150. Op vakantie met pleegkinderen: dat gaat net een beetje anders…

Begrijp me niet verkeerd hoor, het inpakken van de bagage gaat net zo chaotisch als bij ‘eigen’ kinderen en de autorit is ook bij ons met het nodige gezeur wanneer we er nu eindelijk zijn, maar pleegkinderen mogen in principe niet zomaar mee op vakantie. Voor elke overnachting dat ze niet in ons huis doorbrengen moeten we toestemming vragen aan de jeugdrechter.

Op zeeklassen met school.

Binnenkort vertrekt Lotte bijvoorbeeld vier dagen naar de zee met haar school. Ik moet dus tijdig op voorhand de adresgegevens hebben om de goedkeuring in orde te brengen. Ik geef dan aan onze pleegzorgbegeleidster door dat Lotte graag mee wil en vervolgens vraagt zij aan de ouders van Lotte of zij hiermee akkoord gaan. Dit gebeurt bij ons bijna altijd tijdens een bezoekmoment en de ouders hebben nog nooit ergens moeilijk over gedaan.

Zelf aan mama vragen.

Omdat ik zeker weet dat ze akkoord zullen gaan, laat ik Lotte komende week tijdens het bezoek dus zelf aan haar mama vragen of ze mee mag. Fijn voor Lotte en ook haar ouders krijgen toch weer even het gevoel dat ze betrokken worden in de beslissingen rond hun dochter. Dat deed ik ook toen Lotte graag oorbelletjes wou. (Mama bracht al van kleins af aan oorbellen mee in de hoop dat Lotte al gaatjes had in haar oren 😉 dus ook deze keer wist ik dat ze toestemming zou geven)

Vervolgens stelt de pleegzorgbegeleidster een brief op om de vraag door te spelen aan de consulente, die als het ware tussen de dienst van pleegzorg en de jeugdrechtbank zit. Zij geeft dan (hopelijk) een gunstig advies en daarna gaat datzelfde verzoek door naar de jeugdrechter. Als zij haar stempel er ook onder zet, is het in orde en mag Lotte mee.

Als ze moeilijk doen…

Eén keer heeft de consulente wat moeilijk gedaan… Toen Bert en ik gingen trouwen hadden we alleen Lotte nog maar bij ons, ze was toen 2,5 jaar. Het was nog niet zo evident om iemand te zoeken waar we haar konden laten slapen die nacht. Iedereen uit je vrienden- en familiekring zat op het avondfeest!

Onze reddende engel… toch?

En toen was daar onze reddende engel… degene die de crèche uitbaatte waar Lotte elke dag naartoe ging, zei dat ze wel bij haar mocht blijven. Ze woonde boven de crèche dus Lotte zat al bij al in een vertrouwde omgeving bij iemand die ze ook nog eens graag had.

Daar zijn toch nog verschillende mailtjes op en neer moeten gaan voordat we daar de goedkeuring voor hadden, onbegrijpelijk! In de acht jaar dat we aan pleegzorg doen, zien we dat het ook wel een verschil maakt, met wie je te maken hebt, iedereen heeft toch zijn eigen werkwijze en de ene past al beter bij ons dan de andere.

Bij Omi en Opa mag altijd.

Overigens hebben we wel een permanente toestemming om bij Omi en Opa te mogen logeren, daarvoor hoeven we dus niet telkens opnieuw goedkeuring te vragen. Dus als ze deze zomervakantie niet mee naar Duitsland mogen met ons, brengen we ze lekker een weekje naar Omi en Opa.

124. Kerstvakantie, waar blijf je?!

De kinderen zijn toe aan vakantie, ik merk het aan alles. Ze zijn wat prikkelbaar en kunnen ’s morgens amper hun bed uit. Ook Bert en ik zitten wanhopig aan een dubbele dosis vitaminepillen om wat meer energie te krijgen. Bert gaat elke dag naar zijn werk en als hij eenmaal thuis is, gaat hij na het eten direct aan de slag in het huis. Er komt nog een drukke periode aan maar gelukkig is de kerstvakantie dus in zicht. Wat staat er zoal op het programma?

Werken aan het huis.

Gelukkig is de vader van Bert dagelijks bezig aan het verbouwen van ons huis, want als we het moesten hebben van de uurtjes na het werk van Bert zouden we nog lang niet zo ver staan als nu. Ondertussen zijn de ramen (kozijnen voor NL) geplaatst en werd de isolatie in de muren geblazen. Nu zijn de dakpannen aan de beurt en dan kunnen we stilletjes aan binnen in het huis aan de slag. In de kerstvakantie kan er dus twee weken flink doorgewerkt worden.

Naar de jeugdrechter.

Vorige week kreeg ik van onze pleegzorgbegeleidster een mailtje met de vraag hoe laat de zitting was bij de jeugdrechtbank. Ik wist echter van niets! Normaal is het de bedoeling dat pleegouders hiervoor ruim op tijd worden uitgenodigd door middel van een dagvaarding die door de deurwaarder bezorgd wordt. Dat is hier blijkbaar een beetje misgelopen, waardoor we pas een week op voorhand op de hoogte waren.

Zo’n zitting is nodig om een verlenging te krijgen voor de pleegplaatsing (van Robbe in dit geval). Ze kunnen een verlenging geven van één of drie jaar. Hoewel de jeugdrechter vorige keer sprak van drie jaar stond er uiteindelijk in het vonnis dat de verlenging slechts voor één jaar was. Vandaar dat we nu dus al terug op bezoek mogen bij de jeugdrechtbank. Die verlenging komt er wel hoor, daar maken we ons niet zoveel zorgen om. Ze zullen vooral ook willen horen hoe het nu met hem gaat omdat het vorig jaar niet zo lekker liep allemaal.

Het is ergens ook wel fijn om je verhaal te kunnen doen daar. Tot nu toe hebben we altijd op veel begrip en medewerking van de jeugdrechter kunnen rekenen. Toch blijft het na acht jaar pleegzorg nog steeds indrukwekkend om naar zo’n zitting te moeten en dat terwijl het vooral bestaat uit wachten, wachten en nog eens wachten. Als je dan eenmaal naar binnen mag, sta je binnen de tien minuten ook weer buiten 😉

Bezoek voor Lotte.

Lotte heeft slechts drie keer per jaar bezoek met haar ouders. Omdat het in het verleden zo vaak mis bleef lopen, stelde onze pleegzorgbegeleidster voor om voortaan zelf de ouders bij hen thuis op te halen en naar de bezoekersruimte te brengen. Een regeling die voorlopig lijkt te werken, want het ging al twee keer goed dit jaar. Fijn dat Lotte zo geen teleurstelling had, dus laten we hopen dat het ook volgende week goed komt. Dan zou dit het eerste jaar zijn dat alle afspraken voor de bezoeken werden nageleefd. Top idee van onze begeleidster dus!

Een filmopname over mijn blog.

Na het bezoek staat er ook een filmpje gepland op de dienst van pleegzorg. Ik ben heel zenuwachtig, maar ik mag er vertellen over mijn blog en onze avonturen binnen het pleegouderschap. Benieuwd wat dat gaat geven. Het filmpje zal gebruikt worden voor een campagne van pleegzorg. To be continued…

Kerstmis!

Ik geef het toe: ik was die Sinterklaas zo kotsbeu! haha! ’s Nachts om 4u uit mijn bed omdat ik vergeten was hun schoentjes te vullen, de stress die het gaf bij Robbe en het geheimzinnig gedoe tegenover de kinderen… ik ben er klaar mee. Op naar de kerst zou ik zeggen. Op 6 december heb ik samen met Robbe de kerstboom opgezet en de eerste cadeautjes hebben hun plaatsje al ingenomen onder de boom. Er branden al wat extra kaarsjes en ik maakte de kerstfoto’s van de kinderen voor onze jaarlijkse kerstkaartjes.

Hoewel bij mij op het werk een drukke periode aanbreekt en ik dus gewoon zal werken in de kerstvakantie, is het toch anders dan anders. Ik kan de kinderen na het werk gewoon uit de opvang gaan ophalen in plaats van naar twee scholen op en neer te moeten rijden. En de dagen dat ik thuis ben, kunnen we ook echt even een uurtje langer in bed blijven liggen omdat de kinderen niet naar school moeten. Heerlijk!

Gisteren kreeg ik ineens de ingeving dat er een raamtekening moest komen, dus ging ik daar meteen mee aan de slag. De kinderen vonden het geweldig dat mama op het raam aan het tekenen was 😉 En nee, dat mogen jullie niet doen op de muren!

Kerstvakantie, wij zijn helemaal klaar voor jou!

54. Naar de jeugdrechter voor Robbe.

“Plaatsing minderjarige loopt ten einde…” Hoewel we zo goed als zeker zijn dat Robbe voorlopig bij ons zal blijven, zijn het toch confronterende woorden. Ze staan op de dagvaarding die we 2 weken geleden ontvingen van de deurwaarder. De jeugdrechter moet nu gaan beslissen of de pleegplaatsing van Robbe binnen ons gezin verlengd wordt of niet. We weten wel dat we eigenlijk niets te vrezen hebben, maar toch… het blijft spannend.

Het went nooit, zo’n jeugdrechtbank. Zo’n groot gebouw, de rechter die voor je zit, de advocaten achter je, maar vooral het lange wachten. Vandaag was het heel erg! Om 10u moesten we daar zijn, maar we stonden er natuurlijk al ruim op tijd. Pas om kwart voor 12 waren we aan de beurt, om vervolgens 10 minuten later weer buiten te staan.

Achteraf valt het eigenlijk altijd mee hoor. We hebben gelukkig ook te maken met een jeugdrechter die haar dossiers wel kent en waarbij ik echt het gevoel heb dat ze het beste voor heeft met de kinderen. Ze vond het vooral fijn dat de samenwerking tussen ons en zijn mama zo goed verloopt, ze ziet dat er wederzijds respect is voor elkaar. Dat is ook het grootste cadeau dat we Robbe kunnen geven. Ze gaf aan dat alles blijft zoals het is en de plaatsing dus verlengd zal worden. Dit kan met 1 of met 3 jaar zijn, maar zoals ik het begreep zal het 3 jaar worden. Alle betrokken partijen waren akkoord en ik geloof best dat het lang niet in alle zaken zo gemakkelijk gaat als bij ons.

Nog even een hapje eten samen en dan terug naar huis om de kinderen van school te halen. Iets dat Bert bijna nooit kan doen door zijn werkuren, maar de kindjes vinden het zalig! Mij zien ze dan ook amper staan 😉

Lotte is even uitgelaten als altijd en maakt na elke stap die ze neemt een pirouette. “Ik ben een ballerina, ik ben een ballerina!” roept ze blij. In de auto staat haar kwebbel niet stil, het is duidelijk dat haar medicatie (ivm ADHD) zo goed als uitgewerkt is.

Op naar Robbe zijn school. Zodra hij Bert ziet, kruipt hij onder de glijbaan door om hem in de armen te vliegen. Zijn boekentas gooit hij voor mijn voeten met de melding “hier mama!” 😁

Als we bij thuiskomst uit de auto willen stappen, valt Robbe over zijn eigen voeten terwijl Lotte een heus gevecht voert met haar autogordel. “Wat zijn jullie toch allemaal aan het doen?!” zegt Bert gefrustreerd. “Dat zijn naschoolse activiteiten, papa.” lach ik terwijl ik er stiekem plezier in heb dat hij nu eens mee maakt wat voor mij dagelijkse kost is.

Ik merk dat ik meteen al wat meer kan ontspannen, het komt nog helemaal goed met mij! 😉

23. En toen was daar de deurwaarder…

Een dag zoals een andere, maar dan beter: ik moest niet werken en was thuis op mijn gemak wat bezig. (Vul dat zelf maar in, mensen die mij niet kennen denken aan strijken en stofzuigen, mensen die mij wel kennen denken aan haken en tv kijken 😉 ) En dan gaat plots de deurbel. Ik doe eigenlijk zelden de deur open omdat ik enorm bang ben aangelegd, ze zouden me maar eens weghalen haha! Maar deze keer was ik in een dappere bui en ging ik kijken wie er aan de deur stond…

De deurwaarder! In een fractie van een seconde flitsten alle rekeningen van de afgelopen tijd door mijn hoofd: Hypotheek betaald? Internet betaald? Gas en stroom? Ja toch? Toch? De man ziet waarschijnlijk de paniek in mijn ogen en zegt: “Geen zorgen, het is voor de jeugdrechter.” Dat was inderdaad een opluchting, maar toch schaamde ik mij, want wat moesten de buren wel niet denken dat ik bezoek had van de deurwaarder? (Het stond immers op zijn voorhoofd geschreven dat dat zijn beroep was 😉 ) Ik nam netjes de papieren aan, tekende voor ontvangst en ging terug naar binnen.

Toen dus weer terug in de paniekmodus: “Wat is er aan de hand? Moet Lotte terug naar huis? Is er iemand in haar familie die haar ‘op eist’?” Dan heb je dus 2 bundels van ieder 7 pagina’s in je handen, één voor Bert en één voor mij. Ik geraakte er natuurlijk niet veel wijs uit, maar wat wel duidelijk was, was dat zowel wij, de pleegouders, als Lotte haar ouders werden verwacht bij de jeugdrechter.

Ja, dit is absoluut het moeilijkste deel van pleegzorg: die onzekerheid! Ik ga er ondertussen steeds beter mee om hoor en ga voortaan van het positieve uit, maar dat was toen echt nog niet het geval.

Een maand later zijn Bert en ik weer onderweg naar Hasselt, naar de rechtbank. Ik kan je verzekeren dat het geen leuke rit was. Ik was gespannen en zat te mopperen dat Bert sneller moest rijden, en Bert joeg zich op zijn beurt weer op in mijn gedrag. We hadden er geen idee van wat ons te wachten stond en wisten überhaupt niet waar we juist moesten zijn. We deden de ene trap na de andere (lang leve mijn goede conditie) terwijl we elkaar nog wat verwijten toeslingerden. “Als jij die sigaret niet zo nodig moest roken, waren we 5 minuten eerder hier geweest.” “Ja en als jij maar 1 keer in plaats van 3 keer naar de wc had gemoeten, hadden we nog een kwartier extra en had ik 2 sigaretten kunnen roken.”

We kwamen aan op de juiste plaats en daar stonden de pleegzorgbegeleidster en de begeleidster van de ouders al te wachten. Daar ging onze knop om: “Goeiemorgen! Viel het bij jullie ook zo goed mee op de baan?” 😉 Ik deed alsof ik geen zenuwen had, maar niks was minder waar natuurlijk…