199. Ode aan de chocoladebol.

Vorige week gingen we met ons gezinnetje een dag naar de Winter Efteling, iets wat ondertussen al een traditie is geworden in de kerstvakantie. We kennen er dan ook al goed onze weg. We starten altijd in de Droomvlucht, in de hoop dat de wachttijd dan nog niet te lang is. Ik wil altijd eerst die attractie doen en daarna op het gemak een koffietje drinken.

Terwijl we een shortcut door het Sprookjesbos nemen, merk ik dat ik een beetje duizelig word en besef dat ik nog niet ontbeten heb en het is nu al 11u. Ik baalde een beetje dat we desondanks toch een half uur zouden moeten aanschuiven. Hoewel ik echt draaierig word, besluiten we dan maar naar het Carnaval festival te vertrekken. Robbe is in zijn nopjes, maar Lotte voelt zich al te groot. Ik beloof haar om hierna met haar in de achtbaan te gaan die ernaast ligt…

Daar stond ik dus met haar aan te schuiven. Nog steeds zo draaierig als wat, maar als mama moet je soms opofferingen maken hè 😉 Ik heb alles bij elkaar gegild en kwam zoals ieder jaar tot het besluit dat ik er niet meer zo goed tegen kan. Bert wacht ons op en zegt: “En nu is het tijd voor koffie en iets te eten, want ik heb honger.”

We komen het zelfbedieningsrestaurant in. De kinderen zien al snel iets liggen dat er niet alleen leuk uitziet, het is ook nog eens gezond: Een broodje met fruit en groente op een stokje. Terwijl Bert gaat voor een broodje gezond, ben ik zoekende… “Soep, broodjes, warme gerechten,…” fluister ik in mijzelf, maar ik ben op zoek naar iets anders…

Daar sta je dan! Wat sta je me daar uit te dagen in die prachtige vitrine. Ik zie je rondjes draaien met al je broertjes en zusjes alsof je me wil zeggen: “Pak me dan, als je kan!” Ik open het deurtje en plots hoor ik engelen zingen. Daar ben je dan, nog even en je bent van mij! Jij bent de reden waarom ik naar de Efteling kwam: jij bent mijn chocoladebol!

We schuiven aan om ons eten te betalen. De vrouw aan de kassa lacht vriendelijk en wenst ons een fijne dag. Ze moet vast denken dat haar vriendelijkheid die glimlach op mijn gezicht tovert, maar niets is minder waar… die glimlach komt door jou!

We hoeven niet te zoeken naar het beste plekje om te zitten. Nee, het eerste plekje is goed genoeg. Even zet ik mijn ‘mamaknop’ uit, die splinter probeer ik straks wel uit haar handje te halen… Nee, dit moment is voor jou en mij.

We weten allebei hoe ik te werk zal gaan: Ik prik mijn vorkje strategisch vier maal in jouw bruine bolletje totdat er een vierkantje ontstaat. Weer hoor ik die engelen zingen bij het zien van die lekkere slagroom. Die eerste hap… ik voel mij ontspannen, weg duizeligheid. Mijn lichaam lijkt mij te bedanken voor de keuze die ik twee minuten geleden maakte toen ik jou zag ronddraaien in dat sprookjesachtige glazen kastje.

Vijf minuten lijkt er niets of niemand anders te bestaan dan jij en ik. Lieve chocoladebol, dankjewel! Mijn dagje Efteling kan al niet meer stuk! ❤

36. Een dag zonder zorgen.

Op vakantie gaan is voor ons niet zo vanzelfsprekend. Nu hebben we niet echt de behoefte om lange en verre reizen te maken, maar af en toe een paar dagen ertussenuit is toch wel lekker. Voor de kinderen moeten we daar toestemming vragen bij de ouders en de jeugdrechter. Gelukkig heeft dit bij ons nooit voor stress gezorgd want ze hebben ouders die hun kinderen wel een reisje gunnen 😉

Maar dan… onze Robbe… die heeft het daar toch niet gemakkelijk mee. Een paar jaar terug gingen we met zijn viertjes op weekend naar de zee, waar we zouden slapen in een B&B. Van slapen is echter niks terecht gekomen, want hij heeft de hele nacht gekrijst, durfde absoluut niet te gaan slapen! Eén groot drama was het, ik durfde zelfs bijna niet te gaan ontbijten omdat we dan de overige gasten onder ogen moesten komen,  die waarschijnlijk net zo weinig geslapen hadden als ons.

Hem gewoon een nachtje naar de grootouders brengen zodat wij een keer weg kunnen, is al een hele opgave, voor alle betrokken partijen!

Maar afgelopen zomer zijn we 3 dagen weggeweest en zijn er niks, noppes, nada zorgen rond de kindjes geweest. Waar we zaten? In de Efteling!  Hoe zalig was dat! Ieder hun eigen koffer, fier dat ze waren 😊 We verbleven in het park Bosrijk. Zo’n mooie en ruime huisjes! Ook in het park waren ze dolgelukkig. Er waren zoveel leuke indrukken dat er voor zorgen gewoonweg geen plaats was in hun hoofdjes.

Robbe, die normaal wat moeilijker contact durfde maken met vreemden, bloeide helemaal open! Op den duur kwamen Pardoes en Pardijn op hem af en hij wist niet hoe snel hij achter mij moest kruipen. Van op afstand knielden ze en werd er gezwaaid. Zijn koppie stak toch al eens nieuwsgierig achter mij vandaan. Pardijn stak haar hand uit om een high five te vragen en jawel hoor, die kreeg ze ook! Vervolgens gaat ze op haar hurken zitten en strekt haar armen voor een knuffel. We konden onze ogen niet geloven maar er werd dus echt geknuffeld!  We hebben het hier 3 dagen lang tegen elkaar gezegd: wat zijn ze toch ontzettend lief voor de kinderen en wat hebben ze veel geduld!

De volgende dag mochten ze iets kiezen uit één van de winkeltjes. Lotte koos voor een heuse koninginnenmantel! En ineens hadden we een verwaande meid bij ons! Haar neusje de lucht in, terwijl ze met haar handje naar de mensen wuifde. ‘Haar volk’ noemde ze het zelfs. De hele dag liep ze zo rond en dat de mensen naar haar keken? Dat boeide haar echt helemaal niks! ‘Kom mama, we gaan in de Vogelrok!’ Joepie,  ze is 1m20 en ze mag in de achtbanen 🙄 Zo gezegd zo gedaan, samen gingen we daar in de rij staan, ik en de koningin…

Ondertussen zag ik het personeel met elkaar communiceren door hun oortjes. Ze wijzen daarbij naar Lotte. “Oei, zouden ze denken dat ze te klein is?” Maar dan stapt 1 medewerker naar voor, gaat op 1 knie zitten en maakt een buiging voor de koningin! Daarop begint iedereen te applaudisseren. De medewerkers maanden elkaar en de bezoekers aan om te buigen voor onze meid. Terwijl ik mijn wangen voel gloeien van schaamte, zie ik Lotte maar naar ‘haar volk’ wuiven, zoals een echte: vingertjes tegen elkaar, want zo doet de koninklijke hoogheid dat nu eenmaal. Wat was ze fier!

Voor haar vond ik het zó fijn, zo goed voor haar zelfbeeld ook… Ze denkt soms dat ze niet belangrijk genoeg is omdat haar ouders haar al eens vergeten en dat maakt haar zo verdrietig.  Nu was ze zelfs de allerbelangrijkste persoon tussen al die mensen, glunderen dat ze deed!

Maar daar stopte het niet… Achteraf heb ik een enquête ingevuld over ons verblijf en heb daarbij vermeld hoe gelukkig ze Lotte gemaakt hebben op dat moment. Krijg ik toch wel een mail terug met de vraag of Lotte het team van de Vogelrok zelf wil bedanken met een filmpje? Daar moest ze niet over nadenken. De mooie mantel werd nog eens uit de verkleedkist gevist en daar ging ze: “Hallo, ik ben koningin Lotte en dit is mijn kasteel. Dankjewel dat je voor mij een buiging gemaakt hebt!”

Via mail werd afgesproken dat het team op een donderdag zou worden samen geroepen waar ze het filmpje zouden zien en ook zouden ze een heel grote taart krijgen met een foto van onze mooie meid! Geweldig gedaan!

En om het helemaal af te maken zat er diezelfde donderdag een gouden envelop in de brievenbus met Efteling cadeautjes en 4 kaartjes! Over een maandje gaan we dus zeker eens terug naar de wintereditie van de Efteling. Klaar voor nog een dag zonder zorgen!