Gisteren was het weer zover: er stond een bezoekje gepland met de ouders van Lotte. Dit gebeurt altijd op de dienst van pleegzorg en zowel ik als de pleegzorgbegeleidster blijven in de buurt tijdens dit uurtje. Omdat in het verleden afspraken niet na werden gekomen door haar papa en mama en Lotte zich letterlijk vergeten voelde (dat lees je hier), werd er vorig jaar een laatste nieuwe maatregel getroffen.
De pleegzorgbegeleidster zou hen bij hen thuis gaan ophalen en samen naar de dienst van pleegzorg rijden. Als ze thuis zijn, krijg ik telefoon dat ik met Lotte kan vertrekken. Zo zijn we dus wat zekerder dat Lotte niet voor een teleurstelling komt te staan. Het bleek gisteren maar weer eens dat ze die maatregel echt nodig hebben…
Zijn ze er of niet?
Vorig jaar was het eerste jaar dat de ouders alle drie de bezoeken aanwezig waren, een succes voor Lotte dus. Maar alle drie de keren waren de ouders ‘toevallig’ thuis en konden ze meerijden met de pleegzorgbegeleidster, het is niet dat ze vol spanning zaten omdat het weer bezoekdag was.
Thuis loopt het net iets anders. Lotte weet dondersgoed waar we naartoe gaan als we richting dat gebouw rijden en gisteren hadden we het haar op voorhand ook gewoon verteld. Robbe zou tijdens het bezoek een gesprekje hebben met de begeleidster, dus we moesten sowieso naar daar rijden, of het bezoek nu zou doorgaan of niet.
Ik bedacht hoe ik Lotte erop moest voorbereiden op het feit dat de kans er in zat dat mama en papa er niet zouden zijn, maar dat bleek niet nodig… “Lotte, weet je nog wat we vandaag gaan doen?” vroeg ik haar ’s morgens bij het ontbijt. “Ja, we gaan naar mijn mama en papa… als ze komen.” Ze houdt er zelf ook al rekening mee blijkbaar. Maar ze leek niet verdrietig zoals een paar jaar geleden. “Als ze er niet zijn vertel ik gewoon tegen I. (begeleidster) dat we cavia’s hebben gekregen en dat Max dood was gegaan.”
Er staat een paard in de… lift.
Onderweg kreeg ik een berichtje van pleegzorg dat mama en papa zich nog aan het klaarmaken waren en dat ze iets later zullen zijn. Ik ben blij dat de pleegzorgbegeleidster bereid is om hen thuis op te halen. Ik krijg af en toe de begrijpelijke reactie van mensen die dat te ver vinden gaan. Misschien is dat ook zo, maar Lotte is blij dat ze haar mama en papa kan zien op die manier en dat is voor mij toch net wat belangrijker.
We hadden hierdoor dus wel een beetje minder tijd dan gewoonlijk. Lotte vloog hen bij aankomst natuurlijk meteen rond de nek en straalde van geluk. Ze koos wat speelgoed uit dat ze mee moest nemen in de lift naar beneden. Niet zo praktisch dat ze een groot paard koos… Daar stond haar mama dan in de lift met dat paard tussen haar benen 😉
Ik zou willen zeggen dat mama en papa hun tijd met Lotte volop benutten, maar ze lijken de laatste bezoeken wat afwezig. Gelukkig merkt ze daar zelf (nog) niet zoveel van en zit het eerste geslaagde bezoek van dit jaar er weer op. Geen moeilijk afscheid en daaruit blijkt dat iedereen tevreden is met de regeling die er nu is. Ik hoop dat we dit kunnen volhouden zo.
Robbe sluit een hoofdstukje af.
Vandaag gingen we met Robbe naar traumazorg. Die waren al wat langer op de achtergrond aanwezig, maar na de crisis van vorig jaar werd er dan toch onmiddellijk individuele therapie opgestart. Omdat het al snel beter ging met hem zijn we nog een lange tijd met hem naar daar gegaan voor het geval hij het toch weer moeilijk kreeg. Maar dat kunnen we niet blijven doen…
We moeten hem ook weer het vertrouwen teruggeven dat we in hem geloven en dat deden we vandaag. Samen met zijn psychologe beslisten we om geen nieuwe afspraak meer vast te leggen. Het feit dat dat niet meer nodig is, voelt natuurlijk heel goed, ik ben echt trots op hem!
Zoveel goed nieuws en zoveel zon… het zijn mooie dagen hier ❤
luidverlangen.wordpress.com 