154. Krijgt tegenwoordig ieder kind een label?

“Vroeger was het gewoon een druk kind, nu hebben ze allemaal ADHD.” Een opmerking die ik veel hoor en waar ik echt de kriebels van krijg. Ik moet toegeven dat ik voorheen hetzelfde oordeel had… totdat ik zelf te maken kreeg met ADHD. Als ik soms zie hoe de ontwikkeling van Lotte belemmerd wordt hierdoor, breekt mijn hart. Lotte ziet alles, maar dan ook echt alles. Om zelf een idee te krijgen van haar wereldje werd mij eens gezegd dat ik me moest voorstellen alsof ik naar het nieuws keek. Elke 2 seconden werd er overgeschakeld naar een andere zender en dan weer terug naar het nieuws. Hoeveel kreeg ik na een half uur uiteindelijk mee van die nieuwsuitzending? Precies! Niet veel…

De gevolgen van ADHD.

De hersenen van een kind met ADHD zijn effectief anders ontwikkeld dan van iemand zonder ADHD. Dit zorgt ervoor dat Lotte geen ‘rem’ heeft en constant moet worden bijgestuurd. Ik kan haar de opdracht geven om haar sokken boven in de wasmand te gooien en dan gebeurt er 9 van de 10 keer hetzelfde: ze neemt haar sokken van de vloer, gaat de trap op en kijkt me vragend aan… “Wat moest ik ook alweer doen mama?” Ze vliegt zonder na te denken mensen ongevraagd rond hun nek en als ze iets wil vertellen doet ze dat gewoon, of er nu eigenlijk iemand anders aan het woord was of niet.

Dit alles maakt haar ook spontaan, lief en ze heeft overal een oplossing voor. Het is een echte ‘plantrekker’ op haar eigen creatieve manier. Met behulp van haar dagelijkse dosis medicatie kan ze veel beter functioneren, al is het nog moeilijk om zich goed te kunnen concentreren. Die medicatie is niet bedoeld om haar rustig te krijgen, maar juist om dat deel van de hersenen dat minder goed werkt een boost te geven.

Een labeltje voor iedereen?

Het feit dat ze een label kreeg bij de kinderpsychiater vind ik niet hip, wat sommige mensen misschien denken. maar het geeft me de juiste handvaten om met haar om te gaan. Ik heb de moeite gedaan om zoveel mogelijk over ADHD te leren, wat mij helpt om veel meer te verdragen van haar ADHD-gedrag. Ook is het label nu eenmaal nodig om bijzonder onderwijs te mogen volgen, waar ze de kans krijgt om op haar tempo te ontwikkelen in een klasje met slechts 9 kindjes. Ik heb dus niet om een label gevraagd om erbij te horen 😉

Oordelen van andere ouders.

Omdat Lotte in een klas zit met type 3 (gedragsproblemen zoals bv ADHD) en type 9 (ASS), praat ik aan de schoolpoort veel met mama’s van kindjes met ASS. Ik hoor dat ook zij regelmatig te maken krijgen met onbegrip in hun omgeving. Het is heel fijn dat er bijzonder onderwijs is, waar men begrijpt waarom ze zich soms anders gedragen. Maar tijdens hun hobby, sport of zelfs gewoon in de speeltuin voelen ze de blikken van andere ouders die oordelen over hun ‘raar’ kind.

Ook onze Robbe heeft nood aan regelmaat en voorspelbaarheid, dus ik kan me wel een beetje inbeelden hoe moeilijk het soms is om een mama van een ASS kindje te zijn. Dat maakt de moederliefde voor een kind natuurlijk niet minder. Als mama ga je er gewoon voor en vecht je als een leeuwin om hen alle kansen te kunnen geven.

En wat met mijn oordelen?

Omdat ik zelf te maken kreeg met ADHD en ASS, ben ik op dat gebied niet slecht bezig. Als ik in de winkel een kind kei hard hoor krijsen, denk ik niet meteen: “Het moest de mijne eens zijn…” Ik denk terug aan de tijd dat ik met Robbe op dezelfde manier door de supermarkt ging. Ik weet nog steeds niet waarom hij zo tekeer ging, maar misschien was hij gewoon bang en kon hij zichzelf niet goed duidelijk maken. Mensen die zomaar over het karretje buigen en hem over zijn hoofd aaiden, daar was hij bijvoorbeeld helemaal niet van gediend…

En toch, ik betrapte me er laatst ook op dat ik mijn oordeel klaar had. Ik las op een blog van een mama van drie kinderen dat haar zoontje hoogbegaafd was. Het eerste wat in mij opkwam was: “Moet dat nu echt zo gezegd worden dat ze goed kunnen leren?” Ik zou zelfs het woord opscheppen in de mond durven nemen. En ‘last’ zal haar kind er toch zeker niet van hebben?

Nu ik het zelf schrijf, voel ik mij wel wat schuldig hoor. Ik had ervoor al met 2 mama’s gesproken over hun hoogbegaafde kinderen en dan dacht ik altijd: “Je moet blij zijn dat ze zo goed mee kunnen op school, die van mij zit op het bijzonder onderwijs omdat ze niet mee kan…”

Hoogbegaafdheid is ook geen cadeau.

Ik ben gaan verder lezen op de blog van Ilse en al snel realiseerde ik me dat ook ik onterecht mijn oordeel klaar had. Haar zoon heeft ook zijn ‘struggles’, net zoals Lotte dat heeft. Hoogbegaafdheid kan ontzettend frustrerend zijn voor het kind en voor Ilse was het vooral heel erg om te horen dat hij ongelukkig was op school. Over hun weg kan je hier meer lezen. Het heeft mij alleszins geholpen om een eerlijker beeld te krijgen.

Ik denk dat het goed is dat we als ouders eerlijk en open communiceren over de labels van onze kinderen. Ik begrijp dat oordelen makkelijk is als je er zelf niet mee geconfronteerd wordt. Maar laten we allemaal wat liever voor elkaar zijn en ervan uitgaan dat we elk het beste willen voor onze kinderen.

ADHD heeft ook zijn voordelen.

136. Waarom ik niet kwaad kon worden toen ik Lotte betrapte met een schaar op de wc…

“Mama, ik ga even plassen!” Dat had eigenlijk al de eerste waarschuwing moeten zijn voor mij. Lotte is iemand die normaal nooit de tijd neemt om te plassen omdat ze het altijd te druk heeft met spelen. Ik moet haar er altijd aan herinneren om op tijd naar het toilet te gaan. Maar deze ochtend negeerde ik die waarschuwing dus. De tweede waarschuwing was dat dat plasje wel erg lang duurde…

Ik was druk bezig om Bert zijn duim te verzorgen en maakte me niet druk om Lotte die zo lang op de wc zat. “Het zal een grote boodschap zijn,” dacht ik. Maar nadat Bert zijn duim weer goed ingepakt zat, ging ik toch maar eens even bij onze meid kijken. De deur was toe. Ik gun iedereen natuurlijk zijn privacy als ze op het toilet zitten, maar toen ik ze hoorde roepen dat ze echt niks aan het doen was, deed ik die deur toch maar even open 😉 Dat was de derde waarschuwing die kon ik echt niet meer negeren.

En daar zat ze met haar pop, een panty en een schaar op haar schoot! Maar juist toen ik boos wilde worden, zegt ze heel trots: “Kijk mama, ik heb voor mijn pop een nieuwe jurk gemaakt van mijn kapotte panty! En ze heeft ook een onderbroekje en een hemdje gekregen zodat ze niet in haar blootje hoeft te staan…” Ik kon niet anders dan bewonderend toekijken hoe ze dat weer voor elkaar had gekregen! Ze voegt eraan toe: “Creatief he mama? Daarom HOU ik van mijn ADHD!”

Zeg nu zelf, dat is toch weer knap gedaan van haar?!

 

122. Mijn ontdekking van het jaar: kauwsieraden!

Wie Lotte persoonlijk kent, weet dat ze een drukke, enthousiaste, maar ook ontzettend lieve meid is. Zoals jullie weten heeft ze ADHD en hoewel ze het zelf (gelukkig) als een gave ziet, maakt het haar leven soms wel wat moeilijk. Ze vergeet veel, is onhandig, kan geen orde en overzicht houden en zich concentreren blijft, zelfs ondanks de medicatie nog heel moeilijk.

Lotte heeft al verschillende keren last gehad van tics. Niks abnormaals: wat schrapen met de keel, zachtjes spinnen zoals een poes of grommen zoals een beertje. Voor sommigen viel dit zelfs nooit op, maar de tics waren er wel. Anderhalf jaar geleden begon ze op haar nagels te bijten en als haar nagels ‘op’ waren begon ze rustig aan haar vingertopjes. Bert heeft al eens met haar bij de dokter gezeten omdat haar vingers helemaal ontstoken waren, vol met vochtophopingen die doorprikt moesten worden. “Nu zal ze het wel afgeleerd hebben,” zei ik dan.

Maar nee hoor, het hielp allemaal niet. Ik merkte ook dat ze er zelf helemaal geen erg in had dat ze aan het bijten was. Ik legde me erbij neer en maakte me er minder druk om. Maar ondertussen begon het op school ook op te vallen en kreeg ik de vraag of ik van die vieze nagellak op haar nagels wou smeren zodat ze minder zou nagelbijten. Dat heb ik dus gedaan en ze kreeg de stift (want eigenlijk is het geen echte nagellak) gewoon mee in haar boekentas zodat ze af en toe opnieuw kon stiften.

Maar wat is er nu nog zo typerend aan ADHD? Creatief zijn, omdenken, denken in oplossingen! En zo heeft Lotte ook een oplossing voor die vieze stift. Ze smeert het op de nagelriemen zodat ze op haar vingertopjes nog naar hartenlust kan knabbelen 😉

Ondertussen merkten we op dat ze thuis vooral bijt als ze aan haar huiswerk bezig is. Op school was het constant. Op elke foto die ze op school nemen tijdens bepaalde activiteiten, zie je Lotte ALTIJD met haar vingers in haar mond. Als ik op donderdag ga kijken bij haar zwemles: vingers in haar mond… “Hmm, zou dit haar helpen om zich te concentreren?” Ik besprak het met haar kinderpsychiater en inderdaad: voor Lotte is dit de manier om zich beter te kunnen concentreren.

Ik vermoedde dat ik niet de enige was en ging op internet op zoek naar een oplossing. En die was er! Kauwsieraden! (Ik krijg hier overigens niet voor betaald of gratis producten aangeboden, maar dit biedt dus echt de uitkomst voor haar.) Op deze site heb ik een ketting gekocht met een hanger eraan die gemaakt is van hetzelfde materiaal als een bijtring voor baby’s. In plaats van het (nuttige) bijten af te leren, bieden we haar nu dus het alternatief van deze ketting. Het was een paar dagen wennen omdat ze uit gewoonte naar haar vingers grijpt, maar al snel gebruikte ze ook de kauwketting.

Ze verkopen er trouwens ook ‘stopjes’ om op je potlood of pen te plaatsen, want ook verschillende volwassenen ‘mishandelen’ dagelijks hun schrijfgerief 😉

Ondertussen heeft ze al 3 exemplaren, want een meisje moet uiteraard kunnen afwisselen 🙂 Ze heeft een eenhoorn, een vogeltje en een schattige donut met een hapje eruit. Terwijl ik dit schrijf bedenk ik mij dat ik er beter eentje in haar boekentas gooi want dat ‘vergeten’ is uiteraard nog een werkpuntje haha!

59. En we krabbelen weer op.

Dinsdag 20 februari. Het is avond en ik heb een huilbui. Ik kan van de kinderen niks verdragen en van Bert nog veel minder. Het is de tweede dag dat ik terug ben gaan werken en ik ben alweer helemaal op. “Je bent veel te vroeg terug gegaan!” Zegt Bert. Ik vraag me af of het wel aan het werk ligt. Ik ben door mijn collega heel goed opgevangen en ze lijkt echt aan te voelen wat me stress geeft. Ook deed het deugd om iedereen weer terug te zien en thuis even weg te zijn. Er staan deze dagen weer 3 afspraken op de agenda in verband met de kinderen en ik moet toegeven dat dat veel zwaarder doorweegt, ik kan me daar zo in opjagen!

Zo ben ik met Lotte nog eens naar de kinderpsychiater moeten gaan omwille van haar ADHD. Ze zei vrij snel dat haar medicatie niet veel effect meer had op haar gedrag. Gelukkig, er is een verklaring voor het feit dat ik haar weer 37x moet aanspreken eer ze reageert. Ook sliep ze pas na 23u, niet moe te krijgen gewoon! We gaan de overstap maken naar Concerta, dat werkt 12u aan een stuk waardoor ze geen last meer heeft van rebounds. Ook de dosering zou wat hoger zijn. Ik was benieuwd! Donderdag nam ze voor het eerst een grijs pilletje in plaats van een groen. (Gedaan dus met de stoplichten op groen te kunnen toveren 😉)

Toen ik haar van school haalde, ging ik toch maar eens informeren bij de juf hoe het gegaan was. Ze was heel rustig geweest blijkbaar. Dat is al goed, maar ik was wel wat bang dat ik mijn vrolijke meisje kwijt zou zijn. Want hoe druk ze ook altijd is, haar enthousiasme en vrolijkheid horen gewoon echt bij haar. We stappen in de auto en ze begint weer honderduit te vertellen en ik word zoals altijd overladen met knuffels en kusjes. Fieuw! Dat is nog steeds mijn meisje! Ze is alerter en kalmer en sliep die avond om half 9. Halleluja!

Dan heb ik ook aangevraagd om wat minder te gaan werken en ik moet zeggen dat er een pak van mijn schouders viel toen ik de goedkeuring kreeg. Binnenkort dus een beetje meer ‘me-time’ 😊 Ik heb er weer even in moeten komen, maar het werken gaat elke dag beter.

Ook aan het huis wordt nog flink verbouwd, maar we beginnen al na te denken over de leuke dingen. Zo bestelden we ondertussen ook onze keuken. Iets om naar uit te kijken!

Bedankt voor jullie lieve woorden na mijn vorig bericht, dat heeft me goed gedaan!

Veel liefs, Lindsay.

46. De dag dat Lotte erachter dacht te komen wie God is…

Als pleegouders hebben we uiteraard niet zomaar alles te zeggen over Robbe en Lotte. Hoewel we thuis een poging doen om ‘de baas’ te blijven en ervoor te zorgen dat ze naar ons luisteren, lukt dat lang niet altijd 😉 (ok, eigenlijk bijna nooit)

Er zijn echter zaken waarover we geen beslissingen mogen nemen, zoals bijvoorbeeld het geloof, wat ik ook wel begrijp. Toen Lotte nog een baby was werd er door haar ouders al eens verteld dat ze haar wilden laten dopen. Omdat zij dat zelf moesten regelen en dat voor hen wat moeilijk bleek te zijn, sleepte het nogal aan… Uiteindelijk was Lotte 3 jaar toen het toch zo ver was. Haar ouders hebben Bert en mij toen gevraagd om peter en meter te worden. Dat vond ik dubbel, want ondertussen voelde ik mij de ‘mama’ van Lotte… Op die 3 jaar had ze haar echte ouders eigenlijk niet vaak gezien en zo is de benaming ‘mama Lindsay’ langzaam aan gewoon ‘mama’ geworden. Aan de andere kant vond ik het ook heel mooi dat de ouders aan ons dachten voor deze belangrijke taak.

Het dopen zelf was niet echt een succes: ze was ontzettend bang toen haar papa haar optilde zodat de pastoor het water over haar hoofdje kon gieten. Het liefst van al had ik haar uit zijn handen getrokken op dat moment, maar ik besefte wel dat ik dat niet kon maken. Ik heb haar dan achteraf lekker bij mij gepakt en haar getroost.

En zo mocht ze afgelopen jaar haar communie doen. Met de altijd spraakzame Lotte naar de kerk gaan: dat is een avontuur op zich! Maar ze was helemaal in de ban van God, want daar had ze ondertussen al zoveel over geleerd… “maar wie is dat eigenlijk?!”

Een aantal maanden op voorhand was het tijd voor de naamopzegging in de kerk. Nu wil het toeval dat de opa van haar vriendinnetjes diaken is in het dorp. Haar vriendinnetjes heten Eva en Maud, maar Lotte zegt altijd ‘EvaMaud’, of ze nu alleen zijn of met 2, ze roept altijd “EvaMaud!”

Ik was ontzettend fier toen ze vol trots haar naam in de microfoon zei en ik was verbaasd met hoeveel interesse ze luisterde naar de uitleg… “God heeft alle namen van de kinderen in zijn hand geschreven staan…” Met grote ogen keek ze me aan en zei: “Heeft die zo’n grote handen, mama?!” Ze was helemaal onder de indruk en bij het buitengaan keek ze me met haar mooie glinsterende oogjes aan en zei: “Nu heb ik eindelijk God gezien! Het is de opa van EvaMaud!” Hihi 🙂

Wat heeft ze er naartoe geleefd: de dag van haar communie. “Wanneer is mijn ‘communieshow’?” vroeg ze dan. Ze heeft het heel goed gedaan en wat was ze mooi! “Nu ben ik een vriendje van Jezus!” zei ze na afloop.

Gisteren zat ze langs me en begon ze spontaan te vertellen over God en Jezus… “Ik geloof in God. En ik geloof ook in Jezus.’ “Das goed, meisje.” antwoord ik. “Want je bent Jezus zijn vriend als je in hem gelooft.” “Ja, dat klopt.” zeg ik. “Maar mama, ik geloof niet in dat verhaal hoor, dat is een sprookje denk ik!” Tja, toen zat deze mama weer even met haar mond vol tanden 😉

45. De voordelen van ADHD.

Ja, die voordelen zijn er echt. Ik ga echt niet beweren dat het een lachertje is hoor, ik zie Lotte dagelijks worstelen met haar ADHD. Glazen die ze om laat vallen, kindjes die ze per ongeluk pijn doet omdat ze te wild met hen speelt en simpelweg ergens de aandacht bij kunnen houden lukt haar niet. Ze geeft ook constant aan dat het zo druk is in haar hoofdje. Maar gaandeweg hebben we ook ondervonden dat er wel degelijk voordelen kunnen zijn.

Een heel creatief breintje.

Lotte is ontzettend creatief. Ze kan thuiskomen van een dag school en meteen op haar knutselhoekje afstormen. Ik zie dan al dat ze weer iets ‘in hare kop’ heeft gekregen. Uit de ene lade trekt ze een blad papier, stampt met haar voet de lade weer toe terwijl ze aan de andere kant snel de plakband van Bert zijn bureau grist. Ze knipt woest in het papier terwijl haar tong geregeld uit haar mondje ontsnapt. Tien minuten later en een puinhoop verder klinkt het: “Tadaa! Ik heb een hoed gemaakt en een kleedje van papier, nu ben ik een mooie dame he?!” Ze ziet ook in alles een oplossing:  als er bij de Lego van haar broer alleen jongens poppetjes zijn om mee te spelen, trekt ze het poppetje uit elkaar, duwt er een schuin stukje van een dak tussen en het poppetje heeft zo een rokje gekregen. “Voila, nu is het een meisje!” Zegt ze dan vastberaden.

Boos zijn duurt nooit lang.

Ten tweede is ze echt vergevingsgezind. Of het nu om de boze broer gaat, een vriendje die haar pijn deed of haar mama die haar vergeet als het bezoekmoment is, Lotte blijft nooit lang boos. Als er sorry wordt gezegd, is het voor haar weer allemaal goed. En dat goedmaken is natuurlijk ook weer een extra reden voor een knuffel, want dat doet ze graag: knuffelen!

Wat ze denkt, zegt ze… meteen!

Wat ik ook (meestal) heel leuk vind is dat ze haar hartje op haar tong heeft liggen. Ik zeg ‘meestal’ want het moment bijvoorbeeld dat ze verkondigde dat mama een kapotte doos had, kon ik minder appreciëren 😉 (dat lees je hier) Maar verder zegt ze wat ze voelt en daardoor hoor ik vaak lieve dingen zoals: “Ik hou van jou, mama, je bent de beste en de liefste die ik ooit gezien heb.” of  “Mijn hart klopt voor jou, lieve mama!” en “Ik ben zo blij met mijn familie!”    Dat vertelde de logopediste van haar school vorig jaar ook tijdens een oudercontact, dat ze zo liefdevol over ons kan praten ❤

Erover leren is meer kunnen tolereren.

Natuurlijk zijn er ook momenten dat ik knettergek word van haar gedrag en kan ik er moeilijk mee omgaan. Ik lees mij zoveel mogelijk in zodat ik haar beter kan begrijpen. Dat helpt me ook om meer te kunnen verdragen van haar.

Onlangs organiseerde de Opvoedingswinkel in onze gemeente ook een infoavond over ADHD. Daar ben ik samen met mijn schoonmoeder naartoe geweest. Ze lieten er zien wat er in een hoofdje zoals dat van Lotte omgaat de hele dag en dat is toch niet niks… Er was redelijk wat volk aanwezig, wat toch aangeeft dat we niet alleen zijn. Het begrip en herkenning bij de andere ouders deed ook wel goed. Ik heb lang gedacht dat de Opvoedingswinkel was voor mensen die de opvoeding van hun kind niet aankonden, die faalden zeg maar. Tegenwoordig weten we zoveel beter was er aan de hand is met onze kinderen zoals ADHD, ASS, hoogsensitiviteit,… En dan is het eigenlijk alleen maar fijn dat we daarover meer kunnen leren, nietwaar?

Ik ben blij dat we ook positieve kanten van ADHD hebben ontdekt, dat zorgt ervoor dat het de nadelen ervan een beetje kan vervagen. Ik kan alleen maar hopen dat het voor onze meid ook zo voelt, maar als ik zie hoe ze grotendeels door het leven huppelt denk ik dat dat wel goed zit.

 

 

35. Mama’s doos is kapot!

Dat ze niet uit mijn buik komen, daar hebben we nooit een geheim van gemaakt. Vooral Lotte heeft alles heel goed door: Mama C. is haar echte mama en ik ben haar pleegmama. “Maar ik mag tegen jou ook mama zeggen, toch?” “Tuurlijk schat, dat mag je kiezen.”

Nu begint ze ook serieus veel vragen te stellen over de bloemetjes en de bijtjes… “Als ik later groot ben, krijg ik dan ook van die tetten net zoals jij?” “Borsten Lotte, dat zijn borsten en ja dat krijg jij ook.”

“En als ik later een kindje wil, moet ik er dan eentje opeten zodat ie in mijn buik komt?” Ik kijk naar Bert… Zouden we haar de volledige uitleg geven of nog niet? Ze mag gerust weten hoe het zit, maar ze heeft nogal het talent om mij op de meest ongepaste momenten en plaatsen voor aap te zetten met al haar ingewonnen informatie… “Mama, hoe kwam ik in de buik dan? Heeft mijn mama mij eerst opgegeten? Vertel nu!” “Nee meid, jouw mama en papa waren heel verliefd en toen ze elkaar veel knuffels en zoentjes gaven, is er een kindje in haar buik kunnen groeien.” Weer kijk ik vragend naar Bert en hij knikt goedkeurend dat dat voorlopig genoeg informatie is.

“Waarom groeien die altijd bij de mama’s in de buik en niet bij de papa’s?” Ik zucht en zeg: “Omdat mama’s een speciaal doosje in hun buik hebben waar een baby’tje in kan groeien.” Ik zie aan haar gezicht dat ze nog met vragen zit en jawel hoor, ze kruipt op mijn schoot en zegt: “Maar waarom mocht ik dan niet in jouw buik groeien?!” Ik leg haar uit dat bij sommige mama’s het speciale doosje in de buik een beetje kapot is en niet goed werkt en dat dat bij mij ook zo is. “Maar dat is niet erg hoor, nu kan ik voor jou en Robbe zorgen en daar word ik heel gelukkig van,” zeg ik haar. Die uitleg was blijkbaar wel voldoende want daarna is ze weer flink gaan spelen.

De volgende dag wandelen we met zijn drietjes naar de schoolpoort. Bij de ingang staan altijd wat juffen, mama’s die hun kroost gedag zeggen en ook de bussen rijden af en aan. Juist voor ons trekt een kindje per ongeluk zijn boekentas kapot. Een juf probeert de boel zo goed mogelijk in orde te brengen en zegt dan: “Voilà, nu is hij niet meer kapot!” Op dat moment zie ik bij Lotte gewoon een lampje aanspringen… “Mijn mama heeft een kapotte doos!” roept ze. Ik hoor hoe fout dit klinkt en ik voel mijn gezicht rood aanlopen. Ik speel nog even met de gedachte om het hele verhaal uit te leggen, maar denk dan: “Weg hier!” Met mijn hoofd naar beneden van schaamte loop ik snel door… met kapotte doos 😉 Die momenten, ze wennen nooit 😉

22. Alle Dagen Heel Dapper.

Lotte is druk, heel erg druk… “Dan is er tenminste leven in huis.” Ja, dat is waar! Maar als je met 2 volwassenen om 23u uitgeput in de zetel ligt en die 4 jarige meid vraagt of we nog één liedje van K3 gaan zingen, mocht er toch even wat minder leven in huis zijn.

Lotte is spontaan, heel spontaan… “Gezellig toch?” Ja, dat is waar! Maar als ze met elke voorbijganger een gesprek aanknoopt en vraagt of hij kindjes dood maakt, mocht het toch even wat minder gezellig zijn.

Lotte durft alles, echt alles… “Fijn toch, zo’n stoere meid in huis?” Ja, dat is waar! Maar als ze op 2 jarige leeftijd de schutting van 1m80 op omhoog klautert, mocht het toch even wat minder stoer zijn.

Voor buitenstaanders is Lotte een grappige meid die vaak het clowntje uithangt… Maar als je van haar juf op school hoort hoe erg ze belemmerd wordt door iets, weet je dat er meer gaande is. Als je haar eigenschappen googelt, springt er 1 ding steeds uit: ADHD! “Het zal toch niet waar zijn he?!” Ik was één van die vele mensen die altijd beweerde dat tegenwoordig elk druk kind de stempel ADHD krijgt..

Maar terwijl Lotte op school een puzzel probeerde te maken, zag ze vanuit haar ooghoek de juf staan… “Oh wat heeft de juf een mooi kleedje aan… met bloemen… mijn mama houdt ook van bloemen… en van chocolade… oeh ik ga straks chocolaatjes pikken… oh ja, ik moet die puzzel maken.”

Toen wij en de school echt zagen dat haar ontwikkeling achterbleef, besloten we haar te laten testen. Het was duidelijk, heel duidelijk: ADHD. Ze zou logo en kiné moeten gaan volgen en ook werd er medicatie opgestart.

Het effect leek bijna te mooi om waar te zijn: ze reageerde meteen van de eerste keer als je haar naam riep, in plaats van de tiende keer. Ze maakte een puzzel van 50 stukjes in één keer helemaal af.

Toen ik haar op een dag uit haar klasje ging halen omdat ze naar de kiné moest, riep de juf me bij haar. “Zie ze daar eens zitten, ze legt de strijkparels één voor één met een pincet op het vormpje, dat lukte hiervoor echt niet.” Wat me vooral is bijgebleven is dat ze na een week tegen me zei: “Nu is niet iedereen meer boos op mij.” Een kind met ADHD komt over als een stout kind, maar hun brein is nu eenmaal anders samengesteld. Ze heeft absoluut geen rem en moet constant bijgestuurd worden.

Maar diezelfde meid is ook bijna altijd vrolijk, heel vergevingsgezind, erg creatief en ontzettend zorgzaam. Ze heeft haar hartje op haar tong liggen, maar dat siert haar ook. Als ze tegen mij zegt: “Ik hou van jou, je bent de allerliefste mama die me nooit vergeet”, weet ik dat het recht uit haar hartje komt. ❤

15. Druk, druk, druk!

Ze stal de harten van iedereen. Haar blauwe oogjes gecombineerd met haar blonde fijne haartjes en dan dat guitig lachje: ze kwam overal mee weg! Eens ze begon te praten was het hek helemaal van de dam. Het duurde toch wel een tijdje voordat de eerste woordjes eruit kwamen, maar sindsdien praat ze ook echt aan één stuk door..

En WAT ze soms zegt… ze bezorgt me regelmatig het schaamrood op de wangen. Zoals die keer toen we bij de bakker in de rij stonden… “Wow die meneer heeft al veel taartjes gegeten! Kijk, wat een dikke buik!” Negeren heeft bij ons madame echt totaal geen enkele zin, ze blijft haar zinnetje herhalen totdat je erop ingaat. De periode november, december praat ik mezelf moed in bij elke donkere man die we tegenkomen, in de hoop dat ze nu geen ‘zwarte Piet’ zal roepen. Maar dan zien ze dat vrolijk gezichtje… Wie kan daar nu kwaad op worden?

Ze was ook altijd heel aanwezig: ze vloog van het ene speelgoed naar het andere, kon nooit lang met iets bezig zijn. Slapen deed ze enkel ’s nachts want middagdutjes waren voor baby’s, niet voor Lotte 😉 Het was geen uitzondering dat Bert en ik vermoeid in de zetel lagen terwijl de kleine meid nog als een duracelkonijntje door het huis ging. Dat ze nogal een druk typje was, was ook haar juf opgevallen. Eigenlijk kregen we dat al na een kwartier te horen op de eerste kennismaking. Blijkbaar maken ze dat niet veel mee, kleuters die al tegen de muur van de klas omhoog kunnen klimmen? We maakten ons er niet druk om, dat was nu eenmaal ons Lotte.

In de periode dat ze 2 jaar was, hebben we de beslissing genomen om ons huis en hart nog eens open te stellen voor een pleegkindje. We waren toch weer een beetje zenuwachtig om het aan onze begeleidster Katrijn te vertellen. Er moest dan ook gewoon weer een goedkeuring komen vanuit pleegzorg. Ze reageerde heel enthousiast en dat gaf ons natuurlijk een fijn gevoel. We moesten nog even wachten op de officiële goedkeuring van het hele team, maar die volgde al snel. Opnieuw kwamen we in die zenuwslopende periode waarin we alleen maar konden wachten op dat ene telefoontje. We vroegen ons af of het deze keer ook zo rap zou gaan, want bij Lotte duurde het immers maar 4 weken. Deze keer bleek het echter iets anders te lopen…