78. Een paar dagen naar Ouddorp.

Wij zijn niet van de lange vakanties. We zijn al een aantal jaar bezig met de verbouwing van ons huis. (het wordt eigenlijk bijna helemaal opnieuw gebouwd) Bert en ik hebben altijd 3 weken tegelijkertijd verlof en dat is voor hem de periode dat hij nog eens goed kan doorwerken aan het huis. Dat doet hij samen met zijn vader die zowat dagelijks bij ons bezig is sinds zijn pensioen.

Maar een paar dagen ertussenuit knijpen hebben we toch wel nodig hoor. Dit jaar gingen we naar Ouddorp in Nederland, op de grens van Zuid-Holland en Zeeland. De Belgische kust is voor ons al even geen optie meer, wij gaan liever naar de rust in Zeeland. Op 2 uurtjes zouden we daar zijn. Op zich niet zo lang, maar met die 2 druktemakers van ons plannen we wel altijd een tussenstop in halverwege. Bert even tanken en wij maakten ondertussen deze gezellige foto voordat we iets gingen eten 🙂

We reden verder op weg naar het strandpark van Roompot. We deden zo’n park van Roompot al eerder en de kinderen vinden de animatie geweldig daar, vooral van Koos Konijn. Eenmaal daar stond hij ons al op te wachten; de kinderen blij en de vakantie kon beginnen 🙂 Ons huisje zag er mooi en netjes uit en was zeker ruim genoeg. Verder viel het me wel tegen dat er deze keer voor de kinderen niet veel te doen was: het was echt een klein park met weinig faciliteiten. We zullen het dus moeten hebben van de mooie omgeving!

Daarmee zat het gelukkig wel goed: mooie duinen, stranden en natuurlijk de zee. Lotte en Robbe zijn er dol op! 

We hebben ook een bezoekje gebracht aan Deltapark Neeltje Jans, maar daar kom ik nog uitgebreid op terug. Elke avond probeerden we naar de zonsondergang te gaan kijken waarbij de kids enthousiast bleven zingen: “Ik heb de zon zien zakken in de zee,…”

Tijdens de kinderdisco op het park (Koos Konijn en een jobstudent doen 5 dansjes) had Lotte weliswaar iemand gevonden die mogelijk nog vrolijker en gekker was dan zijzelf 😉 Dat het jongetje Duits sprak was allemaal geen probleem. Lotte trekt haar plan wel…

Zo ook op de kermis in Vlissingen… Ze wilde heel graag in een attractie waar Bert en ik allebei niet in wilden (lees durfden) gaan. “Geef maar geld, dan ga ik wel alleen,” zei ze overtuigd. Maar eerst moest ze gaan vragen hoeveel het kostte om mee te mogen. Ondertussen zaten wij recht tegenover de attractie om alles in het oog te houden. Daar was ze weer, ze had €2,50 nodig. Zo gezegd, zo gedaan, maar ze was snel weer terug. “Ik mag van die mevrouw niet alleen, jullie moeten mee gaan.” We wilden haar uitleggen dat het dan niet door zou gaan, maar weg was ze weer. Ze ging eens onderhandelen aan de kassa 😉

Ze wees naar de man die de kaartjes ophaalt voor de start van de rit. “Ik ga met hem mee.” zei ze. De vrouw aan de kassa begrijpt haar niet en Lotte wijst nog eens: “Ik ga wel met hem mee!” De man sprak blijkbaar geen Nederlands en keek vragend naar de vrouw van de kassa. Vervolgens zie ik diezelfde vrouw uit haar hokje komen en met Lotte aan de hand in een karretje stappen. Glunderend kijkt ze ons aan, steekt tevreden een duim de lucht in en ik zie ze denken: “Dat heb ik toch maar weer mooi voor elkaar!” 😉

Na afloop hebben we ook in Vlissingen de zon zien ondergaan. Mooi plaatje hè? 

Hoewel het vermoeiende dagen waren, hebben we er weer een paar mooie herinneringen bij gemaakt.

55. “Ik had jou altijd al gewenst.”

“Ik had jou altijd al gewenst.” Dat zegt Lotte de laatste tijd dikwijls tegen mij. “Ik jou ook, meisje.” zeg ik dan. En hoewel het klinkt als een automatische reactie is het eigenlijk gewoon de enige waarheid.

Nu ik mag zorgen voor Lotte en Robbe kan ik me niet meer inbeelden dat het anders zou zijn. Ik geloof echt dat het ons lot was, voor ons allemaal. Het karakter van Lotte bijvoorbeeld: altijd vrolijk en enthousiast, met haar hart op de tong, maar als ze niet wil luisteren, zal ze ook echt niet luisteren. Haar karakter sluit echt aan aan dat van mij…

En Robbe, ik kan me geen beter broertje voor Lotte voorstellen dan hij. Ze zijn elkaars steun en toeverlaat, halen het beste en jammer genoeg soms ook het slechtste in elkaar naar boven. Lotte is voor Robbe van begin af aan de zekere factor in zijn leven: zij was er en bleef altijd!

Dat Robbe een moeilijke weg aflegde, maakte voor mij de uitdaging alleen maar groter. Wat was het vaak zwaar, maar wat was ik vastberaden om vol te blijven houden, te blijven vechten…

Ook als Lotte niet werd begrepen of als enkel haar fouten werden opgemerkt… gevochten heb ik, zoals een leeuw vecht voor haar welp. Ze zijn in ons nestje terecht gekomen om een eerlijke kans te krijgen. Ik zal er op toezien dat ze alle kansen krijgen die ze verdienen!

Ik verlang niet meer naar een ‘eigen’ kind. Thuiskomen doe ik bij Bert, Lotte en Robbe ❤ Ja, dat heb ik altijd gewenst 😉

50. Hoe het nu met Lotte gaat…

Na mijn post over ons verdrietig meisje heb ik van jullie veel lieve reacties ontvangen, waarvoor veel dank. Nu krijg ik her en der de vraag hoe het ondertussen met haar gaat, dus vandaar nog even een berichtje om te laten weten dat het alweer wat beter gaat met Lotte.

Vrijdagavond was ze nog best verdrietig en op een rustig moment kwam ze bij mij zitten en vroeg ze wanneer ze nog eens mocht fietsen. “Ik wil nog meer oefenen, want ik wil heel goed worden in fietsen, supergoed!” Ik zeg haar dat het veel te slecht weer is en dat we dat nog wel eens doen als het droog en warm is buiten. Maar ze blijft door zeuren. Ik zeg: “Lotte toch, waarom wil je nu zo graag fietsen?!” Ze antwoordt: “Als mijn mama niet met de bus naar mij komt, dan ga ik wel op de fiets naar haar…” Het breekt mijn hart, ze is er toch echt wel mee bezig 😦 Ik vertel haar dat dat echt niet gaat, haar mama woont ook veel te ver weg.

Afgelopen weekend kwamen de praatjes weer terug. Toen ze weer kwam knuffelen, dacht ik dat ze verdrietig was. Ik vraag haar: “Is er misschien iets dat ik kan doen meisje? Zodat je je beter voelt?” Antwoordt ze: “Ik denk dat een snoepje wel zal helpen ja.” Deugniet! Maar liever zo, dan verdrietig. Ook op school heeft ze de nodige afleiding en wordt ze heel goed opgevangen, echt fijn! Bovendien is het een fijne week met als afsluiter morgen het kerstfeestje.

Het hartje lijkt voor nu dus weer gelijmd en hopelijk blijft dat zo. Waarschijnlijk komt er binnen een week weer een post over haar ondeugende streken 😉 Op naar een fijne kerstvakantie voor Robbe en Lotte zou ik zeggen. (Mama gaat ondertussen nog wel wat werken 😉 )

 

hier lees je waarom ze zo verdrietig was.

38. Eindelijk 2 streepjes!

Ik zeg het maar meteen: dit wordt een eerbetoon aan mijn lieve zus Patty, we noemen elkaar sus… Mijn zus is pas mijn sus geworden toen ik een jaar of 18 was, daarvoor waren we eerder zussen die vaak ruzie maakten en niet veel gemeen hadden…

Nu hebben we eigenlijk nog steeds niet veel gemeen: ik ben slordig en zij is kraaknet, ik heb weinig manieren, zij net wat meer 😉 Onze humor is wel hetzelfde, samen zouden we vast wel volle zalen trekken denk ik 🙂 Maar wat een ellende voor onze mannen die er telkens van kunnen mee ‘genieten’!

We delen lief en leed samen. Toen het bij Bert en mij niet lukte om zwanger te raken, was zij één van de mensen waarbij ik terecht kon met mijn verhaal. We hebben het ook altijd vanzelfsprekend gevonden dat we meter zouden worden van elkaars eerste kindje en dat we getuigen zouden zijn op elkaars huwelijk.

Maar ze deed meer…

Als we op dezelfde dag vrij zijn, stuurt één van ons een smsje naar de ander: “Koffie?” Dat gebeurde ook toen ze wist dat ze zwanger was. Het was voor mij gelukkige geen pijnlijke situatie meer omdat we zelf al volop konden genieten van ons Lotte in huis. Maar ze wist dat ik sommige dingen wel miste omdat ik zelf nooit zwanger ben geweest: de eerste schopjes van de baby in je buik, je familie en vrienden het nieuws kunnen brengen dat je zwanger bent en ook een positieve zwangerschapstest in handen krijgen. Ik heb er de afgelopen tien jaar al zoveel gedaan, maar het bleef altijd bij één zielig streepje… Toen ik dus tijdens haar zwangerschap weer bij haar op de koffie kwam, kreeg ik de eer om haar laatste zwangerschapstest te gebruiken met haar urine… Voor sommigen misschien vies, maar ik vond het heel lief, want nu kon ik ook eens een positieve zwangerschapstest in mijn handen houden.

Ik kon het ook niet laten om hem op facebook te plaatsen en samen hadden we toch wel lol om de verwarde reacties 😉

Toen het einde van haar zwangerschap naderde, was ik vaak bij haar omdat ik nog thuis was omwille van mijn loopbaanonderbreking en Patty omdat ze met zwangerschapsverlof was. Zo waren we ook op een zondag samen gaan rakken. Haar man Davy zou haar ’s avonds bij ons komen halen, maar het duurde wat langer dan voorzien. We zaten allebei op onze knieën in de zetel met onze armen over de hoofdleuning naar buiten te kijken waar hij bleef. “Oei, het lekt.” zei Patty ineens. Nu hadden we onlangs een lek in ons plafond gemaakt dus ik reageer verbaasd met: “Huh? Hoe kan dat nu lekken? Dat is pas gemaakt!” “Nee, bij mij lekt het, mijn water is gebroken.”

Al vond ik het heel speciaal dat ik erbij was toen dat gebeurde, het was daarna ook heel frustrerend dat ik het tegen niemand mocht zeggen dat ze in het ziekenhuis aan het bevallen was. Nu had ik eens een goede roddel, mocht ik niks zeggen! Aaaah! Pas de volgende dag kreeg ik het telefoontje dat ik meter geworden was van Amy. Wat was ik fier dat ik haar Metie mocht zijn! Het is ook zo’n lieve mooie meid ❤

Ik ben ook heel trots op mijn zus om wat ze allemaal al bereikt heeft. Op eigen houtje, zonder steun van thuis uit, heeft ze haar studies af kunnen ronden, waarna ze snel aan de slag kon in de bijzondere jeugdzorg. Een job die ze graag doet, maar die ook niet te onderschatten is en daar bewonder ik haar voor. Dit combineert ze nu met haar huishouden, man en 2 kindjes. Ook onze kinderen zijn (meestal) beste vriendjes. Lotte en Amy schelen een jaar en Robbe scheelt 6 maanden met Sam.

Lieve sus, ik hou van de koffietjes bij elkaar in de keuken, waar we kunnen klagen, zagen, lachen en huilen. Als ik een zus zou mogen kiezen, koos ik zeker toch voor jou!

34. Toeval? Dat bestaat niet…

Op Facebook kan je dagelijks je herinneringen opvragen over geplaatste berichten in het verleden. Ik vind het geweldig soms… Zo postte ik 7 jaar geleden mijn horoscoop:

Weekhoroscoop
Weegschaal

…

Het is een gunstige tijd om een ander om een gunst te vragen. Die wens die jij in je hart meedraagt kan vandaag zo maar eens worden gehonoreerd. Die kans mag je toch niet mislopen. Er is immers niets wat je liever wilt dan dat.

 

Exact op de dag dat ik dit op mijn tijdlijn plaatste werd Lotte geboren, dat kan toch geen toeval meer zijn he!

Vandaag vierden we dus al haar 7de verjaardag en wat heeft ze van de dag genoten! “Ik voel mij zo speciaal!” glundert ze dan 😉 Afgelopen week al een kaartje van een oom en tante uit Nederland voor haar verjaardag en dan kon het aftellen al beginnen. Gisteren een kaartje van haar ‘echte’ broer en zus. “Post voor mij! Met MIJN naam erop! Van mijn grote broer en zus! Mijn familie, he mama?!”

Ik ben gisteravond in de weer geweest om wat lekkers te maken. Al deed dat ‘kakspoor’ op mijn keukenkast iets anders vermoeden, ook de chocomoussetaart is gelukt 😉

Vandaag dan met 12 kindjes naar de binnenspeeltuin geweest en daarna dan nog het ‘grote-mensen-feest’. Taart, kaarsjes, cadeautjes en veel mensen om haar heen die haar graag zien, zo heeft ze het graag 😉 En ik? Ik geniet ervan om haar zo gelukkig te zien, we zijn goed bezig ❤

 

27. 6 voordelen van pleegmama zijn.

Overal krijg ik te horen hoe nobel we wel niet zijn dat omdat we aan pleegzorg doen. Ik weet niet hoe het voor andere pleegouders is, maar voor mij voelt het soms wel als een egoïstische keuze… Ergens is het toch het vervullen van de wens om voor een kindje te mogen zorgen, of die nu van onszelf is of niet. Ik weet dat het niet hetzelfde is maar het is toch om jezelf beter te voelen, al is het maar omdat je weet dat je van betekenis bent voor een kind. Pleegmama zijn heeft voor mij zeker voordelen!

Je voelt je goed omdat je iets kan betekenen voor de maatschappij. Voor de meeste kinderen is het de beste oplossing om in een pleeggezin terecht te komen als hun ouders niet zelf in staat zijn om voor hen te zorgen. Instellingen waar ze anders terecht zouden komen, doen natuurlijk hun stinkende best voor hen, maar het is niet te vergelijken met de zorgen en de warmte van een gezin. Voor de overheid is het natuurlijk een interessant gegeven dat pleeggezinnen bovendien ook nog eens de goedkoopste oplossingen zijn. Spijtig dat dat niet beloond wordt in de vorm van ouderschapsverlof voor pleegouders…

Je komt situaties tegen waar je van tevoren geen flauw benul van had. Als ik vroeger bepaalde types op straat tegenkwam, had ik al snel mijn oordeel klaar. Ik heb daar vaak nog een handje van aan hoor, maar ik kan toch me toch al beter inbeelden waarom mensen doen zoals ze doen en zijn zoals ze zijn. We kunnen soms hard zijn:”Wat doen ze hun kinderen aan? Waar zit hun verstand?” We denken er meestal niet bij na dat ze zelf misschien ook al veel hebben mee gemaakt en gewoonweg niet weten wat de ‘normale’ manier van doen is binnen een gezin. Ik ben er alleszins mijn blik door gaan verruimen.

Je krijgt er veel voor terug. En dan heb ik het niet over rotzooi, vuile was en veel werk, maar over liefde. Al werd er tijdens de selectieprocedure op gehamerd dat we hier niet teveel op moesten rekenen, omdat niet alle kinderen liefde kunnen teruggeven. Hier is dat echt wel het geval. Ze zijn echt in staat om uit te drukken dat ze hier graag zijn en ons graag zien. Ze vragen knuffels, kusjes en zijn ontzettend dankbaar. Er zit precies echt dubbel zoveel liefde in bij hen want Robbe roept geregeld dat Mammie (zijn echt mama) zijn beste vriend is en Lotte zegt vaak dat haar echte mama de mooiste lange haren ooit heeft 😉 Mooi om te zien dat ze zo loyaal zijn.

Je krijgt toch wel wat respect als pleegouder. Zo ervaar ik het toch wel. Mensen zien hoeveel moeite je doet voor een kind van een ander en ik mag ook wel zeggen dat dat waar is: de dagdagelijkse zorg, de bezoeken met de ouders die je op je vrije momenten doet, hulp inschakelen van buitenaf wanneer dat nodig is, noem maar op. Maar ook van de jeugdrechters en instanties heb ik tot op heden nog geen klagen. We zijn bij elke zitting bedankt voor onze inzet en ze hebben altijd naar onze kant van het verhaal geluisterd. Ik lees vaak andere verhalen, maar zelf zijn we echt alleen nog maar positief benaderd…

Je kan bepaalde dingen bij de ouders leggen 😉 Geen mooi kindje in huis gekregen? Eentje met een eigenwijs karakter? Mensen kunnen nooit zeggen dat ze het van ons hebben! Haha!

Last but not least: Geen traumatische bevalling mee hoeven te maken… Zoals Lotte het zegt: “Ik ga later in het ziekenhuis vragen of er een mama is die niet voor haar kindje kan zorgen en dan neem ik die wel mee naar huis, want anders scheurt mijn poep open!” 🙂 🙂 🙂

Hoewel er tijden zijn die echt niet gemakkelijk zijn, heb ik na bijna 7 jaar echt geen spijt dat ik pleegmama werd!

6 voordelen van pleegmama zijn.

Overal krijg ik te horen hoe nobel we wel niet zijn dat omdat we aan pleegzorg doen. Ik weet niet hoe het voor andere pleegouders is, maar voor mij voelt het soms wel als een egoïstische keuze… Ergens is het toch het vervullen van de wens om voor een kindje te mogen zorgen, of die nu van onszelf is of niet. Ik weet dat het niet hetzelfde is maar het is toch om jezelf beter te voelen, al is het maar omdat je weet dat je van betekenis bent voor een kind. Pleegmama zijn heeft voor mij zeker voordelen!

Je voelt je goed omdat je iets kan betekenen voor de maatschappij. Voor de meeste kinderen is het de beste oplossing om in een pleeggezin terecht te komen als hun ouders niet zelf in staat zijn om voor hen te zorgen. Instellingen waar ze anders terecht zouden komen, doen natuurlijk hun stinkende best voor hen, maar het is niet te vergelijken met de zorgen en de warmte van een gezin. Voor de overheid is het natuurlijk een interessant gegeven dat pleeggezinnen bovendien ook nog eens de goedkoopste oplossingen zijn. Spijtig dat dat niet beloond wordt in de vorm van ouderschapsverlof voor pleegouders…

Je komt situaties tegen waar je van tevoren geen flauw benul van had. Als ik vroeger bepaalde types op straat tegenkwam, had ik al snel mijn oordeel klaar. Ik heb daar vaak nog een handje van aan hoor, maar ik kan toch me toch al beter inbeelden waarom mensen doen zoals ze doen en zijn zoals ze zijn. We kunnen soms hard zijn:”Wat doen ze hun kinderen aan? Waar zit hun verstand?” We denken er meestal niet bij na dat ze zelf misschien ook al veel hebben mee gemaakt en gewoonweg niet weten wat de ‘normale’ manier van doen is binnen een gezin. Ik ben er alleszins mijn blik door gaan verruimen.

Je krijgt er veel voor terug. En dan heb ik het niet over rotzooi, vuile was en veel werk, maar over liefde. Al werd er tijdens de selectieprocedure op gehamerd dat we hier niet teveel op moesten rekenen, omdat niet alle kinderen liefde kunnen teruggeven. Hier is dat echt wel het geval. Ze zijn echt in staat om uit te drukken dat ze hier graag zijn en ons graag zien. Ze vragen knuffels, kusjes en zijn ontzettend dankbaar. Er zit precies echt dubbel zoveel liefde in bij hen want Robbe roept geregeld dat Mammie (zijn echt mama) zijn beste vriend is en Lotte zegt vaak dat haar echte mama de mooiste lange haren ooit heeft 😉 Mooi om te zien dat ze zo loyaal zijn.

Je krijgt toch wel wat respect als pleegouder. Zo ervaar ik het toch wel. Mensen zien hoeveel moeite je doet voor een kind van een ander en ik mag ook wel zeggen dat dat waar is: de dagdagelijkse zorg, de bezoeken met de ouders die je op je vrije momenten doet, hulp inschakelen van buitenaf wanneer dat nodig is, noem maar op. Maar ook van de jeugdrechters en instanties heb ik tot op heden nog geen klagen. We zijn bij elke zitting bedankt voor onze inzet en ze hebben altijd naar onze kant van het verhaal geluisterd. Ik lees vaak andere verhalen, maar zelf zijn we echt alleen nog maar positief benaderd…

Je kan bepaalde dingen bij de ouders leggen 😉 Geen mooi kindje in huis gekregen? Eentje met een eigenwijs karakter? Mensen kunnen nooit zeggen dat ze het van ons hebben! Haha!

Last but not least: Geen traumatische bevalling mee hoeven te maken… Zoals Lotte het zegt: “Ik ga later in het ziekenhuis vragen of er een mama is die niet voor haar kindje kan zorgen en dan neem ik die wel mee naar huis, want anders scheurt mijn poep open!” 🙂 🙂 🙂

Hoewel er tijden zijn die echt niet gemakkelijk zijn, heb ik na bijna 7 jaar echt geen spijt dat ik pleegmama werd!

17. The day I said “I do”

16 juli 2012, ik heb pauze op het werk en bel even met Bert. Hij vertelt dat hij aan de kassa in een winkel staat aan te schuiven. Mijn eerste reactie was: “Huh? Jij in een winkel?! Zijn je sigaretten op?” Als er iemand een hekel heeft aan winkelen, is Bert het wel, vandaar mijn verbazing. Maar hij was dus echt boodschappen aan het doen. Ik vertel tegen Mireille, mijn collega (want baas hoort ze niet graag) dat ik het zo raar vind… “Die heeft een verrassing voor u denk ik” zei ze. Ik vond het maar gek.

Nog een paar uurtjes werken en dan kon ik naar huis, heel nieuwsgierig was ik. Ik kwam thuis en de geur van het eten kwam me tegemoet. De tafel mooi gedekt en Lotte zat al in haar eetstoel. “Verrassing!” Zei Bert opgetogen. Ik was stomverbaasd, want dit gebeurde niet vaak 😉. Het eten was voor mij teveel gepeperd maar daar zei ik natuurlijk niks van,  hij had zich zo uitgesloofd… Na het eten ging hij opnieuw de keuken in en toen hij terugkwam ging hij ineens op 1 knie voor mij zitten en stelde DE vraag: of ik met hem wilde trouwen! Natuurlijk wilde ik dat, ik zeurde al jaren aan zijn kop dat ik wilde trouwen. De ring zat als gegoten! (Ik zeg ‘zat’ want ondertussen is hij veel te klein 😉)

Ik wilde meteen de familie verwittigen en één voor één brachten we ze op de hoogte. De meesten dachten dat we met babynieuws kwamen, want ook zij hadden een bruiloft niet meer verwacht.

Het deed me deugd om wat afleiding te hebben nu ik alles moest gaan regelen voor de grote dag, want het telefoontje van pleegzorg bleef nu al een tijdje uit. Ik kon dus mijn zinnen wat verzetten.

Op de dag dat we 10 jaar samen waren, gaven we elkaar het ja-woord. Een mooie dag en ik was blij dat we eindelijk getrouwd waren…

Maar daarna zat de focus weer op dat tweede pleegkindje dat maar niet kwam… ik begon wat te twijfelen: “Misschien moeten we het toch maar bij 1 kindje houden,  nemen ze het ons toch kwalijk dat we ‘nee’ gezegd hebben tegen dat jongetje?” Van alles ging door mijn hoofd…

18 december 2013, we hebben een begeleid bezoek van Lotte met haar ouders. Daarvoor moeten we naar de dienst van pleegzorg. Terwijl we daar zitten zegt de begeleidster: “Hebben ze jullie al gebeld?” Ik vertel haar van niet en dat het me wel wat lang begint te duren. Maar dan zegt ze dus dat ze weet dat er een match is en dat we ieder moment telefoon kunnen krijgen. Ik voel mij weer helemaal hyper worden. Nu zat Bert dus met 2 stuiterballen in huis 😉 We dachten dat we misschien met de feestdagen een extra stoeltje mochten zorgen dit jaar. Maar het telefoontje bleef weer uit…

15. Druk, druk, druk!

Ze stal de harten van iedereen. Haar blauwe oogjes gecombineerd met haar blonde fijne haartjes en dan dat guitig lachje: ze kwam overal mee weg! Eens ze begon te praten was het hek helemaal van de dam. Het duurde toch wel een tijdje voordat de eerste woordjes eruit kwamen, maar sindsdien praat ze ook echt aan één stuk door..

En WAT ze soms zegt… ze bezorgt me regelmatig het schaamrood op de wangen. Zoals die keer toen we bij de bakker in de rij stonden… “Wow die meneer heeft al veel taartjes gegeten! Kijk, wat een dikke buik!” Negeren heeft bij ons madame echt totaal geen enkele zin, ze blijft haar zinnetje herhalen totdat je erop ingaat. De periode november, december praat ik mezelf moed in bij elke donkere man die we tegenkomen, in de hoop dat ze nu geen ‘zwarte Piet’ zal roepen. Maar dan zien ze dat vrolijk gezichtje… Wie kan daar nu kwaad op worden?

Ze was ook altijd heel aanwezig: ze vloog van het ene speelgoed naar het andere, kon nooit lang met iets bezig zijn. Slapen deed ze enkel ’s nachts want middagdutjes waren voor baby’s, niet voor Lotte 😉 Het was geen uitzondering dat Bert en ik vermoeid in de zetel lagen terwijl de kleine meid nog als een duracelkonijntje door het huis ging. Dat ze nogal een druk typje was, was ook haar juf opgevallen. Eigenlijk kregen we dat al na een kwartier te horen op de eerste kennismaking. Blijkbaar maken ze dat niet veel mee, kleuters die al tegen de muur van de klas omhoog kunnen klimmen? We maakten ons er niet druk om, dat was nu eenmaal ons Lotte.

In de periode dat ze 2 jaar was, hebben we de beslissing genomen om ons huis en hart nog eens open te stellen voor een pleegkindje. We waren toch weer een beetje zenuwachtig om het aan onze begeleidster Katrijn te vertellen. Er moest dan ook gewoon weer een goedkeuring komen vanuit pleegzorg. Ze reageerde heel enthousiast en dat gaf ons natuurlijk een fijn gevoel. We moesten nog even wachten op de officiële goedkeuring van het hele team, maar die volgde al snel. Opnieuw kwamen we in die zenuwslopende periode waarin we alleen maar konden wachten op dat ene telefoontje. We vroegen ons af of het deze keer ook zo rap zou gaan, want bij Lotte duurde het immers maar 4 weken. Deze keer bleek het echter iets anders te lopen…

 

12. Waar komt die baby vandaan?!

Ze hadden ons allemaal gewaarschuwd voor gebroken nachten, dus daar waren we op voorbereid. Maar ons dametje sliep de eerste nacht al door van middernacht tot half 6, netjes dus! Ze dronk wel heel traag haar flesjes leeg, daar had ze steeds een dik uur voor nodig, maar voor de rest was het echt een droombaby!

Wat wel jammer was is dat Bert gewoon moest gaan werken, eigenlijk echt niet normaal, maar hij had nergens recht op.

Na een week kreeg ik ineens telefoon van Kind en Gezin. De vrouw snapte er helemaal niks van dat er ineens melding was binnengekomen dat er bij ons een baby’tje woonde en dat ze mij niet gezien had in het ziekenhuis, hoe kon ze dat over het hoofd zien?!

Ik legde haar de situatie uit en toen vroeg ze: “Lukt dat allemaal? Dat is allemaal nieuw, ik ga vandaag nog langskomen!” Ze mocht zeker langskomen want ik was benieuwd hoeveel Lotte was bijgekomen en of alles goed ging, maar verder liep alles perfect, ik kon echt rustig moederen om haar. Omi kwam bijna dagelijks door de sneeuw gefietst om haar kleinkind even te kunnen zien. Ze was er ook toen de verpleegster van Kind en Gezin langs kwam.

Lotte deed het goed en ook ik kreeg complimenten. Ondanks dat ze niet uit mijn buik kwam, werd ik gelukkig toch gezegend met een prima moederinstinct, zei ze 😉

Ik ging dagelijks wandelen met de kinderwagen. En ook in de buurt kreeg ik vragen of tenminste rare blikken toegeworpen. Ze snapten niet waar ineens dat baby’tje vandaan kwam! Enthousiast vertelde ik dan over de weg die we waren ingeslagen. Jammer genoeg waren er ook mensen die heel vrolijk door de winkel riepen: “Oh daar is ze eindelijk, ik vroeg me al af wanneer je moest bevallen!” Thanks bitches… Waarop ik antwoordde: “Dat was van de friet met mayonaise, niet van een baby.” Daarop volgde dan een ongemakkelijke stilte hehe.

De plaatsing van Lotte in ons gezinnetjes is wel ‘anders’ gelopen dan gewoonlijk. Normaal ontmoet je eerst de ouders, maar die hadden we tot nu toe nog altijd niet gezien. Na 2 weken stond er dan toch een afspraak gepland bij de consulent van de jeugdrechter om kennis te maken. Vol zenuwen reden we naar Hasselt, weer bang voor hun reactie… Maar ze waren er niet. De consulent bedankte ons voor het feit dat we haar zo snel hadden kunnen opvangen en we spraken af dat we probeerden een afspraak te maken bij de ouders thuis. Wat leek me dat moeilijk, voor beide partijen.

Een tijd later was het zover: we parkeerden de auto voor hun appartement en praatten onszelf nog wat goede moed in. We hadden ons voorgenomen om ons in hun plaats te stellen, misschien dat dat helpt. Toen ik ze zag had ik toch wel heel veel medelijden, 2 hoopjes ellende vol van verdriet.

Ik heb ze dan gevraagd om foto’s van hen mee te geven zodat we die bij Lotte op haar kamertje konden zetten. Al was het maar om hen het gevoel te geven dat ze altijd een plaats in haar leven zouden hebben. En dat hielp. Ze beseften ook dat als Lotte niet naar ons zou komen, ze wel naar een ander gezin moest, dat ze sowieso niet bij hen kon blijven. Ze zouden haar maandelijks zien op een neutrale plaats.

 

Ondertussen hebben we met hen al veel goede maar ook slechte dingen meegemaakt. Het heeft geen zin om het proberen te begrijpen, dat lukt toch niet. Het is niet altijd een kwestie van niet willen, sommige mensen kunnen nu eenmaal niet en dat hebben we maar te accepteren. Het is onze taak om Lotte een goede thuis te geven, niet om te oordelen over hoe en waarom.