82. Het wordt tijd voor mijn pensioen!

Mijn vakantie loopt bijna ten einde en ik ben tot de volgende conclusie gekomen: ik moet dringend op pensioen! Op een paar dagen na heb ik lekker thuis rond gehangen, voor de kinderen gezorgd en met mijn hobby’s bezig geweest. (ja, ik kan zelfs zeggen dat hier nog eens genaaid is 😉 )

Mijn bloggen stond de laatste tijd op een laag pitje maar vorige week bedacht ik dat ik mij eens een hele dag moest bezighouden met schrijven. Nu kon ik er nog eens echt de tijd voor nemen en genieten van mijn hobby, want soms heb ik het gevoel van te ‘moeten’ omdat het anders te stil wordt hier. Stel je voor dat jullie mij gaan vergeten, dat kan toch niet he 🙂

Het leuke van die dag bloggen was dat ik ’s avonds in mijn statistieken zag dat jullie weer massaal mee lezen en ik moet zeggen: dat motiveert! Onlangs deed ik via mamsatwork.nl mijn eerste samenwerking met Little Tikes, de kinderen mochten een watertafel testen. Super leuk en ook weer heel motiverend want het bleek weer: bloggen loont…

Ik ben deze blog begonnen om een publiek te vinden voor het boek dat ik aan het schrijven ben over onze weg van de kinderwens tot het pleegouderschap. Maar ondertussen werd het veel meer: ik kan altijd mijn verhaal kwijt en heb het idee dat ik daarbij alles kan bespreken. We krijgen heel veel positieve feedback over onze aanpak en dat doet een mens goed. Ik ben zelfs al een paar keer aangesproken in de winkel waar ik werk. Mensen die ik niet persoonlijk ken die even komen zeggen dat ze mijn verhalen graag lezen. Hoewel ik op dat moment niet goed weet wat ik moet zeggen, vanbinnen maakt mijn hart een sprongetje 😉 Dankjewel daarvoor!

Ik heb lange tijd gebaald dat ik na mijn opleiding economie-moderne talen niet heb verder gestudeerd. Vooral de richting journalistiek had ik willen doen, maar in mijn jonge jaren wist ik niet wat ik wilde… Op deze manier vind ik toch weer een extra manier van voldoening in mijn leven. Ik ben blij dat ik mijn werk goed kan combineren met het gezinsleven en ik ben er heel graag, maar nu denk ik: blijf maar lekker thuis, werk aan de uitbreiding van je blog, schrijf je boek, haak, naai, wees mama en wees lief voor Bert. Hmm, hoeveel jaar nog tot aan mijn pensioen?

Maandag zal de wekker weer gaan, zal ik met het nodige gemopper zorgen dat de kinderen op tijd zijn aangekleed, waarna ik hen naar de opvang zal brengen. Vervolgens zal ik doorrijden naar de Albert Heijn en zoals gewoonlijk de kantinedeur openzwieren met een goedlachse “goeiemorgen”. Ik zal ook blij zijn om mijn collega’s weer te zien. Ik zal gaan vissen naar de nieuwste roddels: Wie doet het met wie? Wie heeft er ruzie of wie ging naar een schoonheidskliniek in Genk in plaats van een vakantie aan zee? Wie weet verzamel ik nog een hoop materiaal voor op mijn blog hihi 🙂

51. 17.686x begluurd…

Nu het einde van het jaar 2017 in zicht komt, blik ik even terug met jullie. Toevallig bestaat mijn blog vandaag 100 dagen en stiekem bereikte ik toch al aardig wat in die periode…

Ik schreef meer dan 50 blogberichten en deze werden maar liefst 17.686x gelezen! Het artikel  Daar is ze dan! waarin ik vertel over onze eerste ontmoeting met Lotte werd het meest gelezen. Ook  Wij blijven bij je! en  6 voordelen van pleegmama zijn. deden het goed.

Mijn blog heeft lezers in 36 landen. De top 5 bestaat uit België, Nederland, Verenigde Staten, Duitsland en Spanje. Maar verder ook uitschieters tot op Aruba en in Zuid-Afrika. Ik vraag me af of jullie Nederlandstalige lezers zijn die daar op vakantie waren, geëmigreerd zijn,… of? Jullie wisten mij op 10 verschillende manieren te vinden: o.a. via Facebook, Google en zwangerschapspagina.nl.

Ook ben ik blogposts beginnen schrijven voor Zappy.be, heel tof dat ik die kans krijg 😊 Ik hoop in 2018 eindelijk werk te kunnen maken van mijn boek dat ik al zo lang wil schrijven. Het begin is gemaakt en jullie motiveren me met zijn allen ontzettend om hiermee door te gaan, dankjewel daarvoor!

39. Help, ik krijg babykriebels van mijn blog!

Waarom ik een paar maanden geleden begon met mijn blog? Ik hou van schrijven, hoop ooit een boek uit te mogen geven en misschien kan dit het begin zijn. Een andere reden is dat ik het taboe rond onvruchtbaarheid zou kunnen helpen doorbreken en vooral: dat ik mensen zou kunnen warm maken voor pleegzorg. Eén probleem: ik begin zelf ook weer babykriebels te krijgen door het schrijven van mijn blog!

De spanning om de telefoon die elk moment kan rinkelen met de melding dat er een match is met een kindje, leuke spulletjes en kleertjes in huis halen, een hummeltje urenlang kunnen vertroetelen en verzorgen… Ook Lotte vraagt regelmatig of we nog eens voor een baby gaan zorgen. “Maar dan wel eentje die altijd blij is.” zegt ze dan 😉 Er wordt de laatste tijd vaak over gesproken hier in huis. “Niks van!” klinkt het dan uit de richting van het bureau waar Bert zit. Dat is duidelijk haha!

En ik geef het toe hoor, ik ben alles ontzettend aan het romantiseren… Want hoe graag ik ook nog een kindje zou willen helpen, ik besef dat er meer bij komt kijken. Weer constant rekening houden met pampers, papjes en boertjes. En het zijn niet alleen de kinderen die je in huis krijgt. Je hebt dan ook te maken met hun rugzakje en hun ouders. Dat wil ik gewoon allemaal goed kunnen doen en daar is uiteraard tijd en moeite voor nodig. En hoe reageren Robbe en Lotte hier op? Robbe zal zich misschien aan de kant geschoven voelen en Lotte wordt misschien verdrietig als ook dit kindje meer bezoeken heeft met de mama dan zij.

Bert is ook gewoon wat meer realistisch op dat gebied. Hij is alle strubbelingen onderweg nog niet vergeten. Als ik hoor dat er alleen al in onze provincie zo’n 80 kinderen op de wachtlijst staan om in een pleeggezin te komen, ben ik al bijna zo ver om de sprong nog eens te wagen. Bert is van mening dat we het beter bij 2 kunnen houden waar we alles zo goed mogelijk voor proberen te doen en waarbij we onszelf ook nog gelukkig voelen. Hij heeft gelijk… Maar dat geven we niet graag toe hè? Gelukkig is hij geen trouwe lezer van mijn blog en blijft dit onder ons, toch? 😉

25. Het schijtvolk…

Ja, ik weet het, het is geen schone titel. En dan te denken dat ik al boos word op de kindjes als ze pipi en kaka zeggen 😉 Maar van sommige mensen krijg ik nu eens echt het vliegend schijt!

Zo was ik toen Lotte een paar maandjes oud was met haar aan het shoppen in Weert… Kom ik een ‘bekende’ tegen die heel enthousiast naar de kinderwagen komt kijken. “Leuk!” dacht ik… En toen ging de mond open van die ‘dame’ in kwestie: “Och heb jij een kindje? Ik wist helemaal niet dat je zwanger was?!” Omdat ik altijd open en eerlijk ben geweest over de situatie antwoord ik dat Lotte een pleegkindje is. “Oh, echt waar? Kan jij zelf geen kindjes krijgen dan?” terwijl haar volumeknop een flinke draai naar rechts maakte. Ik was al lichtjes in shock dat ze het zo op de man af vroeg, maar kom, weer besluit ik rustig te antwoorden dat het voor ons op de natuurlijke manier niet lukte. Wat er toen gebeurde… “Hé Tamara!!! Moet je nu eens komen kijken! Zij heeft een pleegkindje omdat ze zelf geen kindjes kan krijgen!” Ze schreeuwde het zo hard door de winkel, het was gewoon schaamtelijk. Het voorval gebeurde in de New Yorker, maar zelfs daar stond de muziek me nog te zacht op dat moment. Alle hoofden onze richting uit.

Het volgende moment dat ik met schijtvolk te maken kreeg, was op school. Toen Lotte 3 jaar was, kwam ze op een dag wenend thuis: “De kindjes uit mijn klas zeggen dat jij niet mijn mama bent!” Omdat Lotte haar ouders niet zo vaak zag als Robbe zijn mama ziet, was de situatie voor haar op 3 jarige leeftijd nog niet helemaal duidelijk. Daar kwam op dit moment dus op een pijnlijke manier een eind aan.

In de eerste instantie maakte ik mij kwaad op de kinderen uit haar klas, maar al snel bedacht ik mij dat zij er ook niks aan konden doen. Ik stapte naar haar juf om te vragen of zij er iets van gehoord had, maar volgens haar werd er in de klas niet over gesproken. Lotte had thuis ook al verteld dat het buiten onder de fietsenstalling verteld was. (Uit het zicht van de juffen dus) “Tja”, zei de juf, “Ik denk dat je de schuld bij de ouders moet zoeken en niet bij de kindjes.” Hadden sommige mensen maar wat meer verstand. Iedereen mag van mij weten hoe de vork in de steel zit, maar vraag het gewoon aan mij in plaats van Lotte ermee lastig te vallen…

Mag ik nog even spuien nu ik toch bezig ben? Zo was er eens een vrouw die zich hardop afvroeg waarom Lotte en ik niet dezelfde haarkleur hebben. Al maar goed,, want het zou echt geen zicht zijn, een kleuter met een grijze haardos 😉  Alsof elk kind dezelfde kleur haar heeft als zijn/haar moeder! De vrouw wist duidelijk al lang hoe de situatie in elkaar zat bij ons, maar vertikte het blijkbaar om op een normale manier een gesprek aan te gaan.

Als iemand vragen heeft over pleegzorg, is dat echt geen probleem want ik ben er trots op om pleegmama te zijn en ik vertel er graag over, maar niet als ze me op zo’n manier benaderen.

Na 3 keer filteren op mijn taalgebruik is deze blog tot stand gekomen, netter dan dit wordt het niet. Hopelijk volgende keer een vrolijker bericht. Veel liefs, Lindsay.