu kon ik er nog eens echt de tijd voor nemen en genieten van mijn hobby, want soms heb ik het gevoel van te ‘moeten’ omdat het anders te stil wordt hier. Stel je voor dat jullie mij gaan vergeten, dat kan toch niet he 🙂

Het leuke van die dag bloggen was dat ik ’s avonds in mijn statistieken zag dat jullie weer massaal mee lezen en ik moet zeggen: dat motiveert! Onlangs deed ik via mamsatwork.nl mijn eerste samenwerking met Little Tikes, de kinderen mochten een watertafel testen. Super leuk en ook weer heel motiverend want het bleek weer: bloggen loont…

Ik ben deze blog begonnen om een publiek te vinden voor het boek dat ik aan het schrijven ben over onze weg van de kinderwens tot het pleegouderschap. Maar ondertussen werd het veel meer: ik kan altijd mijn verhaal kwijt en heb het idee dat ik daarbij alles kan bespreken. We krijgen heel veel positieve feedback over onze aanpak en dat doet een mens goed. Ik ben zelfs al een paar keer aangesproken in de winkel waar ik werk. Mensen die ik niet persoonlijk ken die even komen zeggen dat ze mijn verhalen graag lezen. Hoewel ik op dat moment niet goed weet wat ik moet zeggen, vanbinnen maakt mijn hart een sprongetje 😉 Dankjewel daarvoor!

Ik heb lange tijd gebaald dat ik na mijn opleiding economie-moderne talen niet heb verder gestudeerd. Vooral de richting journalistiek had ik willen doen, maar in mijn jonge jaren wist ik niet wat ik wilde… Op deze manier vind ik toch weer een extra manier van voldoening in mijn leven. Ik ben blij dat ik mijn werk goed kan combineren met het gezinsleven en ik ben er heel graag, maar nu denk ik: blijf maar lekker thuis, werk aan de uitbreiding van je blog, schrijf je boek, haak, naai, wees mama en wees lief voor Bert. Hmm, hoeveel jaar nog tot aan mijn pensioen?

Maandag zal de wekker weer gaan, zal ik met het nodige gemopper zorgen dat de kinderen op tijd zijn aangekleed, waarna ik hen naar de opvang zal brengen. Vervolgens zal ik doorrijden naar de Albert Heijn en zoals gewoonlijk de kantinedeur openzwieren met een goedlachse “goeiemorgen”. Ik zal ook blij zijn om mijn collega’s weer te zien. Ik zal gaan vissen naar de nieuwste roddels: Wie doet het met wie? Wie heeft er ruzie of wie ging naar een schoonheidskliniek in Genk in plaats van een vakantie aan zee? Wie weet verzamel ik nog een hoop materiaal voor op mijn blog hihi 🙂

51. 17.686x begluurd…

Nu het einde van het jaar 2017 in zicht komt, blik ik even terug met jullie. Toevallig bestaat mijn blog vandaag 100 dagen en stiekem bereikte ik toch al aardig wat in die periode…

Ik schreef meer dan 50 blogberichten en deze werden maar liefst 17.686x gelezen! Het artikel  Daar is ze dan! waarin ik vertel over onze eerste ontmoeting met Lotte werd het meest gelezen. Ook  Wij blijven bij je! en  6 voordelen van pleegmama zijn. deden het goed.

Mijn blog heeft lezers in 36 landen. De top 5 bestaat uit België, Nederland, Verenigde Staten, Duitsland en Spanje. Maar verder ook uitschieters tot op Aruba en in Zuid-Afrika. Ik vraag me af of jullie Nederlandstalige lezers zijn die daar op vakantie waren, geëmigreerd zijn,… of? Jullie wisten mij op 10 verschillende manieren te vinden: o.a. via Facebook, Google en zwangerschapspagina.nl.

Ook ben ik blogposts beginnen schrijven voor Zappy.be, heel tof dat ik die kans krijg 😊 Ik hoop in 2018 eindelijk werk te kunnen maken van mijn boek dat ik al zo lang wil schrijven. Het begin is gemaakt en jullie motiveren me met zijn allen ontzettend om hiermee door te gaan, dankjewel daarvoor!

1. Een luid verlangen.

Er rent een prinses door mijn huis, achterna gezeten door de grote boze wolf. “Ik ga je oma zoeken!” roept hij. “Ik ben Roodkapje niet, ik ben Doornroosje!” reageert de prinses verontwaardigd. Ik denk er het mijne van: het lijkt eerder op een scène uit Hans en Grietje waarbij ze speelgoed hebben gebruikt in plaats van broodkruimels om de weg naar huis terug te vinden…Pff mijn huis verandert dagelijks in een slagveld.

Ik staar voor mij uit en mijn gedachten dwalen af: “Was het hier nu maar eens allemaal opgeruimd, zonder speelgoed en kleren die overal rondslingeren. Kreeg ik hier maar eens rust in plaats van dat eeuwige kabaal.” Even zie ik het voor me: thuiskomen in een opgeruimd huis en geen gezeur van hongerige, vechtende kinderen. Maar al snel denk ik aan de kusjes en knuffels die ik krijg als ik ze van school haal: “mamaaaaaaaaa!” Roept de oudste altijd, alsof ze me een week niet gezien heeft. “ik hou van jou, love you.” Zegt de jongste, waarvan ik zie dat hij moe is van zijn schooldag.

Ja, het is druk, maar dan denk ik terug aan de tijd dat ik geen kinderen had… Een mooi opgeruimd huis om in thuis te komen. Oh nee, dat was toen ook allesbehalve het geval! De momenten dat ik rust had waren er wel. En wat deed ik dan? Lekker in de zetel zitten dagdromen hoe mijn leven er als mama uit zou zien, hoe Bert het zou doen als papa en hoe ik lekker heel de dag zou kunnen moederen. En dan besef ik weer dat ik het echt niet zou kunnen missen, het gekibbel tussen Doornroosje en de grote boze wolf. Ondertussen zit het juist zo drukke duo rustig op de speelmat. “Kijk mama, Robbe is de prins. Hij heeft mij wakker gekust!” Ik lach. Dit is wat ik wou, dit is wat ik wil, gelukkig is het hier niet altijd stil.

In mijn omgeving hoor ik vaak :”Wat heb jij toch een geduld!” Ik besef dat dat zo is en dat is ook nodig bij die 2 deugnieten van ons. Ze zijn ontzettend druk en hebben beiden een pittig karakter. Maar ik ben dankbaar, heel dankbaar. Mijn wens om mama te worden was geen stil verlangen, nee het was luid, heel luid! Lang zag het er naar uit dat het niet voor ons weggelegd was. We hebben gelukkig het gat in ons hart kunnen dichten op een voor ons heel speciale manier. Nu ik er op terugkijk zou ik het niet anders willen en ben ik ervan overtuigd dat dit voor ons was voorbestemd.

Hoe we ons geluk vonden lees je hier