66. Just an average monday morning…

Hoe bij ons een doorsnee maandagochtend eruitziet? Oh, heel normaal hoor! Terwijl Bert zich in alle vroegte klaar maakt om naar zijn werk te vertrekken, begint de rest van ons huishouden stilaan te ontwaken. “Mama! Mijn piemel is omhoog!” roept Robbe vanuit zijn bedje. Zoals elke ochtend antwoord ik: “Da’s niet erg jongen, dat gaat wel over.” (Ik zou willen dat ik er bij Bert zo gemakkelijk van af kwam 😀 😀 )

Ik sta op, zet wat muziek op zodat de kindjes geen last hebben van een ochtendhumeur. Na al die tijd zou ik moeten beseffen dat het eigenlijk niks helpt, maar ja… “Mama, ik wil geen broek aan, want dan ben ik lelijk!” Ik haal mijn beste overtuigingskrachten boven zodat Lotte na een kwartier uiteindelijk toch de broek aan doet in plaats van het rokje. Robbe moppert ook elke dag om de kledingkeuzes die ik voor hem maak, maar ik heb geleerd dat te negeren. Op naar de ontbijttafel…

Ik vraag hen of ze boterhammen of cornflakes willen. Meestal zijn het cornflakes en zo ook vandaag. Ik vul voor hen allebei een kommetje: één van spiderman en één van prinsessen, om te voorkomen dat de hel alsnog losbreekt. Maar dan… “Lotte heeft meer cornflakes in haar kommetje! Dat is niet eerlijk!” Ik verzeker hem ervan dat ze allebei 57 stuks in hun kommetje hebben liggen, dat ik er bij allebei evenveel melk in heb gedaan en dat de lepels beiden even groot zijn.

Terwijl zij ontbijten, maak ik de boekentassen klaar. Een volle brooddoos voor Robbe en welgeteld 2 crackers voor Lotte die niet veel eetlust heeft. Lotte roept enthousiast: ‘Ja, ik heb mijn melk in chocomelk omgetoverd, lekker!” Ik zoek ondertussen de schoenen en jassen bij elkaar en zeg zo’n 28x dat ze moeten opschieten omdat we anders te laat zullen komen. Ik denk aan Bert die nu al rustig aan zijn bureau zit te werken… Niet eerlijk! 😉

“Oei mama, er zit toverchocomelk op mijn broek, mag ik dan toch mijn rokje aan?” “Pff toe maar,” denk ik. Daarna snel naar de auto, eerst Lotte naar school brengen en daarna Robbe. “Ik ga niet mee uitstappen mama!” zegt hij vastberaden. Ook deze discussie gaan we bijna dagelijks aan en na lang twijfelen loopt hij toch mee naar de schoolpoort om zijn zus nog een knuffel te geven. “Wat heb je een mooi rokje aan Lotte.” zegt de juf. “Zie je wel mama?!” zegt Lotte gniffelend. Op naar Robbe zijn school. “Er zit een steentje in mijn schoen.” Geloof mij, naar dat steentje ben ik al 2 jaar aan het zoeken, maar ik heb het nog steeds niet gevonden. Eenmaal op school nog een dikke knuffel en een kus en ook hij is vertrokken.

En zo vertrek ik naar het werk. Eenmaal op de parking denk ik: “Oef, werken… eindelijk rust!” 😉

 

60. Mamaaaaa

Vandaag vroeg ik mij af of er naast een stappenteller ook een ‘mamateller’ zou bestaan. Toen ik vanmorgen om half 9 de kinderen naar school bracht, zat ik al minstens aan 93x “mamaaaaa…” Gek word ik ervan! Aan de schoolpoort komt Robbe met nummer 94: “Mamaaaaa…” en juist als ik op het punt van ontploffen sta, zegt hij: “love you.” Ik besef dat ik eigenlijk blij zou moeten zijn met dit ‘probleem’. Het zag er jaren naar uit dat niemand mij ooit mama zou noemen. Ik besluit dus maar om ervan te genieten. 😉

Ik kom op het werk aan en na een half uur hoor ik weer “Mamaaaaa…” Net als ik denk dat ik gek word omdat ik dat stemmetje nu ook al in mijn hoofd hoor, sta ik ineens oog in oog met een andere mama, de eigenares van het zeurend jongetje. Ze rolt met haar ogen en zucht. “Jaaaaa…” Zegt ze op dezelfde toon terug. Ik moet stiekem een beetje lachen om mijn lotgenote.

Ondertussen is het weekend en is mijn denkbeeldige mamateller er helemaal klaar voor om overuren draaien. (Terwijl ik dit schrijf komen er 12 bij…)

Fijn weekend allemaal!

Veel liefs, Mamaaaaa

58. Hier ben ik weer!

“Schrijven is mijn hobby en op deze manier kan ik alle zorgen van mij afschrijven.” Dat zeg ik vaak, maar de laatste tijd was zelfs het schrijven er teveel aan. Deze mama moest even een pauze nemen op alle gebieden. 1 februari heb ik met trillende handen naar de dokter gebeld, want de koek was echt op! De stress was me teveel geworden. De laatste tijd is er best wel wat op me af gekomen en steeds voordat ik kon bekomen van de ene gebeurtenis, kwam er weer ander drama bij. Elke dag leven op paracetemol om de hoofdpijn de baas te kunnen en ook mijn eczeem stak weer de kop op. Tijd om aan de noodrem te trekken dus!

Ik ben nu een paar weken thuis van het werk, heb alle afspraken over de kinderen afgezegd of uitgesteld en een afspraak gemaakt bij een psycholoog. De eerste week was ik vooral moe, maar ik kreeg de raad om mijzelf op de eerste plaats te zetten en dingen te doen waar ik blij van werd. Nadat ik mijn slaap had ingehaald, ben ik weer begonnen met mijn hobby’s, ben ik gaan wandelen om mijn hoofd wat leeg te maken en beetje bij beetje werd mijn batterij weer opgeladen.

Ik moet toegeven dat ik een beetje bang was voor de vakantie van de kinderen want die kunnen, hoeveel ik ook van ze hou, mijn batterij in no time weer helemaal op gebruiken… Ik besloot ze om de dag naar de opvang te brengen en ik denk dat dat goed was voor ons allemaal. En hoewel ik de eerste periode helemaal niet aan het werk heb gedacht, begin ik sinds deze week mijn collega’s te missen. Tijd om terug te gaan denk ik zo.

Ik hoop te gaan leren om me minder aan te trekken van wat anderen denken en van zaken waar ik geen invloed op heb. Ik voel me nu goed maar ik weet dat er, vooral met de kinderen en hun situatie, nog moeilijkheden op onze weg zullen komen. Hopelijk heb ik dan weer alle kracht om daarmee om te gaan.

Dit weekend gaan we alleszins genieten van het zonnetje en alleen maar leuke dingen op het programma, zodat we maandag weer vol goede moed op het werk kunnen verschijnen 😊

54. Naar de jeugdrechter voor Robbe.

“Plaatsing minderjarige loopt ten einde…” Hoewel we zo goed als zeker zijn dat Robbe voorlopig bij ons zal blijven, zijn het toch confronterende woorden. Ze staan op de dagvaarding die we 2 weken geleden ontvingen van de deurwaarder. De jeugdrechter moet nu gaan beslissen of de pleegplaatsing van Robbe binnen ons gezin verlengd wordt of niet. We weten wel dat we eigenlijk niets te vrezen hebben, maar toch… het blijft spannend.

Het went nooit, zo’n jeugdrechtbank. Zo’n groot gebouw, de rechter die voor je zit, de advocaten achter je, maar vooral het lange wachten. Vandaag was het heel erg! Om 10u moesten we daar zijn, maar we stonden er natuurlijk al ruim op tijd. Pas om kwart voor 12 waren we aan de beurt, om vervolgens 10 minuten later weer buiten te staan.

Achteraf valt het eigenlijk altijd mee hoor. We hebben gelukkig ook te maken met een jeugdrechter die haar dossiers wel kent en waarbij ik echt het gevoel heb dat ze het beste voor heeft met de kinderen. Ze vond het vooral fijn dat de samenwerking tussen ons en zijn mama zo goed verloopt, ze ziet dat er wederzijds respect is voor elkaar. Dat is ook het grootste cadeau dat we Robbe kunnen geven. Ze gaf aan dat alles blijft zoals het is en de plaatsing dus verlengd zal worden. Dit kan met 1 of met 3 jaar zijn, maar zoals ik het begreep zal het 3 jaar worden. Alle betrokken partijen waren akkoord en ik geloof best dat het lang niet in alle zaken zo gemakkelijk gaat als bij ons.

Nog even een hapje eten samen en dan terug naar huis om de kinderen van school te halen. Iets dat Bert bijna nooit kan doen door zijn werkuren, maar de kindjes vinden het zalig! Mij zien ze dan ook amper staan 😉

Lotte is even uitgelaten als altijd en maakt na elke stap die ze neemt een pirouette. “Ik ben een ballerina, ik ben een ballerina!” roept ze blij. In de auto staat haar kwebbel niet stil, het is duidelijk dat haar medicatie (ivm ADHD) zo goed als uitgewerkt is.

Op naar Robbe zijn school. Zodra hij Bert ziet, kruipt hij onder de glijbaan door om hem in de armen te vliegen. Zijn boekentas gooit hij voor mijn voeten met de melding “hier mama!” 😁

Als we bij thuiskomst uit de auto willen stappen, valt Robbe over zijn eigen voeten terwijl Lotte een heus gevecht voert met haar autogordel. “Wat zijn jullie toch allemaal aan het doen?!” zegt Bert gefrustreerd. “Dat zijn naschoolse activiteiten, papa.” lach ik terwijl ik er stiekem plezier in heb dat hij nu eens mee maakt wat voor mij dagelijkse kost is.

Ik merk dat ik meteen al wat meer kan ontspannen, het komt nog helemaal goed met mij! 😉

52. Teveel is teveel…

Zaterdag 30 december. Ik kom thuis van het werk en ik voel me belabberd. Ik heb hoofdpijn, ben verkouden en niets ging zoals ik wou vandaag. Eén van de drukste dagen van het jaar op het werk, dus het was even tanden bijten… Ik voel dat mijn lichaam mij een halt toe roept, maar ik kan er nog even niet aan toegeven. Zondag moet ik alleen in de voormiddag werken en dan kan ik uitrusten, komt goed… Niet dus!

Om 8u begin ik aan mijn werkdag en om half 9 stond ik al jankend de diepvriespizza’s op te rapen die ik al voor de derde keer had laten vallen. Nu schrikken ze op het werk al niet meer zo gauw van mijn gejank, maar het was duidelijk dat het teveel was. Terug naar huis dan maar. Pyjama aan en rusten maar.

Dat was buiten de kinderen gerekend: “Mama, mag ik een boterham? Mama, krijg ik wat drinken?” Waarop ik zei: “Jullie hebben ook een papa hè, vraag het eens aan hem!” Stomverbaasd keek het tweetal me aan: “Kan die dat ook?!” vraagt Lotte me bloedserieus. Toen ik ook hen trakteerde op een huilbui drong het toch wel tot ze door dat ze me met rust moesten laten 😉

De zetel en mijn bed waren mijn beste vrienden de rest van de dag. Ik schrijf hier altijd alles wel op een luchtige manier neer, maar de gebeurtenissen met de kindjes, de extra oudercontacten hebben toch wel voor heel wat stress gezorgd. Binnenkort is er ook weer een zitting bij de jeugdrechter en dat blijft stiekem toch ook wat onrust geven. En dat kwam er nu dus allemaal uit…

Maar goed, één dag janken en één dag slapen en we konden er weer tegenaan. De verkoudheid is nog niet helemaal weg, maar echt ziek ben ik niet meer. De drukte op het werk is ook geminderd en zo zal alles beetje bij beetje wel weer terug in de plooi vallen. We gaan nog een paar dagen genieten van de kerstvakantie van de kindjes. Al kijken ze er ook heel erg naar uit om weer naar school te gaan. Terug naar de juf, hun vriendjes en ook de regelmaat.

Hopelijk is jullie jaar goed begonnen. Ik wens jullie via deze weg alle dingen toe waarop jullie hopen. Dat alle dromen uit mogen komen! Dikke kus en een snottebel,

Lindsay.

20. Tijd voor iets anders…

Er moest iets veranderen… Dat voelde ik maar al te goed aan. Ik werkte 24u in de week, verdeeld over 3 dagen, telkens van 9-18u. Iets wat voor mij al jaren perfect werkte. Ik had nog 4 vrije dagen per week en dus alle tijd voor mijn gezinnetje. Maar de dagen dat ik moest werken was ik pas om 18u30 thuis. Robbe ging op die dagen naar de opvang en was altijd doodmoe als hij terugkwam. Bert kon hem nog met moeite een boterhammetje geven, maar als dan diezelfde boterham met choco tegen zijn voorhoofd plakte omdat hij met zijn hoofd in zijn bordje viel, was het toch echt tijd om naar bed te gaan. Als ik thuis kwam van het werk lag Robbe dus al te slapen. Geen papje bij mij in de zetel, niet even knuffelen op mijn schoot, samen een boekje lezen, niets van dat! Terwijl hij dat zo hard nodig had, de geruststelling dat ik er nog steeds was.

Ik besloot het roer om te gooien. Ik las in een advertentie dat er vlakbij ons in de buurt een Albert Heijn zijn deuren zou openen en dat ze nog personeel zochten. Dit is mijn kans! Misschien is het daar mogelijk om halve dagen te werken zodat ik meer bij de kindjes kon zijn. Voor mij was het een hele stap want ik had 11 jaar voor hetzelfde bedrijf gewerkt. Maar ik ging ervoor!

Het sollicitatiegesprek zou doorgaan in een restaurant. Eenmaal daar leek het alsof ik auditie kwam doen voor Belgium’s got talent 😉 Er was een ruimte waar we moesten wachten totdat we binnen mochten, goed voor ons stressgehalte! Eenmaal binnen werden er meerdere gesprekken tegelijkertijd afgenomen. Hoewel ik zenuwachtig was, had ik achteraf wel een goed gevoel bij mijn gesprek. Dat gevoel bleek te kloppen want ik werd aangenomen. Voortaan zou ik 20u per week werken, verdeeld over 5 dagen, een hele vooruitgang voor de kindjes die ik nu dus vaker bij mij zou hebben 😊

Ik had echt een goed evenwicht gevonden, maar man, man, 1+1 = echt niet gewoon 2! Ik hoefde eigenlijk geen speelgoed meer in huis te halen, want hier lag constant een berg was waar ze van af konden glijden en dan nog maar te zwijgen over de afwas… Lang leve de vaatwasser! En de hele dag door hadden ze mama nodig: voor een knuffel als ze gevallen waren, voor een snoepje als ze braaf waren en elke 2 minuten daar tussenin ook nog als het aan hen lag 😉 Als ze papa al nodig hadden was het om te vragen waar mama was! Heel vermoeiend dus! Als mama moet je ook 20 paar ogen hebben om alles in de gaten te houden.

Zo was ik het ene moment bezig om Robbe te troosten nadat hij met zijn hoofd op de tafel was gevallen (met de tafel alles ok, don’t worry), dan hoorde ik Lotte heel trots zeggen: “Vinden jullie mij mooi? Ik ben naar de kapper geweest.” Ja hoor, zo lang sparen zodat die fijne haarsprietjes een vollere haardos zouden worden en mevrouw maakt daar met één knip een einde aan!

Achteraf kan ik er om lachen hoor, maar soms ben ik toch blij dat ik af en toe kan gaan werken. Dan neem ik daar alles voor lief… De klanten die om gratis koekjes komen zeuren, de diepvries waarin ik werk die oh zo koud is en nog maar te zwijgen van die collega’s: de één nog gekker dan de ander. Gelukkig span ik wat dat betreft de kroon 😉