We waren met de komst van Robbe net zo blij als met die van Lotte, maar voelden toch wel aan dat we voorzichtiger moesten zijn met hem. Onze welkomskaartjes verstuurden we pas na 2 weken, zodat hij de eerste weken niet teveel vreemde gezichten zag. Het was belangrijk dat hij aan ons zou wennen. Ook nu nam ik loopbaanonderbreking, maar deze keer ‘zonder motief’, dat ging niet anders. En paar honderd euro per maand krijg je dan, iets wat ik een half jaar zou opnemen. Ik val misschien in herhaling, maar ik vind het zo jammer dat we geen recht hebben op ouderschapsverlof 😦 In het geval van Robbe was het duidelijk dat hij echt wel even nodig ging hebben om zich aan ons te hechten.
En inderdaad, het ging al vrij snel beter. Hij werd wat rustiger, liet zich goed troosten als hij verdrietig was, werd een beetje angstig als ik uit beeld ging. (dat is een goed teken) De tijd dat ik thuis was met hem was ook genieten hoor. De periode viel juist in de lente en de zomer dus ik heb weer wat afgewandeld met hem. Ook maakte ik snel kennis met de gevolgen om van 1 kindje naar 2 kindjes te gaan… En dat heb ik me toch onderschat! Pittig hoor! Lotte was 3 jaar alleen geweest in ons gezin, dus voor haar was het ook een aanpassing. Oh wat zocht ze de grenzen op! Op het moment dat ik Robbe een andere luier aandeed, stond ze steeds te jengelen: “Mama, wil je mij dragen? Mama, mag ik drinken? Mama, kom je mee spelen?” En dan zei ik: “Nu even niet Lotte, ik moet eerst Robbe een andere luier aandoen.” Zo gezegd zo gedaan, Robbe zijn broek terug aan en toen ik mij omdraaide stond Lotte achter mij. Ze keek naar beneden en ik zag haar met haar sokjes in een plasje staan… “En nu ik”, zei ze dan. “AAAAAAAAAAAHHH!”
Maar ja, dat zijn typische taferelen van een jaloerse kleuter zeker? 😉 Na een tijdje werd ook zij heel zorgzaam voor hem en voelde ze zich trotse grote zus. Robbe werd al snel de grote vriend van Bert. Soms kon hij overdag wat huilerig zijn. (de kleine he, niet Bert, die had dat ’s avonds pas 😀 ) Als Bert dan thuiskwam fleurde hij helemaal op en wou hij naar papa toe. Toen hij wat ouder werd lag hij graag bij hem op zijn buik, friemelde zijn trui omhoog omdat hij genoot van huid op huidcontact. Ja, we waren goed bezig, dit manneke begon te beseffen dat dit zijn thuis was…
En dan moest ik terug gaan werken. Ik werkte 3 hele dagen per week en zag er ook wel naar uit. Bij Lotte was het allemaal goed gekomen, dus nu zou dat ook wel het geval zijn. We besloten hem naar dezelfde kinderopvang te doen, daar waren we immers heel tevreden van toen Lotte daar heen ging.
Maar het viel niet mee. Het ging je helemaal niet. Je wist totaal niet wat er nu weer gebeurde. Een tijd terug heb ik een tekst geschreven over zijn moeilijkheden. Die tekst verwoordt het volgens mij het beste:
Een klein mannetje van nog geen 6 maanden was je toen je bij ons kwam… de bedoeling was dat wij je een warm plekje zouden geven omdat jouw papa en mama dat door omstandigheden niet konden. “Ideaal, zo’n kleintje beseft toch nog niet veel, dus zo groot zal zijn rugzakje niet zijn.” Een uitspraak waarvan mijn nekharen inmiddels overeind gaan staan als iemand dit nu tegen me zegt.
Onze kleine held heeft in zijn eerste half jaar geen blijvende thuis gekregen… Ziekenhuis, instelling, ziekenhuis en ook nog een crisispleeggezin… In de periode dat andere baby’s getroost worden door hun mama of papa, de warmte en rust voelen van een gezinnetje, beetje bij beetje beginnen te beseffen wie er altijd voor hen zijn, werd jij heen en weer geslingerd. Steeds andere verzorgers, een andere omgeving en daarbij de stress en spanningen van de mensen rondom jou.
We wisten dat je een moeilijke start hebt gehad maar we waren ervan overtuigd dat alles is op te lossen met liefde, heel veel liefde.
Een knuffel als je verdrietig was, een liedje als je moeilijk in slaap viel, bij je blijven zodat je zou voelen dat je niet alleen was: we deden het allemaal met plezier.
Je kon ontzettend boos worden, al was je nog zo klein, maar wat was je vaak ook lief en aanhankelijk. Een mannetje met een sterk karakter zeiden we altijd.
Dan kwam het moment dat ik weer moest gaan werken en dat we jou moesten gaan toevertrouwen aan de crèche. Toen bleek toch wel dat het meer was dan een sterk karakter: je kon absoluut niet omgaan met deze grote verandering: je was boos, heel boos! De lieve begeleidsters zaten soms met de handen in het haar, niet wetende hoe ze jou rustig konden krijgen. We snapten er niks van… Nu begrijp ik het maar al te goed: je was alle controle kwijt. Er is op veel plaatsen voor je gezorgd maar je bent nog nooit ergens écht mogen blijven.
Je zocht houvast in de kleinste dingen: bij dat huis staat elke dag een blauwe auto, bij die wei staan 2 paardjes. Maar wat was je in de war als de paardjes er niet stonden, dan was heel de dag om zeep… Je hebt nooit zekerheden gehad en nu was je continu op zoek naar die zekerheden. Wat moet het vermoeiend zijn om constant de gedachte te hebben dat alles en iedereen rondom jou kan wegvallen.
“Maar wij blijven bij je.” Dat zeggen we vaak: “hoe boos je ook bent, wij blijven bij je.” Gelukkig besef je dat nu ook. Hier thuis binnen ons gezinnetje voel je je veilig, je hebt vertrouwen in ons en dat doet ons goed en jou uiteraard ook. We zijn blij dat je ons hebt toegelaten in je kringetje. We zien dat je je kringetje steeds groter durft te maken: opa’s en oma’s, later tantes en nonkels en ook vriendjes en vriendinnetjes. Dat maakt ons trots en geeft ons hoop dat het goed komt. Maar de weg ernaartoe is moeilijk voor je. Zodra je merkt dat je op het punt staat je kringetje groter te maken zien we je kwetsbaar en onzeker worden. En dan ben je weer boos, heel boos! Je begint om je heen te schoppen en te slaan waardoor je mensen soms pijn doet. Maar eigenlijk is het een gevecht met jezelf: het maakt je bang dat diegenen je in de steek zullen laten.
Op school is het weer een hele uitdaging, zowel voor ons, je klas, je juf, maar vooral ook weer voor jou… Ondertussen mogen wij steeds gaan uitleggen wat er ‘mis’ is met jou, wat leidt tot grote frustraties. Mensen lijken niet te snappen dat je nu nog steeds de gevolgen draagt van jouw moeilijke start. Een start zonder veilige hechting. Wat hebben we het zelf ook onderschat hoe belangrijk dat is! Gelukkig zijn de mensen na het horen van jouw verhaal heel bereidwillig om jou erdoor te helpen.
Zo zal je nog veel veranderingen mee maken waarbij je het moeilijk hebt, situaties waarbij je de controle verliest want die horen nu eenmaal bij het leven.
We hebben alle vertrouwen in je want we zien dat je na elk gevecht steeds weer een beetje sterker bent geworden. Het zal niet altijd makkelijk zijn maar je kan op ons altijd rekenen, we zijn trots op jou en we houden van jou!
Wil je lezen hoe het ondertussen met Robbe gaat? 42. Geen monster meer in de klas…
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Inge is een pleegmoeder die samen met haar man al meerdere vormen van pleegzorg heeft gedaan, van crisisopvang tot langdurend. In haar boek schrijft ze over de problemen die er als pleegouder op je pad kunnen komen en vooral: hoe je daarmee om kan gaan. Eén ding is duidelijk: de manier van communiceren met je pleegkind speelt hierbij een belangrijke rol.
luidverlangen.wordpress.com 