124. Kerstvakantie, waar blijf je?!

De kinderen zijn toe aan vakantie, ik merk het aan alles. Ze zijn wat prikkelbaar en kunnen ’s morgens amper hun bed uit. Ook Bert en ik zitten wanhopig aan een dubbele dosis vitaminepillen om wat meer energie te krijgen. Bert gaat elke dag naar zijn werk en als hij eenmaal thuis is, gaat hij na het eten direct aan de slag in het huis. Er komt nog een drukke periode aan maar gelukkig is de kerstvakantie dus in zicht. Wat staat er zoal op het programma?

Werken aan het huis.

Gelukkig is de vader van Bert dagelijks bezig aan het verbouwen van ons huis, want als we het moesten hebben van de uurtjes na het werk van Bert zouden we nog lang niet zo ver staan als nu. Ondertussen zijn de ramen (kozijnen voor NL) geplaatst en werd de isolatie in de muren geblazen. Nu zijn de dakpannen aan de beurt en dan kunnen we stilletjes aan binnen in het huis aan de slag. In de kerstvakantie kan er dus twee weken flink doorgewerkt worden.

Naar de jeugdrechter.

Vorige week kreeg ik van onze pleegzorgbegeleidster een mailtje met de vraag hoe laat de zitting was bij de jeugdrechtbank. Ik wist echter van niets! Normaal is het de bedoeling dat pleegouders hiervoor ruim op tijd worden uitgenodigd door middel van een dagvaarding die door de deurwaarder bezorgd wordt. Dat is hier blijkbaar een beetje misgelopen, waardoor we pas een week op voorhand op de hoogte waren.

Zo’n zitting is nodig om een verlenging te krijgen voor de pleegplaatsing (van Robbe in dit geval). Ze kunnen een verlenging geven van één of drie jaar. Hoewel de jeugdrechter vorige keer sprak van drie jaar stond er uiteindelijk in het vonnis dat de verlenging slechts voor één jaar was. Vandaar dat we nu dus al terug op bezoek mogen bij de jeugdrechtbank. Die verlenging komt er wel hoor, daar maken we ons niet zoveel zorgen om. Ze zullen vooral ook willen horen hoe het nu met hem gaat omdat het vorig jaar niet zo lekker liep allemaal.

Het is ergens ook wel fijn om je verhaal te kunnen doen daar. Tot nu toe hebben we altijd op veel begrip en medewerking van de jeugdrechter kunnen rekenen. Toch blijft het na acht jaar pleegzorg nog steeds indrukwekkend om naar zo’n zitting te moeten en dat terwijl het vooral bestaat uit wachten, wachten en nog eens wachten. Als je dan eenmaal naar binnen mag, sta je binnen de tien minuten ook weer buiten 😉

Bezoek voor Lotte.

Lotte heeft slechts drie keer per jaar bezoek met haar ouders. Omdat het in het verleden zo vaak mis bleef lopen, stelde onze pleegzorgbegeleidster voor om voortaan zelf de ouders bij hen thuis op te halen en naar de bezoekersruimte te brengen. Een regeling die voorlopig lijkt te werken, want het ging al twee keer goed dit jaar. Fijn dat Lotte zo geen teleurstelling had, dus laten we hopen dat het ook volgende week goed komt. Dan zou dit het eerste jaar zijn dat alle afspraken voor de bezoeken werden nageleefd. Top idee van onze begeleidster dus!

Een filmopname over mijn blog.

Na het bezoek staat er ook een filmpje gepland op de dienst van pleegzorg. Ik ben heel zenuwachtig, maar ik mag er vertellen over mijn blog en onze avonturen binnen het pleegouderschap. Benieuwd wat dat gaat geven. Het filmpje zal gebruikt worden voor een campagne van pleegzorg. To be continued…

Kerstmis!

Ik geef het toe: ik was die Sinterklaas zo kotsbeu! haha! ’s Nachts om 4u uit mijn bed omdat ik vergeten was hun schoentjes te vullen, de stress die het gaf bij Robbe en het geheimzinnig gedoe tegenover de kinderen… ik ben er klaar mee. Op naar de kerst zou ik zeggen. Op 6 december heb ik samen met Robbe de kerstboom opgezet en de eerste cadeautjes hebben hun plaatsje al ingenomen onder de boom. Er branden al wat extra kaarsjes en ik maakte de kerstfoto’s van de kinderen voor onze jaarlijkse kerstkaartjes.

Hoewel bij mij op het werk een drukke periode aanbreekt en ik dus gewoon zal werken in de kerstvakantie, is het toch anders dan anders. Ik kan de kinderen na het werk gewoon uit de opvang gaan ophalen in plaats van naar twee scholen op en neer te moeten rijden. En de dagen dat ik thuis ben, kunnen we ook echt even een uurtje langer in bed blijven liggen omdat de kinderen niet naar school moeten. Heerlijk!

Gisteren kreeg ik ineens de ingeving dat er een raamtekening moest komen, dus ging ik daar meteen mee aan de slag. De kinderen vonden het geweldig dat mama op het raam aan het tekenen was 😉 En nee, dat mogen jullie niet doen op de muren!

Kerstvakantie, wij zijn helemaal klaar voor jou!

82. Het wordt tijd voor mijn pensioen!

Mijn vakantie loopt bijna ten einde en ik ben tot de volgende conclusie gekomen: ik moet dringend op pensioen! Op een paar dagen na heb ik lekker thuis rond gehangen, voor de kinderen gezorgd en met mijn hobby’s bezig geweest. (ja, ik kan zelfs zeggen dat hier nog eens genaaid is 😉 )

Mijn bloggen stond de laatste tijd op een laag pitje maar vorige week bedacht ik dat ik mij eens een hele dag moest bezighouden met schrijven. Nu kon ik er nog eens echt de tijd voor nemen en genieten van mijn hobby, want soms heb ik het gevoel van te ‘moeten’ omdat het anders te stil wordt hier. Stel je voor dat jullie mij gaan vergeten, dat kan toch niet he 🙂

Het leuke van die dag bloggen was dat ik ’s avonds in mijn statistieken zag dat jullie weer massaal mee lezen en ik moet zeggen: dat motiveert! Onlangs deed ik via mamsatwork.nl mijn eerste samenwerking met Little Tikes, de kinderen mochten een watertafel testen. Super leuk en ook weer heel motiverend want het bleek weer: bloggen loont…

Ik ben deze blog begonnen om een publiek te vinden voor het boek dat ik aan het schrijven ben over onze weg van de kinderwens tot het pleegouderschap. Maar ondertussen werd het veel meer: ik kan altijd mijn verhaal kwijt en heb het idee dat ik daarbij alles kan bespreken. We krijgen heel veel positieve feedback over onze aanpak en dat doet een mens goed. Ik ben zelfs al een paar keer aangesproken in de winkel waar ik werk. Mensen die ik niet persoonlijk ken die even komen zeggen dat ze mijn verhalen graag lezen. Hoewel ik op dat moment niet goed weet wat ik moet zeggen, vanbinnen maakt mijn hart een sprongetje 😉 Dankjewel daarvoor!

Ik heb lange tijd gebaald dat ik na mijn opleiding economie-moderne talen niet heb verder gestudeerd. Vooral de richting journalistiek had ik willen doen, maar in mijn jonge jaren wist ik niet wat ik wilde… Op deze manier vind ik toch weer een extra manier van voldoening in mijn leven. Ik ben blij dat ik mijn werk goed kan combineren met het gezinsleven en ik ben er heel graag, maar nu denk ik: blijf maar lekker thuis, werk aan de uitbreiding van je blog, schrijf je boek, haak, naai, wees mama en wees lief voor Bert. Hmm, hoeveel jaar nog tot aan mijn pensioen?

Maandag zal de wekker weer gaan, zal ik met het nodige gemopper zorgen dat de kinderen op tijd zijn aangekleed, waarna ik hen naar de opvang zal brengen. Vervolgens zal ik doorrijden naar de Albert Heijn en zoals gewoonlijk de kantinedeur openzwieren met een goedlachse “goeiemorgen”. Ik zal ook blij zijn om mijn collega’s weer te zien. Ik zal gaan vissen naar de nieuwste roddels: Wie doet het met wie? Wie heeft er ruzie of wie ging naar een schoonheidskliniek in Genk in plaats van een vakantie aan zee? Wie weet verzamel ik nog een hoop materiaal voor op mijn blog hihi 🙂

76. Vakantie en leuke dingen in het vooruitzicht, maar toch moeilijk voor Robbe…

Het is vakantie, zowel voor de kinderen als voor ons. Heerlijk toch? In de ochtend niet moeten haasten om op tijd op school en op het werk te zijn, niks moet, alles mag,… Ik kan er echt van genieten, maar voor Robbe is het wat moeilijker.

Hij heeft zoals jullie weten nood aan structuur en voorspelbaarheid en dat is er momenteel dus niet. We laten de kinderen in de vakantie bijvoorbeeld graag wat langer opblijven, maar voor hem werkt het niet. Ik kan niet zeggen dat hij stout is, maar ik merk dat het hem niet gaat. Hij wordt ontzettend druk (ik zou bijna gaan denken dat hij degene is met ADHD in plaats van Lotte!) en zoekt zijn en onze grenzen enorm vaak op.

Daar komen dan nog wat leuke uitstapjes en binnenkort een korte vakantie bij en dan is het hek helemaal van de dam. Hij kijkt er heel erg naar uit, telt de dagen af. Maar tegelijkertijd lijkt de spanning hem teveel te worden. Gelukkig is het niet constant zo en hebben we al bij al een gezellige vakantie, maar ik merk toch dat het voor hem meer inspanning vraagt dan voor Lotte. Zij knutselt en speelt erop los, zalig om te zien!

We kunnen niet meer doen dan erkennen dat we begrijpen dat hij het spannend vindt, maar het kan toch vermoeiend zijn… Met hem babbelen helpt hem en een cocktail helpt mij, komt allemaal goed 😉 Binnenkort even naar de zee in Nederland, daar kijkt hij het meest naar uit. Als we eenmaal daar zijn, zal er heel wat van hem af vallen, daar is het ook voor hem alleen maar genieten.

Voor de rest voelt hij zich gelukkig wel weer beter dan een aantal maanden geleden. Nu zie ik pas hoe slecht hij at, hij is ondertussen al wat bijgekomen in gewicht, hij eet ons arm 🙂 Hij speelt, lacht en zingt en dat had ik hem eerlijk gezegd al lang niet meer zien doen… Het zal hem waarschijnlijk altijd parten blijven spelen, die onzekerheid die in dat hartje zit, maar ook hij komt er wel ❤

En maak jullie geen zorgen hoor: ze maken ook nog heel veel plezier tussen de moeilijke momentjes door:

65. Hoe een drukke week zoveel rust kan brengen.

Vorige maandag was het dan zover: Robbe mocht beginnen op zijn nieuwe school! Hoewel ik zelf amper had geslapen die voorgaande nacht, leek Robbe er zelf heel gerust in, want hij snurkte naar hartenlust 😉 Meestal moet ik hem wakker maken ’s morgens maar deze keer was hij me voor. Zijn voetstapjes klonken vliegensvlug richting mijn bed terwijl hij riep: “Vandaag moet ik niet meer zeuren wanneer ik naar school mag he mama!” Ik ben zelf door verhuizingen regelmatig van school moeten veranderen als kind en weet nog maar al te goed hoe eng ik dat altijd vond. Ik was daarom blij dat hij zo enthousiast was…

Eerst brachten we Lotte naar school. Ook daar wisten verschillende mensen wat voor een spannende dag het was (trouwe bloglezers heb ik daar 😉 ) en daarom kreeg hij steeds de vraag of hij nu ook eindelijk naar school mocht. We wandelden een stukje verder naar zijn school. Eens we wat dichterbij kwamen, hield hij mijn hand al wat steviger vast, vertraagde hij zijn tempo en zag ik hem onzeker worden. Toen we de schoolpoort door gingen, spraken de juffen me al geruststellend aan dat ik nog even mee naar binnen mocht met hem. Daar werd hij door zijn juf opgewacht die hem alle tijd gunde die hij nodig had om afscheid te nemen. Nog één dikke knuffel en daarna stelde de juf voor om buiten te gaan zwaaien terwijl ik naar mijn werk zou wandelen. Dat deed hij heel flink!

Het begin was weer gemaakt, nu op naar het werk waar ik gelukkig wat afleiding had want nu was ik natuurlijk heel benieuwd of hij het naar zijn zin had… Samen met Lotte ben ik hem gaan halen na school. Blijkbaar had hij het heel goed gedaan in zijn klasje. Onderweg naar huis zei hij: “Ik vond het heel fijn en leuk, maar ook moeilijk.” Ik vroeg hem of hij kon vertellen waarom het moeilijk was. “Omdat ik jou gemist had.” Dat is volkomen normaal natuurlijk, ik ben meer dan 5 weken bij hem geweest en ik ben uiteraard ook gewoon een ontzettend leuk mens, wie mist mij nu niet?! 😀

Robbe heeft in de periode dat hij thuis was amper gespeeld, slecht gegeten en hij zei alleen het hoognodige. Het was duidelijk dat hij niet goed in zijn vel zat. De dagen dat hij werd opgevangen door mijn zus of schoonmoeder kreeg ik steeds te horen: “Hij was braaf hoor, maar hij zit hier maar, speelt niet, zegt bijna niks…” Gelukkig is de speelmat hier weer één grote puinhoop en ‘zeurt’ hij constant om eten: Robbe is terug!

Afgelopen week zijn we amper thuis geweest. We hebben gewerkt, maar daarnaast stond er nog van alles op het programma. Zo zijn we woensdagnamiddag naar Hasselt geweest voor een bezoekje met Lotte haar ouders. Omdat de bezoeken vaak niet doorgaan, was Lotte erg blij dat ze er nu wel waren. Ze hebben geknutseld en gespeeld en dan is een uur natuurlijk wel heel snel voorbij. Op de terugweg was ze dan ook wel even verdrietig omdat ze haar mama en papa al miste. De volgende dag was ze het verdriet alweer vergeten en vond ze vooral het kunstwerkje dat ze van haar papa had gekregen heel mooi. Ze heeft er inmiddels al een plekje voor gevonden 😉

Donderdag zijn we dan voor Robbe naar Hasselt geweest. We gaan starten met traumatherapie en hoewel dit veel van ons zal vragen, zijn we vooral ook heel benieuwd naar het resultaat. Ze zijn ervan overtuigd dat het hem kan helpen en werken ook nauw samen met zijn school. We hebben er alle vertrouwen in, in de therapie maar zeker ook in Robbe! We weten van hoever hij al gekomen is ❤

Het was dus een drukke week, maar er is ondertussen wel een hoop rust in mijn hoofd nu het er op lijkt dat alles beetje bij beetje weer op zijn pootjes terecht komt. Ik merk ook meteen dat ik zelf ook weer beter in mijn vel zit. Het is een cliché maar ook zo waar: kindjes blij, mama blij!

33. Schoorsteen gezocht.

Gisteren was het weer woensdag en dan probeer ik op de vrije namiddag van de kinderen iets leuk te doen. Vaak ga ik dan na het werk even snel de Action binnen, want daar vind ik altijd wel iets om te knutselen met mijn 2 schatjes. Mijn oog viel op een pakket waarmee je een schoorsteen in elkaar kon zetten, een schoorsteen voor de Sint…
Goed, die moest mee, want er waren hier al grote zorgen wat betreft de schoorsteen. Op dit moment is ons huis onbewoonbaar omdat we aan heel grote renovatiewerken bezig zijn. (Opa vooral) We wonen daarom tijdelijk in het werkhuis dat afgelopen jaar gebouwd werd. (again: Opa) Voor degenen die denken dat we hier aan het kamperen zijn: geen nood, alles is hier aanwezig: we kunnen de was en de plas doen, vaatwasser, oven, tv en bureau hebben we allemaal… maar dus geen schoorsteen meer! En dat was ook Lotte niet ontgaan… “Hoe kan Zwarte Piet nu onze schoentjes vullen?” “Goh, dan laten we de deur open voor hem.” antwoordde ik terwijl ik dacht: “Hell no!” haha ik heb zelfs overdag de deur altijd op slot. Blijkbaar zijn mijn angsten al wat op Lotte overgegaan want ook zij begon onmiddellijk over de dieven die dan binnen zouden komen. Geloof me: eenmaal binnen zouden ze zich rap omdraaien denkende dat anderen hen al voor zijn gegaan…
Toen ik ze ging halen waren ze dolenthousiast bij het zien van het schoorsteenpakket. Ze konden niet wachten om eraan te beginnen. “Hmm, het ideale moment misschien om iets gedaan te krijgen,” bedacht ik mij. Ze hadden nog wat op te ruimen voordat we aan iets nieuw zouden starten…

Eerst de rommel weer in hun opbergbakken en pas dan zou er plaats zijn voor de schoorsteen. Zogezegd zo gedaan, de speelmat was leeg dus werd het tijd om ervoor te zorgen dat Zwarte Piet hun schoentjes zou kunnen vullen. Op 5 minuutjes stond hij ineen 😉 “Mogen wij dan straks onze schoen zetten?” Nog een lastige vraag, want die Sinterklazen zouden toch eens wat beter moeten gaan samenwerken… Leg het maar uit: 12 november komt hij hier in het dorp aan, maar pas op 18 november is de grote intrede die op tv komt, de dag dat hij zogezegd in ons landje aankomt. Ik antwoord: “Sinterklaas komt zondag en die avond mag je voor het eerst je schoentje zetten, nu zit hij nog in Spanje.” “Niet! Die zit in de winkel! De kindjes uit mijn klas zijn er zondag al naartoe geweest!” Pff…wat nu?! Het feit dat ze door haar ADHD snel is afgeleid zou nu wel eens in mijn voordeel kunnen spelen, dus ik vraag haar snel wat ze graag zou willen hebben van de Sint. En inderdaad, ze begon weer zo te ratelen over my little pony, playmobil en een schminkpop dat ze al snel vergat over wat het gesprek daarjuist nog ging.
Het verbaasde me al dat ze ‘geloofde’ dat deze schoorsteen een echte zou kunnen vervangen, maar ik kreeg geen vragen. Eind goed al goed. Dacht ik… ’s Avonds zie ik ze ineens in de schoorsteen kruipen: “Kan Zwarte Piet hier echt wel door mama?” vraagt ze kritisch.

“Dat zullen we zondag moeten zien.” antwoord ik. “Jaaaa zondag schoentje zetten, jippie!” zingt ze blij. Oef, daar kom ik goed weg 😉

32. Eindelijk mijn balans gevonden… voorlopig.

Hoewel ik altijd gedroomd heb van een gezinnetje, moet ik toegeven dat het niet altijd even gemakkelijk is om hierin een goede balans te vinden. Misschien is dat als pleegmama zelfs nog een iets grotere uitdaging…

Allereerst werk ik meestal terwijl de kinderen op school zitten. Door de week weten ze dus eigenlijk niet dat ik aan het werken ben. Dat beseffen ze ook niet, want als ze thuiskomen begrijpen ze maar niet waarom ik even op mijn gemak wil gaan zitten met een lekker koffietje. Nee, in de plaats daarvan wensen meneer en mevrouw eerst voorzien te worden van wat drinken en een koekje… en nog één en nog éééééntje dan. Waarna de vragen “Wat gaan we eten?” en “Wanneer gaan we eten?” minstens 137 keer gesteld worden. Ze beseffen niet dat ik ben gaan werken, daarna naar Lotte haar school ben gereden, een half uur later Robbe van school ben gaan halen en dat ik om 16u, net zoals hen, ook pas weer voor het eerst thuiskom die dag… En om 17u moet er ook weer fatsoenlijk eten op tafel staan. (Dat lukt me zo’n 3 keer per week 😉 )

Dan speel ik nog even met de kindjes en help ik Lotte met haar huiswerk. Regelmatig zeg ik tegen Robbe: “Kijk eens op de klok, bijna bedtijd.” Weer even alle hens aan dek om ook dat ritueel af te werken.

En dan is het 19u… het einde van Robbe zijn dag, maar het begin van de mijne! Lotte weet zich rustig bezig te houden en ik begin al te denken aan mijn avond: ik kan de chips en de chocolade die ik straks uit de kast zal trekken al bijna proeven.

Als Lotte dan een uur later ook slaapt heb ik wat tijd voor mijn hobby’s: ik schrijf wat, teken een patroon uit om een nieuw jurkje te naaien en ik haak wat. Dat laatste gaat zelfs samen met tv kijken en ik zou geen vrouw zijn moest ik daarbij ook niet kunnen eten. Het is dan ook al eens gebeurd dat Lotte zei dat de muts die ik voor haar gehaakt had naar chips ruikt! Oeps! “Euh, dat is gemaakt van heel speciale wol Lotte” probeer ik haar dan wijs te maken. “Ja, van paprikawol zeker?” 😉

Mijn vrije dagen gaan wel vaak naar de bezoekjes met de ouders, afspraken op school of dokters in verband met de moeilijkheden van de kinderen of een huisbezoek van de pleegzorgbegeleidster. Een drukke agenda, maar zo lang ik ’s avonds mijn uurtjes voor mijzelf heb, hou ik het wel nog even vol 🙂

22. Alle Dagen Heel Dapper.

Lotte is druk, heel erg druk… “Dan is er tenminste leven in huis.” Ja, dat is waar! Maar als je met 2 volwassenen om 23u uitgeput in de zetel ligt en die 4 jarige meid vraagt of we nog één liedje van K3 gaan zingen, mocht er toch even wat minder leven in huis zijn.

Lotte is spontaan, heel spontaan… “Gezellig toch?” Ja, dat is waar! Maar als ze met elke voorbijganger een gesprek aanknoopt en vraagt of hij kindjes dood maakt, mocht het toch even wat minder gezellig zijn.

Lotte durft alles, echt alles… “Fijn toch, zo’n stoere meid in huis?” Ja, dat is waar! Maar als ze op 2 jarige leeftijd de schutting van 1m80 op omhoog klautert, mocht het toch even wat minder stoer zijn.

Voor buitenstaanders is Lotte een grappige meid die vaak het clowntje uithangt… Maar als je van haar juf op school hoort hoe erg ze belemmerd wordt door iets, weet je dat er meer gaande is. Als je haar eigenschappen googelt, springt er 1 ding steeds uit: ADHD! “Het zal toch niet waar zijn he?!” Ik was één van die vele mensen die altijd beweerde dat tegenwoordig elk druk kind de stempel ADHD krijgt..

Maar terwijl Lotte op school een puzzel probeerde te maken, zag ze vanuit haar ooghoek de juf staan… “Oh wat heeft de juf een mooi kleedje aan… met bloemen… mijn mama houdt ook van bloemen… en van chocolade… oeh ik ga straks chocolaatjes pikken… oh ja, ik moet die puzzel maken.”

Toen wij en de school echt zagen dat haar ontwikkeling achterbleef, besloten we haar te laten testen. Het was duidelijk, heel duidelijk: ADHD. Ze zou logo en kiné moeten gaan volgen en ook werd er medicatie opgestart.

Het effect leek bijna te mooi om waar te zijn: ze reageerde meteen van de eerste keer als je haar naam riep, in plaats van de tiende keer. Ze maakte een puzzel van 50 stukjes in één keer helemaal af.

Toen ik haar op een dag uit haar klasje ging halen omdat ze naar de kiné moest, riep de juf me bij haar. “Zie ze daar eens zitten, ze legt de strijkparels één voor één met een pincet op het vormpje, dat lukte hiervoor echt niet.” Wat me vooral is bijgebleven is dat ze na een week tegen me zei: “Nu is niet iedereen meer boos op mij.” Een kind met ADHD komt over als een stout kind, maar hun brein is nu eenmaal anders samengesteld. Ze heeft absoluut geen rem en moet constant bijgestuurd worden.

Maar diezelfde meid is ook bijna altijd vrolijk, heel vergevingsgezind, erg creatief en ontzettend zorgzaam. Ze heeft haar hartje op haar tong liggen, maar dat siert haar ook. Als ze tegen mij zegt: “Ik hou van jou, je bent de allerliefste mama die me nooit vergeet”, weet ik dat het recht uit haar hartje komt. ❤

15. Druk, druk, druk!

Ze stal de harten van iedereen. Haar blauwe oogjes gecombineerd met haar blonde fijne haartjes en dan dat guitig lachje: ze kwam overal mee weg! Eens ze begon te praten was het hek helemaal van de dam. Het duurde toch wel een tijdje voordat de eerste woordjes eruit kwamen, maar sindsdien praat ze ook echt aan één stuk door..

En WAT ze soms zegt… ze bezorgt me regelmatig het schaamrood op de wangen. Zoals die keer toen we bij de bakker in de rij stonden… “Wow die meneer heeft al veel taartjes gegeten! Kijk, wat een dikke buik!” Negeren heeft bij ons madame echt totaal geen enkele zin, ze blijft haar zinnetje herhalen totdat je erop ingaat. De periode november, december praat ik mezelf moed in bij elke donkere man die we tegenkomen, in de hoop dat ze nu geen ‘zwarte Piet’ zal roepen. Maar dan zien ze dat vrolijk gezichtje… Wie kan daar nu kwaad op worden?

Ze was ook altijd heel aanwezig: ze vloog van het ene speelgoed naar het andere, kon nooit lang met iets bezig zijn. Slapen deed ze enkel ’s nachts want middagdutjes waren voor baby’s, niet voor Lotte 😉 Het was geen uitzondering dat Bert en ik vermoeid in de zetel lagen terwijl de kleine meid nog als een duracelkonijntje door het huis ging. Dat ze nogal een druk typje was, was ook haar juf opgevallen. Eigenlijk kregen we dat al na een kwartier te horen op de eerste kennismaking. Blijkbaar maken ze dat niet veel mee, kleuters die al tegen de muur van de klas omhoog kunnen klimmen? We maakten ons er niet druk om, dat was nu eenmaal ons Lotte.

In de periode dat ze 2 jaar was, hebben we de beslissing genomen om ons huis en hart nog eens open te stellen voor een pleegkindje. We waren toch weer een beetje zenuwachtig om het aan onze begeleidster Katrijn te vertellen. Er moest dan ook gewoon weer een goedkeuring komen vanuit pleegzorg. Ze reageerde heel enthousiast en dat gaf ons natuurlijk een fijn gevoel. We moesten nog even wachten op de officiële goedkeuring van het hele team, maar die volgde al snel. Opnieuw kwamen we in die zenuwslopende periode waarin we alleen maar konden wachten op dat ene telefoontje. We vroegen ons af of het deze keer ook zo rap zou gaan, want bij Lotte duurde het immers maar 4 weken. Deze keer bleek het echter iets anders te lopen…