208. We moeten een pauze inlassen…

Een tijdje geleden uitte ik op een maandagmorgen mijn verdriet op mijn Facebookpagina. Robbe ging door een moeilijke periode en zijn woede was enkel en alleen tegen mij gericht. De ergste scheldwoorden werden naar mijn hoofd geslingerd en bovendien deed hij me fysiek pijn. Al wist ik dat ik het niet persoonlijk moest nemen, mijn hart was gebroken die ochtend…

Veel van jullie spraken me bemoedigend toe, dat ik goed bezig was, dat hij zich bij mij durft te uiten en dat dat eigenlijk ook een goed teken is. Ik was me daar zelf ook van bewust, maar het was even moeilijk om het zo te bekijken. Ik ben tenslotte maar een mens en die dag werd het me even teveel.

Ook voor Bert was het moeilijk omdat hij alleen maar kon toekijken hoe Robbe me steeds weer probeerde te raken, terwijl hij tegen hem wel heel lief deed. We hadden allebei door wat er aan de hand was, want hoewel het niet fijn was wat er gebeurde, er werd wel veel duidelijk…

Robbe kon ontploffen over de kleinste dingen en achteraf schreeuwde hij dan: “Ik ben boos omdat Lotte niet met mij wil spelen en omdat mijn mammie mij in de steek heeft gelaten! Ik ben boos omdat ik moe ben en omdat mijn mammie mij in de steek heeft gelaten!” Of hij vroeg eindeloos om negatieve aandacht, waarbij hij het bloed onder mijn nagels haalde. Ik bleef kalm en Bert wisselde mij regelmatig af zodat de situatie niet zou escaleren in een schreeuwpartij. Dat maakte hem nog bozer en dan riep hij naar mij: “Doe mij maar weg! Jij wil ook niet voor mij zorgen!”

Er is bij zijn therapie om zijn trauma te verwerken duidelijk een potje opengetrokken… Na een week kon hij gelukkig de dingen ook rustig verwoorden, verbazend goed zelfs. “Niet wenen mama, want dan moet ik ook wenen. Als ik jouw tranen zie, voel ik dat ik van jou hou en dat wil ik niet voelen.” Bang om van mij te houden… De pleegzorgbegeleidster gaf aan dat het voor hem enorm beangstigend moet zijn om van mij te durven houden, juist omdat ik zo warm ben naar hem toe.

Hij is sinds kort ook weer bang om alleen in slaap te vallen, dus blijven Bert en ik om de beurt op zijn kamertje totdat hij slaapt. We zitten er meestal een kwartiertje en het scheelt enorm in stress voor iedereen dus dat nemen we er maar bij.

Ik kreeg deze week een mailtje van zijn psychologe om hem wat rust te geven met zijn therapie omdat hij er zo heftig op gereageerd heeft. Het doet me deugd dat zij het ook zo aanvoelt en zijn tempo volgt. Het helpt wel dat het nu heel duidelijk is waar zijn trauma’s zitten. Ik heb het ook zo naar hem toe uitgelegd dat hij wat rust krijgt omdat het toch wel wat moeilijk was en het luchtte hem zichtbaar op. Afgelopen week was gelukkig weer een heel goede week.

Ook op school lijkt hij heel goed te zijn vertrokken. Hij zit in een klasje van vijf jongens en hij heeft al meermaals uitgesproken hoe rustig zijn juf is… blijkbaar toch wel belangrijk voor hem. Hij eet heel goed en bij hem wil dat echt zeggen dat hij goed in zijn vel zit daar en wat is hij blij dat hij eindelijk naar dezelfde school mocht als Lotte! We gaan nu elke dag te voet, hoe fijn is dat?!

Ik heb er weer vertrouwen in dat het beter met hem zal gaan in de toekomst, zolang hij maar wat meer stabiliteit heeft. Dat hij een school heeft waar hij kan blijven, dat er geen lockdowns meer komen en dat hij weet waar hij aan toe is.

207. Mijn aandacht verdelen, het blijft moeilijk…

“Ik heb twee kindjes en ik heb aandacht genoeg voor allebei…” een zinnetje dat ik hier geregeld zeg tegen Lotte en Robbe om hen gerust te stellen. Afgelopen week had ik daar echter veel problemen mee. Het blijft een moeilijke oefening om geen van beiden het gevoel te geven dat ze te weinig aandacht krijgen.

Een spannende week.

Robbe telt al vanaf januari af naar zijn lentefeest, 17 mei zou de grote dag daar zijn. Eén van de grootste redenen dat hij er zo naar uitkeek was dat hij geld kon vragen om zelf een Nintendo Switch te kunnen kopen. Ik maakte begin dit jaar al een aftelkalender met afbeeldingen van carnaval, Pasen, vakanties,… en in mei stond daar dus een afbeelding van zijn Nintendo! Jammer genoeg dacht Corona daar anders over.

We beslisten om zijn lentefeest samen te vieren met zijn verjaardag in augustus. Wisten wij veel dat we al zo snel weer beperkt zouden worden in onze sociale contacten! Nog eens uitstellen zag ik niet zitten en daarom kreeg hij gisteren toch zijn feestje, maar dan wat kleiner. En dat gaf spanning… veel spanning! Hij was de hele week niet te genieten en dreef zowel mij als Bert en Lotte tot het uiterste. Op een avond was het zelfs zo erg dat Lotte begon te wenen: “Ik wou gewoon een lieve familie hebben, maar Robbe is de hele tijd boos!”

Mijn hart dat breekt.

Op zulke momenten heb ik het heel moeilijk. Ik wil begrip tonen voor Robbe omdat ik weet waar zijn stress vandaan komt, maar anderzijds heb ik ook echt te doen met Lotte, want voor haar was het ook allesbehalve leuk thuis. Voor haar was het duidelijk: ‘de stouterik krijgt alle aandacht en naar mij kijkt niemand om omdat ik wel lief ben.’ Ze is nu gelukkig wel oud genoeg om haar wat meer over haar broer uit te leggen en hoewel ze normaal begripvol is, was voor haar nu de maat even helemaal vol. Het voelt helemaal niet fijn om te zien dat ik ze niet allebei goed kan laten voelen.

Nintendo onderweg, stress verdwenen.

Als je de prijzen wat in de gaten houdt op bol.com zie je dat de ene dag veel verschil kan maken tegen de andere. Zo zag ik vrijdag dat hij een stuk gezakt was in prijs en daarom besloot ik hem al te bestellen in plaats van hem in de winkel te halen als hij zijn geld bij elkaar gespaard had. Hem uitgelegd dat hij hem dan aan ons terug moest betalen en dat hij hem dan een dag eerder zou hebben. Dat was goed voor hem.

Als bij wonder verdween vanaf toen zijn stress. Bert sprak hem erop aan: “Robbe, ik zie dat jij je wat rustiger voelt. Kan jij vertellen hoe dat komt?” Hij was duidelijk: “Omdat mijn Switch nu echt komt.”

De dag is daar!

Zondag was dan eindelijk zijn feestje. Waar hij normaal vol spanningen zit, onwennig is op zijn eigen feest, was hij gisteren helemaal ontspannen. Ik kan oprecht zeggen dat hij van zijn dag heeft genoten. Ik vertelde aan onze familie dat het toch een moeilijke week was geweest, maar ik was al lang blij dat het opgelost was. Als hij zich kan ontspannen, dan kan ik dat ook. Vandaag nog even ongeduldig moeten wachten op de bezorger van Post nl. (lees: hij zat van 8u tot 10u15 buiten aan de voordeur) maar daarna konden we hem eindelijk aansluiten op zijn Nintendo 😉

Tijd voor balans.

Nu Robbe het ene level na het andere speelt op Mario Odessey (hij keek al een maand lang naar de filmpjes van Dante op Youtube), zag ik kans om Lotte wat extra aandacht te geven. “Wat denk je van een meidennamiddag?” Ja, dat zag ze wel zitten. “Mag ik dan please echte vrouwen make-up shoppen?” vroeg ze me met die stralende blauwe oogjes.

In de auto hebben we nog wat gepraat over de moeilijke week en dat ik begrijp dat het voor haar ook niet altijd makkelijk is om met de buien van Robbe om te gaan. Dat het goed is dat ze me had verteld dat ze er helemaal klaar mee was.

Ze heeft haar blauwe (!) mascara gekozen, wat roze troep voor in haar haartjes en wat bruisballen voor in bad. Iets lekkers gedronken bij de Hema en vooral heel erg genoten van de tijd met mama! Vandaag dus weer twee blije kindjes!

 

205. Papa van Lotte: de ster en de maan.

Toen we in december het telefoontje kregen dat de papa van Lotte was overleden, wisten we dat ze het daar moeilijk mee zou hebben. Ze heeft gelukkig samen met haar mama toch op een fijne manier afscheid kunnen nemen van hem. Maar daar kwam ook het zorgzame karakter van Lotte weer naar boven: “Wat nu met mama? Wie zorgt er nu voor haar?”

Onze pleegzorgbegeleidster probeerde haar meteen gerust te stellen door te zeggen dat de ‘grote mensen’ dat wel zouden doen. Ik beaamde dit natuurlijk, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik dezelfde bezorgdheid had als die kleine meid op dat moment. We zijn nu een half jaar verder en ik moet zeggen dat haar moeder me op een positieve manier verrast heeft! Ze lijkt wel degelijk heel goed voor zichzelf te kunnen zorgen. (Ik maakte haar in die 9 jaar zelfs nog nooit zo goed mee als nu.)

Door de coronamaatregelen kon het bezoek van april niet doorgaan, maar in de plaats daarvan mochten ze videobellen met elkaar. Omdat dit met haar gsm niet ging, moest ze speciaal naar de dienst van pleegzorg komen om gebruik te maken van hun laptop, maar dat was allemaal geen probleem. Een heel verschil met andere jaren waar bezoekjes regelmatig vergeten werden, dus we duimen uiteraard dat ze dit vol kan houden.

Het belmoment duurde zo’n tien minuutjes en daarin legde ze aan Lotte uit dat ze haar mist en heel graag zou willen knuffelen, maar dat de gezondheid nu even voorop moet staan. Lotte gaf hiervoor al een aantal keer aan dat ze wel eens wou bellen met haar mama, dus voor haar was dit toch ook wel een fijne manier. We hebben daarna meteen aan de pleegzorgbegeleidster gevraagd om een goedkeuring van de jeugdrechter te regelen om dit wat vaker te doen. Die goedkeuring kwam er, dus nu kan ze naast de fysieke bezoekjes ook al eens bellen.

Op die momenten wordt er ook over het gemis van papa gepraat. Niet dramatisch, maar ze geven het beide een plekje. Mama vertelde tijdens het laatste telefoontje dat ze die avond naar de hemel zou kijken en de grootste ster zou papa zijn… “Maar ik heb de maan gekozen… bij mij is papa de maan.” Waarop haar mama zei: “Papa is de ster èn de maan.” Lotte glundert… en ik ook.

Die avond was het bloedheet en het wilde maar niet afkoelen binnen. De kinderen konden hun slaap niet vatten en Bert zei dat hij wat ging rondrijden. “Wij willen ook mee!” klonk het in koor. En dus zaten er even later 2 kinderen in pyjama en 1 Toos BH-loos bij Bert in de auto. Ondertussen begon het al donker te worden.

We praatten wat over de dag en werden regelmatig onderbroken door Robbe die weer één of andere belangrijke levensvraag had. “Ik denk dat Lotte in slaap valt dadelijk, want ze is behoorlijk stil voor haar doen.” Terwijl ik het zeg, kijk ik achterom en pas dan besef ik waarom het zo stil is. Ze staart uit het raam en kijkt op en neer van de maan naar de ster. “Oh meisje, denk je aan je papa?”

“Ja,” zegt ze met traantjes in haar ogen. “Maar ik ben niet alleen verdrietig hoor, want ik denk aan mijn papa, mijn mama denkt ook aan hem en jullie zijn bij mij… dus eigenlijk zijn we allemaal een beetje samen.” Het is even slikken, maar al snel brengt ze me weer aan het lachen: “Hoe cool is dat eigenlijk? Mijn papa is de maan èn de ster!”

204. Plaatjes kijken.

Geen zin in een lang verhaal? Ideaal! Kijk maar mee 😉

“Mag ik mijn gezicht in de spaghetti duwen?”

“Tuurlijk…”

 

Ook wij gingen op berenjacht. Hier maakten we een tussenstop aan het huis van Omi en Opa… Toch raar hoor, zo op afstand.

 

Toen de winkels (op de voedingszaken na) dicht moesten, was ik maar wat blij dat de pralinewinkels nog als essentieel gezien werden. Ik bestelde een doosje van mijn favoriete pralines: melkchocolade gevuld met marsepein, mmm!

 

Dat neemt niet weg dat ik heeeeel erg mijn best deed om gezond te eten met zijn allen.

 

Tijd genoeg om te knuffelen met de cavia’s…

 

Lotte vond mij blijkbaar niet altijd even lief 😉 hahaja!

 

Huiswerk van de juf: “Schrijf een brief en stuur hem naar mij op.”

 

Ook voor Robbe was er huiswerk en met snoepjes leren rekenen gaat natuurlijk veel beter!

 

Ik vond dat ik wel een nieuwe bol wol had verdiend 😉 En nee, mijn project is niet af…

 

Dit dekentje voor Robbe raakte nu wel eindelijk klaar.

 

Papa die elke dag thuis is… wat fijn!

 

In het weekend werd er nog doorgewerkt aan ons huisje…

 

Robbe heeft plots een angst gekregen voor bruggen. Ik moest deze foto maken om aan papa te bewijzen dat hij op de brug gestaan had.

 

Waarom ik de spaarpotten van de kinderen geplunderd heb?

 

Omdat er in het centrum een nieuwe automaat geplaatst werd met chocolade! En die nam geen briefjes van 20 aan 😀 Geen zorgen hoor, ik heb hen terugbetaald 😉

 

Er werd ook gewoon Pasen gevierd. Lekker met zijn viertjes: veel chocolade en ’s avonds hebben we gourmet gegeten, was erg gezellig!

 

If Corona had a face…

 

Maar we kunnen er ook mooie foto’s van maken hoor…

 

En wat dacht je van dit blondje?

 

Ik vond het best akelig om te gaan werken af en toe. Mijn collega’s hebben mij en elkaar erdoor geholpen. Als verrassing liet ik deze bezorgen op het werk…

 

Wanneer Lotte moet rijmen op het woord ‘wijf’…

 

Ze werden verrast met een niet-verjaardagsfeest! Zalige dag gehad met ons viertjes!

 

 

Een gevaar als je bij de bron werkt… Deze AH cookiedough is speciaal voor luie wijven. Op mijn lijf geschreven dus 😉

 

Het werd dus weer tijd om ook eens iets gezonds te maken…

 

En jullie weten allemaal hoe lang ik dat volhoud…. ’t Suikerhuys bleef maar leveren omdat iedereen in zijn kot moest blijven, vooruit dan maar: ook eentje voor onszelf…

 

Moederdag gevierd…

 

Van Omi kregen ze allebei een coronabeertje voor als ze bang of verdrietig waren. De eerste avond moest hij meteen mee gaan slapen.

 

Het lentefeest kon niet doorgaan, maar zijn fiets heeft hij toch gekregen. We hebben het toch een beetje gevierd en voor Robbe was het wel fijn, die houdt niet zo van die drukte…

 

Het normale leven werd weer een beetje opgestart… Lotte mocht terug naar school en blij dat ze was!

 

En ook de kappers gingen weer open. “De kapper zegt altijd ‘broer’ tegen papa en dat is helemaal niet zijn broer?!” Hihi, weten jullie naar wat voor kapper ze gaan?

 

Ik nam mijn oude hobby weer op: sieraden maken. (je kan me volgen op Kraal en Praal op Instagram)

 

Ik leerde Lotte hoe ze een Latte macchiato moest maken… erg handig!

Zoals jullie zien, we hebben nog best wel kunnen genieten van deze tijd!

 

 

 

 

203. Corona-break.

Drie maanden geen blog geschreven… van een writer’s block gesproken! Hier en daar verscheen er wel eens een foto van de kinderen op mijn Facebookpagina, maar echt schrijven kwam er niet van. Er werd misschien al veel te veel over verteld maar ook ik kan er niet omheen: corona… Eenmalig wil ik toch even op papier zetten hoe wij de afgelopen drie maanden beleefd hebben.

Het werk.

Het werk zag er voor Bert en mij helemaal anders uit. Bert tekent hout-skeletbouw woningen uit en doet dit nu al vanaf maart van thuis uit. Als ik ga werken, zit hij aan zijn pc terwijl de kinderen elkaar de kop inslaan… Dat jarenlange negeren van hun slechte gedrag heeft nu dan toch eindelijk nut 😉 Grapje hoor, ik zie nu voor het eerst dat hij ontzettend veel geduld heeft met hen. Hij blijft de rust zelve en dat ben ik niet altijd gewend van hem. Voor Lotte en Robbe zal het weer een hele aanpassing zijn als hij weer op het werk aanwezig moet zijn denk ik.

Ik heb mij de eerste weken van de crisis vooral bezig gehouden met één van de belangrijkste taken ooit! De bevoorrading van het wc papier… Nu lach ik ermee, maar ik was behoorlijk bang toen iedereen kwam hamsteren en ik wanhopig een poging deed om kuchende klanten op afstand te houden. Gelukkig werd er ingegrepen en werd het maximum aantal klanten beperkt. Bovendien mocht ik voortaan om 5u ’s morgens beginnen om samen met mijn collega’s de lege winkel weer te vullen, zodat we zo min mogelijk contact hadden met klanten. Sorry aan mijn maatjes op het werk voor mijn panisch gedrag af en toe 😉

De kinderen.

Voor Lotte was het vanaf het eerste moment al een teleurstelling dat ze niet meer naar school mocht gaan. Ze miste haar vriendjes en haar juf heel erg. Wij vonden het bovendien best jammer dat ze eindelijk een grote sprong had gemaakt qua leerstof. Dat hebben we ondertussen wel naast ons neergelegd, we beseffen achteraf dat het sociaal contact voor haar veel belangrijker was. Ze gaat sinds een paar weken weer naar school, 4 halve dagen. Zo geeft de school aan alle kinderen de kans om terug te komen, heel fijn! Die beslissing kwam net op tijd, want ik zag onze altijd zo vrolijke meid met de dag somberder worden.

Voor Robbe was het één grote opluchting… Hoewel het goed ging op zijn nieuwe school, voelde hij er zich nog niet helemaal thuis. Voor mij scheelde het een hoop ritten op en neer tussen het werk en de twee scholen, ook lekker rustig! We waren bang dat het moeilijk zou gaan met hem, maar hij deed het super goed thuis. We zijn in deze periode ook gestopt met zijn medicatie die hij nam voor zijn gedragsproblemen.

Het was natuurlijk wel even pittig toen zijn zus wel naar school mocht gaan en hij niet. Hij is nog geen enkele dag naar zijn klasje mogen gaan, het was daar niet haalbaar… Komende maandag mag hij zijn schooljaar af gaan sluiten, dan gaat hij een halve dag naar school om afscheid te nemen van zijn lieve meester. Niet van zijn klasgenootjes, want ik heb al vernomen dat hij de enige is die er zal zijn. Ik hoop dat hij het goed af kan sluiten.                                                                                                                                                      Ondertussen wandelt hij geregeld mee naar de school van Lotte, die vanaf september ook eindelijk zijn school zal worden! Binnenkort mag hij ook daar eens een kijkje gaan nemen.

Ons huis.

Wij hebben die lockdown met zijn vieren in onze garage doorgebracht omdat de verbouwingswerken aan ons huis nog niet zijn afgewerkt. Geloof mij, ik was blij dat we geluk hadden met het mooie weer, zodat de kinderen zich af en toe buiten op de trampoline konden uitkuren. Opa is ook drie maanden niet hier geweest dus aan de buitenkant van het huis is niets meer gebeurd… zo jammer want het was bijna klaar! Gelukkig is hij ondertussen weer bezig en zijn er op dit moment nog maar een paar rijen stenen te gaan. Binnenkort dus wel een foto van het resultaat.

Bert heeft binnen wel verder gewerkt, maar dat kon alleen na zijn werkuren en in het weekend natuurlijk. De bovenste verdieping is klaar en ook de badkamer heeft nog maar een beetje afwerking nodig.

Leuke dingen.

Ik heb echt mijn best gedaan om vooral ook leuke dingen te doen met ons viertjes. De volgende keer zal ik daar de foto’s van op mijn blog zetten. Vooral plaatjes kijken en weinig lezen, dat is ook wel eens fijn 😉

202. Privé les voor Robbe.

Robbe gaat sinds januari naar het bijzonder onderwijs. De grote klas, verandering van juf en daarbij het snelle tempo van het eerste leerjaar werden hem te veel. Zijn directrice vroeg hem eens wat hij zou toveren als hij dat kon… “Minder kindjes”, was zijn kort maar duidelijk antwoord. Hij zei dat hij maar twee kindjes mee zou willen nemen in zijn ideale klas. We wisten dat hij baat zou hebben bij een kleinere groep, maar bij dit aantal moesten de directrice en ik allebei een beetje lachen. Maar wat blijkt? Het is wel uitgekomen… onze tovenaar zit in een klasje van 3.

Toch is dit niet altijd ideaal. Eén van die kindjes ligt hem niet zo. Er is een leeftijdsverschil van 4 jaar en dat zorgt soms voor moeilijke situaties. Maar in zo’n kleine groep is het dus bijna niet te doen om niet met elkaar om te gaan.

Wat wel heel fijn is, is dat er meer dan voldoende aandacht is voor ieder kind. Ze volgen elk hun eigen traject en Robbe volgt dan ook zijn eigen dagschema. Dat helpt hem heel goed qua voorspelbaarheid. Zo goed zelfs, dat ik voor hem ook zo’n schema moest maken tijdens de carnavalsvakantie.

Een andere grote verandering is dat hij nu een meester heeft in plaats van een juf… Ik sta ervan te kijken hoe snel hij een band heeft gekregen met Robbe! Ik denk dat dat onder andere komt omdat er zoveel tijd en aandacht per kind mogelijk is, maar ook omdat ik merk dat de leerkracht zich echt openstelt voor hem. Als hij af en toe verslag komt uitbrengen over het verloop van zijn dag, zie ik Robbe regelmatig knuffelend rond zijn been hangen… zeldzaam!

Hij durft er zijn emoties te tonen, huilt als hij verdrietig is en laat zich goed troosten. Gisteren en vandaag zat hij alleen in de klas, omdat zijn klasgenootjes allebei ziek waren. Je zou denken dat dat niet zo fijn is, maar Robbe heeft er duidelijk van genoten!

Ik denk dat hij zo’n band durft op te bouwen omdat hij tot nu toe vooral door vrouwen ‘in de steek werd gelaten’. Misschien een rare theorie van mij, maar ik ben ervan overtuigd dat hij zich bij mannen veiliger voelt…

Het gaat dus goed op school. Ik heb hem verteld dat hij daar mag blijven als hij dat graag zou willen, maar tot nu toe krijg ik steeds dezelfde reactie: “Ik wil bij mijn zus op school!” Gelukkig kreeg ik vorige week telefoon dat ik hem definitief kon komen inschrijven voor september. Dan kunnen ze dus eindelijk samen naar dezelfde school gaan.

Morgen heeft hij een dagje vrij… Dan heeft hij mij morgen voormiddag ook voor hem alleen 😉

201. Elke dag een beetje beter.

Vorige week startte Robbe op zijn nieuwe school. Hij hield zich groot, maar ik zag weer dat onzeker manneke naast mij lopen. Opnieuw zal hij mensen moeten leren toelaten die hij niet kent en dat is al zo moeilijk voor hem. Hij heeft het allemaal flink ondergaan en daar ben ik uiteraard heel trots op. Maar ik vond het wel belangrijk dat hij ook eerlijk durfde te vertellen wat hij er echt van vond…

Als ik hem vraag wat hij van zijn schooldag vond antwoordt hij meestal met “goed”. Gelukkig vond ik een goede truc om er wat meer uit te krijgen 😉 “Robbe, haal George (de cavia) maar eens uit zijn kooitje en vertel hem maar eens over jouw dagje.” Hij nam zijn vriendje mee op schoot en begon inderdaad te vertellen…

“Ik was op een nieuwe school geweest en ik was een beetje bang. Er zijn kindjes die veel boos zijn en ook wel eens verdrietig en dat vind ik niet fijn.” Ik besloot hem even te laten doen. ’s Avonds ging hij vrij goed naar bed, maar dan hoorden we een kwartier later een zacht gesnik. Toen ik bij hem ging kijken, zag ik dat zijn kussen nat was van de traantjes. “Ik zie dat je erg verdrietig bent, zullen we even in mama’s bed gaan liggen om een beetje te praten vriend?”

“Kan je vertellen waarom je verdrietig bent?” Vervolgens kwam alles eruit… “Ik mis mijn vriendjes van mijn andere school… en ook mijn juf. Ik ken helemaal niemand en op de speelplaats weet ik niet waar de kindjes uit mijn klas zijn. Ik heb weer geweend, geweend zonder tranen, maar wel in mijn hoofd.” Ik vertel hem over de keren dat ik zelf ben moeten veranderen van school. “Toen voelde ik mij ook echt verdrietig hoor, dat is heel normaal. Ik dacht toen dat ik helemaal alleen was, net zoals jij dat voelt. Maar weet je wat? Dat zal elke dag een beetje beter worden, dat beloof ik.”

Ik geef hem een dikke knuffel en zeg hem dat het heel knap is van hem dat hij zo goed uit kan leggen waarom hij verdrietig was. Jammer genoeg heeft hij de hele week geweend als hij in zijn bed lag, en telkens ben ik bij hem gaan liggen om over zijn verdriet te praten. Gelukkig merkte ik ook dat er steeds meer positieve verhalen naar voor kwamen. Hij verzamelde al ontzettend veel beloningskaartjes en ik zag zijn zelfvertrouwen groeien.

Afgelopen maandag was de eerste dag dat hij niet meer verdrietig was om naar school te gaan en ook toen ik hem van school ging halen leek hij al wat enthousiast. “Ik heb tegen de juf verteld dat ik een cavia heb. Eerst was het een geheim en wou ik het niet vertellen, maar vandaag mocht ze het weten en ik denk dat ik het morgen tegen mijn meester ga vertellen.” Ook gisteren ging het vlot. Ik zie hem wel heel onzeker en alleen op de speelplaats staan wachten op het belsignaal, maar verder lijkt het goed te gaan.

Ik stopte hem gisteravond onder en omdat hij niet verdrietig leek, ging ik niet meer bij hem liggen om met hem te praten. Toch stond hij na vijf minuten op de trap… “Mama, kom jij ook bij mij liggen als ik geen verdriet heb? Als ik fijne dingen wil vertellen?” Oeps! dat had ik zelf ook kunnen bedenken natuurlijk… Het zal voortaan bij ons avondritueel horen: even rustig met zijn tweetjes op bed zijn dag doornemen. Hij vertelde dat hij trots is omdat hij al een vriendenboekje mocht invullen en hoe lief zijn meester is. Dat hij het nog moeilijk vond in de eetzaal, maar dat hij het fijn vond in de klas. “Bij mijn bankje hangt mijn dagplanning, zodat ik weet wat ik moet doen. Mama, je had gelijk… het wordt elke dag een beetje beter.”

Heerlijk als ik gelijk krijg 😉

200. “Ik moest wel he…”

Robbe maakte gisteren zijn eerste dag op zijn nieuwe school. Ik moet zeggen dat we een heel ontspannen kerstvakantie hebben gehad. Het bracht ons de rust die we echt wel nodig hadden na die heftige periode…

Maandagochtend. Robbe heeft een slecht humeur. Hoewel we zondagavond uitgebreid zijn kleren hebben uitgekozen en zelfs even hebben aangetrokken om te zien of alles goed zit, blijkt de trui deze ochtend toch een probleem. Hij komt niet tot ontbijten en kan niet zeggen wat hij op zijn boterham wil voor de lunch op school. Uiteraard is het niet zomaar een slecht humeur… Hij heeft stress.

Hoe zou ik zelf zijn? Iedereen heeft het moeilijk met nieuwe, onbekende dingen. Omdat Robbe op maandag een uur later begint, beslis ik om eerst Lotte klaar te krijgen voor haar schooldag. Als we haar naar school hebben gebracht, kan ik de tijd nemen om beter om te gaan met ons stressmannetje.

Hij geeft aan dat hij een ander t-shirt onder zijn trui aan wil en ik ga er verder geen strijd om maken en laat hem zelf maar kiezen. Daarna rijden we op het gemak naar zijn nieuwe school. Daar gaat zijn knop om: geen stress laten zien en netjes antwoorden dat hij het wel ziet zitten. Ik weet wel beter…

Ik twijfel er niet aan dat zijn gedrag goed gaat zijn de komende periode. Omdat hij er niet op zijn gemak is zal hij zich inhouden, zich gedragen zoals van hem verwacht wordt. (Thuis zal het er wel uit komen en dat nemen we maar voor lief, want dan komt het er tenminste uit)

Na school komt zijn juf hem tot bij mij brengen en vertelt dat de eerste dag goed is verlopen. Hij krijgt momenteel les van een juf en een meester. “Hoe ging het jongen?” Vraag ik hem. “Goed, ik heb al veel kaartjes verdiend… Ik weet niet hoeveel, maar ik kan daar een beloning voor krijgen.”

“Wat fijn! Heb je je meester ook al gezien vandaag?” Hij kijkt me aan en ik zie een kleine glimlach: “Die heeft een sjakos (handtas)” 😊

Ik vertel hem dat ik fier ben op hem omdat hij het toch maar weer gedaan heeft vandaag. Zijn antwoord: “Ik moest wel he…”

Hij heeft gelijk natuurlijk. Al heeft hij dit nodig, voor hem is het geen keuze, hij was liever bij zijn vriendjes gebleven. Wel fijn dat hij zo eerlijk is en alles zo mooi kan benoemen.

Deze morgen al veel minder stress. Zijn sokken moesten wel drie keer opnieuw aan want die zaten echt niet goed 😉 Ik vraag hoe hij zich voelt en hij geeft aan dat hij niet meer zo bang is omdat hij nu weet hoe alles en iedereen eruit ziet. Hij stapt flink de schoolpoort binnen en ik laat hem met een gerust hart achter.

Deze namiddag vertelde hij dat hij bijna moest wenen op school. “Ik moest wenen in mijn hoofd en in mijn ogen was al een klein beetje water. Ik miste jou, daarom heb aan mijn handen geroken, want die heb ik gewassen met jouw kokoszeep.”

Daarna kwamen de verhalen over zijn eerste turnles waarbij ze heel leuke spelletjes hadden gespeeld en dat hij al twee vriendjes had. Hij had al goed gewerkt en weer veel kaartjes verdiend. We zijn vertrokken, het begin is gemaakt.

Is alles koek en ei? Nog niet. En dat mag ook. Het zou niet oprecht zijn als hij constant deed alsof het allemaal ok is om hem weer uit zijn vertrouwde omgeving te plukken. Ik ben heel trots op hoe hij alles zo eerlijk verwoordt. Het zal elke dag een beetje beter gaan en hopelijk voel je je snel wat meer op je gemak he lieverd ❤

 

199. Ode aan de chocoladebol.

Vorige week gingen we met ons gezinnetje een dag naar de Winter Efteling, iets wat ondertussen al een traditie is geworden in de kerstvakantie. We kennen er dan ook al goed onze weg. We starten altijd in de Droomvlucht, in de hoop dat de wachttijd dan nog niet te lang is. Ik wil altijd eerst die attractie doen en daarna op het gemak een koffietje drinken.

Terwijl we een shortcut door het Sprookjesbos nemen, merk ik dat ik een beetje duizelig word en besef dat ik nog niet ontbeten heb en het is nu al 11u. Ik baalde een beetje dat we desondanks toch een half uur zouden moeten aanschuiven. Hoewel ik echt draaierig word, besluiten we dan maar naar het Carnaval festival te vertrekken. Robbe is in zijn nopjes, maar Lotte voelt zich al te groot. Ik beloof haar om hierna met haar in de achtbaan te gaan die ernaast ligt…

Daar stond ik dus met haar aan te schuiven. Nog steeds zo draaierig als wat, maar als mama moet je soms opofferingen maken hè 😉 Ik heb alles bij elkaar gegild en kwam zoals ieder jaar tot het besluit dat ik er niet meer zo goed tegen kan. Bert wacht ons op en zegt: “En nu is het tijd voor koffie en iets te eten, want ik heb honger.”

We komen het zelfbedieningsrestaurant in. De kinderen zien al snel iets liggen dat er niet alleen leuk uitziet, het is ook nog eens gezond: Een broodje met fruit en groente op een stokje. Terwijl Bert gaat voor een broodje gezond, ben ik zoekende… “Soep, broodjes, warme gerechten,…” fluister ik in mijzelf, maar ik ben op zoek naar iets anders…

Daar sta je dan! Wat sta je me daar uit te dagen in die prachtige vitrine. Ik zie je rondjes draaien met al je broertjes en zusjes alsof je me wil zeggen: “Pak me dan, als je kan!” Ik open het deurtje en plots hoor ik engelen zingen. Daar ben je dan, nog even en je bent van mij! Jij bent de reden waarom ik naar de Efteling kwam: jij bent mijn chocoladebol!

We schuiven aan om ons eten te betalen. De vrouw aan de kassa lacht vriendelijk en wenst ons een fijne dag. Ze moet vast denken dat haar vriendelijkheid die glimlach op mijn gezicht tovert, maar niets is minder waar… die glimlach komt door jou!

We hoeven niet te zoeken naar het beste plekje om te zitten. Nee, het eerste plekje is goed genoeg. Even zet ik mijn ‘mamaknop’ uit, die splinter probeer ik straks wel uit haar handje te halen… Nee, dit moment is voor jou en mij.

We weten allebei hoe ik te werk zal gaan: Ik prik mijn vorkje strategisch vier maal in jouw bruine bolletje totdat er een vierkantje ontstaat. Weer hoor ik die engelen zingen bij het zien van die lekkere slagroom. Die eerste hap… ik voel mij ontspannen, weg duizeligheid. Mijn lichaam lijkt mij te bedanken voor de keuze die ik twee minuten geleden maakte toen ik jou zag ronddraaien in dat sprookjesachtige glazen kastje.

Vijf minuten lijkt er niets of niemand anders te bestaan dan jij en ik. Lieve chocoladebol, dankjewel! Mijn dagje Efteling kan al niet meer stuk! ❤

198. De reden waarom het écht niet goed ging hier…

Dat het hier de laatste tijd niet lekker liep weten jullie ondertussen. Maar eigenlijk was de dood van Lotte haar papa er net teveel aan. Ik liep namelijk al anderhalve maand te janken omdat er zorgen waren rond Robbe. Waar het anderhalf jaar zo goed heeft gegaan, liep het nu toch fout.

Wat waren we trots dat hij zo goed is gestart in het eerste leerjaar! Hij ging graag naar school, deed heel goed zijn best en kon goed mee met het snelle tempo. De hulp die de zorgjuf van de kleuters de eerste periode zou bieden, leek helemaal niet nodig. Hij leerde vlot alle letters en begon met lezen. Hij maakte zijn taakjes en luisterde aandachtig naar de uitleg van de juf. Die goede start bleek echter zijn grootste valkuil…

Als hij thuis kwam was hij ontzettend druk en moest hij zich zeker anderhalf uur uitkuren. Ik kreeg het vermoeden dat hij zich inhield op school, zo graag wou doen wat van hem verlangd werd… was het misschien meer dan hij aankon? Op school ging alles echter nog goed en zagen ze niets van dit gedrag. Voor mijn gevoel kon het twee kanten op gaan: ofwel is het even wennen aan de druk van het eerste leerjaar en blijft het goed gaan, ofwel komt het er op school uiteindelijk ook nog uit.

Vorig jaar zaten er in zijn klasje 19 kinderen, waarvan er vier vertrokken zijn op het einde van het schooljaar. Maar in plaats van met de overgebleven 15 kinderen in het eerste leerjaar te zitten, bleken er 24 te zijn. Zoals in zoveel klassen tegenwoordig ook verschillende kindjes met een rugzakje. Een uitdaging dus om hen allemaal te leren lezen en schrijven… Vanaf november kreeg Robbe het echt wel moeilijk op school. Leren vond hij niet meer leuk, hij zei dat hij niks kon en ik zag hem met de dag ongelukkiger worden. Regelmatig liep hij krom van de buikpijn… pure stress!

Toen ook de juf plots vertrok en de regelmaat zoek was, ging het met Robbe steeds slechter. Hij kreeg langs alle kanten hulp en er werd van alles geprobeerd, maar niets hielp. Er werd beslist om de zorgjuf van de kleuters op te trommelen en ook zij zag dat dit niet de Robbe van vorig jaar was: “Ik mis dat geluk in zijn ogen.”

Regelmatig probeerde ik erachter te komen waarom hij zich nu niet zo goed voelt als in de kleuterklas. “In het begin kon ik nog heel goed proberen mama, maar nu lukt dat niet meer… ik kan niet meer proberen.” Op school gaf hij aan dat hij kindjes uit zijn klas wou wegtoveren, zodat het er niet zoveel waren. “Ze maken zoveel lawaai…” zei hij.

Tijdens een overleg op school kwam het hoge woord eruit en gaf ik aan dat ik hem liever naar het bijzonder onderwijs zag gaan. Er werd een plan opgesteld om hem nog een tijdje naar school te laten gaan, zodat we hem konden voorbereiden op de verandering en dat hij zou vertrekken met een feestje. Hij zou naar dezelfde school als Lotte kunnen gaan en wat zouden die kleine klasjes hem deugd doen! Een moeilijke beslissing, maar wat gaf het ook veel rust.

Die rust was echter van korte duur. Het CLB ging alles in gang zetten om zijn verslag voor bijzonder onderwijs in orde te maken. (2 jaar geleden kreeg hij geen verslag) Ondertussen kon ik op zijn nieuwe school al eens een afspraak maken om hem daar kennis te laten maken. Het antwoord bracht me helemaal van de kaart: er was geen plaats! Voor de eerste keer moest de school leerlingen weigeren die een attest kregen voor bijzonder onderwijs.

Ik dacht dat de beslissing nemen het moeilijkste deel was, maar het begon langzamerhand in een nachtmerrie te veranderen. Wat is het ontzettend krom dat kinderen die deze hulp nodig hebben het niet kunnen krijgen! Ik kwam er achter dat er nog verschillende speciale basisscholen waren die volzet waren. Dat wil dus zeggen dat leerkrachten op het regulier onderwijs vaak noodgedwongen leerlingen moeten opvangen waarvoor eigenlijk bijzonder onderwijs nodig is. Nog meer druk op die scholen ook.

Ondertussen schreven we Robbe in op een school die hem dezelfde hulp kan bieden. Hij mag er in januari starten, maar daarvoor moeten we een stuk verder rijden en bovendien komt hij hierdoor niet bij zijn zus op school (op 800 meter van ons huis) Robbe staat wel op de wachtlijst op de school van Lotte en we hopen dat hij daar snel terecht kan. Afgelopen maandag gingen we voor een rondleiding naar zijn nieuwe school en zowel Robbe als ik werden er wel gerust gesteld. Hij zal er in een klein klasje terechtkomen met enorm veel regelmaat en voorspelbaarheid.

Morgen heeft hij een afscheidsfeestje op school. De juf is van plan om hem met een knalfeest te laten vertrekken. Hij werd al verwend met een mooi cadeau en ik heb begrepen dat hem morgen nog allerlei leuke dingen te wachten staan. Zelf maakten we al afscheidscadeautjes voor zijn klasgenootjes. De juf vroeg of ik ook even naar de klas kon komen… Toen ik Robbe vroeg of hij dat fijn vond, antwoordde hij: “Alleen als je niet gaat wenen mama.” hihi, hij kent me maar al te goed 😉

Vandaag ontving ik van de kleuterjuf een brief. Mooi opgerold en vastgebonden met een gouden lintje. Ik wist al meteen dat het een tranentrekker zou zijn. Omdat ik te nieuwsgierig was om tot thuis te wachten, maakte ik hem in de auto al open… Twee zinnen… twee zinnen hield ik het droog. De rest heb ik maar voor thuis bewaard. Mooie woorden, hele mooie woorden. Lieve woorden, woorden waaruit blijkt dat ze Robbe kent.

Wat fijn dat hij op deze manier afscheid kan nemen van zijn juffen en klasgenootjes. Hij kijkt ernaar uit en daarna gaan we eens echt genieten van twee weken kerstvakantie! Dat hebben we wel verdiend na deze moeilijke periode ❤