94. Broer- en zusdag.

Zondagochtend 8u30. Ik word wakker en voel me helemaal uitgeslapen, maar ik durf me niet te bewegen. Dat de kinderen op dit uur nog slapen komt niet vaak voor, dus ik pak mijn rust nu het nog kan 😉 Een half uurtje later is het Lotte die als eerste aan mijn bed staat. “Mama? Is het vandaag broer- en zusdag?” vraagt ze opgetogen. “Ja schat, vandaag gaan we naar je broer en zus. Heb je er zin in?” Ze kijkt me aan, doet haar armen over elkaar en zegt: “Mama, dat is wel echt een domme vraag he… natuurlijk heb ik er zin in!”

Iets na de middag zijn we dan vertrokken en in de auto werd ze met de minuut enthousiaster. “Oh ik heb ze zo gemist!” Robbe zegt vervolgens dat hij ze ook gemist heeft waarop Lotte zegt: “Maar dat zijn mijn broer en zus, niet de jouwe!” Robbe kijkt beteuterd… “Ik heb ook een zusje hoor…” Shit! Niet aan gedacht dat dit voor hem weer een moeilijke situatie is. Hij heeft zijn zusje al een jaar niet gezien en dit is natuurlijk heel confronterend voor hem. Ik leg aan Lotte uit dat het voor Robbe ook wel een beetje verdrietig is…

Zo wisselt dat hier af. Vorig jaar was het voor Lotte moeilijk omdat Robbe zijn mama zo vaak zag, terwijl zij keer op keer teleurgesteld werd op de bezoekmomenten. Die onvoorspelbaarheid speelt jammer genoeg ook een grote rol in pleegzorgland.

Terug naar broer- en zusdag… We hadden afgesproken in de speeltuin. Op deze foto is ze vol spanning aan het wachten waar ze blijven:

Toen ze ze eenmaal zag, zette ze het op een lopen. Ze kon niet snel genoeg zijn om hen een knuffel te geven! Zo fijn om haar zo blij te zien 🙂 Broer en zus zijn een stukje ouder, maar ze hebben zich toch goed geamuseerd samen. Vandaag kreeg ik van grote zus een paar super leuke foto’s doorgestuurd van gisteren. Blijkt dat ze een heuse fotoshoot gehouden hebben daar haha!

Die momenten met haar familie doen haar zoveel deugd, dat zien we elke keer… Ondertussen praten Bert en ik wat bij met de pleegouders van broer en zus. We maken gelijkaardige dingen mee en lopen tegen dezelfde problemen aan. We vinden dus altijd veel herkenning bij elkaar. Het was dus weer een super leuke dag en zeker voor herhaling vatbaar!

 

80. Wat er ook gebeurt: het blijft hun mama…

Lotte en Robbe zien hun biologische ouders niet vaak.Lotte heeft al sinds lange tijd een bezoekregeling van 3 keer per jaar een uurtje. Die bezoeken zijn altijd begeleid door pleegzorg en mezelf. Ze beleeft veel plezier aan die momenten, familie is heel belangrijk voor haar. Ze kijkt er enorm naar uit, maar dat zorgt er ook voor dat het leed extra groot is als het bezoek door de ouders vergeten wordt…

Maar Lotte is zelden kwaad. De loyaliteit naar haar ouders is ontzettend groot: wat er ook gebeurt: het blijven haar papa en mama. En ze zal hen ook altijd verdedigen. Ik heb eens na een bezoek tegen Bert gezegd dat haar mama er slecht uitzag die dag. Blijkbaar een opmerking die Lotte veel deed en is bijgebleven want een half jaar later zei ze tegen haar mama tijdens een bezoek: “Mama Lindsay vindt jou lelijk!” Hoewel ik het niet zo gezegd had en zeker niet zo bedoeld had, kan ik jullie vertellen: mama Lindsay kon op dat moment wel door de grond zakken hoor! 😀 Voortaan let ik dus wel op wat ik in haar bijzijn tegen Bert vertel. 😉

Ik merk wel dat er de laatste tijd iets veranderd is… Waar Robbe zegt dat hij zijn mammie mist, zegt Lotte nu: “Ik niet meer, ik denk er gewoon niet meer aan.” Dat maakt het voor haar natuurlijk wel makkelijker, rustiger ook. Gelukkig hebben we een goed contact met haar biologische broer en zus en hun pleegouders. En afgelopen schooljaar kwam ze er zelfs achter dat het vriendje uit haar klas eigenlijk haar neefje is. Nog meer familie dus!

Bij Robbe zagen de bezoeken er heel anders uit, die waren veel frequenter: elke 2 weken gingen ze iets leuks doen. Eerst begeleid door pleegzorg en mezelf, daarna alleen door mij en in de laatste periode was het bezoekmoment zelfs echt alleen iets tussen hem en zijn mammie.

Maar als het met mammie slecht gaat, merk je dat ook aan de bezoeken. Op het moment zijn de problemen zo groot dat er geen bezoeken mogelijk zijn, nu al een half jaar… en dat vindt hij moeilijk. Dat is ook één van de redenen waarom de problemen op zijn vorige school verergerden.

Het is belangrijk dat we hem duidelijk maken dat het stopzetten van de bezoeken  niet zijn schuld is. Hij krijgt daar ook hulp bij. Maar het gemis is er natuurlijk wel en misschien maar goed dat hij het ook kan benoemen, in plaats van het op te kroppen. Ook Robbe neemt zijn moeder niets kwalijk. Hij blijft vragen om foto’s van de bezoekjes te bekijken en dat mag ook want voor hem geldt hetzelfde: wat er ook gebeurt: zijn mama blijft zijn mama.

Het is niet mijn bedoeling om in de kijker te zetten hoe slecht hun biologische ouders wel niet zijn. Ik heb met beiden een goed contact, geef hen de plek die ze op dat moment willen en kunnen innemen. Hun gedrag komt ook voort vanuit een moeilijke jeugd of andere problematieken waar ik misschien nog niet de helft van weet. Zij kregen jammer genoeg niet de kans om (tijdelijk) op te groeien in de rust, warmte en liefde van een pleeggezin. We kunnen maar hopen dat de cirkel hier doorbroken wordt.

Lees hier over de eerste ontmoeting met de broer en zus van Lotte:

13. Kennismaking met broer en zus!

En hier hoe we erachter kwamen dat het vriendje uit haar klas eigenlijk haar neefje was:

53. En dan blijkt Lotte een neefje te hebben… en hij zat al die tijd gewoon bij haar in de klas!

74. “Hoe heet mijn echte papa?”

Laatst viel er tijdens het avondeten een doodgewone opmerking over papa. En dan had ik het uiteraard over Bert. Robbe reageerde er echter best vreemd op… Verbaasd en vol blijdschap vroeg hij al wijzend naar Bert: “Is dat mijn echte papa?!” “Ja, dat weet je toch,” zei ik. “Mijn echte papa? Die mij gemaakt heeft?!” vraagt hij hoopvol. En dan besef ik dat hij het dus niet over Bert heeft.

Ik schrik best wel van zijn vraag want hij is nog nooit over zijn papa begonnen. Robbe woont hier nu bijna 4,5 jaar en in die tijd hebben wij of Robbe nooit meer iets van hem gehoord. Een paar keer heeft hij naar de dienst van pleegzorg gebeld met de vraag om Robbe te mogen zien, maar er zijn nooit concrete bezoeken gepland omdat hij vervolgens nooit kwam opdagen op de gemaakte afspraken met pleegzorg.

Misschien heeft vaderdag hem aan het denken gezet? Of het feit dat Lotte wel praat over haar bezoekjes met mama én papa? In ieder geval: Robbe stelt zich vragen. En dat mag. We zijn er zo eerlijk mogelijk over, al weten we zelf ook niet alle antwoorden. “Hoe heet mijn papa?” Als ik hem de naam vertel zegt hij lachend: “Grappige naam!” Vervolgens vraagt hij: “Heb jij mijn papa ooit gezien?” “Nee jongen, wij hebben hem ook niet gezien, alleen op foto.” (lang leve facebook, want ik was natuurlijk ook nieuwsgierig 😉 ) Hij wou de foto ook zien en dus zocht ik hem weer op. Lotte was er ondertussen ook bij komen staan en riep al snel: “Ieuw, die is lelijk!” Robbe schoot onmiddellijk in de verdediging: “Niet waar, die is niet lelijk, da’s mijn papa!”

Dat pleegkinderen zo loyaal zijn ten opzichte van hun ouders, werd ons al verteld tijdens de selectieprocedure en dat blijkt dus bij allebei helemaal te kloppen. Hun mama en papa kunnen in hun ogen niets verkeerd doen 😉

Ik ben blij dat Robbe nu ook hardop zegt wat er in zijn hoofdje omgaat, alles beter dan opkroppen, want ik vermoed dat daar ook een deel van zijn frustratie zit. Ik wil ze zeker duidelijk maken dat hier over hun mama en papa gesproken mag worden, ook al zien ze hen (bijna) nooit. Op deze manier kunnen wij hen ook uitleggen dat sommige mensen er niet ‘kunnen’ zijn voor hun kindjes hoewel ze dat wel willen. Voorlopig neemt hij dat ook goed aan en legt hij zelfs al aan zijn juf uit dat er even geen bezoekjes zijn omdat zijn mama wat probleempjes heeft, maar dat zij hem wel mist. (en omgekeerd waarschijnlijk ook) Fijn dat hij zich goed genoeg voelt bij zijn juf om haar dit toe te vertrouwen. Hij doet het goed, onze Robbe, laat hem maar vragen en vertellen ❤

53. En dan blijkt Lotte een neefje te hebben… en hij zat al die tijd gewoon bij haar in de klas!

Lotte is enorm gefascineerd door het begrip ‘familie’. Toen ze onlangs zo verdrietig was omdat haar papa en mama niet op kwamen dagen op het bezoekmoment, merkte ik weer dat ze zoveel behoefte heeft aan haar familie. Het gevoel van ‘ik en mijn roots’ speelt nu toch al wel bij haar.

Ik ben dan ook zo blij dat we er 7 jaar geleden werk van hebben gemaakt om kennis te maken met haar broer en zus. Ook al komt het misschien met de band tussen haar en haar ouders niet goed, die band zal ze sowieso wel hebben met haar grote broer en zus. Ze zegt ook altijd: “Die vergeten mij nooit.” Op zo’n moeilijk moment na een mislukt bezoek weet ik wat haar troost geeft: contact met broer en zus. Komende zondag gaan we er weer naartoe en ze telt de dagen al af. Heel fijn, maar ze wonen niet naast de deur en dat vindt ze soms lastig. “Mijn echte familie woont zo ver.” zegt ze dan.

Op school werd onlangs gepraat over familienamen. Dat je die naam dus van je familie meekrijgt. Dat heeft ze hier thuis eigenlijk nooit gemerkt want wij hebben allevier een andere achternaam… ’s avonds zegt ze plots: “Weet je hoe ‘Dries’ uit mijn klas heet?” En wanneer ik de achternaam hoor, krijg ik direct kippenvel. Het is dezelfde naam als die van haar moeder en die is alles behalve veelvoorkomend. “Het zal toch geen familie zijn?!” zeg ik tegen Bert. Nuchter als hij is, antwoordt hij: “Dat zal toch niet he, ze is hier trouwens 50km vandaan geboren.”

Maar dan denk ik aan een opmerking die ik een week ervoor hoorde van een andere mama: “Zie daar die twee wittekoppen, twee dezelfden.” Ik besloot om toch maar eens contact op te nemen met onze pleegzorgbegeleidster.

Ook zij vond het toch wel heel toevallig allemaal en zocht het direct uit. Haar klasgenootje zit in een soortgelijke situatie als Lotte dus het zou zomaar kunnen. Diezelfde dag las ik in mijn pauze de bevestigende mail: ze zijn neef en nicht! Hoe klein kan de wereld zijn?! Ze zijn allebei 7 jaar geleden geboren op zo’n 60 km van elkaar en zitten nu samen in een klasje van 6 kindjes! Maar vooral: wat ben ik blij voor Lotte, dat haar vriendje haar neefje blijkt te zijn. Dat betekent dat er weer een stukje van haar ‘familiepuzzel’ gelegd is waar ze zo’n nood aan heeft.

Maar we moesten nog even zwijgen. Eerst moest bekeken worden wat de impact zou zijn van dit nieuws voor alle betrokken partijen. Ondertussen werd ik gek vanbinnen telkens ik ze naast elkaar zag staan of samen zag spelen. Wat een gelijkenissen!

In de kerstvakantie hebben we het dan uiteindelijk verteld en ze vonden het toch wel fijn. Vandaag hebben ze het samen in hun klasje verteld dat ze familie zijn en blijkbaar waren ze ontzettend trots ❤

44. Sinterklaas op 5 of 6 december?

 

Vanavond vieren ze in Nederland gezellig pakjesavond en zullen de kinderen in België hun bord zetten zodat ze morgenvroeg overladen worden met cadeaus. Als Nederlandse die op haar 17de de grens over werd gestampt naar België zal ik voor de eerste keer op de Belgische manier Sinterklaas vieren… Ik ben altijd wat vast blijven houden aan pakjesavond, gewoonweg omdat ik het gezelliger vind. Maar omdat zowel Bert als ik de mogelijkheid hadden om een vrije dag te nemen en de kinderen vrij zijn van school, kiezen we dit jaar voor deze versie van het sinterklaasfeest. Het komt nog helemaal goed met mijn integratie 😉 Dat wil ook zeggen dat ik de cadeautjes niet moet inpakken, dat scheelt alweer wat werk.

We gaan het niet te gek maken hoor, ze krijgen al zoveel speelgoed en genoeg is genoeg. Het speelgoed is toch wel wat veranderd als ik het vergelijk met hetgeen waar ik vroeger zelf mee speelde. Hoewel de Duplo, Lego en Playmobil altijd een hit blijven, zijn ze ook verdomd handig als je ze een tablet in hun handen geeft…

Als ze naar de wc moeten, durven ze hier nog regelmatig om hulp te vragen… Hmm dit klinkt veel beleefder dan het in werkelijkheid is want eigenlijk schreeuwen ze gewoon door heel het huis: “Mama! Kont afvegen!” Maar geef ze een tablet in hun handen en ze downloaden zelf hun favoriete apps en maken foto’s en filmpjes alsof het niets is.

 

Ik speelde vroeger met Fabuland, PollyPocket en Modewijzer. Mijn zusje en ik runden zelfs een heus modellenbureau 😉 Tijden veranderen, maar de gezelligheid blijft toch hetzelfde. Ik ben al benieuwd naar de blije gezichtjes en hoop toch stiekem dat ze niet te vroeg langs ons bed zullen staan, al zal dat waarschijnlijk valse hoop zijn 😉

Ik wens iedereen een fijne avond of dag met veel pepernoten, chocolade en cadeautjes!

38. Eindelijk 2 streepjes!

Ik zeg het maar meteen: dit wordt een eerbetoon aan mijn lieve zus Patty, we noemen elkaar sus… Mijn zus is pas mijn sus geworden toen ik een jaar of 18 was, daarvoor waren we eerder zussen die vaak ruzie maakten en niet veel gemeen hadden…

Nu hebben we eigenlijk nog steeds niet veel gemeen: ik ben slordig en zij is kraaknet, ik heb weinig manieren, zij net wat meer 😉 Onze humor is wel hetzelfde, samen zouden we vast wel volle zalen trekken denk ik 🙂 Maar wat een ellende voor onze mannen die er telkens van kunnen mee ‘genieten’!

We delen lief en leed samen. Toen het bij Bert en mij niet lukte om zwanger te raken, was zij één van de mensen waarbij ik terecht kon met mijn verhaal. We hebben het ook altijd vanzelfsprekend gevonden dat we meter zouden worden van elkaars eerste kindje en dat we getuigen zouden zijn op elkaars huwelijk.

Maar ze deed meer…

Als we op dezelfde dag vrij zijn, stuurt één van ons een smsje naar de ander: “Koffie?” Dat gebeurde ook toen ze wist dat ze zwanger was. Het was voor mij gelukkige geen pijnlijke situatie meer omdat we zelf al volop konden genieten van ons Lotte in huis. Maar ze wist dat ik sommige dingen wel miste omdat ik zelf nooit zwanger ben geweest: de eerste schopjes van de baby in je buik, je familie en vrienden het nieuws kunnen brengen dat je zwanger bent en ook een positieve zwangerschapstest in handen krijgen. Ik heb er de afgelopen tien jaar al zoveel gedaan, maar het bleef altijd bij één zielig streepje… Toen ik dus tijdens haar zwangerschap weer bij haar op de koffie kwam, kreeg ik de eer om haar laatste zwangerschapstest te gebruiken met haar urine… Voor sommigen misschien vies, maar ik vond het heel lief, want nu kon ik ook eens een positieve zwangerschapstest in mijn handen houden.

Ik kon het ook niet laten om hem op facebook te plaatsen en samen hadden we toch wel lol om de verwarde reacties 😉

Toen het einde van haar zwangerschap naderde, was ik vaak bij haar omdat ik nog thuis was omwille van mijn loopbaanonderbreking en Patty omdat ze met zwangerschapsverlof was. Zo waren we ook op een zondag samen gaan rakken. Haar man Davy zou haar ’s avonds bij ons komen halen, maar het duurde wat langer dan voorzien. We zaten allebei op onze knieën in de zetel met onze armen over de hoofdleuning naar buiten te kijken waar hij bleef. “Oei, het lekt.” zei Patty ineens. Nu hadden we onlangs een lek in ons plafond gemaakt dus ik reageer verbaasd met: “Huh? Hoe kan dat nu lekken? Dat is pas gemaakt!” “Nee, bij mij lekt het, mijn water is gebroken.”

Al vond ik het heel speciaal dat ik erbij was toen dat gebeurde, het was daarna ook heel frustrerend dat ik het tegen niemand mocht zeggen dat ze in het ziekenhuis aan het bevallen was. Nu had ik eens een goede roddel, mocht ik niks zeggen! Aaaah! Pas de volgende dag kreeg ik het telefoontje dat ik meter geworden was van Amy. Wat was ik fier dat ik haar Metie mocht zijn! Het is ook zo’n lieve mooie meid ❤

Ik ben ook heel trots op mijn zus om wat ze allemaal al bereikt heeft. Op eigen houtje, zonder steun van thuis uit, heeft ze haar studies af kunnen ronden, waarna ze snel aan de slag kon in de bijzondere jeugdzorg. Een job die ze graag doet, maar die ook niet te onderschatten is en daar bewonder ik haar voor. Dit combineert ze nu met haar huishouden, man en 2 kindjes. Ook onze kinderen zijn (meestal) beste vriendjes. Lotte en Amy schelen een jaar en Robbe scheelt 6 maanden met Sam.

Lieve sus, ik hou van de koffietjes bij elkaar in de keuken, waar we kunnen klagen, zagen, lachen en huilen. Als ik een zus zou mogen kiezen, koos ik zeker toch voor jou!

34. Toeval? Dat bestaat niet…

Op Facebook kan je dagelijks je herinneringen opvragen over geplaatste berichten in het verleden. Ik vind het geweldig soms… Zo postte ik 7 jaar geleden mijn horoscoop:

Weekhoroscoop
Weegschaal

…

Het is een gunstige tijd om een ander om een gunst te vragen. Die wens die jij in je hart meedraagt kan vandaag zo maar eens worden gehonoreerd. Die kans mag je toch niet mislopen. Er is immers niets wat je liever wilt dan dat.

 

Exact op de dag dat ik dit op mijn tijdlijn plaatste werd Lotte geboren, dat kan toch geen toeval meer zijn he!

Vandaag vierden we dus al haar 7de verjaardag en wat heeft ze van de dag genoten! “Ik voel mij zo speciaal!” glundert ze dan 😉 Afgelopen week al een kaartje van een oom en tante uit Nederland voor haar verjaardag en dan kon het aftellen al beginnen. Gisteren een kaartje van haar ‘echte’ broer en zus. “Post voor mij! Met MIJN naam erop! Van mijn grote broer en zus! Mijn familie, he mama?!”

Ik ben gisteravond in de weer geweest om wat lekkers te maken. Al deed dat ‘kakspoor’ op mijn keukenkast iets anders vermoeden, ook de chocomoussetaart is gelukt 😉

Vandaag dan met 12 kindjes naar de binnenspeeltuin geweest en daarna dan nog het ‘grote-mensen-feest’. Taart, kaarsjes, cadeautjes en veel mensen om haar heen die haar graag zien, zo heeft ze het graag 😉 En ik? Ik geniet ervan om haar zo gelukkig te zien, we zijn goed bezig ❤

 

17. The day I said “I do”

16 juli 2012, ik heb pauze op het werk en bel even met Bert. Hij vertelt dat hij aan de kassa in een winkel staat aan te schuiven. Mijn eerste reactie was: “Huh? Jij in een winkel?! Zijn je sigaretten op?” Als er iemand een hekel heeft aan winkelen, is Bert het wel, vandaar mijn verbazing. Maar hij was dus echt boodschappen aan het doen. Ik vertel tegen Mireille, mijn collega (want baas hoort ze niet graag) dat ik het zo raar vind… “Die heeft een verrassing voor u denk ik” zei ze. Ik vond het maar gek.

Nog een paar uurtjes werken en dan kon ik naar huis, heel nieuwsgierig was ik. Ik kwam thuis en de geur van het eten kwam me tegemoet. De tafel mooi gedekt en Lotte zat al in haar eetstoel. “Verrassing!” Zei Bert opgetogen. Ik was stomverbaasd, want dit gebeurde niet vaak 😉. Het eten was voor mij teveel gepeperd maar daar zei ik natuurlijk niks van,  hij had zich zo uitgesloofd… Na het eten ging hij opnieuw de keuken in en toen hij terugkwam ging hij ineens op 1 knie voor mij zitten en stelde DE vraag: of ik met hem wilde trouwen! Natuurlijk wilde ik dat, ik zeurde al jaren aan zijn kop dat ik wilde trouwen. De ring zat als gegoten! (Ik zeg ‘zat’ want ondertussen is hij veel te klein 😉)

Ik wilde meteen de familie verwittigen en één voor één brachten we ze op de hoogte. De meesten dachten dat we met babynieuws kwamen, want ook zij hadden een bruiloft niet meer verwacht.

Het deed me deugd om wat afleiding te hebben nu ik alles moest gaan regelen voor de grote dag, want het telefoontje van pleegzorg bleef nu al een tijdje uit. Ik kon dus mijn zinnen wat verzetten.

Op de dag dat we 10 jaar samen waren, gaven we elkaar het ja-woord. Een mooie dag en ik was blij dat we eindelijk getrouwd waren…

Maar daarna zat de focus weer op dat tweede pleegkindje dat maar niet kwam… ik begon wat te twijfelen: “Misschien moeten we het toch maar bij 1 kindje houden,  nemen ze het ons toch kwalijk dat we ‘nee’ gezegd hebben tegen dat jongetje?” Van alles ging door mijn hoofd…

18 december 2013, we hebben een begeleid bezoek van Lotte met haar ouders. Daarvoor moeten we naar de dienst van pleegzorg. Terwijl we daar zitten zegt de begeleidster: “Hebben ze jullie al gebeld?” Ik vertel haar van niet en dat het me wel wat lang begint te duren. Maar dan zegt ze dus dat ze weet dat er een match is en dat we ieder moment telefoon kunnen krijgen. Ik voel mij weer helemaal hyper worden. Nu zat Bert dus met 2 stuiterballen in huis 😉 We dachten dat we misschien met de feestdagen een extra stoeltje mochten zorgen dit jaar. Maar het telefoontje bleef weer uit…

13. Kennismaking met broer en zus!

De eindejaarsperiode was echt genieten dat jaar. Bert had 2 weken kerstvakantie, ik had loopbaanonderbreking genomen en Lotte was een heel gemakkelijke baby. Ze sliep goed, at goed, nee we hadden echt geen klagen! We maakten ons eerste kerst met een kindje mee, inclusief de typische marginale “my first X-mas” outfits 😉 Maar we vonden het zalig!

Onze pleegzorgbegeleidster kwam ondertussen ook regelmatig langs om te polsen of alles goed liep in ons nieuw gezinnetje. Op een dag kwam ze met de vraag of we het zagen zitten om Lotte te laten kennismaken met haar grote broer en zus. Ze woonden samen in een pleeggezin een klein uurtje van ons vandaan. We vonden het spannend, maar keken er tegelijkertijd ook heel erg naar uit.

We hebben het van het begin af aan belangrijk gevonden dat Lotte zal weten wie ze is, waar ze vandaan komt en waarom ze bij ons woont. Zo snel mogelijk alles duidelijk in beeld krijgen zodat ze er op latere leeftijd minder moeilijkheden van zou ondervinden. Haar broer en zus maakten daar natuurlijk een belangrijk deel van uit. We spraken af dat we na het maandelijks bezoek met haar ouders, samen met de pleegzorgbegeleidster zouden doorrijden voor een eerste kennismaking.

Lotte zou er zelf nog niets van weten, daarvoor was ze nog te klein, maar voor haar broer en zus moest het toch een hele belevenis zijn. Niemand was immers voorbereid op de geboorte van Lotte, nu waren ze ineens grote broer en zus! Het was een beetje wennen voor ons allemaal, maar wat waren ze trots die dag en we zagen al meteen gelijkenissen. Nu bijna 7 jaar later zien we elkaar regelmatig, praten de pleegouders wat bij, terwijl de kinderen zalig spelen. Elke keer weer is het grappig hoe fel de karakters, vooral die van Lotte en haar broer op elkaar lijken! Dat contact met hen en de band die ze opbouwen pakt niemand hen nog af, echt mooi om te zien.

Ook kwam er nieuws van mijn zus: ze was in verwachting van haar eerste kindje! Echt een opluchting dat ik nu oprecht blij kon zijn voor haar zonder dat het pijnlijk voor ons was. Ik mocht nog Metie worden ook! Maar als dat niet het geval was, was het ruzie geweest hoor 😉 Onze meisjes schelen exact een jaar en zijn (meestal) beste vriendinnetjes van elkaar.

Het ging ons goed, alle puzzelstukjes leken in elkaar te zijn gevallen. We wisten ook al snel dat we dit avontuur ooit nog eens aan zouden gaan. De pleegzorgbegeleidster voelde dit ook wel aan en vroeg regelmatig of we al warm liepen voor een tweede pleegkindje, het tekort aan pleegouders was er namelijk nog altijd… Als de tijd rijp was, zouden we zeker nog een kindje helpen, maar eerst even genieten van deze kleine meid!

 

12. Waar komt die baby vandaan?!

Ze hadden ons allemaal gewaarschuwd voor gebroken nachten, dus daar waren we op voorbereid. Maar ons dametje sliep de eerste nacht al door van middernacht tot half 6, netjes dus! Ze dronk wel heel traag haar flesjes leeg, daar had ze steeds een dik uur voor nodig, maar voor de rest was het echt een droombaby!

Wat wel jammer was is dat Bert gewoon moest gaan werken, eigenlijk echt niet normaal, maar hij had nergens recht op.

Na een week kreeg ik ineens telefoon van Kind en Gezin. De vrouw snapte er helemaal niks van dat er ineens melding was binnengekomen dat er bij ons een baby’tje woonde en dat ze mij niet gezien had in het ziekenhuis, hoe kon ze dat over het hoofd zien?!

Ik legde haar de situatie uit en toen vroeg ze: “Lukt dat allemaal? Dat is allemaal nieuw, ik ga vandaag nog langskomen!” Ze mocht zeker langskomen want ik was benieuwd hoeveel Lotte was bijgekomen en of alles goed ging, maar verder liep alles perfect, ik kon echt rustig moederen om haar. Omi kwam bijna dagelijks door de sneeuw gefietst om haar kleinkind even te kunnen zien. Ze was er ook toen de verpleegster van Kind en Gezin langs kwam.

Lotte deed het goed en ook ik kreeg complimenten. Ondanks dat ze niet uit mijn buik kwam, werd ik gelukkig toch gezegend met een prima moederinstinct, zei ze 😉

Ik ging dagelijks wandelen met de kinderwagen. En ook in de buurt kreeg ik vragen of tenminste rare blikken toegeworpen. Ze snapten niet waar ineens dat baby’tje vandaan kwam! Enthousiast vertelde ik dan over de weg die we waren ingeslagen. Jammer genoeg waren er ook mensen die heel vrolijk door de winkel riepen: “Oh daar is ze eindelijk, ik vroeg me al af wanneer je moest bevallen!” Thanks bitches… Waarop ik antwoordde: “Dat was van de friet met mayonaise, niet van een baby.” Daarop volgde dan een ongemakkelijke stilte hehe.

De plaatsing van Lotte in ons gezinnetjes is wel ‘anders’ gelopen dan gewoonlijk. Normaal ontmoet je eerst de ouders, maar die hadden we tot nu toe nog altijd niet gezien. Na 2 weken stond er dan toch een afspraak gepland bij de consulent van de jeugdrechter om kennis te maken. Vol zenuwen reden we naar Hasselt, weer bang voor hun reactie… Maar ze waren er niet. De consulent bedankte ons voor het feit dat we haar zo snel hadden kunnen opvangen en we spraken af dat we probeerden een afspraak te maken bij de ouders thuis. Wat leek me dat moeilijk, voor beide partijen.

Een tijd later was het zover: we parkeerden de auto voor hun appartement en praatten onszelf nog wat goede moed in. We hadden ons voorgenomen om ons in hun plaats te stellen, misschien dat dat helpt. Toen ik ze zag had ik toch wel heel veel medelijden, 2 hoopjes ellende vol van verdriet.

Ik heb ze dan gevraagd om foto’s van hen mee te geven zodat we die bij Lotte op haar kamertje konden zetten. Al was het maar om hen het gevoel te geven dat ze altijd een plaats in haar leven zouden hebben. En dat hielp. Ze beseften ook dat als Lotte niet naar ons zou komen, ze wel naar een ander gezin moest, dat ze sowieso niet bij hen kon blijven. Ze zouden haar maandelijks zien op een neutrale plaats.

 

Ondertussen hebben we met hen al veel goede maar ook slechte dingen meegemaakt. Het heeft geen zin om het proberen te begrijpen, dat lukt toch niet. Het is niet altijd een kwestie van niet willen, sommige mensen kunnen nu eenmaal niet en dat hebben we maar te accepteren. Het is onze taak om Lotte een goede thuis te geven, niet om te oordelen over hoe en waarom.