68. Wat zon, wat plezier, een hoop geluk ❤

Nu de druk van de ketel was, konden we weer oprecht genieten met ons gezinnetje. Het zonnetje heeft ook goed haar best gedaan de laatste tijd, dus daar hebben we volop van geprofiteerd.

Zo gingen we onlangs naar de Breugelhoeve in Peer. Daar kunnen ze spelen in de speeltuin, Lotte was niet weg te slaan bij het waterspeeltuintje. Robbe heeft naar hartenlust diertjes geaaid en natuurlijk mocht een ijsje niet ontbreken.

 

Mijn metekindje gaf onlangs een lentefeest en ook dat was een mooie dag. Ik was hartstikke trots op die prachtige meid die overigens veel te snel groot wordt 😉

 

De meesten van jullie weten dat ik niet van lekkere dingen kan afblijven. Een beetje extra geluk is altijd welkom toch? En om te bewijzen dat ik als Nederlandse goed geïntegreerd ben hier in België, eet ik de m&m’s tegenwoordig in de kleuren zwart, geel, rood. Al heb ik niet echt een andere optie, oranje m&m’s zullen er niet zijn tijdens het WK komende maand 😉

Afgelopen zondag heb ik eerst gewerkt in de voormiddag en daarna kwamen Bert en de kindjes me ophalen voor een picknick in het bos. (Al zei Robbe dat we gingen piklikken in het bos 🙊)

Door de moeilijke periode besef ik nu eens te meer van welke kleine dingetjes je zo hard kan genieten. Heerlijk toch?! 😊 Verder helemaal gemotiveerd om met nieuwe dingen te starten. Heel spannend, maar ook heel leuk en jullie zullen er wel over lezen binnenkort 😉

 

36. Een dag zonder zorgen.

Op vakantie gaan is voor ons niet zo vanzelfsprekend. Nu hebben we niet echt de behoefte om lange en verre reizen te maken, maar af en toe een paar dagen ertussenuit is toch wel lekker. Voor de kinderen moeten we daar toestemming vragen bij de ouders en de jeugdrechter. Gelukkig heeft dit bij ons nooit voor stress gezorgd want ze hebben ouders die hun kinderen wel een reisje gunnen 😉

Maar dan… onze Robbe… die heeft het daar toch niet gemakkelijk mee. Een paar jaar terug gingen we met zijn viertjes op weekend naar de zee, waar we zouden slapen in een B&B. Van slapen is echter niks terecht gekomen, want hij heeft de hele nacht gekrijst, durfde absoluut niet te gaan slapen! Eén groot drama was het, ik durfde zelfs bijna niet te gaan ontbijten omdat we dan de overige gasten onder ogen moesten komen,  die waarschijnlijk net zo weinig geslapen hadden als ons.

Hem gewoon een nachtje naar de grootouders brengen zodat wij een keer weg kunnen, is al een hele opgave, voor alle betrokken partijen!

Maar afgelopen zomer zijn we 3 dagen weggeweest en zijn er niks, noppes, nada zorgen rond de kindjes geweest. Waar we zaten? In de Efteling!  Hoe zalig was dat! Ieder hun eigen koffer, fier dat ze waren 😊 We verbleven in het park Bosrijk. Zo’n mooie en ruime huisjes! Ook in het park waren ze dolgelukkig. Er waren zoveel leuke indrukken dat er voor zorgen gewoonweg geen plaats was in hun hoofdjes.

Robbe, die normaal wat moeilijker contact durfde maken met vreemden, bloeide helemaal open! Op den duur kwamen Pardoes en Pardijn op hem af en hij wist niet hoe snel hij achter mij moest kruipen. Van op afstand knielden ze en werd er gezwaaid. Zijn koppie stak toch al eens nieuwsgierig achter mij vandaan. Pardijn stak haar hand uit om een high five te vragen en jawel hoor, die kreeg ze ook! Vervolgens gaat ze op haar hurken zitten en strekt haar armen voor een knuffel. We konden onze ogen niet geloven maar er werd dus echt geknuffeld!  We hebben het hier 3 dagen lang tegen elkaar gezegd: wat zijn ze toch ontzettend lief voor de kinderen en wat hebben ze veel geduld!

De volgende dag mochten ze iets kiezen uit één van de winkeltjes. Lotte koos voor een heuse koninginnenmantel! En ineens hadden we een verwaande meid bij ons! Haar neusje de lucht in, terwijl ze met haar handje naar de mensen wuifde. ‘Haar volk’ noemde ze het zelfs. De hele dag liep ze zo rond en dat de mensen naar haar keken? Dat boeide haar echt helemaal niks! ‘Kom mama, we gaan in de Vogelrok!’ Joepie,  ze is 1m20 en ze mag in de achtbanen 🙄 Zo gezegd zo gedaan, samen gingen we daar in de rij staan, ik en de koningin…

Ondertussen zag ik het personeel met elkaar communiceren door hun oortjes. Ze wijzen daarbij naar Lotte. “Oei, zouden ze denken dat ze te klein is?” Maar dan stapt 1 medewerker naar voor, gaat op 1 knie zitten en maakt een buiging voor de koningin! Daarop begint iedereen te applaudisseren. De medewerkers maanden elkaar en de bezoekers aan om te buigen voor onze meid. Terwijl ik mijn wangen voel gloeien van schaamte, zie ik Lotte maar naar ‘haar volk’ wuiven, zoals een echte: vingertjes tegen elkaar, want zo doet de koninklijke hoogheid dat nu eenmaal. Wat was ze fier!

Voor haar vond ik het zó fijn, zo goed voor haar zelfbeeld ook… Ze denkt soms dat ze niet belangrijk genoeg is omdat haar ouders haar al eens vergeten en dat maakt haar zo verdrietig.  Nu was ze zelfs de allerbelangrijkste persoon tussen al die mensen, glunderen dat ze deed!

Maar daar stopte het niet… Achteraf heb ik een enquête ingevuld over ons verblijf en heb daarbij vermeld hoe gelukkig ze Lotte gemaakt hebben op dat moment. Krijg ik toch wel een mail terug met de vraag of Lotte het team van de Vogelrok zelf wil bedanken met een filmpje? Daar moest ze niet over nadenken. De mooie mantel werd nog eens uit de verkleedkist gevist en daar ging ze: “Hallo, ik ben koningin Lotte en dit is mijn kasteel. Dankjewel dat je voor mij een buiging gemaakt hebt!”

Via mail werd afgesproken dat het team op een donderdag zou worden samen geroepen waar ze het filmpje zouden zien en ook zouden ze een heel grote taart krijgen met een foto van onze mooie meid! Geweldig gedaan!

En om het helemaal af te maken zat er diezelfde donderdag een gouden envelop in de brievenbus met Efteling cadeautjes en 4 kaartjes! Over een maandje gaan we dus zeker eens terug naar de wintereditie van de Efteling. Klaar voor nog een dag zonder zorgen!