112. Je geluk zelf opzoeken.

Ik ben het jaar 2018 niet zo goed begonnen. De problemen bij Robbe op school gaven me heel veel stress. Ik moest ’s morgens vaak een verdrietig manneke op school achterlaten of de juf sprak me weer eens aan over zijn moeilijke gedrag… ik kon het de rest van de dag niet meer uit mijn hoofd zetten. Waar ik normaal altijd mijn zinnen kon verzetten op het werk, lukte dat nu ook niet meer. Collega’s zagen dat ik het moeilijk had en telkens als ik mijn verhaal deed, barstte ik in tranen uit. Ik heb op die manier nog 2 maanden doorgeploeterd, totdat ik mezelf kei hard tegenkwam.

Ik moest aan mezelf toegeven: het gaat niet meer.

Op 1 februari heb ik aan de noodrem getrokken. Het moeilijkste was om aan mezelf toe te geven dat het niet meer lukte zonder hulp aan te nemen. Ik belde daarom naar het werk dat ik niet zou komen en maakte vervolgens een afspraak bij de huisarts. De zwaarste stap was gezet.

Ze zei onmiddellijk dat ik veel te lang gewacht had met hulp te vragen. Tja, daar heb ik nog steeds moeite mee, dat is er van jongs af aan ingeslopen en krijg je er niet zomaar uit. Ze zou me voorlopig een ziektebriefje van een paar weken voorschrijven op voorwaarde dat ik een afspraak maakte bij een psycholoog. Het kon me allemaal niet meer schelen wat ik moest doen, als ik me maar weer beter zou voelen.

Energiegevers en energievreters.

De huisarts (en later ook de psycholoog) legde me uit dat ik moest zorgen dat de dingen die me energie geven in balans moeten zijn met de dingen die juist energie vreten van mij. Liefst moeten de energiegevers zelfs overheersen op de energievreters. “Ja maar er zijn zoveel dingen die teveel energie van mij vragen waar ik helemaal geen controle over heb: ouders die hun bezoeken niet nakomen en hun kinderen vergeten, het verdriet en de stress bij Robbe en Lotte… Dat is er nu eenmaal, dat kan ik toch niet zomaar wegtoveren?!” schoot ik direct in de verdediging.

Inderdaad, die zaken die ik niet in de hand heb, moest ik naast me neerleggen, accepteren dat het zo is. En omdat ik daar niets aan kon veranderen, moest ik mijn balans vinden door meer dingen aan mijn leven toe te voegen die me juist wel energie geven. Zonneschijn, dus hup naar buiten! Het was koud in februari, maar de zon scheen volop! Tijd maken voor mijn hobby’s. Mijn naaimachine werd dus op doktersvoorschrift weer onder het stof uitgehaald. Ook nam ik de kinderen mee het bos in en samen laadden we onze batterijen weer op.

Het is dus echt wel waar dat je je geluk deels zelf kunt maken. Accepteer de negatieve zaken en zoek extra positieve dingen, ze zijn er echt wel!

Het ergste moest nog komen…

Wat ik toen nog niet wist was dat de moeilijkste periode nog moest komen. De tijd dat Robbe van school gestuurd werd en we bijna 6 weken in onzekerheid zaten, omdat we niet wisten welke oplossing er uit de bus zou komen. Maar ik heb ook dat weer doorstaan. Ik ben er trots op dat ik ben blijven werken en mij niet 1 dag ziek gemeld heb, dat vertikte ik! Die hele shit is opgelost en ik ben nooit gestopt met vechten voor Robbe. Misschien was het dus in mijn voordeel dat ik het in februari moeilijk had. Ik leerde toen echt hoe ik met moeilijke momenten moest omgaan.

Ik ben iemand die graag de dingen benoemt die me gelukkig maken. Nu het goed gaat met de kinderen zeg ik dat ook hoe blij ik daarmee ben. Ze zijn gezond, hebben vriendjes, doen het goed op school en hebben sinds kort allebei een hobby gevonden waar ze zich helemaal kunnen uitleven. We hebben onze familie, ons huisje wordt elke dag een beetje mooier en we gaan allebei graag werken. Niet veel om over te klagen dus 😉

Ik maak me geen illusies, er zullen echt wel weer moeilijke momenten op ons pad komen, maar ik ben blij dat ik een manier gevonden heb om daarmee om te gaan, zo lang we zelf maar af en toe dat geluk opzoeken. En hoewel we een druk leven hebben met ons werk, de kinderen en de verbouwing genieten we nu vooral van die rust omdat er nu even geen zorgen zijn 🙂

79. Deltapark Neeltje Jans: een geslaagde uitstap!

We zijn al een aantal keer op vakantie geweest naar Zeeland en elke keer kwamen we weer de borden met ‘Neeltje Jans’ tegen. “Daar moeten we ook eens gaan kijken,” zei ik dan tegen Bert. Maar het kwam er nooit van. Nu zijn er kinderen en wilden we toch echt eens gaan. 

Bij aankomst was Lotte al meteen enthousiast: “Kijk mama! Hier zijn ook echte zeemeerminnen!” terwijl ze naar de ingang wijst. We hebben haar toch maar even uitgelegd dat ze die niet zou tegenkomen 😉

Bij binnenkomst is er eerst een museumgedeelte, waarvan je van alles te weten kunt komen over de watersnoodramp in 1953 en de deltawerken zelf natuurlijk. Als de kinderen wat ouder zijn en wat meer geduld op kunnen brengen, gaan we er nog eens naartoe om ook dat gedeelte te bekijken, maar nu vinden ze dat nog niet zo interessant. Deze gigantische mossel was wel erg leuk! 

Doorheen de dag worden er shows gedaan met de zeehonden, kan je je inschrijven om dichtbij de haaien te komen en ook wordt er een rondvaart gedaan. Maar toen Robbe en Lotte buiten kwamen wilden ze maar één ding: zo snel mogelijk hun zwemkleren aan zodat ze in het waterparadijs konden spelen. Dat zag er echt heel leuk uit!

Ze staan maar tot hun enkels in het water maar kunnen er naar hartenlust ravotten, zonder dat het gevaarlijk is: ideaal dus. We hadden mooi weer die dag, dus een beetje afkoeling was zeer welkom. Een stukje verderop stond nog een gedeelte met glijbanen erin. Voor de iets oudere kindjes, maar nog steeds niet meer dan 25 cm water. Vooral Lotte vond het geweldig.

Daarna hebben we even tijd gemaakt om wat te eten (er zijn verschillende mogelijkheden) en ondertussen konden de kinderen een beetje opdrogen van hun zwempartijtje 😉 Om half 2 zou de rondvaart vertrekken, die ongeveer een uurtje duurt. Zalig hoor, lekker op het water bij die warme temperaturen, even uitwaaien!

Zie ze maar eens genieten! Er kwam zelfs een zeehond tevoorschijn tijdens de rondvaart 🙂

                       

Hierna zijn we nog gaan kijken binnenin een grote walvis, waar we nagemaakte dolfijnen en zeehonden tegenkwamen, maar ook andere ‘interessante’ dingen… Zo heb ik geleerd dat ik dankbaar mag zijn dat ik geen potvisvrouwtje ben hihi 😀 

We hebben een leuke dag gehad bij Deltaparken Neeltje Jans, zeker omdat het zo warm was die dag, zodat de kinderen in het water hebben kunnen spelen. We zijn daar geweest van 11u tot 16u, ze hebben zich goed vermaakt dus!

Nieuwsgierig geworden? Meer info vind je op neeltjejans.nl

75. Eerst nog even druk, daarna vakantie!

Hoewel de laatste schoolweek voor de kinderen niet veel meer voorstelt, is het voor de papa’s en mama’s vaak nog even tanden bijten… oudercontacten, cadeautjes zorgen voor de juffen, noem maar op.

Ze hebben allebei op hun manier veel bereikt dit schooljaar. Wat voor Robbe grotendeels een drama was, heeft hij toch maar mooi op een fijne manier af kunnen sluiten. Hij heeft vriendjes gemaakt, een band opgebouwd met zijn juf (jawel, er wordt zelfs volop geknuffeld 😉) en hij ging letterlijk ELKE dag met plezier naar school. Wat een verademing!

Hij nam vorige week ook afscheid van de stagiaire die hem vanuit het bijzonder onderwijs enkele momenten per week kwam begeleiden in zijn klasje. Begeleiding was eigenlijk met een juf maar hij kreeg stagiaire Janne er gratis bij… Wat een lief mens! Zowel op zijn oude als op zijn nieuwe school kon hij op haar rekenen. Hij keek ernaar uit dat ze langs zou komen. Moest hij voor een IQ test naar de psychologe? Dan was Janne erbij. Nog een onderzoek? Janne was erbij. Ik als mama voelde al aan dat ze oprecht om hem gaf, dat ze haar hart openstelde voor onze kleine man. Als ik dat aanvoel, zal dat voor Robbe zeker hetzelfde zijn. Een vertrouwensband werd opgebouwd, mooi om te zien!

Lotte heeft het dit jaar heel goed gedaan op school. Ze wist haar mannetje te staan als enige meisje tussen de jongens. Haar gedrag is heel goed verbeterd en ze staat ondertussen bekend als de goedlachse vrolijke meid zoals ik haar thuis ook ken. Ze leerde schrijven en lezen en wat is ze daar zelf ook ontzettend trots op! Die 2 maanden vakantie hebben ze allebei dus zeker verdiend 😊

We begonnen gisteren al goed met een dagje speeltuin met hun neefje en nichtje. Toen ze daar dan zagen dat er ook water was om in te spelen, was het helemaal compleet. De bedoeling was pootje baden, maar ze waren tot op hun onderbroek nat hoor 😉

Er staan nog veel leuke dingen op het programma, dus dat wordt weer genieten 🙂

70. Een dag vol goed nieuws.

Ik was toch wel wat gespannen. Hoewel ik denk dat hij het goed doet op school, is zo’n overleg altijd weer iets waar ik zenuwen voor heb. Nergens voor nodig zo bleek want ze zeiden allemaal dat hij zich heel goed voelt.

Hij vertelt spontaan over zijn weekend tijdens het kringgesprek, zingt liedjes mee en speelt met verschillende kindjes. Dat deed hij op zijn vorige school niet. Ook de juf waar hij in september in de klas zal komen was al aanwezig bij het gesprek zodat ze al goed op de hoogte zou zijn. Dat zijn van die kleine dingetjes waardoor ik voel dat ze voor hem willen zorgen dat alles goed zal verlopen. Heel fijn!

Om 17u zaten we dan nog in de praktijk van de kinderpsychiater. We kregen met de psychologe die zijn testen had afgenomen een adviesgesprek. Het goede nieuws was dat ze niet veel te vertellen had omdat hij het gewoon prima had gedaan, zowel zijn IQ test als zijn belevingsonderzoek.  Het slechte nieuws was er niet 😉

Hoewel het nu goed gaat, blijven ze hem wel opvolgen zodat er altijd iemand is om snel op terug te vallen moest hij het weer moeilijk krijgen.

Bert en ik gaan hierna samen de kinderen bij omi en opa halen. Uiteraard vertel ik over de goeie uitslagen maar Robbe merkt al snel dat het over hem gaat en dat heeft hij niet graag, dat er over hem gepraat wordt 😉

We besluiten hem thuis toch maar even uit te leggen hoe en wat… Ik zet hem op tafel en zeg: “Robbe, we weten dat het heel moeilijk is geweest voor jou en dat het spannend was om naar een nieuwe school te gaan, maar vandaag hebben de juffen en de dokters gezegd dat iedereen super fier is op jou! En weet je wie er nog fier zijn?! Papa, mama en Lotte! En daarom krijg jij een klein feestje vanavond lieve vriend!”

Wat straalde hij toch! Kijk zelf maar:

62. Niet janken, maar genieten.

Dat het allemaal niet zo lekker loopt hier mag duidelijk zijn. Zit ik daarom de hele dag te janken? Absoluut niet! Ik probeer zoveel mogelijk positief te blijven en te genieten van de leuke dingen. Zo werd Lotte onlangs verrast met kaartjes voor de nieuwe K3 show. Ik was uiteraard de beste, liefste mama van de hele wereld 😉 En eerlijk is eerlijk: ze was niet de enige die een leuke dag had, we hebben er alle vier echt van genoten, het was de moeite waard!

Ook ons paasweekend was heel fijn. Ik moest zondagvoormiddag wel werken, dus we besloten de zoektocht naar eitjes van tevoren te doen. Om 6u45 zat ik aan Robbe zijn bedje. “Robbe, wakker worden…” Hij draait zich geeuwend om, doet zijn ogen open en ziet in één oogopslag al een paaseitje op de trap liggen. Die is wakker 😉 Hij snelt naar zijn zus: “Lotte, Lotte, de paashaas is geweest!” Dat deed wel even deugd hoor, dat gelukkig snoetje van hem.

Daarna op naar het werk. Onderweg denk ik nog: “Lindsay het is 1 april, laat je niet vangen.” Eenmaal daar komt mijn collega met de meest originele 1 aprilgrap ooit: “Je veter zit los.” Tja het is nog vroeg en ik trap erin. Diezelfde grap herhaalt hij bij elke collega, en iedereen kijkt naar beneden. Lol dat hij had! Dat kon ik toch niet zomaar voorbij laten gaan…

Ik ga naar de infobalie en zie in Dorien mijn partner in crime. Ik ga eerst buiten de auto van onze grappenmaker zoeken, noteer zijn nummerplaat en ga ermee naar Dorien. “Wil de eigenaar van de grijze Citroën met nummerplaat 1-###-### zich naar de infobalie begeven?” Druk kijkt hij om zich heen en zegt tegen iedereen die hij tegenkomt: “Das mijn auto!” Eenmaal bij de infobalie krijgt hij te horen dat er iemand tegen zijn auto heeft gereden. En dan mocht ik: “1 april!” Ach, hij vroeg erom, nietwaar? 😊

Hopelijk genieten we deze week ook nog wat van de paasvakantie. Ik ben een weekje thuis en ga wat van de kindjes genieten. Het wordt een kleine uitdaging omdat Lotte met haar voet in het gips zit, maar als ze er zelf niet om klaagt, zullen wij dat ook maar niet doen toch? We zetten haar in een rolstoel, wandelen wat af en mevrouw waant zich een prinses in een koets. Als er iemand is die alles van een positieve kant bekijkt, is zij het wel! Met het zonnetje dat deze week voorspeld wordt, zullen we ons batterijtjes weer helemaal op kunnen laden!

44. Sinterklaas op 5 of 6 december?

 

Vanavond vieren ze in Nederland gezellig pakjesavond en zullen de kinderen in België hun bord zetten zodat ze morgenvroeg overladen worden met cadeaus. Als Nederlandse die op haar 17de de grens over werd gestampt naar België zal ik voor de eerste keer op de Belgische manier Sinterklaas vieren… Ik ben altijd wat vast blijven houden aan pakjesavond, gewoonweg omdat ik het gezelliger vind. Maar omdat zowel Bert als ik de mogelijkheid hadden om een vrije dag te nemen en de kinderen vrij zijn van school, kiezen we dit jaar voor deze versie van het sinterklaasfeest. Het komt nog helemaal goed met mijn integratie 😉 Dat wil ook zeggen dat ik de cadeautjes niet moet inpakken, dat scheelt alweer wat werk.

We gaan het niet te gek maken hoor, ze krijgen al zoveel speelgoed en genoeg is genoeg. Het speelgoed is toch wel wat veranderd als ik het vergelijk met hetgeen waar ik vroeger zelf mee speelde. Hoewel de Duplo, Lego en Playmobil altijd een hit blijven, zijn ze ook verdomd handig als je ze een tablet in hun handen geeft…

Als ze naar de wc moeten, durven ze hier nog regelmatig om hulp te vragen… Hmm dit klinkt veel beleefder dan het in werkelijkheid is want eigenlijk schreeuwen ze gewoon door heel het huis: “Mama! Kont afvegen!” Maar geef ze een tablet in hun handen en ze downloaden zelf hun favoriete apps en maken foto’s en filmpjes alsof het niets is.

 

Ik speelde vroeger met Fabuland, PollyPocket en Modewijzer. Mijn zusje en ik runden zelfs een heus modellenbureau 😉 Tijden veranderen, maar de gezelligheid blijft toch hetzelfde. Ik ben al benieuwd naar de blije gezichtjes en hoop toch stiekem dat ze niet te vroeg langs ons bed zullen staan, al zal dat waarschijnlijk valse hoop zijn 😉

Ik wens iedereen een fijne avond of dag met veel pepernoten, chocolade en cadeautjes!

43. Zelf een kersthuisje maken.

Ik maakte vandaag een kersthuisje samen met de kindjes. Alhoewel samen, ik betrapte mezelf er een aantal keer op dat ik zei: “Laat me even doen, mama is nu aan het knutselen…” Maar terwijl ik deze blog schrijf, zijn de kindjes fijn met het huisje aan het spelen en dat is wat telt, toch? 😉

We hebben wel afgesproken dat het nu een gewoon huisje met lichtjes is en absoluut geen kersthuisje. “Want als mensen spullen van kerstmis neerzetten, komt Sinterklaas geen cadeautjes brengen, hè mama?!” Ik vermoed dat het vanaf woensdag toch een kersthuisje zal zijn, eens de oude man weer richting Spanje gaat.

Ik haalde bij de Action een hoop spulletjes en prulletjes. Het was zo’n aankoop à la ‘ik-blijf-het-in-mijn-mandje-gooien-want-het-kost-toch-niks’. Om dan aan de kassa toch even te schrikken van de prijs hihi, maar je gaat wel met een hoop zooi naar buiten, nietwaar? 😉 Dit was een deel van de buit:

De rode doos heb ik gebruikt om het huisje van te maken. Het is zo’n doos die eigenlijk bedoeld is om een kerstpakket samen te stellen.

Voor de rest heb ik kleine cadeauverpakkingen, theelichtjes met een ledlampje, (leek me iets veiliger) wat stickertjes en kerstdecoratie.

Ik bedenk me nu dat ik de sneeuw niet gebruikt heb. Robbe en Lotte wilden niet dat ik het dak toe zou maken, anders had ik daaroverheen dus de sneeuw geplakt. De spraylijm was hiervoor wel handig geweest.

 

Vervolgens heb ik van de doos een huisje geknipt en geplakt, deurtjes en raampjes uitgesneden en zoals jullie hieronder zien is dat gebeurd onder het goedkeurend oog van de kinderen 🙂

De inrichting heb ik ook grotendeels aan hen overgelaten. Het werd een mix van playmobil, my little pony en duplo. Ik knipte een cadeaudoosje open en stak daar een ledlampje in, dat werd de kachel.

Aan de buitenkant maakte ik nog een lichtsnoertje dat werkt op batterijen. Tot hier mijn deel, nu is het aan Robbe en Lotte om alles tot leven te brengen 🙂

 

 

41. “Mama, mama, het is vandaag MIJN dag!”

Deze ochtend: de wekker loopt af en meteen daarna hoor ik Lotte roepen. “Mama, mama, het is vandaag MIJN dag! Vertel nog eens wat er allemaal gebeurde?!” Ik vertel hoe we haar 7 jaar geleden mochten gaan halen uit het ziekenhuis. Over de sneeuw, over haar eerste flesje, over de familie die naar haar kwam kijken…

“Ik lag al lang te wachten op jullie in het ziekenhuisbedje hoor!” alsof ze het zich nog levendig herinnert 😉

Zoals elk jaar op hun dag mogen ze een taartje kiezen in de winkel. Ik kon me wel vinden in haar keuze!

Na het werk ben ik Robbe en Lotte gaan halen bij de opvang en meteen even terug gereden naar het werk, want daar was hoog bezoek! Ook Sinterklaas wist dat het een speciale dag was voor Lotte. Maar toen hij erachter vroeg, werd ze verlegen en wist ze niet meer zo veel te vertellen. Eens we in de auto zaten zei ze: “Sinterklaas wist ook dat het mijn dag was vandaag.” 🙂

Wij zullen haar de rest van de dag blijven vertellen hoe blij we waren dat we haar eindelijk mochten gaan halen en zij voelt zich vandaag even heel belangrijk ❤

 

 

 

34. Toeval? Dat bestaat niet…

Op Facebook kan je dagelijks je herinneringen opvragen over geplaatste berichten in het verleden. Ik vind het geweldig soms… Zo postte ik 7 jaar geleden mijn horoscoop:

Weekhoroscoop
Weegschaal

…

Het is een gunstige tijd om een ander om een gunst te vragen. Die wens die jij in je hart meedraagt kan vandaag zo maar eens worden gehonoreerd. Die kans mag je toch niet mislopen. Er is immers niets wat je liever wilt dan dat.

 

Exact op de dag dat ik dit op mijn tijdlijn plaatste werd Lotte geboren, dat kan toch geen toeval meer zijn he!

Vandaag vierden we dus al haar 7de verjaardag en wat heeft ze van de dag genoten! “Ik voel mij zo speciaal!” glundert ze dan 😉 Afgelopen week al een kaartje van een oom en tante uit Nederland voor haar verjaardag en dan kon het aftellen al beginnen. Gisteren een kaartje van haar ‘echte’ broer en zus. “Post voor mij! Met MIJN naam erop! Van mijn grote broer en zus! Mijn familie, he mama?!”

Ik ben gisteravond in de weer geweest om wat lekkers te maken. Al deed dat ‘kakspoor’ op mijn keukenkast iets anders vermoeden, ook de chocomoussetaart is gelukt 😉

Vandaag dan met 12 kindjes naar de binnenspeeltuin geweest en daarna dan nog het ‘grote-mensen-feest’. Taart, kaarsjes, cadeautjes en veel mensen om haar heen die haar graag zien, zo heeft ze het graag 😉 En ik? Ik geniet ervan om haar zo gelukkig te zien, we zijn goed bezig ❤

 

31. November, de maand van de herinneringen.

Elk jaar in november steken de emoties hier wat extra de kop op. Het is nu eenmaal een maand van de vele herinneringen…

De maand die we 7 jaar geleden vol spanning in gingen, vol verwachting van het oh zo belangrijke telefoontje van Pleegzorg Limburg. De maand waarin we elk jaar de verjaardag van ons Lotte vieren op 11 november. Altijd een fijne dag, maar waarop ik ook het dubbel gevoel waarneem bij mijn schoonmoeder die op diezelfde dag haar moeder verloor… Lotte heeft Bomma nooit gekend, maar ze kent wel de verhalen en gaat een paar keer per jaar een bloemetje of een knutselwerkje op het graf zetten. Ik vertel haar dan hoe bijzonder het is dat ze geboren werd op de dag dat Bomma stierf. Ik kan alleen maar hopen dat de komst van onze meid een beetje troost heeft gebracht in die moeilijke periode.

Ik herinner me veel details van die maand: met welke collega’s ik werkte op de dag dat we het telefoontje kregen dat er een kindje voor ons was, welke kleren ik droeg op het moment dat we haar voor het eerst zagen en niet te vergeten die eerste sneeuw waarmee die strenge winter dat jaar begon, veel sneeuw!

Met een gevoel van groot geluk denk ik terug aan de eerste autorit die we met zijn drietjes maakten, van het ziekenhuis waarin ze geboren werd naar ons huis waarin ze op zou groeien. Elk jaar in november ben ik ook blij en dankbaar dat pleegzorg ons een kans gaf in dit avontuur. Hierover schreef ik vorig jaar dit gedicht:

6 jaar geleden nog vol van verdriet,

kindjes krijgen lukte bij ons niet.

Achteraf weet ik: dit heeft zo moeten zijn, 

voor kindjes zorgen, het hoeven daarvoor niet ‘de mijne’ te zijn.

Weten dat je van betekenis bent… 

 voor iemand die je nu door en door kent.           

 Het ouderschap delen, is dat niet zwaar?

  Soms wel, maar vaak ook mooi, eerlijk waar!

  Een tekening van de oudste of van de jongste een kus, 

  Op die momenten weet ik: Daarvoor doe je het dus. 

  Wat toen een vloek leek, lijkt nu een zegen. 

  Daar is de zon en weg is de regen! 

  Na al die jaren heb ik maar van 1 ding spijt: 

 Waarom twijfelden we nog al die tijd?