Gisteren vertelde ik jullie over de bezoeken van Lotte met haar mama en papa. Vandaag schrijf ik over de hobbelige weg die we op dit gebied al aflegden met Robbe zijn ouders…
Zijn ouders zijn niet meer samen. Zo lang Robbe bij ons woont heeft hij enkel contact gehad met zijn moeder, zijn vader heeft hij voor het laatst gezien toen hij vier maanden oud was.
Moeilijke start.
Met de mama van Robbe zijn we gestart met twee bezoeken per maand op de dienst van pleegzorg. Eerst met begeleiding, later bleef alleen ik erbij, terwijl de begeleidster een ruimte verderop zat, maar nog steeds in de buurt dus. Het was op die momenten heel moeilijk omdat Robbe alleen bij mij op schoot wou zitten en niet bij zijn mama. Ik zag haar frustratie (begrijpelijk natuurlijk) en ik probeerde constant om de situatie te sussen. Dan gaf ik haar een potje fruitpap om Robbe eten te geven. Op deze manier moest hij wel dichterbij haar komen. Ook benoemde ik constant dat zij ‘mama’ was. Eigenlijk best een geforceerde bedoeling allemaal.
Naar de speeltuin.
We beslisten om voortaan af te spreken in de (binnen)speeltuin, zodat er wat afleiding was en ze op een ontspannen manier met haar zoon kon spelen. Maar weer wou Robbe niet bij haar zitten en wat maakte haar dat boos zeg! Natuurlijk was die reactie wel te begrijpen, maar het hielp de situatie niet verbeteren.
Na een gesprek met de jeugdrechter was het voor haar duidelijk hoe belangrijk het is om naar Robbe te luisteren. Soms niet gemakkelijk, maar we moesten geduld hebben. Ik ben geduldig geweest met zijn mama, zij is geduldig geweest met Robbe. Zo hebben we er samen naartoe gewerkt om de bezoeken zo rustig mogelijk te laten verlopen. Wat was het dan ook fijn toen Robbe en ik samen zijn mama bij de bushalte ophaalden en hij beide handjes uitstak: één voor mij en eentje voor zijn mama. Zo wandelden we samen naar de speeltuin. Daar dronken we dan rustig iets op het terras en af en toe ging ze met hem eens mee van de glijbaan. Zalige bezoekregeling nietwaar?!
Te vroeg gejuicht.
Het heeft echt een paar jaar goed gegaan op deze manier. Maar als mama het moeilijk heeft, weerspiegelt zich dat in de bezoeken en kwam ze niet altijd meer. Al bedoelde ze het zo niet, Robbe voelde zich afgewezen als ze niet kwam opdagen op het afgesproken tijdstip. Ondertussen zijn er zelfs geen bezoeken meer. Mama geeft aan de dingen eerst op een rijtje te willen krijgen en Robbe gaf overduidelijk aan dat hij niet kon omgaan met de onzekere bezoekregeling. Al miste hij haar vaak, de rust doet hem duidelijk ook veel deugd.
We zijn nu voorzichtig begonnen met berichtjes op en neer te sturen en wachten het juiste moment af voor zowel Robbe als zijn moeder om weer aan bezoeken te beginnen.
Wat met papa?
Zijn vader heeft een tijdje geleden totaal onverwacht contact gezocht met de pleegzorgbegeleidster. Het is natuurlijk van groot belang dat als hij een rol wil in het leven van Robbe, hij die rol ook blijft houden. Het is niet de bedoeling dat hij na één keer weer uit zijn leven verdwijnt en Robbe verward achterlaat. Hij kan eerst zijn zoon leren kennen door middel van contact met pleegzorg, daarna met Bert en mij en van daaruit zien we wel waar het schip strandt. Iedereen heeft nu gelukkig wel door dat alles op zijn tijd moet gaan en vooral volgens het tempo van Robbe, alleen dat van hem ❤
Jullie zien dus hoe moeilijk het van tevoren in te schatten is hoe vaak pleegkinderen contact zullen hebben met hun ouders. Soms begint dat met een intensieve bezoekregeling en valt deze stil na verloop van tijd, maar het kan ook zomaar gebeuren dat er veel meer contact komt tussen hen. Er kan worden opgebouwd van een uur naar dagen, weekendjes,… afhankelijk van de situatie van het kind en de ouders.
Tja, pleegzorg een onzeker maar dankbaar bestaan he 😉
Lees hier meer over zijn papa.
luidverlangen.wordpress.com 