209. Ze vertrouwen mij voor geen meter.

Nu niet ongerust zijn allemaal, op zich zit het qua vertrouwen wel goed hier en dat vind ik ook heel belangrijk. Maar op sommige gebieden hebben de kinderen echt totaal geen vertrouwen in mij…

Mijn kookkunsten.

Beetje bij beetje zagen Lotte en Robbe het huis opnieuw opgebouwd worden en ze zagen al snel: dit wordt iets om naar uit te kijken! Een ruime badkamer, elk hun eigen slaapkamer en natuurlijk onze mooie keuken. Op de dag dat ik eindelijk de keukenkasten in kon ruimen, zag ik Robbe bedenkelijk voor zich uitstaren.

“Wat is er jongen? Is het een beetje spannend allemaal?” Hij antwoordde niet meteen, maar bleef van mijn fornuis naar het plafond kijken en weer terug naar mij. “Euhm ga jij hier ook koken mama?” Ik lach en vertel hem dat ik blij ben dat ik zo’n mooie keuken heb gekregen, dat ik veel meer plaats heb dan in de garage en dat ik inderdaad van plan ben om veel lekkere dingen klaar te gaan maken.

“Dat gaat niet.” zegt hij vastberaden terwijl hij met zijn wijsvingertje naar het plafond wijst. “Hier hebben we rookmelders hangen he mama en jij laat altijd alles aanbranden.” Bedankt maat! Ik schiet weer in de lach, niet wetende dat ik vijf dagen later de vissticks al pikzwart in mijn pan heb liggen! Toch even onderschat hoe snel dat gaat met zo’n inductievuur en dat het niet slim is om ondertussen ook wat andere dingen te gaan doen… oeps!

Mijn eetgewoonte.

Elke dag breng ik Lotte en Robbe te voet naar school. Ik heb het nodig om die hectische ochtendroutine van mij af te krijgen en ik zie dat het de kinderen ook ontspant. Gaan we zeker volhouden dus!

We komen elke dag een vrolijke opa tegen. Lotte zegt hem al vanaf de eerste keer vriendelijk goeiedag, maar Robbe was toch nog wat verlegen. Ondertussen noemen we hem ‘Robbe zijne maat’ en zegt hij ook altijd goeiemorgen. Afgelopen maandag vroeg de opa aan mij of hij de kindjes een snoepje mocht geven, omdat ze altijd zo vriendelijk gedag zeggen. Helemaal blij met hun doosje Smarties, maar ook tegelijk het besef dat ze geen snoepjes mee naar school mogen nemen… “Zal ik ze bijhouden tot na school dan?” vraag ik. Lotte schudt hevig haar hoofd: “Nee, want dat is chocola en jij eet alle chocola op!” Ook Robbe zag ik zijn doosje iets steviger vasthouden in zijn vuistje.

“Denken jullie nu echt dat ik de snoepjes van mijn kindjes stiekem ga opeten?” Hun antwoord is duidelijk: “Jaaa!” roepen ze in koor. Ik heb hen er echt van moeten overtuigen dat ik het echt niet zou doen. (Ik vind Smarties trouwens lang niet zo lekker als m&m’s 😉 )

Mijn rijvaardigheid.

Als we er met zijn vieren op uit trekken, is Bert altijd degene die achter het stuur zit. Wij zijn het zo gewend en de kids blijkbaar ook… Toen we afgelopen zomer naar de speeltuin gingen en Bert een Duvelke had gedronken, nam ik de autosleutels vast. Niet omdat hij dronken was, maar als één van ons alcohol drinkt, rijdt de ander naar huis, klaar.

“Nee, mama mag niet naar huis rijden! Papa moet rijden!” Ik begin uit te leggen waarom ikzelf achter het stuur kruip in plaats van Bert. Beginnen ze toch wel te janken midden op die parking?! “Mama, jij mag niet rijden! Dan krijgen we een ongeluk, jij rijdt ALTIJD tegen paaltjes aan!”

Eén keer he, één keer! De maaltafel van 2 kunnen ze niet onthouden, dat ze hun boekentassen na school moeten opruimen vergeten ze dagelijks, maar dat ik jaren geleden tegen een paaltje heb gereden DAT onthouden ze!

Ik ben die dag dus met twee doodsbange kinderen en een man die niet meer bij kwam van het lachen naar huis gereden…

Ik doe uiteraard heel erg mijn best om ervoor te zorgen dat Lotte en Robbe een beetje een goed beeld hebben van mij, maar op gebied van koken, snoepen en autorijden is het om zeep.

Gelukkig geef ik de allerbeste knuffels, doe ik met hen de gekste dansjes en kan Bert lang niet zo goed voorlezen als ik 😉

207. Mijn aandacht verdelen, het blijft moeilijk…

“Ik heb twee kindjes en ik heb aandacht genoeg voor allebei…” een zinnetje dat ik hier geregeld zeg tegen Lotte en Robbe om hen gerust te stellen. Afgelopen week had ik daar echter veel problemen mee. Het blijft een moeilijke oefening om geen van beiden het gevoel te geven dat ze te weinig aandacht krijgen.

Een spannende week.

Robbe telt al vanaf januari af naar zijn lentefeest, 17 mei zou de grote dag daar zijn. Eén van de grootste redenen dat hij er zo naar uitkeek was dat hij geld kon vragen om zelf een Nintendo Switch te kunnen kopen. Ik maakte begin dit jaar al een aftelkalender met afbeeldingen van carnaval, Pasen, vakanties,… en in mei stond daar dus een afbeelding van zijn Nintendo! Jammer genoeg dacht Corona daar anders over.

We beslisten om zijn lentefeest samen te vieren met zijn verjaardag in augustus. Wisten wij veel dat we al zo snel weer beperkt zouden worden in onze sociale contacten! Nog eens uitstellen zag ik niet zitten en daarom kreeg hij gisteren toch zijn feestje, maar dan wat kleiner. En dat gaf spanning… veel spanning! Hij was de hele week niet te genieten en dreef zowel mij als Bert en Lotte tot het uiterste. Op een avond was het zelfs zo erg dat Lotte begon te wenen: “Ik wou gewoon een lieve familie hebben, maar Robbe is de hele tijd boos!”

Mijn hart dat breekt.

Op zulke momenten heb ik het heel moeilijk. Ik wil begrip tonen voor Robbe omdat ik weet waar zijn stress vandaan komt, maar anderzijds heb ik ook echt te doen met Lotte, want voor haar was het ook allesbehalve leuk thuis. Voor haar was het duidelijk: ‘de stouterik krijgt alle aandacht en naar mij kijkt niemand om omdat ik wel lief ben.’ Ze is nu gelukkig wel oud genoeg om haar wat meer over haar broer uit te leggen en hoewel ze normaal begripvol is, was voor haar nu de maat even helemaal vol. Het voelt helemaal niet fijn om te zien dat ik ze niet allebei goed kan laten voelen.

Nintendo onderweg, stress verdwenen.

Als je de prijzen wat in de gaten houdt op bol.com zie je dat de ene dag veel verschil kan maken tegen de andere. Zo zag ik vrijdag dat hij een stuk gezakt was in prijs en daarom besloot ik hem al te bestellen in plaats van hem in de winkel te halen als hij zijn geld bij elkaar gespaard had. Hem uitgelegd dat hij hem dan aan ons terug moest betalen en dat hij hem dan een dag eerder zou hebben. Dat was goed voor hem.

Als bij wonder verdween vanaf toen zijn stress. Bert sprak hem erop aan: “Robbe, ik zie dat jij je wat rustiger voelt. Kan jij vertellen hoe dat komt?” Hij was duidelijk: “Omdat mijn Switch nu echt komt.”

De dag is daar!

Zondag was dan eindelijk zijn feestje. Waar hij normaal vol spanningen zit, onwennig is op zijn eigen feest, was hij gisteren helemaal ontspannen. Ik kan oprecht zeggen dat hij van zijn dag heeft genoten. Ik vertelde aan onze familie dat het toch een moeilijke week was geweest, maar ik was al lang blij dat het opgelost was. Als hij zich kan ontspannen, dan kan ik dat ook. Vandaag nog even ongeduldig moeten wachten op de bezorger van Post nl. (lees: hij zat van 8u tot 10u15 buiten aan de voordeur) maar daarna konden we hem eindelijk aansluiten op zijn Nintendo 😉

Tijd voor balans.

Nu Robbe het ene level na het andere speelt op Mario Odessey (hij keek al een maand lang naar de filmpjes van Dante op Youtube), zag ik kans om Lotte wat extra aandacht te geven. “Wat denk je van een meidennamiddag?” Ja, dat zag ze wel zitten. “Mag ik dan please echte vrouwen make-up shoppen?” vroeg ze me met die stralende blauwe oogjes.

In de auto hebben we nog wat gepraat over de moeilijke week en dat ik begrijp dat het voor haar ook niet altijd makkelijk is om met de buien van Robbe om te gaan. Dat het goed is dat ze me had verteld dat ze er helemaal klaar mee was.

Ze heeft haar blauwe (!) mascara gekozen, wat roze troep voor in haar haartjes en wat bruisballen voor in bad. Iets lekkers gedronken bij de Hema en vooral heel erg genoten van de tijd met mama! Vandaag dus weer twee blije kindjes!

 

Momlife: Wanneer 20u je nieuwe Happy Hour wordt…

Hoe je binnen een paar uur van de hel naar de hemel kan gaan, alleen moeders weten dat. Je hebt na het werk staan koken om een maaltijd klaar te maken in de hoop dat iedereen het met smaak op zal eten. Natuurlijk vinden die kleine ondeugden toch een stukje groente in hun spaghetti en misschien begint je man vervolgens nog te zeuren dat er te weinig vlees in zit.

Hun gezichtjes zien eruit alsof ze zonder snorkel in hun bord gedoken zijn en jij kan alleen maar denken aan wie de rotzooi op mag ruimen. Vervolgens begint het gezeur dat ze echt niets meer op kunnen, hun buikjes zitten helemaal vol… Drie keer probeer je hen nog wat te laten eten, maar daarna geef je het op. En hoe vol hun buikjes ook zitten, er volgt gegarandeerd gezeur om een lekker nagerechtje, want dat kan er natuurlijk wel bij!

Daarna komt het moment dat je kroost wat televisie kan kijken, dat betekent rust voor je man terwijl jij de keuken opruimt. En hoewel jullie niet in dezelfde ruimte zitten, zullen de kinderen toch echt aan jou komen vragen of ze wat drinken mogen. Zo kan die arme papa gelukkig op zijn gemak tekenfilms kijken.

Bijna een uur later is het tijd om die varkentjes te wassen. Daarbij wring je je in alle bochten om ervoor te zorgen dat er geen zeep in hun oogjes komt, ook al spartelen ze alle kanten op. Terwijl jij hen daarna afdroogt, staat het zweet bij jou ondertussen op je rug. Tijd om die tanden te poetsen en ook al is het de 7000ste keer, ze weten nog steeds niet dat ze daarbij hun mond moeten open doen.

Met veel zorg wordt er een leesboekje uitgekozen. Hoe goed je ook probeert om onopvallend het verhaal wat in te korten, die koters kennen net zoals jij het hele verhaal van buiten en beginnen te gillen dat je een stuk vergeten bent te lezen. Een dikke knuffel en kus… Overdag hebben ze hier niet altijd zin in, maar eens ze in dat bed liggen willen ze nog een knuffel… en nog een… en nog een.

En daarna volgt die overgang…

Je zucht eens diep omdat je weer een avondshift overleefd hebt. Je beklaagd jezelf dat je het zo druk hebt en zo ga je de trap af naar beneden en denk je aan wat er nu komen gaat…

Achter die deur bevindt zich het paradijs… Een plek zonder kinderen. Een plek met een zetel… met dekentjes. Gelukkig heeft je man de tv al afgestemd op jouw favoriete programma. Je gaat nog één keer naar de keuken, maar alleen om iets lekkers en een glas wijn te halen.

Het is 20u… voortaan jouw Happy Hour…

 

Uiteraard mis je om 21u je kinderen alweer en ga je stiekem in hun kamertje kijken hoe ze liggen te slapen terwijl je je bedenkt hoe lief ze wel niet zijn 😉

166. We zijn weer compleet!

Afgelopen dinsdag vertrok Lotte voor vier dagen naar de zee. Al wekenlang maakte ik mij druk over hoe moeilijk het zou zijn voor Robbe. Net zoals Lotte heb ik ook Robbe goed voorbereid. Met hem heb ik eveneens afgeteld en samen maakten we een overzicht van onze bezigheden in de vier dagen dat zijn grote zus niet thuis zou zijn. Dat heeft blijkbaar goed geholpen, want zijn reactie was totaal het tegenovergestelde van wat ik gedacht had…

Druk, druk, druk.

We hadden het toevallig heel druk de afgelopen week. Ik had ervoor gezorgd dat ik elke dag zou moeten werken als Lotte op zeeklassen ging, want ook ik moest mijn zinnen kunnen verzetten. Daarnaast moest ik nog naar een vergadering, de psychologe van Robbe en er stonden ook nog twee koffiedates gepland.

Omdat ik woensdag moest werken en ik hem niet zonder Lotte naar de naschoolse opvang wilde sturen, werd Robbe van school gehaald door mijn zus. Daar heeft hij vervolgens alle kasten leeggegeten en fijn gespeeld met zijn neefje. Toen ik hem kwam halen liet mijn zus al eens vallen dat hij Lotte helemaal niet mist. Hij vond het wel fijn zo alleen met mama 😉

Geen cornflakes tellen.

De sfeer was inderdaad erg ontspannen thuis. Dat Lotte niet thuis was, betekende ook dat Robbe niet de strijd moest aangaan om mijn aandacht en dat hij zich niet hoefde te meten aan zijn zus. Want geloof mij, dat doet hij! “Heeft ze meer cornflakes in haar kommetje? Heeft Lotte meer drinken in haar beker? Mag Lotte langer opblijven?” Het ging ’s morgens dus een pak sneller nu ik geen cornflakes moest natellen…

Nee, Robbe heeft er geen traan om gelaten deze keer. Robbe niet… ik daarentegen… pff! Ik heb meerdere keren mijn tranen de vrije loop laten gaan, wat miste ik haar. Het voelde alsof er een stuk uit mijn hart ontbrak. En eigenlijk was dat ook zo, want dat stuk zat in Bredene op het strand. Elke avond stonden er foto’s online en als ik dan dat lachend snoetje van haar zag smolt ik gewoon!

Helemaal gerust.

Als ik dan naar die foto’s zit te kijken, let ik op elk detail. Iemand heeft haar haren gevlochten, want dat kan ze zelf niet. Ik zie een kindje dat spaghetti eet zonder saus, waaruit ik opmaak dat ze niet al te moeilijk doen aan tafel. Ik zie dat er door leerkrachten geknuffeld wordt en ook dat stelt me gerust. Dat werd ons ook verteld van tevoren, dat de juffen echt wel even de moederrol op hen zullen nemen. Iets dat Lotte bij thuiskomst ook bevestigde. Over drie jaar geef ik haar dus helemaal gerust weer een weekje mee. Ik zal haar net zo hard missen als nu, maar ik weet dat ze daar in goede handen is en vooral: dat ze zich geweldig goed amuseert daar!

Eindelijk thuis.

Vrijdagavond mochten we haar dan eindelijk gaan halen, een beetje later dan voorzien want hun bus stond even in de file. Wat was ik blij dat ik ze weer vast kon pakken. En hoewel Robbe had genoten van zijn tijd met mama en papa, was hij nu ook wel heel erg blij dat Lotte weer terug was. Wat een dikke knuffel!

Ondertussen bleven de verhalen maar komen. Ons kwebbeltje was weer thuis, dat was duidelijk! Ik dacht dat ze doodmoe zou zijn, maar het was al bijna 23u toen ze eindelijk in slaap viel.

We zijn de afgelopen dagen lekker samen geweest, want ik was ook eens een weekendje vrij. Dat was genieten en ook al snel weer politieagente spelen tijdens hun ruzies en uiteraard cornflakes tellen ’s morgens 😉 Alles weer zijn normale gangetje dus 🙂

Lees hier hoe ze vorig jaar op tweedaagse ging met haar klas.

152. Ergernissen bij Kind en Gezin.

Als er één ding is dat ik niet mis uit de babytijd van Lotte en Robbe, is het wel een bezoek aan Kind en Gezin (in Nederland het consultatieureau). In ons geval was er een schat van een verpleegster die mij altijd een goed gevoel gaf omdat ze zei dat zowel ik als de kindjes het heel goed deden.

Ze was ook in positieve zin verbaasd over hoe groot mijn moederinstinct was, al had ik Lotte niet zelf 9 maanden gedragen. Maar de fijne aanpak van die lieve verpleegster woog niet op tegen al die ergernissen die de controles bij Kind en Gezin met zich meebrachten…

Bij een eerste kind gaat alles volgens ‘de regels’.

Hoewel ik dolgelukkig was dat ik met de komst van Lotte eindelijk mocht gaan moederen, kon ik ook heel erg onzeker zijn op dat gebied. Ik denk dat dit bij veel mama’s bekend in de oren zal klinken en vaak worden alle regeltjes van Kind en Gezin klakkeloos nageleefd. Regels die ze zelf om de zoveel tijd weer veranderen trouwens 😉

Ik was op zich vrij gerust hoor, ook niet bang om mijn eigen buikgevoel te volgen, maar de controles bij Kind en Gezin zag ik als een verplichting, dat kwam nog niet in me op om daar niet naartoe te gaan. Hoe dat veranderde bij de komst van Robbe vertel ik dadelijk uitgebreid.

Kindonvriendelijk.

Echt kindvriendelijk is het daar toch niet he. Waar ze zelf aangeven dat rust en regelmaat zo belangrijk is voor je kindje, vragen ze wel om je baby van tevoren zeker een flesje te geven om gehuil van hongerige baby’s te voorkomen. Dan hoef je dus even geen rekening te houden met dat oh zo belangrijke voedingsschema.

Terwijl je juist nog hebt staan worstelen om je kindje aan te kleden, moeten nu de kleertjes weer uit om ze te wegen en meten (in de meest ongemakkelijke houten bak!) Maar de ergste nachtmerrie moest dan nog komen: op bezoek bij de arts…

“Die baby heeft een platte kop…”

Echt waar, als ik het nu zelf teruglees denk ik: “Dat kan toch niet waar zijn?!” We hadden een arts die niet goed Nederlands sprak. Op latere leeftijd gaf dit problemen omdat ze aan Lotte vroeg: “Wo ist die Nase?” en dan vervolgens niet begreep waarom Lotte niet naar haar neusje wees.

Maar het ergste moment gebeurde een jaar ervoor. Onze lieve meid was 6 maanden oud en lag bij de arts op de onderzoekstafel. Er werd wat met haar beentjes geplooid, haar hoofdje werd opgemeten en op dat moment zie ik de arts een vies gezicht trekken en vervolgens zeggen: “Die baby heeft een platte kop!” Het was overduidelijk door de taalbarrière en ze zal het zo niet bedoeld hebben, maar wat schrok ik van die opmerking!

Een helmpje voor Lotte?

Lotte had inderdaad een afplatting van haar hoofdje en er werd gezegd dat het bij de volgende controle wel beter moest zijn. Dat was ook het geval toen ze 9 maanden was en het zou wel in orde komen. Bij de 12 maanden-afspraak vond ze de afplatting toch weer te ernstig en werden we doorgestuurd naar de kinderarts.

Toen we daar terecht konden stuurde hij ons weer door naar de kinderneuroloog in Leuven, want waarschijnlijk moest Lotte een helmpje om haar hoofdje ronder te krijgen. Op het moment dat we daar aan de beurt waren en Lotte al 15 maanden was, kregen we te horen dat ze inderdaad een serieuze afplatting had, maar dat het voor een helmpje ondertussen te laat was…

Van kwaad naar erger.

Bij Robbe gingen de consultaties niet veel beter. Robbe kwam met 5,5 maand bij ons en wij waren op dat moment de vierde plaats in zijn korte leventje waar voor hem gezorgd zou worden. Veel stabiliteit kende hij niet en hij was dan ook erg angstig. Het gebeurde al eens dat ik een afspraak oversloeg omdat ik merkte dat het hem zoveel stress gaf. De verpleegster is dan wel een paar keer thuis komen kijken, dat vond ik dan wel weer heel fijn dat ze dat wilde doen.

Spuitjesdrama.

Voor de inentingen wou ik wel gewoon naar Kind en Gezin gaan. Hij was 12 maanden en daar zat ik tegenover de arts die hem de spuitjes zou geven. Het was op het eerste zicht een lieve vrouw. Jong en onzeker, maar de eerste indruk was goed. Ik was met een hele uitleg bezig dat Robbe zo angstig was en dat hij heel sterk was als hij boos/bang was. Ze lachtte eens en zei: “Mevrouw, het is een baby’tje van een jaar, die zal ik toch wel aankunnen he.” Ik bood nog aan om hem bij mij op schoot te houden zodat ik hem vast kon houden, maar dat was niet nodig.

Paniek bij de dokter.

Tien seconden later zat de ene helft van het vaccin in Robbe zijn armpje en de andere helft zat in mijn haar. Robbe had met al zijn kracht de spuit uit haar handen getrokken terwijl ze de inenting aan het geven was! Vervolgens begon ze in zichzelf te panikeren: “Oh nee, wat moet ik nu doen?! Euhm, wacht ik geef hem er nog eentje…”

Naar de huisarts.

Die dag kreeg Robbe dus anderhalf vaccin en liep ik helemaal verbijsterd naar buiten… Eenmaal thuis belde ik naar de huisarts en ook zij kon haar oren niet geloven. Ik moest hem goed in de gaten houden en langskomen als hij ziek zou worden en bij de inenting van 15 maanden mocht ik bij haar op de praktijk langskomen als ik dat liever wilde… euh ja dus!

Avontuurlijk zijn ze dus wel, die consultaties bij Kind en Gezin 😉 Tegenwoordig mogen de verpleegsters ook zelf de vaccinaties geven en ik kan me voorstellen dat dat een hele verbetering kan zijn in sommige gevallen. Ik ben er in ieder geval niet rouwig om dat Lotte en Robbe te oud zijn om naar Kind en Gezin te gaan 😉

Maakte jij ook zoiets mee daar?

Lees hier over het leed dat waterpokken heet.

148. Hoe Lotte me weer de harde waarheid vertelt… zelfs in haar dromen!

Dat Lotte geen filter heeft, weten jullie ondertussen. Dat vertelde ik ook al eens in mijn blog over Mama’s doos is kapot! Maar ook afgelopen week had ze me weer een paar keer te pakken. Deze keer over mijn gewicht, of vooral het teveel daaraan…

Hoe ik in haar nachtmerrie voor kwam.

Lotte heeft best vaak last van nachtmerries en zo werd ze laatst dus ook weer huilend wakker. Op dat moment zelf wil ze nooit vertellen wat ze dan precies gedroomd heeft, maar de ochtend erna lukt haar dat meestal wel. Dan begint ze aan één stuk door te ratelen over waar ze allemaal zo eng over gedroomd heeft… “We waren in de Efteling en toen kwam er een stoute meneer en die wou jou doodmaken, mama! Hij had zijn handen om jouw keel en ik riep dat hij alsjeblieft mijn mama lost moest laten, dat hij alsjeblieft mijn mama niet mocht vermoorden!”

Ondertussen probeerde ik haar wat te sussen, maar ze was nog lang niet klaar met vertellen… “Een juf van mijn school liep voorbij en die moest me komen helpen, maar ze liep gewoon door, gemeen he?! Ik heb dan zelf die stoute meneer gestampt en geslagen, tot hij losliet en toen moesten we snel wegrennen… Maar de poort van de Efteling was gesloten en ik had geen sleutel en toen moesten we over de poort klimmen, maar dat lukte jou niet want je was nog steeds niet afgevallen!”

Is ze bezorgd om mijn gewicht?

En bedankt weer Lotte… Blijkbaar houdt mijn gewicht haar nogal bezig, zelfs in haar slaap! Hihi ik moest toch wel wat lachen om het einde van haar droom, maar tegelijkertijd zette het mij ook wel wat aan het denken. Ik weet dat ik nooit meer de magere Lindsay van vroeger zal worden, daarvoor eet ik te graag. Vroeger at ik ook graag hoor, maar toen kwam ik nooit een gram bij. Die mooie tijd is helaas voorbij 😉

Een paar keer per jaar schrik ik toch wel erg van wat de weegschaal mij vertelt en dan beslis ik weer om in te grijpen, drink ik meer water, ga ik wandelen met mijn zus en eet ik ook regelmatiger. Er zijn dagen dat ik pas voor het eerst eet als ik terugkom van mijn werk om half drie… Heel slechte eetgewoontes dus! Ik greep de nachtmerrie aan om weer wat op mijn gezondheid te letten.

Sportieve mama?

Vol goede moed bestelde ik online wat sportkleren en haalde ik mijn sportschoenen vanonder het stof vandaan. Lotte wist even niet wat ze zag toen ik mij klaarmaakte voor een stevige wandeling met mijn zus. “Mama, wat ga jij doen?” vroeg ze. “Ik ga wandelen met Metie, misschien val ik dan een beetje af zodat ik de volgende keer dat ik in jouw droom wel over de poort kan klimmen.” Ze knikte goedkeurend en zo vertrok ik dus naar mijn zus…

Goed gevoel.

Als we eenmaal vertrokken zijn, ben ik altijd weer blij dat we die stap gezet hebben. We kunnen zonder gestoord te worden door onze kinderen nog eens praten over van alles en nog wat, heerlijk! Ik ga terug naar huis en denk tevreden: “Dat heb je goed gedaan Lindsay!”

In die voldane mood kom ik even later terug thuis en daar zit Lotte me al op te wachten… Ze bekijkt me van kop tot teen en zegt: “Oei mama, is het niet gelukt?” Grrr! Bedankt weer Lotte! Hihi veel te eerlijk die lieve meid 😉

Lees ook: 71. “Mama, je bent oud!”

10 dingen die ik eigenlijk niet hardop durf te zeggen.

Ik krijg van jullie vaak superlieve reacties dat ik het zo goed doe met de kinderen, dat ik zo’n goeie mama ben… Sorry mensen, dat beeld zal verdwijnen na het lezen van deze (te) eerlijke blog. Ik biecht jullie 10 dingen op die ik eigenlijk niet hardop durf te zeggen. Please don’t judge me 😉

 1.Dat zijn geen snoepjes, maar grote-mensen-vitamientjes.

Ik maak de kinderen wijs dat die doos met dropjes eigenlijk een doos is met grote-mensen-vitamientjes. Fijn dat ze het zonder vragen geloofden, minder fijn dat ze aan de caissière van de winkel ook even vertelden dat dat de vitamientjes voor mama zijn. Wat voelde ik me betrapt!

2. Morgen mogen ze weer naar school.

Heerlijk die vakanties! Zo lang naar uitgekeken en dan is het eindelijk zo ver: lekker heel de dag thuis bij mama. Na een dag of vijf begin ik toch net zo enthousiast af te tellen naar de dag dat ik ze weer naar school mag brengen hoor.

3. Ik koop de kinderen om.

Soms, heel soms, koop ik Robbe en Lotte om zodat ze niks tegen papa zullen vertellen. Zo ben ik eens met de auto tegen een paaltje gereden. “Jullie krijgen allebei een snoepje als jullie straks niets tegen papa zeggen.” Geschrokken en helemaal onder de indruk knikten ze instemmend. De hele dag hebben ze er geen woord meer over gezegd… totdat Bert thuiskwam: “Papa, papa! Mama heeft tegen een paaltje gereden!”

4. Brak ik maar eens een been.

Zoals elke moeder ben ik regelmatig moe. Hoe graag ik de kinderen ook zie, soms ben ik echt even toe aan rust. Laatst toen ik bij een zebrapad overstak dacht ik: “Er mocht best een auto zachtjes tegen mij rijden… hard genoeg dat ik mijn been breek en ik dus niets kan en mag doen, gewoon platliggen.” Nu niet allemaal gas geven als je mij ziet oversteken morgen, ik ben mijn leven nog niet beu 😉

5. Ga slapen, ik heb zin in chips.

Wat kan ik ’s avonds toch verlangen naar het moment dat ze hun oogjes dicht doen zodat ik alles kan gaan eten dat ik hen al de hele dag verboden heb om te eten!

6. Stop met die kunstwerkjes!

Vooral Lotte kan er wat van, wat is ze creatief: knutselen, kleuren en verven. Ik probeer elke keer weer positief te reageren, maar tegelijkertijd denk ik: “Stop met die rommel te maken, waar moet ik het allemaal laten?!”

7. Ik laat ze bewust zeuren bij papa.

Jullie weten het ondertussen wel: ik eet graag. En wat hou ik van McDonald’s. Laat Bert daar nu echt een hekel aan hebben. Wat is het dan toch fijn als je twee kinderen hebt die je de opdracht kan geven om te gaan zeuren bij papa om naar de McDonald’s te gaan!

8. Ik bel naar de politie.

Als ze niet luisteren dreig ik ermee naar de politie te bellen. Ik weet het, het is zo fout, maar he mijn moeder deed het ook…

9. Ik zeg om 18u dat het bedtijd is.

Als ik merk dat Robbe helemaal uitgeput is van zijn schooldag durf ik hem al eens wijs te maken dat het 19u is in plaats van 18u… Tijd om naar bed te gaan dus. Klok leren lezen? Daar zie ik het nut nog niet van in 😉

10. Huiswerk aftekenen dat ze niet gedaan heeft.

Ik weet het, deze kan eigenlijk echt niet… maar soms, als ik echt geen zin heb om die avond alweer met Lotte aan haar dagelijks leeswerk te zitten, zet ik een handtekening terwijl ze dus in werkelijkheid niets gelezen heeft.

Voor de rest ben ik overigens best wel ok hoor 😀 En jullie? Hebben jullie nog iets op te biechten?

129. Niet op hun mondje gevallen…

“Ga maar lekker slapen mama, rust maar wat als je zo ziek bent.” Ik bedenk mij weer hoe zorgzaam die lieve Lotte wel niet is. Ik voel me al een paar dagen echt beroerd en ze wijkt amper van mijn zijde. Ze wrijft over mijn haar en zegt nog eens: “Doe je ogen maar toe, mama. Als je gaat slapen zal je sneller beter zijn.”

Ik voel mezelf inderdaad langzaam wegzakken. Klaar om toe te geven aan die vermoeidheid en even een dutje te doen. En dan hoor ik op de achtergrond: “Kom Robbe, mama slaapt! Nu kunnen we snoepjes pakken!” Ik ben onmiddellijk klaarwakker en besef meteen weer waarom mama’s eigenlijk niet ziek kunnen zijn… Zeker niet met zo’n gehaaide kinderen zoals Lotte en Robbe. Slim zijn ze wel, dat moet ik toegeven 😉

Lotte neemt sinds een jaar andere medicatie voor haar ADHD. Ze reageert er ontzettend goed op en nog belangrijker: ze voelt zichzelf ook veel beter. Ik merk dat ze echt lekker in haar vel zit. Het enige zorgpuntje is dat ze van deze medicatie nog minder eetlust heeft dan hiervoor.

Een paar maanden geleden kreeg ik bij de kinderpsychiater te horen dat ze nu wel echt teveel gewicht was verloren. Stoppen met de medicatie was voor ons geen optie, maar dan moesten we wel beter op haar gewicht gaan letten en regelmatig op controle komen hiervoor. Tegen de avond als haar pilletje is uitgewerkt, komt haar eetlust wel weer tevoorschijn. “Mama, mag ik chips? Je wil toch dat ik een beetje meer weeg als ik terug naar de dokter moet? Geef me maar gauw een beetje chips, dat zal wel helpen.” Ja, ze kan het wel uitleggen hoor!

Ondertussen is ze ook haar kleine broer al aan het opleren… Zo kwam hij naar mij met de vraag of hij aan de computer mocht… (ja mensen, Roblox is LIFE voor die twee 😉 ) Hij weet dondersgoed dat ik niet wil dat ze urenlang naar die schermpjes zitten te gapen, dus ook hij had zijn uitleg al klaar: “Als ik aan de computer zit, kan jij een beetje in jouw boekje schrijven, mama. Dan zijn wij lekker rustig.”

Ja, die zullen er wel komen op hun manier 😉 Jullie begrijpen waar ze nu zitten terwijl ik hier zit te bloggen, nietwaar? Met hun mondjes vol chips en snoep bij de computer natuurtlijk! 😀

125. Help, Lotte weet van de bloemetjes en de bijtjes!

Ze stelde in het verleden al eens de vraag hoe een kindje in de buik kwam. “Moet ik later dan een kindje opeten als ik een baby wil?” vroeg ze verontwaardigd. We legden toen uit dat die vanzelf in de buik zal groeien als een mama en een papa veel van elkaar houden en vaak knuffelen. Maar al snel kwam ze thuis met de boodschap dat ze erachter was gekomen dat gewoon knuffelen niet genoeg was om een baby te maken… “Je moet dan wel knuffelen in je blootje he mama!” Wat trok ze grote ogen 😉

Vorige week verbaasde ze mij toch enigszins met haar reeds uitgebreide kennis! Ze was rustig met haar pop aan het spelen. Ik heb het al vaker verteld, Lotte ontpopt 😉 zich dan tot een echt moederke! Ik zeg haar dat ook altijd: “Wat zal jij later een goede mama worden!” Normaal beginnen haar oogjes dan te blinken en zie ik hoe fier ze is als ik zoiets zeg. Maar nu dus niet. Ze fronst haar wenkbrauwen en zegt: “Ik wil later echt geen kindjes, want dan moet ik het onbeleefd dingetje gaan doen…” Ik zie de afschuw op haar gezicht. Ik kijk haar vragend aan en ze beantwoordt mijn blik onmiddellijk: “Dan moet de piemel in het spleetje he!”

Ik ben niet snel meer in shock, ben inmiddels al heel wat gewend van haar praatjes, maar nu… poeh! “Euh, hoe weet jij dat?!” Ze haalt haar schouders op… “Gewoon… Ik zag het op de televisie.” Ik vraag me af welke programma’s ik zoal heb gekeken… ‘Temptation Island’, ‘Ex on the beach’, ‘Geordie shore’… Één ding is duidelijk: ik moet minder marginale programma’s gaan kijken. Maar ze worden allemaal zo laat op de avond uitgezonden, Lotte slaapt dan al lang. Er moet iets anders zijn.

Na wat doorvragen begon ze te vertellen: “Er was een juf en die zingt ‘Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent!’ en die had tegen de kindjes in de klas verteld dat de pielemuis in de blote voorbips van de mama gaat.” Ik had het kunnen weten: De Luizenmoeder op de nederlandse televisie. Het werd uitgezonden op zondagavonden om half 9. Het heeft blijkbaar enige tijd geduurd voordat de puzzelstukjes in elkaar vielen 😉

Nu vindt ze mensen die zelf kindjes maken vies. Bert en ik zijn dus geen viezeriken 😀 Een paar dagen geleden zat ze bij Omi op schoot en ook zij moest eraan geloven… “Is papa jouw kindje? Zat die in jouw buik?” Omi knikt ja. Lotte kijkt haar aan en vraagt bedenkelijk: “Heb jij het onbeleefde dingetje gedaan met Opa?!” Hihi, Omi zat toch even met de mond vol tanden 😉

Ergens ben ik opgelucht dat ik zelf dat moeilijke onderwerp niet moest aangaan met haar, maar ik had toch liever gehad dat ze een paar jaar ouder was… En dat ze het onbeleefd vindt? Laat dat maar even zo! 😉

10 redenen waarom de hel losbreekt bij kinderen.

Driftbuien, een moeder die een kind probeert groot te brengen kan er niet onderuit. Maar wat maakt onze kinderen nu zo boos? Eigenlijk is het antwoord hierop alles, maar speciaal voor jullie heb ik een top 10 gemaakt 😉

1. De verkeerde kleur beker. Je kent ze wel, die gemakkelijke bekertjes van de IKEA (of Action) in alle kleuren van de regenboog. Hoe dom kan ik zijn om mijn dochter een oranje beker te geven?! Roze of paars, moeder, dat weet je nu toch wel he?

2. Geen sandalen in de winter. Uiteraard in de volle ochtendspits… Het is me bijna gelukt om op tijd te vertrekken naar school. En dan krijgt zoonlief het in zijn hoofd om bij -8°c sandalen aan te doen. “Dat gaat niet, daar is het te koud voor.” Ik zie zijn hoofd rood worden en hij begint te gillen: “Dat gaat wèèèèèl!” Na tien minuten geef ik het op en stuur hem zo naar buiten. “Mama, dat gaat niet he.” Pfff!

3. Geen Kinder surprise ei in de supermarkt. Een klassieker als je het mij vraagt. Nadat ze je winkelkar al hebben gevuld met chips, snoep en een leuk boekje van hun favoriete superheld willen ze bij de kassa ook nog een Kinder surprise ei…  En dat krijgen ze die ene keer eens niet. What was I thinking?! De hele winkel krijsten ze bijeen. Heel fijn dat het oud vrouwtje zich even bemoeit en zegt: “Ach mama, zo’n brave kindjes, die krijgen dat toch wel he?” Grr!

4. Die sok die niet goed zit. Al een kwartier loopt hij te mokken. Wanneer ik vraag wat er scheelt krijg ik een boze niks! toegesnauwd. Alles is stom en niks is leuk. Vervolgens begint hij te stampen en te roepen: “Mijn voet, mijn voet, stomme voet!” Ik ga naar hem toe en vraag wat er dan toch is met zijn voet. “Mijn sok moet opnieuw aan, die zit niet goed…”

5. Brood voor de eendjes. Heerlijk toch, gaan wandelen met je peuter. Geweldig vinden ze het om in het park naar de eendjes te gaan kijken. Kijk wat er gebeurt als ze beseffen dat het brood dat je meenam naar de eenden gaat… 😉

6. Omdat ze haar haar geknipt heeft. Twee keer is het hier gebeurd: dochter knipte maar liefst tweemaal in haar blonde lokken. “Stomme mama, je weet toch dat ik in mijn haren knip als ik een schaar zie?!” Tuurlijk schat, helemaal mijn fout…

7. Goedemorgen! Ja, op sommige ochtenden is dit voldoende om een woedeaanval in gang te zetten.

8. Als ik tegen mijn zoon zeg dat hij later geen Spiderman kan worden. Volgens hem bestaat er toch echt een Spiderman school en als hij goed zijn best doet kan hij daar naartoe. Het is heel gemeen van mama dat ze zegt dat dat niet bestaat!

9. Groentjes eten. Onweer, dat is wat er gebeurt als ze de groentjes in je spaghettisaus ontdekken. “Hoe durf je?!”

10. Sinterklaas bestaat niet. Hier geloven ze nog heilig, maar ik hou mijn hart vast. Dochter is er laatst achter gekomen dat de tandenfee niet echt is. Eén handje in haar zij, één wijsvinger omhoog en: “Mama, je hebt gelogen tegen mij!”